Orphicorvm Fragmenta, by Οττο Kern. The Latin and Greek test (OCR).

ORPHICORVM FRAGMENTA

ΟΤΤΟ KERN

BERO LINI APUD WEIDMANNOS
CCCCCCCCΧΙΙ

D'M HERMANNI DIELS

ΣΕΔΗΛΙΕΑΥΔΩΤΟΝΚΑΤΑΧΘΟΝΟΣΝΕΚΥΝ
NYNAEENGEOIENMONTAMETAEOŒQNZOŒÛN

PRAEFATI Ο
Opere, quod me multos per annos in patriae rebus secundis et adversis c'omitatum est, tandem absoluto praefaudi negotium mihi esset amoenissimum, nisi HERMANNI DIELS, praeceptoris

carissimi, suasoris benignissimi, amici paterni mors acerbissima
incidisset. Quod Vivo vovi, nunc exsolvo Manibus summi viri,

ὃν οὐδ’ αἰνεῖν τοῖσι κακοῖσι θέμις, ut Aristotelis sui praedieetur verbis eeleberrimis. Ei igitur ante omnes grates ago, quod hane Orphieorum eollectionem olim suasit, saepe postulavit, usque ad supremum Vitae diem benevolentissime promovit. Sunt autem etiam alii viri doctissimi mecumque familiaritate coniunctissimi, qui mihi in Via longinqua ae nonnunquam ardua neque consilio neque 1'e unquam defuerunt. Praeter eos, quorum nomina in ipso libre cum grata beueficiorum memoria edidi, inter quos eminet GVILELMVS KROLL Vratislaviensis, qui editionis Abeliauae exemplar notis suis instructum mihi utendum comiter permisit, sunt ex amicorum dilectissimorum numero FRIDERICVS HILLER DE GAERTRINGEN, qui in plagulis corrigendis multisque aliis rebus administrandis fidissime me subleVavit, VDALRICVS WILCKEN, euius consilium sapiens in papyris

edendis lubentissime seeutus sum, GEORGIVS WISSOWA, qui
saepe rogatus semper prudentissime ac liberalissime me adiuvit, praeterea e collegarum Halensium spectatissimorum ac doctissimorum numero FRIDERICVS BECHTEL IOANNES FICKER CAROLVS PRAECHTER. Nec praetereunda est opera, quam et in plagulis emendandis et in indicibus perficiendis mihi strenue praestitit GVILELMVSGOEBER spei optimae iuvenis philologiae studiosus.

VI

Denique gratias ago quam maximas cum ERNESTO VOLLERT bibliopolae honestissimo atque amicissimo tum societati ductu et auspiciis FRIDERICI SCHMIDT-OTT ad sublevandas Germanorum litteras conditae, quae stipem largissimam praebuit, ut Orphicorum fragmenta typis mandarentur. Ηο3 viros omnes de Orphicis optime meritos esse scito qui hoc libro utetur. Halis Saxonum Kalendis Iuliis a. MDCCCCXXII. ΟΤΤο KERN.

CONSPECTVS EORVM QVAE H00 LIBRO
.. ι pag.

PARS PRIOR TESTIMONIA POTIORA

.......................................................................................................................................................................................................................................................................................................

1—79 1—51 1—2 2 3—8 8—9 9 9—10 10 10 10—12 12—13 13—1414 14—16 16—17 17—20 17—18 18 18—20 20—21 21—22 22 24 24 25 26 26—27 27—30 30 31 31 32

1. De Orphei fabula (test. 1—172).. Nomen (test. 1—4)........ Ὀρφεῖς (test. 5—6)........ Actas et genus (test. 7—21).... Pater (test. 22—23)....... Mater (test. 24—26)....... Fratres (test. 27)......... Sorores? (test. 28)........ Filii (test. 29).......... Thrax (test. 30—37)....... Olympus et Pieria (test. 38—41). Magistri (test. 42—44)...... Apollinis et Solis cultor (test. 45). Musices vis (test. 46—55)..... Instrumenta musica (test. 56—58 a) Coniuges (test. 59—67).,Α.... Anonyma (test. 59—60).... Agriope (test. 61)....... Eurydice (test. 62—67).... Aristaeus (test. 68)........ Apud inferos (test. 69—75).... Veneris contemptor (test. 76)...

Amor puerorum (test. 77)................ 22—23

Argonauta (test. 78—80)............ Isthmionica (test. 81).............. Magus et medicus (test. 82—86).....’.... Vates (test. 87—89).............. Mysteria (test. 90—93)............. Bacchi mysteriorum auctor (test. 94—101).... Mysteriomm Eleusiniorum conditor (test. 102—104) Mystes Samothracius (test. 105)......... Metri heroici auctor (test. 106)......... Astrologus (test. 107).,.............

VIII
pag.

Templorum conditor (test. 108—110)...'... Agriculturae et morum auctor (test. 111—112). Mors (test. 113—135)............. Lyra. inter sidera. constituta (test. 136—137).. Apud inferos post mortem (test. 138—139)... Templa (test. 140).............. Simulacra (test. 141—146)........... Deus (test. 147)............... Hominum nomina. ab Orpheo deducta. (test. 148) Christiana (test. 149—159).......... Discipuli (test. 160—172)........... Midas (test. 160).............. - Hercules (test. 160 a)........... Eumolpus (test. 161—162)....... Thamyris et Linus (test. 163—165).....

... ·...........

...............

..............................

32 33 33—41 41—42 42 43 43—44 45 45 45—48 48—51 48 48 49 49—50

MusaeusKtest.166—172)..............
2. De Orphicis et Orpheotelestis (test. 173—219) Orphici (test. 173—202)............ Italiae et Siciliae (test. 173—181)...... Graeciae (test. 182—196).......... Onomacriti fragments» (test. 191—195).. Thraciae (test. 197—199).......... Insularum (test. 200).........., Asiae (test. 201).............. Ignotae originis (test. 202)......... Orpheotelestae (test. 203—211)........ Vita Orphica (test. 212—219)....... 3. De scriptis Orphicis (test.220—227)............................................

50—51
52—63 52-58 52—53 53-56 55—56 57 57 58 58 58—61 61—63 63—69

.........

4. De scriptoribus veteribus. (test. 228—252)

......

69—78
69—74 74—78 78—79

Auct-ores de Orpheo (test. 228—243).......... Poetae et philosophi Orphei libris usi (test. 244 — 252).. Appendix (le Orpheo in poesi celebrato (test. 253—257)

Addenda (test. 258—262)................_ 79 PARS POSTERIOR FRAGMENTA ORPHICORUM....... 80—344 80—114

1. Fragmenta veteriora (frr. 1—46)...........

2. Carmina de raptu et reditu Proserpinae (frr. 47—53) 115—130

I, Carmen Siculum (fr.47).... Î......... 117—118
ΙΙ. Κάθοδος <τῆς Κόρηςὲ) 1 (frr. 48—49)........ 118—125 ΙΙΙ. [Ιῖάθοδος τῆς Κόρης 2] (frr. 50—53)........ 125—130 3. Hieronymi et Hellanici theogonia (frr. 54—59)... 130—140

4. Ἱεροὶ λόγοι ἐν ῥαψωιόίαις κδ’ (frr. 60—235)..... 140—248

5. Βακχικά (frr.236—244)..............

248—255

IX

6. Διαθῆκαι (frr.245—248)................ 25äa—g266
I. Redactîo Iustiniana. (fr. 245)...........‘·. 256-259 II. Redactio Clementina (Hecatqei falsarii? fr. 246)... 259—260 ΙΙΙ. Redactio Arîstobuliana (frr. 247—248)........ 260—266 7. Ἀστρολογικά (frr. 249—288)... I. Δωδεκαετηρίδες (frr. 249—270) ΙΙ. Ἐφημερίδες (frr. 271—279).. ΠΙ. Γεωργία (frr. 280*283)... IV. (Περὶ δραπετῶν> (fr. 284)..................................... _...................’.. 267—296 268—274 274-279 279—281 282

V. Περὶ σεισμῶν (fr. 285).......... Î.... 283—287 VI. Περὶ ἐπεμβάσεων (frr. 286—287).......... 287—293
VII. Περὶ καταρχῶν (fr. 288)... a) Περὶ τροπικῶν ζωιδίων b) Περὶ δισώμων (ζωιδίων> c) Περὶ στερεῶν ζωιδίων. 8. 9. 10. 11. 12. 13. Ἀστρονομία...... Ἀμμοσκοπία..... Δίκτυον (fr. 289).... Ἐπιγράμματα (fr. 290) Θρονισμοὶ μητρῶιοι. Θυηπολικόν........................ ·......................................................................................................................... 293—296 293—294 294—295 295—296 296 297 297 297—298 298 299

14. Ἱερός λόγος [Αἰγύπτιος]............... 299—300 15. Ἶεροστολικά..................... 300’

16. Καθαρμοί (frr.291——292)............... 300—304.
17. Κατάβασις εἷςᾞὶιδου (frr.293—296)......... 304—307
18. Καταζωστικόν.................... 307—308

19. [Κλήσεις κοσμικαί].................. 308 20. Κορυβαντικόν..............’...... 308
21. Κρατήρ........................ 308—309

22. Ὅ μικρότερος Κρατήρ (frr.297—298)......... 309—311 23. Νεωτευκτικά..................... 311
24. Ὀνομαστικόν..................... 311

25. "002cm (frr.299——300)...·............... 312—314
26. Πέπλος.... ·
'27. Σφαΐρα...

................... 314

..................... 314—315

28. Σωτήρια...............’........ 315 29. Τελεταί(1ἷ1·1·.301-303)................. 315—317 30. Τριαγμοί........... ἶ........... 318

31. Ὕμνοι (frr. 304—308)................. 318—320
32. Εἰς τὸν ἀριθμὸνὶ ῧμνος (frr. 309—317)..... ζ.. 320--325

33. Φυσικὰ (fr. 318).................... 325—326

34. 35. 36. 37. 38.

Περὶ φυτῶν βοτανῶν <ἰατρικῆς> Xρησμοί (frr. 332—333).....’.Ωιοθυτικά ἢ Ὠιοσκοπικά... Incertae sedis (frr.'334-—349).. Spuria vel dubia (frr. 350—363).

(frr.319—331)............................

.....

.....’.....

.....

32âÏË330 330—333 333 334—339 339—344

LATERCVLVS POTIORVM DE ORPHEO ET ORPHICIS LIBRORVM........................ 345—350 COMPARATIO NVMERORVM................. 351—353 CORRIGENDA ET ADDENDA INDICES. I. Π. ΙΙΙ. 1V. V. VI. VII................. 354—359............................................................... 360—407 360—362 362—375 375—382 382—397 398 398—401 401—407

.................. Orphei libri et similia....... Fontes fragmentorum....... Nomina fragmeñtis inserta..... Verborum delectus......... Epici ab Orphicis adhibiti..... Poetae et philosophi Orphicis usi.. Notabilia potissimum testimoniorum.

Fragmentorum numeri uncîs inclusi indicant in parte posteriore editionis Abelianae numeros. <> additamenta, [] delenda includunt.

PARS PRIOR TESTIMONIA POTIORA
1. DE ORPHEI FABULA
NOMEN. 1. Ὀρφεύς vulgo; Ορφας in metopa Sicyoniorum (an Sym-

cusanorum?

Dinsmoor Bull. cour. hell. XXXVI 1912, 495)

thesauri Delphis effossi Fouilles de Delphes, Sculpture IV 4. 2. Ὀιόμακλυτόν Ὀρφήν accus. Ibycus fr. 10A Bergk4 ex Herodiano καθολ. προσωιδ. Ι apud Priscian. VI 92 (GL ΙΙ 276, 1Ο K.), quem in nominativum commutavit Bergkius Lentzio I 14 assentiente; tuetur accusativum Bechtel afferens Arcadum

ἱερῆς (Bechtel Grz'eclz. Dlal. I 354 ξ 69) et Cyprior. ζφέρής (1.1.
I 427 549).

3. Ὄρφης et Ὄρφηι· dorice Priscian. 276, 5.
4. Fulgent. mitolog. ΙΙΙ '10 p. 77, 16 Helm (unde mythog‘r. Vat. ΙΙΙ 8,20; Raschke, De Alberico mythologo, Bresl. phllol. Abhdl. 45, 1913, 87) Orpheus clic-itth oreufoue, id est optima νοω, Eum'dice υθνο profuudu dllud’lcutio.
Ορφεος Βακκικός V. nr. 150.

In nomine explicando permulti viri docti periclitati sunt, quorum couamina. congessit Gruppe apud Rosch. III 1062. Qui nomen ex lingua Graeca interpretantur, afferunt etiam Ὄρφην, Dionis Laconum regis filiam (Serv. ampl. Verg. Eclog. VIII 29; Sam \Vide Lulcon. Kulte 211; Eitrem Beltr. zur grlech. Religions—

gesch. III 1920, 147; Robert Heldcus. I 398 n. 3), Ὀρφεόυδας
nomen proprium Boeoticum (Pausan. X 7,7; Bechtel Histor. Persoueuuam. 508), ὀρφούς pisces vatidicos in Apollinis εειωό

Lyciae (Polycharm. ἐν ὃευτέρωι Λυκιακῶν FHG IV 479 fr. 1 et Aelian. hist. anim. XII 1) vel componunt cum vqce ὀρφνός,
Orphie. c011. Kern.. 1

2

NOMEN

οΡψΕιΣ

4—6

ὄρφνη, ὀρφναῖος ut Natalis Comes Mythologie ed. Venet. 1568
nomiqmm explicatio 337b ‘quasi ὄρφνεος οόεοιινιιε, ὄρφνη enz'm

ηοω est’, G. Curtius Griech. Etymolog.5 480; S. Wide Lakon. Kulte 174. 244; MaaB Orph. 150 n. 42 (V. ὅρφνινα φοίρη Ol‘phei in
Argon. 965). Mihi maxime arridet nominis explicatio primum a Klausenio Orph. (Ersch et Gruber ΙΙΙ 6) 12. 16 prolata, tum a Fickio (Zeitschr. f. vea'glcz'ch. Sprachforsch. XLVI 1914, 97) et

Beehtelio (1.1. 508) gravissimis causis defensa (Kern Orph. 16,
ubi Bechtelii epistola ad me data invenitur). Qui Viri saga.cissimi nomen’0. cum voce ὀρφανός (ὀρφός, latine ονῦιιε) 6011ferentes Oeagri filium Thamyridi contraponunt coll. Hesychio s.

θ’άμυρις· πανήγυρις· σύνοδος. S. Reinach Cult. myth. et o'elig. Π 1909, 122 n. 2 (Rev. ara‘chéol. 1902, ΙΙ 279) temptat Ὀρφεύςε Ὀφρεῦς
le sourcilleux.
ΟΡΦΕΙΣ.

5. Schol. Apollon_. I 23 Ἡρόδωρος (FHG II 38 fr. 39) δύο εἶναι Ὀρφεῖ ς φησιν, τὸν τὸν ἕτερον συμπλεῦσαι τοῖς Ἀργοναύταις, Φερεκύδης ἐν τῇι ξ (FHG I 87 fr. 63) Φιλάμμωνά φησι καὶ οὐκ Ὀρφέα συμπεπλευκέιαι. ἐστὶ δέ, ὠς Ἀσκληπιάδης (nl‘. 22), Ἀπόλλωνος καὶ Καλλιόπης· ἔνιοι δὲ ἀπὸ Οἰάγρου καὶ Πολυμνίας. ζητεῖται δὲ, διὰ τί Ὀ. ἀσθενὴς (ὂν συιέπλει τοῖς ἥρωσιν. ὅτι μάντις (ὂν ὁ Χείρων ἔχρησεν δύνασθαι κατὰ τὰς Σειρῆνας,παρελθεῖν αὐτοὺς Ὀρφέως συμπλέοντος. V. etiam ad V. 31 Πιερία

ὄρος Θραικης, ἐν ἧι διέτριβεν Ὀ., φησὶ δὲ (Πρόδωρος (fr. 39), ὅτι,παρήινησεν ὁ Χείρων τῶι Ἰάσονι, ὅπως τὸν Ὀρφέα σῦν τοῖς Ἀργοναύταις παραλείβηι V. nr. 79. Eustath. Il. Β 848 p. 359,15 οἱ παλαιοί, οἳ καὶ δύο φασὶ γενέσθαι Ὀρφέας Κίκονας, ὦν ὁ εἷς τοῦ Οἰάγρου παλαιὸς καὶ πολλτόι,προγενέστερος τοῦ ὑστέρου, καὶ οὖς αὐτοί φασιν, ἕνδεκα γενεαῖς. Maafi De biograph. Graec.
quaest. sel. (Philol. Untersuch. ΙΙΙ) 126 11.137.

6. Hermias Phaedr. 244A 94, 22 Couvr. τρεῖς δὲ λέγονται Ὀρφεῖς παρά Θραιξὶ γενέσθαι.
Sunt autem Libethrius, Ciconaeus et Odryses, quos enumerat

Hesychius (V. Suidas nr. 223) praeter Camarinaeum (111. 176) et
Crotoniatam (nr. 177). Maafi De biogr. G-raec. 126, Wilamowitz ibidem 154 n. 3. F. Gr. Schoemann Opusc. acad. ΙΙ 10 tres Orpheas secundum tres a Damascio De prim. princ. I 316 Rue. comme-

moratas theogonias inventos esse arbitratur, scilz'cet ut s'uam
cuique tlzeogonicmz ascriberent.

7—10

AETAS ET GENUS

3

ARIAS ET GENUS.

7. Procl. Vita Homeri 26, 14 Wilam. Ἑλλάνικος (FHG I 46 f1“. 6; ἐν Φορωνίδι fr. 5 Procl. Hes. 0p. 631) δὲ καὶ Δαμάστης
(FHG ΙΙ 66 f1‘.10; Rohde Βίωνι. ΙῑΙαε. XXXVI 1881, 384 = Kl.

Schr. I 6 n. 1) καὶ Φερεκύδης (FHG IV 639) εἰς Ὀρφέα τὸ γένος άνάγουσιν (παράγουσιν Ε) αὐτοῦ. Μαίονα γάρ φασι τὸν Ὁμήρου πατέρα καὶ Δῖον τὸν (Ησιόδου γενέσθαι Ἀπέλλιδος (άπὸ ἕλλιδος Ε) τοῦ ΆΙελανοᾶπου τοῦ Ἐπιφράδεος τοῦ Χαριφήμου τοῦ Φιλοτέρπεος
τοῦ Ἰδμονίδα τοῦ Εὐκλέους τοτ’ς Δωρίωνος τοῦ Ὀρφέως.

8. Certam. Hom. et Hes. 436, 41 Rz.; 36, 8 Wilam. Ἀπόλλωνός φασι καὶ Θοοᾶσης (θὀοόσης F, Αίθουσης e Charace nr. 9 Rzach)
τῆς Ποσειδῶνος γενέσθαι Λίνον, Λίνου δὲ Πίερον, Πιέρου δὲ καὶ

νύμφης Μεθώνης Οἴαγρον, Οἰάγρου δὲ καὶ Καλλιόπης Ὀρφέα, Ὀρφέως δὲ’Ὀρτην (ὄρτην F, Δρῆν Goettling e Charace, Ίρῆν Wilam.), τοῦ δὲ Ἁρμονίδην (ἁρμονίδην F, Ἰαδμονίδην Nietzsche),
τοῦ δὲ Φιλοτέρπην, του δὲ Εἰῑφημον, τοῦ δὲ Ἐπιφράδην, τοῦ δὲ

ΆῙελάιωπον, τουτου δὲ Δῖον καὶ Ἀπελλῆν (Ἀπέλλαιον F), Δίου δὲ καὶ Πυκιμήδης τῆς Ἀπόλλωνος θυγατρὸς ἹῙσίοδον καὶ Πέρσην· Ἀπελλοῦ (Nietzsche] Πέρσου F) δὲ ΆῙαίονα, ῘὲῙαίονος δὲ θυγατρὸς καὶ Μέλητος τοῦ ποταμοῦ Ὅμηρον. 9. Charax ap. Suid. v. Ὅμηρος (FHG III 641 fr. 20; 33, 4 ‘Vilamà ἔστι δ’ ἦ τοῦ γένους τάξις κατὰ τὸν ἱστορικὸν Χάρακα αὕτη· Αἰθούσης Θράισσης Λίνος, τοῦ δὲ Πίερος, του δ’ Οἴαγρος, τοῦ δ’ Ὀ., τοῦ δὲ Δρῆς, τοῦ δ’ Εὕκλέης, τοῦ δ’ Ἰδμονίδης, τοῦ δὲ Φιλοτέρπης, τοῦ δ’ Είῑφημος, τοῦ δ’ Ἐπιφράδης, τοῦ δὲ ΆῙελάνωπος, τοῦ δ’ Ἀπελλῆς, τοῦ δὲ Μαίων, ὃς

ἦλθεν ἅμα ταῖς Ἀμαζόσιν ἐν Σμυρνηι καὶ γήμας Εὔμητιν την Εΰέπους τοῦ Μελησιγένους ἐποίησεν Ὅμηρον cf. Suid. S. Ὀ.
nr. 223. Lob. I 323; Rohde 1.1. 386 = ΚΖ. Schr. I 7; Gruppe ap. Rosch. ΙΙΙ 1075; A. de Blumenthal Hellanicea (De Atlantiade), diss. Hal. 1913, 16.

10. Herodotus Π 53 Ἡσίοδον γὰρ καὶ Ὅμηρον ἡλικίην
τετρακοσίοισι ἔτεσι δοκέω μευ πρεσβυτέρους γενέσθαι καὶ οὐ

πλέοσι. οὗτοι δέ εἰσι οἱ ποιήσαντες θεογονίην (Ἕλλησι καὶ τοῖσι
θεοῖσι τὰς ἐπωνυμίας δόντες καὶ τιμάς τε καὶ τέχνας διελόντες

καὶ εἴδεα αὐτῶν σημήναντες. οἱ δὲ πρότερον (πρότεροι PRV) ποιηταὶ λεγόμενοι τούτων τῶν ἀνδρῶν γενέσθαι ὕστερον, ἔμοιγε δοκέειν, ἐγένοντο. τούτων τὰ μὲν πρῶτα αἱ Δωδωνίδες ἱέρειαι λέγουσι, τὰ δὲ ὕστερα (ὕστερον PRSV) τὰ ἐς ἹῙσίοδόν τε καὶ
1*

4

AETAS ET GENUS

10—13

Ὅμηρον ἔχοντα ἐγώ λέγω.

Lob. I 347; Schuster 5l. 73; Zeller

Zeitschr. wiss. Theol. XLII 1899, 227 = Kl. Schr. II 148; Greffcken Neue Jahrb. f. kl. Altert. XXIX 1912, 594. 11. Ioseph. c. Apion. I 12 ὅλως δὲ παρὰ τοῖς (Ἑλλησιν οῧδὲν ὁμολογούμενον εὑρίσκεται γράμμα τῆς Ὀμήρου ποιήσεως πρεσβύτερον. Sext. Empir. in mathemat. I 203 p. 645 Bekk. δεδοκιμασμένη δὲ καὶ άρχαιοτάτη ἐστὶν ἡ Ὁμήρου ποίησις. ποίημα γὰρ οῧδὲν πρεσβύτερον ἧκεν εἰς ἡμᾶς τῆς ἐκείνου ποιήσεως. διαλεξόμεθα ἄρα τῆι Ὀμήρου κατακολουθοῦντες συνηθείαι. ἄλλα πρῶτον μὲν οὐχ ὑπὸ πάντων ὁμολογεῖται ποιητὴς ἀρχαιότατος εἶναι Ὅμηρος· ἔνιοι γὰρ ἾῙσίοδον προήκειν τοῖς χρόνοις λέγουσιν,
Λίνον τε καὶ Ὀρφέα καὶ ΠῙουσαῐον καὶ ἄλλους παμπληθεῖς.

Schol. Londin. in Dionys. Thrac. art. gramm. 490, 7 Hilg. = Bekk.

Anecd. ΙΙ 785,15 φασί τινες ὅτι ἕως τῶν Ίρωικοόν οὔκ ἐγινιόσκετο γράμματα· καὶ δῆλον ἐκ τοῦ μὴ σωθῆναι ποίημά τι τῶν κατά τοὺς Ὁμηρικοὺς χρόνους, καὶ ταῦτα αὐτοῦ τοῦ Ὁμήρου εἰσάγοντος ποιητάς, τόν τε Φήμιον καὶ Δημόδοκον, ἱστορουμένου δὲ καὶ Ὀρφέως προγεγενῆσθαι καὶ ΛἸῙουσαίου καὶ Λίνου· ἀλλ’ ὅμως πλην ὀνόματος οῦδὲν πλέον εἰς τὰ μετά ταῦτα διασωθῆναι συμβέβηκε πρὸ τῆς Ὁμήρου ποιήσεως, μηδὲ πρεσβῦτερον τῆς Ἰλιάδος καὶ Ὀδυσσείας σοᾶιζεσθαι ποίημα. 12. Plutarch. De music. 1132 f, 49 p. 20 Rein. (auctore Glauco Rhegino Ed. Hiller Βῖιαὶη. 111743. XLI 1886, 412) ἐζηλωκέναι δὲ τὸν Τέρπανδρον Ὁμήρου μὲν τὰ ἔπη, Ὀρφέως δὲ τὰ μέλη· ὁ δ’ Ὀ. οὐδένα φαίνεται με,ιιι,ιιη,ιιένος’ οῧδεὶς γάρ πω γεγένητο, εἰ μὴ οἱ τῶν αὕλωιδικοῖν (αὕλητικιῦν Westph.) ποιηταί· τούτοις δὲ κατ’ οὐδὲν τὸ Ὀρφικὸν ἔργον ἔοικε. Ibidem 1134d, 98 p. 40 Rein. Γλαῦκος γὰρ μετ’ Ἀρχίλοχον φάσκων γεγενῆσθαι Θαλήταν (VVilamOWitZ Griech.Verskun8t_ 330 n. 1. 502), μεμιμῆσθαι μὲν αὐτόν
φησι τὰ Ἀρχιλόχου μέλη... καὶ παίωνα καὶ Κρητικὸν ῥυθμὸν

εἰς τὴν μελοποιίαν ἐνθεῖναι, οἷς Ἀρχίλοχον μὴ κεχρῆσθαι, ἀλλ’ οὐδ’ Ὀρφεά οὐδὲ Τέρπανδρον (V. etiam 1133f, 84 p.34 Rein. de Stesichoro).
παίωνα Ritschl] μάρωνα codd. praeter Par. 5, qui χάρωνα praebet, Μαρωνέα Burette, τὸν ἐπιβατὸν παίωνα VVestph. 13. Cicero De natura deor. I 107 p. 251 Plasb.1 Orpheum poetam docet Am’stoteles (an in diaIOgo περὶ φιλοσοφίαςῗ) fr. 7 Rose) numquam fuisse, et hoc Orphz'cum carmen Pythago'rei femnt οαῖιιεᾱαηι fuisse Cercopz’s; ατ Orpheus id est imago eius ut vos vultz‘s in ani—

mum memn (Cottae) saepe z'ncmv'it, V. etiam infra s. Onomacrito.

13—15

AETAS ET GENUS

5

cerconis AGN] Cercopis P. Victorius ex Suida s. Ὀ. (v. nr. 223) et omnes editores praeter Plasberg., qui errorem Ciceronis subesse suspicatur.

Lob. I 348; Zeller Ι6 64; Schuster 51. 55; Weber 3. 42;

Susemihl Ind. VIII.
14. Septem sapientium numero ascriptus ap. Diog‘en. Laert. I 42 ex Arii Didymi compendio (Diels H3 213, 27) Ἱππόβοτος δὲ ἐν τῆι τῶν Φιλοσόφων άναγραφῆι· Ὀρφέα, Λίνον,

Σόλωνα, Περίανδρον, Ἀνάχαρσιν, Κλεόβουλον, ᾹῙύσωνα, Θαλῆν, Βίαντα, Πιττακόν, Ἐπίχαρμον, Πυθαγόραν. Philosophus antiquissimus dicitur ap. Diog. Laert. Prooem. 5 et Clem.A1ex. Strom.

I 14, 59,1 (ΙΙ 37,16 Staeh.) φασὶ δὲ ζΈλληνες μετά γε Ὀρφέα
καὶ Λίνον καὶ τούς παλαιοτάτους παρὰ σφίσι ποιητὰς ἐπὶ σοφίαι

πρώτους θαυμασθῆναι τούς ἑπτά τοὺς έπικληθέντας σοφούς κτλ.,
quae omnia ex Hippoboto pendere videntur Christ Abhdlgn. bayer. Akad. XXI 1901, 491 n. 2; Howald Herm. LV 1920, 76. Iulian.

01‘. VII 215B (I 279,1 Hertl.) ἴσως δὲ ἡγεῖται καὶ ταύτης τῆς ἐγχειρήσεως έκείνη, ὃποίαι τινὶ φιλοσοφίαι προσήκει (Cobet] προσῆκεν vulg., προσῆκον Hertl.) ἡ μυθόγραφία. φαίνονται γὰρ πολλοὶ καὶ τῶν φιλοσόφων αὐτὸ καὶ των θεολόγων ποιήσαντες, ὥσπερ Ὀ. μὲν ὁ παλαιότατος ἐνθέως φιλοσοφήσας, οὐκ ὀλίγοι δὲ καὶ τῶν μετ’ ἐκεῖνον. 4 15. Tatian. adv. Graec. 41 p. 41,14 Schw. m Clem. Alex.
Strom. I 21, 128, 4 (Π 81, 3 Staeh., v. Christ Abhdlgn. bayer. Akad. XXI 1901, 501) m Euseb. Praep. evang. X 11, 27—30 (I 574, 24

Dind. V. nr. 183) τὸ δὲ νῦν συνέχον, σπευστέον μετὰ πάσης άκριβείας σαφηνίζειν, εἷς οὐχ Ὁμήρου μόνον πρεσβύτερός ἐστιν ὁ Μωσῆς, ἔτι ὀε καὶ τῶν πρὸ αὐτοῦ συγγραφέων, Λίνου Φιλάμμωνος Θαμύριδος Ἀμφίονος Ὀρφέως Μουσαίου Δημοδόκου Φημίου Σιβύλλης Ἐπιμενίδου τοῦ Κρητός... Λίνος Ι 425‘511“μὲν γὰρ ἹΙρακλεόυς ἐστὶ διδάσκαλος, ὃ δὲ ζΗρακλῆς μιᾶι τῶν Ίρωϊκιῦν προγενέστερος πέφηνε γενεᾶι·· τοῦτο δέ ἐστι’ φανερὸν άπὸ τοῦ παιδὸς αὐτοῦ Τληπολέμου τοῦ στρατεύσαντος έπὶ Ἴλιον. Ὀ. δὲ κατὰ τὸν αύτόν χρόνον ζΗρακλεῖ γέγονεν... V. nrr. 21. 43... τοῦ δὲ Ὀρφέως Μουσαῖος (Ὀρφέως Μουσαίου Eus.] μουσαίου ὀρφέως MPV) μαθητής (nr. 166). Theodoret. graecar. affection. cur. II 47 p. 50,5 Raed. Ὀ. δέ, τῶν ποιητιῦν ὁ πρῶτος, μιᾶι γενεᾶι πρεσβύτερος τῶν Τρωικῶν V. etiam 49 p. 50,17. Clem. Alex. 1.1. perperam habet: Ὀ. δὲ ὁ συμπλεύσας Ἡρακλεῖ, Μουσαίου μαθητής, ubi cum Lob. I353 aut Μουσαίου διδάσκαλος aut cum Pottero Μουσαῖος μαθητής legendum est; V. etiam

6

AETAS ET GENUS

15—18

Christ 1.1. 501 n. 1; cf. 111216. Ad hunc catalogum poetarum antehomericorum v. A. Kalkmann Rhez'n. Mus. XLII 1887, 509.

16. Tatian. adv. Graec. 39 p. 40,23 Schw. αἶ Clem.A1ex.
Strom. I 21, 103, 4 (ΙΙ 67, 2 Staeh.) m Euseb. Praep. ev. X 11, 23

(Ι 574 Dind.) qui omisit cum Bacchum tum Orphea et Musaeum κατὰ δὲ Ἀκρίσιον ἡ Πέλοπος άπὸ Φρυγίας διάβασις καὶ (ἢ add. SchW.) Ἴωνος εἰς τὰς Ἀθήνας ἄφιξις καὶ ὁ δεύτερος Κέκροψ αἵ τε Περσέως καὶ Διονύσου πράξεις καὶ Ὀρφέως μαθητὴς Μουσαῖος. Clem.A1ex. Strom. I 21, 107, 4 (ΙΙ 69, 6 Staeh.) m Euseb.

Praep. ev. X 12 p. 500A (I 580, 27 Dind.) κάν τις ἡμῖν λέγηι Φημονόην προότην χρησμωιδῆσαι Ἀκρισίωι, ἀλλ’ ἴστω γε ὅτι μετὰ Φημονόην ἔτεσιν ὕστερον εἴκοσι ἑπτὰ οἱ περὶ Ὀρφέα καὶ ΝΙουσαῖον καὶ Λίνον τὸν (Ηρακλέους διδάσκαλον et 108,1 (ΙΙ 69,16 Staeh.; Maafi De Sibyll. ind. 1. 58) καὶ οὔτι γε μόνος οὗτος (Μωυσῆς), ἄλλα καὶ ἡ Σίβυλλα Ὀρφέως παλαιοτέρα. V. nr. 15.
17. Porphyr. ap. Euseb. Praep. ev. X 4 p. 470B (I 542, 2

Dind.) συνομολογοῢσί γέ τοι Ἕλληνες αὗτοί, μετά γε Ὀρᾳέα Λίνον τε καὶ Μουσαῖον, οἳ δὴ πάντων μάλιστα θεολόγων παλαιότατοί τε καὶ πρῶτοι κατῆρξαν αυτοῖς τῆς πολυθέου πλάνης, τοὺς ἑπτὰ παρ’ αυτοῖς ἄνδρας ἐπὶ σοφίαι θαυμασθῆναι, οὓς δὴ καὶ ἐπονομάσαι σοφούς. Idem ibidem V 4 p. 164b (Ι 215,17 Dind.) ἐμοὶ δὲ δοκοῦσι πλείονας λῦσαι καὶ μείζονας άπορίας οἱ τὸ τῶν δαιμόνων γένος έν μέσωι θεῶν καὶ ἀνθρώπων θέντες, καὶ τρόπον τινὰ την κοινωνίαν ἡμῶν συνάγον εἰς ταύτὸ καὶ συνάπτον ἐξευρόντες, εἴτε μάγων τῶν περὶ Ζωροάστρην ὁ λόγος οὗτός ἐστιν, εἴτε Θράικιος άπὸ Ὀρφέως, ἢ Αἰγύπτιος ἢ Φρύγιος, (ὃς τεκμαιρόμεθα ταῖς ἑκατέρωθι τελεταῖς ἀναμεμιγμένα πολλὰ
θνητὰ καὶ πένθιμα τῶν ὀργιαζομένων καὶ δρωμένων ἱερῶν

ὁρῶντες V. etiam nr. 99 a. 18. Euseb. chron. a. 749 (Π 46 801106.; Hieronym. 56,3 Helm) Ὀ. Θρᾶιξ ἕγνωρίζετο· τούτου μαθητὴς Μουσαῖος ὁ Εὐμόλπου
υἱός. Λίνος διδάσκαλος ἹῙρακλεόυς ἐγνωρίζετο. In praefatione

Hieronymi Π 7 Schoe. (13 b 2 Helm v. etiam 9 b 16): Ροννο Liber
et relégué quos max inferemus post OC anmmz C'ecroln's fument, Limas scilz'cet et Zeflm-s et Amphz'on,.Musaeus, 0., 11167203, Persans, Aescolapz’us, gemz'm' Castores, Hercules, cum quo Apollo servim't Admeto. Georg. Syncellus chronograph. 296, 7 Dind. Ὀ. Θρᾶιξ

ἐγνωρὶζετο (se. Amphionis temporibus).
σαῖος ὃ Εὖμόλπου υἱός.

τούτων μαθητὴς Μου-

V. quoque Lactant. 111“. 99.

19—21

AETAS ET GENUS

7

19.. Procl. in Rempubl. I 72, 1 Kr. ἐπεὶ. δὲ πρὸ τῶι· ἄλλων ἁπάντων ὁ Σωκράτης αἰτιᾶται τὸν τῆς μυθοποιίας τρόπον, καθ’

ὃν Ὅμηρός τε καὶ (Ησίοδος τοὺς περὶ θεῶν παρέδοσαν λόγους, καὶ πρὸ τούτων Ὀ. ζαὶ εἰ δή τις ἄλλος ἐνθέωι στόματι γέγονεν τῶν άεὶ κατὰ τὰ αὐτοὶ καὶ ὡσαύτως ἑχόντων ἐξηγητής, ἀνάγκη δήπου καὶ ἡμᾶς... αὐτὴν τὴν τῶν Ὁμηρικῶν μύθων διάθεσιν
προσήκουσαν ἐπιδεῖξαι τοῖς πράγμασιν, οἷν δὴ καὶ· παρέχονται (παρέχεται cod.) τὴν ἔνδειξιν.

20. Augustin. De civ. dei XVIII 14; ΙΙ 285,18 Hoffm. (ω
Otto Frising. Chron. I 24 p. 56, 7 Hofmeist.) per idem temporis z'ntervallum (i. e. Hebraeorum iudicum) extiternnt poetae, qui etz'am theologi dieerentnr, quonz’am de dis eomnz'na faoz’ebant, sed talibzlt-s dis, qui lieet anagni homines, tmnen homz'nes fnemnt ant mnndi huius, qnem verns Dens fecz't, elementa snnt ont in principatz’bus et potestatz'bns pro oolnntate C"reato-rz's et suis anem'tz's ordinati, et si qzn'd de une oero Deo inter mnlta vana et falsa cecinemnt, colendo cum illo alios, qui dz’ non sunt, eisqne eæln'bendo fumu— latum, qui uni tantum debetur Deo, non ez' ntz'que rite serviemnt nec α fabuloso deormn suorum dedeeore etz'onn z'psz’ se abstinere potuerunt ——— 0.,.Mnsaens, Linns. Vernnz isti theologz' deos eolu— emnt, non pro dis enltz' snnt; qnmnm‘s Orphemn nescz‘o quo modo informe saeris νεῖ potins saorilegz'z's jamefleere soleat cioitas in— pz‘orum. Idem 24 (ΙΙ 300,19) eodem Romnlo regnante Thales Illilesins fm‘sse perhz'bez’nr, unns e septem sapientz‘bns, qui. post thcologos poetas, in qm'bns Ο. maxime omnium nobz’lz'tatns est, σοᾳοὶ appellatz' snnt, quod est Latine sapientes et 37 (ΙΙ 327, 2) soli igz’tzw illz' theologz' poetae, 0., Lz'nus, Mnsaens et si qn-is alias apnd Graecos fuit, Ms prophetz’s Hebmez's, quorum scripte» in anetom’tate habemns, annis repem'nntur priores. “21. Malalas chronogr. IV 88 p. 72, 16 Dind. m Georg. Cedren.

I 110 Bekk. m Suid. S. Ὀ. μετὰ δὲ βραχύ ἡγήσατο τοῦ Ἰσραὴλ Γεδεών. ἓν αὐτῶι δὲ τῶι χρόνωι ἦν Ὀ. ὃ Θρᾶιξ, ὃ λυρικὸς Ὀδρυσαῑος, ὁ σοφώτατος καὶ περιβόητος ποιητής... | 76’6Dïndταῦτα δὲ πάντα ἐξέθετο ὁ σοφώτατος Τιμόθεος χρονογράφος,

λέγων τὸν αὐτὸν Ὀρφέα πρὸ τοσούτων χρόνων εἰπόντα τριάδα ὁμοούσιον ὸημιουργῆσαι τὰ πάντα. TzetZ. Exeges. in Iliad. 21,17 Herm. πρὸς τούτοις δὲ (se. ἐξελέγξω) καὶ Τιμόθεον τὸν τὸν Ὀρφεά ἐπὶ Γεδεών λέγοντα, ως οὐκ ὀρθῶς περὶτῶν χρόνων, ἄλλ’ ἐψευσμένως καὶ οὐχ ὑγιῶς καὶ ήναγκασμένως καὶ ἐναντίως ἑαυτοῖς λέγουσι. ὸέίξω γὰρ τρν Ὅμηρον οὐ πολὺ τεῦν Ίρωικων ὑστερί-

8

AETAS ET GEN US

PATER

21—23

σαντα καὶ τὸν Ὀρφέα οὐχ (Πρακλέους ὄντα ὁμόχρονον. Idem 24,16 Herm. πῶς γὰρ ἀναιρεθεὶς ὃ Λίνος καὶ τὸν Ὀρφέα ἂν ἐξεπαίδευσεν ὕστερον; πρὸ τῆς ἀναιρέσεως δὲ πάντως οὐκ ἂν εἴποι τις. ὁμόχρονος γὰρ οὐκ ἦν ὁ Ὀ.,(Ηρακλεόυς, ἀλλ’ ἐπὶ τοῖν Ίρωικῶν, ὠς ἐδείξαμεν, V. etiam 25,15. 26,1. 27,1.
PATER.

22. Ἀπόλλων in oraculo ap. Menaechm. Sicyon. nr. 114, quem anteisse Videtur Pindar Pyth. IV 176 (nr. 58); Asclepiades Trag. ἐν ἕκτωι Ίραγωιδουμένων (FHG ΠΙ 303 fr. 8, schol. Pind. IV 176,
schol. Apollon. I 32 p. 304 K., schol. A Rhes. 895, ΙΙ 343 Schw.)

ἱστορεῖ Ἀπόλλωνος καὶ Καλλιόπης (Καέναιον, Ἰιίλεμοις Ὀρφέα, Ovid. Metam. X 167 (V. etiam XI 7; Kern 071971.. 7 n. 1), Apollodor. Bibl. I 14 Καλλιόπης μὲν οὖν καὶ Οἰάγρου, κατ’ ἐπίκλησιν δὲ
Ἀπόλλωνος, Λίνος ὃν (ΙΙρακλῆς ιῖπέκτεινε, καὶ Ὀ. ὁ (Ξσκήσας κιθαρωιδίαν, ὂς ἄιδων ἐκίνει λίθους τε καὶ δένδρα, schol. Ovid. Ibis 482 p. 84 Ellis Eum'dz'ce ωπον Orfez' filiz‘Oeagm' et Calliopes, seezmdum alios filz'z' Phoebz’ et Calli
Pindar. fr. 139 a.b Schr. (schol. A Rhes. 895 cf. schol. Pind. nr. 22); Plato Sympos. 179d nr. 60; Apollon. 123 πρῶτά νυν Ὀρφῆος μνησώμεθα, τόν ῥά ποτ’ αὕτη Καλλιόπη Θρήϊκι φατίζεται εὐνηθεῖσα Οἰάγριοι σκοπιῆς Πιμπληίδος ἄγχι τεκέσθαι, (Ὀ.) Οἰαγρίδης
Nicandr. Ther. 462 nr.51; Hermesianax nr. 61; Phanocles nr. 77; Ps.-Aristot. Peplus 48 nr. 124; Ovid. Ib. 480; Apollodor. Bibl. nr. 22; v. Gruppe ap. Rosch. ΙΙΙ 1073 et Robert Heldens. I 410 n. 5. De Oeagro Thraciae fiuvio Serv. Aen. VI 645; Toepffer Att. Genealog. 34 n. 1. Oeagrus (πέμπτος ιίπὸ Ἄτλαντος κατά Ἀλκυ-

όνην Suid. nr. 223) Pieri filius Hellanicus A. de Blumenthal l.l. 18 (nrr. 8. 9), Robert Heldens. 1.1. et Charax fr. 20 (FHG ΙΙΙ 641 nr. 9); Charopis (Μειεῶ Orph. 153 n. 46) filius Diod. ΠΙ 65,6 (Lob. I 238) Χάροπος (Θαροπος codd. cl. ΙΙ) δ’ υἱὸν γενόμενον Οἴαγρον
παραλαβεῖν τήν τε βασιλείαν καὶ τὰς ἐν τοῖς μυστηρίοις παρα-

δεδομένας τελετὰς, ἅς ὕστερον Ὀρφέα τὸν Οἰάγρου μαθόντα
παρά τοῦ πατρός, καὶ φύσει καὶ παιδείαι τῶν ἁπάντων διενεγκόντα, πολλὰ μεταθεῖναι τῶν ἐν τοῖς ὀργίοις· διὸ καὶ τὰς ὑπὸ τοῦ Διονύσου γενομένας τελετὰς Ὀρφικὰς προσαγορευθ.ῆναι;

Martis filius Nonn. Dionys. XIII 428 καὶ θρασὺς υἱὸς Ἄρηος ἑὴν
Πίμπλειαν ἐάσας Βιστονίης Οἴαγρος ἐκώμασεν ἀστὸς ἀρούρης,

23 —— 27

PATER

MATER

FRATRES

9

Ὀρφεά καλλείψας ἐπὶ γούνασι Καλλιοπείης νήπιον άρτιχῦτιοι μεμελημένον εἰσέτι μαζῶι. Sithonius 1.1. XXII 179; V. nr. 34.
Oeagrum Orpheo iuniorem esse opinatur Aelian. var. hist.

XIV 21 ὅτι Οἴαγρός τις ἐγένετο ποιητὴς μετ’ Ὀρφεά καὶ Μουσαῖον, ὃς λέγεται τὸν Ίρωϊκὸν πόλεμον πρῶτος ἇισαι, μεγίστης οὗτος ὑποθέσεως λαβόμενος καὶ ἐπιτολμήσας ταύτηι. Οἴαγρος
nomen humanum Aristophan. Vesp. 579 (histrionis tragici, qui

deest ap. Kirchnerum); IG XII 5, 978,1 (Teni).
MATER.

24. Καλλιόπη saepissime (V. e. g'. nr. 22. 23). Timoth. Pers. 234 (Diels H3 166, 29 n. 12 a) πρῶτος ποικιλόμουσο<ν> Ὀρ<φε>ὐς <χέλ>υν ἐτέκνωσεν, υἱὸς Καλλιόπα<ς> Πιερίας ἔ<π>ι.
(ΜΟΥΣΟΣΟΡΙΥΣΥΝΕΤΕΚΝ pap., em. Wilam. Καλλιόπα pap. ἔπι Wilam.] ενι pap.) Plat. Rep. ΙΙ 364 e; Orph. hymn. XXIV 12

Καλλιόπηι συν μητρὶ καὶ Ἀπόλλωνι ἄνακτι, LXXVI 10 Καλλιόπηι σὺν μητρὶ καὶ εὕδυνάτηι’θεᾶι Ἁγνῆι (V. Genethlz'akon für Robert 1910, 97), Arg'onaut. 77 Ὀρφεῦ, Καλλιόπης τε καὶ Οἰάγρου φίλε κοῦρε, Βιστονίηι Κικόνεσσι πολυρρήνοισιν ἀνάσσων et 682 μήτηρ ἡμετέρη κατέλεξε περίφρων Καλλιόπεια, Seneca
Med. 625 ille Ivocalz' gem‘tus Camena; Gruppe 1.1. 1073; Wilamowitz

Die Πίαε zmd Homer 474. _ 25. Πολύμνια Schol. Apollon. I 23 n1‘.5 ἔνιοι δὲ ἀπὸ Οἰάγρου καὶ Πολυμνίας. 25 a. Eustath. in Iliad. K 442 p. 817,31 Καλλιόπης μὲν γὰρ ἢ Κλειοῦς ὁ Ὀ. Clio Lini mater nr. 27. 26. Μενίππη Thamyridis filia Tzetz. Chil. I 12,305 Ὀ. ἦν Θρᾶιξ, ἐξ Ὀόρυσσοόν πατρίδος Βισαλτίας, Μενίππης τῆς Θαμύριδος υἱὸς καὶ τοῦ Οἰάγρου, κᾶν άλληγορικοότερόν φασι, τῆς Καλλιόπης, VIII 157, 9 (FHG ΙΙ 10) Lob. Agl. I 328; Robert Heldens. I 410 n. 2.”
FRATRES:

27. Hymenaeus, Ialemus nr. 22.’ Cymothon? Schol. Lyc0phr. 831 p. 266, 5' Scheer διότι πολλὰς αὐτῶν εἰς ἔρωτα κινήσασα (Venus) ἔπεισεν ἀνδράσι μιγῆναι καὶ τεκεῖν οἷον Καλλιόπην ἐξ Οἰάγρου τεκεῖν Ὀρφέα καὶ Κυμόθιονα (34] κυδρόθωνα a κυμόθο) γῖς’Ίζιιαθον vel ἸῙμαθίωνα
Lob. I 325 n. 1, cui assentitur Maafi Orph. 155 n. 49) Ἰερψιχόρην

ἐκ Στρυμόνος Ῥῆσον, Κλειοό δ’ ἐκ Μάγνητος Λίνον.

10

FRATRES

SORORES

FILII

THRAX

27— 30

Lin us Apollodor. Bibl. I 14 111122 v. etiam Martial. IX 86, 5
cum grege Ρὶθνὶο maestus.Phoeboque qucrebar, ‘z'pse meum flem" ιῖέεείύ Apollo ‘Lz'non’: respexritque 32mm quae stabat proximal ἠπίνὶ Calliopen et ait ‘tu quoque oolmas habes’. V. etiam 1111253.. Marsyas Oeagri filius, pastor, mues ex Satyris (tibias «ἰη-

vomit) Hygin. f. 165.
SORORES?

28. [Theocn] Ἐπιτάφ. Βίων. (MOSCh. ΙΙΙ) 17 ὲὶῖπατε ô" αὖ κούραις Οἰαγρίσιν, εἴπατε πάσαις Βιστονίοςις Νύμφαισιν (ἀπεόλετο Δώριος Ὀ.’.

FILII (de coniugibus V. nrr. 59———67):
29. ΆῙουσαΐος V. nrr. 97. 166 SS. Λεώς schol. Demosthen. LIV 7 (ΙΙ 125 Bait.-Sauppe); Phot.

Suid. S. Λεωκόριονς Apostol. X 53 (Paroemiogr. ΙΙ 500); Bekk.
Anecdot. Ι 277; Toepffer Att. Genealogz'c 40 n. 2, qui hanc genea— logiam Phanodemo vindicat; E. Curtius Monatsber. preu/Ï. Alu. 1878, 78 == G68. Abîzdlgn. I 466; Robert Heldens. Ι 142 n. 2.

Αωρίων, Δρῆς,’Όρτης nrr. 7—9 et Maafi Orph. 153.
Rythmonius (P) filius Orphei et Idomenae nymphae Ismaricae (Lob. I 326] idnomenae nymfae marice C; de Marica cf.

B011 Areh. f. RthIII 1910, 567) Nicocrates apud [Censorin.] fragm. de musica GL VI 608,10 K. Contra Maassii Orph. 63 s.
coniecturam Rhythmus bonus = Εἰῑρυθμος v. Rohde N. Heidelb. Jalzrb. VI 1895, 2 = Kl. θοὴν. ΙΙ 295. Idomene oppidum Macedoniae Oberhummer RE? 1X 905; Br. Keil Herm. L 1915, 635 n.1.

THRAX (V. etiam S. Οἴαγρος nr. 23).
30. Eurip. Ale. 967 nr. 82; Hypsipyle nrr. 78. 79; anonymi

Rhesus 944 Ὀ. αὐτανέψιος νεκροῦ (se. Rhesi Thracis) nr. 91;
Heraclid. Pontic. n1‘.82; Hermesianax nr. 61; Phanocles nr. 77; Ps.—Aristotel. Pepl. 48 m'. 124; Diogen. Laert. prooem. I 4 nr. 125 multique alii et Graeci et Romani, V. Gruppe ap. Rosch. ΠΙ 1078; cf. quoque Aenium (Ρ) nr. 67; de Ciconaeo nr. 197; de Odrysa 111T. 103. 160. 198, praeter quos Suidas etiam enumerat’0. βασι-

λεὺς Θραικῶι’ ἐφ’ οὗ αἱ Ἀμαζόνες ἐδασ,ιιολόγ)]σαυ Φρύγας. Num
in Micythi baseos Olympiacae titulo nr. 143 Orphei ethnicon ex-

titerit, dubium est, Kern 071971,. 15. De vasculis Atticis Thracem monstrantibus v. praeter Gruppium F. Weber Pluton. Notiz. iiber

30 — 35

THRAX

11

Οιῃῖιειιε’3Ο; Vül‘theim llInemosyn. XXIX 1901, 199; Kern 1.1.; Robert Heldens. Ι 411 11.1. De anaglypho celeberrimo nr. 59; de vasculis quae Orphea apud inferos repraesentant nr. 69. 31. Strab. X 471 (ex Apollodoro contra Demetrium Scep-

sium? V. Ed. Schwartz RE2 I 2865) οἵ τ’ ἐπιμεληθέντες τῆς
ἀρχαίας μουσικῆς Θρᾶικες λέγονται, Ὀ. τε καὶ ῘῑῙουσαῑος καὶ

Θάμυρις, καὶ τιῦι Εύμόλπωι δὲ τοῦνομα ἐνθένδε, καὶ οἱ τιῦι Διονύσιοι τὴν Ἀσίαν ὅλην καθιερώσαντες μέχρι τῆς Ἰνδικῆς ἐκεῖθεν καὶ τὴν πολλὴν μουσικὴν μεταφέρουσι. OVid. epist. ex
Ponto Π 9, 53 πονο,ςιιῦ hoc tractu vantes foret unions 0., Bistonis 'ingem'o terra superbe; tuo est.

32. Aelian. var. hist. VIII 6 τιῦν ἀρχαίων φασὶ Θραικιῦν μηδένα ἐπίστασθαι γράμματα... ἔνθεν τοι καὶ τολμῶσι λέγειν μηδὲ τὸν Ὀρφέα σοφὸν γεγονέναι, Θρᾶικα ὄντα, ἀλλ’ ἄλλως τους μύθους αύτοῦ κατεψεῦσθαι (Perizon.] καταψεύσασθαι codd) ταῦτα Ἀνδροτίων (FHG I 375 fr. 36) λέγει, εἴ τωι πιστὸς ὑπὲρ τῆς ιὲγραμματίας καὶ ἀπαιδευσίας Θραικιῦν τεκμηριῶσαι. Diels H3 170 n. 11; Robert Heldens. I 398 n. 2. 33. Pompon. Mela ΙΙ 17 montes interéor (se. Thracia) adtollz't
Haemon et Rhodopen et Orbelon, sacrz's Libe'm' patris et coetu 111m;— nadum, Orpheo primsz initiante, celebratos. O. in Thraciae nummis B. Pick Arckaeol. Jalwb. ΧΠΙ 1898, 135. Ad nummos Philippo—

politanos V. Lucian. Δραπέται 29 (Pick 1.1. 136 n. 6).
34. Plin. Nat. hist. IV 41 (m Solin. 10, 7 p. 68, 7 Mommsfl; Martian. Capell. VI 656) οἰνοα P0721523 litom llIom'seni Sitom'que,

Orphez' wtz's gem‘tores, obtineñt. Lob. I 294. 35. Themistius or. XVI 209 c.d p. 255, 5 Dind. ἦν ἄρα πάλαι τῆι Θράικηι ἡ τῆς μουσικῆς δύναμις ἐπιχώριος μᾶλλον τῶν ὅπλων, καὶ ἀπιστεῖν οὐκέτι προσῆκε τοῖς κρούμασι τοῖς Ὀρφέως ἕπεσθαι μὲν κάπρους, συνακολουθεῖν δὲ καὶ δένδρα καὶ πέτρας, ὅπη ἂν ἐκεῖνος τοῖς μέλεσιν ἄγοι. ἄλλ’ Ὀ. μὲν, ὥς ἔοικε, θηρία κηλεῖν ἱκανὸς ἦν, ἀνθρώπων δὲ χαλεπότητα θέλγειν οὐκ εἶχεν, ἀλλ’ διήλεγξαν αὐτοῦ τὴν μουσικὴν Θρᾶισσαι
γυναῖκες, οὐχ ὅπως ἁλοῦσαι τοῖς μέλεσιν, ἄλλ’ ἐξαγριωθεῖσαι

προσέτι καὶ δριέσασαι τὸν μελωιδὸν αὐτὸν ἅπερ καὶ ἔδρασαν. ὃ δὲ τοῦ οὐρανόθεν Ὀρφέως ύποφήτης καὶ θεραπευτής, ὁ τῆι θεοσδότωι χριόμενος μουσικΐι, λόγοις ἐπαγωγοῖς καὶ γλύκιον μέλιτος ῥέουσιν, οἵοις. ἐστάλη παρὰ τοῦ πέμψαντος ἐσκευασμένος,
τούτοις ἐπάιδων, τούτοις κηλῶν, τούτοις παραινοῦν, τὰς ἀγαθὰς

’ὑποτιθεὶς ὑπὲρ τῶν μελλόντων ἐλπίδας, ἀφαιρούμενος τῆς ἐφ’

12

THRAX

OLYMPUS ET PIERIA

35 —— 39

οῖς ἠδίκησαν {mm/flac}, προσείων (Ruhnken] προσσείων Α) ὥσπερ
θαλλὸν τήν βασιλέως φιλανθ-ρωπίαν, (210 a) ἦγε τιθασοὺς καὶ

χειροήθεις, μονονοῦ τιὴ χεῖρε περιαγαγών εἰς τούπίσω· ὥστε ἀμφισβητήσιμον εἶναι, πότερον κατεπολέμησε τοὺς ἀνθρώπους καθωμίλησε. 36. Himerius or. V 6 p. 482 Wernsd. (57,15 Dübn.) ὅθεν ἐγκαλεῦ τοῦι Θραικίωι μύθωι καὶ μέμφομαι, ὅτι τὸν Ὀρφέα τῆσδε ἀποσυλήσας τῆς πόλεως (se. Θεσσαλονίκης) Θρηικίοις ὄρεσι (τὸν ins. Wernsd.) τῆς Καλλιόπης χαρίζεται. ταῦτα τοι καὶ σπάνει τῶν ἀκροασομένων αύτῶι θηρίων τὴν ἐκκλησίαν ἐργάζεται. Maafi Orph. 143; Rohde N. Heidelb. Jahrb. VI 1895, 303 n. 1 = Kl. θοὴν. Π 303. 37. Schol. Euripid. Alcest. 968 (ΙΙ 239, 10 Schw.) πρῶτος Ὀ. μυστήρια θεῶν (13] εἶναι Α) παραδέδωκεν· ὅθεν καὶ θρηισκεία τὸ μυστήριον καλεῖται, ἀπὸ τοῦ Θραικός Ὀρφέως. Etymol.
magn. 455,10 θρῆσκος, ἑτερόδοξος· ἐκ τοῦ Θρᾶιξ Θραικός· καὶ

θρησκεία, παρά τὴν τῶν Θραικῶν ἐπιμέλειαν τὴν πρὸς τὸ θεῖον καὶ τὴν Ὀρφέως ἱερουργίαν· οὗτοι γὰρ πρῶτον ἐξεῦρον τὴν περὶ τὸ θεῖον ἔννοιαν. ἢ παρά τὸ τοὺς θεοὺς ἀρέσκεσθαι ἢ ἀρέσκειν, ὅ ἐστιν ἐξευμενίζεσθαι· καὶ ὁ 0802670Q(G1‘eg0r. Nazianz. or. XXXIX Migne 36, 340) (Οὐ Θραικῶν ὄργια· παρ’ οἷν καὶ τὸ θρησκεύειν, (ὃς λόγος’.· Et. Gudian. 264, 51; 536, 14. Orion 73, 26. Suid. V. θρησκεύει· λέγεται γὰρ ὡς Ὀ. Θρᾶιξ πρῶτος ἐτεχνολόγησε τὰ Ἑλλήνων μυστήρια, καὶ τὸ τιμᾶν θεὸν θρησκεύειν ἐκάλεσαν εὸς Θραικίας οὔσης τῆς εὑρέσεως. V. etiam nr. 41.
OLYMPUS ET PIERIA.

38. Euripid. Bacch. 560 ἐν ταῖς πολυδένδρεσσιν Ὀλύμπου θαλάμαις nr. 49; Schol. Pind. Pyth. IV (176) 313 a. De pictura
Pompeiana Helbig Wandgem. 893, Atl. tab. X V. Rodenwaldt'Komposition der pom1Jeiaoz.PI’andgem. 80 et Robert Heldens. I 411. O. rex in Macedonia nr. 39. Apollon. Argonaut. I32 Ὀρφέα μὲν

δὴ τοῖον ἑῶν ἐπαρωγὸν ἀέθλων Αἰσονίδης Χείρωνος ἐφημοσύνηισι
πιθήσας δέξατο, Πιερίηι Βιστωνίδι κοιρανέοντα V. nrr. 23. 24. 80.

126 et Oberhummer RE2 III 504.
39. Conon f. 45 (ὃς Ὀ., ὁ Οἰάγρου καὶ Καλλιόπης μιᾶς τοῦν

Μουσῶν ἐβασίλευε Μακεδόνων καὶ τῆς Ὀδρυσίδος, ἐπετήδευε δὲ μουσικὴν καὶ μάλιστα κιθαρωιδίαν·· καὶ (φιλόμουσον γὰρ τὸ Θραικιῦν καὶ Μακεδόνων γένος) ἤρεσκεν ἐν τούτοις διαφερόντως τῶι πλήθει.

40—43

OLYMPUS ET PIERIA

MAGISTRI

13

40. Strab. VII 330 fr. 18 ὅτι ὑπὸ τιόι Ὀλύμπιοι πόλις Δῖον.
ἔχει δὲ κοίμην πλησίον Πίμπλειαν· ἐνταῦθα τὸν Ὀρφέα διατρῖψαί

φασι τὸν Κίκονα, ἄνδρα γόητα άπὸ μουσικῆς ἅμα καὶ μαντικῆς καὶ. τοῦν περὶ τὰς τελετὰς ὀργιασμῶν άγυρτεύοντα τὸ πρῶτον, εἶτ’ ἤδη καὶ μείζονα ἀξιοῦντα ἑαυτὸν καὶ ὄχλον καὶ δύναμιν κατασκενιιζόμενον· τοὺς μὲν οὖν ἑκουσίως άποδέχεσθαι, τινας δ’ ὑπιδομένους ἐπιβουλὴν καὶ βίαν ἐπισυστάντας διαφθεῖραι αὐτόν. ἐνταῦθά πλησίον καὶ τά Λείβηθρα. De Libethris V. nr. 41. 41. Tzetz. Exeges. in Iliad. 80, 2 Herm. Ὄλυμπος πραγματικῶς μεν ὄρος ἐστὶν τῆς ΆῙακεδονίας, ἔνθά καὶ τοὺς θεοὺς

φασὶν εἶναι, διὰ τὸ τὸν Ὀρφέα, ἐκεῖθεν ὄντα, διδάξαι σεβασμοὺς
καὶ θρησκείας θεῶν. Idem Chil. VI 91, 945 (Περὶ Λειβηθρίον)

ὄρος καὶ τὸ Λειβήθριόν ἐστιν, ἄλλα καὶ πόλις τῆς γῆς Θραικῶν τῶν Ὀδρυσσεῦν, οἷν ὁ Ὀ. ὖπῆρχεν. γράφει γὰρ οὕτως ὁ ἀνὴρ ἐν τοῖς αὑτοῦ βιβλίοις· (Νῦν δ’ ἄγε μοι, κούρη Λειβηθριίς,
ἔννεπε, Μοῦσα] Heeg' Diss. 54; V. in parte posteriore.

MAGISTRI (de Apolline V. nr. 22).

42. Diodor. V 64, 4 (Diels II3 167 11.15) ἔνιοι δ’ ἱστοροῦσιν,
οἷν ἐστι καὶ Ἒᾳορος (FHG Ι 253 fr. 65), τούς Ἰδαίους Δακτύ-

λους γενέσθαι μὲν κατα τὴν Ἴδην τὴν ἐν Φρυγίαι, διαβῆιίκι δὲ
μετα Μυγδόνος (μετ’ αμῦγδονος D, Μνγδοίνος F, Μίνωος Α) εἰς

την Εΰροὲπην· ὑπάρξαντας δὲ γόητας ἐπιτηδεῦσαι τάς τε ἐπεοιδὰς καὶ τελετὰς καὶ μυστήρια, καὶ περὶ Σαλιιοθράικην διατρίψαντας m2 μετρίως ἐν τούτοις ἐκπλήττειν τοὺς ἐγχωρίους· καθ’7 ὃν δὴ
χρόνον καὶ τὸν Ὀρσέα, φιζσει διαφόρωι κεχορηγημένον πρὸς

ποίησιν καὶ μελτοιδίαν, μαθητὴν γενέσθαι τούτων, καὶ πρῶτον
εἰς τους (Έλληνας ἐξενεγκεῖν τελετὰς καὶ μυστήρια. 43. Diodor. ΠΙ 67, 2 (Tzetz. Exeges. in Iliad. 14,11 Herm.) τὸν δὲ Λίνον ἐπὶ ποιητικῆι καὶ Λιιελιοιδίαι θαιχιιασθέντα μαθητὰς

σχεῖν πολλούς, ἐπιφανεστάτους δὲ τρεῖς, (Ηρακλέα Θαμύραν (Θάμυριν CF) [καὶ de]. Vog.] Ὀρφέα.... 4 τὸν δ’ οὖν Λίνον (feuil τοῖς Πελασγικοῖς γράμμασι συνταξάμενον τὰς τοῦ πρώτου
Διονύσου πράξεις καὶ τας ἄλλας μυθολογίας άπολιπεῖν ἐν τοῖς

υπομνήμασιν. ὁμοίως δὲ τούτοις χρήσασθαι τοῖς Πελασγικοῖς γράμμασι τὸν Ὀρφέα καὶ Προναπίδην τὸν Ὁμήρου διδάσκαλον, εῧᾳυῆ γεγονότα μελοποιόν. πρὸς δὲ τούτοις Θυμοίτην τὸν Θυμοίτου τοῦ Λαοίιιέδοντος, κατά τὴν ἶλικίαν γεγονότα την
(1)] τοῦ Vlllg.) Ὀρφέως, πλανηθῆναι κατὰ πολλοῖς τόπους τῆς
οἷκουμέιής κτλ. Suid. 111‘.223d.

14

MAGISTRI

APOLL. ET SOLIS CULTOR

MUSICES VIS

44—52

44. Alexand. Polyhistor ex Artapano Indan (Christ Ab—

hdlgn. bayer. Akad. XXI 1901, 464) ap. Euseb. Praep. eV. 1X 27 p. 432a (I 499, 8 Dind.)’ὑπὸ δὲ τῶν Ἑλλήνων αΰτόν (film’i‘oor)
ιῖνόρωθέττα Μουσαῖον προσαγορευθῆναι. γενέσθαι δὲ τὸν Μοίϋσον

τοῦτον Ὀρφέως διδάσκαλον. οἱνόρωθείτα ô" αΰτὸν πολλὰ τοῖς ἀνθρώποις εὔχρηστα παραδοῦναι κτλ.
APOLLINIS ET Soms CULTon. 45. Aeschyli Βασσάραι (Jessen RE? ΠΙ 104) secunda Lycurg‘iae tragoedia Nauck FTG2 p.9; G. Haupt Comment. archaeol.

in Aeschyl. (Diss. Ha]. ΧΙΠ 1896) 146; Kern Orph. 6; Robert
Heldens. I 402; V. nr. 113. MUSICES VIS.

46. Athen. XIV p. 6320 τὸ ô" Ἑλλήνων σοφία τῆι μουσικῆι μάλιστ’ Οὲὶεᾶῑὼοη.) καὶ διὰ τοῦτο τῶν μὲν ἡμιθέων Ὀρφέα μουσικώτατον (ὄντα
ἔκρινον.

ὅλον ἔοικεν ἡ παλαιὰ τῶν εἶναι δεδομένη] (ἐνδεδεμένη θεῶν Ἀπόλλωνα, τῶν δὲ add. Kaib.) καὶ σοφώτατον

47. Simonides fr. 40 (PLG III4 p. 408) τοῦ καὶ ἀπειρέσιοι,ποτῶντο ὄρνιθες ὑπὲρ κεφαλᾶς, οἷνὰ ô" ἰχθύες όρθοὶ κυανέου
ἐξ ἱῑδατος ἅλλοντο καλᾶι σὺν ἅοιδᾶι.

48. Aeschyl. Agamemn. 1629 Ὀρφεῖ δὲ γλῶσσαν τὴν ἐναντίαν ἔχεις ὃ μὲν γὰρ ἦγε πάντ’ ἀπὸ φθογγῆς χαρᾶι.
49. Euripid. Bacch. 560 τάχα ô" ἐν ταῖς πολυδέτΰρεσσιν

Ὀλύμπου θαλάμαις, ἔνθα πότ’ Ὀ. κιθαρίζων σύναγεν δένδρεα μούσαις, σύναγεν θῆρας ἀγρώτας V. nr. 38. ὅθ. Iphig. Aul. 1211 εἰ μὲν τὸν Ὀρφέως εἶχον, ὦ πάτερ,
λόγον πείθειν ἐπιὲιὸουσ’ ὥσθ’ ὁμαρτεῖν μοι πέτρας, κηλεῖν τε τοῖς λόγοισιν οὓς ἐβουλόμην, ἐνταῦθ’ ἄν ἦλθον, V. Alcest. 357 nr. 59; Stemplinger Plagiat in der griech. I/iterratm' 254. 51. Apollon. Rhod. Argon. I 26 αὐτὰρ· τόν γ’ ἐνέπουσιν

ιῖτειρέας οὔρεσι πέτρας θέλξαι ἀοιδάων ἐνοπῆι ποταμῶν· τε ῥέεθρα. φηγοὶ ô" ἀγριάδες, κείνης ἔτι- σήματα μολπῆς, οἷκτῆς Θρηικίης Ζώνης ἔπι τηλεθόωσαι ἑξείης στιχόωσιν ἐπήτριμοι, ἃς ὅγ’ ἐπιπρό θελγομένας φόρμιγγι κατήγαγε Πιερίηθεν, quem
sequitur Pompon. Mela ΙΙ 28. 52. Verg. Culex 117 Nicandr. Ther. 461 Ζωναῖά τ’ ὄρη

χιόνεσσι φαληρα καὶ δρύες Οἰαγρίδαρ.
tantum non 0. Heme restantem

tenait ι-ῂήε silvasque canenâ’o cf. ibidem 278.

53-55

MUSICES VIS

15

53. ἨοΓειῒ.. carm. I 12, 6 gelidore in Haenio, unde vocalem
teniere insecutae Orphea silrae et ΠΙ 11,12 tu potes tigris comitesque silcas ducere et rives celeres niorari; cessitinmanis tibi blandienti ianitor aulae cum B. Heinzei commental‘io.

54. Conon f. 45 οὕτω δὲ θέλγειν καὶ κατακηλεΐν αΰτὸν οἰτόάῖς εἶναι σοφόν, οἷς καὶ θηρία καὶ οἰωνοὺς καὶ δὴ καὶ ξύλα

καὶ λίθους σιιχηπεριιόστεῐν ὑφ’ ἡδονῆς. Apollodor. I 14 ὁ ἀσκήσας
κιθαροοιδίω», ὃς ἄιδοον ἐκίνει λίθους τε καὶ δένδρα. Pausan.

VI 20,18 ἠξίου δὲ οὗτος (ὁ) Αἰγύπτιος (αἰγυπτίουσος L, em. et suppl. Bekk.) εἶναι. μὲν Ἀμφίονα, εἶναι δὲ καὶ τὸν Θρᾶικα Ὀρφέα μαγεῦσαι δεινόν (V. nr. 84 88.), καὶ αὐτοῖς ἐπάιδουσι θηρία τε ἄφικνεῑσθαι τῶι Ὀρφεῖ καὶ Ἀμφίονι ἐς τὰς τοῦ τείχους οἰκοδομίας τὰς πέτρας.

55. Seneca Herc. fur. 572 quae silvas et aces saxaque traxerat ars, quae praebuerat fluminibus moras, ad cuius sonituni constiterant ferae; Medea 228. 626; Herc. Oet. 1036; Lucan. Orpheus f1“. 6 Hos. Macrobius Somn. Scipion. Π 3, 8 (m myth. Vat. ΙΙΙ 8, 20

V. Raschke De Alberico mythologo 86) hinc aestimo et Orphei cel
Amphionis fabulani, quorum alter aninialia ratione carentia alter sazca quoque trahere cantibus ferebantur, sumpsisse principium quia primi forte gentes vel sine ratiouis cultu barbaras vel saxi instar nulle aficctu molles ad sens/uni voluptatis canendo traccerunt. Orph. Argonaut. 74. 260. Plura cumulavit Gruppe ap. Rosch. ΙΙΙ 1115. De vasculis inter quae eminet Atticum Archaeol. Zeit. 1884, 272 cum inscriptione,Ὀρφεῦ χαῖρε aliisque artis monumentis Robert Heldens. I 399. De monumentis Christianis praeter ea, quae Robert 1.1. 399 n. 5 enumeravit, scripserunt Th. Roller Les Catacombes de Bonze I (s. a.) 244 p1. 36, ΙΙ 1881, 26 p1. 55; Edg. Hennecke Altehristl. JIIalerei 1896, 288; F. X. Kra'us Geschichte der christl. Kunst Ι 1896, 214; K. Michel Gebet und Bild in friihcliristl. Zeit 1902, 50. 69 n. 3; J0s. 'Wilpert lllalereien der Katakomben Boni-s 1903,

38. 241; Carl Maria Kaufmann Handbucli der christl. Archanlogie 1905, 307. 451; L. von Sybel Christl. Antilce I 1906, 246; H. Leclerq Manuel d’archéologie chrétienne depuis les origines jusqu’au VIII. siècle I 1907, 127. 163. 172; Ο. VVulff Altchristl.

und mittelalterl. byzantin. und italien. Bildwerke (musei Bero— linensis) I 1909, 23 n. 40; 32 n. 71; 234 n. 1146; Marcel Laurent L’art chrétiennc priniitii'c I (1910) 63; R. Henning Dcnlcni. der

16

MUSICES VIS

INSTRUMEN TA MUSIGA

55 — 57

elsässischen Altertzmzs-Sammlung,ειι Βέναβοανῃ 1912, 26 tab. 24; Aus’ m Weerth-Witte Iäondgmbm der szst und Monographie 2'n οἷαι Elfcnbez'nm-beiten des christl. Altertums und Mittelalters 1912, 1 tab. 4 (pyxis monasterii Bobbiensis); J. Ficker Altchm'stl. Denkmäler and Anfänge des Christentums 27m Rlzcingebz'et ed. ΙΙ 1914, 41 V. nrr. 149. 150. Fabulam Orphei respicere Videtur etiam Zacynthiorum

cantus neohellenicus ap. B. Schmidt Griechz'sche Märchen, Sagen. and Volksla‘edcr 204 n. 60 ε17 κόρη ἐτραγούδησε τσῆ Τρίχας τὸ γιοφῦρι. Καὶ τὸ γιοφύρι έρράγισε, κῂ ὁ ποταμὸς ἐστάθη, καὶ τὸ λιοντάρι τ’ ἄκουσε κῂ ἐστάθη κῂ ἀφουγκράστη” ἡ κόρη ποῦ έτραγούδησε νὰ ματατραγουδὴσηι. INSTRUMENTA MUSICA. 56. Pindar. f1‘.139b Schr. e schol. Il. Ο 256 τὸν χρυσοῦν ἀορτῆρα περὶ τὴν κιθάραν ἔχοντα’ καὶ Πίνδαρος χρυσάορα Ὀρφέα φησί. Platon Symp. 179d nr. 60 κιθαρωιδός cf. Ion 533 b, ubi Ο. cum Thamyride et Phemio componitur, Conon f.45 nr. 39 ἐπετήδευε οὲ μουσικὴν καὶ μάλιστα κιθαρωιόίαν, Agatharchid. de mal". rubr. 7 (GG Ι 115) κιθαρίζοντι. διὰ φιλομουσίαν τὰ ὅρη καὶ τὰς πέτρας
ἀκολουθεῖν. Hygin. f. 273 nr. 81. Martian. Capell. I 3 Oeagm'us citharista cf. IX 927, Lib. monstr. nr. 67 quintus citharista. Plin. Nat. hist. VII 204 Cithamm Amphz'on (Sc. z'nvem't), ut αἰτῶ, 0., ut aliz', Limes. Diodor. ΙΙΙ 59, 5 (Dionys. Scytobrach.) Apollinem τῆς

κιθάρας ἐκρῆξαι τὰς χορδὰς καὶ τὴν εὑρημένην ἁρμονίαν ἀφανίσαι. (6) ταύτης δ’ ὕστερον Μούσας μὲν ἀνευρεῖν τὴν μέσην, Λίνον δὲ τὴν λίχανον, Ὀρφέα δὲ καὶ Θαμύραν (Θάμυριν cl. ΙΙ) ὑπάτην καὶ παρυπάτην. Georg. Cedren. Histor. compend. I 53,1 s. Bekker (Migne 121,80) ὕστερον δὲ Μούσας καὶ Ὀρφέα ταύτην (se. την κίθαριν) ἀνευρεῖν Λίνοοι.. 57. Ps.—Eratosthen. catasterism. 24 p.138 Rob, 28 01. κατεσκευάσθη (se. λύρα) δὲ τὸ μὲν πρῶτον ὑπὸ Ἑρμοῦ ἐκ τῆς χελώνης καὶ τῶν Ἀπόλλωνος βοῶν, ἔσχε δὲ χορδὰς ἑπτὰ ἀπὸ τῶν Ἀτλαντίδων (Ἀτλαντηρίδιον codd.). μετέλαβε (Unger] μετέβαλε L, κατέβαλε Ο) δὲ αὐτὴν Ἀπόλλων καὶ συναρμοσάμενος οόιδὴν Ὀρφεῖ
ἔδωκεν, ὃς Καλλιόπης υἱὸς (ὃν, μιᾶς τῶν ΛΙουσεῦν, ἐποίησε τὰς

χορδὰς ἐννέα ἀπὸ τοῦ τῶν ΆΙουσιῧν ἀριθμοῦ καὶ προήγαγεν ἐπὶ πλέον, ἐν τοῖς ἀνθρώποις δοξαζόμενος οὕτως, ὥστε καὶ ὑπόληψιν ἔχειν περὶ αὐτοῦ τοιαύτην, ὅτι καὶ τὰς πέτρας καὶ τὰ θηρία ἐκίλει διὰ τῆς (ὀιδῆς V. nr. 136. Hygin. Astronom. ΙΙ 7 Apollo

57—59

INSTRUMEN’FA MUSICA

CONIUGES

17

tyra accepta dicitin‘Orphea docuisse, et postquam ipse eithamm invenerit, illi ly'ram coaieessisse; Manil. Astron. I 324; V 325; Avien. 621 liane (se. ehelyn) τιὒὶ riia‘sam concentus superi complevit paleher Apollo, Oi‘pkea Pangaeo doem't gestaie «ςιιό antre. hic iam fila noirem docta in modulamioia movit Musaram ad speeiem Illusa satiis, ille repertor earmina Pleiadam montera deduxeiat. at 0mn inpia.Bassaridum carpsisset dextem vatem et devota νίν-τινι ΐθῃενεπι Libethm pei‘emptum, intulit hanc caelo miseratus Iuppiter artem praestantis 't'Zt'l‘ett’iS, pecudes qui et flumina vates

flexerat. at mai (Grotius] adnixi VA, ac m'ai Breys.) qua semet
sidera ponte (M. Haupt Herm. VII 1873, 13 = Opusc. ΙΙΙ 573, ροννο YA) sastollant, laevam propter chelys kaee femar adstat. Nicomachus Geras. (Musici script. Gr. ed. Ian) 266, 2 τὴν λύραν

τὴν ἐκ τῆς χελώνης φασὶ τὸν Ἑρμῆν εὑρηκέναι καὶ κατασκευάσαντα ἕπτάχορόων παραδεδωκέναι τὴν μάθησιν τῶι Ὀρφεῖ (nr. 163). Callistrat. ἐκᾳράσ. 7 p. 59,11 Schenkl-Reisch μετεχειρίζετο δὲ τὴν λύραν, ἡ δὲ ἰσαρίθμωυς ταῖς Μούσαις ἐξῆπτο
τοὺς φθόγγους. Isidorus Etymolog'. ΙΠ 22, 8,135. Lindsay ad eizius (se. testadinis) speeiem Ilfei'eurius lyram fecit et Orpheo tradidit, qui eiits i‘ei maxime emt stitdiosas. Seneca Herc. Oet. 1033 aptans Pieriam chelg/n. n

58. Pindar. Pyth. IV 176 ἐξ Ἀπόλλωνος δὲ φορμιγκτὰς
ἀοιδᾶν,πατὴρ ἔμολεν, εῧαὶνητος Ὀ. c. schol. (ΙΙ p. 139 S. Drachm.)

V. nr. 22. 77. Apollon. Rhod. Argon. I 31 nr. 51; [Theocn] Ἐπιτάφ. Βίωνος (Mosch. ΙΙΙ) 123 Ὀρφεί ἁδέα,φορμίζουτι V. nr. 62.
58 a. Servius in Vergilii ‘Aeneid. VI 645 (περ non Threicius longa cari-n veste sacerdos) (m myth.Va.t. ΙΙ 44; ΙΠ 19. 20; V. Raschke

De Alberico mythologo Bresl. philol. Abhdlg. 45, 86) O. Calliopes
masae et Oeagri flitminis filias fait, qui prinms orgia instituit, primus etiam deprehendit harmoniam, id est circulomm mandanomm sonum, qaos noue-ni esse novimus’. e quibus summas quem anastrooi dicunt, sono eai'et, item ultimas, qui terranas est. reliqui septem szmt, quowmi somnn deprehelndit 0., zmde itti septem fingitm‘cïiordis... ‘saeerdos’ autem, quia et theologus fuit et orgia primus institiiit.

CONIUGES: ANONYMA. 59. Euripid. Alcest. (anni 438) 357 (V. nr. 50) εἰ ô" Ὀρφέως {un γλῶσσα καὶ μέλος παρῆν, (ὅστ’ ἢ (Reisk.] ὡς τὴν codd.) κόρην Δήμητρος ἢ κείνης πόσιν ὕμνοισι κηλήσαατεὲ σ’ ἐξ Ἅιδου
Orphie. coll. Kern. 2

18

CONIUGES

ANONYMA

AGRIOPE

EURYDICE

59— 62

λαβεῖν κατῆλθον ἄν V. Med. (a. 431) 543 μήτ’ Ὀρφέως κάλλιον ὑμνῆσαι μέλος.
Eiusdem fere temporis anaglyphnm pulcherrimum Reisch

Grieclàz‘sche ï'Vez'hgesciz. 132; Kern Orph. 13; Robert Heldens. I 400 n. 4.
60. ISOCl‘at. XI 8 (Ὀ.) ἐξ Ἅιδου τοὺς τεθνεῶτας ἀνῆγεν.

Plat. Sympos. 179d Ὀρφέα δὲ τὸν Οἰάγρου ἀτελῆ ἀπέπεμψαν ἐξ (Ἀιδου, φάσμα (13] φάντασμα TW) δείξαντες τῆς γυναικὸς ἐφ’ ἣν ἧκεν, αὐτὴν δὲ οὐ δόντες, ὅτι μαλθακίζεσθαι ἐδόκει, ἅτε ὢν κιθαρωιδός, καὶ οὔ τολμᾶν ἕνεκα τοῦ ἔρωτος ἀποθνήισκειν ὥσπερ Ἄλκηστις, ἀλλὰ διαμηχανᾶσθαι (BTJ διαμηχανήσασθαι W) ζῶν εἰσιέναι εἰς Ἅιδου. τοιγάρτοι διὰ ταῦτα δίκην αὐτοῖι ἐπέθεσαν, καὶ ἐποίησαν τὸν θάνατον αὐτοῦ ὖπὸ γυναικῶν γενέσθαι cf.
Phaedon. 68 a ἀνθρωπίνων μὲν παιδικῶν καὶ» γυναικῶν καὶ

ὖέων ἀποθανόντων πολλοὶ δὴ ἑκόντες ἠθέλησαν εἰς Ἅιδου μετελθεῖν Weber 19 ss. 37; Kern 1.1. 13. AGRIOPE. 61. Hermesianax in Leontio ap. Athen. XIII 597b οἵην

μὲν φίλος υἱὸς ἀνήγαγεν Οἰάγροιο Ἀγριόπην Θρῆισσαν στειλάμενος κιθάρην Ἁιδόθεν· ἔπλευσεν δὲ κακὸν καὶ ἀπειθέα χῶρον, ἔνθα Χάρων Ῠάκοὴν ἕλκεται εἰς ἄκατον 5 ψυχὰς οἰχομένων, λίμνης δ’ ἐπὶ μακρὸν ἀυτεῖ ῥεῦμα διὲκ μεγάλων ῥυομένης δονάκων. πόλλ’ ἔτλη παρὰ κῦμα μονόζωστος κιθαρίζων Ὄ.,
παντοίους δ’ ἐξανέπεισε θεούς· Κωκυτόν τ’ ἀθέμιστον ἐπ’

ὀφρύσι μηνίσαντα

10 ἠδὲ καὶ αἰνοτάτου βλέμμ’ ὑπέμεινε· κυνός,

ἓν πυρὶ μεν φωνὴν τεθοωμένου. ἐν πυρὶ δ’ ὄμμα, σκληρὸν τριστοίχοις δεῖμα φέρον κεφαλαῖς. ἔνθεν ἀοιδιάων μεγάλους

ἀνέπεισεν ἄνακτας Ἀγριόπην μαλακοῦ πνεῦμα λαβεῖν βιότου.
2. 14 Ἀργιόπην Zoëga, Μειεῶ ΟιῬῙι. 150 11. 41. 4 ἀκοὴν Α] ἀκέων

Herwerd., ἁκέην Wilamowitz, μικρὴν Hiller v. G.,
μὲνη Α, corr. Ruhnk. 7 πόλλ’ Kaib.) ἀλλ’ Α.

5. 6 λίμνηι et ῥυο· 10 εἶδε καὶ Herm.
13 λυδιάων Α,

μονόζωστον Α, corr. Ruhnk.

9 μηνίσαντα Kaib.] μηδείσαντα Α, μειδήσαντα Musur.
11 φωνήν Lennep] φωνή Α. corr. Musur. 12 φέρον Ruhnk.] φέρων Α.

EURYDICE (de nominis origine Kern Orph. 13).

62. [Theocn] Ἐπιτάφ. Βίων. (Mosch. ΙΙΙ) 122 (V. nr. 58) οὐκ ἀγέραστος ἐσσεῖθ’ ά μολπά, χώς Όρφέι πρόσθεν ἔδωκεν ἁδέα φορμίζοντι παλίσσυτοι» Εΰρυδίκειαν.

62— 65

EURYDICE

19

Ante Vergilium, qui Cul. 268—295 et Georg. IV 453 ss. fabulam notissimam narrat, poetas Alexandrinos fusius de Orpheo et Eurydice egisse certum est; attamen Vergilium in Georgicis Philitae vestigia pressisse Maassius 011972. 296 mihi non comprobavit. (V. etiam Vollgraff Nz'icander and Ουίᾶ Ι 42; Malten Kyrene 31). Praeter Vergilium e poetarum Romanorum numero maxime afferendi sunt Ovid. Metam. X 1; Seneca Herc. fur. 569; Herc. Oet. 1061; Lucan. in Orpheo 328 Hos.

63. Apollodor. Bibl. I 14—15 Καλλιόπης μὲν οὖν καὶ Οἰάγρου κατ’ ἐπίκλησιν δὲ Ἀπόλλωνος (nr. 22), Λίνος, ὃν (Ηρακλῆς ἀπέκτεινε (nr. 27), καὶ Ὀ. ὁ ἀσκήσας κιθαρωιδίαν, ὃς ἄιόων ἐκίνει λίθους τε καὶ δένδρα. ἀποθανοῦσης δὲ Εῧρυδίκης τῆς γυναικὸς αὐτοῦ, δηχθείσης ὑπὸ ὄφεως, κατῆλθεν εἰς Ἅιδου θέλων ἀνάγειν (corr. Heyn.] ἀγαγεῖν Α, ἀναγαγεῖν vulgo) αὐτήν, καὶ Πλούτωνα ἔπεισεν (ἔπειθεν Herch.) ἀναπέμψαι.. ὁ δὲ ὑπέσχετο τοῦτο ποιήσειν, ἄν μὴ πορευόμενος Ὀ. ἐπιστραφῆι πρὶν εἰς τὴν οἰκίαν αὑτοῦ (corr. Faber, αὐτοῦ Α) παραγενέσθαι· ὁ δὲ ἀπιστῶν ἐπιστραφεὶς ἐθεάσατο τὴν γυναῖκα, ἡ δὲ πάλιν ὑπέστρεψεν. εὗρε δὲ ÎO. καὶ τὰ
Διονύσου μυστήρια καὶ τέθαπται περὶ τὴν Πιερίαν διασπασθεὶς ὑπὸ τῶν Μαινάδων. Diodor. IV 25,4 (ΠΥ. 97); Conon. f. 45 (ΒΓ. 39); Pausan. IX 30, 4 (nr. 93); Plutarch. De sera num. Vind. 22 p. 466 c; V. Gruppe ap. Rosch. ΙΙΙ 1160; Kern RE2 VI 1322; Orph. 12. 24; Robert Heldens. I 400. 64. Vergil. Georg. IV 460 ιιι chorus aequalz's Dryadum clamore supremos implerunt montes cum Servio ergo et Eurydz'ce Dryas et eodem 317 Eurydz'cen nympkan (myth. Vat. ΙΙ 44). Ful-

gentius mitolog. ΙΙΙ 10 (unde myth. Vat. ΠΙ 8, 20) Ο. Eum'dz'eem
n-z'mfam amavit; (12mm sono cithamc mulcens uæorem dum't. Hanc Aristeus pastor dam amans sequitulr, illa fug’iens in serpentem incidz't et marina est. Maafi O-rph. 149 n. 40 (Keseling De myth. Vat. sec. font. diss. Hal. 1908, 88). 65. Myth. Vat. I 76 0., Ocuyrz' et Calliopue Musae films, αἱ quidam putant, Apolllz'm's filiam (Apollz'm's filich Bode) kabm't uæorem Eurydicen. Quam dam A/rz'staeus, Cyreows films, pastor cupidus, perseqm'tur, «volens 6mn stchmrc, illa fugiens concubit‘um, serpentem non dev-z’tavit," et Izaec ει causa mariés fuit. O. coactus desidem'o coniuga's tentam't dulcedz‘ne cantus cithame lem’re Βίτωνι et Proserpz'nam, si posset Eurydz'cen ad superos revocare. Descendens igz'tur ιιιί inferos in ovziseïatioazem cos cantu suo compulit; acceptaquc lege,,ἐπιμείνανίύ Eurydz'cen z'ta demum,
0*

20

EURYDICE

ARISTAEUS

65— 68

si non ante respeæisset, qaam ad supei’os pem‘enia'et. Deinde ut est dura amantium perseveraaitia, O. timens ne non inesset pellicitis Ditis fides, respcæit et irritum feoit 32mm laborem. Reversus deinde ad superos qui parient prosperas expertus erat mgotias, perosas omne genus femineum solitadinibus se dedit (V. m‘. 76). Raschke De Alberico mytholog'o 86. 66. Albericus mythol. = myth. Vat. ΙΙΙ 8, 21 (Raschke De

Alberico myth. 87) Remigio (comm. in Martien. Capell.?) tamen
de hoe figmento aliter oidetmx Ait enim, Earydieen ideo Orphei dictam esse eoniugem, quia faemidiae comes debet esse discretio. Ipsa oei‘o serpente laesa ad infermmi descendit, cam tewenis inhiando oommodis 88788788 iniquitatis ιιζῖ sinistram partem infleetitiw. Seol si respicit, retrahitiw ad terrena, nec oranti Orpheo a‘edditiw. Nam cum terremos animus saeealaria mimis concupiseit, τίω· eum aliqua oratio ad statum rectitudinis erigit, quia a Proserpina, id est maxima oitiomm tenetw illeoebra. 67. Liber Monstror. Ι 6 cod. Pithoean. VIII. fere saec. (M. Haupt Opusc. Π 224) 0. citharista erat Aeneae (Aeniiis Berger V. m‘. 30) et quiaitus citharista in Graeoia postmodum Eurydice (emdita cod.), aæor ipsias, a seqoente percassa mortua erat, et paene insamzs factus est et in silois lyram peroutiebat et bestiae ad audiendum lyram (lira cod.) ipsias oem‘ebant. Maafi 0r17h.142; Rohde N. Heidelb. Jalwb. VI 1895, 9 = ΚΖ. Schr. ΙΙ 302. Lucano ascripsit Hosius Lucan. p.329 fr. 6, quia in libro Monstror. praeeunt verba: faimi sili'icolae,... quos poeta Lueanus secmidum opinionem Graeoomm ad Orphei lymm cum inmmzerosis femrmn generibus eantu dedaotos cecinit. ARISTAEUS.

68. Vergilius Georg. IV 453—558 Orphei fabulam cum
Aristaei mytho contaminavit poetam aetatis Alexandrinae Maassio Oiyoh. 283. 289 n. 88 iudice (contradixit Skutsch AuS Vergils Friihzeit 143, cui astipulatur Malten Kyrene 29) secutus; V. etiam Robert Heldens. I 403, qui Orphei cultum cum Aristaei religione unquam coniunctum fuisse iure negavit. Nam probant nec Vergilii versus 1.1. 544 post, abi ποντα suos Aurora ostenderit orties, inferias Orpîzci Lethaea papavera mittes et nigram mactabis ai‘em lucamqae revises: plaeatam Eiwydioen oitula oenerabere caesa nec mens apud Cyrenen situs: Nigidius Figulus apud schol. Germanic. 154,12 Breys. ab antiquis quidem dicitiw Ai‘istaeum

68-——72

ARISTAEUS

APUD INFEROS

21

Apollz'm'sfiluwn futsse, quem Apollo fertur ex Cyreuaprocreasse, quam eoupressz't tu monte Orpheo, qui Ogre/ms est appellent/us. De Vergilii scholiastis et mythographis V. nr. 64—66 et Keseling 11. 87 s. APUD INFEROS (V. nr. 59 ss.). 69. Pausan. X 30, 6 de Polygnoti Necyia: άποβλέψαντι (δὲ

αὖθις ἐς τὰ κάτω τῆς γραφῆς, ἔστιν ἐφεξῆς μετὰ τὸν Πάτροκλον
οἷα ἐπὶ λόφου τινὸς Ὅ. καθεζόμενος, ἐφάπτεται δὲ καὶ τῆι

ἀριστερᾶι κιθάρας, τῆι δὲ ἑτέραι χειρὶ εἰτἐας ψαὕει' κλῶνες εἰσιν ὧν ψαὔει, προσανακέκλιται δὲ τῶι ὃένὀ'ρωι. τὸ δὲ ἄλσος ἔοικεν εἶναι τῆς Περσεφόνης, ἔνθα αἴγειροι καἰ εἰτἐαι δόξηι τῆς Ὁμήρου πεφύκασιν' Ἑλληνικὸν δὲ τὸ σχῆμά ἐστι τῶι Ὀρφεῖ, καὶ οὔτε )} ἐσθῆς οὔτε ἐπίθημά ἐστιν ἐπὶ τῆι κεφαλῆι Θράικιον. τῶι ὁένὄρωι δὲ τῆι εἰτέαι κατὰ τὸ ἕτερον μέρος προσανακεκλιμἐνος ἐστὶν αὐτῆι Προμἐὄων. Robert Nekyz'a des Polyguot, XVI. Hall.
ÏVuzeIcelmanuspmgr. 1892, 49; R. Schoene Areh. Jahrb. VIII 1893, 213; Six Atkeu. Illitt. XIX 1894, 338; Robert lVIamthousehlaeht in der Potlctle, XVIII. Hall. ïVz'uclcelmunuspt‘ogr. 1895, 122; Knapp Orpheusdarst. 11; Gruppe ap. Rosch. III 1157. De vasculis Italiae inferioris Aug.VVink1e1’ Dte Darstelluugeu der Uuterwelt auf uutem'tal. Vaseu (Bresl. plu'lol. Abhdlgu. III 5) 1888; E. Kuhnert Jahrb. d. arehaeol. Instituts VIII 1898, 104; Milchhoefer Philolog. N. F. VII 1894, 385; Kuhnert eodem loco VIII 1895, 193; Furt-

waengler—Reichhold Grteeh.Vaseumalerei ad tab. X (I 47); PrellerRobert JIIg/th. I4 832; Robert Heldeus. I 400 n. 4. 70. Vergil. Georg. IV 469 ingressus mauesque adtz't regemque tremeudum uesez'aque humauis precz'bus mansueseere conta. ut cautu commotae Erebz‘de sedz'bus imis umbme tbaut teuues simulaemque luee eareutum... 481 quiu ipsue stupuere domus atque tuttma Letz' Tartam caeruleosque impleæue em'm'bus cmguz's Eumem'des, teuuttque. tuhz'aus m‘a Cerberus 0m utque Iæz‘om’z‘venta rata eou— stitit orbz's. Imitatus est praeter alios Lucan. in Orpheo fr. 3 Hos. uuue pleuas posuere eolos et stamtua Pareue, multaque delutz's

(dilate‘s Baehrens) haeseruut saeeula filts.‘G. Ettig Acheruntica
Leipz. Stud. XIII 1891, 317 11.6. 71. Horat. carm. III 11, 21 de Orphei lyre: quz'u et Iæz‘ou Tttg/osque voltu risit invita; stetz't “Μα paullum sicca, dum grato Dauut puellas curmz'ue mulces, V. nr. 70. 72.

72. Ovid. Metam. X 11 quum (sé. Eurydteeu) satis ud supems
postquum Rhodopez‘us aums deflem't vutes, ne uou temptaret et

22

VENERIS CONTEMPTOR

AMOR PUERORUM

72——77

mail/ras, ad Styga Taenaria est ausus descendere porta perqae leves papules simulaeraque fimeta sepalero Persephonen adiit inamoenaque regoia tenentem umbramm domimtm palsisque ad earmina nervis sie ait... 40 talia.dicentem nervosq’ue ad i'erba moventem exsalngues flebant a'nimae; nec Tantalas imdam captavit refugam, stapaitque Iæionis orbis, nee earpsere ieear volaeres, arnisque iacarunt Belides, inque tua sedisti, Sisyphe, saxo. timc primum lacrimis victamm caa'onine fama est Emneaiidum madaisse genas, nee i'egia coniimæ sastinet oranti nec, qui regit ima, negai'e, Earydicenqae vacant: ambras erat illa recentes inter et ineessit passa de valiiere tarda. Alia congessit Gruppe ap. Rosch. ΠΙ 1160. 73. SerV. Verg. Georg. IV 492 quasi exaltai'ent ambrae redita Eurydiees. Lacanus in Orpheo (f1: 4 Hos.) dieit faetam strepitum redeunte Eui'ydiee 0b hoc, qiiia ‘gaudeiit a lace relictam (reductam Burm.) Eurydicen itemm sperantes Orphea maiies’. 74. Ovid. Metam. X 72 orantem frustraqu iteo'um transire volentem portitor areaerat: septem tamen ille diebas sqaalidas in ripa Oereris sine mimere sedit; cura dolorqae animi laei'imaeqae alimenta faere. esse deos Erebi erudeles questus, in altam se recipit Rhodopen pulsamqae aquilonibus Haemam. 75. Vergil. Georg. IV 507 de Orpheo ex inferis reverso septem illam totos perhibent ex ordine menses rape sab aëria deserti ad Strymonis andam flevisse et gelidis haec evolvisse sub antris muleentem tig'ris et agentem carmine quercas. VENERIS CONTEMPTOR. 76. Vergil. Georg. IV 516 n’alla Venus, non alli animmn flexere hymenaei, unde mythogr. Vaticanus I 76 (nr. 65) reversas deinde ad saperos, qui parum prosperas expert/as erat nuptias, perosas omne genas femineam, solitadinibas se dedit. Ovid. Metam. X 78 Tertias aequoreis inelasum Piscibas anmmz finierat Titan, omnemque refagerat O. femineam Venerem, sea quod male cesserai illi, sive fidem dederat; multas tamen ardor habebat imagere se vati, maltae dolaere repulsae V. sequentia nr. 77. Hygin. Astron. VII 2 nr. 77; v. etiam Plato Respubl. X 62οα nr. 139. AMOR PUERORUM. 77. Phanocl. ap. Stob. Eclog. IV 20, 47 (IV 461, 3 Hense) Anthol. lyr. ed. Bergk? p. 165 fl‘. 1: “Il (ὃς Οἰάγροιο πάις Θρηίκιος

77

AMOR PUERORUM

23

Ὀ. ἐκ θυμοῦ Κάλαϊν στέρξε Βορηϊάδην, πολλάκι δὲ σκιεροῖσιν ἐν
ἄλσεσιν ἕζετ’ ἀείδων ὁέρκομένου Κάλαϊν. ὃν πόθον, οὐδ’ ἦν οἱ θυμὸς έν ἡσυχίηι, τὸν μὲν Βιστονίὸες κακομήχανοι ι’μφιχυ-

5 ἀλλ’ αἰεί μιν ἄγρυπνοι’ὑπὸ ψυχῆι μελεδῶναι ἔτρυχον, θαλερὸν θεῖσαι ἔκτανον εΰήκή φάσγανα θήξάιιιεηιι, οὕνεκα πρῶτος ἔδειξεν ἐνὶ Θρήικεσσιν ἔρωτας 10 ἄρρενας, οὐδὲ πόθους ἤινεσε θηλυτέρων. τοῦ ô" ἀπὸ μὲν κεφαλὴν, χαλκιόι τάμον, αὐτίκα δ’ αὐτὴν εἰς ἅλα Θρηικίην ῥῖψαν ὁμοῦ χέλυῖ ἥλωι καρτύνασαι, î'v’ ἐμφορέοιντο θαλιίσσηι ἄμφω ἅμα, γλαυκοῖς τεγγόμεναι ῥοθίοις. 15 τὰς δ’ ἱερῆι Λέσβιοι πολιὴ ἐπέκελσε θάλασσα· ἠχὴ ô" ὥς
λιγυρῆς πόντον ἐπέσχε λύρης, νήσους τ’ αἰγιαλούς θ’ ἁλιμυρέας,

ἔνθα λιγεῖαν

ἀνέρες Ὀρφέίην ἐκτέρισαν κεφαλήν.

ἐν δὲ χέλυν

τ’ύμβωι λιγυρὴν θέσαν, ἥ καὶ ἀναύδους

20 πέτρας καὶ Φόρκου

στυγνὸν ἔπειθεν ὕδωρ. ἐκ κείνου μολπαί τε καὶ ἱμερτὴ κιθαριστύς νῆσον ἔχει, πασέων δ’ ἐστὶν ἀοιδοτάτη. Θρῆικες δ’ ὠς ἐδάησαν ἀρήϊοι ἔργα γυναικοῖν ἄγρια, καὶ πάντας δεινὸν ἐσῆλθεν ι’ίχος, 25 ἃς ἀλόχους ἔστιζον, î'v’ ἐν χροῒ σήματ’ ἔχουσαι κυάνεα στυγεροῦ μὴ λελάθοιντο φόνου. ποινὰς δ’ Ὀρφῆῖ κταμένωι στίζουσι γυναῖκας εἰς ἔτι νῦν κείνης εἵνεκεν ἀμπλακίης.
4 οὐδέ οἳ ἦν Herm. Orph. p.785. 8 εὖ 1 θ’ρηϊκίου codd., corr. A2.

μήκη Tr. 9 πρῶτος ἔδειξεν Nauck Mél. gréco-rom. IV 1879, 497 n.] πρῶτον (πρῶτος A2) δεῖξεν codd.; πρῶτον ἔδειξεν Gesn}. 11 αὐτὴν Gresn.1 marg., inde ΑΞ] υπῆν S, ὑπῆν M, ἀπῆν A‘. 20 ἔπειθεν codd. praeter ἔπυθεν Tr.] ἔπεισεν (cf. Lob. Agl. ΙΙ 865) Bergk 1.1. p. XIX. 23 ἀρήϊα Tr. 25 ἃς δ’ vel ἃς τ’ ἀλόχ. Bergk 26 πόνου Α. 27 στίζουσι S] στίξουσι MA. Phanoclem sequitur Ovidius Metam. X 83 (nr. 76) ille etz'am Thmcum populz's fuit auctorr,amorem in teneros transferre mares citraque inventant aetatz’s brave νον et primos carpere flores; Preller Rhein. Mus. IV 1845, 402 = Ausgew. Λαΐδ’. 373; R. Heinze Ber. Sticks. Ges.Wz'ss. LXXI 1919, 90. Hygin. Astron. Π 7 nonmtllt (mm, quod O. primzts puem'lem amorem induxem't, multem'bus visum contumelz'am fecz‘sse; hac νε αἶ) Ῐιίε z'nterfectum (DGN] fecz‘sse illis cab hac νε intcrfectum vulgo). Philargyr. in Verg. Georg. IV 520 (ΙΙ 346 Lion) O. autem quom‘am post obz'tum Eurydz'ces omnes femz‘nas fastidtz't, translate in pueros amore, dtscerptus est. Ad V. 25 V. Plutarch. De sera num. Vind. 12 p. 557d οὐδὲ γὰρ Θρᾶικας

ἐπαινοῦμεν ὅτι στίζουσιν ἄχρι νῦν, τιμωροῦντες Ὀρφεῖ, τὰς αὐτῶν
γυναῖκας.

Contra Apollon Orphei ἐραστής Apion ap. Clem. Rom. Hom.
V 15 cf. Wilamowitzii Comment. grammat. ΙΙ 1879, 14, qui hoc ex Pindari de Orpheo loco (nr. 58) ortum esse iure opinatur.

24

ARGONAUTA

ISTHMIONICA

78 —81

ARGONAUTA. 78. Antiquissimus testis thesauri quem dicunt Sicyoniorum Delphici metopa, in que O. (Ορφας) et Philammon (.Er‘Z‘N? emendavit Robert Heldens. Ι 416 n. 6) lyras manu tenentes inter Argonautas stant V. nr. 1. Pindar. Pyth. IV1 76 V. nr. 58. Eurip. Hypsipyl. fr. I col. 3 V. 8 (de Arnim Suppl. Eurz'pid. 51):

μέσωι δὲ παρ’ ἱστῶι. Ἀσιὰς ἔλεγον ἰήϊον 10 Θρῆισσ’ ἐβόα κίθαρις
Ὀρφέως μακροπόλων,πιτῦλων ἐρέτηισ( κελεύσματα μελπομὲνα, τότε μὲν taxon/7.002) τότε δ’ εἰλατίνας ἅνάπαιχιια πλάτας.
9 ἔλεγεν pap., corr. Wilamowitz. 11 μακροπόλων pap., μακροπόδων Wilam., μακροπόνων VVecklein. 12 μελπομεναν pap., corr. Hunt. Versus Euripideos imitatur Statius Theb. V 343 ss; v. A. Reufiner De Statio et Euripide diss. Halens. 1921, 40.

79. Eurip. Hypsipyl. fr. LXIV col. 2 V. 35 ss. (de Arnim 66):

Εὒνεως· Ἀργώ με καὶ τόνδ’ ἤγαγ’ εἰς Κόλχων πόλιν. (Υψιπύλιγ ἄπομαστίδιον γ’ ἐμῶν στέρνων. Ei‘r.‘ἐπεὶ δ’ Ἰάσων ἔθαν’ ἐμός, μῆτερ, πατήρ - Ἥμ· οἴμοι κακ<ἀ> λέγεις, δάκρυά τ’ ὄμμασι-ν, τέκνου, ἐμοῖς δίδως. 40 Ιῧίῑνΰ >O. με καὶ τόνδ’ ἤγαγ’ εἰς’Θράικης τόπον. ‘Ytp.’ τίνα πατέρι ποτὲ χάριν ἀθλίω( τιθέμενος; ἔνεπέ μοι, τέκνον. Εὔν.· μοῧσιέν με κιθάρας Ἀσιάδος διδάσκεται· τοῦτ<ο>ν δ’ ἐς Ἄρεως ὅπλ’ ἐκόσμησεν μάχης.
36 ἂπομαστιὸίωῗ Diels Il3 165 11. 9b. 43 κιθαρις pap., corr. Hunt. 38 κακων pep, corr. Murray.

Robert Herm. XLIV 1909, 376; Herodori testimonia. v. nr. 5. 80. Apollon. Argonaut. I 32 Ὀρφέα μὲν δὴ τοῖοι· ἑῶν

ἐπαρωγὸν ἀέθλων Αἰσονίδης Χείρωνος ἓφημοσῦνηισι πιθήσας
δέξατο, Πιερίιμ Βιστωνίδι κοιρανέοντα (V. praecedentia nrr. 23 et 51), quem posteriores secuti sunt, quorum locos collegit Gruppe ap. Rosch. ΙΙΙ 1155; Kern Orph. 27 et Robert Heldens. 1.1. De Orpheo in Argonauticorum carmine Orphico v. etiam C. Hoffmann De Pseudo-Orphei catalogo Argonautarum diss. Erlang. 1888, 3 et Kern 1.1. 33. De Orphei amore in Calain ap. Phanoclem nr. 77. V. quoque nrr. 99. 105. ISTHMIONICA. 81. Anonym. or. Corinth. = Dion. Prus.XXXV11 15 (ΙΙ 20,11 (16 Arnim) de ludis Argonautarum in Isthmo oelebratis: Ὀ. κιθάραι,

cllgoczlfiç πίμμαχον κτλ.; Hygin. f. 273 V. p. ΙΙ S. Ἐπιγράμματα.

82—86

MAGUS ET MEDICUS

25

MAGUS ET MEDICUS (Lob. I 235). 82. Eurip. Alcest. 962 (anni 438) ἐγώ καὶ όιιὶ μούσας καὶ μετάρσιος ἦιξα καὶ πλείστων ἁψάμενος λόγων 965 κρεῖσσον οὐδὲν Ἀνάγκας ηὗρον, οὐδέ τι φάρμακον Θρήισσαις ἐν σανίσιν, τὰς Ὀρφεία κατέγραψεν γῆρυς, οὔδ’ ὅσα Φοῖβος Ἆ(970)σκληπιάόαις ἔδωκε (Musgrave) παρέδωκε codd.) φάρμακα πολυπόνοις ἅντιτεμών βροτοῖσιν. Diels 113 165 n. 7, V. Wilamowitz Hem. Untei‘s. 224 n. 22, qui confert Hel. 513 (a. 412) λόγος γάρ ἐστιν οὒκ ἐμός, σοφῶν ό” ἔπος, δεινῆς Ἀνάγκης οὐδὲν ἰσχύειν πλέον.
Ad vs. 967 V. etiam Heraclid. Pontîcum ap. schol. Eurip. Alcest. 968

(ΙΙ 239 Schw.) ὁ δὲ φυσικὸς ἹῘρακλείόης (O.VOSS De Heraclid. Pontic. Vita et scriptis diss. Rostoch. 1896, 91 fr. 100) εἶναι ὄντως φησὶ σανίδας τινὰς Ὀρφέως, γράφων οὕτως ίτὸ δὲ τοῦ Διονύσου κατεσκεύασται [ἐπὶ del.Wi1am.] τῆς Θριὶικης ἐπὶ τοῦ καλοιχιιένοιτ Αἱμου, ὅπου δή τινας ἓν σανίσιν ἀναγραφὰς εἷναί φασιν (Ὀρφέως add. Wilam.); v. p. Π 8. Χρησμοί. Susemihl 1nd. XVI; Kern
Orph. 33.

83. Eurip. Cycl. 646 (chorus Satyrorum) ἀλλ’ οἷ " ênœcô'iÿr Ὀρφέως ἀγαθήν πάνυ, ὥς αὕτόματον τὸν όαλόν εἰς τὸ κρανίον στείχονθ’ ὑφάπτειν τὸν μΟνῶπα παῖδα γῆς Diels 11. n. 9. 84. Strab. VII 330 fr. 18 (nr. 40) ἄνδρα γόητα ἀπὸ μουσικῆς ἅμα καὶ μαντικῆς καὶ τῶν περὶ τὰς τελετὰς ὀργιασμῶν
ἄγυρτεύοντα. Plin. Nat. hist. XXX 7 Orphea putarem e propinquo primum pertiilisse ιιιῖ vicina Ιἰιεριιε superstitionem a medicina (Gronov.] ac vel ae medicinae codd.) promet/nm, si non expers scdes eius iota Thmce magices fuisset. Pausan. VI 20,18 nr. 54. 85. Apollon. Tyan. epist. XVI p. 113 Herch. μάγους οἴει δεῖν ὀνομάζειν τοὺς οἷπό Πυθαγόρου φιλοσόφους, οῗιόέ που καὶ τούς ιῖπό Ὀρφέως, Apuleius Apologia 27 p. 31, 21 Helm qui providentiam mundi curiosiiis vestigant et impensius deos celebmnt, eos Δνεγο vulgo mayas imminent, quasi facei'e etiam scicmt quae scicmt fieri, ut olim fuere Epimenides 615.0. et Pythagoms et Ostaiies, ac dein similiter suspectata Empedocli catharmoe, Socmti

daemonion, Platonis τὸ ἀγαθόν (Diels H3 129 n. 12). Augustin. De civ. dei XVIII14 (nr. 20).
86. Homerus in Aegypto didicit cum alias artes tum τὴν

παρά τῶι Ὀρφεῖ μεγαλεγκωμίαστον μαγικήν Tzetz. Exeges. in
Iliad. 17,19 Herm.; Lob. I 751 v. nr. 95 88.

26

VATES

MYSTERIA

87.— 92

VATES.

87. Clem. Alex. Stl‘om. I 21, 134, 4 (ΙΙ 83, 22 Staeh.) ἤδη
όὲ καὶ Ὀρφέα Φιλόχορος (FHG I 415 fl‘. 190; Tresp Fragm. der

griech. Kultsclzflftsteller [RVV XV 1] 190) μάντιν ἱστορεῖ γενέσθαι ἐν τιῦι πρώτω( Περὶ μαντικῆς. Schol. Apollon. Π 684 τὸν Ὀρφέα
φασὶ καὶ μάντιν εἶναι, V. P. Π S. Χρησμοί nec non de Orphei capite vatidico nr. 134.

88. Ovid. Metam. XI 8 vatis Apollz'nez' Kel‘n Orph. 7 11.1,
Stat. Silv. V 1, 23 licet ipse levamlos ad gemz'tus s-ilvz's comitatus et amm’bus O. adforet atque omm's φωνῆεν matertem vatem, onmz‘s Apollineus tegeret Bacchz'que sucerdos V. Raschke De

Alberico myth. 86.

Ὀ. Ἀπόλλωνος ἑταῖρος nr. 141.

89. Plin. Nat. hist. VII 203 auguria ex avibus Car, α quo Caria uppellata; ad'iecit ex cetem’s animalibus O. MYSTERIA.

90. Aristophan. Ran. 1032 Ὀ, μὲν γὰρ τελετάς θ’ ἡμῖν
κατέδειξε φόνων τ’ ἀπέχεσθαι, Μουσαῖος δ’ ἐξακέσεις τε νόσων

καὶ χρησμούς. Diels 113 166 n. 11. Schol. (Diels 113 180 11. 6) ὅτι πολλή δόξα κατεῖχε περὶ Ὀρφέως, οἱς τελετὰς συντετάχοι. τὸν Μουσαῖον παῖδα Σελήνης καὶ Εὕμόλπου Φιλόχορός (FHG
I 416 fl‘. 200) φησιν. οὗτος δὲ παραλύσεις (? ni fallor ortum

ex Plat. Rep. ΙΙ 364e ἄρα λύσεις τε καὶ καθαρμοὶ... ἇς δὴ τελετὰς καλοῦσιν Ρ. Π fr. 3) καὶ τελετὰς καὶ καθαρμοὺς συνέθηκεν. ὁ δὲ Σοφοκλῆς (Nauck2 fr. 1012) χρησμολόγον αὗτόν φησι.

91. [Eurip.] Rhes. 943 (Musa) ιιινωτηρὶων τε τῶν ἄπορρήτων φανὰς ἔδειξεν Ὀ., αὐτανέψιος νεκροῦ (se. Rhesi) τοῦδ’ ὃν κατακτείνεις σῦ (Both.] τοῦδ’ οὖν κατακτείνασα vel τοῦδ’ οὕνεκα
κτείνασα codd., τοῦδ’ οὗ γελᾶις κτείνασα Reisk.)' Μουσαῖόν τε,

σὸν σεμνὸν πολίτην κάπὶ,πλεῖστον ἄνδρ’ ἕνα ἐλθόντα Φοῖβος σύγγονοί τ’ ἠσκήσίᾳιεν. Diels 113 166 n. 10. 92. Platon Protagor. 316d ε’γώ δὲ τὴν σοφιστικὴν τέχνην φημὶ μὲν εἶναι παλαιάν, τοὺς δὲ μεταχειριζομένους αὐτὴν τῶν παλαιῶν ἀνδρῶν, φοβουμένους τὸ ἐπαχθὲς αὖτῆς, πρόσχημα
ποιεῖσθαι πρόσχημα ποιεῖσθαι καὶ sec]. Hel‘Wel‘deIl) καὶ προκαλύπτεσθαι (καὶ προκαλύπτεσθαι secl. Cobet.), τοὺς μὲν ποίησιν,

οἷον Ὅμηρόν τε καὶ Ἡσίοδον καὶ Σιμωνίδην, τοὺς ὁὶ- αιῖ τελετάς τε καὶ χρησμιοιόίας, τοὺς ἀμφί τε Ὀρφέα καὶ Μουσαῖον.

93 ᾤ-95

MYSTERIA

BACCHI MYSTERIORUM AUCTOR

27

93. Pausan. IX 30, 4- πολλά μὲν δὴ καὶ ἄλλα πιστεύουσιν οὔκ ὄντα (Έλληνες καὶ δὴ καὶ Ὀρφέα Καλλιόπης τε εἶναι Μούσης καὶ οὔ τῆς Πιέρου καί οἱ τὰ θηρία ἰέναι πρὸς τὸ μέλος ψυχα
γωγοῄαενα, ἐλθεῖν δὲ καὶ ἐς τὸν Ἅιδην ζῶντα αῧτόν παρά τῶν

κάτω θεῶν τὴν γυναῖκα αἰτοῦντα. ὁ δὲ Ὀ. ἐμοὶ δοκεῖν νπερεβάλετο ἐπῶν κόσμωι τοὺς πρὸ αΰτοῢ καὶ ἐπὶ μέγα ἦλθεν ἰσχύος οἶα πιστευόμενος εὑρηκέναι τελετὰς θεῶν καὶ ἔργων ἀνοσίων καθαρμοὺς νόσων τε ἰάματα καὶ τροπὰς μηνιμάτων θείων.
ΒΑοοΗΙ MYSTERIORUM AUCTOR. 94. Damagetus Anth. Pal. VII 9 nr. 126. Platon. Remp. I 174 Kr. nr. Cicero De nat. deor. ΠΙ 58 habemus —-— quartum Ιουο et confici. Lyd. De mens. IV 51 Apollodor. Bibl.

I 15 εὗρε δὲ· Ὀ. καὶ τὰ Διονύσου μυστήρια 111163.

Procl. ἃᾶ

119. Hygin. Astron. ΙΙ 6 n. 137. p. 375, 3 Plasb.1 Diong/sos multos Lmza, cm‘sacm Orphica putarntw p. 107,10 W. τέταρτος ὁ Διὸς καὶ

Σεμέλης, οἷι (001T. Creuzel‘, οἷν Χ) τὰ Ὀρφέως μυστήρια ἐτελεῖτο, καὶ ὑφ’ οὗ οἶνος ἐκεράσθη. W. Michaelis De origine ind. deorum cognomin. diss. Berol. 1898, 60.
95. Diodor. I 23, 2. 3 ex Hecataeo Milesio (N Euseb. Praep.

evang. ΙΙ 1,23; I 58 Dind.) Ὀρφέα γὰρ εἰς Αἴγυπτον (se. φασι)
παραβαλόντα καὶ μετασχόντα τῆς τελετῆς καὶ τῶν Διονυσιακῶν

μυστηρίων μεταλαβεῖν

(μεταλαβόντα ΑΕ), τοῖς δὲ Καδμείοις

φίλον ὄντα καὶ τιμώμενον ὑπ’ αῧτοῖν Ιιιεταθέῖναι τοῦ θεοῦ τήν γένεσιν ἐκείνοις χαριζόμενον· τοὺς δ’ ὄχλους τὰ μὲν διὰ τὴν ἄγνοιαν, τὰ δὲ διὰ τὸ βούλεσθαι τὸν θεὸν Ἕλληνα νομίζεσθαι, προσδέξασθαι προσηνῶς τὰς τελετὰς καὶ τὰ μυστήρια. ἀφορμὰς δ’ ἔχειν τὸν Ὀρφέα πρὸς τὴν μετάθεσιν τῆς τοῦ θεοῦ γενέσεως
τε καὶ τελετῆς τοιαύτας. - 6. 7 ἐν δὲ τοῖς ὕστερον χρόνοις

Ὀρφέα, μεγάλην ἔχοντα δόξαν παρὰ τοῖς (Ἐλλησιν ἐπὶ μελωιδίαι
καὶ τελεταῖς καὶ θεολογίαις, ἐπιξενωθῆναι τοῖς Καδμείοις καὶ

διαφερόντως έν ταῖς Θήβαις τιμηθῆναι.

μετεσχηκότα δὲ τῶν

παρ’ Αἰγυπτίοις θεολογουμένων μετενεγκεῖν τὴν Ὀσίριδος τοῦ

παλαιοῦ γένεσιν ἐπὶ τούς νεωτέρους χρόνους, χαριζόμενον δὲ τοῖς Καδμείοις ἐνστήσασθαι καινὴν τελετήν, καθ’ ἢν παραδοῦναι τοῖς μυουμένοις ἐκ Σεμέλης καὶ Διὸς γεγεννῆσθαι τὸν Διόνυσον. τοὺς δ’ ἀνθρώπους τὰ μὲν διὰ τὴν ἄγνοιαν ἐξαπατωμένους, τὰ δὲ διὰ τὴν Ὀρφέως ἀξιοπιστίαν καὶ δόξαν ἐν τοῖς τοιούτοις
προσέχοντας (CG] καιροῖς ἔχοντος cet. codd.), τὸ δὲ μέγιστον ἡδέως προσδεχομένους τὸν θεὸν Ἕλληνα νομιζόμενον, καθάπερ

28

BACCHI MYSTERIORUM AUCTOR

95—97

προείρηται, χρήσασθαι ταῖς τελεταῖς. ἔπειτα παραλαβόντων τῶν
μυθογράφων καὶ ποιητῶν τὸ γένος, ἐμπεπλῆσθαι τὰ θέατρα,

καὶ τοῖς ἐπιγινομένοις ἰσχυρὰν πίστιν καὶ, ἀμετάθετον γενέσθαι.
De itinere Aegyptio V. praecipue nr. 98. 96. Diodor. I 96, 4--6 ex Hecataeo Milesio (N Euseb. Praep. evang. X 8, 4. 5; Ι 555 Dind.) Ὀρφέα μὲν γὰρ’τῶν μυστικῶν τελε-

τῶν τὰ πλεῖστα καὶ τὰ περὶ τῆν ἑαυτοῦ πλάνην ὀργιαζόιιιενα,
καὶ την τῶν ἐν Ἅιδου μυθοποιίαν παρ’ Αἰγυπτίων ἀπενέγκασθαι.

τῆν μὲν γὰρ Ὀσίριδος τελετὴν τῆι (καὶ τῆν D) Διονύσου τῆν αὐτὴν εἶναι, τήν δὲ τῆς Ἴσιδος τῆι τῆς Δήμητρος ὁμοιοτάτην ὗπάρχειν, τῶν ὀνομάτων μόνων ἐνηλλαγμένων· τὰς δὲ τῶν ἀσεβῶν ἐν εΆιδο υ
τιμωρίας καὶ τοὺς τῶν εὗσεβῶν λειμῶνας καὶ τὰς παρὰ τοῖς

πολλοῖς εἰδωλοποιίας ἀναπεπλασμένας παρεισαγαγεῖν μιμησάμενον τὰ γινόμενα τὰ περὶ τὰς ταφὰς τὰς κατ’ Αἴγυπτον. τὸν μὲν γὰρ

ψυχοπομπὸν Ἑρμῆν, κατὰ τὸ παλαιὸν νόμιμον παρ’ Αἰγυπτίοις ἀναγαγόντα τὸ τοῦ Ἄπιδος σῶμα μέχρι τινος παραδιδόναι τῶι περικειμένωι την τοῦ Κερβέρου προτομήν. τοῦ δὲ Ὀρφέως τοῦτο καταδείξαντος παρά τοῖς (Ἐλλησι τὸν (Όμηρον (0d. ω 1) ἀκολούθως τούτωι θεῖναι κατὰ τῆν ποίησιν· Ἑρμῆς δὲ ψυχὰς Κυλλήνιος ἐξεκαλεῖτο ἀνδρῶν ἤρα’ων (μνηστήρων Hom.)' ἔχε δὲ ῥάβδον μετά χερσίν. 97. Diodor. IV 25,1-4 πρὸς δὲ τοῦτον τὸν ἀθλον ὑπολαβὼν (se. Hercules) συνοίσειν αὖτῶι, παρῆλθεν εἰς τὰς Ἀθήνας καὶ μετέσχε τῶν ἐν Ἐλευσῖνι μυστηρίων, Μουσαίου τοῦ Ὀρφέως υἱοῦ τότε προεστηκότος τῆς τελετῆς (V. nr. 166 SS.). ἐπεὶ δ’ Ὀρφέως ἐμνήσθημεν, οὐκ ἀνοίκειόν ἐστι παρεκβάντας βραχέα περὶ αὐτοῦ διελθεῖν. οὗτος γὰρ ἦν υἱὸς μὲν Οἰάγρου, Θρᾶιξ δὲ
τὸ γένος, παιδείαι δὲ καὶ μελωιδίαι καὶ ποιήσει πολῦ προέχων τῶν ιιινήιιοΊέυοιιένων· καὶ γὰρ ποίημα συνετάξατο θαυμαζόμενον

καὶ τῆι (add. Dind.) κατά τήν οἷιδὴν εέμελείαι διαφέρον. ἐπὶ τοσοῦτο δὲ προέβη τῆι δόξηι (ὅστε δοκεῖν τῆι μελωιδίαι θέλγειν
τά τε θηρία καὶ τὰ δένδρα. περὶ δὲ παιδείαν ἀσχοληθεὶς καὶ τὰ περὶ τῆς θεολογίας 1ιιιθολογούμετά μαθών, ἀπεδήμησε μὲν

εἰς Αἴγυπτον, κάκεῖ πολλά προσεπιιιαθών μέγιστος ἐγένετο τῶν (Ελλήνίιη ἕν τε· ταῖς θεολογίαις καὶ ταῖς τελεταῖς (τελεταῖς καὶ
ταῖς θεολογίαις vulgo) καὶ ποιήμασι καὶ μελωιδίαις. συνεστρατεύσατο δὲ· καὶ τοῖς Ἀργοναύταις, καὶ διὰ τὸν ἔρωτα τὸν πρὸς

την γυναῖκα καταβῆναι μὲν εἰς Ἅιδου παραδόξως ἐτόλμησε, τὴν δὲ Φερσεφόνην διὰ τῆς εῧμελείας (ἐμμελείας CF) ψυχαγωγήσας
ἔπεισε συνεργῆσαι ταῖς ἐπιθυμίαις καὶ συγχωρῆσαι την γυναῖκα

97—9921,

'

BACCHI MYSTERIORUM AUCTOR

29

(ιῦτοῦ τετελεντηκυῖαν ἀναγαγεῖν ἐξ Ἅιδου παραπλησίως τιδι Διονύσιοι· καὶ γὰρ ἐκεῖνον μυθολογοῦσιν ἀναγαγεῖν τὴν μητέρα Σεμέλην ἐξ Ἅιδου καὶ μεταδόντα τῆς ἀθανασίας Θυώνην μετο-

νομάσαι. ἡμεῖς δ’ ἐπεὶ περὶ Ὀρφέως διεληλύθαιιεν, μεταβησόμεθα πάλιν ἐπὶ τὸν ςΗρακλέα. 98. Euseb. Praep. evang'. I 6 (I 20 Dind.) παρ’ ὦν φασι
πρῶτον Ὀρφέα τὸν Οἰάγρου μεταστησάμενον τὰ παρ’ Αἰγυπτίοις

(Ἑλλησι μεταδοῦναι μυστήρια, ὥσπερ οὗν καὶ Κάδμον τὰ Φοινικικὰ τοῖς αῧτοῖς ἀγαγεῖν μετά καὶ’τῆς τῶν γραμμάτων μαθήσεως.
Ad Orphei iter Aegyptium V. quae R. Philippson Herm. LV 1920, 273 de Philodem. π. εὕο. 521) Gomp. scite exposuit et

P. Π S. Ἱερὰς Λόγος Αἰγύπτιος. Cf. etiam Ps.—Iustin. Coh. ad Gentil. 14Β p. 58 Otto οὔ γὰρ λανθάνειν ἐνίους ὑμῶν οἶμαι, ἐντυχόντας πάντως που τῆι τε Διοδώρου ἱστορίαι. (V. nrr. 95—97)
καὶ ταῖς τῶν λοιπῶν τῶν περὶ τοῦτων ἱστορησάντων, ὅτι καὶ

Ὀ. καὶ Ὅμηρος καὶ Σόλων, ὁ τούς νόμους Ἀθηναίοις γεγραφώς, καὶ Πυθαγόρας καὶ Πλάτων καὶ ἄλλοι τινές, ἐν τῆι Αἰγύπτωι γενόμενοι καὶ ἐκ τῆς Μωῦσέως ἱστορίας ὠφεληθέντες, ὕστερον ε’ναντία τῶν πρότερον μὴ καλῶς περὶ θεῶν δοξάντων αῧτοῖς
ἀπεφήναντο, v. etiam nrr. 86. 95-97, 99 a. 100. 103. 99. Lactant. Divin. institut. I 22,15-17 (I 90,16 ΒΓ.) sacm Liberi patris primus Ο. induxit in Gmecia (gracciam SHP; Graecia Brandt nisus Epit. 17,1, Ι 687, 23 Br.) primusque celebmi‘it in monte Boeotiae Thebis ubi Liber natus est proximo; qui eum fi'equentei‘cithame ecmtu personaiet, Cithaeion appellatus est. θα εαονα etiammme Orphiea nomiiiantiw, in quibus ipse postea dilacemtus et (91) carptus est; et fuit νον eadem fei'e tempom quibus Faunus. sed quis aetate praeeesserit dubitari potest, siquidem ρον eosdem annos Latinus Priamusque 'regnamnt, item parties eomm Faunus (picus SH) et Laomedon, quo regnaiite O. cum Argonautis ad Iliensiu‘m litits aceessit.

99 a. Euseb. Praep. evang. X 4, 4 (Ι 540 Dind.) οἷς (se. τοῖς παλαιοῖς (Ἑλλησιν) τὰ μὲν ἐκ Φοινίκης Κάδμος ὁ Ἀγήνορος, τὰ δ’ ἐξ Αἰγύπτου περὶ θεῶν, ἢ καί ποθεν ἄλλοθεν,
μυστήρια καὶ τελετάς, ξοάνων τε ἱδρύσεις καὶ ὕμνους, οἰιδάς τε καὶ ἐπωιδάς, ἤτοι ὁ Θράικιος Ὀ., ἢ καί τις ἕτερος (Έλλην ἢ

βάρβαρος, τῆς πλάνης ἀρχηγοὶ γενόμενοι, συνεστήσαντο· τούτων γὰρ οὐδένας καὶ αιῗτοὶ ἄν ὁμολογήσαιεν (Έλληνες παλαιοτέρους εἰδέναι. 5 πρῶτον γοῦν ἁπάντων Ὀρφέα, εἶτα δὲ Λίνον, κᾶπειτα Μονσαῖον, ι’μᾳὶ τὰ Τρωϊκὰ γενιηιέτόνς ἢ μικροῖι πρόσθεν ἠκμα-

30

BACCHI ΜῩὸἸὶ AUCTOR

MYSTER. ELEUS. GOND.

99 a—104

κέναι φασίν. (Ξλλά κατά γε τούτους πλέον οῧδὲν τῆς Φοινίκων καὶ Αἰγυπτίων πολυπλανοῢς θεολογίας παρὰ τοῖς (Ἕλλησιν ἐπολι-

τεύετο.

V. 111‘. 98.

100. Theodoret. Graecar. affection. curat. I 114 p. 31, 24 Raed.

ταῦτα (phalli cultum) ἐκ τῆς Αἰγύπτου | 32 Raed' τὰ ὄργια μαθων ὁ Ὀδρύσης Ὀ. εἰς τὴν Ἑλλάδα μετήνεγκε καὶ τήν τῶν Διονυσίων ἑορτὴν διεσκεύασεν V. etiam ΙΙ 95 p. 62,1 Raed. 101. Lyd. De mens. IV 53 p. 109,18 W. Ἕλληνες δὲ τὸν
Ὀρφέως Διόνυσον, ὅτι, ὠς αῧτοί φασι, πρὸς τῶι άδύτωι τοῦ ἐν

Ἶερυσολίᾗιιοις ναοῦ ἐξ ἑκατέρων σταθμῶν τὸ πρὶν ἄμπελοι άπὸ χρυσοῦ πεποιημένοι ἀνέστελλον τὰ παραπετάσματι( ἐκ πορφύρας καὶ κόκκου πεποικιλμένα, ἐξ οἷν καὶ ὑπέλαβον Διονύσου εἶναι τὸ ἱερόν.
MYSTERIORUM ELEUSINIORUM CONDITOR.

102. Procl. Resp. Π 312,16 Kr. δηλοῖ δὲ τὰ ἐν Ἀπολογίαι (41 Α) ῥηθέντα παρὰ τοῦ Σωκράτους, ὠς ἄρα πολλοῦ ἄν τιμησαι,
τὸ ἐν Ἅιδου συγγενέσθαι τοῖς Ὀρφεῧσιν, τοῖς Μουσαίοις, τοῖς

Αἴασιν· ἤκουεν γάρ που καὶ τῶν ἐν Ἐλευσῖνι μυστηρίων ἐξυμνούντων τὸν τὰς ἁγιωτάτας ἐκφήναντα τελετάς (V. Ps.—Demosth.
XXV 11 nr. 103) cf. in Platon. Theolog. VI 11 p. 371,11. V. etiam Kern Orpk. 30. De Eumolpo nr. 161. Quae

nostrae aetatis homines hariolati sunt, iam refutavit Lob. I 239; 103. Theodoret. Graecar. aff. cur. I 21 p. 10,10 Raed. ὅτι δὲ
καὶ. τῶν Διονυσίων καὶ τῶν Παναθηιάίων, καὶ μέντοι καὶ τῶν

Θεσμοφορίων καὶ τῶν Ἐλευσινίων τὰς τελετὰς Ὀ., ἀνὴρ Ὀδρύσης, εἰς τὰς Ἀθήνας ἐκόμισε καὶ εἰς (την add. ΒΕ) Αἴγυπτον ἀφικόμενος τὰ τῆς Ἴσιδος καὶ τοῦ Ὀσίριδος εἰς τὰ τῆς Δηοῦς (τοῦ

διὸς M?) καὶ (τὰ add. BL) τοῦ Διονύσου μετατέθεικεν ὄργια, διδάσκει μὲν Πλούταρχος (fr. 84 p. 55, 23 Duebn.) ὁ ἐκ Χαιρωνείας τῆς Βοιωτίας, διδάσκει δὲ· καὶ ὁ Σικελιώτης Διόδωρος (Ι 96, 4-6 nr. 96), μέμνηται δὲ· καὶ Δημοσθένης ὁ ῥήτωρ (XXV 11) καί φησι τὸν Ὀρφέα τὰς ἁγιωτάτας αὐτοῖς τελετὰς καταδεῖξαι (ἐπιδεῖξαι S) V. nr. 102.
104. Apollinar. Sidon. c. VI 1 p. 275 Mohr Pallados armi— sonae festum dum cantibus ortum personat Ηὶενιανίο ΤΙιναοίιι ναὺθ chelys cf. V. 29 laine sese ad totam genetm'cem transtulz't Ο. et docm't chordas dicere Calläopam.

105—106

MYS’I‘ES SAMOTHR.

METRI HEROICI AUCTOR

31

MYSTES SAMOTHRACIUS.

105. Diodor. IV 43 de Argonautis ἐπιγενομένου δὲ μεγάλου
χειμῶνος καὶ τῶν ἀριστέων ἀπογινωσκόντων τὴν σωτηρίαν, φασὶν Ὀρφέα, τῆς τελετῆς μόνον τῶν συμπλεόντων μετεσχηκότα, ποιή-

σασθαι τοῖς Σαμοθρᾶιξι τὰς’ὑπὲρ τῆς σωτηρίας εὕχιές cf. 48, 6. Orph. Argonaut. 466 (de codd. V. nr. 224) ζαθέην (corr. in ςκθ·ἔαν V0) Σαμοθράικην (Σιιμοθράκην codd.] Σαμοθρήικην vulgo),

ἔνθα καὶ ὄργια (ὅρκια codd.) φρικτὰ θεῶν, ἄρρητα (ἄρρητα δὲ
codd. praeter V0 qui ἐέρρηκτα δὲ praebet; δὲ del. Stephan.) βρο-

τοῖσιν, ἄσμενοι εἰσεπέρησαν ἐμαῖς (ἐμῇς codd.) ὖποθημοσύνηισιν ἥρωες· μετά (μίγα in marg.V0) γάρ σφιν ὀφὲλσιμον ἀνθρώποισι
τῆσδε θυηπολίης ἅβολεῖν (Herm.] ἄμοτον codd.) πλωτῆρσιν ἑκάστοις (ἕκαστος οοᾶᾶ.). Aliter Valerius Flaccus ΙΙ 437 oboius ut.Miuyas tew‘is adytisque sacerdos excipithospitibus resemus secreta Thyotes.. In Cabirorum cultu Samothracio religionis Orphicae extant vestigia nulla (contra Ο. Rubensohn lVIg/sterieuheiligtiômer in Eleusis ιιιιά Samoflzmke 139; V. Kern ΟιῬΙι. 29); irrepsit autem in cultum

Thebanum (Kern He'rm. XXV 1890, 7; RE2 X 1440). De mysteriis Phrygiae V. nr. 160.’
METRI HEROICI AUCTOR.

106. Mallius Theodor. De metris IV 1 p.589, 20 (Keil GL VI)
metrum dactylicum hexametrum iiiveutum primitus αἶ) Orpheo

Oi-itias (Diels II3 314, 7) adserit cf. Marium Plot. Ars gramm.
ΠΙ 2 p. 502,15 K. heroicum metmun et Delphicum et thooloqicum mmcupatui‘, heroicum ab Homero, qui hoc meti'o heroum facto oomposuit, Delphicum αἶ) Apolline Delphico, qui pi‘imus hoc usus est metro, theologicum αἶ) Orpheo et Illusaeo, qui deorum sacer— dotes cum esseut, hymnos hoc m'etro ceciuoruut, Marium Victoriuum Ars gramm. I 12 p. 50, 23 K. in lais enim (se. dactylo et iambo) metrorum omnium fuudameuta subsistuut. hoc quidam a Lino Apolliuis autistita, alii αἶ) Orpheo, uouuulli αἶ) Ηοηιενο inveutum putcmt; V. etiam Damagetum Anth. Palat. VII 9 in epigrammate sepulcrali de Orpheo nr. 126 V. 6.· Tzetz. Exeges. Il. 47,19 Herm.

ἡρωϊκὸν δὲ μετωνομάσθη, ἐπειδὴ τὰ ἡρώων πάθη καὶ ἀριστεύματα Ὀ. τε καὶ ὁ Ὅμηρος ἐν τῶι τοιούτωι μέτρωι συνεγραφήκεσαν. Lob. I 234; Kern Orph. 28; Robert Heldeus. I 408. De alphabeti inventione V. nrr. 123 et 172.

32

ASTROLOGUS

TEMPLORUM CONDITOR

107—110

ASTROLOGUS.

107. Ps.-Lucian. De astrologia 10 (V. F. B011 N. Jahrb. Suppl. XXI 1894, 151) Ἕλληνες dà ούτε παρ’ Αἰθιόπων ούτε παρ’ Αἰγυπτίων ἀστρολογίης πέρι ούδὲν ἤκουσαν, ἀλλὰ σφίσιν Ὀ. ὁ Οἰάγρου καὶ Καλλιόπης πρῶτος τάδε ἀπηγήσατο, ού μάλα ἐμφανέως, ούδὲ ές φάος τὸν λόγον προήνεγκεν, ἀλλ’ ές γοητείην καὶ ἱρολογίην, οἵη διανοίη ἐκείνου·’πηξάμενος γὰρ λύρην ὄργιά τε ἐποιέετο καὶ τὰ ἱρὰ ἤειδεν· ἦ δὲ λύρη ἑπτάμιτος ἐοῦσα την τῶν κινεομένων ἀστέρων ἁρμονίην συνεβάλλετο. ταῦτα Ὀ. διζήμενος καὶ ταῦτα ἀνακινέων πάντα ἔθελγε καὶ πάντων ἐκράτεεν· ού γὰρ ἐκείνην τὴν λύρην ἔβλεπεν ούδέ οἱ ἄλλης ἔμελε μονσούργίης, ἀλλ’ αἷῑτη Ὀρφέος ἡ μεγάλη λύρη. (Έλληνές τε τάδε· τιμέοντες μοίρην αύτέηι έν ούρανιῦι ἀπέκριναν καὶ ἀστέρες πολλοὶ καλέονται λύρη Ὀρφέος. ἢν δέ κοτε Ὀρφέα ἴδηις ἢ λίθοισιν ἢ χροιῆι ί(ιε’,ιιιμηιιιένον, έν μέσωι ἕζεται ἴκελος ἀείδοντι μετὰ χερσὶν ἔχων τὴν λύρην· ἀμφὶ δέ μιν ζῶια μυρία ἕστηκεν, ἐν οἷς καὶ κάπρος (ἀπρος Birt Laiemwtez'l ι’ῖόον ὂίῖἄθηάο Kunst ἶ)θὶ den Alten. Μανὺιινῃον Ιέοἷῡΐοναίενθᾱο 1902, 34 n. 3, ἄνθρωπος codd.) καὶ ταῦρος καὶ λέων καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον. εὖτ’ ἂν ἐκεῖιά ἴδηις, μέμνησό μοι τουτέων, κοίη ἐκείνου ἀοιδή, κοίη d'à καὶ ἦ
λύρη, κοῖος d'à καὶ ταῦρος ἢ ὁκοῖος λέων Ὀρφέος ἐπαΐουσιν.

εἰ d'à τὰ λέγω αἴτια γνοίης, σν d'à καὶ ἐν τῶι ούρανιῦι δέρκεο ἕκαστον τουτέων.
TEMPLORUM CONDITOR.

108. Pausan. ΙΠ 14, 5 in Spartae descriptione Δήμητρα d'à
Χθονίαν Λακεδαιμόνιοι μὲν σέβειν φασὶ παραδόντος σφίσιν

Ὀρφέως, δόξηι d'à ἐμῆι διὰ τὸ ἱερὸν τὸ ἐν ζΕρμιόνηι κατέστη καὶ τούτοις Χθονίαν νομίζειν Δήμητρα. VVide Laiton: Kulte 174. 244. 295. t
109. Pausan. ΠΙ 13, 2 ibidem (nr. 108) Λακεδαιμονίοις δὲ

ἀπαντικρύ τῆς Ὀλυμπίας Ἀφροδίτης ἐστὶ ναὸς Κόρης Σωτείρας· ποιῆσαι d'à τὸν Θρᾶικα Ὀρφέα λέγουσιν, οἱ dà Ἄβαριν ἀφικόμενον ἐξ (Υπερβορέων. Wide 1.1. 140. 175. 295. 110. Pausan. ΙΙ 30, 2’ θεῶν d'à Αἰγινῆται τιμῶσιν Ἑκάτην μάλιστα καὶ τελετὴν ἄγουσιν ἀνὰ πᾶν ἔτος Ἑκάτης, Ὀρφέα σφίσι τὸν Θρᾶικα καταστήσασθαι τὴν τελετὴν λέγοντες. Dieterich De
hymn. Orph. 44 = Kl. δοῖεν. 103.

111—113

AGRICULTURAE ET MORUM AUCTOR

MORS

33

AGRICULTURAE ET MORUM AUCTOR.

lll. Horatius Epist. ad Pison. 391 silvestq'z's hommes sacer z'nterpresque deorum caedz‘bus et m'ctu foedo detewm't 0., dictus οἳ) Ῐιοο lem’re tigrz's mbidosque leones, V. nr. 144 βαρβάρους ἔτρεψε.

112. Themistius or. XXX 349b p. 422,10 Dind. οὐ μὴν
οὐδὲ Ὀρφέως τελετάς τε καὶ ὄργια γεωργίας έκτὸς συμβέβηκεν εἶναι, ἄλλά καὶ ὁ μῦθος τοῦτο αἰνίττεται, πάντα κηλεῖν τε καὶ

θέλγειν τὸν Ὀρφέα λέγων, ὖπό τῶν καρπῶν τῶν ἡμέρων ὦν
γεωργία παρέχει πᾶσαν ἡμερῶσαι φύσιν καὶ θηρίων δίαιταν, καὶ

τὸ ἐν ταῖς ψυχαῖς θηριῶδες ἐκκόψαι καὶ ἡμερῶσαι (Dind.] ἡμεριόσειν Α). καὶ τὰ θηρία γὰρ τῶι μέλει κηλεῖν ἐπιστεύθη θυσίας
τε πάσας καὶ τελετὰς διὰ τῶν ἐκ γεωργίας καλῶν εἰς θεοὺς ἀνάγων, πάντας γοῦν ἀνθρώπους ἐπῆλθέ τῆι δόξηι καὶ πάντες ἐδέξαντο γεωργίαν. Kern Orph. 32.

MORS (V. etiam Isocr. XI 39 P. ΙΙ fr. 17).
113. PS.-E1‘atosth. 24 p. 140 Rob; 29 01. τὸν μὲν Διόνυσον

οὔκ ἐτίμα (ὕφ’ οῧ ἦν δεδοξασμένος add. cod. R), τὸν δὲ (Ἡλιον μέγιστον τῶν θεῶν ἐνόμισεν (ἐνόμιζεν εἶναι D), ὃν καὶ Ἀπόλλωνα προσηγόρευσεν· έπεγειρόμενός τε την νύκτα κατά τὴν ἑωθινὴν
ἐπὶ τὸ ὄρος τὸ καλούμενον Πάγγαιον (ἀνιών add.\Vilam., ἰιὸν

Heyn.) προσέμενε τὰς ἀνατολὰς, ἵνα ἴδηι τὸν ἽῙλιον (τ. "Il. 0m.R), πρῶτον· ὅθεν ὁ Διόνυσος ὀργισθεὶς αὕτιόι ἔπεμψε τὰς
Βασσαρίδας, ὥς φησιν Αἰσχύλος ὁ τιόν τραγωιδιιόν,ποιητής

(nr.45)' αἳ διέσπασαν αἰῗτὸν (αἳτινες αιῖτόν διέσπασαν D) καὶ τὰ μέλη ἔρριψαν (διέρριψαν D) χωρὶς ἕκαστον· αἱ δὲ ΆῙονσαι
συναγαγοῦσαι ἔθαψαν ἐπὶ τοῖς καλουμένοις Λειβήθροις. την δὲ

λύραν οὔκ ἔχουσαι ὅτωι δώσειν τὸν Δία ἠξίωσαν καταστερίσαι, ὅπως ἐκεῖνον τε καὶ αιῗτιόν μιηιιόσυιίνν τεθῆι ἐν τοῖς ἄστροις (τὴν δὲ λύραν — ἄστροις 0m. R)‘τοῦ δ’ ἐπινεύσαντος οὕτως
ἐτέθη· έπισιῃιασίαν δ’ ἔχει ἐπὶ τοῖι ἐκείνου σι’,ιιπτιόματι δεομένη

καθ’ ὤραν (συιιιπτιόματι — καθ’ (ῧραν 0m. R).

Schol. Germ.

BP 84, G 151; Anonymi II Arati epitom. cum schol. ed. Μειᾶίό 231s.; Hygin. Astron. Π 7 nr. 117. Aeschylum sequi videntur Vergil. Georg. IV 521 inter sacm deum nocturm'que ονῃὶα Bacchz' et Ovid. Metam. XI 1ss.; Robert Heldens. I 402. 404 n. 3. De vasculis Orphei mortem exhibentibus V. eundem 1.1. Phanoclis versio nr. 77.
Orphie. coll. Kern. 3

34

MORS

114 —117

114. Schol. Pind. 313 a (H 139, 25 Drachm.) ὁ μέντοι Χαῖρις οὐκ ἀπιθάνως τούτους | 14° Drachm- φησὶν ὠνομάσθαι τοὺς ἐκ θεῶν γεγονότας, οἷον Διοσκοῦρους καὶ ἹῙρακλέα· οὕτω δη καὶ Ὀρφέα, διὰ τὸ Ἀπόλλωνος εῗναι υἱὸν γόνωι. παρατίθεται δὲ καὶ χρησμόν τινα, ὅν φησι ΒΙέναιχμον ἀναγράφειν ἐν τῶι Πυθικιῦι (Scr.
rer. AleX. 146 fr. 11). ἔχει δὲ οὕτως· Πιέρες αἰνοπαθεῖς, στυγνην

ἀποτείσετε λώβην Ὀρφέ’ ἀποκτείναντες Ἀπόλλωνος φίλον υἱόν.
De Apollinis filio 111222.

115. Conon f. 45 (25,14 Hoef.) τελευτᾶι δὲ διασπασαμένων αὐτὸν τῶν Θραικίων καὶ Μακεδόνων γυναικῶν, ὅτι οὔ μετεδίδου αὐταῖς τῶν ὀργίων, τάχα μὲν καὶ κατ’ ἄλλας προφάσεις· φασὶ δ’ οὖν αὐτὸν δυστυχήσαντα περὶ γυναῖκα πᾶν ἐχθῆραι τό γένος (V. nr. 76). ἐφοίτα μὲν οὖν τακταῖς ἡμέραις ὡπλισμένων πλῆθος Θραικῶν καὶ ᾹῙακεδόνων ἐν Λιβήθροις, εἰς οἴκημα ἓν συνερχόμενον μέγα τε καὶ πρὸς τελετὰς εὖ πεποιημένον· ὁπότε δ’ ὀργιάζειν
εἰσίασι, πρὸ τῶν πυλαῖν ἀπετίθεσαν τὰ ὅπλα. ὃ αἱ γυναῖκες

ἐπιτηρήσασαι καὶ τὰ ὅπλα ἁρπασάμεναι ὑπ’ ὀργῆς τῆς διὰ τὴν ἀτιμίαν τούς τε προσπίπτοντας κατειργάσαντο, καὶ τὸν Ὀρφέα κατὰ μέλη ἔρριψαν εἰς τὴν θάλασσαν σποράδην. λοιμῶι δὲ τῆς χώρας, ὅτι μη ἀπηιτήθησαν δίκην αἱ γυναῖκες, κακουμένης δεόμενοι λωφῆσαι τὸ δεινὸν ἔλαβον χρησμόν, τὴν κεφαλὴν την Ὀρφέως ἢν ἀνευρόντες θάψωσι, τυχεῖν ἀπαλλαγῆς. καὶ μόλις αὖτην περὶ τὰς ἐκβολὰς τοῦ ΆῙέλητος δι’ ἁλιέως ἀνεῦρον ποταμοῦ, καὶ τότε ἄιδουσαν καὶ μηδὲν παθοῦσαν ὑπὸ τῆς θαλάσσης, μηδέ τι ἄλλο τῶν ὅσα κῆρες ἀνθρώπιναι νεκρῶν αἴσχη φέρουσιν, ἀλλ’
ἐπακμάζουσαν αὐτὴν καὶ ζωικῶι καὶ τότε αἳζιιατι (0111. Α) μετὰ

πολὺν χρόνον ἐπανθοῦσαν. λαβόντες οὖν ὖπό σήματι μεγάλωι θάπτουσι, τέμενος αέτιῦι περιείρξαντες, ὃ τέως μὲν ἡρώιον ἦν, ὕστερον δ’ ἐξενίκησεν ἱερὸν εἶναι.’θυσίαις τε γὰρ καὶ ὅσοις,ἄλλοις θεοὶ τιμῶνται γεραίρεται. ἔστι δὲ γυναιξὶ παντελῶς
ἄβατον. An ex Heg‘esippo Mecybernaeo? Μειεώ Orph. 139; V. etiam Hoefer Konon 103. 109; Robert Iz’eldens. I 405 n. 2.

116. Pausan. 1X 30,5 τὰς δὲ γυναῖκάς φασι τῶν Θραικίῦν ἐπιβουλεύειν μὲν αὐτῶι θάνατον, ὅτι σφῶν τούς ἄνδρας ἀκολουθεῖν ἔπεισεν αὕτιόι πλανωμένωι, φόβωι δὲ τῶν ἀνδρῶν οὗ

τολμᾶν· ὠς δὲ ἐνεφορήσαντο οἴνου, ἐξεργάζονται τὸ τόλμημα, καὶ τοῖς ἀνδράσιν ἀπὸ τούτου κατέστη μεθυσκομένους ἐς τὰς
μάχας χωρεῖν. Robert Heldens. Ι 405 n. 1. 117. Hyg'in. Astron. ΙΙ 7 (0.) qui querens uxorz's Ew‘g/dz'ccs mortem αά inferos descendisse existz'matur et ibz‘(160mm progem'cm

117-118

MORS

35

sue eai'miue laudasse praeter Liberum patrem; hune euim oblivioue duetus praetemnisit, ut Oeueus iu sacrifieio Diauam. postea igitur 0., ut eomplui‘es dixei‘unt, in Olympe monte, qui JIIacedouiam dividit a leaeia, sed ut Eratostheues (nr. 113) ait, in Paugaeo sedeus, eum eantu deleetaretur, dicitur ei Liber obieeisse Baeehas, quae corpus eius diseei'perent interfeeti. sed alii dieum‘, quod initia Liberi sit speculatus, id ei aeeidisse; Blusas autem eolleeta membra sepulturae mandasse, et lyram que maxime potuerunt bcuefieio, illius memoriae causa flguratam stellis inter sidera eou-stituisse Apolliuis et Iorvis voluutate ραοᾶ 0.A1)olliuem maxime Iaudarat, Iupiter autem filio beuefieium eoueessit (sequitur nr. 121). Robert Heldeus. I 406, V. nr. 136.

118. Lucian. Adv. indoct. 109—111 ὅτε τὸν Ὀρφέα διεσπάσαντο αἱ Θρᾶιτται, φασὶ την κεφαλὴν αὕτοῧ σὺν τῆι λιιῗραι εἰς

τὸν (Ἐβρον ἐμπεσοῦσαν ἐκβληθῆναι εἰς τὸν Μέλανα κόλπον, καὶ
ἐπιπλεῖν γε τήν κεφαλήν τῆι λύραι, την μὲν ἄιδουσαν θρῆνόν

τινα ἐπὶ τῶι Ὀρφεῖ, (ὃς λόγος, την λύραν δὲ αὐτὴν ὑπηχεῖν τῶν ιῖνέμιον ἐμπιπτόντων ταῖς χορδαῖς, καὶ ο ἷῑτιο μετ’ ιόιδῆς προσενεχθῆναι τῆι Λέσβιοι, κιῖκείνους ιῖνελοιιιένους την μεν κεφαλήν κατα-θάψαι, ἵναπερ’νῦν τι) Βακχεῖον αιῗτοῖς ε’στι (V. 1111T. 134.140), την λύραν δὲ ἄνα-θεῖναι ἐς τοῦ Ἀπόλλιιγνος τὸ ἱερὸν καὶ ἐπὶ πολύ γε σιόιζεσθαι αὐτήν. χρόνιοι δὲ· ὕστερον Νέανθον τι) ν τοῦ Πιττα-

κοῦ τοῦ τυράννου ταῦτα ὑπὲρ τῆς λύρας πυνθανόμενον, ὥς ἐκήλει μὲν καὶ θηρία καὶ φυτὰ καὶ λίθους, έμελιόιδει δὲ καὶ μετὰ τὴν Ὀρφέως συμφορὰν μηδενὸς ἁπτομένου, πρὸς ἔρωτα τοῦ κτήματος ἐμπεσεῖν καὶ διαφθείραντα τὸν ἱερέα μεγάλοις χρήμασι πεῖσαι ὖποθέντα ἑτέραν ὁμοίαν λῦραν δοῦναι αὕτιῦι
τὴν τοῦ Ὀρφέως· λαβόντα δὲ μεθ’ ἡμέραν μὲν ἐν τῆι πόλει

χρῆσθαι οιῗκ ἀσφαλὲς οἴεσθαι εἶναι, νύκτωρ δὲ ὑπὸ κόλπον ἔχοντα μόνον προελθεῖν ἐς τι) προάστειον καὶ προχειρισάμενον κρούειν καὶ. συνταράττειν τὰς’χορδὰς ἄτεχνον καὶ ἄμουσον νεανίσκον, ἐλπίζοντα μέλη τινὰ θεσπέσια’ὑπηχήσειν τὴν λύραν, ὑφ’
ὦν πάντας καταθέλξειν καὶ κηλήσειν καὶ μακάριον ἔσεσθαι κληρονομήσαντα τῆς Ὀρφέως μουσικῆς· ι’ίχριοη ξυνελθόντας τοὺς

κύνας πρὸς τὸν ἦχον - πολλοὶ δὲ ἦσαν αιῗτοθι - διασπάσασθαι, ιιιῖτιὶν, (ὃς τοῦτο γοῦν ὅμοιον τιῦι Ὀρφεῖ παθεῖν καὶ μόνους ἐφ’ ἑαυτὸν ξυγκαλέσαι τοὺς κύνας· ὅτεπερ καὶ σαφέστατα ὤφθη ιὸς οιῗχ ἡ λ-ὔρα ἡ θέλγουσα ἦν, ιῖλλά ἡ τέχνη καὶ ἡ εὸιδή, ἅ μόνα ἐξαίρετα τιῦι Ὀρφεῖ παρά τῆς μητρὸς ὑπῆρχεν. ἡ λύρα δὲ ἄλλως κτῆμα ἦν οιῗδὲν ἄμεινον τῶν ἄλλων βαρβίτων, Maafi Orph. 131;
3*

36

MORS

118 ———120

Robert Heldens. I 406. De canibus Orphea iuvenem servantibus

V. Tzetzam Chiliad. IV 279 (130 K.) Lithica secutum Ὀ. ὁ τῆς Μενίππης παῖς, πατρὸς δὲ· τοῦ Οἰάγρου, ἔτι τελῶν μειράκιον, ὄρνις

θηρᾶσαι χρήιζων ἦλθεν ῶς πρὸς οἷκριόρειαν, οὗπερ ἦν δράκων μέγας. ῶς οὖν Ὀ. (Ξφιόρα μὲν πρὸς θήραν τῶν ὀρνίθων, ὁ
δράκων (ὅρμα κατ’ αυτοῦ, σπείρας συχνὰς ἑλίσσων. Ἐθάδες τούτωι κύνες δὲ δραμόντες βοῆι τούτου καὶ συμβαλόντες τῶι

θηρί, ἀπέκτειναν ἐκεῖνον, τὸν δὲ Ὀρφέα ῥύονται στοργῆι τῆι
πρὸς ἐκεῖνον, ὥσπερ αὐτὸς ἐν Λιθικοῖς (142 τοτ’(νεκεν αἰπολίοισιν

ιέπόπροθι βοσκομένοισιν ἑσπομένω δύο πατρὸς ἐμοῦ κύνε κεκλήγοντα γνόντες ἐπεδραμέτην· μιίλα γάρ σφισι μείλιχος ἔσκον) Ὀ. που γράφει τοῦτο. 119. Procl. Respubl. Ι 174, 21 ΚΓ. καὶ οῧχ Ὅμηρος μόνον καὶ Δημόδοκος ἐκεῖνος, ιῖλλά καὶ Ὀ. μυθολογεῖται τοιαῦτα ἄττα τραγικῶς παθεῖν διὰ την ἐν μουσικῆι τελέαν ζωήν’ σπαραχθεὶς γὰρ καὶ μερισθεὶς παντοίως τὸν τῆιδε βίον ἀπολιπεῖν, ἐπειδὴ μεριστῶς οζιιαι καὶ διηιρημένως αὐτοῦ μετέσχον οἱ τότε τῆς μουσικῆς καὶ ὅλην ἅμα καὶ παντελῆ τὴν ἐπιστήμην οὔ δεδύνηνται δέξασθαι. τὸ δ’ οὖν ἀκρότατον ατῗτῆς μέρος καὶ πριότιστον οἱ τήν Λέσβον οἰκοῦντες παρεδέξαντο· καί που διὰ τοῦτο

καὶ την κεφαλὴν ὁ μῦθος τήν ἐκείνου σπαραχθέντος εἰς Λέσβον ἐξενεχθῆναί φησιν. ἀλλ’ Ὀ. μὲν ἅτε | 175K“τῶν Διονύσου τελετῶν ἡγεμών γενόμενος τὰ ὅμοια παθεῖν’ὕπὸ τῶν μύθων εἴρηται τῶι σφετέρωι θεῶι (καὶ γὰρ ὁ σπαραγμὸς τῶν Διονυσιακῶν ἵν ἐστιν συνθημάτων), Ὅμηρος... Π 314, 24 ἀποχρῆσθαι μὲν τοίνυν ἔοικεν τῶι κατὰ τὸν Ὀρφέα μῦθωι δηλοῦντι την ἐξηιρημένην αυτοῦ μουσικὴν ἀπὸ τῆς θηλυπρεποῧς καὶ. ὄντως κεχαλασμένης —— ἔνθεος γὰρ ἦν, εί καὶ I 315 ΚΓ· μετὰ την ἐκείνου τελευτὴν μειιιερισμένως αῧτῆς μετέσχον (μετέσχεν Usen.) ——— ὃ διὰ τῶν σπαραγμῶν οἱ μῦθοι δηλοῦσιν -—— καὶ τὸ κεφάλαιον αῧτῆς ἡ Λέσβος ὑπεδέξατο —— τοῦτο (ὃ suppl. Schoell) δη κεφαλὴν Ὀρφέως προσειρήκασιν —— ὅθεν καὶ ὄνομα ἔσχεν ἡ Λεσβία
ΛῙοῦσα καὶ τὸ μετα Λέσβιον ιόιδὸν εἰς παροιμίαν ἐξενίκησεν

V. ην. 135. _ 120. Pausan. IX 30, 6 ἄλλοις δὲ εἰρημένον ἐστὶν (ὃς προιιποθανοῦσης οἱ τῆς γυναικὸς ἐπὶ τὸ Ἄορνον δι’ αὐτην τὸ ἐν τῆι Θεσπρωτίδι ἄφίκετο· εἶναι γὰρ πτίλαι νεκυομαντεῖον αῧτόθι. νομίζοντα δέ οἱ ἕπεσθαι τῆς Εὐρυδίκης την ψυχὴν καὶ ἁμαρτόντα (ὃς ἐπεστράφη, αὐτόχειρα αὐτὸν ὑπὸ λ’ὕπης αὐτοῦ γενέσθαι. Μ. Ninck Philolog. Suppl. XIV 2 (1921), 80.

121—123

MORS

37

121. Hygin. Astron. ΙΙ 7 nonmollâ οίὶιινι ιῖίκονίιηί Venerem cum Proserpz'na ad z'udz'm'um Iom's υωιίεεο oui eamm Adonim concederet. quibus Oallz'open al) Ιονε datam z'udz'cem, quae Musa Orphei est mater: flaque ίίιᾱίοαεεο, utz' dimz'diam partem cmm' sacrum unaquaeque possideret. Venerem autem indignatam, quod non sibz‘proprium eoncessz'sset, obz'ecz'sse omnibus quae in Thmcz'a essent mulz'em'bus, ut Orphea amore’ἱκάιιοίαο z'ta sibi quaeque a1)pez‘erent, ut membm eius discerperent. Robert Heldens. Ι 406 n. 1.

122. Ps.—Plutarchi De fiuV. ΠΙ 4 p. 44 Herch. γεννᾶται δὲ καὶ ἐν τῶι Παγγαίωι ὄρει βοτάνη Κιθάρα καλουμένη διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν. διασπαράξασαι (αἱ ante διασπ. add.\Vytt.) τὸν Ὀρφέα τὰ μέλη τοῦ προειρημένου εἰς ποταμὸν ἔβαλον Ἕβρον· καὶ ή μὲν κεφαλή τοῦ θνητοῦ κατά πρόνοιαν θεῶν εἰς δράκοντα μετέβαλεν τὴν μορφὴν τοῦ σώματος (τ. σχήματος Wytt.)' ἡ δὲ λύρα κατηστερίσθη (Natal. Comes, Wytt.] καταστηρίχθη Ρ, κατεστηρίχθη ed. Lips. a. 1778 et cett. edd.) κατά προαίρεσιν Ἀπόλλωνος· ἐκ

δὲ τοῦ ῥεύσαντος αἳματος ιῖνεφάνη βοτάνη Κιθάρα καλουμένη.
τῶν δὲ Διονυσίων τελουμένων αὕτη κιθάρας ἀναδίδωσιν ἦχον·

οἱ δ’ ἐγχώριοι νεβρίδας περιβεβλημένοι καὶ θύρσους κρατοῦντες ὕμνον άιδουσιν (Salmas.] καὶ θ., ὕ. άιδ. κρ. καὶ τότε Ρ) (μή τότε φρονήσηις, ὅταν ἔσηι μάτην φρονῶν’ (Haupfl καὶ τότε φρονήσει ὅταν εσηματην φρονῶν Ρ)· καθ-ῶς ἱστορεῖ Κλειτώνυμος ἐν τῶι γ’ τῶν Θραικικῶν (Reinesius] Τραγικῶν Ρ, τῶι et τῶν sec]. Herch., FHG IV 367). 123. Alcidam. Ulix. 24 p]. 190 B1. γράμματα μὲν δὴ πρῶτος ὈρΙῙΜΒῙφεύς ἐξήνεγκε, παρὰ Μουσῶν μαθών, ῶς καὶ τὰ ἐπὶ τῶι μνήματι αὕτοῦ δηλοῖ ἐπιγράμματα· ἭΙουσάων πρόπολον τῆιδ) Ὀρφέα Θρῆικες ἔθηκαν, ὃν κτάνεν ὑψιμέδων Ζευς ψολόεντι βέλει, Οἰάγρου φίλον υἱόν, ὃς (Πρακλῆ) ἐξεδίδαξεν, εὑρών ἀνθρώποις γράμματα καὶ σοφίην.) Robert Heldens. I 409 n. 3.
1 θρήϊκες Χ, θράκες Α. 2 βέλει Ald.] βαλών C, κεραυνῷ cett. codd. et γρ. C. 3 ὑάγρου Α. ἡρακλῆ Ζ cum Burneiano 96, ἦρακλῆα Α. ἐξεδίδαξεν Blassius cum plerisque libris] ἐδίδαξεν Preger Inscr. graec. metr. n. 26 cum AN Ald. '

Ad VS. 2 V. Pausan. IX 30,5 εἰσὶ δὲ οἵ φασι κεραυνωθέντι

ὑπὸ τοῦ θεοῦ συμβῆναι τὴν τελευτὴν Ὀρφεῖ · κεραυνωθῆναι δὲ
(sirop τῶν λόγων ἕνεκα ῶν ἐδίδασκεν ἐν τοῖς μυστηρίοις οὔ

πρότερον ἀκηκοότας άνθρεόπους et nr. 125. Maafi Orph. 140 n. 24. Iasionis mortem confert Robert Heldens. I 406 n. 2. Ad VS. 3 cf. nr. 160 a.

38

MORS

124 ——128

124. Ps.—Aristot. Peplus 48 (R0se3 p. 403) ἐπὶ Ὀρφέως κειμένου έν Κικονίαι· (Θρήϊκα χρυσολόραν Οἰάγρου παῖδα’θανόντα

Ὀρφέα ἐν χοίρωι τῶιόε θέσαν Κίκονες.’

Ad VS. 2 V. n1‘.125.

125. Diogen. Laert. prooem. I 4 (unde Anth. Pal. VII 617)

τοῦτον δὲ ὁ μὲν μῦθος ὕπὸ γυναικῶν ἀπολέσθαι φησί· τὸ d’
ἐν Δίωι τῆς Μακεδονίας ἐπίγραμμα κεραυνωθῆναι αὕτὸν λέγον οὕτως· (Θρήϊκα (θρῆκα Laertii B2) χρυσολύρην τῆιό“’ Ὀρφέα

Μοῦσαι ἔθαψαν,

ὃν κτάνεν’ὑψιμέδων (ὑψιμέδης Laertii F)
Epigramma compositum e nr. 124,1 et

Ζεὺς ψολόεντι βέλει.) 123, 2 V. Preg'er n. 26.

126. Damageti Anth. Pal. VII 9 Ὀρφέα Θρηικίηισι παρὰ προμολῆισιν Ὀλύμπου τόμβος ἔχει, Μούσης υἱέα Καλλιόπης, ὦι δρύες οὒκ ἀπίθησαν, ὅτωι συναρι) ἕσπετο πέτρη ἄψυχος θηρῶν’θ’ ἴῦλοτύμων ἀγέλα, 5 ὅς πότε καὶ τελετὰς μύστηρίδας εὕρετο Βάκχου καὶ στίχον ἡρώωι ςευκτόν ἔτευξε ποδί, ὃς καὶ ἀμειλίκτοιο βαρὺ Κλυμένοιο νόημα καὶ τὸν ἀκήλητον θυμὸν ἔθελξε λύραι.
1--2 ἔχει Suid. s. προμολῆιοιν. ὀρφέα θρηικίηισι Α γρ.] όρφέα πιερικοῖο scr. C in m.8, Θρηικίοιο Dilthey, Θρήϊκα τῆιὸε Stadtmuell. coll. nr. 125,1.

3—4 ἄψυχος Suid. s. ἀπειθεῖν et s. ἀπίθανον; v. Eur. Iph. Aul. 1212 (nr. 50).
5. 6 a Suida neglectos spurios esse arbitratur Stadtmuell. 6 ἡρώωβ] C]

ἡρώων Aar, ἡρῴῳ ΡΙΜ. 7. 8 Suid. s. ἀκήλητον et Κλύμενος. ἀκήλητον post ras. ΡΙΜ Suid.] ἀμείλικτον ante ras. ΡΙΜ, ἀκολάκευτον interpretatur
sch.B. 8 (depravatus bis ιη). Zonaram legitur, v. Stadtmuell.) θυμὸν] κευθμὸν Pierson, an δαίμον’ vel φρουράν?Stadtmuell.

Lob. I 234; Rohde Psyche 1Ιὸ 103 n. 1. Ad vs. 5 cf. nr. 94, ad vs. 6 nr. 106. 127. Antipatri Sidonii εἰς Ὀρφέα τὸν ποιητήν, τὸν Οἰάγρου καὶ Καλλιόπης Anthol. Pal. VII 8 οὐκέτι θελγομένας, Ὀρφεῦ, ὀρύας, οὐκέτι πέτρας ἄξεις, οὕ’θηρῶν αὐτονόμους ἀγέλας· οὐκέτι κοιμάσεις ἀνέμων βρόμον, οὐχὶ χάλαζαν, οὐ νιφετῶν συρμούς, οὗ παταγεῦσαν ἅλα. 5 ὤλεο γάρ· σὲ δὲ πολλὰ κατωόύραντο θύγατρες Μναμοσύνας, μάτηρ ô" ἔξοχα Καλλιόπα. τί

φθιμένοις στονιιχεῦμεν ἐφ’ «υἱάσιν, ἁνίκ’ ἀλαλκεῖν Ἀίδαν οὐδὲ’θεοῖς δύναμις.
1-2 ἄξεις Suid. s. δρῦς.

τῶν παίδων
4 Suid.

2 ὑλονόμους Maeth V. nr. 126, 4.

s. συρμός. 5 Suid. s. βρόμος. 128. Anthol. Pal. VII 10 (an Antipatl‘i Sidonii? Stadtmuell.)

Καλλιόπης Ὀρφῆα καὶ. Οἰάγροιο θανόντα ἔκλαυσαν ξανθαὶ μυρία Βιστονίόες· στικτοὺς δ’ ἡιμάξαντο βραχίονας ἀμφὶ μελαίνηι όέυόμεναι σποδιῆι Θρηίκιον πλόκαμον· καὶ ô" αὐταὶ

128-130

MORS

39

στοναχεῦντι συν εῦφόρμιγγι Λυκείωι δρύες ἀς έρατῆι τὸ πρὶν ἔθελγε λύρηι.

5 ἔρρηξαν Μοῦσαι δάκρυα

Πιερίδες μυρόμεναι τὸν ἀοιδόν· ἐπωιδύραντο δὲ πέτραι
3 ἀμφιμελαίνη Α, ἀμφιμελαίνηι Hecker.

καὶ

4 δευόμεναι] ραινόμεναι

vel χευόμεναι Heck., σειόμεναι Stadtmuell.

ο

129. Pausan. IX 30, 9 ἤκουσα δὲ καὶ ἄλλον έν Λαρίσηι λόγον, ῶς έν τῶι Ὀλύμπωι πόλις οἰκοῖτο Λίβηθρα, ῆι ἐπὶ Μακεδονίας τέτραπται τὸ ὄρος, καὶ εἶναι οὐ πόρρω τῆς πόλεως τὸ τοῦ Ὀρφέως μνῆμά ἀφικέσθαι δὲ τοῖς Λιβηθρίοις παρά τοῦ Διονύσου μάντευμα ἐκ Θράικης, ἐπειδὰν ἴδηι τὰ ὀστᾶ τοῦ Ὀρφέως ἥλιος, τηνικαῦτα ὑπὸ συὸς ἀπολεῖσθαι Λιβηθρίοις τὴν πόλιν. οἱ μὲν δι’ οὐ πολλῆς φροντίδος ἐποιοῦντο τὸν χρησμόν, οὐδὲ ἄλλο τι θηρίον οὕτω μέγα καὶ ἄλκιμον ἔσεσθαι νομίζοντες ῶς ἑλεῖν σφίσι τὴν πόλιν, συὶ δὲ θρασύτητος μετεῖναι μᾶλλον ἤ ἰσχύος. (10) ἐπεὶ δὲ ἐδόκει τῶι θεῶι, σύνεβαινέ σφισι τοιάδε. ποιμὴν περὶ μεσοῦσαν μάλιστα τὴν ἡμέραν ἐπικλίνων αὑτὸν πρὸς
τοῦ Ὀρφέως τὸν τάφον, ὁ μὲν ἐκάθευδεν ὁ ποιμήν, ἐπήιει δέ οἱ

καὶ καθεύδοντι ἔπη τε ἄιδειν τῶν Ὀρφέως καὶ μέγα καὶ ἡδὺ φωνεῖν. οἱ οὖν ἐγγύτατα νέμοντες ἤ καὶ ἀροῦντες ἕκαστοι τὰ ἔργα ἀπολείποντες ἠθροίζοντο ἐπὶ τοῦ ποιμένος τὴν ἐν τῶι ὕπνωι ῶιδήν· καί ποτε ῶθοῦντες ἀλλήλους καὶ ἐρίζοντες ὅστις ἐγγύτατα ἔσται τῶι ποιμένι ἀνατρέπουσι τὸν κίονα, καὶ κατεάγη τε ἀπ’ αὐτοῦ πεσοῦσα ἡ θήκη καὶ εἶδεν ἥλιος ὅ τι ἦν τῶν ὀστῶν τοῦ Ὀρφέως λοιπόν. (11) αὐτίκα δὲ ἐν τῆι ἐπερχομένηι νυκτὶ ὅ τε θεὸς κατέχει πολὺ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ τὸ ὕδωρ καὶ ὁ ποταμὸς ὁ Σῦς — τῶν δὲ περὶ τὸν Ὄλυμπον χειμάρρων καὶ ὁ Σῦς ἐστι -, τότε οὖν οὗτος ὁ ποταμὸς κατέβαλε μὲν τὰ τείχη Λιβηθρίοις, θεῶν (δὲ suppl. Musurus) ἱερὰ καὶ οἴκους ἀνέτρεψεν ἀνθρώπων, ἀπέπνιξε δὲ τούς τε ἀνθρώπους καὶ τὰ ἐν τῆι πόλει ζῶια ὁμοίως τὰ πάντα. ἀπολλυμένων δὲ ἤδη Λιβηθρίων, οὕτως οἱ ἐν Δίωι Μακεδόνες κατά γε τὸν λόγον τοῦ Λαρισαίου ξένου ἐς την ἑαυτῶν τὰ ὀστᾶ κομίζουσι τοῦ Ὀρφέως. Quae Archelao
regnante evenisse ex Diodoro XVII 16, 3 verisimile fit, Robert Heldens. I 409 n. 3. ‘

130. Antigon. Caryst. (Paradoxogr. ed. Westerm. p. 62) 5 ὁ δὲ Μυρσίλος ὁ τὰ Λεσβιακᾶ συγγεγραφώς (FHG IV 459 fr. 8) φησίν, τῆς Ἀντισσαίας, ἐν ῶι τόπωι μυθολογεῖται καὶ δείκνυται δὲ ὁ τάφος ὑπὸ· τῶν ἐγχωρίων τῆς τοῦ Ὀρφέως κεφαλῆς, τὰς ἀηδόνας εἶναι εὖφωνοτέρας τῶν ἄλλων. Pausan. IX 30,6 λέγουσι δὲ οἱ Θρᾶικες, ὅσαι τῶν ἀηδόνων ἔχουσι

40

MORS

130 -134

νεοσσιὰς ἐπὶ τιόι ταφωι τοῦ Ὀρφέως, ταύτας ἥδιον καὶ μεῖζόν τι ἄιόειν. 131. Phanocles nr. 77. Vergil. Georg. IV 523 tum quoque, marmorea caput a eerviee revulsum gurgite cum medio portans Oeagrius Hebrus volueret, Eurydicen νον ipsa et frigida lingua, ο νιίεθναιιι Ειινμᾱὶοοη] anima fugieute νοοαόαΐ, Eurydieeu toto Ireferebaut flumine m'pae. Ovid. Metam. XI nr. 132 cum Ehwaldii commentario ad VS. 50. De S. Titi et S. Mauritii capitibus nantibus V. Luebeck Adouiskult ιιιιᾶ Οῆνέεΐθηΐιιιη auf JIIalta 46 n. 1 et Robert Heldeus. I 407 n. 2. 132. Ovid. Metam. XI 50 membra iaeeut (li/versa loeis, caput, Hebre, lyramque excipis: et (mirum!) medio dum labitur aume, flebile uescio quid queritur ly-i'a, flebile lingua, murmumt exauimis, Irespoudeut flebile i‘ipae. iamque maie invectae flumeu populare reliuquuut et JIIethymuaeae potiuutur litore Lesbi: hic ferus ex— positum peregi'inis auguis harenis os petit et spai'sos stillauti νονο capillos. tandem Phoebus culest morsusque iufem‘e pamutem arcet et in lapidem rictus serpentis apertos cougelat et patulos, ut craut, indumt hiatus. V. Phanocles nr. 77 et Vergil. nr. 131. 133. Hyg‘in. Astron. Π 7 euius caput in mare de monte perlatum, fluctibus in insulam Lesbum est reieetum; quod ab his sublatum et sepultu'rae est mandatum. pro quo beueficio αιῖ musieam artem ingeuiosissimi eæistimautur esse.

134. Philostrat. Heroic. V 3 (ΙΙ 172,12 Kays.) Λέσβου δὲ ὀλίγον ἀπεχούσης τοῦ Ἰλίου στέλλειν ἐς τὸ ἐκεῖ μαντεῖον τοὺς Ἕλληνας. ἔχρα δέ, οἶμαι, ἐξ Ὀρφέως, ἡ κεφαλὴ γαρ μετὰ τὸ
τῶν γυναικοῖν ἔργον ἐς Λέσβον κατασχοῦσα ῥῆγμα τῆς Λέσβον

(ὄικησε καὶ ἐν κοίληι τῆι γῆν ε’χρησμοόιόέι. ὅθεν ἐχρῶντό τε αύτῆι τα μαντικὰ Δέσρίοί τε καὶ τὸ ἄλλο πᾶν Αἰολικὸν καὶ Ἴωνες Αἰολεῦσι πρόσοικοι, χρησμοὶ δὲ τοῦ μαντείου τούτου καὶ ἐς Βαβυλῶνα ἄνεπέμποντο, πολλὰ γὰρ καὶ ἐς τὸν ἄνω βασιλέα ἡ κεφαλὴ ῆιδε, Κύριοι τε τῶι ἅρχαίωι χρησμὸν ἐντεῦθεν ἐκδοθῆναι λέγεται· ίτοὶ ἐμά, (ὅ Κῦρε, σά), καὶ ὁ μὲν οὕτως ἐγίγνωσκεν, ὥς Ὀδρύσας τε καὶ τὴν Εὐρώπην καθέξων, ἐπειόή
Ὀ. ποτε μετὰ τοῦ σοφοῦ καὶ δυνατὸς γενόμενος οἶνοί τε Ὀδρύσας

ἴσχυσεν εἷνά τε Ἕλληνας, ὁπόσοι τελεταῖς έθείαζον, ὁ δ’ οιῖιιαι,
τὰ ἑαυτοῦ πείσεσθαι ἐδήλου τὸν Κῦρον· ἐλάσας γὰρ Κῦρος

ὑπὲρ ποταμὸν Ἴστρον (Sic!) ἐπὶ Μασσαγέτας τε καὶ Ἰσσηδόνας — τὰ δὲ· ἔθνη ταῦτα Σκύθαι — ἀπέθανέ τε ὑπὸ γυναικός, ἥ τούτων ἦρχε τῶν βαρβάρων, καὶ ἀπέτεμεν ἡ γυνη τὴν Κύρου

134—136

MORS

LYRA INTER SIDERA CONSTITUTA

41

κεφαλήν, καθάπερ αἱ Θρᾶιτται τὴν Ὀρφέως. τοσαῦτα, ξένε, περὶ

τοῦ μαντείου τούτου Πρωτεσίλεω τε καὶ Λεσβίων ἤκουσα. Χ 7,
(ΙΙ 181,17) πόλις Αἰολὶς Λυρνησσὸς ιόικεῖτο τειχήρης τήν φύσιν καὶ οὐδὲ οἷτείχιστος, ῆι φασι τὴν Ὀρφέως προσενεχθῆναι λύραν

καὶ δοῦναί τινα ἠχὴν ταῖς πέτραις, καὶ μεμούσωται ἔτι καὶ νῦν τῆς Λυρνησσοῦ τὰ περὶ τήν θάλατταν ὑπ’ ιόιόῆς τῶν πετρῶν. Vite Apollon. Tyan. IV 14 (I 133, 27 Kays.) παρῆλθε καὶ ἐς τὸ τοῦ Ὀρφέως ἄδυτον προσορμισιὶμενος τῆι Λέσβωι. φασὶ δὲ ἐνταῦθα ποτε· τὸν Ὀρφέα μαντικῆι χαίρειν, ἔστε τὸν Ἀπόλλω ε’πιμεμελῆσθοιι αὐτόν. ἐπειδὴ γὰρ μήτε ές Γρύνειον ἐφοίτεον ἔτι ὑπὲρ χρησμῶν ἄνθρωποι μήτε ἐς Κλάρον μήτ’ ἔνθα ὁ τρίπους ὁ Ἀπολλιόνειος, Ὀ. δὲ ἔχρα μόνος ἄρτι ἐκ Θράικης ἡ κεφαλὴ ἥκουσα, ἐφίσταταί οἱ χρησμωιδοῦντι ὁ Ιθεὸς καὶ ί πέπαυσο’ ἔφη ζτιόν ἐμῶν, καὶ γάρ δὴ (καὶ, add. Kays.) ἄιόοντά σε ἱκανοῖς
ἤνεγκαᾶ De imagine vasculi Attici ad Orphei oaput vaticinans relate. Robert Archaeol. Jahrb. XXXII 1917, 146; Kern Orph. 9. 135. Aristid. XXIV 55 p. 70, 7 K. ἄνδρες Λέσβιοι, ποῖ προ-

ήχθητε, οἳ φατὲ· μὲν τὴν νῆσον ἅπασαν ὑμῖν εἶναι μουσικὴν
καὶ τούτου τὴν Ὀρφέως κεφαλὴν αἰτιᾶσθε, αὐτοὶ δὲ οὐκ αἰσχύνεσθαι οὕτως ἀμούσως διακείμενοι,· V. nl‘r. 118. 119. 133. 134 etc. LYRA INTER SIDERA CONSTITUTA. 136. Ps.-Eratosth. 24 v. nrr. 57. 113. Schol. Arat. 269

p. 394,6 Maafi καὶ, μετὰ θάνατον αὐτοῦ τὴν λύραν αἱ Μοῦσαι
ἔδωκαν Μουσαίωι ἀξιώσαντι (fort. οἷξιώσασαι Robert) τὸν Δία,

ὅπως αὐτοῦ μνημόσυνον εἴη ἐν τοῖς ἄστροις.

Sohol. Germ.

BP 84 (Robert Eratosthen. p. 140) ez'asqae lyram Musaeo dede— rami Iovemgac rogaoere, ut m'as memorz'am astris inferret. Hygin. Astron. ΙΙ 7 (Robert p. 141) Jlfusas autem collecta membra sepalturae mandasse et lyram quo maxime potaerarzt beneficz'o, illias memorz'ae causa figuratam stellz's inter sidera constitaisse

Apoll’mis et Iom's volantate guod (V] quorum DG) Ο. Apollmem maxime laadarat (Bunte] laadaret libri); Iapz'ter autem filio (GV] filiae D) beneficz'am concessit. Manil. 1 324 at Lyra didacth (Scal.] dedactz's Ο) par caelam cornibas inter sidera conspicz'tar,
qaa qaondam ceperat Ο. ονιιιθ gaod attigerat canta manesqae par z'psos fecz‘t z'ter domaitqae infernas carmine leges. V 325 mmc surgente Lyra testadirris enatat zmdz’s forma par heredem tantum post fata sonantz‘s, qaa quondam somnamqae feris (Bentl.] fererzs O) Oeagrz'us Ο. et sensas scopalz's et silm‘s addidz't aares et Βίύὶ

42

AI’UD INFEROS POST MORTEM

136 ——-139

lacrimas et mortz' ιῖωιίοιιο finem. Avien. 618 est chelys illa dehz'nc, tenero quam lusz’t in αουο ]Ι[6νοιιν’ἱιι3, οιινυα religans testadine chordas, ut Parnaseo ananas mcmovrabz'le Phoebo fownaret ιιονυὶε οῃιΐειυ deus. Ῐιανιο abz’ νιινειιιη concentus sapem' complevz’t pulcher Apollo, Orphea Pangaeo docm't gestare,ςιιῦ antro. Ινὶο dam fila novem docta in modulamina τηουιῦ,Μιιεανιιιη ad specz'em JIIusa satus, z'lle repartor carmina Pleiadmn νιιιιηενο dedaæemt. at 0mn inpz'a Bassaridmn carpsisset dextera vatem et devota m'o‘mn tegeo'ent Libetlwa (Libenthra V) paremptam, intalit hanc σαοΖο miseratus Iupz'telr artem pa'aestant’ês ίιιυοηιε, pecudes qui et flumz‘na mates flexerat. at νιἱαὶ qua semet διάειά 190Mo sustollunt, laevum propteo' chelys haec femur adstat (V. nr. 57). advolat ast aliud latus ales et ονα οανιονοε ΐειιᾱιίιιν ad nervos, medz'a est lg/ra sede dicata, cygneo capiti et οιινυο contermz’na signa. V. etiam P5.Lucian. De astrologia 10 nr. 107.

137. Hygin. Astron. ΙΙ 6 de signo Engonasz'n: αἰῆ autem
Thamyrim a.Musz's excaecatum, ut supplicem ad genua z'acerntem diczmt; aliz' Orphea a Thracz'z's mulz‘em'bas ἱιιίονῇοί, quod video'z't Libem' patm's z'm'tz'a V. nr. 94.

APUD INFEROS POST MORTEM (v. etiam 111T. 59———67. 69—75). 138. Platon. Apolog. 41 a εἰ γιέρ τις ἀφικόμενος εἰς Ἅιδου, ἀπαλλαγεὶς τουτωνὶ τῶν φασκόντων δικαστῶν εἶναι, εὑρήσει τούς οὖς ἀληθῶς δικαστάς, οἱὲιερ καὶ λέγονται ἐκεῖ δικάζειν, Μίνως τε· καὶ» Ῥαδάμανθυς καὶ Αἰακὸς καὶ Ίριπτόλεμος καὶ ἄλλοι ὅσοι τῶν ἡμιθέων δίκαιοι ἐγένοντο ἐν τῶι ἑαυτῶν βίωι, ἆρα φαύλη ἄν εἴη ἡ ἀποδημίιυ ἢ αὖ Ὀρφεῖ συγγενέσθαι καὶ Μουσαίωι καὶ Ἧσιόδωι καὶ Ὁμήρωι ἐπὶ πόσωι ἄν τις δέξαιτ’
ἄν ὑμῶτς Procl. Resp. ΙΙ 312,16 et 328,19 Kr.; V. Sympos. 179d nr. 60.. 139. Plato Respubl. X 62οα ἰδεῖν μὲι· γὰρ ψυχὴν ἔφη (Er)

τήν ποτε Ὀρφέως γενομένην κύκνου βίον αἱρουμένην, μίσει τοῦ γυναικείου γένους διὰ τὸν ὑπ’ ἐκείνων θοὶνατον οὐκ ἐθέλουσαν ἐν γυναικὶ γεννηθεῖσαν γενέσθαι, V. Procl. in Remp. ΙΙ 314,11 Kr. et ΙΙ 102, 28 ΚΓ. ἐν μὲν γὰρ τοῖς κολαζομένοις ὁ Ἀρδιαῖος
παρείληπται, τῶν τις τυραννικῶς βεβιωκότων, ἐν δὲ I 103 ΚΓ· ταῖς

αἱρέσεσι τῶν ψυχῶν οἱ Ὀρφεῐς, οἱ Αἴαντες, οἱ Ὀδυσσεῖς.

140 -142

,

TEMPLA

SIMULACRA

43

TEMPLA.

140. In Lesbo: Philostrat. Apollon. Tyan. IV 14 nr. 134 Ὀρφέως ἄδυτον V. etiam nr. 118. Legem sacram Eresiam ιη). Ziehenium n. 117 ad Orphei fanum pertinere Eitrem Beitr. z. griech. Religionsgesch. ΠΙ 1920, 41 sine ulla causa. coniecisse videtur nec plus valet mensis Ὄρφειος in tit. Magnat. n. 52, 38 a me illatus; nam [Τ]ερφείωι legendum esse evicit Bechtel Aeolz‘cu Halle 1909, 62. In Pieriae Libethris Conon f. 45, v. nr. 115.

SIMULACRA (V. nrr. 1. 78. 107).
141. Titulus saec. II/III p. Chr. ad Haemi radices repertus

Bull. COW‘. hell. ΙΙ 1878, 401 (Kaibel Rhez'n. lllus. XXXIV 1879,
212; R. Schoell Satura phil. H. Sauppio oblata '180). Ίήρη<ς>

Πα<ἰ>ων (αἷδε τὸν) Ἀπόλλωνος ἑταῖρον Ὀρφέα δαιδαλέης’θῆκεν ἄγαλμα τέχνης· ὃς’θῆρας καὶ δένδρα καὶ ἑρπετά καὶ πετεηνά
φωνῆί καὶ χειρῶν κοίμισεν ἁρμονὶηι.
1 ΤΗ ΡΗ,ΕΠΑ MINI lapis; em. vestigia A. Dumontii Bull. 1.1. pre-

mens et suppl. (ὁδε τὸν Schoell. Ad vs. 3 Orph. Argonaut. 74 κηλήσω δέ τε θῆρας ἰδ’ ἑρπετά καὶ πετεηνά.

142. In Helicone Pausan. IX 30, 4 Ὀρφεῖ δὲ τιόι Θραικὶ πεποίηται μὲν παρεστῶσι( αὕτῶι Ίελετή (cf. IG IV 676; Kern
Orpk. 50 n. 5), πεποίηται δὲ περὶ αὐτὸν λίθου τε καὶ χαλκοῦ

θηρία άκούοντα ἄιδοντος. Callistrat. 7 ἔκφρασις εἰς τὸ τοῦ Ὀρφέως ἄγαλμα p. 58 Schenkl-Reisch: ἐν τῶι Ἑλικῶνι, τέμενος δὲ τῶν Μουσῶν σκιερὸν ὁ Ᾰχιόρος, παρά τοὺς Ὀλμειοῦ τοῦ ποταμοῦ ῥύακας καὶ τήν ἰοειδέα Πηγάσου κρήνην Ὀρφέως ἄγαλμα τοῦ τῆς Καλλιόπης παρά τας ΆΙουσας εἱστήκει ἰδεῖν μὲν κάλλιστον... | 59,15 ὑπὸ δὲ τῶν ποδῶν τὴν βάσιν οὐκ οὐ· ρανός ἦν τυπωθεὶς οὐδὲ Πλειάδες τὸν αἰθέρα τέμνουσαι οὐδὲ Ἄρκτου περιστροφαὶ τιόν Ὠκεανοῦ λουτρῶν ἄμοιροι, ἀλλ’ ἦν πᾶν μὲν τὸ ὀρνίθων γένος πρὸς τήν αἰιδην ἐξιστάμει.ὀν, πάντες δὲ ὄρειοι θῆρες καὶ ὅσον ἐν θαλάττης μυχοῖς νέμεται καὶ ὶππος ἐθέλγετο άντὶ χαλινοῦ τῶι μέλει κρατούμενος καὶ βοῦς οἷφεὶς τὰς νομὰς τῆς λυρωιδίας ἤκουε καὶ λεόντων ἄτεγκτος φύσις πρὸς τὴν ἁρμονίαν κατηυνάζετο. εἶδες ἄν καὶ ποταμοὺς τυποῦντα τὸν χαλκὸν ἐκ πηγῶν ἐπὶ τὰ μέλη ῥέοντας καὶ κῦμα θαλάσσης ἔρωτι τῆς αῗιδῆς ὑψουμενον καὶ, πέτρας αἰσθήσει πληττομένας μουσικῆς καὶ πᾶσαν βλάστην ιὸριον ἐξ ἠθῶν ἐπὶ τὴν μοῦσαν τὴν Ὀρφικήν σπεύδουσαν.

44

SIMULACRA

143 ——146

143. Olympiae Pans. V 26,3 in Micythi Rhegini anathemate παρὰ δὲ τοῦ Ἀγῶνος τὴν εἰκόνα Διόνυσος καὶ ὁ

Θρᾶιξ ε’στιν Ὀ. καὶ ἄγαλμα Διός (Dittenberger-Pul‘gold Ιηεοίιν. ι’.
Olympien 267—269). Kern Orph. 4; E. Preuner Arekaeolog. Jalzrb. XXXV 1920, 59 V. nr. 30.

144. In Pieriae Libethris Plut. Alex. 14 ἐπεὶ δὲ (Ἀλέξανδρος) ὥρμησε πρὸς τὴν στρατείαν, ἄλλα τε· δοκεῖ σημεῖα παρὰ τοῦ δαιμονίου γενέσθαι, καὶ τὸ περὶ Λείβηθρα τοῦ Ὀρφέως ξόανον (ἦν δε κυπαρίττινον) ἱδρῶτα πολὺν ὑπὸ τὰς ἡμέρας
ἐκείνας άφῆκε. ἱδρῶσαι ξυνεχῶς. Arrian. Anab. I 11, 2 καὶ ἐν τούτωι άγγέλλεται Ps.-Callisth. (Aesopus) I 42, 6. 7 p. 47 Muell.

τὸ Ὀρφέως τοῦ Οἰάγρου τοῦ Θραικὸς ἄγαλμα τὸ έν Πιερίδι N Iul.Valer. I 46 p. 56 Kue. (Ἀλέξανδρος) παραγίνεται οὖν εἰς τὴν Πιερίαν πόλιν τῆς Βεβρυκίας (Ἱππορίαν Β] Ἱππερίαν τῆς Εὓρικίας Μ), ἔνθα ἦν ναὸς καὶ ἄγαλμα τοῦ Ὀρφέως καὶ αἱ Πιερίδες Μοῦσαι καὶ τα θηρία αὐτῶν περιεστῶτα τὰ ξόανα. Βλέποντος δε τοῦ Ἀλεξάνδρου εἰς τὸ ἄγαλμα τοῦ Ὀρφέως, ἵδρωσε
τὸ ξόανον αὐτοῦ ὅλον. Ίοῦ δὲ Ἀλεξάνδρου ζητοῦντος τί τὸ

σημεῖον τοῦτο, λέγει αυτῶι Μελάμπους ὁ σημειολῦτης· (Καμεῑν ἔχεις, Ἀλέξανδρε βασιλεῦ, μετά ἱδρώτων καὶ κόπων (7) τά,τῶν βαρβάρων ἔθνη τὰς καὶ τῶν Ἑλλήνων πόλεις καθυποτάσσων. Ὥσπερ γὰρ ὁ Ὀ. λυρίζων καὶ ἄιδων (Έλληνας ἔπεισε, βαρβάρους ἔτρεψε (cf. nr. 111), τοὺς θῆρας ἡμέρωσεν, οὕτω καὶ σὺ κοπιάσας δόρατι πάντας ὑποχειρίους ποιήσειςῖ Baege De Macedon. sacr. 183.
145. T11 eris (T aygeti) in fano Cereris Eleusiniae Pausan.

ΠΙ 20, 5 καὶ Ὀρφέως ἐστὶν ἐν αὕτῶι ξόανον, Πελασγῶν ῶς φασιν
ἔργον. Wide Lakon. Kulte 295.

De nummis Alexandrinis et Thraciis v. B. Pick Arehaeol.
Jahrb. ΧΙΠ 1898, 135 tab. X (nr. 33); de gemmis Ful‘twaengler Ant’ike Gemmen Π p. 69. 309. 146. Romae ad lacum Orphei (HuelsenaJordan Tapagr. der Stadt Rom I 3, 345; Richter Topographie που Rem? 308. 333) Martial. X 19, 4 ὂνουίε est Ζαόον pemctae altum m'ncere tram'item Subu-rae. Illz'c Orphea protinus videbz’s udz' vertice lubr‘icmn theatm‘, mimntesque feras avemque regis, raptum quae Phrg/ga pertulz't

Tonantz‘(i. e. Ganymedem).
De picturis Orphea repraesentantibus V. lll‘l‘. 30. 38. 55. 69

(Polygnoti Necyia). 107; de anaglypho celeberrimo nr. 59.

147—149

HOMINUM NOMINA ΑΒ ORPHEO DEDUCTA

45

DEUS. 147. Tertullian. De anim. 2 p. 301 Reiff.-Wiss. plerosque uuctores etiam deos existimavit autiquitas, uedum divas ut Orpheum, ut JIIusueum, ut Pherecydem Pythagome magisti‘um.

Ael. Lampridius Alexand. Sever. 29 (SHA rec. Peter I 248)
matutiuis lioa'is in lamrio (salarie exc. Palat.) suo, in quo et divas principes sed optimos electos et auimas sanctiorres, in quis Apollouium et, quantum scriptor suorum temporum dicit, Cho‘istum,

Abrahum et Orfeum et huiuscemodi σεύενοε (Jordan] huius ccteros BP
excfi, νηοᾱὶ add. excfi, huiusce deos M) habebat ac maiorum effigies,

rem divinam’ faciebat (Geffcken Herm. LV 1920, 282, qui Ael.
Lampridium Firmico Materno Mathes. IV prooem. 5 p. 196, 21 Kroll-Skutsch vel alio NeOplatonicorum libro hic usum esse

opinatur. Ὀ. ἡμίθεος ap. Athen. XIV 6320 (nr. 46).
HOMINUM NOMINA AB ORPHEO DEDUCTA.

148. Argi: 1V.Vollgraff Muemos. N. S. XLVII 1919, 253, XXV A 15 in catalogo histrionum Π. vel I. a. Chr. saec.: Ὀ.

Ὀρφέως Αἰγιράτης.
Sami vel Cyzici: Mordtmann Athen. Mitt. X 1885,19 n.7
in laterculo aetatis imperator. Roman. Διονύσιος Ὀρφέος.

Adiungendus titulus dubius Maroniae; S. Reinach Bull.

00W. Hall. V 1881, 90 n. 3 = Munro Joum. Hell. Stud. XVI
1896, 320 n. 23 (cippe orné de palmettes aetatis Flaviorum)

ΟΡΦΕῙΚΑΙΣΙΑΥ. ἡ ἀδελφή (Il/I. Ἀπολλωνία ὃ δῆμος (fil.
Ῥηγίλλαν ὁ δῆμος.’ Gruppe ap. Rosch. ΙΙΙ 1086.

Hic addo etiam Crameri Anecdot. Oxon. ΙΙ 293, 32 Ὀρφειός (V. Ὀρφεος nr.150)' ἔστιν δὲ ὄνομα ποιητοῦ ὃς διὰ στίχων ἐγράφη τά κατῑέ (Ηρακλέα (V. nr. 160 a). CHRISTIANA (V. etiam nr. 55). 149. Ο. Mithrae simillimus lyram in aram ponens in sarcophago Ostiensi nunc Romae in museo Lateranensi asservato (J. Ficker Altchristliche Bildwerke des Latemu n. 156) Marucchî Jllonum. ἀεὶ museo Christiauo Pio-Laterauense 1910, 19 taV. 25,2, Leclercq Manuel d’archéologie Chrétienne Ι 1907, 127.

46

CHRISTIANA

150 ——153

150. Titulus ΟΡΦΕΟΣ ΒΑ ΚΚΙΚΟΣ invenitur in lapide signatorio crucifixum repraesentante, nunc in museo Berolinensi

Θ( 2:1

0

(O.\V111ff Altchm'stl’iche Bildwerke I 1909, 234 n. 1146 tab. 56)
asservato. Edo ex delineatione Mariae Seidel, quam examinavit Curtius Regling.

151. Clem. Alex. Protr. I 3 (I 4, 22 Staeh.) ἐμοὶ μὲν οὖν
δοκοῦσιν ὃ Θροίικιος ἐκεῖνος [Ὀ. del.\Vilam0Witz] καὶ ὁ Θηβαῖος

καὶ ὁ ΆΙηθυμναῖος, ἄνδρες τινὲς οῧκ ἄνδρες, [ἔπατηλοὶ γεγονέναι (γεγονότες Reinkens), προσχήματί (τε add. Wilam.) μουσικῆς λυμηνάμενοι τὸν βίον, ἐντέχνωι τινὶ γοητείαι δαιμονῶντες εἰς διαφθοράς, ὕβρεις ὀργιάζοντες, πένθη ἐκθειάζοντες, τοὺς ἀνθρώπους ἐπὶ τα εἴδωλα χειραγωγῆσαι πρῶτοι, ναὶ μὴν λίθοις καὶ ξύλοις, τουτέστιν ἀγάλμασι καὶ σκιαγραφίαις, ἀνοικοδομῆσαι τὴν σκαιότητα τοῦ ἔθνους, τὴν καλὴν ὄντως ἐκείνην ἐλευθερίαν τῶν ὕπ’ οὐρανὸν πεπολιτευμένων εόιδαῖς καὶ ἐπωιδαϊς ἐσχάτηι δουλείαι
καταζεύξαντες.

152. Clem. Alex. Paedagog. ΙΙΙ 11 (Ι 270, 7 Staeh.) αἱ δὲ

σφραγῖδες ημῖν ἔστων πελειὰς ἢ ἰχθὺς ἢ ναῦς οὗριοδρομοῦσα ἢ λύρα μουσική, ἧι κέχρηται Πολυκράτης, ἦ ἄγκυρα ναυτική, ἢν Ἴέλευκος ἐνεχαροίττετο τῆι γλυφῆι (Euphorion fr. 148 Scheidw.),
κᾶν ἁλιεύων τις ἧι, ἀποστόλου μεμνήσεται καὶ τῶν ἐξ ὕδατος

ἅνασπωμένων παιδίων. _ 153. Euseb. εἰς Κωνσταντῖν. τ. βασ. τριακονταετηρικός 14 p.242,17 Heik. Ὀρφέα μὲν δὴ μῦθος Ἑλληνικὸς παντοῖα γένη θηρίων θέλγειν τῆι εόιδῆι ἐξημεροῦν τε τῶν ἀγρίων τοὺς θυμοῦς, ἐν ὄργάνωι πλήκτρωι κρουομένων χορδῶν, παραδίδωσιν, καὶ τοῦθ’ Ἑλλήνων ἄιδεται χοροῖι, καὶ πιστεύεται ἄψυχος λύρα τιθασεύειν τοὺς θῆρας καὶ δὴ καὶ [τά δένδρα secl. Heik.] τὰς φηγοὺς μεταβάλλειν μουσικῆι εἴκοντα. τοιγαροῧν ὁ πάνσοᾳος καὶ παναρμόνιος τοῦ θεοῦ λόγος ψυχαῖς ἀνθρώπων πολυτρόποις κακίαις

153 —158

CHRISTIAN A

47

ὖποβεβλημέναις παντοίας θεραπείας προβαλλόμενος, μουσικὸν ὄργανον χερσὶ λαβών, αὐτοῦ ποίημα σοφίας, τόν ἄνθρωπον, αῗιδὰς καὶ ἐπωιδὰς διὰ τοῦτο λογικοῖς ἀλλ’ οὐκ ἀλόγοις θηρσὶν

ιῖνεκροῦετο, πάντα τρόπον οἷνήμερον Ἑλλήνων τε καὶ βαρβαρων παθη τε ἄγρια καὶ θηριώδη ψυχῶν τοῖς τῆς ἐνθέου διδασκαλίας φαρμάκοις ἐξιώμενος, καὶ νοσούσαις γε ψυχαῖς ταῖς τὸ θεῖον έν γενέσει καὶ σώμασιν οἷναςητοῦσαις οἷα τις ἰατρῶν ἄριστος συγγενεῖ καὶ καταλλήλωι βοηθήματι θεὸν ἐν οἷνθροᾶπωι παρίστη,
154. Athanas. cod. Reg. 1993 f. 317 (Migne PG 26, 1320)

καταντλεῖ γάρ σοι γραῦς διὰ κ’ ὀβολοὺς ἢ τετάρτην οἴνου ἐπαοιδήν τοῦ Ὀρφέως (ὄφεως cod.; em. A. Abt Ανοίι. f. Religionsw. XII 1909, 412). Καὶ σι’· ἕστηκας οἱς ὄνος χασμώμενος, φορῶν δὲ ἐπὶ τὸν αὐχένα τὴν ῥυπαρίαν τῶν τετραπόδων, παρακρουσάμενος τήν σφραγῖδα τοῦ σωτηρίου σταυροῦ. εἩν σφραγῖδα οὐ μόνον νοσήματα δεδοίκασιν, ἀλλὰ καὶ πᾶν τὸ στῖφος τῶν δαιμόνων φοβεῖται καὶ τέθηπεν. ὅθεν καὶ πᾶς γόης οἷσφριὲγιστος ὑπάρχει.
1543.. Caesar. Dia]. Π 76 (Migne PG 38, 993) εἰ δέ τις

ἄκούειν βούλεται τοὺς ἐκείνων (se. paganorum) λήρους, πευθέσθω Ὀρφέως καὶ (Πσιόδου τῶν συγγραφέων τῆς ἐκείνων μυθοποιίας, ἐμοὶ τοῦ λοιποῦ σιωπᾶν χαριούμενος. Lob. Ι 378. 155. Gregor. Nazianzen. Or. in Iulian. XXXIX 680 (Mig‘ne ΡΘ 36, 340 V. nr. 37) οὐδὲ Θραικῶν ὄργια ταῦτα, παρ’ οὖν καὶ
τὸ θρησκεύειν, (ὃς λόγος· οῦδὲ Ὀρφέως τελεταὶ καὶ μυστήρια,

ὃν τοσοῦτον (Έλληνες ἐπὶ σοφίαι ε’θαύιιιασαν, (ὅστε καὶ λύραν
αὕτῶι ποιοῦσι πάντα τοῖς κρούμασιν ἕλκουσαν. 156. Hieronymus Presbyter Epigr. 63,5 in appendice Epigr. Damasi rec. M. Ihm p. 66 νὶνίιιε νοῃὶέ οηιηὶα Christz', qui mm‘as imzæit une ει,ιῦ carmine linguays, ut pecudes volucresque dewn cognoscere possint. 157. Procop. Encom. in evangelist. Marcum 5 (Migne PG

100, 1192) Ὀ. τῶι μύθωι πάντως (πάντα.9) θηρία κατακηλεόν τούς ὁμοχιόρους ουκ ἔπειθε Θρᾶικας. καίτοιγε πολλοόι ῥέοντες λόγωι καὶ σοφίαι κενῆι βρενθύο,ιιε’νοι μέθης παντως διιόλοντο, καὶ σιγῆς βυθοῖς συγκατέδισαν· τοιοῦτον γὰρ ἡ ψευδὴς δόξα καὶ ιῖδρανής.
158. Ioannes Cameniata De excidio Thessalonicae 11 (anni 904 Tafel De Thessalonica 3ss., 203rBekk. p. 503, Migne PG

109, 541) τί γὰρ ἦν πρὸς τοῦτον τὸν ὕμνον ὁ μυθικὸς Ὀ. η’ ἡ Ὁμηρικὴ Μοῦσα ἤ τὰ τῶν Σειρήνων ληρήματα, τῶι ψεύδει

48

CHRISTIANA

DISCIPULI

158—160a

τῶν πλασμάτων οἷναγραφόμενα, οἷς λόγος μὲν ἐπαίνων οὐδεὶς εἰληθής, φῆμαι δὲ ψευδεῖς τοὺς ἀνθρώπους πλαίτόσαι καὶ πρὸς

ἀπάτην· οἷνδραποδίζουσαμ·

V. Krumbacher Gesch. d. byzantin.

Littemtm? 266 n. 1. 159. Epistolographus aetatis Alexii Comneni (1081—1118)

cod. Baroce. 131 in Crameri Anecdot. Oxon. ΙΙΙ 183, 24 καθάπερ ἐν τοῖς εἷπορρὲουσι τῶν πηγῶν ὀχετοὶ, ἀνάπαλιν· τὰ μὲν διαιρετικά γένη πλεονάζει, τὰ δὲ ἑνωτικὰ τάξιν ὑφειμένητ· ἔλαχεν· εἰ δὲ οἱ ὑπεζωκότες Τιτᾶνες παρ’ αὐτοῖς λέγονται· μήποτε ἤ ἐκ τούτων συνιστῶσιυ Ἕλληνες τὴν Ὀρφικην θεολογίαν αὐτῶν; ἤ ἐξ Ὀρφέως οἱ βάρβαροι Ιιιυθνοπτλαστοῧσι τὴν κατ’ αὐτοὺς τερατολογίαν,· πολλὰ ἦν καὶ ἄλλα τῶν Χαλδαϊκῶν ληρημᾶτωυ εἰπεῖν·
ἄλλ’ εἰς τέλος ἐπελθεῖν τοῖς διεξοῦσιν ἀμήχανον. Kroll De orac.

Chald. 5.
_4_. 2.-—...__.

DISCIPULI: MIDAS.

160. Conon f. 1 πρῶτον τὰ περὶ ΆΙίδα καὶ Βριγοόν, ὅπως τε θησαυρῶι,περιτυχών οἷθρόον τε εἰς πλοῦτον ἤρθη καὶ Ὀρφέως
κατὰ Πιέρειαν τὸ ὄρος ἀκροατὴς γενόμενος πολλαῖς τέχναις Βριγῶν βασιλεύει. Ovid. Metam. XI 92 de Sileno ad regem duxere M'idan, cm‘Thmcz'us O. o'rgia tradidemt cum Oecropz'o Ezmzolpo.

Clem. Alex. Protr. Π 13, 3 (I 12, 9 Staeh.) εἴτε ὃ Φρὺξ ἐκεῖνος ὁ Μίδας, ὁ παρὰ τοῦ Ὀδρύσου ικαθ-(όν, ἔπειτα διαδοὺς τοῖς ὑποτεταγμένοις ἔντεχιῸν ἀπάτην (Arnob. AdV. nat. ΙΙ 73). Iustin. Hist. Phil. epit. XI 7,14 p. 82 Ruehl: post hunc '(sc. Gordium)
films Mida regnam't, qui ab Orpheo sacrorum sollefizzrnibus init'iatus Phrygz‘am religiom'bus implem‘t, quibus tutz'or omm’ υἱέα quam armis fuit. U. Hoefer Konon 84; Dieterich Philolog. LII 1893, 6 = ΚΖ. Saler. 129; Kuhnert ap. Rosch. ΙΙ 2959; Kern Hewn. LI 1916,

567. Eodem spectat Strab. X 470 (ex Apollodoro Schwai‘tz RE2 Ι 2869, V. nr. 31) τούτοις (se. τοῖς Φρυγιακοῑς) δ’ ἔοικε καὶ τὰ
,παρά τοῖς Θραιξὶ τοί τε Κοτύτια καὶ τὰ Βενδίδεια,,παρ’ οἷς καὶ

τὰ Ὀρφικὰ τὴν καταρχὴν ἔσχε.
HERCULES.

160 a. Epigr. sepulcrale nr. 123 vs. 3. Hercules (v. nrr. 15.
16. 18. 163. 169). Orphei auditor in pictura Pompeiana Helbig

n. 893 Atlas tab. X (nr. 38). O. Herculis facta celebrans Claudian.
De raptu Proserp. praef. libri Π; Robert Heldcns. I 411.

161-»164

EUMOLPUS

THAM YRIS E’I‘LIN US

49

EUMOLPUS. 161. Marmor Par; A27 ep.15 p. 7 Jacoby (ἀφ’ οὗ Εὔμολπος

ὁ Μουσαίου τοῦ ὑπ’ Ὀρφέως τετελεσμέ>νου (suppl. Diels) τὰ μυστήρια οἷνέφηνεν ἐν Ἐλευσῖνι καὶ τὰς τοῦ <πατρός Μ>ουσαίου ποιήσ<ει>ς ἐξέθηκε<ν ἔτι] ΧΗΔ βασιλεύοντος Ἀθηνῶν Ἐρεχθέ>ως
τοὺ Πανδίονος. Diels ΙΙ3 180 n. 8 V. nr. 102.

162. Ovid. Ex Ponto ΙΙΙ 3, 89 pro quibus milium misoro est mihi reddita merces, id quoque (idque et Ries.) in extremz's et sine pace looz‘s. ατ non Chion'ides Eumolpus in Orphea talis, in Pkryga νεα Satymm talis Olympus emt, praemz'a me Clairon αἶ) Aehz'lle talia eepz‘t, Pythagomeque femmt non nocm'sse Numam.

V. etiam Metam. XI 92 nr. 160.
THAMYRIS ET. LINUS.

Kern RE2 VI 1119.

163. Nicomach. Musici scriptor. Graeci ed. Ian 266, 2 τὴν λύραν την ἐκ τῆς χελώνης φασὶ τὸν Ἑρμῆν εὑρηκέναι καὶ κατασκευάσαντα ἑπτάχορδον παραδεδωκέναι τὴν μάθησιν τιόι Ὀρφεῖ. Ὁ. δὲ ἐδίδαξε Θάμυριν καὶ Λίνον· Λίνος τΗρακλέα, ὑφ’ οὑ καὶ εἷνηιρέθη. ἐδίδαξε δὲ καὶ Ἀμφίωνα τὸν Θηβαῖον, ὃς ἐπὶ τῶν ἑπτά χόρδων ἑπταπύλους τὰς Θήβας (ὀικοδόμησεν. εἷναιρεθέντος δὲ τοῦ Ὀρφέως ὑπὸ τῶν Θραικικῶν γυναικῶν τὴν λύραν

αὐτοῦ βληθῆναι (βληθῆιίιι] ἐκριφῆναι N) εἰς τὴν θάλασσαν,
ἐκβληθῆναι δὲ εἰς Ἄντισσαν πόλιν τῆς Λέσβου. εὑρόντας δὲ

ἁλιέας ἐνεγκεῖν τὴν λύραν πρὸς Ίέρπανδρον, τὸν δὲ κομίσαι εἰς Αἴγυπτον. [εὑρόντα δὲ αὐτὸν secl. Ian] ἐκπονήσαντα ἐπιδεῖξαι τοῖς ἐν Αἰγύπτιοι ἱερεῦσιν, (ὃς αὑτὸν πρωθευρετήν γεγενημένον.
Ίέρπανδρος μὲν οὕτω λέγεται την λύραν εὑρηκέναι, Ἀχαιοὺς δὲ

ὑπὸ Κάδμου τοῦ Ἀγήνορος παραλαβεῖν.
164. Lînus et O. saepissime componuntur (V. nrr.8—9. 15.
22. 27) e. g. Vel‘g’. Eclog. IV 55 non me carmim'bus oineet νει)

Thmoz'us Orphous nec Limes, Ïmz'c νιιιίθν quamv-is atque hujz'c palier adsz't, Orphez’ Calliopea, Lino formosus Apollo. Nemesianus Bue. I 24 namque fuit (Zig/nus senior, q'uem camm'ne Phoobus, Pan calamis, fidz'bus ῙᾸιιιιὲ aut Oeagrius Ο. σοιιοίηενενύ totque acta τινί laudesque sonarent; Nonn. Dionys. XLI 375 Ὀ. μυστιπόλοιο θεηγόρα χεύματα μολπῆς καὶ Λίνος εὖεπίην Φοιβήιος. Contra Linus Orphei magister Diod. ΙΙΙ 67, 2 nr. 43. De Orphei carmine Σφαΐρα εἰς τὸν Λίνον V. Ρ. Π S. Σφαῖρα.
Orphie. cou. Kem. 4

50

ἿἩ ΑΜ YRIS ET LIN US

MUSAEUS

165 -1 68

165. Tzetz. Exeges. in Iliad. 17, 9 Herm. Linus docet προσέτι δὲ Ὀρφέα καὶ Προναπίδην (V. etiam 14,12 HernL). ῶν ὁ μὲν Ὀ. Μουσαίου διδασκαλος γίνεται· ὖ δὲ Προναπίδης τὸν

Ὅμηρον ἐξεπαίδενσεν· ὃς οὐκ ἀρεσθεὶς τοῖς τούτου διδάγμασι, ἐξεδήμησεν καὶ εἰς Αἴγυπτον, ὥς συγγένοιτο καὶ τοῖς ἐκεῖσε σοφοῖς ἐπὶ παιδεῖαι· ῶσπερ καὶ πρὸ αὐτοῦ Ὀικαὶ μετ’ αὐτὸν ὕστερον ὁ Πυθαγόρας καὶ ἕτεροι. ἐκεῖσε δὲ παιδευόμενος οὐκ ἔστιν ἤν οὐκ ἐντέχνως λογικὴν τέχνην καί ἐπιστήμην μεμάθηκεν· οἷον ἰατρικήν, φυσικήν, μουσικήν, γεωμετρίαν, ἄστρονομίαν, οἰωνοσκοπίαν καὶ τὴν παρὰ τῶι. Ὀρφεῖ μεγαλεγκω-

μίαστον μαγικήν (Λιθικοίὲ) Lob. I 751) καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν, ὅσα ἦ τούτου ποίησις αὐτὸν ἡμῖν εἰδέναι’ὑποδεικνύει v. nr. 86.
MUSAEUS.

166. Suidas Μουσαῖος Ἐλευσίνιος ἐξ Ἀθηνῶν υἱὸς Ἀντιφήμου τοῦ Εὐφήμου τοῦ Ἐκφάντου τοῦ Κερκυόνος, ὃν κατεπολέμησεν ὁ Θησεύς, καὶ Σελήνης (ἐλήνης Ι V] ἑλένης ΒΕ [A?])
γυναικός. ἐποποιός, μαθητὴς Ὀρφέως, μᾶλλον δὲ πρεσβύτερος·

ἤκμαζε γὰρ κατά τὸν δεύτερον Κέκροπα καὶ ἔγραψε Ὑποθήκας Εὐμόλπωι τῶι υἱῶι ἔπη δ’ καὶ ἄλλα πλεῖστα. Hoefel‘ap. Rosch.
ΙΙ 3235; Diels II3 179 11.1; Robert Heldens. I 411; V. nrr. 15.

16. 31. 90. 97. 102. 161.

' 166 a. Pap. Berol. 44 (v. P. Π), 4 de Orphei hymnis οὓς ὀλίγα
Μουσαῖος ἐπα<νορθῶσας κατέγρ>αψεν.
167. Musaeus lyrae Orphei heres nr. 136. Diodor. IV 25, 1 nr. 169. SerV. Aen. VI 667 theologas fait iste (llIusaeus) post Orpheam et sant variae de hoc opiniones: παθη emn αίίί Lmzac fih'um, aliz' Orphei volant, cuius eam constat fuisse discipul'um; 9mm ad z'psam primam carmen scripsz’t qaod appellater.Crater;

Diels Π3 180 n. 7; V. P. ΙΙ s. Κρατῆρες.
167 a. Cassiodor. Epist. Theoderic. var. ΙΙ 40 p. 71, 9 Momms. llIasaeam etiam, et artis Orphez‘_ filiam et natwae, Maronz's (ΑΘΗ. VI 667) praepotens lingaa concelebrat.

168. Ps.-Iusti11. Coh. ad Graec. 15 (ΙΙΙ 58 Otto) Ὀ. γοῦν, ὁ τῆς πολυθεότητος ὑμῶν, ῶς ἄν εἴποι τις, πρῶτος διδάσκαλος γεγονώς, οἷα πρὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ ΆῙουσαῖον καὶ τούς λοιποὺς γνησίους οἷκροατᾶς ὕστερον περὶ ἑνὸς καὶ μόνου θεοῦ κηρύττει λέγων, οἷναγκαῑον ὑπομνῆσαι ὑμᾶς· φθέγξομαι οἷς θέμις ἐστί’ θύρας δ’ ἐπίθεσθε βέβηλοι πάντες ὁμῶς. σὺ δ’ ἄκουε, φαε-

168—172

MUSAEUS

51

σφόρου ἔκγονε Μήνης, Μουσαῖξ V. Ρ. ΙΙ S. Διαθῆκαι. De Musaeo in multis Orphicorum carminibus appellato V. indicem nominum

nec non Argonaut. 7 (λυροεργέ). 308 (φίλον τέκος Ἀντιοφήμου). 858. 1191 (ΆῙονσαῑε δαΐφρον). 1347 (θεηγενές) et Εὕχῆν πρὸς
Μουσαῖον 1.

169. Diodor. IV 25, 1 de Hercule (V.11r1‘. 97. 160 a) πρὸς δὲ
τοῦτον τὸν ἆθλον νπολαβών συνοίσειν αύτιόι, παρῆλθεν εἰς τὰς

Ἀθήνας καὶ μετέσχε τῶν ἐν Ἐλευσῖνι μυστηρίων, ιΊῙονσαίου τοῦ Ὀρφέως υἱοῦ τότε προεστηκότος τῆς τελετῆς. 170. Pausan. Χ 7, 2 Χρυσοθέμιδος δὲ ὕστερον Φιλάμμωνα
τε ιόιδῆι ιιιιηγμονεύουσι νικῆσαι καὶ ἐπ’ ἐκείνωι Θάμυριν τὸν Φιλάμμωνος. Ὀρφέα δὲ σε,ιι]ι·ολογίαι τῆι ἐπὶ τελεταῖς καὶ ὑπὸ

φρονήματος τοῦ ἄλλον καὶ ΆῙουσαῑον τῆι ἐς πάντα μιμήσει τοῦ Ὀρφέως οὐκ ἐθελῆσαί φασιν αὖτοὺς ἐπὶ ιῖγιόνι μουσικῆς (se.
Pythiis) ἐξετάζεσθαι.’

171. Herm. Phaedr. 24421 p. 88,24 Couvr. οὐδένα γάρ ἐνθουσιασμὸν ἄνευ τῆς ἐρωτικῆς ἐπιπνοίας συμβαίνει γίνεσθαι.

ὃρᾶις πῶς Ὀ. (ὁ Σωκράτης Α sed linea transversa deducta superscm'psz't eadem man,ch ὀρφεύς Couv1'., ὃ Ὀρφεύς Gesn.) πάσας ἐπιτηδεύσας φαίνεται (ὃς δεομένας καὶ ἐχομένας οἷλλήλων· τελεστικιότατον μὲν γὰρ αὐτὸν καὶ Αιιαντικοότατον παρηλείφαμεν καὶ ὑπὸ τοῦ Ἀπόλλωνος κινούμενον, ἔτι ποιητικώτατον, ὅν γε δι’ αὐτὸ τοῦτο καὶ Καλλιόπης υἱὸν γενέσθαι φασίν· ἐρωτικαίτατός τέ ἐστιν οὸς αὐτὸς λέγων φαίνεται πρὸς τὸν. Μουσαῖον

καὶ προτείνων ιιίῗτῶι τὰ θεῖαν ἀγαθὰ καὶ τελειοῦν αὐτόν (Abel fr. 275).
172. Scholia Vaticana in Diouysii Thrac. artem grammaticam p. 183, 10 Hilg. z: Bekk. Anecdot. ΙΙ 783,11 ἔνιοι δὲ

Μουσαῖον εὑρετὴν (se. τῶν στοιχείων) λέγουσι τὸν Μητίονος καὶ Στερόπης κατ’ Ὀρφέα γενόμενον. Cf. p. 190, 23 SS. Hilg. =
Bekk. Anecdot. Π 786, 6. O. alphabeti inventor nr. 123. Musaeus metri dactylici hexametri inventer nr. 201.

De Musaeo cum Mose confuse V. n1'.44.
Musaei fragmenta Kern De Musaei Atheniensis fragmentis Ind. Rostoch. aestiv. 1898; Diels H3 180—184.

4*

52

ORPHIUI ITALIAE ET SICILIAE

173*179

2. DE ORPHICIS ET ORPHEOTELESTIS
ORPHICI. Catalogum Orphicorum praebent Clem. Alex. Strom. I 131, 3—5 (ΙΙ 81, 7 Staeh.) nr. 222 et Suidas nr. 223d haud dubîe Epigenem nr. 229 Dionysio Halicarnassense iuniore auctore (Rohde

Rhez‘n. Mus. XXXIII 1878, 195 n. 1 = Kl. Schr. I 151 n.1 v. nr. 198) secuti, Rohde Psyche II6 106 n. 2.
ITALIAE ET SICILIAE (Kern Orph. 2).

173. Brotinus (v. Nauck. ad Iambl. vit. Pyth. 96, 9) vel
Brontinus Metapontinus Pythagoreus (Πέπλος καὶ τὰ Φυσικιέ Clem.; Πέπλος καὶ Δίκτυον -- καὶ Φυσικεὲ Suid.). Diels I3 35 n. 7; Ed.Wellmann RE2 ΙΙΙ 890; V. Zopyrum nr. 179.

Cercon v. 111213. 174. Cercops Pythagoreus (Εἰς Ἅιδου κατάβασις [ν. Hercdicum nr. 199, Orphea Camarinaeum nr. 176, Prodicum nr. 200]

καὶ ὁ Ἱερὰς λόγος Clem.; Ἱεροὶ λ’όγοι ἓν ῥαψωιδίαις κδ’ Suid. V.
etiam s. Theognetus nr. 196). Cf. Dîels 1.1. n. 5.

175. Nicias Eleata (Θρουισμοὶ μητρῶιοι καὶ Βακχικᾶ Suid.)
176. Orpheus Camarinaeus ἐποποιός, οὗ φασὶν εἶναι

τὴν εἰς Ἅιδου κατάβασιν Suid.; v. Cercopem nr. 174; Herodicum
nr. 199; Prodicum nr. 200.

177. Orpheus Crotoniates ἐποποιός, ô‘v IIêleerron_ συνεῖναι τῶι τυράνυωι Ἀσκληπιάδης-(ΜΥΓ1ΕΘΠ818 V. Wilamowitz
Hom. Unters. 261 n. 25; Kaibel in Abhdl. Goett. G63. d. Ï'V. N. F. II 4

1898, 25 11.2. 26) φησὶν ἐν τῶι ἕκτωι βιβλίωι τῶν Γραμματικῶν· Δωδεκαετηρίδας (Diels Tzetzam Chiliad. XII 399 vs. 1146 p. 445 Κ. [L0b. I 424] secutus] δεκαετηρίδα, ὁέκαετηρίας, δεκαετηρίαν codd.),
Ἀργοναυτικὰ καὶ ἄλλα τινά Suid. Diels II3 164, 6; v. nr. 189. 178. Timocles Syracusanus Σωτήρια Suid. v. Persinum nr. 201. 179. Zopyrus Heracleota (FHG IV 533; Iamblich. Vita

Pythagor. 190, 5 N. [ex Aristoxeno]; Rohde Psyche II6 106 n. 2; Diels Antz'ke Ll’echm'i’c2 23. 97, qui Z. medio IV. a. Ghr. saeculo
iuniorem fuisse iure negavit) Κρατήρ Clem.; Κρατῆρες Suid.; Πέπλος καὶ Δίκτυοι· idem; V. Bl‘otinum et nr. 189.

180 ———182

ORPHICI ITALIAE SICILIAE GRAECIAE

53

180. Quibus accedunt et lamellae aureae Orphicae in sepulcris Italiae inferioris repertae, de quibus Vide in P. Π, et titulus Cymaeus a. 1903 repertus Comparetti Laminette Orfiche 47

(Latte De saltationibus Graecor. RVV XIII 3, 98); SGDI IV p.851 n.2 οὐ θέμις ἐνΙτοῦθα κεῖσθΙαι μὴ τὸν βεΙβαχχευμέΙνον, (1110011111 Georgius Wissowa confert inscriptionem Romae ad Viam Nomentanam inventam quam pro Christiana habuerunt de Rossi et Mommsen: monumentum Valerë Mercum’ et Iultttes, Iul'tam' et Quintz'lz'es Vereczmdes, libertés libertabusgue posterisgue eorum at religionem pertinentes meam CIL VI 10412 = Dessau Π» 8337. V. etiam quae de Therone Agrigentino et Micytho

Rhegiensi Orph. 4 (E. Preuner Archaeol. Jahfb. XXXV 1920, 62)
disputavi. 181. Forsitan quoque Empedocles Agrigentinus philosophi avus inter Orpheotelestas Siculos habendus est (Beloch Griech. Gesch. II 12, 238) Athen. I 3e Ὲιιπεδοκλῆς δ’ ὁ Ἀκρα-

γαντῖνος ἱπποις Ὀλύμπια νικήσας, Πυθαγορικὸς ὧν καὶ ἐμψύχων άπεχόμενος, ἐκ σμύρνης καὶ λιβανωτοῦ καὶ τῶν πολυτελεστάτων ἀρωμάτων βοῦν άναπλάσας διένειμε τοῖς εἰς τὴν πανήγυριν άπαντήσασιν, cum Diogen. Laert. VIII 53 ἐγω δε εὗρον έν τοῖς ὑπομνήμασι Φαβωρίνου [FHG ΙΙΙ 578 fr. 3], ὅτι καὶ βοῦν ἔθυσε τοῖς θεωροῖς ὃ Ἐ. ἐκ μέλιτος καὶ άλφίτων idem referat ad
nepotem.

De Tuscis V. F. Weege Etruskz'sche Malerez’ 1921, 22.
GBAECIAE. 182. Onomacritus Atheniensis (an Lycomida? Brueckner Atken. llfitt. XVI 1891, 203) Herod. VII 6 Πεισιστρατιδέων οἱ ἀναβεβηκότες ές Σοῦσα, τῶν τε αὖτεόν λόγων ἐχόμενοι τῶν καὶ

οἱ Ἀλευάδαι, καὶ δή τι πρὸς τούτοισι ἔτι πλέον προσωρέγοντό οἱ (se. τῶι Ξέρξηι). ἔχοντες (δ’ add. Hude) Ὀνομάκριτον, ἄνδρα
Ἀθηναῖον χρησμολόγον τε καὶ διαθέτην χρησμῶν τῶν Μουσαίου,

ἀνεβεβήκεσαν, τὴν ἔχθρην προκαταλυσάμενοι· ἐξηλάσθη γὰρ ὑπὸ Ἱππάρχου τοῦ Πεισιστράτου (Πεισιστρατίδεω ABC) ὁ Ὀνομάκριτος ἐξ Ἀθηνέων, ἐπ’ αιύτοφωρωι ἁλοὺς ὑπὸ Λάσου τοῦ Ἑρμιονέος ἐμποιέων ές τὰ Μουσαίου χρησμὸν ιὸς αἱ ἐπὶ Λήμνωι (Krueg.] Λήμνου 001111.) ἐπικείμεναι νῆσοι άφανιζοίατο (άφανιοίατο Krueg.) κατά τῆς Δθαλάσσης. διὸ ἐξήλασέ μιν ὃ Ἵππαρχος, πρότερον χρεώμενος τὰ μάλιστα. τότε δὲ συναναβὰς ὅκως άπίκοιτο ἐς ὄψιν τὴν βασιλέος, λεγόντων τῶν Πεισιστρατιδέων περὶ αὐτοῦ

54

ONOMACRITUS

182 —188

σεμνοὺς λόγους κατέλεγε τῶν χρησμῶν· εἰ μέν τι ἐνέοι σφάλμα

φέρον τῶι βαρβάρωι, τοῖν μὲν ἔλεγε οὕδέν, ὃ δὲ· τὰ εὐτυχέστατα ἐκλεγόμενος ἔλεγε, τόν τε Ἑλλήσποντον (ὃς ζευχθῆναι χρεὸν εἴη ὑπ’ ἀνδρὸς Πέρσεω, τήν τε ἔλασιν ἐξηγεόμενος. οὗτός τε δὴ χρησιιιωιδέιον προσεφέρετο. Ε. V. Stern Heæ'm. LII 1917, 362;
Beloch ibidem LV 1920, 312.

183. Tatian. Ad Graec. 41 p. 42, 4 Schw. Ὀ. δὲ κατὰ τὸν
αιῖτὸν χρόνον (ῙῙρακλεϊ γέγονεν, ἄλλως τε καὶ τὰ εἰς αὕτὸν ἐπι-

φερόμενά φασιν ὑπὸ Ὀίὀμακρίτου τοῦ Ἀθηνίάου συντετάχθαι γενομένου κατὰ τὴν Πεισιστρατιδῶν άρχῆν περὶ τὴν πεντηκοστὴν ὀλυμπιάδα (580/1—577/6; exspectamus (πέμπτην καὶ),πεντηκοστὴν = 560 Diels II3 171 n. 11 V. initium loci Tatianei nr. 15). Clem. Alex. Strom. I 21 (ΙΙ 81,1 Staeh.) Tatianum maxime secutus m Euseb. Praep. evang. X 11, 30 p. 575 Dind. ναὶ μὴν Ὀνομάκριτος ὁ Ἀθηναῖος, οὗ τα εἰς Ὀρφέα φερόμενα,ποιήματα λέγεται εἶναι, κατὰ τὴν τῶν Πεισιστρατιδῶν· ἀρχὴν,περὶ τὴν πεντηκοστὴν ὀλυμπιάδα εὑρίσκεται.... καὶ τοὺς μὲν άναφερομέίὀυς εἰς
ΆῘουσαῖον χρησμοὺς Ὀνομακρίτου εἶναι λέγουσι Rohde Psyche

I6 112 n. 1. 184. Χρησμοί, οἳ ἀναφέρονται εἰς Ὀνοιιιάκριτον Suid. s. Ὀ. nr. 223 d. 185. Plutarch. De Pyth. orac. XXV 407b Ὀνομάκριτοι δ’ ἐκεῖνοι καὶ ἹῙρόδοτοι καὶ Κιναίθωνες (Cobet] κινέσιοίἐς codd.)
ὅσην αἰτίαν ἠνέγκαντο τῶν χρησμῶν, ιὸς τραγωιδὶαν αὐτοῖς

καὶ ὄγκον οῦδὲν δεομένοις προσθέντες, έιῦ λέγειν οὐδὲ προσίεμαι (Wyttenb.] προσεῖναι codd.) τὰς διαβολάς (Wyttenb.] μεταβολάς
codd.). Lob. I 334.

186. Τελεταί· ὁμοίως δέ φασι καὶ ταύτας Ὀνομακρίτου Suid. s. Ὀ. nr. 223 d. Pausan. VIII 37, 5 παρὰ δὲ Ὁμήρου Ὀνομάκριτος,παραλαβών τῶν Ίιτάνιον τὸ ὄνομα Διονύσιοι τε συνέ-

θηκεν ὄργια κτλ. nr. 194. Lob. I 335. 384; Schuster 47; Maxim.
Mayer Giganten and Titanen 240; Rohde Psycke ΙΙ6 106. 112

n. 3; N. Heidelb. Jahrb. VI 1895, 10 == ΚΖ. Βοῆν. ΙΙ 304. 187. Ὀνομάκριτος ἐν τοῖς Ὀρφικοῖς Sext. Emp. (nr. 191)
Pyrrhon. Hypot. ΙΙΙ 30 (I 141 Mutschm.) et Adv. Physicos I 361

(ΙΙ 287 Pausan. VIII 31, 3 Ὀνομάκριτός φησιν ἐν τοῖς ἔπεσι nr. 193; idem IX 35, 5 κατὰ ταύτά δὲ έν ἔπεσίν ἐστι τοῖς Ὀνομακρίτου nI‘. 192. 188. Phi10ponus in Aristot. De anim. A 5 p. 186,24 Hayd.
λεγομένοις (ἐν τοῖς Ὀρφικοῖς καλουμένοις ἔπεσι ap. Al‘istotel.)

188—191

ONOMACRITI FRAGMENTA

55

εἶπεν, ἐπειδὴ μὴ δοκεῖ Ὀρφέως εἶναι τα ἔπη, (ὃς καὶ αὐτὸς ἐν τοῖς Περὶ φιλοσοφίας (fr. 7 Rose 3) λέγει· αὐτου μὲν γάρ εἰσι τὰ δόγματα, ταῦτα δέ φασιν (DR] φησιν Tl‘incavell.) Ὀνομάκριτον ἐν ἔπεσι κατατεῖναι (καταθεῖναι Cudworth; Lob. I 349 n. a).
Rohde Psyche Ι6 112 11. 1.

189. Tzetza in Aristophan. prooem. Περὶ κωμωιδίας Kaibel FCG Ι 20 (30. 32 et scholium q. d. Plautinum [ed. Ritschl Βίέ alexandrin. Bibliothek. etc., Breslau 1838 = Opusc. phil. I 1866, 5;
Dziatzko Rhez'n. Mus. XLVI 1891, 349; Kaibel 31 n.; Cauer ἅναπᾶ-

fmgen der IIonwrkm'tîk3 112]) καίτοι τὰς Ὁμηρικὰς ἑβδομήκοντα δύο γραμματικοὶ ἐπὶ Πεισιστράτου τοῦ Ἀθηναίων τυράννου διέθηκαν οὑτωσὶ σποράδην οὔσας τὸ πρίν· ἕπεκρίθησαν δὲ κατ’ αὐτὸν ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ὑπ’ Ἀριστάρχου καὶ Ζηνοδότου, ἄλλων ὄντων τούτων τῶν ἐπὶ Πτολεμαίου διορθωσάντων. οἳ δὲ τέσσαρσί τισι τὴν ἐπὶ Πεισιστράτου διόρθωσιν άναφέρουσιν, Ὀρφεῖ Κροτωνιάτηι (nr. 177), Ζωπύρωι (Ηρακλεοότηι (nr. 179), Ὀνομακρίτωι Ἀθηναίωι καὶ Ἐπικογκύλωι. Quae ex Procli Χρηστομαθείαι γραμματικῆι, qui Asclepiadis Myrleensis libro sexto τῶν
Γραμματικῶν usus est (Suid. nr. 177), hausta esse Kaibel evicit

Abhdl. Goett. G63. d. Πίῖ N. F. ΙΙ 4 1898, 26. 190. Ad Hom. 0d. λ 602-604 (de Hercule) εἴδωλον· αὐτὸς δὲ
μετ’ ἀθανάτοισι θεοῖσιν τέρπεται ἐν θαλίηις καὶ ἔχει καλλίσφυρον

Πβην παῖδα Διὸς μεγάλοιο καὶ (Ἠρης χρυσοπεδίλου) adnotat schol. Y2 (Ludwich) οἷθετοῦνται καὶ λέγονται Ὀνομακρίτου εἶναι, ad 604 (= Hesiod. Theogon. 952) schol. H? τοῦτον ὑπὸ Ὀνομακρίτου ἒμπεποιῆσθαί φασιν. ἠθέτηται δέ. Wilamowitz Hom. Unters. 199.
De Onomacrito Lob. I 332; C. Ο. Mueller Prolegomena 390 ss.; Ritschl Ersch et Gruber III (1833) 4 = Opusc. philol. I 1866,

238 et nr. 189; C. Eichhoff De Onomacrito comm. I Progrr. Elber—
feld 1840; Bergk Griechr. Litemturgesch. II 85; Rohde Psyche II6 111; Malten Arrch. f. Religionsw. XII 1908, 427; v. etiam Kinkelium (ante nr. 191) p. 240. ONOMAORITI FRAGMENTA. Epicorum graecorum fragmenta coll. Godofr. Kinkel I

1877, [I (Ki.1)‘Sext. Empiric. Pyrrhon. Hypotyp. ΙΙΙ 30

(I 141 Mutschm.) v. Adv. Physic. I 361 (ΙΙ 287 Μ.) Ὀνομάκριτος

56

ONOMACRITI FRAGMENTA

ORPHICI GRAECIAE

191—196

δὲ ἐν τοῖς Ὀρφικοῖς πῦρ καὶ ὕδωρ καὶ γῆν (se. εἶπε τὴν πάντων εἶναι ἀρχήν). Cf. Galen. histor. philos. 18 (Doxogr. 610,15; V.
etiam Dielesii Prolegomen. 249). Ausonius in gripho ternarii numeri vs. 74 p. 204 Peip. Orpheos hinc tripodes, quiu smzt m’a: terra, aqua, flan/amas. Lob. Ι 386; Ab. fr. 229; Schuster 55 n. 1; Rohde Psyche 116 p. 112 n. 1; Zeller 16 125 n. 1; Diels 11.3 163

'ad 9. Falsario ante oculos versatur Heracliti fr. 36 (Diels 13 85).]
192. 11 (Ki. 3) Pausan. 1X 35, 5 (Ησίοδος d'à ἐν Θεογονίαι (VS. 907) —— προσιὲοθω δὲ ὅτωι φίλων τῂν Θεογονίαν ——, ἐν

δ’ οὖν τῆι ποιήσει ταύτηι τὰς Χάριτάς φησιν εἶναι Διός τε καὶ Εΰρυνόμης καί σφισιν ὀνόματα Εΰφροσύνην τε καὶ Ἀγλαΐαν εἶναι καὶ Θαλίαν. κατι-ἶ ταύτὰ δὲ ἐν ἔπεσίν ἐστι τοῖς Ὀνομακρίτου.
Lob. I335; Schuster 54 11.6; Rohde Psych 116 112 n. 1. Hymn.

LX 2 θυγατέρες Ζηνός τε· καὶ Εὐρυνόμης (Schradefl Ε’ὔνομίης codd.) βαθυκόλπου Ἀγλαΐη Θαλίη τε· (Herm.] τε θήλεια codd.) καὶ Εὗφροσύνι] πολύολβε. 193. 111 (K14) Pausan. VIII 31,3 de θεῶν ἱερῶι τῶν ὓΙεγάλων Megalopolitano ἔστι δὲ καὶ (Ηρακλῆς παρὰ τῆι Δήμητρι μέγεθος μάλιστα πῆχυν· τοῦτον τὸν (Ηρακλέα (ἡρακλῆν vulgo) εἶναι τῶν Ἰδαίων καλουιιιὲνων Δακτύλων Ὀνομάκριτός φησιν ἐν
τοῖς ἔπεσι. Lob. 1 335; Robert Helclens. Ι 641.

194. 1V (Ki. 2) Pausan. V111 37, 5 παρα δὲ Ὁμήρου Ὀνομάκριτος παραλαβών τῶν Τιτάνων τὸ ὄνομα Διονύσιοι τε ουνεθηκεν ὄργια καὶ εἶναι τοὺς Ἰὶτιῖνας τιὸ( Διονύσιοι τῶν παθη-

μάτων ἐποίησεν αὗτουργούς. Ad TEÂEICÎQ non ad Theogoniam spectare videtur Rohdio Psyche I6 112 11. 3. 195. V (Ki. 5) Pausan. 1 22,7 ἔτι δὲ τῶν γραφῶν (Pinacothecae in arce Athenarum) παρέντι τὸν παῖδα τὸν τὰς ὑδρίας

φέροντα καὶ τὸν παλαιστὴν ὃν Τιμαίνετος ἔγραψεν, ἐστὶ 111ουοαῖος. ἐγώ δὲ ἔπη μὲν ἐπελεξάμην, ἐν οἷς ἐστι πέτεσθαι Μουσαῖον ὑπὸ (del. Herwel'den) Βορέου (an Ὑπερβορέων.9) δῶρον,

δοκεῖν δέ μοι πεποίηκεν αὐτὰ Ὀνομάκριτος.’ Kern De Musaei
fragm. 1nd. Bostoch. aestiv. 1898, 7. 11 n. XII; Diels ΙΙ 3 180 n. 5. Orpheus Arcas (cf. Bacidem Arcadem Kern RE? 11 2802.) s. Κικοναῖος nr. 197. _ 196. Theognetus Thessalus Ἶεροὶ λόγοι ἐν ῥαψωιόίαις

κδ’ (cf. etiam s. Cercops nr. 174) Suid.

197—200

ORPHICI THRACIAE ET INSULARUM

57

THRACIAE (V. nr. 30 ss.). 197. Orpheus Ciconaeus ἢ Ἀρκάς (fi?) ἐκ Βισαλτίας τῆς Θραικικῆς, έποποιός. γέγονε δὲ καὶ οὗτος πρὸ Ὁμήρου, δύο γενεαῖς πρεσβύτερος τῶν Τρωικῶν. ἔγραψε δὲ μυθοποιίαν, ἐπιγράμματα, ὕμνους Suid., V. Eustath. Il. B 597 p.299, 5 καὶ ὅτι Θρᾶικες ἦσαν οἱ ἐπιμεληθέντες τῆς ἄρχαίοις μουσικῆς Ὀ. Μουσαῖος καὶ Θάμυρις· καὶ ὅτι ἐν τῆι οἷκτῆι τῆι περὶ τὸν Ἄθων Θάμυρις ὁ Θρᾶιξ ἐβασίλευσε, τῶν αὐτῶν ἐπιτηδευμάτων γενόμενος, οἷν καὶ ὁ Κίκων Ὀ., ὃς Ὀ. τὰ πρῶτα μὲν οἷγυρτεύων διέςη, εἶτα καὶ μειζόνων εἷξιιῧν ἑαυτὸν καὶ ὄχλον καὶ δύναμιν περιποιούμενος διεφθάρη ἐξ έπισυστοέσεως, ἀνὴρ γόης οἷπὸ μουσικῆς τε καὶ μαντικῆς καὶ τῶν περὶ τοῖς τελετὰς ὀργιασμῶν (N Strab. VII 330
fr. 18 nr. 40).

198. Orpheus Odryses ἐποποιός. Διονύσιος (Halicarnassensis iunior ὁ μουσικός L. Cohn RE? V 986 n. 142 v. supra.
p. 52; de Phaselita cogitat Daub Stud. au (Zen Biograplzilca des

Suid. 148; Cohn 1.1. 984 Il. 136) δὲ τοῦτον οῦδὲ· γεγονέναι λέγει· ὅμως ἀναφέρονται εἰς αὐτόν τινα ποιήματα.
De Orpheo Odrysa V. e. g. nrr. 103. 160, Maxim. Tyr.

XXXVII 6 p. 432 Hobein Ὀ. ἐκεῖνος ἦν μὲν Οἰάγρου παῖς καὶ Καλλιόπης αύτῆς, ἐγένετο δὲ ἐν Θριέικηι ἐν τιόι Παγγαίσοι ὄρει· νέμονται δὲ τοῦτο Θραικῶν οἱ Ὀδρύσαι, ὄρειον γένος, ληισταὶ καὶ ἄξενοι· ἄλλ’ εἱποντό γε Ὀδρύσαι ἑκόντες ἡγεμόνι Ὀρφεῖ,
καλῆι κηλούμενοι τῆι ιόιδῆι, Celsùm ap. Origin. I 16 (I 68, 7

Koetsch.) θαυμάζω δέ, πῶς ιὈδρύσας μὲν καὶ Σαμοθρᾶικας καὶ Ἐλευσινίους καὶ (Υπερβορέους ἐν τοῖς ἀρχαιοτάτοις καὶ σοφωτάτοις ἔταξεν ἔθνεσιν ὁ Κέλσος, Π 55 (Ι 178,16 Ὀρφέα ἐν Ὀδρύσαις cf. 56 p. 180,1 K. Lob. I 295. _
199. Herodicus Perinthius Εἰς Ἅιδου κατάβασις Suid. V. Cercopem nr. 174, Orphea Camarinaeum nr. 176, Prodicum nr. 200. INSULARUM.

200. Prodicus Samius? Εἰς Ἅιδου κατάβασις Clem., quae
sola ex Herodici Perinthii carmine eiusdem argumenti nomine HPOAIKOY in IIPOAIKOY depravato ethnicoque Σαμίου tum addito orta Videtur esse (Tannery Rev. de philol. XXI 1897,

192 n. 2).

Erravi O/rplz. 18. V. Cercopem nr. 174, Herodicum

nr. 199, Orphea Camarinaeum nr. 176.

58 ASIAE.

ORPHICI ASIAE

ORPHEOTELESTAE

201—204

201. Persinus Milesius quem Obrechtus (v. Lob. I 359;
Rohde Psyche 116 107 n.) non sine veri specie eundem esse putat ac Persinum poetam Eubuli Atarnitae familiarem (P011.

IX 93).

Σωτήρια Suid. v. Timoclem nr. 178.

Mallius Theodor.

De metris IV 589, 20 K. Metmm dactyläcwn hexam-etrrmn in— ventum primitus αἱ) Orpheo Ονὶΐιαε (nr. 106) adserz't, Democm'tus (Diels I3 66 n. 16) a llfusaeo, Pea'simts α Lino, pernmltz' al) Ηουιονο Bergk PLG III4 655. ' IGNOTAE ORIGINIS. 202. Promedon Pansan. in Necyiae Polygnoticae de-

scriptione X 30, 7 (v. nr. 69) τῶι δένδρωι δὲ τῆι εἷτέαι (sub qua Orpheus sedet) κατιέ τὸ ἕτερον μέρος προσανακεκλιμένος ἐστὶν αὕτῆι Προμέδων· εἰσὶ μὲν δὴ οἳ νομίζουσι καθάπερ ἐς ποίησιν ἐπεσῆχθαι τὸ (τό Korais] τοῦ codd.) Προμέδοντος ὄνομα ὑπὸ τοῦ Πολυγνώτου, τοῖς δὲ εἰρημένοι· ἐστὶν ἄνδρα Ἕλληνα ἔς τε τήν ἄλλην ἅπασαν γενέσθαι φιλήκοον μουσικὴν καὶ ἐπὶ τῆι ιὸιδῆι μάλιστα τῆι (τοῦ L1) Ὀρφέως. C. Ο. Mueller Klez'ne deutsche Schr. ΙΙ 403; Robert Nekyz'a des Polygnot 50; Duemmler
Delphz’ka 20 π Kl. θοὴν. Π 145 n. 1; ΜειΜί Orph. 65 n. 78; Knapp Orpkeusdarstellungen 12 n. 3; Kern O'rpk. 18. ORPHEOTELESTAE (V. quoque nrr. 212*219). 203. Plutarch. Apophthegm. Laconic. 224e Λεωτυχίδου τοῦ

Ἀρίστωνος (Lacedaemon. reX 491—469) 3 πρὸς Φίλιππον τὸν Ὀρφεοτελεστὴν παντελῶς πτωχὸν ὄντα, λέγοντα δ’ ὅτι οἱ παρ’ αὐτῶι. μυηθέντες μετά τὴν τοῦ βίου τελευτὴν εὐδαιμονοῦσι, ‘τί οὖν, c5 a’vôm'e’ εἶπεν (οὐ τὴν ταχίστην οἷποθνήισκεις, ἵν’ ιῖναπαύσηι (ἅμα παύσηι Bern.) κακοδαιμονίαν καὶ πενίαν κλαίων;’
Lob. I 644; C. O. Mueller Prolegomena 381; Rohde Psyche ΙΙ6

111 n. Eadem res a Diogene Laertio VI 1, 4 de Antisthene narratur (μυούμενος ποτε τὰ Ὀρφικοί, τοῦ ἱερέως εἰπόντος, ὅτι οἱ ταῦτα μυούμενοι πολλῶν ἐν Ἅιδου οἷγαθῶν μετίσχουσι, (τί οὖν), ἔφη (οὐκ ἄποθνήισκεις,·’). 204. Athenag. Pro Christian. 4 p. 5,3 Schw. Διαγόραι μὲν γὰρ εἰκότως ἀθεότητα ἐπεκάλουν Ἀθηναῖοι, μὴ μόνον τὸν Ὀρφικὸν εἰς μέσον κατατιθέντι λόγον καὶ τὰ ἐν Ἐλευσῖνι. καὶ τὰ τῶν Καβίρων δημεύοντι μυστήρια καὶ τὸ τοῦ ἹῙρακλέους, ἶνα τὰς

204 —206

ORPHEOTELESTAE

59

γογγύλας ἕψοι κατακόπτοντι ξόανον, ἄντικρυς δὲ άποφαινομένωι μηδὲ ὅλως εἶναι θεόν. 205. Demosthen. De corona XVIII ë 259 de Aeschine ἀνὴρ
δὲ γενόμενος τῆι μητρὶ τελούσηι τὰς βίβλους ἀνεγίγνωσκες καὶ

τᾶλλα συνεσκευωροῦ, τὴν μὲν νύκτα νεβρίζων (V. Phot. S. νεβρίςειν Lob. I 653) καὶ κρατηρίζων, καὶ καθαίρων τοὺς τελουμένους

κιῖπομάττων τῶι πηλῶι καὶ τοῖς πιτύροις, καὶ οἷνιστιές άπὸ τοῦ καθαρμοῦ κελεύων λέγειν (ἔφυγον κακὸν, εὖρον ἄμεινον’, ἐπὶ τῶι μηδένα πιόποτε τηλικοῦτ’ ὀλολύξαι σεμνυνόμενος (καὶ ἔγωγε νομίζω· μή γὰρ οἴεσθ’ αὐτόν, φθέγγεσθαι μὲν οὕτω μέγα, ὀλολύζειν δ’ οὐχ ὑπέρλαμπρον), (260) ἐν δὲ ταῖς ἡμέραις τοὺς καλοὺς
θιάσους ἄγων διὰ τῶν ὁδῶν, τοὺς έστεφιω·ω,ιιένους τῶι μαράθωι

καὶ τῆι λεύκηι, τοὺς ὄφεις τοὺς παρείας θλίβων καὶ ὑπὲρ τῆς
κεφαλῆς αἰωρῶν, καὶ βοῶν εὐοῖ σαβοῖ, καὶ ἐπορχούμενος ὑής

ἄττης ἄττης ὕης, ἔξαρχος καὶ προηγεμῶν καὶ κιττοφόρος καὶ λικνοφόρος καὶ τοιαῦθ’ ὑπὸ τῶν γραιδίων προσαγορευόμενος, μισθὸν λαμβάνων τούτων ἔνθρυπτα καὶ στρεπτοὺς καὶ νεήλατα, ἐφ’ οἷς τίς οὐκ ἄν ῶς άληθῶς αὑτὸν εὐδαιμονίσειε καὶ τὴν αὖτοῦ τύχην,’ V. etiam ê129.
καὶ ante καθαίρων delere mavult Blassius. ευσάβοι pr. Σ. ἦγεμών Aristid. p. 458 VValz (Rhet. Gr. ΙΧ). κιστοφόρος Harpocrat. s. κιττοφόρος et Schol. Patm.

Harpocrat. ad hunc locum s. ἀπομάττων· οἱ μὲν ἁπλοϊκώτεροι· ιῖκούουσιν άντὶ τοῦ άποψῶν καὶ λυμαινόμετός, ἄλλοι δὲ περιεργότερον, οἷον περιπλάττων τὸν πηλὸν καὶ τὰ πίτυρα τοῖς τελουμένοις, ῶς λέγομεν άπομάττεσθαι τὸν άνδριάντα πηλῶι· ἤλειφον γάρ τῶι πηλῶι καὶ τῶι πιτύρωι τοὺς μυουμένους, ἐκ,ιιιμούίιιενοι τά μυθολογούμενα παρ’ ἐνίοις, ῶς ἄρα οἱ Τιτᾶνες τὸν Διόνυσον ἐλυμήναντο γύψωι καταπλασάμενοι ἐπὶ τῶι μῆ γνώριμοι γενέσθαι. τοῦτο μὲν οὖν τὸ ἔθος ἐκλιπεῖν, πηλῶι δὲ ὕστερον καταπλάττεσθαι νομίμού χάριν.
Lob. I 646 SS. 695; Dieterich Rhez'n. fifus. XLVIII 1893, 279 ε Κl. Soin: 121, qui Aristophanis Nubes 250 ad hos Orphicorum

ritus refert (v. fr. 1).

Sacra Orphica aeDemosthene significata

esse negat Rohde Psyche ΙΙ6 110 n. 1. 206. Plutarch. Alexand. 2 de Olympiade Alexandri matre

ἕτερος δὲ περὶ τούτων ἐστὶ λόγος, ῶς πᾶσαι μὲν αἱ τῆιδε
γυναῖκες ἔνοχοι τοῖς Ὀρφικοῖς οὖσαι καὶ τοῖς περὶ τὸν Λιό-

νυσον ὀργιασμοῖς ἐκ τοῦ πάνυ παλαιοῦ Κλώδωνές τε καὶ
Μιμαλλόνες ἐπωνυμίαν ἔχουσαι πολλά ταῖς ἹῙδωνίσι καὶ ταῖς

60

ORPHEOTELESTAE

206 ——209

περὶ τὸν Αῇιιον Θρήισσαις ὅμοια δρῶσιν, ἀφ’ οὗν δοκεῖ καὶ τι) θρησκεύειν ὄνομα ταῖς κατακόροις γενέσθαι καὶ περιέργοις ἱε-

ρουργίαις, ἦ δὲ Ὀλυμπιὰς μᾶλλον ἑτέρων ζηλώσασα τας κατοχάς καὶ τοὺς ἐνθουσιασμοὺς ἐξάγουσα βαρβαρικώτερον ὄφεις μεγάλους χειροήθεις ἐφείλκετο τοῖς θιάσοις, οἳ πολλάκις ἐκ τοῦ κιττοῦ καὶ τῶν μυστικῶν λίκνων παραναδυόμενοι καὶ περιελιττόμενοι τοῖς θύρσοις τῶν γυναικῶν καὶ τοῖς στεφάνοις ἐξέ-

πληττον τοὺς ἄνδρας.
De Macedon. sacris. σκεύειν nr. 37.

De Clodonibus et Mimallonibus Baege
Diss. Hal. XXII'1913, 81. 182; de θρη-

207. Theophrast. Charact. XVI 11 καὶ ὅταν ἐνύπνιον ἴδιμ (ὁ δεισιδαίμων), πορεύεσθαι πρὸς τούς ὀνειροκρίτας, πρὸς τοὺς μάντεις, πρὸς τοὺς δρνιθοσκόπους, ἐρωτήσων, τίνι θεῶν ἢ θεᾶι εὔχεσθαι δεῖ (12) καὶ τελεσθησόμενος πρὸς τοὺς Ὀρφεοτελεστάς παίδων.
θεῶι ἢ θεᾶι νεοο. (contra formulant); ὑπ’)ηο θεῶν [ἢ θεᾶι] νεῖ θεῶν ἢ θύειν (ἢ) scribe. Diels in ed. Theophrasti; τίνι θεῶν ἢ θεᾶι IIa 167 11. 16.

κατά

μῆνα

πορεύεσθαι,

μετα

τῆς γυναικὸς

(ἐιέϊ δὲ μὴ σχολάζηι ἦ γυνή, μετα τῆς τίτθης) καὶ τιόν

208. Andromenides (e Chr. Ienseni litteris ad me datis) ap. Philodem. Περὶ ποιημάτων fr. 41 Hausr. (N. Jarhrb. Suppl. XVII
1889, 257) ὀ>λὶγον λόγον οὗτος Ὀρφεοτελεστοῦ τυμπάνωι καὶ

παιδαγωγοῦ καλαμίδι προσθείς, ὅτι δεῖ τὰ ψευδορήμονα μή ξενόσ<τ>ομα μόνον ἐγλέγειν άλλά κάλλιστα· κάλλιστα δ’ εἶναι τα τὰς συλλαβὰς <ἔ>χοντα πολλοῖς γράμμασιν ἐ<ς>παθη,ιιέν<ας, (ὅν σχο>λῆι δράξασθαι <τ>ὁ σ<τ>ό<μα> καὶ ῥίπτ<ει>ν...
Usen. An post δεῖ exciderit μή, interrogat Hausr. ἐ<ς>παθημὲν<ας rest. <ὧν σχο>λῆι ὁρ. Jensen. <εὐη>χῆ ἀράξασθαιῖ) Buechel.

209. Lucian. Περὶ ὀρχήσεως 79 ἦ μέν γε Βακχικὴ ὄρχησις ἐν Ἰωνίαι μάλιστα καὶ ἐν Πόντωι σποι)ό“αζο,ιιέίἠ, καίτοι σατυρική
οὖσα, οὕτω κεχείρωται τοὺς άνθριόπους τούς ἐκεῖ, (ὅστε κατά

τὸν τεταγμένον ἕκαστοι καιρὸν ἁπάντων ἐπιλαθόμενόι τῶν ἄλλων
κάθηνται δι’ ἡμέρας Ίιτᾶνας καὶ Κορύβαντας καὶ Σατύρους καὶ

βουκόλους ὁρῶντες· καὶ ὀρχοῦνταί γε ταῦτα οἱ εὐγενέστατοι καὶ πρωτεύοντες ἐν ἑκιίστιμ τῶν πόλεων οὐχ ὅπως ι·ιίδού,ιιενοι, άλλά καὶ μέγα φρονοῦντες ἐπὶ τῶι πράγματι μᾶλλον ἤπερ ἐπ’ εὔγενείαις καὶ λειτουργίαις καὶ άξιοόμασι προγονικοῖς. De bubulcis Kern RE2 ΙΙΙ 1013, Θθιιθίῖιῐίαῆονι f. Robert 1910, 96. Βουκόλος

etiam in libello rituali P. ΙΙ fr. 31 vs. 25.

210— 214

ORPHEOTELESTAE

VITA ORPHICA

61

210. Titulus a Cyriaco Anconitano Perinthi exscriptus, primum editus a Dumontio Inscriptions et monuments figurés de la Thmce 1876, 38, integrius a Mommsenio Ephem. epigr. ΙΠ 1877, 236. 332; Dieterich De hymn. Orph. 6 = Kl. θοὴν. 72.

εὐτυχεῖτε. χρησμὸς Σιβύλλης. ἐπὰν δ’ ὁ Βάκχος εύάσας πλη<γήσ>ετα<ι>, τότε αξαα καὶ πῦρ καὶ κόνις μιγήσεται. Σπέλλιος Εὖήθις άρχιβουκόλος 5 (Πρακλείδου Ἀλεξάνδρου οἷρχιμυστοῦντος.
2 IIAHOTAIIOYGoCyriacus, unde Kaibelius Rhez’n. Mus. XXXIV 1879, 211 vs. 3 τότε elicuit; reliquum enucleavit Dieterich 74. πλησ<θήσ>ετα<ι> priores, v. imprimis R. Schoell Satura Saupp. 1879, 179. Spectat ad Zagrei mortem, de qua vide P. ΙΙ.

211. Lyd. De mens. IV 2 p. 65, 20 ΧΠ. ὁ δὲ Πραιτέξτατος

ὁ ἱεροφάντης (Vettius Pr. Ἰ· 384 p. Chr.), ὁ Σωπάτρωι τε τῶι τελεστῆι καὶ Κωνσταντίνωι τῶι αὐτοκράτορι συλλαβῶν ἐπὶ τῶι πολισμῶι τῆς εὐδαίμονος ταύτης πόλεως (se. Byzantii) δύναμιν αύτὸν (ΞαἸανον) εἶναί τινα βούλεται ἐφ’ ἑκατέρας Ἄρκτου τεταγμένην καὶ τοὶς θειοτέρας ψυχάς ἐπὶ τὸν σεληνιακὸν χορὸν άποπέμπειν. Teuffel-Kroll III6 302 11.; 430,1. VITA ORPHIGA (Lob. I 244—255; Rohde Psyche Π6 125). 212. Plate Leg. VI 782c τὸ δὲ μὴν θύειν άνθρῶπους ἀλλήλους ἔτι καὶ νῦν παραμένον ὁρῶμεν πολλοῖς· καὶ τούναντίον άκούομεν ἐν ἄλλοις, ὅτε ούδὲ βοὸς ἐτόλμων μὲν (Schanz] ἐτολμῶμεν codd.) γεύεσθαι, θύματά τε ούκ ἦν τοῖς θεοῖσι ζῶια,
πελανοὶ δὲ καὶ μέλιτι καρποὶ δεδευμένοι καὶ τοιαῦτα ἄλλα ἁγνὰ

θύματα, σαρκῶν δ’ οἷπείχοντο· (nr. 90) ῶς οὐχ ὅσιον ὂν ἐσθίειν οὐδὲ τούς τῶν θεῶν βωμούς αἱματι μιαίνειν, άλλοὶ Ὀρφικοί τινες λεγόμενοι βίοι ἐγίγνοντο ἡμῶν τοῖς τότε, άψύχων μὲν ἐχόμενοι πάντων, ἐμψύχων δε τούναντίον πάντων άπεχόμενοι. 213. Euripid. Hippolyt. 952 (Diels II3 165 n. 8) ἤδη νῦν αὔχει καὶ δι’ οἷψύχων βορᾶς· σῖτ’ ἐκκαπήλευ’, Ὀρφέα τ’ ἄνακτ’
ἔχων βάκχευε πολλῶν γραμμάτων τιμῶν καπνούς. σῖτ’ ἐκκαπήλευ’ sc. τοῖς ἔξω βεβήλοις Diels fretus Philostrati Vit. Apollon. I 15 (I 15, 4 Kays.) τὸν γὰρ σῖτον οἱ δυνατοὶ ξυγκλεῖσαντες εἶχον,

ἵν’ ἐκκαπηλευθειή τῆς χώρας, σίτοις καπήλευ’ codd. V. de loco conclamatissimo etiam Wilamowitzii commentarium 225.

214. Diogen. Laert. VIII 33 (Alexander Polyhistor Φιλοσόφων διαδοχαὶ) e Pythagoreo anonyme IV. 3.01m saeculi

(M. VVellmann Ηενιη. LIV 1919, 225. 248) τὴν δ’ ἁγνείαν εἶναι
δια καθαρμῶν καὶ λουτρῶν καὶ περιρραντηρίων καὶ διὰ τοῦ

καθαρεύειν άπό τε κήδους καὶ λεχοῦς καὶ μιάσματος παντὸς

62

VI'I‘A ORPHICA

214-——219

καὶ, άπέχεσθαι βρωτῶν θνησειδίων τε κρεῶν καὶ τριγλῶν καὶ

μελανουρων καὶ (σιῶν καὶ τῶν (ὄιοτόκων ςώιων καὶ κυάμων
καὶ τῶν ἄλλων οἷν παρακελεύονται καὶ οἱ τὰς τελετὰς ἐν τοῖς

ἱεροῖς ἐπιτελοῦντες.

V. etiam Antiphanis Ὀ. fr. 180 K. βύστραν

τιν’ ἐκ φύλλων τινῶν collato Hesych. S. βύστραι· αἱ τῶν λαχάνων ἐνθέσεις. ἔνιοι δὲ τους ἐκ τῶν λαχάνων ψωμούς. De fabis v. nr. 219. 215. Plutarch. Conviv. sept. sap. 16, 159 c τὸ δ’ ἀπέχεσθαι σαρκῶν ἐδωδῆς, ὥσπερ Ὀρφέα τὸν παλαιὸν ἱστοροῦσι, σόφισμα μᾶλλον ἢ φυγὴ τῶν περὶ τὴν τροφήν άδικημάτων ἐστί.
216. De lanearum vestium usu repudiando Herodot. ΙΙ 81

οὐ μέντοι ἔς γε· τὰ ἱρά (Aeg'yptiorum) ἐσφέρεται εἰρίνεα οὐδὲ συγκαταθάπτεταί σφι· οὗ γάρ ὅσιον. ὁμολογέουσι δὲ ταῦτα
τοῖσι Ὀρφικοῖσι καλεομένοισι καὶ Βακχικοῖσι, ἐοῦσι δὲ Αἰἔστι δὲ

γυπτίοισι, καὶ Πυθαγορείοισι.

οὐδὲ γὰρ τούτων τῶν ὀργίων

μετέχοντα ὅσιόν ἐστι ἐν εἰρινέοισι εἵμασι θαφθῆναι.

περὶ αὐτῶν ἱρὸς λόγος λεγόμενος (Lob. I 244; Diels I3 27 11.1;
Zeller Ι6 64 n. 1, 391 n. 3; Rohde Psyche 116 103. 107 et N. Heidelb.

Jahrb. VI 1895, 10 == Kl. Schr. II 304 [contra Maassium]; Maafi
Orph. 164; Knapp Orpheusdarstcllungcn 1895, 5 n. 4; Kern 041272.. 3

n. 5; 10). V. nr. 217.
217. Contra (nr. 216) Apuleius Apologie. 56 p. 63,15 Helm quippe lana, segm'ssimz' corporis excrementum, pecorz' detmcta iam inde, Orphez' et Pythagome scitis profane/os vestitus est (dam inde defendit Plasberg coll. 54,15 z'am inde antiquitus ΧΙΙ έαόιιῑιῖ3; iam

inde (ab) Novâk). Abt Apologie des Apulez'us von ΠΙαᾶαανα 288
(RVV IV 2); Pley De lanae in antiquissém. m't. usu 96 (RVV XI 2)._ 218. Ad praecepta Orphica pertinere Videtur etiam schol.
Lucian. 280, 20 Rabe ἐνταῦθα οἶνος τε πολύς πρόκειται καὶ τρά-

πεζαι πάντων τῶν τῆς γῆς καὶ. θαλάσσης γέμουσαι βρωμάτων

πλὴν τῶν άπειρημένων ἐν τιόι ΛἸῙυστικῶι, ῥοιᾶς φημι καὶ μήλού καὶ ὀρνίθων κατοικιδίων καὶ οἰιοῖν καὶ θαλαττίων τρίγλης, ἐρυθνίνου, μελανούρου, καράβου, γαλεοῦ, V. ΗΓ. 214.

219. Pausan. Ι 37, 4 (δικοδόμηται δὲ κατά τὴν ὁδὸν ναὸς οὔ μέγας καλούμενος Κυαμίτου· σαφὲς δὲ οὐδὲν ἔχω λέγειν εἴτε πρῶτος κυάμους ἔσπειρεν οὗτος εἴτε τινα ἐπεφήμισαν (ἐπεφήμισαν Hemsterhuis] ἐπεφήμησαν [ἐπευφήμησαν y] codd.) ἥρωα, ὅτι τῶν κυάμων άνενεγκεῖν οὐκ ἔστι σφίσιν ἐς Δήμητρα τὴν εὕρεσιν. ὅστις δὲ ἤδη τελετὴν Ἐλευσῖνι εἶδεν ἢ τὰ καλούμενα Ὀρφικά (V. nr. 216 τοῖσι καλεομένοισι καὶ Βακχικοῖσι) ἐπελέξατο,

219—222

VITA ORPHICA

DE SCRIPTIS ORPHICIS

63

οἶδεν ὅ λέγω. Ante Hymn. Orph. in Terram XXVI leguntur verba: θυμίαμα πᾶν σπέρμα πλὴν ικυάμων καὶ ἀρωμάτων, De
fabarum religione Lob. I 251, Wuensch Frühlingsfcst der Insel

J‘Ialta 32 et P. ΙΙ S. Καθαρμοί. De aedibus mysticis (ἱεροὶ οἴκοι)
V. Kern Orph. 25 n. 3.

3. DE SCRIPTIS ORPHICIS
220. Athen. IV 164 b. c. e Alexidis Lino (Kock CAF ΙΙ 345

fr. 135) βιβλίον ἐντεῦθεν ὅ τι βούλει προσελθων γὰρ λαβέ (παροξλαβε Erfurdt), ἔπειτ’ ἀναγνώσει πάνυ γε διασκοπῶν ἀπὸ τῶν ἐπιγραμμάτων ἀτρέμα τε καὶ σχολῆι. Ὀ. ἔνεστιν, εΗσίοδος, τραγωιδίαι, Χοιρίλος, Ὅμηρος, Ἐπίχαρμος, συγγράμματα (ἔστ’ Ἐπίχαρμος, γράμματα Herm.) παντοδαπά. De Alexidis fabula Κράτεια ἤ Φαρμακοπώλης ad Orphica pertinente V. Kaibel Herm. XXV 1899, 98; Kern ΕΕ2 XX 1441. Cf. Euripidis Hippolyt. 952 nr. 213 et Platonis philosophi de Orphei libris testimonium P. ΙΙ fr. 3.

221. Chronicon Parium (IGr ΧΠ 5, 444 [Hiller de Graertringen]); Jacoby Das Marmor Parfum 7. 68) A25 ep. 14: (ἀφ’ οὗ Ὀ. ὁ Οἰάγρου καὶ Καλλιόπης) υἶό<ς τ>ὴ<ν έ>αυτοῦ πόησιν έξ<έ>θηκε,
Κόρης τε ἁρπαγὴν καὶ Δήμητρος ζήτησιν καὶ τὸν αὐτοῦ (εὑρεθέντα ὑπ’ αὐτῆς σπόρον καὶ τὸ πλῆ>θος τῶν ὑποδεξαμένων τὸν καρπόν,

ἔτι] ΧΗΔΔΔΙζ βασιλεύοντος Ἀθηνῶν Ἐρεχθέως.
Multorum virorum doctorum tentamina collegit Iacobyus, e quibus haec eligo: ἀφ’ οὗ -- τῆ<ν> suppl. Boeckh. <ἑ>αυτοῦ Hiller de Gaertringen. αὐτοῦ <εὑρεθέντα> nuperrime idem per‘litteras] τὸν αὕτου<ργηθέντα ὑπ’ αὐτῆς

σπόρον καὶ τό ἐκεῖθεν ὲῦθος Diels ap. H. de G. p. 105, τὸν αὐτ. σπ. ὃν ἐδίδαξε τὸ πλῆ>θος idem H3 173 n. 15: καὶ τὴν αὑτοῦ (κατάβασιν καὶ μύ>θο<υ>ς Chandl., τὸν αὑτοῦ (εἰς Ἅιδου καταβαθμὸν καὶ τό γῆ>θος Boeckh. qui etiam καὶ τὸ θεῖον πά>9ος proposuit, cum τὸ πλῆ>θος primus invenerit Wilamo» witzius de Triptolemi maxime expeditione cogitans (apud H. de G. p. 105).

222. Clem. Alex. Strom. I 21, 131, 3—45 (II 81,7 Staeh.) καὶ τοὺς μὲν ἀναφερομένους εἰς Μουσαῖον χρησμοὺς Ὀνομακρίτου εἶναι λέγουσι, τὸν Κρ ατῆρα δὲ τὸν Ὀρφέως Ζωπύρου τοῦ (Πρακλειιᾶτου (1111179) τήν τε Εἰς Ἅιδου κατάβασιν Προδίκου τοῦ Σαμίου (nr. 200). Ἴων δὲ ὁ Χῖος (nr. 248) έν τοῖς Τριαγμοῖς καὶ Πυθαγόραν εἰς Ὀρφέα ἀνενεγκεῖν τινα ἱστορεῖ. Ἐπιγένης (nl'. 229) δὲ ἐν τοῖς Περὶ τῆς εἰς Ὀρφέα ποιήσεως Ῑῖέρκωπος (1112174) εἶναι λέγει τοῦ Πυθαγορείου τὴν Εἰς Ἅιδου κατά-

64

DE SCRIPTIS ORPHICIS

222—223

βασιν καὶ τὸν Ἱερὸν λόγον, τὸν δὲ Πέπλον καὶ τὰ Φυσικά Βροντίνου (nr. 173).
Κρατῆρα Canter; κράτητα L. Προδίκου τοῦ Σαμίου] ςΗροδίκου τοῦ Περινθίου rectius Suid. s. Ὀ. nr. 223d; Bergk Opusc. philol. ΙΙ 38 11.18

et nr. 200.
Ed. Hiller.

Τριαγμοῖς Reines.] τριγράμμοις L.
Κέρκοπος L. πυθαγορίου L.

(ἀναφερομένης) ποιήσεως

De Epig‘ene nr. 229; Epigenis catalogus haud dubie etiam pro fundamento Suidiani (nr. 223 d) habendus est.

223. Suidas (Hesychius Milesius) Diels II3 163 11.1: a) Ὀ. Καμαριιάἴος nr. 176. b) Ὀ. Κικοναϊος ἢ Ἀρκάς <ἢ ἐκ Βισαλτίας τῆς Θραικικῆς
nr.197. '

c) Ὀ.,Κροτωνιάτης nr. 177. d) Ὀ. Λειβήθρων τῶν ἐν Θράικηι (πόλιςδέ ἐστιν ὑπὸ τῆι Πιερίαι), υἱὸς Οἰάγρου καὶ Καλλιόπης· ὁ δὲ Οἴαγρος πέμπτος ἦν άπὸ Ἄτλαντος, κατά Ἀλκυόνην μίαν τῶν θυγατέρων αὐτοῦ (Α. de Blumenthal Hellanicea 17). γέγονε δὲ πρὸ ια’ γενεῶν τῶν Ίρωικτῦν, καί φασι μαθητὴν γενέσθαι αὐτὸν Λίνου· βιῶναι δὲ γενεάς θ’ (V. nrr. 7—9; Rohde Rhez'n. ΙΙΙιιε. XXXVI 1881, 387 = Kl. Soin". I 8). οἳ δὲ ια’ φασίν. ἔγραψε Τριαγμους (Kuestefl τριασμούς codd.)' λέγονται δὲ εἶναι >ἸΓωνος τοῦ τραγικοῦ. ἐν δὲ τούτοις τὰ Ἱεροστολικιὶ καλούμενα. Κλήσεις κοσμικαί (κτίσιν κόσμου Eschenbach Epigenes 199). Νεωτευκτικά (Νεοτευκτικά codd.: Ναοτευκτικά V. LOb. I 375). Ἱερούς λόγους ἐν ῥαψωιδίαις κδ’, λέγονται δὲ
εἶναι Θεογνήτου τοῦ Θεσσαλοῦ (nr. 196), οἱ δὲ Κέρκωπος τοῦ

Πυθαγορείου (nr. 174). Χρησμούς, οἳ ἀναφέρονται εἰς Ὀνομάκριτον (ΗΓ. 184). Ίέλετάς, ὁμοίως δέ φασι καὶ ταυτας Ὀνομακρίτου (nr. 186). (Atfivmd add. Bernhardy)' ἐν τούτοις δ’ ἔστι περὶ λίθων γλυφῆς, ἥτις Ὀγδοηκοντάλιθος ἐπιγράφεται.
Σωτήρια· ταῦτα Τιμοκλέους τοῦ Συρακουσίου (nr. 178) λέγεται

ἢΠερσίνου τοῦ Μιλησίου (nr. 201). Kρ ατῆ ρας· ταῦταΖωπῦρου
(nr. 179) φασίν. Θρονισμοῦς ιιιητροίιους καὶ Βακχικά·

ταῦτα Νικίου τοῦ Ἐλεάτου φασὶν εἶναι (nl‘. 175). Εἰς Ἅιδου κατάβασιν· ταῦτα (Προδίκου τοῦ Περινθίου (ΠΡ. 199). Πέπλοι· καὶ Δίκτυον· καὶ ταῦτα Ζωπύρου τοῦ ἹῙρακλειότου (nr. 179), οἱ δὲ Βροτίνου (Α] βροντίνου IBE, Ill‘. 173). Ὀνομαστικόν, ἔπη Ιασζ Θεογονίαν, ἔπη,ασ’ (ex Lobone: Croenert Χάριτες ἢέν Friedrz'ch L60 1911, 126. 134)‘Ἀστρονομίαν. Ἀμμοσκοπίανέ

223*224

DE LIBRIS ORPHICIS

65

(Diels] (ἱμοκοπίαι vel οἶμοκοπίαν codd.). Θυηπολικόν, 331.0θυτικά ἢ Ώιοσκοπικιέ, ἐπικοῖς. Καταζωστικόν. (Ὑμνους. Κορυβαντικὸν καὶ Φυσικὰ, â‘Βροτίνον φασίν (Α] βροντίνου IBE, nr. 173, Croenert 1.1. 127. 134). e) Ὀ. Ὀδρύσης ἐποποιός V. nr. 198. B. Giseke Rhez'n. Mus. VIII. 1853, 70. Epigenis vestigia in
catalogo d latere patet, v. ιιι-ν. 222. 229. De librorum Orphicorum titulis et reliquiis v. P. Π. “

224. Orphei Argonautica 7--46 νῦν γάρ σοι, λυροεργέ, φίλον μέλος ἀείδοντι θυμὸς ἐποτρύνει λέξαι, τάπερ οὔποτε πρόσθεν ἔφραῶ, ὅταν Βάκχοιο καὶ Ἀπόλλωνος ἄνακτος
10 κέντρωι ἐλαυνόμενος φρικώδεα κῆλα πιφαύσκω θνητοῖς

ιῖνθροὶποισιν, ἀκήρατα δ’ ὄργια μύσταις· ιῖρχαίον μὲν πρῶτα Χάους ἀμέγαρτον Ἀίἰέγκην καὶ Χρόνον, ὡς ἑλόχευσεν ἀπειρεσίοις ὑπὸ κόλποις Αἰθέρα καὶ διφυῆ περιωπέα κυδρὸν Ἔρωτα 15 Νυκτὸς οἷειγνήτης πατέρα κλυτόν, όν ῥα Φάνητα ὁπλότεροι
καλέουσι βροτοί” πρῶτος γαρ ἐφάνθη. Βριμοῧς τ’ εὐδυνάτοιο

γονὰς ἠδ’ ἔργ’ οἷίδηλα Γηγενέων οἳ λνγρόἰ· ἄπ’ Οὐρανοῦ ἐστείξαντο σπέρμα γονῆς τό (τε) πρόσθεν ὅθεν γένος ἐξεγένοντο 20 θνητῶν, οἳ κατὰ γαῖαν ιῖπείριτον αἰὲν ἔασι· θητείαν τε Ζηνὸς ὀρεσσιδρόμον τε λατρείαν μητρός, ἅ τ’ ἐν Κυβέλοις ὄρεσιν
μητίσατο κούρη Φερσεφόνη περὶ πατρὸς εἰδιιαιμακέτου Κρονίωνος·

καὶ, ῨΆῙήλου τε καὶ Ἡρακλέος περίφημον ἄμυξεν· 25 ὄργια τ’ Ἰδαίων Κορυβάντων τ’ ἄπλετον ἰσχύν· Δήμητρός τε πλάνην καὶ Φερσεφόνης μέγα πένθος,Ι θεσμοφόρος θ’ ιὸς ἠδ’ οἷγλαιέ δῶρα Καβείρων χρησμούς τ’ ἀρρήτους Νυκτὸς περὶ Βάκχον ἄνακτος Λῆμνόν τε ζαθέην ἠδ’ εἰναλίην Σαμοθράικην 30 αἰπεινήν τε Κύπρον καὶ Ἀδωναίην Ἀφροδίτην, ὄργια Πραξιδίκης καὶ Ἀρείης μητρὸς Ἀθήνης θρήνους τ’ Αἰγυπτίων καὶ Ὀσίριδος ἱερὰ χύτλα. ιῖμφὶ δὲ μαντείης ἒδιίης πολυπείρονας οἴμους θηρῶν (τ’) οἰωνῶν τε καὶ η’ σπλάγχνων θέσις ἐστίν· 35 ἠδ’ ὅσα θῖεσπίςουσιί· ὀνειροπόλοισιν ιῖταρποῖς ιρι-χαὶ ἐφημερίων, ῧπνωι βεβολημένα( ἦτορ· σημείων τεράτων τε λόσεις ἄστρων τε πορείας· ἁγνοπόλον τι- καθαρμόν, ἐπιχθονίοις μέγ’ ὄνειαρ· ἱλασμούς τε θεῶν φθιμένων τ’ ἐπινήχντι·ι διῦρα. 40 ἄλλα δέ σοι κατέλεξ, ἅπερ εἴσιδον ἠδ’ ἐνόησα Ίὶιίναρον ἡνίκ’ ἔβην σκοτίην ὁδον Ἄϊδος εἴσω, ἡμετὲρηι πίσυνος κιθάρηι δι’ ἔρωτ’ ιῖλόχοιο, ἠδ’ ὅτ’ ἐν Αἰγύπτιοι ἱερὸν λόγον ἒξελόχευσα, Μέμφιν
ἐς’ἠγαθέην πελάσας ἱεράς τε πόληας
Orphie. coll. Kern.

45 >Ἀςιιιδος, (ἲς πέρι Νεῖλος
5

66

DE LIBRIS ORPHICÏS

224

οἷγάρροος ἐστεφάνωται· πάντα μάλ’ ἀτρεκέως ἀπ’ έμῶν στέρνων
δεδάηκας.
De Argonauticorum codicibus F. Schubert δῶτε-ΒΜ. Μἐη. Akad. XCVIII 1881, 449; F. Hillmann De arte critica in Orphei Argonauticis factitanda capita duo diss. Lips. 1883; A. Guttmann Ζαν Handschrzïfz‘enkunde der Orph. Argommtz'ka I (vs. 1—735) Progr. Kôm'gshütte 0.—S. 1887; C. Wessely Philolog. N. F. ΙΙ 1889, 379. 573; Guil. Weinberger Quaestion. de Orphei quae feruntur Argonauticis Vindobon. 1891, 2. Post Hermanni praeclaram editionem a. 1805 nova recensio valde necessaria est; Abeliana. a. 1885 nihîl valet. L = Lugdunensis; R = Ruhnkenianus; S = Strahoviensis; V = Vindobonensîs; V0 = Vossianus; W = Vratislaviensis Rhedigeranus. 7 ἀείδοντι R] άείδοντα V0, εἰσαείὸοντι S. λυροεργός non Apollo, sed Musaeus esse videtur, cuius nomen demum v. 310 Μουσαῖε, φίλον τέκος Ἀντιοφήμου apparet, quamobrem Wielius in progr. Bedburgen311861, 20 temere coniecit νῦν γάρ σοι, λυροέργε,

φίλον τέκος Ἀντιοφήμου.
Wiel. 1.1. 28.

9 ἕφρασ’] ὄφρα σ’ S.

ὅταν 11.] ὅτε Heyn., ὅτ’ ἐν

10 κῆλα πιφαύσκω Herm.] κῆλ’ ἐπίφασκον VOWLS, κῆλ’

ἐπίφαυσκον R, κῆλα πίφαυσκον Schneid.

11 ἀκήρατα δ” ὄργια collatis 12 Χάους] φάους

Lithic. 6 et 663 Wiel. Diss. Bonn. 1853, 32] ἄκη μετά δ’ ὅρκια vel ὅρκια 11.,

ἄκη μεγάλ’ ὅρκια Pierson, ἀχείματα δ’ ὄργια Herm.
V0 in marg.

ἀμέγαρτον 11.] ἀτέκμαρτον Herm., v. Wielium in progr. Bedb. 31.

13 Χρόνον Zoëga Abhdlg. 229] κρόνον 11. ὠς 11.] ὃς vulgo ante Herm. ἐλόχησεν V0 in marg., RS. ἀπειρεσίοις ὑπὸ κόλποις Steuchus] ἀπειρεσίοισιν ὑπ’ ὁλκοῖς VOWLS, οἷπηρεσίοισιν ὑπ’ ὄλκοῖς V, άπειρεσίηισιν ὑπ’ ὀλκοῖς R (ηισιν in marg. V0), ἀπειρεσίηισιν ὑπ’ ἀλκαῖς Wiel. Progr. Bedb. 1866, 4. Cf. Arîstophan. Av. 694 (fr. 1) Ἐρέβους δ’ ἐν ἀπείροσι κόλποις τίκτει... Νύξ.
14 περιωπέα 11. v. Kern De Theogon. 8 n. 15; Th. Gomperz Deutsche Diteraturztg. 1888, 974 (Hellenika Π 368)] πυρσωπέα Ruhnk., περιώσια Wiel. Progr. 1861, 26,

πυριωπὲα Ab.

15 πατέρα 11.] υἱὸν Schneid., υἶα Herm., ἀνέρα vel πάρεδρον

Wiel. Diss. 34; rectius iudicat idem Prog‘r. Bedb. 1866, 4, παῖδα Seidenadel in progr. Bruchsal. 1873, 8. φανῆτα 11. 16 καλέουσι V in marg. et vulgo] κικλήσκουσι ceteri 11., κλήιζοτ·σι Herm., v. Ludwich. NJahrb. CIX 1874, 485. 17 βριμοῦσ e βρομοῦσ corr. V. γονάς 11., e γενάς corr. V. ἔργα vel ἔργ’ 11.]

ἔρχ’ L. 18 Γηγενέων VVo in marg.] γιγάντων 11., Τιτάνων Pierson. ἐστάξαντο 11., sed Vo corr. ex ἐτάξαντο] ἐιάξαντο V, ἐκμάξαντο Herm., ἐπ’
Οὐρανίους τάξαντο 1Viel.P1'ogr. 1861, 22. 19 γονῆς τὸ πρόσθεν VoL] γονῆς

τοπρόσθεν R, γονῆς τὸ πρόσθεν ὅτεν W; τε add. Herm. 20 ὲάσσι VVoW. 21 θητείαν τε Ζηνός 11.] θ. Τιτῆνος Wiel. Diss. 34, θητείην Παιᾶνος Ab.; an
θρησκείαν τε Ζηνόςῗ Cf. sequentia ὀρεσσιδρόμου τε λατρείαν μητρός. Plut. Alex. 2 et Etym. M. V. θρῆσκος· καὶ θρησκεία, παρά τὴν τῶν Θραικῶν ἐπιμέλειαν τὴν πρὸς τὸ θεῖον καὶ τήν Ὀρφέως ἱερουργίαν (test. nrr. 37. 206),

τ’ ὀρεσσιὸρόμου V0] ὀρεσιὸρόμου R, ὄρεσσι δρόμου W.

λατρείην Ab., an

άλιτρείανῖ) Lob. 1590, qui etiam sic temptat: μνηστείαν τε Ζηνὸς ὀρεσσι-

ὃρόμοιό τ’ ἀλητύν. 22 ὄρεσσιν W] ὄρεσι μητίατο L. κούρη | Φερσεφόνη Schneid.] κούρην | Φερσεφόνην 11., κούρηι | Φερσεφόνηι I. H. Voss. v. Wiel. Diss. 35. 23 παρὰ S. 24 ἐυ μήλου in textu, μίχου in marg. V0, καὶ μήλου RV, μήλου WL, Μήλωνος Eschenbach. ἦρακλέος vulgo, ἡρακλῆος VOVVL, Ἡρακλέουσ V, ἢ Βάκχου τε καὶ Ἡ. Schneid., Εὐβούλου τε καὶ Ἡ.

224*225

ÜE LIBRÎS ORPHICIS

67

Herm., Kawñoç τε καὶ Ἡ. Wiel. Pragr. 1861, 18, μηχανόωσα Wiel. in Diss. 35, μαινομένου θ’ Ἡ. Seidenadel p.8, ῥαιομένου τε Ζαγρῆος Ab. Lob. I 591

vs. 23. 24 ita legendos proponit: Περσεφόνην πέρι’ πατρὸς ἀμαιμακέτου Κρονίωνος μειλιχίην, καὶ Ζαγρῆος περίφημον ἄμυξιν. Desperavimus. 25 ὄργια 8011110111] ὅρκια 11. Ἰδέων V. 26 ὃημήτερός τε RS. 27 θεσμοφόρος θ’
(ὃς ἦν 11., v.’Wiel. Progr. 1861, 3l] θεσμοφόρον θ’ ὁσίην Pierson. Καβείρων] καθείρων V. 28 θεσμους R. 29 σαμοθριὲκην RWVS] Σαμοθρήικην Herm. 31 Ἆρείης μητρὸς Ἀθήνης] ἀρείνης 11.; νυκτὸς in textu, μητρὸς in marg. V0,

νυκτὸς RVWL, Ἀθήνης 11., Ἀρείης νυκτὸς (νύκτας Gesn.) Ἀθήνης Eschenbach. (cf. Pausan. I 28, 5 cum Bluemneri comm. 312), ὀρεινῆς (vel όρείης) μητρός ἀπήνην Herm, v.Wiel. Progr. Bedb. 1862, 20, ὀρεινῆς μητρός ἄθυρμα Ab. 33 περὶ superscript. V0. ἐδάης superscr. ν V0] ἐδάην WL. οἷᾷιους Ruhnk.] ὅρμους 11.; sed v. Schubert 1.1. 472. 34 τ’ post θηρῶν inser. Slothower. θέσις 11.] θέμις VViel. I’rogr. Bedb. 1866, 4; Αἱ). 35 ἀταρπούς R] ἀταρποΐς
ex ἀτερποΐς corr. V. 36 ἐφημερίνωι R] ex eodem corr. ἐφημερίων V0.

38 ἐπιχθονίης R. μέγ’ ex μετὰ corr. V0. 39 τ’ ἐπὶ νήχυτα VoR, antea ἐπινήχυτα in V0. 43 ὅτ’ ἐν I. H. Voss.] ὅσεν W, ὅσον cett. Αἰγύπτιοι Schneid.] Αἰγυπτίων 11., ἧδὲ σοι Αἰγυπτίων Slothow. λόγον W'] λόχον cett. 44 πελάσας superscr. ρ 31) altera. manu i. e. περάσας V0. 45 πέρι Gesner]
περὶ 11.

Quibus ad Musaeum (n11 168) dictis verbis haec Orphei opera

significantur (Lob. Agl. I 589; Giseke Ricain. Mas. VIII 1853, 70): 9—11 Βακχικὰῖ ΤελεταίΡ 12—-—20 Θεογονὶα (19. 20 Ἀνθρωπο· γονέα) cf. 24. 28. 30————32. 21—»—23 Θρονισμοὶ μητρῶιοι. 24 Θεογονὶαἶ) 25 Κορυβαντικόν. 26 et init. vs. 27 Carmen de raptu Proserpinae? Θεογονίαῖ 28 Θεογονίαῖ) 27. 29 Cabiriaca, quorum
vestigia. solum hic extant (vs. 28 haud scio 311 post vs. 29 collo-

candus sit). vel similia?

30 Üeoyovia? Ἀστρονομὶα.

31 Telemi? 38 Καθαρμοί.

32 Ἱερὰς λόγος Ae—
37 Περὶ σεισμῶν

gyptius? cf. 436-45.

33———36 libri vaticini.

39 "Y/wm.

40—42

Εἰς (Ἅιδου κατάβασις. 43—-«45 Ἱερὸς λόγος Aegyptius cf. 32. Quae Theogoniae (et Anthropogoniae) Vindicavi, ea in Neo—

platonicorum Ἱεροῖς λόγοις collecta. fuisse verisimillimum est; cf. P. ΙΙ s. IEPOI ΛΟΓΟΙ qui cum 78005: λόγωι, Aegyptio non confundendi sunt.

225. Constantiui Lascaris Προλεγόμενα τοῦ σοφοῦ Ὀρφέως
111 Marmor. Taurinens. Augustae Taurin. 1743, 98 (Lob. I 356;

Αἱ). p. 140) V. Suid. nr. 223d κατέλιπε (Ὀ.) συγγράμματα μετρικὰ καὶ ὅσα καὶ αὐτὸς ἐν Ἀργοναυτικοῑς (VS. 7—46, nr. 224) κατ’ ἐπανάληψιν ἀριθμεῖ, καὶ τὰ πλείω μυθικοῖς κατὰ τὸν ποιητικὸν
τρόπον περὶ Θεῶν ᾕκαὶ Κοσμογενείας, Ὑμνους διαφόρους εἰς Θεούς, Γεωργικά, Φυσικά, Ἀργολικά (an’Aôtooloyzxd?),

Μετέωρα, Λιθικά, Μυστήρια διάφορα, περὶ τῶν Φυτῶν,
5*

68

DE LIBRIS ORPHICIS

225—226

Βοτανιόἰ·, Χωρογραφίας, Ἰατρικῆς, Νόμιον καὶ ἁπλῶς εἴπω, περὶ παντὸς πράγματος παρ’ Αἰγυπτίων τά πλείω μετενέγκωυ. Τελευταϊα τά Ἀργοναυτικά, ἐν οἷς διηγεῖται ὅσα ἔπραξαν καὶ ἔπαθον οἱ Ἀργοναῦται καὶ πῶς ἁρπάξαντες τὴν,Μήδειαν καὶ τὸ χρυσοῦν δέρας ἐπανῆκον πολλάκις <κιν>δυνεύοντες.... 99... γεγόνασι δὲ Ὀρφεϊς ἕξ· πρῶτος οὗτος άρχαῖος ποιητής ἐκ Λειβήθρων τῆς Θράικης· δεύτερος Κικοναῖος ἐκ Βισαλτίας τῆς Θράικης ἐποποιὸς πρὸ τῶν (ἐποποιῶς πένθων Marm. Taur.) Ίρωῖκῶν

καὶ αύτός ὃς συνέγραψε ΆῙυθοποιίαν, Ἐπιγράμματα, Ἵῆιινους· τρίτος Ὀδρύσης Ἐποποιίάν τινά ποιήσας· τέταρτος Κροτωνιάτης Ἰταλιώτης ὃς συνῆν Πεισιστράτιοι τώἰ τυράννωι, συνέγραψε δὲ· Δεκαετηρίαν, Ἀργοναυτικά καὶ. ἄλλα· πέμπτος Καμαριναῖος Σικελιώτης ἐποποιός, οὗ φασιν εἶναι τὴ ν εἰς Ἅιδην

κατάβασιν· ἕκτος καὶ τελευταῖος βασιλεὺς Θραικῶν, ἐφ’ οὗ Ἀμάζονες ἐόασμόλογησαν Φρύγας. 100 καὶ ταῦτα μὲν ἐκ πολλοῦ περὶ τοῦ σοφοῦ Ὀρφέως, ὅν ἔνιοι άλόγως ὦδε γεγονέναι φασίν, ὅπερ άόύνατον δοκεῖ, ἐπειδὴ καὶ ποιηταὶ καὶ ἱστορικοὶ καὶ χωρογραφεῑς αὐτὸν γεγονέναι φασὶ καὶ ποιητὴν καὶ μουσικὸν καὶ συμπλεῖν Ἀργοναύταις.
225 a. Celsus ap. Origin. I 16 (I 68, 33 Koetsch.) Λίνον δὲ καὶ ΆῙουσαῑου καὶ Ὀρφέα καὶ τὸν Φερεκύδην καὶ τὸν Πέρσην

Ζωροάστρην καὶ Πυθαγόραν φήσας περὶ τῶνδε διειληφέναι, καὶ εἰς βίβλους κατατεθεῖσθαι τα ἑαυτῶν δόγματα καὶ πεφυλάχθαι αὐτὰ μέχρι δεῦρο. καὶ ἑκών μὲν ἐπελάθετο τοῦ περὶ τῶν νομιζομένων θεῶν μύθου (ὃς άνθριοποπαθοῖν, (ἵναγεγραμίιιένοπ’ μάλιστα ὑπὸ Ὀρφέως. 226. Claudian. Carm. minor. XXIII 11 p. 226 Koch Orpheos alii libros impune lacesszmt nec tua seczmmz te, 111m0, fama vehit; Epithalam. de nupüis Honorii Augusti (X) vs. 229 p. 99 Koch illa autem secum tari taedasque parari nescia divinae fruitur sermone parentis matewwsque bibit mores exemplaque disait prisca pudicitiae Latios aies volvere libros desiiiit aiit Graios, ipsa genctrice magistrat, llIaeonius quaecuquie seneæ aut ΤῘιναοίιιε 0. aut

JIIytilenaeo modulatur pectine Sappho. Idem Carm. minor. XXXI 27
p. 247 K. commemorat Orphei Titanomachiam vel potins Gigantemachiam proeliaqleie altisoni refereiis Phlegmea mariz‘i, Titammz fractas Enceladique minas et vs. 25. 33 hymnum Orphicum in

Iunonem. Dieterich Nekyia2 159 11.1. Ο. Herculis facta_celebrans
in praef. carm. De raptu Proserp. II; nr. 160 a.

227—232

DE LIBRIS ORPHICIS

AUCTORES DE ORPHEO

69

227. Mich. Psellus Ἐγκεόμ. εἰς τήν μητέρα αὐτοῦ 84* (Sathas
Μεσαιωνικὴ βιβλ. V 57) de se ipso πᾶσιν ἐντυχών βιβλίοις Ἑλληνικοῖς, εἰπεῖν δὲ καὶ βαρβαρικοῖς, ὁπόσα Ὀ. ἢ Ζωροάστρης ἢ

Ἀμμοῦς συνέγραψεν ὁ Αἰγύπτιος, ὁπόσα τε Παρμενίδαι καὶ Ἐμπεδοκλεῖς έν ἔπεσι συνεγράψαντο, Kern Ηθνηι. LIV 1919, 217. Cf. PS. ibidem 85, V 59 (Krumbacher Gesch. d. byzantin. Lit.2 504).

4. DE SCRIPTORIBUS VETERIBUS.
AUCTORES DE ORPHEO. 228. Pherecydes Atheniensis πρεσβύτερος τοῦ Συρίου ὃν

λόγος τὰ Ὀρφέως συναγαγεῖν Suid. s. Φ. Lob. I 330; Schuster 80
v. nr. 7. Pro Pherecyde Pherecratem intelligendum esse Heynius olim iussit: Sturz Pherecydis fragmenta.2 62. 229. Epigenes Περὶ τῆς εἰς Ὀρφέα <άναφερομένης add.

Bergk) ποιήσεως Vel Περὶ τῆς Ὀρφέως ποιήσεως, quem librum citat Clem. Alexandr. Strom. I 21 (ΙΙ 81,11 Staeh.) et V 8 (ΙΙ 360,10 Staeh.) v. nr. 222. Ex Harpocratione s. Ἴων 103, 14 Bekk.: φιλόσοφόν τι σύγγραμμα τὸν Ίριαγμὸν ἐπιγραφόμενον, ὅπερ Καλλίμαχος άντιλέγεσθάί φησιν οὸς Ἐπιγένους (ὑπὸ Ἐ. Bergk Griech. Litgesch. Ι 395 n. 235; ὥς <καὶ> Ἐπιγένης Diels I3 285, 7; ὠς (ὑπὸ) Ἐπιγένους L. Cohn) eum Callimacho anteriorem fuisse certo evici nequit Lob. I 340. 384; Schuster 55; Bergk 1.1.; Susemihl Griech. Lz'tgesch. I 345 n. 96; Tannery Rev.

de philol. XXI 1897, 191; L. Cohn RE2 VI 64 n. 16. 230. Herodorus [Heracleota?] ὁ τὴν Ὀρφέως καὶ Μουσαίου συγγράψας ἱστορίαν Olympiodor. in Photii Bibl. 80 p.61 a 31 (λέγει δὲ ὅτι νῆσος [80. Oasis] τὸ παλαιὸν ἦν καὶ άπεχερσοόθη καὶ ὅτι ταύτην καλεῖ <Ηρόδο-ιῇος [ΙΙΙ 26] ‘μακάρων νήσουςᾶ (Πρόδωρος δὲ ὁ τ. Ὀ. κ. Μ. σ. ἱστορίαν· Φαιακίδα ταύτην καλεῖ
FHG Π 27h; IV 65 n. 33; Diels II3 167 n. 13 a; F. Jacoby RE2

'VIII 986 V. nr. 5). _ 231. Nicomedes (Acanthius?) Περὶ Ὀρφέως Athen. XIV 637a (οἶδα δὲ καὶ ἄλλο ὄργανον [nomen instrumenti inter— cidisse Observavît Kaibelius] αἷι τῶν Θραικεόν οἱ βασιλεῖς ἐν τοῖς δείπνοις χρῶνται, ὥς φησιν Ν. ἐν τοῖι Π.Ὀ,). FHG IV 465; Lob. I 342.. 232. Apollonius Aphrodisiensis tertii fere a. Chr. saeculi: Ἀ. Ἀ. ἀρχιερεὺς καὶ ἱστορικὸς γέγραφε Καρικά, Περὶ

70

AUCTORES DE ORPHEO

232—233

Ὶράλλεων, Περὶ Ὀρφέως καὶ τῶν τελετῶι· αὐτοῦ Suid. S. V. (FHG IV 310). Ed. Schwartz RE 2 ΙΙ 135 n. 73.
233. Chrysippus apud Philodem. De pietate 80,16 Gomp.

(Doxogr. 547 b 16) = Stoicor. fragm. ed. ab Arnim. Π 316 n. 1078 ἐν δὲ τῶι δευτέρ<ωι> (se. Περὶ Θεῶν) τά τε εἰς Ὀρφέα κ<αὶ> ΛΙουσαῑον ἀναφερ<όμ>ενα καὶ τὰ παρ’ <Ὀ>μήριοι καὶ (ΙΙσιόδωῼ) καὶ Εὐριπίδηι καὶ ποιηταῖς ἄλλοις, <ιὸ>ς καὶ,Κλεάνθης (fr. 539 Arn.), <π>ειρᾶται σ<υ>νόικειοῦν ταῖς δόξαις αὐτῶν. Textum mihi e nova.
collatione suppeditavit Gui]. Croenert v. fr. 30. Cicero De nat. deor. I 15, 41 p. 223 Plasb.1 (Velleius) et haec quidam (Chryszppus, fr. 1077 ΑΓΗ.) in primo libro de naturel (160mm; in secundo autem volt Orphe’i Illusaez' Hesiodz' Homerique fabellas accomodare αιῖ εα quae z'pse primo libre de dais z'mmortalz'bus dixerit, ut etz'am veteäw‘mz' poetae, qui haec ne suspicatz' guident σιντ, Stoz'ci fuisse videantur. Plutarch. De Iside et Osiride 25 p. 360 d. e βέλτιον

οὖν οἱ τά περὶ τὸν Τυφῶνα καὶ. Ὄσιριν καὶ Ἶσιν ἱστορούμενα μήτε θεῶν παθήματα μήτ’ ἀνθρώπων, ἀλλά δαιμόνίον μεγάλων εἶναι νομίζοντες, οὕς (Xyland. ut etiam sequentia ex Euseb. Praep.
ev. V5] ῶς codd.) καὶ Πλάτων καὶ Πυθαγόρας καὶ Ξενοκράτης

(fr. 24 Heinze) καὶ Χρύσιππος (fr. 1103 ΑΓΗ), ἑπόμενοι τοῖς
πάλαι θεολόγοις, ἐρρωμειέστὲρους μὲν ἀνθρώπων γεγονέναι

λέγουσι καὶ πολύ (Euseb.] πολλῆι codd.) τῆι δυνάμει τὴν φύσιν ὑπερφέροντας ἡμῶν, τὸ δὲ θεῖον οὐκ ἀμιγὲς οὔδ’ ἄκρατον ἔχοντας,
ἀλλά καὶ ψυχῆς φύσει καὶ στόματος αἰσθήσει [ἐν ante αἰσθ. de].

Xyland.] συνειληχός, ἡδονὴν δεχόμενον (Euseb.] δεχομένην codd.) καὶ πόνον, καὶ ὅσα ταύταις ἐγγενόμενα ταῖς μεταβολαῖς πάθη τοὺς μὲν μᾶλλον, τοὺς δ’ ἦττον ἐπιταράτται. γίγνονται γὰρ ῶς ἐν ἀνθρώποις καὶ δαίμοσιν ἀρετῆς διαφοραὶ καὶ κακίας. τα γαρ
Γιγαντικὰ καὶ Τιτανικά παρ’ Ἕλλησιν ἀιδόμενα καὶ Κρόνου τινὲς

(Euseb.] τινὸς codd.) ἄθεσμοι πράξεις καὶ Πύθωνος ἀντιτάξεις πρὸς Ἀπόλλωνα, φυγαί (Euseb.] φθόγγοι codd.) τε Διονύσου καὶ πλάναι Δήμητρος οὐδὲν ἀπολείπουσι τῶν Ὀσιριακῶν καὶ Tvçpœ— νικῶν, ἄλλων θ’ ῶν πᾶσιν ἔξεστιν ἀνέδην μυθολογουμένων ἀκούειν.
ὅσα τε μυστικοῖς ἱεροῖς περικαλυπτόμενα καὶ τελεταῖς ἄρρητα δια-

σῶιζεται καὶ ἀθέατα πρὸς τοὺς πολλούς, ὅμοιον ἔχει λόγον. Galen. De placit. Hippocrat. et Platon. ΙΙΙ c. 3 (V 308 Kuehn) 274,14 Muell. ἐμπέπλησται γὰρ ὁ περὶ ἡγεμονικοῦ λόγος ὑπὸ Χρυσίππου
(fr. 906 Arn.) γεγραμμένος ἐπῶν ποιητικῶν ἤτοι. τά πάθη περὶ

τὸν θώρακά τε καὶ τὴν καρδίαν συνίστασθαι μαρτυρούντων ἢ δύο εἶναι τῆς ψυχῆς | 275 Muen- δυνάμεις ὅλωι τῶι γένει δια-

233—238 “

AUCTORES DE ORPHEO

71

φερούσας ἀλλήλων, τήν μὲν ἄλογον, τὴν δὲ λογικήν. ὥσπερ γαρ ἐξ Ὁμήρου καὶ <Ησιόόου βραχέα παρεθέμην όλίγωι πρόσθεν οἷν ὁ Χρύσιππος ἔγραψεν, οὕτως ἐξ Ὀρφέως καὶ Ἐμπεδοκλέους καὶ Τυρταίου καὶ Στησιχόρου καὶ Εὐριπίδου καὶ ἑτέρων ποιητιὸν μνημονεύει παμπόλλων ὁμοίαν ἐχόντων ιῖτοπίαν, οἷον καὶ ὅταν ἐπαινῆι (?Mue11.] εἴπηι codd.) Tvpraïor λέγοντα κτλ. (Bergk
PLG II4 fr. 13 p. 404). Lob. I 342. Cf. etiam Galenum ibidem

p. 281,1SS. Muell. ἐμπλήσας ὃ Χρύσιππος (fr. 907 Arn.) ὅλον τὸ βιβλίον ἐπῶν Ὁμηρικῶν καὶ (Ησιοδείων καὶ Στησιχορείων Ἐμπεόοκλείων τε καὶ Ὀρφικῶν. Minuc. Fel. Octavius XIX 11 p. 29,8
Waltzing‘. Eadem βενε Chrysz'ppus: τίνι ιῖίυιῗηαινι ναΐίουαῑονι, ηαΐιινιινι et mundum, intérim et fatalem necessz'tatem deum credz't Zenonemque (fr. 162 Arn.) z'nterpretatz'one plzysz'ologz'ca (physiologich Bursian.] phylologz’ae P corr. ex physologiae) in Hesiodz', Homem' Orphez'gue carmz'm'bus imitatm‘.

234. θαγόρου ΙΠ 636 V. 235.

[Characis Pergameni Συμφωνία Ὀρφέως Πυκαὶ Πλάτωνος περὶ τὰ λόγια (Eudocia. FHG Kern Orph. 1 n. 1) commenticia est; sed V. nr. 9.] Erotylus ἐν τοῖς Ὀρφικοῖς in papyro Leidensi W

secundi fere p. Chr. saeculi Leemans Pap. graec. ΙΙ 1885, 21 a 34. 35 p. 155 = Dieterich Abraxas 202,16 (V. 165 et N. Jahrb. Suppl.

XVI 1888, 754 = Kl. Ηοῖιν. 6). Cf. Zosimus Περὶ τοῦ θείου ὕδατος Berthelot Coll. des anciens. alchimist. Grecqu. II 1888 p. 144, 7 et
I (Introduction) p. 17. 236. Theon Malal. Chron. XIII p. 343,11 ἐπὶ δὲ τῆς βασι-

λείας αὐτοῦ (Γρατιανοῦ a. 367—383) Θ. ὁ σοφώτατος φιλόσοφος ἐδίδασκε καὶ ἡρμήνευε τὰ εἷστρονομικιέ καὶ τα Ἑρμοῦ τοῦ Τρισμεγίστου συγγράμματα καὶ τιὶ Ὀρφέως Reitzenstein Ροίυιαιιᾱνεε
211 n. 1; Heeg Festsclw'. für ΙΙΙ. υ. Schéma 1912, 164.

237. Hierocles (c. a. 420) in Photii Bibliotheca. 214 p. 173e 13 SS. Bekk. (librorum Περὶ προνοίας) ὁ δὲ δ’ τα λεγόμενα λόγια
καὶ τοὺς ἱερατικούς θεσμοὺς εἰς συμφωνίαν συνάγειν οἷς Πλάτων

ἐδογμάτισε βούλεται· ὁ δὲ ε’ εἰς Ὀρφέα καὶ Ὅμηρον, καὶ ὅσοι ἄλλοι, πρὸ τῆς Πλάτωνος ἐπιφανείας ἐγνωρίζοντο, τήν Πλάτωνικὴν περὶ τῶν προκειμένων φιλοσοφίαν οἷναπτει. Lob. I 345.
238. Syrianus (Procli magister; Academiae rector a. 431/2) Εἰς τὴν Ὀρφέως θεολογίαν βιβλία β’ et Συμφωνία Ὀρ-

φέως Πυθαγόρου καὶ Πλάτωνος Suid.

Lob. I 344; Rohde

Psyche I6 414 ss.; Kroll De oraculis Chald. 7, qui iure addit Procl.

Theolog. Platon. 215, 41 καὶ οὗτος τοίνυν ἐν τοῖς τῆς Συμφωνίας

72

AUCTORES DE ORPHEO

288—239

<συγὲ>γράμμασμ Syriani Ὀρφικαὶ συνουσίαι ap. Procl. in Tim. I 315, 2 Diehl.
239. Proclus (a. 4.10—-—485) Marin. Procli Vita 18 p. 160, 33

Boisson. νύκτωρ τι· καὶ μεθ’ ἡμέραν ἀποτροπαῖς καὶ περιρραντηρίοις καὶ τοῖς ἄλλοις καθαρμοῖς χρεόμενος, ὁτὲ μὲν Ὀρφικοῖς, ὁτὲ δὲ Χαλδαϊκοῖς... c. 20 p. 161, 21 πιεζόμενος γὰρ ὑπὸ ταύτης (se. τῆς τελευταίας νόσου) καὶ περιωδυνίαις συνεχόμενος, ἐκκρούειν ἐπειρᾶτο τὰς άλγηδόνας. παρεκελεύετο οὖν ἡμῖν ἑκάστοτε ὕμνους
λέγειν, καὶ, λεγομένων τῶν ὕμνων, πᾶσα εἰρήνη τῶν παθῶν

ἐγίγνετο καὶ άταραξία. καὶ ὅ γ’ ἔτι τούτου παραδοξότερον, ὅτι, καὶ μνήμην εἶχε τῶν λεγομέηον, καίτοι τῶν άνθρωπίνων σχεδὸν ἁπάντων ἐπιλελησμένος, ἐπιβρισάσης αύτῶι τῆς παρέσεως. ἄρχομένων γὰρ ἡμῶν ὑμνεῖν ἐκεῖνος άνεπλήρου τούς ὕμνους καὶ τῶν Ὀρφικῶν ἐπῶν τα - πλεῖστα· καὶ γὰρ ταῦτά ἐστιν ὅτε· παρόντες οἷνεγιγνιόσκοιιιεν. c. 26 p. 163, 42 καὶ τοιαύταις μὲν άρεταῑς συνεβίω ἔτι συσχολάζων τῶι ᾳ-ιλοσόᾳωι Συριανῶι, καὶ τὰς τῶν άρχαιοτέρων ἐπεξιών πραγματείας· τῆς δὲ Ὀρφικῆς καὶ Χαλδαῖκῆς θεολογίας στοιχεῖα ἄττα καί οἱονεὶ σπέριιιατα παρὰ τοῦ διδασκάλου λαβών, δια τὸ μή φθῆναι καὶ έν τοῖς ἔπεσιν αύτῶι. συγγενέσθαι (προέθετο μὲν γὰρ ἐξηγήσασθαι αύτῶι τε καὶ τῶι ἐκ τῆς Συρίας φιλοσόφωι καὶ διαδόχωι Δομνίνωι, θάτερα τούτων, ἤτοι τα Ὀρφέως η’ τα λόγια, καὶ αἵρεσιν αὐτοῖς
προῦτεινε τῶν ἑτέρων· ἐπειδη δὲ ού συνήχθησαν, οὐδὲ τὰ

αύτά εἵλοντο ἀμφότεροι, ἄλλ’ ἐκεῖνος μὲν τά Ὀρφέως, ὁ δὲ ἡμέτερος τὰ λόγια, τοῦτό τε αὐτὸ διεκώλυσεν καὶ τὸ μὴ πολύν
ἐπιβιῶναι χρόνον τὸν μέγαν Συριανόν), λαβών δ’ οὖν, ῶς εἴρηται (164),παριέ τοῦ καθηγεμόνος τάς ιῖφορμάς, καὶ μετ’ ἐκεῖνον

τοῖς τε εἰς Ὀρφέα αύτοῦ ὑπομνήμασιν ἐπιμελῶς ἐντυγχάνων, καὶ
τοῖς Πορφυρίου καὶ Ἰαμβλὶχου μυρίοις ὅσοις εἰς τά λόγια καὶ

τά σύστοιχα τῶν Χαλδαίων συγγράμματα, αὐτοῖς τε· τοῖς θείοις
λογίοις ἐντρεφόιιιενος, ἐπὶ τὰς άκροτάτας τῶν ιῖρετῶν, (ὃς πρὸς

ιῖνθρωπίνην ψυχήν, ἀνέδραμεν, ιῖς ὁ ἔνθους· Ἰάμβλιχος ὑπερφυῶς’θεουργικάς (ἐπεκάλεσεν. c. 27 p. 164,42 ιῖιίιγιγνῶσκων δὶἐγεό ποτε παρ’ αύτῶι τοὶ Ὀρφέως, καὶ οὗ μόνον τα παρά τῶι Ἰαμβλίχωι καὶ Συριανῶι ιῖκούων έν ταῖς ἐξηγήσεσιν, άλλτέ πλείω τε ἅμα καὶ προσφυέστερα τῆι θεολογίαι, ήιτησα τὸν φιλόσοφον μηδὲ τήν τοιαύτην ἔνθεον ποίησιν άνεξήγητον ἐᾶσαι, ὑπομνηματίσασθαι δὲ καὶ ταύτην ἐντελέστερον. Ὁ δὲ ἔφασκεν προθυμηθῆναι μὲν πολλάκις γράψαι, κωλυθῆναι δὲ ἐναργῶς ἔκ τινων ἐνυπνίων, αὐτὸν γὰρ ἔλεγεν θεάσασθαι τὸν διδάσκαλον,

239 -243

AUCTORES DE ORPHEO

73

ἀπείργοντα αὐτὸν μετα άπειλῆς, μηχανήν οὖν ἐνταῦθα ἄλλην ἐπινοῶν, ἠξίωσα γὰρ παραγράφειν αὐτὸν τὰ άρέσκοντα τοῖς
τοῦ διδασκάλου’βιβλίοις πεισθέντος δὲ τοῦ άγαθοειδεστάτου καὶ παραγράψαντος τοῖς μετώποις τῶν ὑπομνηῌ65),ιιάτων, ἔσχομεν συναγωγήν εἰς ταύτὸν ἁπάντων, καὶ ἐγένετο εἰς Ὀρφέα

αὕτῶι σχόλια καὶ ὑπομνήματα στίχων οὐκ ὀλίγων, εἰ καὶ μὴ εἰς πᾶσαν τὴν θέομυθίαν ἤ πάσας τοὶς ραψωιδίας ἐξεγένετο ιιῦτοῖι τοῦτο ποιῆσαι. LudWich Känigsberger Stud. I 1887, 74 n. 16. Procli libri de Orpheo a. Suida ad Syriani praeceptoris exemplum ficti sunt (R. Schoell Anecd.

varia Π 5). 240. Σαραπίων Isidori Alexandrini (c. a. 490) amicus, Suid. S. V. ζητητικὸς δὲ (ὂν τῆς ἀληθείας καὶ φύσει θεωρητικὸς οὐ
περὶ τὰ τεχνικώτερος τῆς φιλοσοφίας ἠξίου διατρίβειν, άλλὰ τοῖς

ιὲδροτέροις καὶ ἐνθουσιαστικωτέροις νοήίιιασιν ἐνεφύετο. διὸ μόνον σχεδὸν τὸν Ὀρφέα ἐκέκτητο καὶ ιῖνεγίγνωσκεν, ἐρωτῶν ἐφ’ ἑκάστοις άεὶ τοῖς παραπίπτουσι ζητήμασι τὸν Ἰσίδωρον, ἄκραν ιὸς εἰπεῖν ἐπιστήμην ἐν θεολογίαι προβεβλημένον... ὃς οὕτω μὲν κατεφρόνει χρημάτων (ὅστε κεκτῆσθαι μηδ’ ὁτιοῦν ἢ μόνα d‘v'o τρία βιβλία, ιῧν ἦν καὶ ἡ Ὀρφέως ποίησις. Adde etiam
Damascii Isidori Vitam 126 p. 132 Westerm. de Asclepiodoto (c. a. 475) πρὸς δὲ τήν Ὀρφικήν τε καὶ Χαλδαϊκήν την ὑψηλοτέραν σοφίαν

καὶ τόν κοινὸν φιλοσοφίας νοῦν ὑπεραίρουσαν ἔτι μᾶλλον ἐλείπετο (Kroll De or. Chald. 8) et Suid. s. ‘IIga‘Z‘azog de Asclepiade Neoplatonico (non Mendesio v. Freudenthal.RE'2 ΙΙ 1631 11.35) (ὅρμησε γράφειν περιέχουσαι)’τῶν θεολογιῶν ἁπασῶν τὴν συμφωνίαν. Lob. I 344 s. Hoc Ιοοο posui quamquam neque Asclepiadem neque Asclepiodotum neque Sarapionem de Orpheo librum condidisse inde non patet.

241. Sandon Hellanici (nr. 242Ρ) filius, φιλόσοφος (ignotae aetatis) ἔγραψε Ὑποθέσεις εἰς Ὀρφέα βιβλίον α’ Suid. Lob.
I 337. 340; Schuster 86; Zeller I6 128 n. 6.

242. Num Hieronymus (FHG ΙΙ 450) et Hellanicus
(Damasc. De princip. I 317, 15 Rue), de. quorum aetate certi adhuc nihil statui potest, peculiares de Orpheo libros scripserint, dubium est, Schuster 99. V. P. ΙΙ 3 de Theogonia Hieronymiana.

Pamphili Alexandrini Ὀρφικά ex Reinesii ooniectura ap. Suid. s. Πάμφιλος Ἀλεξανδρεύς (trad. Ὀπικά) orta. sunt Lob. I 342. 243. Phot. Bibl. cod. 170 p. 117a Bekk. άνεγνιόσθη βιβλίον πολύστιχον, μᾶλλον d'î- πολύβιβλον, ἐν λόγοις μὲν ιέ, τεύχεσι δὲ

74

AUCTORES DE ORPHEO

243—245

ε’, ἐν οἷς μαρτυρίαι δῆθεν καὶ χρήσεις ὁλοκλήρων λόγων, οὐχ Ἑλληνικαὶ μόναι, οἷλλὰ καὶ Περσικαὶ καὶ Θράικιοι καὶ Αἰγύπτιοι καὶ Βαβυλωνιακαὶ καὶ Χαλδαϊκαὶ καὶ δη καὶ Ἰταλοὶ ἐκ τῶν παρ’ ἑκάστοις δοκούντων λογίων κατεστρώθησαν, ἅς ὁ συγγραφεὺς συμφερομένας πειρᾶται δεικνύειν τῆι τῶν Χριστιανῶν

εἷχρεὶντωι καὶ ὑπερφυεῖ καὶ θειοτάτηι θρησκείαι κτλ.... περὶ τούτων (Ἑλλησί τε καὶ Αἰγυπτίοις καὶ Χαλδαίοις καὶ τοῖς προειρημένοις πεφιλοσοφῆσθαί τε καὶ διακεκηρῦχθαι ἐν ἰδίοις αότῶν

πειρᾶται δεικνύναι συγγράμμασιν·.,. τὸ μέντοι ὄνομα τοῦ συντεταχότος τα τεύχη μέχρι νῦν οὐκ ἔχομεν εἰδέναι· οὔ γὰρ ένεφέρετο τοῖς βιβλίοις, ὅσα εἴδομεν, πλήν γε δη ὅτι Κωνσταντινούπολιν (όικει, γυναικί τε νόμωι γάμου συνεόικει καὶ τοῖς ἐξ αὐτῆς αὑτοῦ παισί, καὶ ὅτι μετά τούς ἾῙρακλείου χρόνους (a. 610—641) τὸν βίον διήνυσεν. Lob. I 346.
POETAE ET PHILOSOPHI ORPHEI LIBRIS USI.

244. Plato Ion 536b ἐκ δὲ· τούτων τῶν πρῶτων δακτυλίων, τῶν ποιητῶν, ἄλλοι ἐξ ἄλλου αὖ ἠρτημένοι (TF] οἷνηρτημένόι W)
εἰσὶ καὶ ἐνθουσιάζουσιν, οἶ μὲν ἐξ Ὀρφέως, οἱ δὲ έκ ῧΙουσαίου”

οἱ δὲ πολλοὶ ἐξ Ὁμήρου κατέχονταί τε καὶ ἔχονται. Diels 113 167 11.14a. 245. Homerus Philostrat. Heroic. 301 (ΙΙ p. 161,19 Kays.) (τὸν Ὅμηρον) ίιιεγαλορρημοσύνην τε γὰρ ὑπὲρ τὸν Ὀρφέα ἀσκῆσαι ἦδονῆι τε ὑπερβαλέσθαι τὸν ςΗσίοδον καὶ ἄλλωι ἄλλον... Ι 162,12 Ka-VS- Ὀρφέα δὲ ἐν πολλοῖς τῶν κατα θεολογίαν ὑπερῆρε, Μουσαῖον δ’ ἐν ῶιδαῖς χρησμῶν, καὶ μὴν καὶ Παμφῶ σοφῶς μὲν ένθιῃιιηθέντος, ὅτι Ζεὺς εἴη τι) ζωιογονοῦν καὶ δι’
οὗ εἷνίσταται τα ἐκ τῆς γῆς πάντα, εὐηθέστερον δὲ χρησαμένου

τῶι λόγωι καὶ καταβεβλη,ιιένίε ἔπη ἐς τὸν Δία ἄισαντος” ἔστι γὰρ τά τοῦ Παμφῶ ἔπη· εΖεῦ κύδιστε, μέγιστε θεῶν, εἰλυμένε κόπρωι μηλείηι τε καὶ ἱππείηι καὶ ἡμιονείηϋ (eosdem versus Vindicat Gregorius Nazianzen. Or. in Iulian. Ι 141 [Migne 35, 653]
Orpheo, v. Nonn. Abbas Migne 36,109.83 Lob. I 745 II; Ab. fr. 289)

. καὶ τὰς μάχας δέ, ὁπόσαι Ποσειδῶνι μὲν πρὸς Ἀπόλλω, Λητοῖ δὲ πρὸς Ἑρμῆν ἐγένοντο, καὶ ῶς ἐμάχοντο ἦ Ἀθηνᾶ τῶι
Ἄρει καὶ ὁ (Ἡφαιστος τῶι. ὕδατι, ταῦτα τὸν Ὀρφέως τρόπον

πεφιλοσοφῆσθαι τῶι Ὁμήρωι φησὶ καὶ οὐ μεμπτὰ εἶναι πρὸς ἔκπληξιν καὶ θεῖα, (ὅσπερ τὸ (ἀμφὶ δὲ σιίλπιγξε μέγας οὕρανος’ καὶ <ῶς add. Kays.) ‘(Ëîremiôqac'v Ἀιδωνεὺς τοῦ θρόνου τινασσομένης τῆς γῆς ἐκ Ποσειδῶνος’., Orphei versus quos Homerus

245—249

AUCTORES DE ORPHEO

75

mutuatus esse criticis veteribus Videbatur congessit Hermannus

Orphica. 477, V. Geffcken N. Jahrb. XXIX 1912, 596.
246. Hesiodus Schol. LycoPhr. 399 p. 149, 13 Sch. Ἡσίοδος

ἐν τῆι Θεογονίαι (485 Rz.) τὴν Ὀρφέως ὑποκλέψας καὶ παραφθείρας Θεογονίαν. De Terpandro V. nr. 12.

247. Dialectus Dorica Iamblich'. Vita Pythagor. 34, 243,
p. 170,1 N. (Metrodorus [Lob. Ι 722 n. b; Nauck p. 168; Rohde

Rhein. Mus. XXVII 1872, 57 = Kl. Schr. ΙΙ 167]) κεχρῆσθαι δὲ τῆι Δωρικῆι διαλέκτωι καὶ τὸν Ὀρφέα, πρεσβύτατον (Cobet] πρεσβύτερον codd.) ὄντα τῶν ποιητῶν. Greffean N. Jahrb.
XXIX 1912, 610; v. nr. 28.

248. Pythagoras Diogen. Laert. VIII 8 Ἴων δὲ ὁ Χ. ἐν τοῖς Τριαγμοῖς φησιν αύτόν (Pythagoram) ἔνια ποιήσαντα άνε’νεγκεῖν εἰς Ὀρφέα. Clem. Alex. Strom. I 131 (ΙΙ 81,10 Staeh.) Ἴων δὲ ὃ Χ. ἐν τοῖς Ίριαγμοῖς καὶ Πυθαγόραν εἰς Ὀρφέα άνενεγκεῖν τινα ἱστορεῖ. Cf. Suid. S. Ὀ. m“. 223d: ἔγραψε Ter μούς, λέγονται δὲ εἶναι Ἴωνος τοῦ τραγικοῦ· ἐν δὲ τούτοις τὰ (Ιεροστολικά καλούμενα. Diels I3 287 n. 2. Cf. Ρ. Π s. ΤΡΙΑΓΜΟΙ.
249. Iamblich. Vita Pythag. 28,146. 147 p.106,1 N. ex Androcyde (Bertermann De Iamblichi Vitae Pythagoricae fon-

tibus diss. Regimont. 1913, 29. 32) πόθεν δή οὖν τήν τοσαύτην εὐσέβειαν παρέλαβον οὗτοι οἱ ἄνδρες, εἴ τις βούλοιτο μαθεῖν,
ῥητέον [ὃς τῆς Πυθαγορικῆς κατ’ άριθμὸν θεολογίας παράδειγμα

ἐναργὲς ἔκειτο παρὰ Ὀρφεῖ.1’ οὐκέτι δὴ οὖν οἷμφίβολον γέγονε τὸ τὰς άφορμάς παρὰ Ὀρφέως λαβόντα Πυθαγόραν συντάξαι τὸν περὶ Θεῶν λόγον, ὃν καὶ Ἱερᾲν διὰ τοῦτο ἐπέγραψεν,2 (ὃς (ἲν ἐκ τοῦ μυστικωτάτου άπηνθισ,ιιένον παρὰ Ὀρφεῖ τόπου -- εἴτε ὄντως τοῦ ἀνδρός, (ὃς οἱ πλεῖστοι λέγουσι, σύγγραμμά ἐστιν, εἴτε Ίῧφλαύγους, ὥς ἔνιοι τοῦ διδασκαλείου ἐλλόγιμοι καὶ άξιόπιστοι διαβεβαιοῦνται, ἐκ τῶν ὑπομνημάτων τῶν Δαμοῖ τῆι

θυγατρί, οἷδελφῆι δὲ Ίηλαύγους,3 ιῖπολειφθέντων ὑπ’ αὐτοῦ Πυθαγόρου, ἅπερ μετὰ θάνατον4 ἱστοροῦσι δοθῆναι Βιτάληι5 τε τῆι Δαμοῦς θυγατρὶ καὶ Τηλαύγει <ἐν>6 ἡλικίαι γενομένωι, υἱώ( μὲν Πυθαγόρου, άνόρὶ δὲ τῆς Βιτάλης· κομιδῆι γὰρ νέος ὑπὸ τὸν Πυθαγόρου θάνατον ἀπολελειμμένος ἦν παρα Θεανοῖ τῆι μητρί —— δηλοῦται δὴ διὰ τοῦ Ἱεροῦ λόγου τούτουἹ ἤ περὶ Θεῶν λόγου, ἐπιγράφεται γὰρ ιῖμφότερον,8 καὶ τίς ἤν ὁ παραδεδωκώς Πυθαγόραι τὸν περὶ Θεῶν λόγον. λέγει γάρ· Ι 1°7N-’(λόγος)9 ὅδε 10

76

AUUTORES DE ORPHEO

249—2493.

περὶ θεῶν Πυθαγόρα τώ Μινγσιὶρχω,11 τὸν ἐξέμαθον,’ὀργιασθεὶς

ἐν ικίιβήθροις 12 τοῖς Θραικίοις, Ἀγλαοφιίμω τελεστοῖ13 μεταδόνmg,“(ὃς ἄρα Ὀ. ὁ Καλλιόπας κατὰ τὸ Πάγγαιον ὄρος ὑπὸ τᾶς ματρός πινυσθεὶς ἔφα, ταν (ἷριθμιό οὐσίαν 15 (ἷΐδιον’6 εἶναι μὲν17 ιῖρχιὶν προμαθεστιίταν τιῦ παντὸς (ὀρανῶ καὶ γᾶς καὶ τᾶς μεταξῦ
φύσιος, ἔτι δὲ καὶ θείωνΙὸ καὶ, θεῶν καὶ δαιμόνων διαμονᾶς

ῥίζαν.) (147) ἐκ δὴ τούτων φανερὸν γέγονεν ὅτι τὴν εἷριθμιόι 19 ιὸρισμένην οὐσίαν τῶν’θεῶν πιιραῖθ τῶν Ὀρφικῶν παρέλαβεν. ἐποιεῖτο δὲ δια τῶν αὐτῶν ιῖριθμιόν καὶ θαυμαστὴν πρόγνωσιν καὶ θεραπείαν τῶν θεῶν κατά τούς ἀριθμοὺς 21 ὅτι μάλιστα
συγγενεστιίτην. 22 1 ἔκειτο παρὰ ὀρφεῖ Ε, ἔκειτο (ἔκειντο pr.) περὶ (suprascr. pr. m. α et ὰ) ὄρφεῖ Ο, ἔκειτό πως (ἔκειτο πῶς Ρ’) ἐν ὀρφεῖ Ρ. 2 ἐπέγραψεν Ρ, ἐπεγράψαμεν ΕΟ. 3 ἀδελφῆι δὲ Τηλαύγους post ὑπ’ αὐτοῦ Πυθαγόρου ΕΟ, transpos. Cobet. 4 μετά τὸν θάνατον αὐτῆς exspectat Nauckius. 5 Βιστάλα
Damonis filia in Epistolog‘raph. Graec. 603, 9 Herch. 6 ἐν om. ΕΟ, add. Menag. 7 τούτου Nauck., τοῦτο Ε, 0m. C unde δηλοῦται δὴ διὰ τοῦ ἱεροῦ ἢ περὶ θεῶν

λόγου elicere volebat Kiessling.; verba ἢ περὶ θεῶν - ἀμφότερον 1mois secl. Nauck. 8 ἀμφότερον Ε, ἀμφότερα Ο. 9 λόγος add. Lobeck Agl. I 722 n. c. 10 ὅδε Valcken., ὁ δὲ ΕΡ, οἳ δὲ Ο. 11 Μνασάρχω Valcken. 12 λιβήθροις codd., Λειβήθροις Valcken. v. m'. 250. 13 τελεστᾶ Schneid., τελεύτα ΕΟ, τέλευτα P, τελετὰς Cuper. 14 μεταδιδόντος Cuper, Lob. v. nr. 250. 15 ὠσίαν Valcken., ἐσίαν Lob. 16 αἵδίαν Lob. 17 εἶναι μὲν ΕΟ,
ἔμμεν Valcken. cf. Rohde ΚΖ. Schr. ΙΙ 154 n. 1. 18 καὶ θείων ζοοᾶᾱ. quod delere volebat Nauck., καὶ θείαν Rohde Rhez’n. flIus. XXXIV 1879, 267.

19·τὴν ἀριθμῶ Ε, τῷ ἀριθμῷ ΟΡ. 20 παρὰ Ε, περὶ ΟΡ. 21 κατά τούς ἀριθμούς verba abesse mavult Nauck. 22 εὐσεβεστάτην pro συγγενεστάτην temptabat idem. Lob. I 721; Rohde Ricain. 211m. XXVII 1872, 46 = ΚΖ. Schr. ΙΙ 154; Bertermann ll.

249 a. Iamblich. Vita. Pythagor. 28, 151 p. 110, 5 N. ὅλως
δὲ φασὶ Πυθαγόραν ζηλωτὴν γενέσθαι τῆς Ὀρφέως ἑρμηνείας τε καὶ διαθέσεως, καὶ τιμᾶν τούς θεοὺς Ὀρφεῖ παραπλησίως, ἱσταμένους1 αὐτούς ἐν τοῖς ιῖγείλμασι καὶ τῶι· χαλκῶι, οὐ ταῖς ἡμετέραις συνεζευγμέτόυς μορφαῖς, ἄλλα τοῖς ἱδρύμασι τοῖς θείοις,ἳ πάντα περιέχοντας καὶ πάντων προνοοῦντας καὶ τῶι

παντὶ τήν φύσιν καὶ τήν μορφὴν ὁμοίαν ἔχοντας.

ιῖγγέλλειν

δὲ αὐτῶν τοὺς καθαρμοὺς καὶ τας λεγομένας τελετάς, τήν οἷκρι-

βεστιίτην εἴδησιν αὐτῶν ἔχοντα. ἔτι δὲ φασὶ καὶ σύνθετοι· αὐτὸν ποιῆσαι τήν θείαν φιλοσοφίαν καὶ θεραπείαν | ΜΝ· οἳ μὲν
μαθόντα παρὰ τῶν Ὀρφικῶν, α’ δὲ παριέ Χαλδαίων3 καὶ μάγων,

α δὲ παρα τῆς τελετῆς-4 τῆς ἐ r Ἐλευσῖνι γιί.·ο,ιιένης, ἐν ᾜιβρωι

249a—252

AUCTORES DE ORPHEO

77

τε καὶ Σαμοθριίικηι καὶ Δήλωι, καὶ εἴ τιὸ παρα τοῖς κοινοῖς,ὃ καὶ περὶ τούς Κελτούςῖ δὲ· καὶ τήν’Ᾱθηρίαν V. nr. 249.
1 ἱστάμενον Scalig. 2 θείοις Amen, θεοῖς F0, totus locus admodum

corruptus. 3 παρὰ Χαλδαίων F, περὶ χαλκιδέων C. 4 περὶ τῆς τελευτῆς C. 5 καὶ εἷ’ τι Scalig., καὶ ἀεί τι F0. 6 κοινοῖς F, v. Jos. Mohn. ap. Bertermann. 1.1. 36 11.1.; λοιποῖς Kuster; Θούσκοις Longan., περιοίκοις Nauck. 7 περὶ τοὺς Κελτοίς C, παρὰ τούς Κ. F.

250. Procl. Tim. V prooem. (ΙΙΙ 168, 9 Diehl) Iamblichum
(nr. 249) maxime secutus αὗται δέ εἰσιν αἱ Ὀρφικαὶ παραδόσεις·

(Ê‘γάρ Ὀ. δι’ (ἷπορρήτων λόγων μυστικῶς παραδέδωκε, ταῦτα Πυθαγόρας ἐξέμαθεν όργιασθεὶς ἐν Λιβήθροις (Αεβήθροις codd.)
τοῖς Θραικίοις Ἀγλαοφοίμω τελεστᾶ (τελέστα codd.] τελετοίς L0b.,

alii, τελεστᾶ Diehl) μεταδόντος ἤν περὶ θεῶν Ὀ. σοφίαν παριὶ Καλλιόπης τῆς μητρὸς ἐπινύσθη· ταῦτα γοέρ αὐτός φησιν ὃ Πυθαγόρας ἐν τῶι Ἱερῶι λόγωι, in 40 E (ΙΙΙ 161, 1 Diehl) τοιαῦτα μὲν ἄν τις οἷπὸ τῶν προκειμένων λάβοι δόγματα. Πυθαγόρειον δὲ καὶ τὸ ταῖς Ὀρφικαῖς ἕπεσθαι γενεαλογίαις· ἄνωθεν γαρ εἶπό τῆς Ὀρφικῆς παραδόσεως διοί Πυθαγόρου καὶ εἰς Ἕλληνας ἦ περὶ θεῶν ἐπιστήμη προῆλθεν, ῶς αὐτὸς ὃ Πυθαγόρας φησὶν έν τῶι Ἱερῶι λόγωι, Theolog.P1aton.I 6 p. 13,3 ἅπασα γαρ ἡ παρ’ Ἕλλησι θεολογία τῆς Ὀρφικῆς ἐστὶ μυσταγωγίας ἔκγονος, πρῶτου μὲν Πυθαγόρου παρα Ἀγλαοφήμου τοὶ περὶ θεῶν ὄργια
διδαχθέντος. δευτέρου δὲ Πλάτωνος ὑποδεξαμένου τὴν παντελῆ

περὶ τούτων ἐπιστήμην ἔκ τε τῶν Πυθαγορείων καὶΓ τῶν Ὀρφικῶν γραιιιμιὶτων. 251. Heraclitus Clemens Alexandrin. Strom. VI 2, 27,1 (ΙΙ 443,10 Staeh.) σιωπῶ δὲ (Ηράκλειτον τὸν Ἐφέσιον, ὃς παρ’
Ὀρφέως τα πλεῖστα εἴληφεν. Plutarch. De def. Ol‘ac. 12 p. 415 f.; v. P. II. s. ΛῼΔΕΚΑΕΊἨΡΙΔΕΣ Diels Ηεναίεῖεἱύοεῖ 32 n. 63;

Nestle Philol. LXIV 1905, 367.

252. Hippias Eleus (in Συναγωγῆι '1‘h.Gorñperz) ap. Clem.
Alex. Strom. VI 2, 15,1. 2 (ΙΙ 434, 19 Staeh. = Diels II3 286 n. 6) ἀλλ’ ἵνα μή ἐπὶ πλέον προῖηι ὃ λόγος φιλοτιμουμένων ἡμῶν τὸ εὐεπίφορον εἰς κλοπήν τῶν Ἑλλήνων κατα τοὺς λόγους τε καὶ τα δόγματα ἐπιδεικνύντα, φέρε ἄντικρυς μαρτυροῦντα ἡμῖν Ἱππίαν τὸν σοφιστήν τὸν Ἠλεῖον, ὂς τὸν αὐτὸν περὶ τοῦ προκειμένου μοι σκέμματος ἤκεν λόγον,1 παραστησώμεθα ῶδέ πιος λέγοντα· (τούτων ἴσως εἴρηται τιέ μὲν Ὀρφεῖ, τα δὲ Λίουσαίωι κατα βραχύ ‘-’ ἄλλωι ιῖλλαχοῦ,3 τα δὲἾΙσιόδωι, τά δὲὉμήρωι, τιέ δὲ τοῖς ἄλλοις τῶν ποιητῶν, τὰ δὲ ἐν συγγραφαῖς τὰ μὲν

78

TRAGOEDIAE

COMOEDIA EPYLLIA

PANTOMIMUS

252—257

Ἕλλησι, τὰ δὲ βαρβάροις· ἐγώ δὲ ἐκ πάντων τούτων τιέ μέγιστα καὶ ὁμόφυλα* συνθεὶς τοῦτον5 καινὸν καὶ πολυειδῆ τὸν λόγον
ποιήσομαι).
1 ὃς —— ἧκεν L, ὃς -- ἧκεν Diels, ὃς <εἰς> - ἥκει Staeh. 2 κατά

βραχὺ del. Th. Gomp. Hellen. I 289 3 ἄλλως Geel., ἄλλωι (ἄλλα) ἀλλαχοῦ post βαρβάροις Th. Gomp., ἄλλα ἀλλαχοῦ Η. Gomperz Sophz‘st. und Rhet. 72 n. 155. τὰ δὲ συγγραφεῦσι Th. Gomp. 4 τὰ μάλιστα [καὶ] ὀμ. Nauck. Bull. Acad. Petropolz't. XII 1868, 528; βέλτιστα καὶ Cobet Λόγιος Ἑρμῆς Ι 1866. 1867, 232; τὰ μέγιστα (ἐκλεξάμενος) καὶ (τὰ μάλιστα) ὁμόφυλα
Th. Gomp. 5 οὕτω Th. Gomp.

APPENDIX DE ORPHEO IN POESI CELEBRATO
TRAGOEDIAE. 253. Aeschyli tetralogiae Lycurgeae secunda fabula

Βασσάραι (vel Βασσαρὶδες) cuius argumentum de Orphei morte
agebat v. nr. 45.

Aristiae Ὀρφεύς (P011. IX 43) Namck2 p. 727 fr. 5.
COMOEDIA.

254. Antiphanis Ὀρφεύς Kock CAF ΙΙ 85 fr. 180.
EPYLLIA. 255. De Philita V. supra. nr. 62. Num Bion Smyrnaeus carmen Orphea celebrans condiderit, dubium; V. Knaack RE2 ΙΙΙ 481; Ehwaldium4 ad OVidii Metam. XI 1. 44. Lucani Orpheus: fragmenta in Hosii editione 328. PANTOMIMUS.

256. Lucian. Περὶ ὀρχήσεως 51 ἔχει καὶ Θράικη πολλά τῶι ὀρχησομὲνωι οἷναγκαῖα, τὸν Ὀρφέα, τὸν ἐκείνου σπαραγμὸν καὶ τὴν λάλου αὐτοῦ κεφαλήν τήν ἐπιπλέουσαν τῆι λύραι, καὶ τὸν Αἶμον καὶ τὴν Ῥοδόπην καὶ τήν Λυκούργου κόλασιν. Cf. Ἰάκχου σπαραγμόν 1.1. 39; Kern Orph. 56.
IN AMPHITHEATRO.

257. Martialis Spect. 21 quidqm‘d in Orpheo Rhodope spec— tasse “theatro d’icitur, exhibuz't, (Μῶαν, harena tibi. repsenmt

257 -——262

IN AMPHITHEATRO

ADDENDA

79

scopnlz' mimndaqne silva οιιοιιννιῖέ, quale fuisse nem-us credz'tnr Hesperz'dnm. αῆιιίύ immixtnm pecom’ genus omne femmm et supra vatem mnlta pependz't amis, ipse,sed ingrato iacm't laeemtns αῖ) wrso. haee tamen, haee 9‘68 est facta ita, ficta prior et 21h Orphea gnod subito tellns enn'sz't hiatn, versa ——— mimmur.9 -- venit αἶ) Ειινῃᾱτόο. Friedlaender-Wissowa Sittengeseh. Rems H9 91.
—__—_—.—————

ADDENDA 258. (V. nrr. 46 ss.; 90 ss.) Tatian. Ad Graecos 1 p. 1, 9 Schw. in catalogo εὑρημάτων (cf. Clem. Alex. Strom. I 16, 74, 1
cum notis Staehlinii I 47,20). ποίησιν μὲν γὰρ ἀσκεῖν καὶ

ἄιδειυ Ὀ. ὑμᾶς ἐδίδαξεν, ὃ δὲ αὐτὸς καὶ μυεῖσθαι. 259. (V. e. g. nrr. 27. 164) Quintilian. Instit. I 10, 9 p. 58, 8
Raderm. qzn's ignorat, nmsz'cen... tantnm dam illis antiques temporibus non studn' modo, vernm etiam 'venemtz'onis habuz'sse, ut idem mnsz’ci et vates et sapientes indiearentnr, mittam alios, Ο. et Lz'nns: quorum utrnmqne dz's genitnm, alternm’067‘0, qm'a rudes quoqne atqne agrestes animes admiratione muleeret, non feras mode, sed saxon etz'am silvasque duxz'sse posteritatz’s memom'ae

traditnm est. Lob. I 270 n. p.
260. (V. nr. 67) Lib. Monstr. III 3 (Haupt ΙΙ 246, 19) Hydra angnis armatus fnz'sse describz'tw, qnac Enrydicen coningem Θνχοῖιοὶ in m'pa flnminis capite tmneav’it et demersz't in. gurgz'tem V. F. B011 Στοιχ. Ι 109. 261. Stephan. Alexandr. Περὶ χρυσοποιΐας σὺν θεοῖι πρᾶξις

δευτέρα Phys. et med. Gr. min. ed. Ideler ΙΙ 203, 11 Ὀρφέα γάρ
φησι λιχανὸν τοῖς (suppeditavit benigne Wilamowitzius, post-

quam ipse λιχανοῦς conieci; ληχάνουτες Idel.) ῥυθμικοϊς ἐνηρμόσθτιι φθόγγοις, ὥστε καὶ τῆς ὁμιοταγοῦς οὐσιῶν κινήσεως ἦ συμφωνία ὗπηχῆται, καὶ τὴν ἄιδουσαν ἒμμὲλοῖς ἐκτελεῖ μελωδίαν. 262. Στίχοι εἰς τὸν θεῖοι· der/3M (Ψαλτήριον. Venetiae 1494) V. Legrand Briblz'ogr. Hellén. I 1885, 23 Σίγησον, Ὀοφεῦ’· ῥῖψον, Ἑρμῆ, τὴν λύραν· τρίπους ὃ Δελφοῖς, δύνου εἰς λήθην ἔτι.

PARS POSTERIOR FRAGMENTA ORPHICORUM
1. FRAGMENTA VETERIORA
1. AristOphanes Aves 690 (Avium chorus):
690

ἶν’ ἀκούσαντες πάντα παρ’ ἡμῶν ὀρθῶς περὶ τῶν μετεώρων, φύσιν οἰωνῶν γένεσίν τε θεῶν ποταμῶν τ’ Ἐρέβους τε
Χάους τε

εἰδότες ὀρθῶς, Προδίκωι παρ’ ἐμοῦ κλάειν εἴπητε τὸ λοιπόν. Χάος ἦν καὶ ΝὺξἝρεβός τε μέλαν πρῶτον καὶ Τάρταρος ευρύς, γῆ δ’ οὐδ’ ἀὴρ οὐδ’ οὐρανὸς ἦν· Ἐρέβους δ’ ἐν ἀπείροσι
·
695

κόλποις

τίκτει πρώτιστον ὑπηνέμιον Νυξὴ μελανόπτερος εὔιόν, ἐξ οὗ περιτελλομέναις ὥραις ἕβλαστενἚρως ὁ ποθεινός,
στίλβων νῶτον πτερύγοιν χρυσαῖν, εἰκώς ἀνεμώκεσι ' δίναις.

οὗτος δὲ Χάει πτερόεντι μιγεὶς νυχίωι κατά Τάρταρον εὐρύν
ἐνεόττευσεν γένος ἡμέτερον, καὶ πρῶτον ἀνήγαγεν ἐς φῶς.
700

πρότερον δ’ οὐκ ἦν γένος ἀθανάτων, πρὶν Ἔρως ξυνέμειξεν ἅπαντα. ξυμμειγνυμένων δ’ ἐτέρων ἑτέροις γένετ’ Οὐρανός Ὠκεανός τε καὶ Γῆ πάντων τε θεῶν μακάρων γένος ἄφθιτον.
692 παρ’ ἐμοῦ Προδίκωι R, schol. Nub. 361 et Suid. 696 ποθεινός

698 ἠερόεντι Hermann] codd.] πετηνός Herwerd. c011. Platon. Phaedr. 252 b. 701 γένετ’ Ald.] ἐγένετ’ PVAP, γέγον7 εὐρώεντι Kock, νύχιος Herwerd.
Kiehl Mnemosyn. ΙΙ 1853, 104.

Diels II3 166 n. 12; Kern De Theogon. 48. 72; Gruppe Suppl. 744; Holwerda 304'; Zeller 16 125 n. 2; Susemihl Ind. IX. XVII; Dieterich 1. infra allato 123.

1-

03

FRAGMENTA VETERIORA

81

Errat Schol. 693 ταῦτα οὔκ ἀναγκαῖοι* ἀπευθύνειν πρὸς τὰ (Ποιόόου ἢ πρός τινα ἄλλου τινὸς γενεαλόγου. Immo Theogoniae
Orphicae primum vestigium (3. 414); quo in libro 11311313 sit, ignoramus. Mysteria Orphica in Aristophanis Nubîbus 250 ss. irrisa esse,

Β131311011. Rhein. Μιιε. XLVIII 1893, 275 z ΚΖ. Soin: 117 luçuä
lenter demonstravit V. test. nr. 205. Memoratu dignum est, etiam mythum Aristophaneum in Platonis Symposio 189 d doctrinam Orphicam sapere, ut Conr. Ziegler N. Jahrb. XXXI 1913, 529 recte quidam observavit, Wilamowitzius autem Platon 11370 et Deubner Arch. f. Religionsw. XX 1920, 167 111111113 negavisse videntur; Kern Orph. 48.

Ad ὀρθῶς 690. 692 00111311 Dieterich Nubes 250 βούλει τά
θεῖα πράγματ’ εἰδέναι σαφῶς, ἅττ’ ἔστιν (ἷρθςόςς subaudiens vocem Orphicam. 2. Eurip. Hypsipyle (311111 409, Robert Herm. XLIV 1909, 401 11.1) f1’.LVII (p. 59 Arnim), V. W. More] De Eurip. Hyps. diss. 1103110-Ε13110011111, 1921, 46.

(ὦ) πότνια θεῶν <φ>άος ἄσκοποι· < ---- vu) <αἰθ>έρι πρωτόγονο (g?’12?.. (... Ἔ)ρο1ς ὅτε Ν<ὐξὲ..
5 vv δη τοτε

,., γενό...
Ρο313111 (1001133111111111, qui Orphei multis fabularum locis

mentionem facit (V. test. 1111. '30. 38. 49. 50. 78. 79. 82. 83. 213)
Theogoniam Orphicam in mente habuisse apparet; nam et Phanes πρωτόγονος, Aetheris filius, 0111 11133131 3113 3113111 Amoris nomen inditum erat, et_ Νύξ 3111313111 11113 3 130111113 miseris evadunt. ἐί· αἰθέρι φέγγος ἄελπτον habent Orphici V. infra S. ΙΕΡΟΙ ΛΟΙὊΙ.

Verisimilius 31113111 vs. <αἰολό>χρως (cf. Eurip. fr. 593 vs. 4 Nauck TGFZ) Ν<ὐξ ἐπιβαίνηιῗ>> supplendum esse comiter mihi per litteras
111(11031 W. Morelius. Certa restitutio fragmenti praeberi nequit; 31 1131113 Orphîca elucent.’

3. Plat. Respubl. ΙΙ 3643 βίβλων δὲ ὅμαδονί παρέχονται (se. ἀγύρται καὶ μάντεις) Μο υοαίου καὶ Ὀρφέως,

Σελήνης τε καὶ Μουσῶν ἐκγόνο1ν,2 [ὃς φασι, καθ’ οἳς
θυηπολοῦσιν, πείθοντες οὔ μόνοι· ἰδιώτας ἀλλὰ καὶ πόλεις,

(ὃς ἄρα λύσεις τε καὶ καθαρμοὶ ἀδικημάτων διά θυοιοῖν,3
καὶ παιδιᾶς ἡδονῶν4 εἰσι μὲν ἔτι ζῶσιν, εἰσὶ δὲ καὶ
Orphie. coll. Kern. 6

82 τελευτήσασιν, (ἲς

FRAGMENTA VETERIORA δή τελετάς καλοῦσιν,

3 αἳ τῶν ἐκεῖ

κακῶν άπολύουσιν ἡμᾶς, μη θύσαντας δὲ δεινά περιμένει.5 Cf. Schol. p. 398 Bekk. (Lob. I 751) βίβλων] περὶ ἐπωιδῶν καὶ καταδέσμων καὶ καθαρσίων καὶ μειλιγμάτων καὶ τῶν ομοίων. 1 ὁρμαθόν Lob. et Diels coll. Theophr. char. VI 8 ὁρμαθοὺς γραμματειδίων ἐν ταῖς χερσίν. 2 ἐγγόνων codd. 3 διὰ θυσιῶν ΑΜ, μετά F. 4 ἡδονῶν del. Madvig‘. 5 περιμένει Α, περιμενεῖ F, περιμένειν Cob. Platonis verba respicit Schol. Aristoph. Ban. 1033 V. test. nr. 90.

Lob. I 643; Diels ΙΙὸ 168 11.5; Zeller 16 123, 2; Schuster 7. 14; Gruppe Suppl. 713. 720; Susemihl Ind. XVII; Maafi Orph. 76; Rohde N. Heidelb. Jahrb. VI 1895, 3 Ξ Kl. Βοῖιν. ΙΙ 295; Tannery Rev. de philol. XXV 1901, 317, qui contraponit ΙΙ 364 b.c ἀγύρται

δὲ καὶ μάντεις’ἐπὶ πλουσίων θύρας ἰόντες πείθουσιν ῶς ἔστι παρα σφίσι δύναμις ἐκ θεῶν ποριζομένη θυσίαις τε καὶ ἐπωιδαῖς, εἴτε τι άδίκημά του γέγονεν αὐτοῦ ἢ προγόνων, άκεῖσθαι μεθ’ ἡδονῶν τε καὶ ἑορτῶν, ἐάν τέ τινα ἐχθρὸν πημῆναι ἐθέληι, μετα σμικρῶν δαπανῶν ὁμοίως δίκαιον άδίκωι βλάψει (ADM] βλάψη F,
βλάψειν Scr. M0n., βλάψαι Mul’etus) ἐπαγωγαῖς τισιν καὶ κατα-

δέσμοις, τοὺς θεούς, ῶς φασιν, πείθοντές σφισιν ὑπηρετεῖν, et 366 a.b (ἄλλα γάρ ἒν Ἅιδου δίκην δῶσομεν ῶν ἂν ἐνθάδε· ιῖδικήσωμεν, ἢ αὐτοὶ ἦ παῖδες παῖδες suppl. Baiter V. f1“. 4) παίδων’. άλλ’, ῶ φίλε, φήσει λογιζόμενος, αἱ τελεταὶ αὖ μέγα δύνανται καὶ οἱ λύσιοι θεοί (V. Διόνυσος Λυσεύς
Olympiodor. Phaed. 87, 13 NOI‘V. S. IEPOI ΛΟΓΟΙ), ῶς αἱ μεγίσται πόλεις λέγουσι καὶ οἱ θεῶν παῖδες ποιηταὶ καὶ προφῆται

τῶν θεῶν γενόμενοι, οἳ (del. Madv.) ταῦθ’ οὕτως ἔχειν μηνύουσι. Phaedr. 244d ἄλλα μὴν νόσων γε καὶ πόνων τῶν μεγίστων, οἳ δη παλαιῶν ἐκ μηνιμάτων ποθὲν ἔν τισι τῶν γενῶν ἦ (BT] γενῶν ἦν Herm.) μανία ἐγγενομένη καὶ προφητεύσασα,
οἷς ἔδει άπαλλαγην ηὕρετο, καταφυγοῦσα πρὸς θεῶν εὐχάς τε

καὶ λατρείας, ὅθεν δη καθαρμῶν τε καὶ τελετῶν τυχούσα ἐξάντη ἐποίησε τὸν [ἑαυτῆς del. Burn.] ἔχοντα (αὐτην ἔχοντα Aristid.) πρός τε τὸν παρόντα καὶ τὸν ἔπειτα χρόνον, λύσιν τῶι ὀρθῶς
μανέντι τε καὶ κατασχομένωι τῶν παρόντων κακῶν εὑρομένη V. Procl. in Tim. 22a (I 118, 30 Diehl); Lob. Ι 639.

Ad θυηπολοῦσιν V. infra S. ΘῩΗΠΟΛΙΚΟΝ (Suid. test.
nr. 223 d) et de librorum Orphicorum fama. quarto saeculo

volgata Alexin in Lino test. nr. 220.

4 —5

FRAGMENTA VETERIORA

83

4. (227. 267) Plat. ReSpubl. ΙΙ 363 c. d Mu1?GC5Î()._; δὲ τούτων (se. Hesîodi et Homel‘i) νεανικώτερα τιῖγαθυέ καὶ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ζπαροέ
θεῶν διδόασιν τοῖς δικαίοις· είς (Ἁιδον γαρ οἷγαγόντες τῶι λόγωι καὶ κατακλίναντες καὶ συμπόσιον τῶν ὁσίων κατασκευάσαντες ἐστεφανωμένους ποιοῦσιν τὸν ἅπαντα χρόνον ἤδη διάγειν μεθύ-

mn'ag,1 ἡγησάμενοι κάλλιστον ιῖρετῆς μισθὸν μέθην αἰώνιον. οἱ δ’ ἔτι τούτων μακροτέρους ιῖποτίνονσινῖ μισθοὺς παρα θεῶν·
παῖδας γάρ παίδων φασὶ καὶ γένος κατόπισθεν· λείπεσθαι

τοῦ ὁσίου καὶ εὔορκον.

ταῦτα δὴ καὶ ἄλλα τοιαῦτα ἐγκω-

μιάζουσιν δικαιοσύνην· τούς δὲ οἷνοσίους αὖ καὶ ιῖδίκους εἰς πηλόν

τινα κατορύττουσιν· ἐν Ἅιδου καὶ κοσκίνωι ὕδωρ εἷναγκοὶζουσι
φέρειν, ἔτι τε ζῶντας εἰς κακὰς δόξας ἄγοντες, ἅπερ Γλαύκων περὶ τοῇν δικαίων δοξαζομένων δὲ (ἷδίκων διῆλθε τιμωρήματα,

ταῦτα περὶ τῶν οἷδ’ίκων λέγουσιν, ἄλλα δὲ· οὔκ ἔχουσιν. ὁ μὲν
οὖν ἔπαινος καὶ ὁ ψόγος οὗτος ἑκατέρων. 1 μεθύοντας seclus. Cobet. 2 ἀποτίνουσιν (π ἀποτίνεσθαί φασιν Diels) Monac. B, ἀποτείνουσιν Α.

Lob. ΙΙ 806; Diels Π3 168 n. 4; Gruppe Suppl. 719; Dieterich Nekg/ia? 72; Tannery Rev. de phz‘lol. XXV 1901, 315. Qui filius Musaei dictus sit, dubium. Quamvis de Eumolpo cette cogitari possit (Maafi Orph. 111), tamen Orphicos a Platone signifièatos esse credimus (Bohde Psych 1Ιὸ 129 11.3). Cf. Plutarch. Campos. Cimon. et Luc. c. 1 Πλάτων ἐπισκώπτει τοὺς
περὶ τὸν Ὀρφέα τοῖς εὖ βεβιωκόσι φάσκοντας (ἷποκεϊσθαι γέρας

ἐν Ἅιδου μέθην αἰώνιον.

Vel‘ba παῖδας γαρ παίδων κτλ.

Homerum ex Orpheo mutuath esse opinatur Serv. ad Vergil. Aen. ΙΙΙ 98 (et σκιαὐί πατονιωη et qui nascentur (Lb ille‘s) παίί natm'mn ψρνομέεν illud ‘et manswam zn‘bem’. nam oraculum se);sz ad petite; respondet.1 sana hic versus Homem' (Il. Y 308 καὶ παίδων παῖδες, τοί κεί· μετόπισθε γένωνται cf. Macrob. Sat. V 3, 8) est, quem et z'pse de Oa‘ypheo2 sustulit, item O. de ονααιιῑο Apollz'nis Hyperborez‘.
1 respondit FHE. 2 de Orpheo ME, orpheos F, orpheo LH.

Lob. ΙΙ 952 n. X; Grappe Suppl. 719 11.1; Dieterich Nekg/z'a?
131 n. 3; R. Hirzel Der Eid 111 n., qui cum verbis Platouis γένος -——— τοῦ ὁσίου καὶ εὐόρκου comparat Pindar. Ol. ΙΙΙ 73

εὐσεβεῖ γνῶμαι φυλάσσοντες μακάρων τελετάς et carminis Orphici
OPKOI mentionem facit.

5. (228) Plat. Phaedo 690 καὶ κινδυνεύουσι1 καὶ. οἱ τας τελετὰς ἡμῖν οὗτοι καταστήσαντες οὔ φαῦλοί τινες2 εἶναι, ἄλλα
6*

84

FRAGMENTA VETERIORA

ô —8

τῶι ὄντι πάλαι αἰνίττεσθαι, ὅτι ὃς ἂν άμύητος καὶ άτέλεστος

εἰς Ἅιδου άφίκηται ἐν βορβόρωι κείσεται, ὁ δὲ κεκαθαρμένος
τε καὶ τετελεσμένος ἐκεῖσε ἀφικόμενος μετα θεῶν οἰκήσει. εἰσὶν

γὰρ δή, [ὥς]3 φασιν οἱ περὶ τας τελετάς, ναρθηκοφόροι μὲν
πολλοί, βάκχοι δέ τε παῦροι. οὗτοι δ’ εἰσὶν κατα τὴν ἐμήν δόξαν οὐκ ἄλλοι ἢ οἱ πεφιλοσοφηκότες ὀρθῶς. 1 κινδυνεύουσι B γρ W Iambl. Olympiodor., κινδυνεύωσι B2TW.
2 τινες B2TW, 0m. B Iambl. Stob. 3 ὥς Β Clem. Stob., 0m. T Iambl.

Lob. ΙΙ 809; Gruppe Suppl. 719; Dieterich Nekyidî 73;
Tannery Rev. philol. XXV 1901, 316; Kern Orph. 45; Casel De philosopher. graecor. silentio mystico 36 (RVV XVI 2).

Sententia ἐν βορβόρωι κεῖσθαι latet in ΑΒῇ eleg‘ia. V. 4 Bergk PLG4 II 406: ἐν δὲ μέσοισιν ἥρως εἱστήκει βορβόρου ἐξαναδύς.
Maafi Rektomtspmgr. Marpurgi 1913, 47 n. 27. Versum πολλοὶ

μὲν ναρθηκοφόροι, παῦροι δέ τε βάκχοι Orphicum esse
testatur Olympiodor. in Phaedon. 67e p. 43, 21 et in 700 p. 58,14 N0rv.; laudat versum eiusdem formae etiam Hermias in Phaedr. 249c p. 172, 10 Couvr.; V. infra s. IEPOI ΛΟΓΟΙ.

6. Plat. Phaedo 700 σκεψώμεθα δὲ αὐτό τῆιδέ πηι, εἴ ἄρα ἐν Ἅιδου εἰσὶν αἱ ψυχαὶ τελευτησάντων τῶν άνθριόπων εἴτε καὶ ού. παλαιὸς μὲν οὖν ἐστὶ τις λόγος (Β] ὁ λόγος οὗτος
ΒῖΤΨ Olympiod., λόγος οὗτος Stob.) οὗ μεμνήμεθα, ὡς εἰσὶν

ἐνθένδε ιῖφικόμεναι ἐκεῖ, καὶ πάλιν γε δεῦρο άφικνοῦνται καὶ γίγνονται ἐκ τοῖν τεθνεώτων. Olympiodor. interpretatm‘60, 9 Norv. Ὀρφικὸς γάρ ἐστι καὶ Πυθαγόρειος. 7. (221) Plat. Phaedo 62h ὁ μὲν οὖν ἐν ιῖπορρήτοις λεγόμενος περὶ. αὐτῶν λόγος, ὣς ἐν τινι φρουρᾶι ἐσμεν (πάντες add. B2) οἱ ἄνθρωποι καὶ ού δεῖ δη ἑαυτὸν ἐκ ταύτης λύειν οὐδ’ εἷποδιδράσκειν, μέγας τέ τίς μοι φαὶ· νεται καὶ οὐ ῥάιδιος διιδεῖν. Scho]. p.379 Bekk. ἐντεῦθεν τι) πρῶτον πρόβλημα το μή δεῖν ἐξάγειν ἑαυτόν, οὔ ἐπιχείρημα μυθικὸν ἐξ Ὀρφέως ληφθέν et Procl. in Remp. I 85,1 ΚΓ. V.
S. ῙΕΡΟῙ ΛΟΓΟΙ. Lob. Π 795; Gruppe Suppl. 717; Rohde Psyche 116 279 n. 1; Tannery Rev. de pïzilol. XXV 1901, 314. 8. (221) Plat. Cl‘atyl. 4000 καὶ γαρ σῆμά τινές φασιν

αὐτὸ εἶναι τῆς ψυχῆς (se. σῶμα), ὡς τεθαμμένης ἐν τῶι νῦν παρόντι· καὶ. διότι αὖ τούτωι σημαίνει ἃ ἄν σημαίνηι1 ἡ ψυχή, καὶ ταύτηι σῆμα ὀρθῶς καλεῖσθαι. δοκοῦσι μέντοι μοι2 μάλιστα
θέσθαι οἱ άμφὶ Ὀρφέα τοῦτο τὸ ὄνομα, ὥς δίκην διδούσης τῆς

8—9

FRAGMENTA VETERIORA

85

ψυχῆς οὖν δη ἕνεκα3 δίδωσιν, τοῦτον δὲ περίβολον ἔχειν, ἳνα σοόιςηται, δεσμωτηρίου εἰκόνα· εἶναι οὖν τῆς ψυχῆς τοῦτο, ὥσπερ αύτὸ4 ὀνομάζεται, ἕως ἄν ἑκτείσηι τά ὀφειλόμενα, [τό]5 σῶμα, καὶ οὐδὲνὸ δεῖν οὐδὲ7 ἓν γράμμα.,
1 σημήνῃ T. 2 μοι om. Stob. 3 ὧν δὴ ἕνεκα Heindorf, δὲ codd. 4 τοῦτο, ὥσπερ αύτό ΒΤ, τοῦτο αὐτό, ὥσπερ Stob. 5 τὸ omis. recte Stob.

6 οὐδὲν ΒΤ Stob., οὐδὲ Gudian. 44. 7 οὐδὲ ἓν Diels, οὐδ’ ἓν Burnet, οὐδὲν B Stob., οὐδὲ Τ. Lob. ΙΙ 795; Diels H3 168 n. 3; Grappe Suppl. 718; Rohde Psyche ΙΙ6 108 n. 1; Tannery Bec. de philol. XXV 1901, 314.

Ab Orphicis Pythagoreos sententiam σῶμα-σῆμα mutuatos esse testatur Philolai fr. 14 (Diels I3 p. 315) μαρτυρέονται δε
καὶ οἱ παλαιοὶ θεολόγοι τε καὶ μάντιες, ιὸς διά τινας τιμωρίας

ά ψυχὰ τῶι στόματι συνέζευκται καὶ καθάπερ ἐν σάματι τούτωί τέθαπται. Cic. Hortens. fr. 88 Bait. (fr. 85 Or.) ex quibus
humauae vitae ei'i‘oribus et aeaumnis fit, ut intei'dum veteres illi sive vates sii'e in sacris initiisque tradeudis divinae mentis interpretes, qui nos οὒ aliqua scelera suscepta in cita superiore poenarum lueudarum causa uatos esse dixeauut, aliquid vidisse Icideautiw, cerumque sit illud, quod est apud Aristotclem (fr. 60 Rose3 71), simili nos adfectos esse supplicio atque eos, qui quoudam, cum in praedouum Etruscorum mauus incidisseut, crudelitate excogitata uecabautw, quorum coupera viva cum mortuis, ad'vcrsa adversis accomodata, quam aptissime (artissime Bernays) colligabantzw', sic nosti'os animes cum cm'poribus copulatos ut σίνος cum mortuis esse couiuuctos. Iamblich. Protrept. VIII 134 K p. 47, 21 Pistelli τίς ἄνί οὖν εἰς’ ταῦτα βλέπων οἴοιτο

εὐδαίμων εἶναι καὶ μακάριος, οἳ πρῶτονῖ εὐθὺς φύσει συνέσταμεν, καθάπερ φασὶν οἱ τοὶς τελετὰς λέγοντες, ὥσπερ ἄν ἐπὶ τιμωρίαι πάντες,· τοῦτο γάρ θείως οἱ ἀρχαιότεροι λέγουσι τὸ φάναι διε δόναι τὴν | 48 Pist'ipvz’âr τιμωρίαν καὶ ςῆν3 ἡμᾶς ἐπὶ κολάσει μεγάλων τινῶν ἁμαρτη,ιιάτων;
1 τίς ἄν Vulcan., (πολύ) τι. ἐὰν codd. 2 οἳ ante πρῶτον ex Cizens. Rose, οἶ codd., οἶς Α. 3 ζῆν ἡμᾶς codd., ζημίας Platt Joum. of ρῙίίΖοῐά Land. XXVI 1899, 232.

9. Plat. Leg. ΠΙ 701 b.c ἐφεξῆς δὴ ταύτηι τῆι ἐλευθερίαι ἡ τοῦ μὴ ἐθέλειν τοῖς ἄρχουσι δουλεύειν γίγνοιτ’ ἄν, καὶ ἑπομένη ταύτηι φεύγειν πατρὸς καὶ μητρὸς καὶ πρεσβυτέρων δου-

λείαν καὶ νουθέτησιν (1)] νομοθέτησιν ΑΟ), καὶ ἐγγυς τοῦ τέλους οὖσιν νόμων ζητεῖν μῆ ὑπηκόοις εἶναι, πρὸς αὐτῶί δὲ ἤδη τῶι

86

FRAGMENTA VETERIORA

9 -12

τέλει ὅρκων καὶ πίστεων καὶ τι) παράπαν θεῶν μή φροντίζειν, τὴν λεγομένην παλαιᾶν Ίὶτανικῆν φύσιν ἐπιδεικνῦσι καὶ μιμουμένοις, ἐπὶ τοὶ αὐτᾶ πάλιν ἐκεῖνα ιῖφικο,ιιὲνον.;, χαλεπὸν αἰῶνα

διάγοντας μὴ λῆξαί ποτε κακῶν.
Schuster 26; Kern De Theogon. 44. Ad λεγομένη παλαια Τιτανική φύσις V. Kel‘n Orph. 44 et

infra. s. IEPOI ΛΟΓΟΙ. 10. Plat. Epist. VII 335a πείθεσθαι δὲ ὄντως ιῖεὶ χρῆ τοῖς παλαιοῖς τε καὶ ἱεροῖς λόγοις, οἳ δή μηνύοτσιν ἡμῖν άθάνατον
ψυχὴν εἶναι δικαστάς τε ἴσχειν καὶ τίνειν τάς μεγίστας τιμωρίας,

ὅταν τις άπαλλαχθῆι τοῦ σώματος. De Orphicorum ἱεροῖς λόγοις V. infra s. ΙΕΡΟ] JOI’OI. 11. (254) Plato Leg. II 669 d ποιηταὶ δὲ άν-θρώπινοι σφόδρα τὰ τοιαῦτα ἐμπλέκοντες καὶ συγκυκῶντες άλόγως, γέλωτ’ ἄν παρασκευάζοιεν τῶν άνθριόπων ὅσους φησιν Ὀ. λαχεῖν ὥραν
τῆς τέρψιος. Orphez' sententz'a hm'usmodz' fuisse videtur: ὅσσοι <ἥβης μέτρον ἵκοντο> λάχον δέ τε τέρψιος ὥρην z'd est quicunque ad pubertatz's aomos et (1d eam aetatem adolevemnt, quae Venerz' matura habetur. hinc Plato transfert ad ιζιιιίίοιϊ onath‘tatem, illudque musicale genus, de quo loquz’tur, omnibus, qui in his o'ebus aliquem sensmn Imbeanf veraeque voluptatz's capaces sint, taedz'o fore dzïcz't Lob. ΙΙ 948.

Lob. 1.1.; Diels H3 169 11. 2; Tannery Rev. de philol. XXV 1901, 313.

12. Plat. Leg‘. VIII 829 d. e μηδέ τινα τολμᾶν ἄιόειν άδόκιμον μοῦσαν μὴ κρινάντων τῶν νομοφυλάκων, μηδ’ ἄν ἡδίων ἢ τῶν Θαμύρού τε καὶ Ὀρφείων ὕμνων.
Lob. I 390; Diels ΙΙ3 169 n. 6a; Tannery Rev. de philol.

XXV 1901, 313.
Platonem in Legibus saepius quam in aliis dialogis Orphea

arcessere iam Schuster 26 monuit; v. test. nr. 212, frr. 9. 11. 19. 21 et ΙΙΙ 677 d Cliniae verba τοῦτο ὅτι μὲν μυριάκις μύρια ἔτη διελάνθανεν ἄρα τοὺς τότε, χίλια δὲ εἶφ’ οὗ γέγονεν (del. Herm.) δὶς τοσαῦτα ἔτη, τα μὲν Δαιδάλωι καταφανῆ γέγονεν (del. Ast.), τά δὲ Ὀρφεῖ, τά δὲ Παλαμήδει, τά δὲ περὶ μουσικὴν ᾹΙαρσύαι καὶ Ὀλύμπιοι, περὶ λύραν δὲ Ἀμφίονι, τά δὲ ἄλλα ἄλλοις πάμπολλα, οὸς ἔπος εἰπεῖν χθὲς καὶ πρωιην γεγονότα.
De omnibus Platonis ad Orphicos spectantjbus locîs v. F. Weber Pluton. Notizen iiber Ο. Progr. Monacense 1899.

13 —15

FRAGMENTA VETERIORA

87

13. Plat. Sympos. 218 b πάντες γαρ κεκοινωνήκατε τῆς φιλοσόφου μανίας τε καὶ βακχείας ——— διὸ πάντες ἀκούσεσθε· συγγνιόσεσθε γάρ τοῖς τε τότε πραχθεῖσι καὶ τοῖς νῦν λεγομένοις.

οἱ δὲ οἰκέται, καὶ εἴ τις (τις ΤἍΤ Pap. Oxyr., τι Β) ἄλλος ἐστὶν βέβηλός τε καὶ ἄγροικος, πύλας πάνυ μεγάλας τοῖς οἷσιν ἐπίθέσθε.

Diels II3 169 n. 7; Kern Ανολιιυ f. Gesch. d. Philos. I 1888,
504; Gruppe Suppl. 711 n. 1. 713; Zeller Zez'tschr. wiss. Theolog. XLII 1899, 269 = Kl. 807w. ΙΙ 184; Casel De philosophor.

Graecor. silentio mystico 29. 36 (RVV XVI 2).
V. infra s. ΔΙΑΘΗΚΑΙ.

14. (34) Plat. Phileb. 660 “'Ex'rm δ’ ἐν γενεᾶι’ φησὶν Ὀ. (καταπαύσατε κόσμον1 αοιδῆς’. οἷταρ κινδυνεύει καὶ ὁ ἡμέτερος λόγος ἐν ἕκτηι καταπεπαυμένος εἶναι κρίσει. Plutarch. De E ap. Delph. p. 391d πέμπτον εἴ τις ἡδονή καθαροὶ καὶ πρὸς τὸ λυποῦν ἄκρατος, ἐνταῦθα λήγει τὸ Ὀρφικὸν ὑπειπών· ε’κτηι δ’ ἐν γενεῆι καταπαύσατε· θυμὸν ἅοιδῆς.
1 κόσμον Platon. codd. et Euseb. Praep. ev. XIV 22 (ΙΙ 319, 9 Dind.) θυμὸν Plutarchi codd., θ-εσμὸν Badham; Rohde Psyche II°120 n. 1, οἶμον
Kroll Philol. LIII 1894, 420 collato Hom. Hymn. in Mercurium 451 ἀγλαὸς

οἶμος ἀοιδῆς.

Procl. in Plat. Remp. ΙΙ 100, 23 Kr. “Exnfl ô" ἐν γενεῆι’

φησὶν Ὀ., τούς δημίους τοὺς κοσμικούς, οἳ τοὺς τυραννικοῖς βεβιωκότας ἄγριοί τινες ὄντες καὶ ἀπαραίτητοι κολάζουσιν διαλαμβάνοντες· οἷς ὑπέστρωται τὰ τῆς τείσεως δεσμωτήρια καὶ τὸ ἔσχατον καὶ φρικωδέστατον τῶν’ψυχῶν οἰκητήριον καὶ κολαστήριον ὁ Ίῒίρταρος. Laudat ‘È’xnjl. δ’ ἐν γενεᾶιῖ vel simile
saepius Damasc. De princ. 53 (I 107, 2311118.), 199 (ΙΙ 80, 15),

253 (ΙΙ 123, 5), 278 (ΙΙ 150, 6) ἕκτον τοίνυν, πῶς καὶ κατ’ Ὀρφέα καὶ κατὰ τὰ λόγια τῆς ζωιογόνου θεοῦ ἐξῆπται ἦ φύσις, 381 (ΙΙ 231, 26).

“

Lob. Π 788; Diels H3 167 n. 1; ο. Mueller Prolegom: 385;

Schuster 13. 67; Kern De Theogon. 46; Gruppe Suppl. 692. 745;
Zeller Ι6 124 n.; Susemihl Ind. XI.

15. (32) Plat. Cratyl. Diehl) ὥσπερ αὖ Ὅμηρος (καὶ μητέρα 73;;91‘1"’(Il. Ξ καὶ (Ησίοδος (Theog. 337).

402b (cf. Procl. in Tim. ΙΙΙ 176,10 (Ὠκεανόν τε θεῶν γένεσιν’ φησιν 201; V. Theaetet. 152 e). οἶμαι δὲ λέγει δέ που καὶ Ὀ. ὅτι

88

FRAGMEN TA VETERIOBA

15 —17

Ὠκεανὸς πρῶτος καλλίρροος1 ἦρξε γιῖμοιο, ὅς ῥα κασιγνήτην ὁμομήτορα Ίῢγθύν ὄπυιεν.2
1 καλλιρόους Β] καλλιρρόους T, καλλίρους Stobaei (E01. phys. I 10,8

[I 120,10 Wachsm.]) FP. 2 ὄπυιεν T] ὤπυεν B; cf. Schol. ad vocem ὄπυιεν (p. 870 Bekk.) ὡμίλει, συνεγίνετο κατά νόμον καὶ ἐμίγνυτο, συνώικει.

Lob. I 508; Diels II3 168 11.2; Schuster 4. 19; Kern De
Theogon. 40; Zeller IG 123 n. 2; Holwerda 314; Gruppe Suppl. 694; Susemihl Ind. XIX. ' 16. (31) Plate Tim. 40 d. e περὶ δὲ τῶι· ἄλλων δαιμόνων1 (se. praeter astra et terram) εἰπεῖν καὶ γνῶναι τὴν γένεσιν

μεῖζον ἢ καθ’ ἡμᾶς, πειστέον δὲ· τοῖς εἰρηκόσιν ἔμπροσθεν, ἐκγόνοις μὲν θεῶν οὖσιν, ὥς ἔφασαν, σαφῶς δέ που τούς γε αὐτῶν προγόνους εἰδόσιν·2 ἀδύνατοι· οὖν θεῶν παισὶν ἀπιστεῖν,
καίπερ ἄνευ τε εἰκότων καὶ οἷναγκαὶων ιῖποόείξεων λέγουσιν,

ἄλλ’ (ὃς οἰκεῖα φασκόντων3 ἄπαγγέλλειι· ἑπομένους τῶι νόμωι πιστευτέον. οὕτως οὖν κατ’ ἐκείνους ἡμῖν ἦ γένεσις περὶ τούτων τῶν θεῶν ἐχέτω καὶ λεγέσθω. Γῆς τε καὶ Οὐρανοῦ παῖδες Ὠκεανός τε καὶ Τηθὺς ἐγενέσθην, τούτων δὲ Φόρκυς Κρόνος τε καὶ Ῥέα καὶ ὅσοι μετά τούτων, (41 a) ἐκ δὲ Κρόνου καὶ Ῥέας ΖεύςἽΙρα τε καὶ πάντες ὅσους ἴσμεν ιῖδελ-

φοὺς4 λεγομένους αὐτῶν, ἔτι, δὲ το ι’των ἄλλους ἐκγόνους.
1 δαιμον*ων ΑΙ. in rasura. A. 2 εἰδόσιν A”, εἰδότων A1, F Philopon. Clem. Euseb.

3 φασκόντων AF Procl. Euseb., φάσκουσιν Y Cyrill. Theodoret.

4 ἀδελφούς

Lob. Ι 510; Diels II3 169 n. 8; Schuster 5. 25; Kern De Theogon. 41; Zeller Ι6 123 n. 2; G-ruppe Suppl. 702; Susemihl Ind. XVII. l7. Plat. Euthyphr. 56 EYC") αὐτοὶ γὰρ οἱ ἄνθρωποι τυγ-

χάνουσι νομίζοντες τόν Δία τῶν θεῶν ἄριστον καὶ δικαιότατον,
καὶ τοῦτον ὁμολογοῦσι τὸν (ιῦτοῦ πατέρα δῆσαι, ὅτι τούς

ὑεῖς κατέπινεν οὐκ ἐν δ’ἱκηι, (6 a) κάκεῖνόν γε αὖ τὸν αὑτοῦ πατέρα ἐκτεμεῖν δι’ ἕτερα τοιαῦτα ΣῼΚΡ... (ô b)... ἄλλα μοι εἰπὲ πρὸς Φιλίου, σύ,ὡς ἀληθοῦς ἦγῆι ταῦτα
οὕτως γεγονέναι,· ΕῩΘ καὶ ἔτι γε τούτων θαυμασιώ-

τερα, οἷ Σώκρατες, ιῖ οἱ πολλοὶ οὐκ ἴσασιν. Quae ultima verba (‘sed etz'am alz'a atrociom, ᾳιιιιε’ἱφιοΐιι
plem'sque Socmtes ipse, si aud'iverz't, vehementer sit admiraturus’) ad Saturni exsectionem, Zag‘rei interfectionem aliorumque deorum facinora in carminibus Orphicis nec usquam alibi tradita spectare

17—19

FRAGMENTA VETERIORA

89

Lob. I 602 professus est. Eodem spectat Isocrat. XI (IX Drer.) 38 τοιούτους δὲ λόγους περὶ αὐτῶν τῶν θεῶν (se. poetae) εἰρήκασιν,
οἱους1 οὐδεὶς ἄν περὶ τῶν ἐχθρῶν εἰπεῖν τολμήσειεν2 οὐ γάρ μόνον κλοπάς καὶ μοιχείας καὶ παρ’ άνθρεόποις θητείας αὐτοῖς

ιόνείδισαν, εἷλλά καὶ παίδων βρώσεις καὶ πατέρων ἐκτομάς καὶ μητέρων δεσμοὺς3 καὶ πολλοῖς ἄλλας οἷνομίας κατ’ αὐτῶν ἐλογοποίησαν4 (cf. Xenophan. Diels I3 59 fr. 11). (39) ὑπὲρ οἷν την μὲν άξίαν δίκην οὐκ ἔδοσαν, οὐ μὴν άτιμεόρητοί γε διέφυγον, άλλ’ οἱ μὲν αὐτῶν άλῆταιῦ καὶ τῶν καθ’ ἡμέραν ἐνδεεῖς κατέστησαν, οἱ δ’ ἐτυφλεόθησαν, ἄλλος δὲ φεύγων τήν πατρίδα καὶ τοῖς οἰκειοτάτοις πολεμῶν ἅπαντα τὸν χρόνον διετέλεσεν, Ὀ. δ’ ὃ μάλιστα τούτων τῶνὸ λόγων ἁψάμενος, διασπασθεὶς
τὸν βίον ἐτελεύτησεν v. supra p. 33. l 1 οἵους Γ, ὅσους Θ, οὓς Λ. 2 τολμήσειεν εἰπεῖν ΘΛ.
I“, συνουσίας ΓΞΘΛ.

3 δεσμοὺς

4 κατά τούτων ἐλογοποίησαν Θ, ἐλογοποίησαν κατά

τούτων Λ. 5 ἀλῆται Γ, πλανῆται ΘΛ Hesych. Diels II3 167 n. 14 b.
18. Plate Sophist. 242 c. d

6 τῶν τοιούτων ΘΛ.

μῦθόν τινα ἕκαστος φαίνεταί

μοι διηγεῖσθαι παισὶν ὥς οὖσιν ἡμῖν, ὁ μὲν (ὃς τρία τοὶ ὄντα,
πολεμεῖ δὲ· οἷλλήλοις ἐνίοτε αὐτῶν ἄττα πηι, 1 τοτὲ δὲ καὶ2 φίλα

γιγνόμενα γάμους τε καὶ τόκους καὶ τροφιῖ τῶν ἐκγόνων παρέχεται’ δύο δὲ ἕτερος εἰπών, ὑγρὸν καὶ ξηρὸν θερμὸν καὶ ψυχρόν, συνοικίζει τε αὐτά καὶ ἐκδίδωσι· τὸ δὲ παρ’ ἡμῶν3 Ἐλεατικὸν ἔθνος, άπὸ Ξενοφάνους τε καὶ ἔτι πρόσθεν ἀρξάμενον,

(ὃς ἑνὸς ὄντος τῶν πάντων καλουμένων οὕτω διεξέρχεται τοῖς
μύθοις.4’[άδες δὲ καὶ Σικελαί5 τινες ὕστερον Μοῦσαι συνε-

νόησαν6 ὅτι συ,ιιπλέκε·ιν7 άσφαλέστατονὸ ἀμφότερα καὶ λέγειν
(ὃς τὸ ὂν πολλά τε καὶ, ἓν ἐστιν, ἔχθραι. δὲ καὶ φιλίαι συνέχεται. 1 ἀγάπηι Β. 2 καὶ ante φίλα 0m. T. 3 ἡμῶν BTW, ἡμῖν
Euseb., vulgo. 4 τούς μύθους Theodoret. 5 σικελαί Β Simplic., σικε· λικαί TW Euseb. 6 ξυνενόησαν Τ Euseb. Simplic., ξυννειόήκασιν B.

7 ἐμπλέκειν W. 8 ἀσφαλέστερον Euseb. Lob. I 613; Diels I3 49 n. 29; Schuster 15. 20; Kern De Theogon. 47; Gruppe Suppl. 715 s. 745; Susemihl Ind. XIV n. 97.

19. Plat. Leg. VII 796 b. c οὐδ’ ὅσα ἐν τοῖς χοροῖς ἐστιν αὖ μιμήματα προσήκοντα μιμεῖσθαι παρετέον, κατα μὲν τὸν τόπον τόνδέ (se. Athenas) Κουρήτων ἐνόπλια παίγνια, κατα δὲ Λακεδαίμονα Διοσκόρων, ἦ δὲ που παρ’ ἡμῖν κόρη καὶ δέσποινα, εὐφρανθεῖσα τῆι τῆς χορείας παιδιιῖι (codd.] παιδεῖαι Euseb.), κεναῖς χερσὶν (κεναῖς χερσὶν post δεῖν Euseb.) οὔκ οἷιήθη

90

FRAGMEN TA VETERIORA

19—21

δεῖν άθύρειν, πανοπλίαι δὲ,παντελεῖ κοσμηθεῖσα, οὕτω τὴν ὄρχησιν διαπεραίνειν· οἳ δη πάντως μιμεῖσθαι πρέπον ἄν εἴη κόρους
τε ἅμα καὶ κόρας, την τῆς θεοῦ χάριν τιμῶντας, πολέμου τ’ έν

χρείαι καὶ ἑορτῶν ἕνεκα. τοῖς δέ που παισὶν εὕθύς τε καὶ ὅσον ἔὲν χρόνον μήπω εἰς πόλεμον ἴωσιν, πᾶσι θεοῖς προσόδους τε· καὶ πομπὰς ποιουμένους μεθ’ ὅπλων τε καὶ ἵππων εἰεὶ κοσμεῖσθαι δέον ἄν εἴη, θάττους τε καὶ βραδυτέρας ἐν ὀρχήσεσι καὶ έν
πορεῖαι τεὲς ἱκετείας ποιουμένους πρὸς θεούς τε καὶ θεῶν παῖδας. Lob. I 541; Schuster 26; Kern De Theogon. 44; Gruppe Suppl. 714 V. S. ΙΕΡΟΙ ΛΟΓΟΙ.

20. Plat. Phaedr. 248 c. d θεσμὸς δὲ Ἀδραστείας ὅδε. ἥτις
ἄν ψυχή θεῶι συνοπαδὸς γενομένη κατίδηι τι τῶν άληθῶν,

μέχρι τε τῆς ἑτέρας περιόδου εἶναι άπήμονα, κᾶν άεὶ τοῦτο δύνηται ποιεῖν, άεὶ άβλαβῆ εἶναι· ὅταν δὲ άδυνιιτήσασα ἐπισπέσθαι μη ἴδηι, καί τινι συντυχίαι χρησαμένη λήθης τε· καὶ κακίας πλησθεῖσα βαρυνθῆι, βαρυνθεῖσα δὲ πτερορρυήσηι τε

καὶ ἐπὶ τήν γῆν πέσηι, τότε νόμος ταύτην μη φυτεῦσαι εἰς μηδεμίαν θήρειον (θηρείαν B) φύσιν έν τῆι. πρεότηι γενέσει, ἄλλα την μὲν πλεῖστα ἰδοῦσαν εἰς γονήν ἀνδρὸς γενησομένόυ φιλοσόφου ἦ φιλοκάλου ἢ μουσικοῦ τινος καὶ ἐρωτικοῦ, τήν δὲ δευτέραν εἰς βασιλέως ἐννόμου ἢ πολεμικοῦ καὶ ἀρχικοῦ, τρίτην εἰς πολιτικοῦ ή τινος οἰκονομικοῦ ἢ χρηματιστικοῦ, τετάρτην εἰς φιλοπόνου <ἠ“· add. Badh.) γυμναστικοῦ ἢ περὶ σώματος ἴασίν τινος (Her1n.] τινα BT) ἐσομένου, πέμπτην μαντικὸν βίον ἤ τινα τέ’λεστικόν ἕξουσαν· ἵκτηι ποιητικὸς ἢ τῶν περὶ μίμησίν τις ἄλλος ἁρμόσει, ἑβδόμηι δημιουργικός ἦ γεωργικός, όγδόηι σοφιστικὸς ἢ δημοκοπικός (δημοτικός Β), ἐνάτη( τυραννικός. Respubl. V 451a προσκυνῶ δὲ Ἀδράστειαν, οἷ Γλαύκων, χάριν οὗ μέλλω λέγειν. Iam ap. Aeschyl. Prom. 936 οἱ,προσκυνοῦντες τὴν,Ἀδράστειαν σοφοί cf. Eurip. Helen. 513 test. nr. 82, fr. 23 et infra
S. ΙΕΡΟΙ ΛοΓ01. ·

Lob. I 514; Schuster 26; Kern De Theog'on. 45; Susemihl Ind. XVI. 21. (33) Plato Leg. IV 715€ ὁ μὲν θεός, ὥσπερ καὶ ὁ παλαιὸς λόγος, άρχήν τε καὶ τελευτήν καὶ μέσα τῶν ὄντων ἁπάντων ἔχων, (716 a) εὐθεῖαι περαίνει κατα φύσιν περιπορευόμενός.1 τιόι δ’ ιῑῖεὶ ξυνέπεται Δίκη (V. frr. 22. 23) τῶν άπολειπομένων τοῦ θείου νόμου τιμωρός (cf. Crit. 121b; F. Klug‘e De Platonis Critia diss. Hal. 1909, 16), ἧς ὁ

21—21 a

FRAGMENTA VETERIORA

91

μὲν εὐδαιμονήσειν μέλλων ἐχόμενος συνέπεται ταπεινὸς καὶ κεκο-

σμημένος, ὁ δέῧτιςῖ ἐξαρθεὶς ὑπὸ μεγαλαυχίας, ἢ χρήμασιν ἐπαιρόμενος ἢ τιμαῖς, ἦ καὶ στόματος εὖμορφίαι ἅμα νεότητι καὶ οἷνοίαι φλέγεται τήν ψυχὴν μεθ’ ὕβρεως, ιὸς οὔτε ἄρχοντος οὔτε τινος ἡγεμόνος δεόμενος, ἄλλα καὶ ἄλλοις ἱκανὸς (ὂν ἡγεῖσθαι, καταλείπεται ἔρημος «θεοῦ, (716 b) καταλειφθεὶς δὲ καὶ ἔτι ἄλλους

τοιούτους προσλαβών σκιρτᾶι ταράττων πάντα ἅμα, καὶ πολλοῖς τισιν ἔδοξεν εἷναί τις, μετιέ δὲ χρόνον οὐ πολὺν ὑποσχών τιμωρίαν οὐ μεμπτὴν τῆι δίκηι ἑαυτόν τε καὶ οἶκον καὶ πόλιν ἄρδην ἀνάστατον ἐποίησεν. Cf. Tim. 69 b.
1 περιπορεύομενος codd. cum Schol. Plutarcho Clemente Eusebio Stobaeo; πορευόμενος Ps.—Aristot. Περὶ κόσμου 7 (fr. 21a qui in fine libri

Platonis verba ô μὲν δὴ θεὸς... εὗδ. μέλλων exscripsit).
cum Clem. Euseb. Stob.; εἰ δέ τις Plut. Theodoret.

2 ὅ δέ τις codd.

Adnotat Scholiasta. p. 451 Bekk. θεὸν μὲν τὸν δημιουργὸν σαφῶς, παλαιὸν δὲ λόγον λέγει τὸν Ὀρφικόν, ὃς ἐστιν οὗτοςᾸ

Ζεύς ἀρχή, Ζεὺς μέσσα, Διὸς δ’ ἐκ πάντα τέτυκται.
Ζεὺς πυθμήν γαίης τε καὶ οὐρανοῦ ι’ἷστερόεντος.

καὶ ιῖρχη μὲν οὗτος (ὃς ποιητικὸν αἴτιον, τελευτὴ δὲ ὡς τελικόί·, μέσσα δὲ ιὸς ἐξ ἴσου πᾶσι παρεόν, κᾶν πάντα διαφόρως αὕτοῦ
μετέχηι. εὐθεῖαι δὲ τὸ κατά δίκην σημαίνει καὶ εἷξίαν, καὶ

ιίπαρεγκλίτως, καὶ οἱονεὶ κανόνι ἑνί, τὸ δὲ περιπορευόμενος τὸ (ιῖωνίως. τὸ ιῖεὶ ιὸσαύτως καὶ κατα τιῖ αὐτα· γαρ περιφοριὶ τοῦτο ἔχει οὖς ἐν αἰσθητοῖς. Cetera V. fr. 22. 21 a. (46) Hymnum Orphicum Plato (fr. 21) respexisse verisimillîmum est (cf. Schol. f1'.21), cuius vestigia primum occurrunt in Ps.—A1'istot.elis libello Περὶ κόσμου 7 p. 401 a 25 ὥς δὲ· τὸ πᾶν

εἰπεῖν, οὐράνιός τε καὶ χθόνιος, πάσης ἐπώνυμος (ὂν φύσειός τε
καὶ τύχης ἅτε πάντων αὐτὸς αἴτιος (ὅν. διὸ καὶ ἐν τοῖς Ὀρφιν

κοῖς1 οὐ κακῶς λέγεται· Ζεύς Ζεὺς Ζεύς Ζεύς πρῶτος γένετο,ἳ Ζεὺς ὕστατος ιῖργικέραυνος·3 κεφαλή, Ζεὺς μέσσα·4 Διὸς δ’ ἐκ πάνταῦ τελεῖται·6 πυθμὴν7 γαίης τε καὶ οὐρανοῦ ἀστερόεντος· ἄρσην γένετο,8 Ζεύς ἄμβροτος ἔπλετο νύμφη·

5 Ζεὺς πνοιὴ 9 πάντων,10 Ζεὺς ιῖκαμιὲτοο πυρὸς ὁρμή.

Ζεὺς πόντου ῥίζα·11 Ζεὺς ἥλιος ἠδὲ σελήνη· Ζεὺς βασιλεύς, Ζεὺς ιῖρχὸς 12 ἁπάντων ιῖργικέραυίὀς·13 πάντας 14 γὰρ κρύψας αὖθις φιέος ἐς πολυγηθὲς 15 ἐξ ἱερῆςΙϋ κραδίης1ῑ (ἷίἐνέγκατο, μέρμερα ῥέζων. 18

92

FRAGMEN TA VETERIORA

21 a.

1 τῷ ὀρφικῶ Ρ. 2 ἐγένετο OQ. 3 ἀρχικέραυνος PQ, ἁρχοκέρ. Β 2494, v. Wilamowitz Grz'eck. Lesebuch ΙΙ Ενῑᾱιιε. 133, ceteri melius ἀργικέρ.
(10 quo V. Bechtel Lexz'logus au Homer 54. 4 μέσος R 1603, μέσα OPQ. 5 πάντων Ρ. 6 τελεῖται 1)1010 0 coniectura, quam comprobavit Schol. Galeni cod. Parisini bibl. nat. Suppl. gr. 634 ed. Helmreich Ansbacher Progr. 1910, 30; τέτυκται codd. Apuleius Philopon. Tzetz., τέτακται Β 1603, τέτμηται Ο, πέφυκε Procl. Theol. Plat. VI 8 p. 363, πέλονται Plut. De defectu orac. 48

p. 436d. 7 πυγμὴν Β 2992. 8 9 πνοῆ Q, ποιὴ Β 2257. 10 πάντων] 0m. 0. 12 ἀργὸς R 1603, ἀρχὴ 13 ἀργικέραυνος Β 2992, ceteri ἅρχικ.
εἷς πολυγηθὴ Q, ἐπηλυγηθὲς Β 2992. 18 ῥέξων Ο.

ἄρσην ἐγένετο Q, ἇρχιγενέτωρ O. τούτων Β 1603. 11 Ζεὺς-ῥίζα PQ, ἀρχῆς R 2494, ἀρχηγὸς 0. 14 πάντα Ο. 15 εἷς πολυγηθὲς Ρ,
16 ἀξιερῆς Β 1603. ι 17 κραδίας O.

Cf. etiam Apuleii librum De mundo 37 p. 173 Thom. Herm. VI p. 460; Lob. I 523. 529; Diels II3 169 n. 6;

Schuster 26. 35 ss. 45 n. 1. 88; Kern De Theogon. 35; Gruppe
S‘uppl. 703. 705. 710; Holwerda. 325; Zeller Zeitschr. wiss.

Theolog. XLII 1899, 234. 238. 269 = ΚΖ.8011ν. Π 154. 157. 184 et Ι6 135 n. 1; Weinreich Triskaz'dekad. Studien (RVV XVI 1) 88; M. Wellmann Herm. LIV 1919, 230 n. (5).
Respicit hymnum forsitan Aeschylus (Euphorion?) fr. 70 Nauckîz

Ζεύς ἐστιν αἰθήρ, Ζεῦς δὲ γῆ, Ζεὺς δ’ οὐρανός, Ζεύς τοι τὰ,πάντα χ’ (ὅτι τῶνδ’ ὑπέρτερον. Ad vs. 8 cf. Hesiod. Theog. 157 de Caelo πάντας ἀποκρύπτασκε καὶ ἐς φάος οὐκ ιῖνίεσκε. VS. 9 Ioann. Gaz. Descript. tabulae mundi I 49 p. 138 Friedl. novisse Videtur, cum de 801e

a Caelo evomito dicit ἐκ κραδίης ἤμησε πυριόδεος ἄρσενα δίσκοι·
v. Gerh. Krahmer De tabula. mundi ab Ioanne Gazaeo descripta

diss. Halens. 1920, 20, qui Hesiodi Theogon. 497 de Saturne i110 notissimo πρῶτον δ’ ἐξήμησε ita utitur, ut iam Orphicumquen—
dam poetam pro ιῖυενέγκατο ad Hesiodi exemplum scripsisse

arbitretur ἐκ κραδίης ἤμησ) ἱερῆς,.

.

Citant hymnum Orphicum praeter scriptores serioris aetatis

(v. s. IEPOI AOI‘OI):

,

Ps.—Demosth. XXV 8 βουλοίμην δ’ ἄν, ιδ ἄνδρες Ἀθηναῖοι,

πρὸ τοῦ περὶ τῶν ἰδίων ἐμὲ τῶν τουτουὶ λέγειν, σπουδάσαντας ὑμᾶς ἐξετάσαι διὰ βραχέων, εἰς ὅσην αἰσχύνην καὶ ιῖδοξίαν προῆχε τὴν πόλιν δημοσίαι πάντα τα τοιαῦτα θηρία, (δν μέσος
καὶ τελευταῖος καὶ, πρῶτόέ ἐστιν οὗτος (Gruppe 706; Holwerda 325; Rohde Psyche II6 114 n. 2); Ps.-Plat. Epist. Π 3120 περὶ

21 a ———22

FRAGMEN TA VETERIORA

93

fin! πάντων βασιλέα πάντ’ ἐστὶ καὶ ἐκείνου ἕνεκα πάντα καὶ

ἐκεῖνο αἴτιον ἁπάντων τῶν (0m. Clem. Euseb. Philopon.) καλῶν, Ps.—Archytas Περὶ σοφίας (cf. Diels I3 338, 27) ap. Iamblichum Protreptic. c. 4 p. 23, 3S8. Pist. ὁ θεὸς ἀρχά τε καὶ τέλος καὶ
μέσον ἀντὶ (ἐντὶ Mullach FPHG I 559] ἐστι codd.) πάντων τῶν

κατά δίκαν τε καὶ τὸν ὀρθὸν (V. ὀρθῶς fr. 1) λόγον περαινομένων (Gruppe Suppl. 706); cf. VVeinreich Arch. Religionsw. XVIII

1915, 604. Utitur iisdem versibus etiam 'Valerius Soranus (1- 82
a. Chr.: Cichorius Herm. XLI 1906, 63), cuius rei testis est Augustin. De ciV. Dei VII 9: In hanc sententiam etz‘am quosdam uersus Valerz'z‘Soram' expom't idem Varro in eo libre, quem seorsum ab z‘stz‘s de cultu deomm scm’psz‘t (Riese Varr. Sat. Menipp.

re]. 252), qui versus hi sunt (Baehrens FPR 273 n. 4):
Iuppz'ter onmz'potens regum remmgue deumque progem‘tor genetm‘æque deum, deus unus et omnes. Exponuntur autem in eodem libre ita, ut eum marem existz'marent qui semen cmz'tteret, femz'nam, quae accz'pe-ret; Iovemque esse muudum et eum omm‘a semina ex se enn‘ttere et in se recz'pere: ‘Qua causa, inquz't, sc'rz'psz't Sorauus: Iuppz‘ter progem'tor genetm'xque; nec minus cum causa unum et omnia idem esse; mzmdus

em'm unus, et in eo une omm‘a suut’. (Lob. I 533; Schuster 37
n. 4; Zeller 16 134 n. (4) et Zez‘tsclu'. 'wiss. Theolog. XLII 1899, 230 = K l. δοῖιν. Π 150; Susemihl Ind. VI 11.22; Norden Agnostos

Theos 229 11.1; Weinreich Triskaz‘delc. Stud. [RVV XVI 1] 89 n. 1).
Cetera in Neoplatonicorum Orphicis composita sunt quae hunc hymnum praebent ampliorem v. s. IEPOI ΛΟΓΟΙ. 22. (1) Aëtii Plac. Π 13, 15 == Plut. de plac. philos. Π 13; Galen. histor. philos. 56 p. 624,15 Diels; Stob. Eclog. I c. XXIV 1 0 (I 204, 21 Wachsm., Doxog‘r. 343,11) Ἡρακλείδης (Voss De Hera—

clidis Pontici vita et script. fr. 58 p. 65) καὶ οἱ Πυθαγόρειοι ἕκαστον τοῖν ιῖοτέροον κόσμου ὑπάρχειν γῆυῙ περιέχοντα déçu τε [καὶ αἰθέρα 2] ἐν τιῦι οἷπείρωι αἰθέρι.. ταῦτα δὲ τὰ δόγματα
ἐν τοῖς Ὀρφικοῖς3 ςοὲρεται.4 κοσμοποιοῦσι γιὶρῧ ἕκαστον τῶν

ἀστέρων.
1 γήινον Roeth, γῆν 0m. Plut. E. 2 καὶ αἰθέρα secl. Diels (cf. Stob.
3 ἐν ἐνίοις et Galen.) ea verba pro varia lectione vocum ἀέρα τε habens.

Ὀρφικοῖς Galen. 4 φέρεσθαι Stob. Gal., ἐμφέρεται Plut. E. 5 γὰρ 0m. Plut. GE, ut κοσμοποιοῦσι ad Ὀρφικοῖς referendum sit ut apud Galennm
(v. Diels).

94

FRAGMENTA VETERIORA

22—24

Lob. Ι 500; Zeller 16 534 11. 1; P. Tannery Re’v. philol. XXI 1897,190; Kroll De oraculis Chald. 20; Heeg 11. 70; P. Capelle

De luna stellis lacteo orbe diss. Ha]. 1917, 3 n. 1. 23. Ps.-Dem‘ost.h. XXV 11 τήν τα δίκαι’ ἀγαπῶσαν Εὔνομίαν περὶ πλείστου ποιησαμένους, η’ πάσας καὶ πόλεις καὶ χώρας

σιόιζεϊ καὶ τήν ἀπαραίτητον καὶ σεμνὴν Δίκην, ἢν ὁ τας ἁγιωτάτας ἡμῖν τελετάς καταδείξας Ὀ. παρα τὸν τοῦ Διὸς θρόνον φησὶ καθημένην πάντα τα τιόν ἀνθρώπων ἐφορᾶν, εἰς
αὑτὸν ἕκαστον νομίσαντα βλέπειν οὕτω δεῖ1 ψηφίζεσθαι, φυλαττόμενον καὶ προορώμενον μη καταισχῦναι ταύτην.
1 -δεῖ add. A cum Blassius.

Lob. I 239. 391; Diels II3 173 11.14; H.Wei1 Playdoyers
pal. de Démosthène II 1886, 311; Gruppe Suppl. 705; Susemihl Ind. XIV n. 96; Holwerda 327; Dieterich chgz'aî 139; Schläfke De Demosthenis quae dicuntur adversus Arist-ogiton. oration. diss. Gryphisw. 1913, 93. Ad eundem Orphicorum locum spectat Hymn. LXII 1:

Ὄμμα Δίκης μέλπω πανδερκέος, ἀγλαομόρφου, η’ καὶ, Ζηνὸς ἄνακτος ἐπὶ θρόνον ἱερὸν ἵζει
οὐρανόθεν καθορῶσα βίον θνητῶν πολυφύλων. Cf. praeter Lob. 1.1. imprimis Dieterich. 1.1., qui Ps.-Dem. or. XXV auctorem scholae Orphicae asseclam fuisse haud improbavit (v.

etiam ê52 μεθ’ οὖν δ’ οἱ ζωγράφοι τούς ἀσεβεῖς ἐν Ἅιδου γράφουσιν, μετά τούτων, μετ’ Ἀρᾶς καὶ Βλεισφημίας καὶ Φθόνου καὶ Στάσεως καὶ Νείκους, περιέρχεται. εἷθ’ ὃν οὐδὲ» τῶν ἐν
Ἅιδου θεῶν εἰκός ἐστιν τυχεῖν ἱῖεων, ἀλλ’ εἰς τούς ἀσεβεῖς

ιόσθῆναι διὰ τήν πονηρίαν τοῦ βίου [Schläfke 1.1. 94] et ê37 καὶ Ἀδράστειαν (fr. 20) μὲν ἄνθρωπος (ὂν προσκυνῶ, καὶ ἔχω
τοῖς θεοῖς καὶ πᾶσιν ὑμῖν, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τοῖς σιόσασί με

πολλὴν χάριν [Susemihl Ind. XVI n. 108]). Δίκη παρ Διὶ πατρὶ καθεζομένη Κρονίωνι iam ap. Hesiod. Op. 259,.quem ut Orphicus
poeta multi alii secuti sunt, quos enumerat Lob. I 396. Ante omnes autem Anaximander ex Simplicii testimonio

(Diels I3 15 11. 9) afferendus est: ἐξ οἷν δὲ ἡ γένεσίς ἐστι τοῖς οὖσι, καὶ την φθορὰν εἰς ταῦτα γίνεσθαι κατὰ τὸ χρεών· διδόναι γὰρ αὐτὰ δίκην καὶ τίσιν ἀλλήλοις τῆς ἀδικίας κατα τὴν τοῦ χρόνου τάξιν cf. Diels Der antike Pessimismus 11 11. 1. 24. Aristot. Metaphys. Λ 6, 10711) 26 καίτοι εἰ (ὃς λέγουσιν οἱ θεολόγοι οἱ ἐκ νυκτὸς γεννῶντες, ἢ (ὃς (0111. Ε) οἱ φυσικοὶ

K

l»

4— 27

FRAG MENTA VETERIORA

95

(0111. E) ὁμοῦ πάντα χρήματω (Anaxagoras Diels I3 399 n. 1)

φασί, τι) αὐτὸ οἷδύνατον. Ν 4, 1091b4 οἱ δὲ ποιηταὶ οἱ ἀρχαῖοι ταύτηι ὁμοίως, ἦι βασιλεύειν καὶ ἄρχειν φασὶν οὗ τοὺς πρώτους, οἷον Νύκτα καὶ (ἢ Susemihl) Οὐρανόν ἢ Χάος ἢ Ὠκεανόν, ἄλλα τὸν Δία. De Nocte V. IEPOI ΛΟΓΟΙ.
Diels H3 170 11.9; Schuster 17. 19; Kern De Theogon. 55. 56 n. 51; Zeller Ι6 123 n. 1 et Zez'tschr. 202193. Theolog. XLII 1899, 231 == ΚΖ. Sclm Π 151; Gruppe Suppl. 745; Susemihl

Ind. VU.
25. Aristot. Metaphys. A 3, 983b27 εἰσὶ δέ τινες οἳ καὶ

τούς παμπαλαίους (παλαιούς Α) καὶ πολύ πρὸ τῆς νῦν γενέσεως

καὶ πρώτους θεολογήσαντας οὕτως (ut Thales) οἴονται. περὶ τῆς φύσεως ὑπολαβεῖν· Ὠκεανόν τε γάρ καὶ Τηθὺν ἐποίησαν τῆς γενέσεως πατέρας, καὶ τὸν ὅρκον τῶν θεῶν ὕδωρ, τήν καλουμένην’ὕπ’ αὐτῶν Στύγα τῶν ποιητῶν (τ. π. del. Christ)' τιμιώτατον μὲν γὰρ τὸ πρεσβύτατον, ὅρκος δὲ τό τιμιώτατόν ἐστιν. εἰ μὲν οὖν (984) ἀρχαία τις αὕτη καὶ παλαιά τετύχηκεν οὖσα περὶ τῆς φύσεως ἦ δόξα, τάχ’ ἄν ἄδηλον εἴη.
Diels II3 170 n. 10; Schuster 11.

26. (8) Aristot. De gener. anim. B 1, 734a16 ἢ γάρ τοι ἅμα πάντα γίγνεται τα μόρια, οἷον καρδία πλεύμων ἧπαρ ὀφθαλμὸς καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστον, ἦ ἐφεξῆς, ὥσπερ ἐν τοῖς καλουμέτόις Ὀρφέως ἔπεσιν ἐκεῖ γάρ ὁμοίως φησὶ γίγνεσθαι τι) ζῶιον τῆι τοῦ δικτύου πλοκῆι.
Lob. Ι 381. 465; Diels II3 170 n. 10a; Schuster 54 11.1; Kern Arch. f. Gesch. cl. Phil. I 1888, 501; Gruppe Suppl. 716 n. 1. Orphicos Empedocles sequitur Diels I3 245 11. 57:

ἧι πολλαὶ μὲν κόρσαι εἶιάύχενες ἐβλάστησαν, γυμνοὶ δ’ ἐπλάζοντο βραχίονες εὔνιδες ὤμων, ὄμματά τ’ οἷ(α) ἐπλανᾶτο πενητεύοντα μετώπιον.
Cf. Kern 1.1. V. s. Δ 1K ΤΙὊΝ.

27. (241) Aristot. De anima Α 5, 410b 19 φαίνεται γὰρ εἷναί τινα μόνιμα τῶν ζώιων κατιέ τόπον. καίτοι δοκεῖ γε ταύτην μόνην τῶν κινήσεων κινεῖν ἦ ψυχὴ τὸ ςτόιον. ὁμοίως δὲ καὶ ὅσοι τὸν νοῦν καὶ τὸ αἰσθητικόν ἐκ τῶν στοιχείων ποιοῦσιν· φαίνεται γὰρ τά τε φυτά ζῆν οὐ μετέχοντα φορᾶς οὐδ’ αἰσθήσεως, καὶ τῶν ζοόιιον πολλα διάνοιαν οὐκ ἔχειν. εἰ δέ τις καὶ

96

FRAGMENTA VETERIORA

‘37

ταῦτα παραχωρήσειε· καὶ θείη τὸν νοῦν μέρος τι τῆς ψυχῆς, ὁμοίως δὲ καὶ τι) αἰσθητικόν, οὐδ’ ἄν οὕτω λέγοιεν καθόλου

περὶ πάσης ψυχῆς οὐδὲ περὶ ὅλης οὐδεμιᾶς (οὐδὲ μιᾶς Ε, οὐδὲ περὶ μιᾶς Simplic.). τοῦτο δὲ πέπονθε καὶ ὁ ἐν τοῖς Ὀρφικοῖς ἔπεσι καλουμένοις λόγος· φησὶ γάρ τὴν ψυχὴν ἐκ τοῦ ὅλου εἰσιέναι άναπνεόντων, φερομένην ὑπὸ τῶν άν ἑ μ ω ν.
Αᾶ hunc locum Philopon. 186, 24 Hayd. λεγομένοις εἶπεν,

ἐπειδὴ μή δοκεῖ Ὀρφέως εἶναι τά ἔπη, (ὃς καὶ αὐτὸς έν τοῖς Περὶ φιλοσοφίας (fr. 7 Rose3) λέγει· αὕτοῦ μὲν γάρ εἰσι τά δόγματα, ταῦτα δέ φασιν Ὀνομάκριτον έν ἔπεσι κατατεῖναι (test. nr. 183). λέγει οὖν ἐκεῖ ὅτι ἦ ψυχὴ ὑπὸ τῶν άνέμων ἐκ τοῦ
παντὸς φερομένη άναπνεῑται ὑπὸ τῶν ζεόιων. ὥστε καὶ οὗτος

ὁ λόγος οὐ περὶ πάσης ψυχῆς λέγει’ οὔ γὰρ πάντα άναπνεῑ τά ἔμψυχα· οὔκουν τοὶ ἔντομα οὐδὲ τὰ φυτά. φασὶ δὲ αἰνίττεσθαι τά ἔπη διά μὲν τῆς άναπνοῆς τὴν ἐπιτηδειότητα τοῦ δεξομένου τὴν ψυχὴν σώματος, διότι ἦ άναπνοή (πνοή Β.) καταψύχουσα τὸ ἔμφυτον θερμὸν εἰς συμμετρίαν ἄγει, τοὺς δ’ άνέμους φασὶ δυνάμεις τινας σημαίνειν δι’ οἷν κατάγεται ἦ ψυχή εἰς τήν γένεσιν ἐκ τῆς ὑλικῆς ἐνεργείας, ἤν ἐνεργεῖ τοῦ μερικοῦ σώματος
τούτου καὶ τῆς γενέσεως άπηλλαγμένη. Cf. 202,1 Hayd. εἰπών

οὖν ἐν τοῖς ἐπάνω καὶ τα φυτά ἔμψυχα εἶναι, ἐν οἷς ἔλεγεν ὅτι διαιρούμενα τήν αὐτήν κατ’ εἶδος ἔχει ψυχήν, καὶ ἔτι ἔνθα ἐνεκάλει τοῖς Ὀρφικοῖς ἔπεσι λέγουσι τήν ψυχήν ἐκ τοῦ ὅλου φερομένην άναπνεῖν ἡμᾶς et in eundem Aristotelis locum Themistium 35,17 Heinze τοῦτο δὲ πέπονθε καὶ ὁ λόγος ὁ λεγόμενος ἐν τοῖς καλουμένοις Ὀρφέως ἔπεσι· φησὶ γάρ τῆς ψυχῆς μεταλαμβάνειν τά ζῶια παρά τήν πρώτην άναπνοήν et Simplicium 72,12 Hayd. ἔοικε δὲ ὁ Ὀ. τὴν μὲν τῶν σωμάτων πρὸς ζιοιὴν ἐπιτηδειότητα άναπνοήν καλεῖν, τάς δὲ ὁλικάς κινητικὰς αἰτίας άνέμους, οἷν max ἄν ποτε χωρὶς αἱ μερικαὶ φνχαῖσειαν τά ἐπιτήδεια σώματα.’
Adde ex Iamblicho Περὶ ψυχῆς ap. Stob. Eclog. phys. I

c. XLIX 32 (I 366,17 “Tachst ὥσπερ Ἀριστοτέλης μὲν (μὲν del. Meinek.) ἐν τοῖς Ὀρφικοῖς (Graisf. ex Aristot.] φυσικοῖς FP) ἔπεσί φησι λέγεσθαι τὴν ψυχήν εἰσιέναι (Cantefl ιὸς εἰσὶν F, (ὃς εἰσὴν P, πως εἰσιέναι Meinek.) ἐκ τοῦ ὅλου ἀναπνεόντων ἡμῶν φερομένην ὑπὸ τῶν άνέμων· ἔοικέ γε μὴν αὐτὸς ὁ Ὀ. χωρὶς ὑπολαμβάνειν εἶναι καὶ μίαν τὴν ψυχήν, ἀφ’ ἧς πολλὰς μὲν εἶναι διαιρέσεις, πολλὰς δὲ καὶ οἷμέσους (Usen.] μέσας FP) ἐπι-

27—28

FRAGMENTA VETERIORA

97

πνοίας καθήκειν ἐπὶ τὰς μεριστάς ψυχὰς άπὸ,τῆς ὅλης ψυχῆς
et XLIX 38 (I 376, 2 Wracllsm.) οἱ μέν δὴ μίαν οὐσίαν τῆς ψυχῆς

ιῖριθ-μιόι τιθέμενοι, πληθύουσαν (“751011st πληθύοντες FP) δὲ αὐτήν, ὥς Ἀμέλιος οἴεται, σχέσεσι καὶ κατατάξεσιν, ἢ (ὃς οἱ Ὀρφικοὶ λέγονσιν, ἐπιπνοίαις ἀπὸ τῆς ὅλης, ἔπειτα άνασχέοντες (P 1] ιῖναχέοντες ΕΡἏ, ιῖναστοιχειοῦντες LOb. I 756, ἄγχοντες
Usen. coll. Stob. p. 304, 18, ἀναστέλλοντες V61 ἀναστρέφοντες
temptabat Wachsm.) άπό τοῦ πλήθους τῆς ὅλης ἐπὶ τὴν μίαν

ψυχὴν (ἷποθέμένην (οοΓΥ. Usen.] εἷποθεμένας FP) τὰς σχέσεις καὶ τας εἰς ἕτερον κατατάξεις καὶ (Gant, ἦ FP) ἀναλύοντες
άπὸ τῆς εἰς τα μεταλαβόντα διαιρέσεως, άπολνοίιιένης τῆς τῶν

μετασχόντων διαλήψεως (001T. Heer.] άποδιαλήψεως FP), τηροῦσιν αὕτη ν ὅλην πανταχοῦ την afin/’1‘, μίαν οτῗσίαν (0m. P) τε αὐτῆι διδόασι καθ’ ἓν,πεπερασμένην
Lob. I 349. 755; Diels ΙΙ3 170 11.11; Schuster 54; Zeller Zeitschr. 202233. 172601. XLII 1899, 237 == Κ l. δἰτίιν. ΙΙ 156.

V. infra

IEPOI ΛΟΓΟΙ.

28. (30) Eudem. (Spengel Eudemi Rhodii ferLgmenta2 CXVII p. 169) ap. Damasc. De prim. princip. 124 (I 319, 8 Rue.) V. Kroll Rhei'n. llfus. ΕΠ 1897, 290 ἡ δὲ παρά’τῶι Περιπειτητικοῖι

Εὕὸήμωι άναγεγραμμένη οὓς τοῦ Ὀρφέως οὖσα θεολογία πᾶν τὸ νοητὸν ἐσιώπησεν, (ὃς παντάπασιν ἄρρητον τε καὶ ἄγνωστον τρόπωι (τῶι,>1 κατα διέξοδόν τε καὶ άπαγγελίαν, άπὸ δὲ τῆς Νυκτὸς ἐποιήσατο τῆ ν οἷρχήν, (ἐφ’ ἦς καὶ (Όμηροςβ εἰ καὶ μή συνεχῆ πεποίηται. τὴν γενεαλογίαν, ἵστησιν·3 m2 γὰρ άποὸεκτέον Εὖδήμου λέγοντος, ὅτι άπὸ Ὠκεανοῦ καὶ Τηθύος ἄρχεται (Il. Ξ 302), φαίνεται γὰρ εἰδώς καὶ την Νύκτα μεγίστην οὕτω4 θεόν, (ὃς καὶ
τὸν Δία σέβεσθαι αὐτήν· (ἅζετο γὰρ μὴ Νυκτὶ Ὠ-οῆι ἀποθύμια

ῥέζοι (Il. Ξ 261)’. ἄλλ’ Ὅμηρος μὲν καὶ αὐτὸς άρχέσθω dm)
Νυκτός· (Ησίοδος δέ μοι δοκεῖ πρῶτον γενέσθαι τὸ Χάος ἱστορῶν τήν ιῖκατάληπτον τοῦ νοητοῦ καὶ ἡνωμένην παντελοῦς

φύσιν κεκληκέναι Χάος, τὴν δὲ Γῆν5 πρώτην ἐκεῖθεν παράγειν ὥς τινα άρχήν τῆς ὅλης γενεᾶς τῶν θεῶν· εἰ μή ἄρα Χάος μὲν την δευτέραν τοῖν δυεῖν άρχῶν, Γῆν δὲ καὶ Ἱαρταρονὸ καὶ Ἔρωτα τὸ τριπλοῦν νοητόν, τὸν μὲν Ἔρωτα ιῖντὶ τοῦ τρίτου, (ὃς κατα ἐπιστροφὴν θεωρονιιιέιᾞνῆ τοῧτο γὰρ οὕτως ὀνομάζει καὶ ὁ3 Ὀ. ἐν ταῖς ῥαφωιὸίαις (V. S. IEPOI 1101'0'1)‘τὴν δὲ Γῆν άντὶ τοῖ
προίτου, ὥς πρώτην έν στερειόι τινι καὶ οὐσιιόδει καταστήματι

παγεῖσαν, τὸν δὲ Ἰάρταρον οἷντὶ τοῦ μέσου, οἷς ἤδη πως εἰς
διάκρισιν παρακεκινημένον.
Orphie. coll. Kern. 7

98

FRAGMENTA VETERIORA
L τρόπωι (τῶι) Kroll,

28—29

ἀνθρώπωι Diels ap. Kern. De Theogon. 54,

τρόπον <τινα> Mullach. 2 ὃ ειιιϊθὍμηρος edd. C (apogr.) et edd. 3 ἵστησιν] ἐνίστησιν Kroll ap. Diels. 4 οὕτω Μ, οὖσαν Platt Journ. of philol. XXVI 1899, 230. 5 τὴν δὲ τὴν Μ, corr. Lob. 6 τὴν δὲ καὶ Τάρταρον Μ, corr.
Taylor et Cory, ταύτην δὲ καὶ T. Mullach, qui etiam supra ταύτην δὲ τὴν πρώτην proposuit. 7 θεωρουμένην... παρακεκινημένην Μ, θ. ον... π. ον

Holwerda 298. 8 ὁ ante Ὀ. add. C et edd. Eudemum Rhodium Aristotelis discipulum a Damascio adhibitum esse demonstrat Diogenis Laert. I prooem. 9 ὃς (se. Θεόπομπος) καὶ οἷίιίεβιιόσεσθαι κατά τούς Μάγους φησὶ τοὺς οἷνθρτόπους καὶ ἔσεσθαι ἀθανάτους καὶ τὰ ὄντα ταῖς αὐτῶν

ἐπικλήσεσι διαμένειν. ταῦτα δὲ· καὶ Εὔδημος ὁ Ῥόδιος ἱστορεῖ cf. Damase. 125 bis (I 322, 8 Rue); Zeller I6 122 11.4. De Eudemi studiis theologicis V. Kern Arch. Gesck. d. Philos. I 1888, 507 n.;
Martini RE2 VI 898. Lob. I 488; Diels II3 171 n. 12; Sehuster 16; Kern De Theogon. 53; Gruppe Suppl. 723; Susemihl Ind. V; Zeller I6 122; Holwerda 298. 28 a. Chrysippus ap. Philod. De pietate 81, 18 Gomp.

(Doxog‘r. 548, 18) = Fragm. Stoicor. ed. Arnim Π 192 n. 636 κοῖν τῶι πρ<ω’>τ<ωι> (se. Περὶ, Φύσεως) τὴν Νύκτα θεάν φησιν (εἶναιδ πρωτίστην.
Chrysippum Eudemi Theogoniam secutum esse censet Zeller

Iü 90 n. 2. Ioa. Lyd. De mens. Π 8 p. 26, 1 Wue. καὶ τρεῖς πρῶται κατ’ Ὀρφέα ἕξεβλιίστησαν ἀρχαὶ τῆς γενέσεως, Νὺξ καὶ Γῆ καὶ Οὐρανός, θεῶν δὲ τῶν ἐν γενέσει τρία γένη, οὕριίνιον καὶ ἐπίγειον καὶ τὸ μεταξύ τούτων non ad hanc Theog‘oniam quadrat
Kern De Theogon. 54. V. s. ΕΙΣ TON ΑΡΙΘΜΟΝ ΥΜΝΟΣ. ιῖνῙ δὲ καὶ Ὀρφεὺς

29. (35) Apollon. Rhod. Argonaut. I 494 495 λαιῆι ιῖἰίεσχόμενος κίθαριν πείραζεν οἷοιδῆς.
ἤειδεν δ’ ὠς γαῖα καὶ οὕρανὸς ἠδὲ θάλασσα,

τὸ πρὶν ἐπ’ οἷλλήλοισι μιῆι συναρηρότα μορφῆι,
νείκεος ἐξ ὀλοοῖο διέκριθεν ἅμφὶς ἕκαστα·

ἠδ’ (ὃς ἔμπεδον αἰὲν ἐν αἰθέρι τέκμαρ ἔχουσιν 500 ἄστρα σεληναίη τε καὶ ἠελίοιο κέλευθοι·
οὔρεά θ’ (ὃς ιῖνέτειλε, καὶ (ὃς ποταμοὶ κελάδοντες

αὐτῆισιν νύμφηισι καὶ ἑρπετά πάντ’ ἐγένοντο. ἤειδεν δ’ ὡς πρῶτον Ὀφίων Εὕρυνόμη τε
Ὠκεανὶς νιφόεντος ἔχον κράτος Οὐλύμποιο·

505 ὥς τε βίηι καὶ χερσὶν ô‘μὲν Κρόνωι εἴκαθε τιμῆς,

29

FRAGMEN TA VETERIORA

99

ἡ δὲ Ῥέηι, ἔπεσον ô’ ἐνὶ κύμασιν Ὠκεανοῖο· οἳ δὲ τέως μακάρεσσι θεοῖς Τιτῆσιν ἄνασσον, ὄφρα Z91“: ἔτι κοῦρος, ἔτι φρεσὶ νήπια εἰδώς Δικταῖον 1ναίεσκιν ἀἳττὸ σπέος, οἱ δέ μιν οὔπω
510 γηγενέες Κύκλωπες ἐκαρτύναντο κεραννῶι βροντῆι τε στεροπῆι τι· τιὲ γιέρ Διὶ κῦδος ὀπάζει.
1 ἂν corr. Guelferb.] ἀνα L. Δ

Ε scholiis Laurentiani notanda sunt: 496 τὴν πρώτην σύγχυσιν τῶν στοιχείων ἕὶιδιιν βούλεται, (ὃς Ξῖκ τινος φιλονεικίας τὸ ἴδιον ἕκαστον ιιιετέσχι-ι· καὶ τιὶξιν ἔλαβεν. οἰκεία δὲ καὶ τοῖς

ὗποκειαιιὲνοις,ττριῖῃιασιν ἡ ιιίιόή, ὅτι πρέπον ἐστὶ τῆς μάχης
παύσασθαι καὶ «εἰς τὴν οἰκείαν διάθεσιν ἐπανιέναι. 498 Ἐκπε-

δοκλῆς φησιν ὅτι σνγκεχιχιιίνιον ἁπάντων τι),πρότερον νεῖκος

καὶ φιλότης,παραπῆιιφθίντα τὴν διάκρισιν ἐποιήσαντο, χωρὶς ὁὲ
τούτων οἰῗὸὲν ιῖὕναται γενέσθαι· οἷι ἕπεται, (ὃς εἰκός,’καὶ Ἀπολλώνιος. ὃ δὲ Θαλῆς (ἷρχῂ ν ιῗπεστήσατο,πάντων ὕδωρ,

λαβών παρα τοῦ ποιητοῦ (Il. 4ΙΙ 99) λέγοντος (ἄλλ’ ὗμεϊς (μὲν) πάντες ἷῑδωρ καὶ γαῖα γίι·οισθέ’. καὶ Ζήνων (11·.104 Α1Ἧ., cf. 105) δὲ τι) παρ’ εΙῙσιόόωι1 (Theog‘. 116) Χάος ἷῑόῒορ εἶναί φησιν, οὗ συνιζάνοντος ἰλῦν γίνεσθαι, ἧς,πηγνιχιιέιης ἦ γῆ στερεμνιοῧται· τρίτοι· δὲ’Ἔρωτα γεγονέναι καθ’ (ῙΙσίοδον (VS. 120), ἵνα τι) πῦρ παραστήσιμ·,πνρτοὸίστι-ρον γὰρ πάθος Ἴῧρως. ἰιῒναξαγόρας

(Diels I3 391 n. 72) δὲ αιιῦδρον εἶναι τὸν ἥλιόν φησιν, ἐξ οὗ τιέ
πάντα γίνεσθαι. du) καὶ Ιῧιῗριπίόης (Ox‘est. 983. cf. Diog‘en. Laert. H 10) γνώριμος αἰῗτῶι γεγονώςῖ (Il/(î! χρυσέαν βῶλον τὸν ἥλιον εἶναι. τὴν δὲ σελήνην ὁ ατῗτός ἰνίναξαγόρας (Diels 1.1. 392 n. 77) χώραν πλατεῖαν ιῖετοφαίνιι, Kg“2Ïç3 δοκεῖ ὁ Νῆιιεαῖοῷ λέων,ττετιτωκιῖναμ V 1 Ἡσιόδῳ P] ἤσιόδου L. 2 γεγονώς FP] γέγονεν ὥς L. ἀποφαίνει, ἐξ μειαῖος L. Meineke Anal. Αῐεαῖιιιιᾱνίη. 85] ἀποφαίνεται ἐν ᾗ L. 4 νε-

Diels H3 175 n. 16; Schoemann Opusc. acad. Π 12; Schuster 5 n. 3. 41; Susemihl N. J'aln‘b. XLIV 1874, 669; Max. Mayer Giganten and Titan; 234; Gruppe Kultc and Illyflz. I 640; Kern De Theog'on. 57. 60; Gruppe Suppl. 697. 727. 739; Susemihl Ind. XXÎ; Zeller I“125. 134; Dieterich Nek‘I/iaî 101. 153; Heeg‘8; Polites Δημώόζ κοσμογονικοὶ, μῦθοι Athenis 1894, 21; Zieg‘ler

N. Jahrb. XXXI 1913, 561. Vs. 496*502 Empedoclei sunt (V. 801101.), V. etiam Tzetz. ad Iliad. 41, 21 Herm. Melanippae Euripideae 1‘12484 N32 (vs. 2——4)
7*

100

FRAGMENTA VETERIORA

29

(V. Dieterich 101) allat-o καθὰ φησὶν Ὀ. τε ὁ παλαιὸς καὶ (Ησίοδος, Ἑαπεδοκλῆς τε σὺν αὐτοῖς ὁ Ἀκραγαντῖνος καὶ Ἀναξαγόρας ὁ Κλαζομένιος καὶ ὁ τοῦ Ἀναξαγόρου τουτουὶ μαθητὴς Εὐριπίδης, οὗτινός εἰσιν ἔπη καὶ οἱ τανῦν ἒκτεθέντες μοι ἴαμβοι cf. Syrian. in Aristotel. Metaph. B 1 p. 9963.4 (11, 35 Kr.) ἐπεὶ καὶ Πυθαγόρειος (ὂν Ειιπεδοκλῆς πῶς ἄν τὰς Ὀρφικὰς ἥ τὰς Πυθαγορείους άρχοὶς ἠθέτησεν et B4 p. 1000 a 19 (43, 6 Kr.) V.
test. nr. 181. Unde Apollonius vs. 503—511 hauserit obscurum: Kern 1.1. 60; Malten Archaeol. Jalwb. XXVII 1912, 261 n. 3; Kern

Herm. LI 1916, 556.
Imitantur praeter Ovid. Metam. X 145 et Apollinar. Sidon.

(LV1 7 (V. nr. 104; cf. Lob. Ι 508, Max. Mayer 1.1.) Apollonium
Orphei Argonaut. 419, sed omittunt Empedoclea et immiscent

Hesiodeis vere Orphica ut e. g. 424 πολύμητιν Ἔρωτα et 429
anthropogoniam, de qua vide s. IEPOI ΛΟΓΟΙ

αὐτὰρ ἔγωγε μετ’ αὐτὸν ἑλῶν φόρμιγγα λίγειαι· 420 ἐκ στόματος μελίγηρυν ἱεὶς άνέπεμπον άοιδήν. πρῶτα μὲν άρχαίου Χάεος ιιιελανήφατον1 ὕμνον,2 (ὃς ἐπάμειψε φύσεις, ὥς τ’ οὐρανὸς ἐς πέρας3 ἦλθε·
γῆς τ’ εὐρυστέρνου γένεσιν πυθμένας τε4 θαλάσσης·

πρεσβύτατόν τε καὶ αὐτοτελῆ πολύμητιν Ἔρωτα, 425 ὅσσα τ’ ἔφυσεν ἅπαντ[<,5 διέκριθεν ἄλλο ἀπ’ ἄλλου· καὶ Κρόνον αἰνολέτην, (ὅς τ’ ἐς Δία τερπικέραυνον ἤλυθεν άθνανάτων μακάρων βασιλήϊος άρχή. μέλπον θ’ ὁπλοτέρων μακάρων γένεσίν τε κρίσιν τε·
καὶ Βριμοῦς Βάκχοιο Γιγάντων τ’ ἔργ’ άῖδηλα, 430 ἀνθρώπων τ’ ὀλιγοδρανέων πολυεθνέα φύτλην

ἤειδον· στεινὸνῖ δὲ δια σπέος ἤλυθεν αὐδή ἡμετέρης χέλυος μελιχρὴν ὅπα γηρυούσης. Cf. ad 428 Argonaut. 17 Βριμοῦς τ’ εὕδονάτοιο γονάς ἠδ’ ἔργ’ άίδηλα Γηγενέων, οἳ λυγρὸν ἀπ’ Οὐρανοῦ ἐστάξαντο σπέρμα γονῆς τό τε πρόσθεν ὅθεν γένος ἐξεγένοντο θνητῶν οἳ κατά γαῖαν άπείριτον αἰὲν ἔασι test. nl'. 224 et, Mayel‘1.1. 237.
1 μελανήφατον (cf. παλαίφατον) codd., μελάνην φάτιν Wiel Progr. 1862, 21, μέλανα σκότον Ab. 2 ῧμνον codd., ῧμνεον Wiel, ῧμνουν

Schenkl, Ab. 3 ἑσπέρας codd. 4 πυθμένα τε codd., corr. Herm. 5 ὡς θ’ ἅτ’ ἔφυσεν VViel. 6 διέκριθεν δ’ ἄλλο ἀπ’ ἄλλου V0, δι’ ἔκριθεν ἄλλο ἀπ’ ἄλλου R, διέκριθε δ’ ἄλλον ἀπ’ ἄλλου VWL, διέκριθε δ’ (corr. ex διέκριθεν) ἄλλο ἄπ’ ἄλλου S, τά δ’ ἔκριθεν ἄλλου ἀπ’ ἄλλο Herm., διέκριθεν ἄλλο πρὸς ἄλλου I. Η. Voss (Ab.). 7 στενὸν codd., corr. Stephan.

..ν..

29 3.——31

FRAGMENTA VETERIORA

10 1

29 a. (248) Schol. Dan. in Verg'. Bucol. IV 10 p. 46,3 Νιρέclins _ de di'is lib. I V: quidam deos et 60mm genem temporibus et aetatz'bus (dispesczmt),1 inter quos et O. primum regnum Saturm, de'inde Iom‘s, tum2 Neptzmi, inde Plutom’s; nommll’é etiam, ut magi, m'emt, Apollz'ms fore regnum: in quo videndum est, ne ardorem, site illa πβρι-θείς appellanda est, diccmt.
1 dz'spescwnt add. Lob. inde apollùçz's L. 2 tum... Plutonz's Dam] tune owptæmum

Zoëga Abkdlgn. 216; Lob. Π 791; Hertz De Nigidii Figuli stud. atque oper. Βθι·01.1845, 28; Zeller 16 126 n. 2, qui Nigidium eadem Theog'onia ac Apollonium usum esse opinatur; Geffcken Herm. XLIX 1914, 327; J.K1°011 ibidem L 1915, 143 n. 1. 30. Chrysippus ap. Philodem. De pietate 80,16 Gomp.

(Doxogr. 547 b 16; fr. 1078. 1081 Arnim v. etiam test. nr. 233) ἐν δὲ τῶι δευτὲρ<ιοι> (se. περὶ Θεῶν) τά τε εἰς Ὀρφέα κ<αὶ> ῡΙουσιιῑου ιῖταφερ<όμ>ενιι καὶ τὰ παρ’ <Ὁ>μήριοι καὶ (Ιῖσιόδωᾲ) καὶ Εὐριπίδη<ι> καὶ. ποιηταῖς ἄλλοις, <ώ>ς καὶ Κλεάνθης (fr. 539 Arnim), <π>ειρᾶτιιι σ<υ>νοικειοῦν ταῖς δόξαις αὐτῶν. ἅπαντα (τ’) ἐστὶν αἰθήρ (= Ζεύς), ὁ κὕ<τ>ὀς ὧν καὶ πατὴρ καὶ υἱός, (ιὸ > κᾶν τιῦι πρώτω<ι> μὴ μάχεσθαι τὸ τήν Ῥέ<α>ν καὶ μητέρα (τοῦ) Διὸς εἶναι καὶ θ<υγα>τέρα. τὰς ô" αὐτὰς πο<ι>εῖται σ<υ>νοικεκώσε>ις κᾶν τῶ<ι> περὶ <Χ>αρίτων (ἐν ὦ( τ>ὁν Δία νόμον φησὶν εἶναι καὶ τὰς Χάριτας τὰς ἡμετέ<ρ>ας καταρχὰς κα<ὶ> τὰς (Ξνταπ<ο>δόσεις τῶν εὕε<ργ>εσιῶ<ν>.
Usener Rlzein. llIus. LV 1900, 293 = ΚΖ. Schr. IV 313; Dieterich llIithmêliturg. 156; Norden Agnostos Theos 229 n. 1. Cf. de Iove Valerii Sorani versus fr. 21 a p.93. 31. Papyri tertii a. Chr. saec. fragmentum in vico Gurob repertum et editum cum commentario bonae doctrinae plenissimo a J. Gilbart Smyly Greelc Papym' from Θανοό Dublz‘n 1921 n. 1 tab. I. II; edo ex tabulae imagine et apographo mihi a Smylyo comiter misso. Ι (versuum exitus). _ ΙΙ (versuum initia).

. ας me... να εὐρηι
ιομιι... υν λεγε

1-4 dubia vestigia.

διὰ τὴν τελετήν
ἔτεμον ποινάς πατέ-

5 σῶισομ με Βριμιό με Δημήτηρ τε Ῥέα

5 παρα ματ

102

FRAGMENTA VETERIOBA

31

Κούρητες τε ἔνοπλοι ευμεν.

dom; πουσ

ἵ>Υα ποιεῦμεν ἱερά καλά
10. r)” κριός τε τοαγός τε

ουτει·
10 ῥᾶχος κ

εἶπεῼὶσια δῶρα. ον καὶ ἐπὶ ποταμοῦ ιὀμωι
«ἔνων τοῦ τράγοι· τὰ δὲ λοιπαὶ κρέα ἐσθιέτω 15 ος μή ἐφοοιὲτιο

εὕχεο<θαιῨ εὐχέσ<θωῖ
νον,π. μὴ ἔχη τι ημε

χου ἀναθεὶς εἰς τι) ιῖινμοεαλων ειῗχή·
νοι· καὶ Εὐβουλέα καλῶ
. ας εὕοήας κικλήσκω

15 θεί· τοι· τριχῶν
Βλέπω κα
d'on λοι

20.. ιτοφίλους οὐ ἅπαυάνας Δ>ήμητοος καὶ Παλλάδος ἡμῖν λεν Ἴρικεπαῑγε οῶιοομ με ητα Διόνυσος σύμβολα
ποτε θεὸς du“? κόλπου
25.... ἰ’ ἔπιον ὄνος βουκόλος

20 ε... u‘z/ δι -θ. εικα γευ.. ο
ξε...
25 πορθ..

γιας οὔτ’θεμα ἄνω κιὶτω τοῖς καὶ ὅ σοι ἐδόθη (Élu/7156m

ῥζονλ

ε>ἰς τοι· κάλαθον· ἐμβαΖῙ-ι· κ>ῶνος ῥόμβος ἀστράγαλοι
30 I7 ἕσοπτοος.’ 3 διὰ τὴν

Ι 1 an <ἕκ>αστα ἔ<γγο>ναὲ Wilcken. Ad εὖρηι cf. 19 εὖρήας.
τελετὴν Diels, διοτοκιν τελετην Smyly.

4 πατέΙ<ρος> verisimile i. e. Saturni.

5 με<γάλη> Hunt. 10 <κρή>νηι litterarum vestigiis vetatur; sed cf. 12 ποταμοῦ. 12 νόμωι vel VÛMCÜL? 13 (τὰς ὄρχεις λαμβ>άνων Smyly collato Mich. Psell.
Τίνα περὶ δαιμόν. δὀξάζ.(Ἑλληνες 39 Boisson. τραγοσκελὲς μίμημα παθαι-

νόμενον περὶ τοῖς διδύμοις, ὅτιπερ ὁ Ζεύς, δίκας ἀποτιννύς τῆς βίας τῆι Δήμητρι, τράγου ὄρχεις ἀποτεμών, τῶι κόλπωι ταύτης κατέθετοῶσπερ δή καὶ ἑαυτοῦ, 14 λοιπά difficile lectu, quia in vetustiorum litterarum vestigiis scriptum ut διὰ τὴν vs. 3. Benigne Smyly per litteras mecum communicavit haec The letters wrz'tten aboz‘e the lz'ne are quite cea'taz'nly πα, ιιιιεῑι the latter after δε ίε almost eqaally certaz‘nly λς in thz's Dr. Haut agrees wz'th me. The two letters between have been corrected: mimer λεπτὰ πον ἄεργα, can be read.’l’he only Greek word, as far as I cala see, which can be reconcz'lecl’wz'tlz the wm'tùzg z's λοιπά. It also seems το me το be a nataral word z'n tlu's co'nnectz'on,‘τὰ λοιπά κρέα z’s foand ποί only in Dittenberger Syll. IIa 736, 96, but also ιἰι 1044, 40 and τά δὲ ἄλλα· κρέα οοοιο·8 in 1025, 23. 55: szïmz'lao'ly in Latin Ocz'cl. EIetam. Χ11154 sacra tulere suam, 17a νε est data cetera mensis. 15 (ô δὲ βέβηλ>ος

31

’

FRAGMEN TA VETERIORA

103

Smyly. 16 χου Wilcken, λλου Smyly. Inter νε. 17 et 18 mains intervallum pre— cationis initinm indicans. 18 <Πρωτόγο>νον Smyly. 19 εὒρήας (= εὐρείας) Wilcken (ν. etiam νε. 1), cui Hunt assentitur, Εὐιηας Smyly; <μαι>ευτρίας reliquiis non respondet. 22 (βασι>λεῦ vel <Εὐβου>λεῦ. Ἰρικεπαῖγε = Ἠρι-

κεπαῖε Wilcken, Πικεπαῖγε Smyly.

23 ητα Wilcken, unde Φάν>ητα Diels;

ιτα Smyly qui Λικν>ῖτα proponit. Inter... ητα et εἷς nullae litterae fuisse videntur. 24 υρα Wilcken, ηρα Smyly. 25 ψυχ>ρ<ὁ>ν litt. vestigiis vetatur. ὄνος certa lectio esse videtur; ὅσιος vel οἶνος leg‘i nequit. 27 καὶ ὅ σοι _Wilcken, ς διο σοι Smyly. Etiam de ἀνήλωσαι (imperat. med. aorist.) cogitari potest. V. Croenert Mem. Hercul. 286. 30 post ἔσοπτρος nullae litterae.

ΙΙ 10 ῥᾶχος cf. Phot. Lex s. ῥάχοι· αἳ μυρίκινοιι ῥάβδοι, (ῥάχοισιν
ὀρχάδος στέγης’. Σοφοκλῆς δὲ (λέγει corr. M. Schmidt) τούς φραγμοὺς τῆς ποίμνης (Soph. fr. 743 Nauck2); ῥάκος praefert Wilcken. 12 an oË)|voi2 7r(w? 13 ἕχέ<τωΡ “Tilcken. 14 τε>τιημε<ν.. idem. 18 an καλῶςὲ Wilcken. Post vs. 2 et 26 paragraphes very doubt/‘ul indicat Smyly. νε. 17 ss. litterarum ἔκθεσις perspicua, quae orationem (βλέπω νε. 17) indicare videtur.

23 γεύσασθαιὲ Wilcken. Orphicorum legis sacrae reliquiae cui partes metricae

immixtae erant (maxime νε. 4-7. 10. 11. 21. 23 V. etiam ΙΙ 14). Cum textus continuus restitui nequeat, bis precationem (νε. 5 et
18 ss.), νε. 9 ss. sacra ineunda, νε. 23 εε. σύμβολα Orphica indicari

elucet.

Vs. 20 et 27 sacerdos mystam alloquitur.

Vs. 5 Βριμεό
et de

in Orphei Argonauticis 17 et 429 occurrit (ν. fr. 29

hierophantae Eleusinii voce mystica ἱερὸν ἔτεκε πότνια κοῦρον Bogue) Βριμόν Kern RE‘2 ΠΙ 854 et Dieterichii Mitkmslz'turgie 213 n. II); VS. 6 ἃᾶ Δημήτηρ (cf. VS. 21) τε Ῥέα Vide infra in Carminibus de raptu Proserpinae et ε. ΙΕΡΟΙ ΛΟΓΟΙ; νε. 7 Κούρητες τε ἔνοπλοι in Εὐχή πρὸς λὶῖουοαῑου ‘20 Κούρητάς τ’ ἐνόπλους Ιζορύβαντοὶς τ’ ἠδὲ Καβείρους et Κούρητες saepissime in Ἱεροῖς λόγοις et Hymnis; νε. 18 Εὔβουλεύς in lamellis aureis fr. ο- e 2, g 2,
in Carminibus de raptu Proserpinae, in Hymnis XXIX 8, XXX 6,

XLI 8, XLII 2, L114, LVI 3, LXXII3; νε. 21 Παλλάς ν. ε. ΙΕΡΟ] ΛΟΓΟΙ. De Baccho (νε. 24 εἷς Διόνυσος ex versu notissimo
εἷς Ζεύς εἷς Ἀίδης εἷς (Ἡλιος εἷς Διόνυσος Cf. Weinreich Nette

Urkzmden ᾔειν Sampis-Relig’ion 27 et infra ε. ΒΑΚΧΙΚΑ) taceo, quia deus vere Orphicus est; νε. 18 Πρωτόγο ἓ>νο(ς) et vs. 23 Φά ἓν>η(ς) eiusdem dei figurae sunt velut νε. 22 Ἰρικεπαῑγος, cuius nulla antiquior extat memoria. Nam latet haud dubie Ἠρικεπαῑος, Orphicorum deus elarissimus, cuius cultum testatur titulus secundi p. Chr. saeculi Hierocaesareae in Lydia a. 1906 ab Ios.

Keilio et A. de Premersteinio (Denkschr. Wien. Akad. Phil. hist. ΚΖ. LIII 1908, 54 n. 112) felicissime repertus: ἐπὶ ἱεροφάντου |

104

FRAGMENTA VETERIORA

31—— 32 a

Ἀρτεμιδώρου τοῦ ἌπολΙλωνὶου Μηνόφιλος, ΙΙερι]Ιλίιις(ἓ) καὶ Σεκοῦνδος ἈπολΙὸλωνίου οἱ συγγενῶς Διοινύσῳ’Πρικεπαίῳ τὸν
βωμόν (Kern Genethl'e'aicon f. Robert 1910, 93; Herm. LI 1910, 565 n. 2). Ad VS. 20 Cf. f1“. 32b1 ῥίψαι α’ῧοὲ ἐγώ καὶ εἷπ(32λ1χιι(·ει, ad VS. 24 θεὸς διὰ κόλπου Hymn. LII 11’ὖποκόλπιε (Εὔβουλεῦ VS. 4),
f1: 3208 Δεσσποίνιες o‘è ὑπὸ κόλπον ἔοϊι· et quue Dieterich

JII/iflw‘asl'e't’eu‘yie 123. 135“exposuit; ad vs. 25 Fil-o,- ἄγων μυστήρια Aristophan. Ban. 159; ad vs. 28 symbolum Eleusinium ἐνήστευσιε, ἔπιον τὼ· κυκεῶνα, ἔλαβον ἐκ κίστης, ἐργασιὶιαωτις (ἷπεῖηζηηυ εἰς
κάλαθον καὶ ἐκ ara/"45.901; εἰς κίστην Dietel'ich 1.1. 212 n. Ι et

Epiphan. f1". 31; ἢεί vs. 29 versus de Zagrei erepundiis ibidem. Cetera apud Smylyum in eommentario inveniuntur. Lamellae aureae (v. etiam fr. 47) Peteliae (a), Eleuthernae (b), Thuriis (c—f), Romae (g) repertae, saepe editae, proxime a Domenico Comparetti Laminette Orfielee Fia'enee 1910

(V. Gruppe Berl'iner plzilol. Ï‘Voohensehr. 1912, 103) et Alexandro
Olivieri Lamellae aureae Orphicae Kleine Texte 133, Bonnae 1915, ubi p. 3 libellorum de eis scriptorum conspectum invenies, cui addimus Zeller Zez‘tschr. wiss. Theol. XLII 1899, 253 = Κ l. Sein". II 170; P. Foucart Recherches sur l’origine et la nature des mystères (I’Éleusz's (Ξ 1116m. de l’oeoc'lém. des baser. XXXV 1895)

66—72 = Les Μμπὲνεε d’Ezeuszs 1914, 425—431; Ian Herm.
Wieten De tribus laminis aureis quae in sepulcris Thurinis suut inventae (c—f), Amstelodami 1915; E. Pfeiffer Studien 2mn antiken Stemglauben (Στοιχεῖα 11) 1916, 129; C. Reinhardt Parme— m’des τιηά die Gesekz'clzte der yr'z'eeh. Philosophie 1916, 198; Kern

Herm. LI 1916, 555; W. Kroll N. Jaîn‘b. XXXIX 1917, 149; S. Eitrem Beiträge ραν ρνίθοΙι. Ιίθῑὶμὶοηεμεεσὴ. Videnskappselskapets Slsrifter ΙΙ, ΙΙἰ’3ΐ.-ίὶῖοε. Κί. Κνῖείίαπὶα 1914 11. 1, 53 (Opferritus zmd Voropfer), 1920 11. 2, 19; Leisegang Der Heilz'ge.Gez'st I 1919, 111; Weege Et'r'usk. Illalerez' 1920, 112 SS.; C. Meuli Odyssee and Argonautz'ka 1921, 27; Diels Der unta‘ke Pessimisnms 1921, 13. a) Peteliae (apud Strongoli) inventa, nunc Londini in museo Britannico. Saec. IV—III a. Chr. n. 1G XIV 638; Comparetti 32; Diels 113 175 11.’17; Olivieri 12 b, a1; v. E. Curtius

Grrz'ech. Quell— and Brunnem'nselw'. 1859 (Abhdlg. (ἕεις. d. W688. Goett. VIII), 17. εὖρήσσεις ô" Ἀίδαο δόμων ἐπ’ ἄριστεοά κρήινΙηιὴ. πὰρ ô" αὖτῆι λευκὴν ἑστηκυῖαν κυπάρισσον· Ι

32 a. —— b ΙΙΙ

FRAGMENTA VETERIORA

105

ταύτης τῆς κρήνης μηδὲ σχεδὸν ἐμπελάσειας. Ι εὑρήσεις δ’ ἑτέραν, τῆς Μνημοσῦιής ἀπὸ λίμνηςΙ 5 ψυχρὸν ὕδωρ προρέου· φύλακες d" ἐπίπροσθεν ἕασιι·.1 εἰπεῖν· (Γῆς παῖς εἶμι καὶ Οὓραιόῦ ἀστερόεντος, αὕταρ ἕμΙοὶ γένος οὔράνιου· τόδε ô" ἴστε καὶ αὐτοί. ὁὶψηι δ’ εἰμ[ὶ] αὖΙη καὶ ἰἷπόλλιχααυ ἄλλα δότ’ αἶψα ψυχρὸν ὕδωρ προρέΙοι) τῆς ΆΙνημοσύνης απὸ λίμνης’. 10 καῧτ<οί> σ<ο>ι δώσουσι ξ πίε-ἵν θείης οἷπ<ὸ κρή>ιἠς,1 καὶ τότ’ ἔπειτ’ ἄ<λλοισι μεθ’) ἡροόεΙσσιυ ἅναξεκς.).......... ιης το δειγ... 16 litt.... Ι θαιέῑσθ<αι>........τόό“’ἔγραψ<α2..................Ι τογλωςέ3 εἶπα. σκότος ἀμφικαλύψας.
1 Suppl. Goettling', ἀπ<ὁ λίμ>νης Franz. 2 ἔγραψ<α suppl. Diels, -ἔγραψᾴῑ (se. Ὀ.) Comp. 3 ΤΟΓΛΩΣ lam.] τὸ κλέος (= notitia) 01. Sententia versuum 12—14 obscura; tentamina invenies ap. 01.

b) Eleuthernae in insula Creta reperta, nunc in museo
Atheniensi, saec. ΙΙ a. Chr. Olivieri 14b1. Comparetti 37; Diels Π3 176 11.17a;

I. Α. δ’ίψαι αὖος ἐγώ καὶ ἀπόλλυμαι· Β. ἄλλα me’ μοι κράνας αἰειρόο) ἐπὶ δεξιά, τῆ κυφάρισος.
τίς d" êo‘t’; ποῖ ô" ἐσί; A. Γᾶς υἱός ἤμι καὶ ᾨραίϊό ἀστερό-

ἐντος. ΙΙ. Α. ῥίψαι αὖος ἐγώ καὶ ιέπόλλυ[μα]μαι· Β. (ἶλλά πιέ μοι κριὶυας αἰειρόω ἐπὶ δεξιά, τῆ κυφάρισος. τίς δ’ ἕσί; πῶ ô" ἐσὶ,' A. Γᾶς υἱός ἠμι καὶ Ὠρανιῦ ἀστερόευτος. ΙΙΙ. Α. ῥίψαι αὖος [αλ. σσ] ἐγώ καὶ ἀπόλλυμαι· Β. εἰ).λά πίεμ
. μου1

κράνας αἰενάωῖ ἐπὶ δε<ξ>ιιί, τῆ κυᾳιέρισσος.
τίς d" ἕσὶ; m5 d" 565.;3 A. Γᾶς υἱός ἠμ<ι> καὶ Ὠραναῖ ἀστερό-

εντος.
Archetypi restitutio difficilis. Temptat Olivieri:

Α. (δίψαι αὖος ἐγώ καὶ ιῖπόλλιχιιαι.’ B. (ἄλλα πίε μμου κράιάς αἰενιίω ἐπὶ δεξιά, τῆ<ι> κυφάρισσος. τίς ô" ëai; [πώ d" ëai;]’ A. Γᾶς υἱός ἤμι καὶ Ὠρανῶ ἀστερόεντος.

106

ἘῊΑΘΜΕΚ ΤΑ VETERIORA

32 b III — c

1 πίε μμου Murray, Oliv.] πι’ ἔμ μου = πι’ ἔγ μου W. Schulze a1). Dieterich lVek‘z/ia.2 107 11. 2, πίεμ <μ>οι = πιεῖν μοι δότε Compar. Dîels, v. a.
vs.‘8. 2 αἰέναος (ἀέναος) κρήνη occurrit inde ab Hesiodo' Op. 595 saepe (v. Croenert. ap. Passovium 117, ubi adde inscript. Magnes. 252 καλλιπαρθένιος πηγὴ ἀέναος, νᾶμα Νυμφῶν ἀνέκλειπτον, 36(1 161101 61 11161101 166110

631 αἰειρόω 111 Ι 61 II.

3 πώ δ’ ἐσίῃε πόθεν δ’ ἐσί Wackernagel Vor-

lcswngen über Syntax I 299; uncîs 1116111311 Diels, cum C. Robertus apud
Kernîum Herm. LI 1916, 560 n. 1 Homericum illud τίς πόθεν εἰς ἀνδρῶν,·

πόθι τοι πόλις ἠδὲ τοκῆες 111 mentem revocans tertiam exspectet 111161-

1086110116111 61 quartum versum fingat: Γ<αί>ας υἱός ἦμι καὶ Ὠρανῶ ἀστερόεντος.

IV. Ad Cretensium 1611810116111 Orphicam spectat 6116111 61118161111116 601161611161133111111111 3666. ΙΙ a. Chr. Ρ1166311 quondam in lapide repertum et optime editum a. G. de Sanctis Monum. απτ. d. ν. Accademz'a dez‘Μησαὶ XI 1901, 542 (Blass Griech. Dialektz'nsclw. ΠΙ 2, 360 111. 5112), de quo fusius egit Kern 1.1.

557 (cf. 6116111 Herm. LII 1917, 475): θαῦμα μέγ’ ἀνθρώποις Ι πάντων Μάτηρ1 π()<ο>ό“ἱκι’1ττι, Ι
τοῖς ὁσίοις m’y/2077m καὶ οἳ γονΙεάν ὑπέχονται,2

τοῖς δὲ πΙΙαρεσβαίνονσι {haï}; γένΙος εἷντία πρεὲτ<τ>ει. πάντεΙς δ’ εὗσεβίες τε καὶ εὔγλωθΙ(τ)οι3 πάριθ’ ἁγνοὶ 5 ἔνθεον ἐς Ι ῘΙῙεγάλας ΆΙατρὸς ναόν, ἔνθεα d" ἔργα γνωσῆ(θ”> ἀθανάτας ἄξια τῶδε 1111115.
1 Ε1611111611166 1101111111 nomen ΙΙαντομάτριον (11111336 (Fick νοτ-9116611. Ortsnanwn 12) monendum est. 2 οἳ γονεάν ὑπέχονται 111 mystae in 161110 161116116111111 1161311 166111111 (1166111631 Γᾶς υἱός ἠμι καὶ Ὡρανῶ ἀστερόεντος, cf. infra. g vs.3; = τόκον ὑπισχνοῦνται Β1633, v.Wackernage1 Glotta VII Suppl. 217 n. 1. 3 εὔγλωθ(τ)οι Β1633 61 Wilamowitz Lz‘t. Centralbl. 1902,
1184; ΕΥΓΛῼΘΙΟΙ lapis v. Kern 1.1. LI 557 n. 1 et LII 475.

c) Lamella Thuriis in agro Sybaritico reperta cum d. 6. f; nunc in museo Neapolitano. Saec. IV—III 6. 0111. n. IG XIV 641, 1; Comparetti 17; Diels H3 176 n. 18; Olivieri 4 Α 611111

1111681116 26 supra.

’

ἔρχομαι ἐκ κοθαροῦ<ν>, κοθαρὰῑ χῦξονὶ<ωι>> βαΙσὶλεια, Εὐκλῆς Εὐβο<υ>λεύς τε καὶ οῗΙθάνατοι θεοὶ ἄλλοι· καὶ γὰρ ἐγών Ι ὖμεῦν γένος ὄλβιοι· εὔχομαι Ι εῇιαη εἷλ<λ>ά με Μο<ῐ>ρ[α] ἕδά,ιιασ<σ>ε Ι καὶ ιιθοῖνατοι θεοὶ ἅλλοιῖ 5 υυυυυυ -υ καὶ οΞσΙστεροβλῖτα κεραυνόιῶ κύκλο<υ Ι δ’ ἐξέπταν βαρυπενθέος ιῖργαΙλέοιο, ἱμερτο( a) ô" ἐπέβαν στεφάΙνο<υ> ποσὶ καρπαλίμοισι,
αν

32 c -——6

FRAGMENTA VETERIORA

1 07

Δεσσίποίνας ὸ“[ὲ] ὑπὸ κόλπου ἒόυι· χθονίιας βασιλείας· ἱμερτο<ῦ> ô" ἅπέβαυ Ι στεφάνο<υ> ποσὶ καρπαλίμοιΙσι4
10 (ὄλβιε καὶ μακαριστέ, θεὸς δ’ ἔΙσηι ἀντὶ. βροτοΐο’.

ἔριφος ἐς 70.423 ἔπεϊ-0111
1 Κ ΟΘΑΡΟΚΟΘΑ PA lam. 2 καὶ ἀθάνατοι θεοὶ ἄλλοι 6 versu 2
repetita esse Dieterichium De hymn. Oqohz'cz's 31 = Κῑ. Schr. 92 secuti putaverunt Weilius, Radermacher, Comparetti, Olivieri; postea (in. vs. 5) lacunam sumpserunt Murray et Diels. 3 κατ’ ἀστεροβλῆτα κεραυνόν Buecheler Rhezïn. Mus. XXXVI 1881, 333 (cf. Radermacher ibidem LXVII 1912,

472); καὶ ἀστεροβλῆτα κεραυνός Kaibel v. Meuli Odyssee u. Argonautflca 28; καὶ ἅστεροβλῆτα κεραυνῶν Dieterich. Vs. 9 = 7, at consilio ἀπέβαν pro
ἐπέβαν, (16 quo v. Eitrem Opferr-z'tus u. Voropfer 53;.Weinreîch Goett. Gel. Anz.1921,136. 4 στεμανο (στεφάνου) et καρπασίμοισι vitia fabricatorisi

d) Thuriis (v. 6. 6) reperta IG XIV 641, 2; Comparetti 21;
Diels II3 176 11. 19; Olivieri 9b cum imagine 26 infra.

ἔρχομαᾲ) ἐ<κ> κα<θα>ρεῦν[ς χ<’19·>οι’<ί>ωι’] ῑ Ι καθαρά, 2 χ<θ>ο1>ίωι.’

_

:3’a6, I

Εὐκλε καὶ Ε’ὐβουλεῦῂ] καὶ,<ὅσοι>3 θεοὶ4 δαίίιιο<υ>Ιε<ς> ἄλλοι· καὶ γάρό ἐγών ὑμεό<ν> γένο<ς> εὔχομαΙι ὄλβιο<ν> εἶυεει,ὓ πο<ι>νὰ<υ>ῖ δ’ ἄνταπέ[ι]τε[σε]κσ’> Ι ἔργω<ν>8 ἑ’νεκ[α] οὔτι ὸ“ικα<ἱ>ωυ, l.5 ΐεῖτε με 11Ιο<ῐ>ρ[α] ἒόαμιὲσ<σ>ατ[ο] Ι εἲτῂ] ιῖστεροπῆτι κ<ε>ρα1·νῶι). I9 _

νῦν d" ἱκέτκς πα<ῤ> ιῖγ<αυ>ῆ<ν> (Ι)ε<ρ>σεΙφόνε<ι>αυ, 1° (ὃς με[ι] πρόφ<ρ>ω<ν> πέ<μ>ψη<ι> 1 ἕδρα[ι]ς ε<ἰ>ς εῧαγέ[ι]ω<ι)>.1ῑ
Malta magna sunt (v. quoque e). cum incuria a sculptore administrata

1 ΕΚΑΡΩΙΣΧΟΝῼΝ lam. 2 initio vs. 2 in lam. ante ΚΑΘΑ lineola transversa exarata est, quam pro litterae fragmento habere dubito. 3 (ὅσοι) add..Radermacher, Diels. 4 καὶ post θεοί add. Murray. 5 I’PA lam. 6 ΟΛΒῙΟΙΕΙΝΑΙ lam.‘7 IIUNAI lam. 8 ΕΡΓῼΙ lam. 9 versus nondum sanatus: temptaverunt e. g. ε<ὗ>τέ με Μο<ῐ>ρ’ ἐδαμάσ<σ>ατ[ο] ὅ τ’ ἀστερο-

πητ<ἀ> κ<ε>ραυνῶν Weil, εἶξε με Μο<ῐ>ρ[α] ἐδάμασ<σ’> εἶξε ἀστεροπῆτ<α> κ<ε>ραυνιῦν Kaibel, εἶξε με Μο<ῐ>ρ[α] ἐδαμάσ<σ>[ατο] eî't[a] ἀστεροπῆτ<α> κ<ε>ραυνῶν Olivieri,
qui alia. conamina adnotat. Post ἐδαμάσατο lacunam statuerunt Murray et Diels, qui Radermacherum (v. 6) secutus στεροπῆτι κεραυνῶι scripsit. σὺν ἁστεροπῆτι Κεραυνῶι \Vieten 82. 96. 10 ΔΙΚΕΤΙΙΚΩῙΠΑΙΑ ΓΝΗΦΕΣΕΙ ΦΟΝΕΑΝ 111111] πα<ῥ> ἀγ<αυ>ἡ<ν> eg‘regie Dîels cf. Hymn. XLI 5; XLIV 6; XLVI 6; àyw‘v ante ἥκω transposuit Comparetti. 11 versus vitiosus; ε<Ζ>ς
εὖαγε<όν>τω<ν> Diels, ΠΕΙΨΗΕΔΡΑΙΣΕΣΕΥΑΓΕΙΩΙ lam.

e) Thuriis (V. 611) inventa, IG XIV 641, 3; Comparetti 19;
Diels 113 176 ad n. 19; Olivieri 100 cum imagine 27 supra.

108

FRAGMENTA VETERIORA

32ë_5g

ἔΙι]ρχομαι καθἀρςῦφ) καθΙ<αοιέ, χθ>Ιο<υίωυ> βαοέλ<εια>, [ῑᾪΙῑ ΕὗκλεΙυα] κα<ὶ> ΕὖΙβο<υ>λεῦ καὶ θεοὶ ὅσοι δ<αἱ>μοΙνες ἄλλο<ι>· καὶ γὰρ ἕ<γ>ὠ<ν> ὖ<μεῦν> Ι γένοςῖ εὔχομα<ι> ε<ἷ>να<ι> Ι ὄλβιο<ν>, ποινὰν (ô’) ô" ἅνταπΙέτε<ιο’>3 ἔργω<υ ἕνεκ’) ο<ὔ>τι ό“ικΙα<ἰ>ο)ι·, 5 7" ε<ἴ>τ<ε> με ΛῚΙο<ῑ>ρ[α] <ἒδάμασσ’> Ιζε<ἴ>τ[ε] <ςῖοτε>ροπῆτι [κη] κεραΙυν<οῦυ>. νῦν δ’[ὲ] <ἱ>κ<έτις> ἥκω Ι [ἥκω] παρ’ ἄ<γαυὴν> Φ<ερ>σεφ<όνειαι>>, Ι ὥς με <π>ρόφ<ρωυ> πέ<μ>ψ<ηι> [ἔμ’] Ι ἕδρας ἐς εὐ<α>γ<έ>ω<ν>.
Multae litterae supervacaneae, multae mancae, ut in n. d, multae vitiosae de quo v. quae Ol. accurate adnotavit. 1 YP 13m.; an <Κο>ύρ<η> supplendum? (01iv.). 2 \11ENOE lam. 3 NATAII lam. pro ΑΝΤΑΠ.

De G-nosticorum mysteriis similia praebentibus v. Norden Agnostos Thcos 193 11.1. f) Thuriis cum c—e reperta. Saec. IV—IlI a. Chr. 11. 1G XIV 642; Comparetti 6; Diels ΙΙ3 177 n. 20; Olivieri 15e A? cum imagine 27 infra.

ἀλλ’ ὁπόταμ ψυχὴ προλίπηι φάος ἀελίοιο, Ι δεξιὸν ΕΙῙΟΙΑΣΛΕΕΕΝΑΙ 1 πεφυλαγμένοι· Ι εΙιΙῦ μάλα
πάντα.

χαῖρε παθών τὸ πάθηΙμα· τὸ ô" οὔπω πρόσθ’[ε] ἐπεπόνθεις· θεὸς ἑγΙένου ἐξ ἀνθρώπου· ἔριφος ἐς γάλα Ι ἕπετες. 5 laids), χαῖρε, δεξιὰν ὁδοιποο<ῶν> Ι λειμῶνας τ[ε] ἱεροὺς καὶ ἄλσεα Ι Φερσεφονε<ἱ>ας.2
Praetereo sculptoris Vitia quae Olivieri accurate adnotavit. 1 desperavi; multa conamina extant e quibus eligo tria: δεξιὸν εἰσιέναι δεῖ τινα πεφ. Rohde, δεξιὸν ἔνθ’, ἇς δεῖ [avec], πεφ. Diels qui interpretatur ‘gelange auf dia rechte Seite, bis wohz‘n man (gelange'n) darf’, ε<ἷ>ς οἴ<μ>ας δ’ ἐ<νέρων

............. Ι.... ε<ἷ>[ε]ναι πεφ. Oliv.

2 Rohdii coniectura nova

lamellae revisione (cf. imaginem) confirmatur ita ut ceterorum tentamina (λει-

μῶνάς τ[ε] ἱεροὺς κατά <τ’> ἕὲλσεα Diels) praeteream. ([ἘΡΣΕΦΟΝΕΦΑΣ lam.

g) Romae, ni fallimur, reperta, hodie Londini in museo
Britannico; saec. ΙΙ p. Chr. n. Comparetti 43; Diels Philotesz'a flir

P. Klez'nert 1907, 39 et Π3 178 n. 19a; Olivieri 18 B2. ἔρχεται ἐκ καθαρῶν καθαρά, χθονίων βασίλεια, Εἰῑκλεες Εὐβουλεῢ τε, Διὸς τέκος ιῖγλιέ’,1 ἔχω δὲ Μνημοσύνης τόδε (5·εόρονῖ ἀοίδιμον ἀνθρώποισιν. ίΚαικιλὶα Σκοιϊδεῖτ·α,3 νόμωι ἴθι δῖα γεγῶσα.’4
1 τέκος ἀγλά’ = τέκος ἀγλαόν Diels, Olivieri; ὅπλα ô" ἔχ’ ὧδε = ‘In'c rece'pe Memoriae arma’ Murray. 2 Μνημοσύνης τόδε δῶρον lamellam

εἷς-33

FRAGMENTA VETERIORA

109

ipsam Orphicam esse docuit Diels; πᾶ ἀοίδιμον confert idem Il. Z 358. Cf. oraculum Phaestium (b IV) vs. 2 οἳ γονεάν ὑπέχονται. 3 propter metrum,

Σ<ε>κ. edd.

4 νόμωι ἷᾭι δῖα (cf. diva; θῖα Murray) γεγῶσα Diels, νόμωι

αἰεὶ διαγεγῶσα falso Comparetti.

33. (253) Clem. Alex. Strom. V 8, 49, 3 (ΙΙ 360, 10 Staeh.)
τί ô"; οὐχὶ καὶ Ἐπιγένης ἐν τοόι περὶ τῆς Ὀρφέως ποιήσεως

(test. nr. 229) τὰ ἰδιάζοντα παρ’ Ὀρφεῖ ἐκτιθέμενός φησι (κερκίσι καμπυλόχοισι’1 τοῖς ἀρότροις μηνύεσθαι, (στήμοσϋ δὲ τοῖς αὖλαξι· (μίτον’ δὲ τὸ σπέρμα άλληγορεῖσθαι, καὶ (δάκρυα Διός) τὸν ὄμβρον δηλοῦν, (Μοίραςϋ τε αὖ τὰ μέρη τῆς σελήνης, τριακάδα καὶ πεντεκαιδεκάτην καὶ νουμηνίαν· διὸ καὶ (λευκοστόλους’ αὐτάς καλεῖν τὸν Ὀρφέα φωτὸς οὔσας μέρη. πάλιν

(ὄίνθιοΝ μὲν τὸ ἔαρ διὰ τὴν φύσιν, (άργίδιϋ δὲ τὴν νύκτα διὰ τὴν ιῖνάπαυσιν, καὶ (ΓοργόνιοιΝ τὴν σελήνην διὰ τὸ ἒν αΰτῆι πρόσωπον, (Ἀφροδίτι]ν” τε τὸν καιρὸν καθ’ ὃν δεῖ σπείρειν, λέγεσθαι παρά τεῦι θεολόγωι. τοιαῦτα καὶ οἱ Πυθαγόρειοιῖ ήινίσσοντο, Φερσεφόνης μὲν κύνας τοὺς πλανήτας, Κρόνου δὲ δάκρυον τὴν θάλασσαν άλληγοροῦντες. καὶ μυρία ἐπὶ μυρίοις εὕροιμεν ἄν ὑπό τε φιλοσόφων ὑπό τε ποιητῶν αἰνιγματωδῶς εἰρημένα, ὅπου γε καὶ ὅλα βιβλία ἐπικεκρυμμὲνην τὴν τοῦ συγγραφέως βούλησιν ἑπιδείκτ”υται,3 05g
καὶ τὸ ἹῙρακλείτου Περὶ φύσεως, ος καὶ δι’ αὐτό τοῦτο Σκοτεινός προσηγόρευται. ὁμοία τούτωι τῶι βιβλίωι καὶ ἡ Φερεκύδους θεολογία τοῦ Συρίου. 1 καμπυλόχοισι Lob. II 838 ex Hesychio, καμπυλόχρωσι L. 2 πυθαγόριοι L. 3 ἐπιδείκνυνται idem. ι

Lob. ΙΙ 836; Diels H3 178 n. 22; Dieterich Abraæas 29. 102;
Tannery Rev. philol. XXI 1896, 192; Heeg diss. 38. De textura cum agro comparata v. Eitrem Nordislc tz'dsskrift f. filologä, 4de mek. VIII 32; ad μίτον V. vas celeberrimum

in Cabirio Thebano repertum (Kern Ηενηι. XXV 1889, 7; RE"2
Χ 1440; Μ. Mayer I-Ieo'm. XXVII 1892, 512), in quo Μὶτος et Κράτεια (Ανοῖι. Βοίίῃίοηειυ. ΧΙΧ 1919, 552 n. 1). Quae de Μίτωι

= Μήτι exposait Kaibel Goett. Gel. Nader 1901, 519, refutavit Kel‘n RE2 X 1441. Cf. Hippolyt. Περὶ τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησ. χριστ. καὶ περὶ τοῦ άντιχρίστ. 4 p. 4,1 Lagarde ἔστι μὲν οὖν ὁ ἱστὸς τοῦ κυρίου τὸ πάθος τὸ ἐπὶ τιόι σταυρῶι γεγενημένον, στήμων δὲ ἐν αὐτῶι ἦ τοῦ ἁγίου πνεύματος δύναμις, κρόκη δὲ ἡ ἁγία σὰρξ ἐνυφαινομένη πνεύματι, μίτος δὲ ἦ δι’ ιῖγάπης χριστοῦ χάρις σφίγγουσα καὶ ἐνοῦσα τά ἀμφότερα εἰς

110

FRAGMENTA VETERIORA

33 -— 34

ἕν, κερκίδες δὲ ὃ λόγος κτλ.

Ad δάκρνα V. (Κρόνου) δάκρυον

Porphyr. Vit. Pyth. 41 (Diels I3 357 11.2), versus Hermeticos ap.

Stob. Ecl. Ι 5 p. 77,16 Wachsm. (δάκρυ μέν ἐστι Κρόνος) et infra S.,ΙΕΡΟΙ ΑΟΙὊῙ, Lob. ΙΙ 926. Ad Γοργόνιον cf. Plut. De fac. in orbe 11m. 29 p. 9441) (Lob. ΙΙ 84Ο; Heeg l. 1.). 34. (196) Clem. Alex. Protrept. ΙΙ 17, 2-18, 1 (Ι 14, 7 Staeh.)
N Euseb. Praep. eV. ΙΙ 3, 23 (I 80, 26 Dind.) τὰ γὰρ Διονύσου μυ-

στήρια τέλεον1 ἀπάνθρωπα· δι’ εἰσέτι παῖδα ὄντα ἐνόπλωι κινήσει περιχορευόντων Κουρήτων, δόλωι δὲ νποδῦντων Ἡτάνων, ἀπατήσαντες παιδαριώδεσιν ἅθῦρμασιν, οὗτοι δὴ οἱ Τιτᾶνες διέσπασαν,

ἔτι νηπίαχον ὄντα,2 (ἧς ὁ τῆς τελετῆς ποιητὴς Ὀ. φησιν ὁ Θράικιος·
κτῆνος καὶ ῥόμβος καὶ παίγνια καμπεσὶγυια,

μῆλά τε χρύσεα καλά παρ’ Ἑσπερίδων λιγυφώνων. καὶ τῆσδε ὗμῖν3 τῆς τελετῆς τὰ ἀχρεῖα σύμβολα οὒκ ἀχρεῖον εἰς κατάγνωσιν παραθέσθαι· ἀστράγαλος, σφαῖρα, στρόβιλος, μῆλα, ῥόμβος, ἔσοπτρον,4 πόκος.
1 τελέως Lob.
τρον Dind.

2 νηπιάζοντα Eus. H.

3 ἡμῖν Eus. I0.

4 εἲοοπ-

Arnob. Adv. nation. V 19 p. 191, 3 Reiff. sed et 2']ch desistz'nms Bacchanalz‘a altem praedicare, in quibus ανοαηα et tacenda νας· proditw ins'i'nuatzwque sacratz's, ut occupatus puerilibus ludz'cm's (listmctus αῖ) Titam's‘Liber δή, ut αῖ) ίεᾶιηη membratäm sectus atquc in ollulas conicctus ut coqueretw, quemadmodmn Iuppz'ter suavz'tate odo'rz's inlectus, z'm'ocatus advolam't (αὖ prandz'mn compertaque νο gravi grassatores obmefl't fiolmz'ne atque in z'mas Tar— tarz' pmecipitaveflt πάθε. catins ναί testimom'um argumentumque fortunae suis prodz'dit in carmin/ébats Thmcz'us 2 tales speculmn turbines, volubiles rotulas et teretis pilons et zfirgim'bus αιινοα sumpta αἱ) Hespem'dibus mala..
1 titatz's P, Titamïbus Sabaens. O. Thracz'us dubitanter Reiff; 2 flwacz’os P; rates Thracz'us Gelenius; ·

Cf. Epiphan. Cathol. et Apostol. Eccles. fidei expos. 10 p. 506

Oehl. παρ’ (Ἑλλησι δὲ πόσα μυστήρια καὶετελεταί,” [ὃς αἱ μεγαρίζονσαι (μητριαζουσαι Checoz., δημητρίζουσαι Lob. Π 832) γυναῖκες καὶ θεσμοφορίζουσαι αλλῆλαι πρὸς (ἷλλήλας διαφέρονται, ὅσα τὰ ἄλλα, τά τε ἐν Ἐλευσῖνι μυστήρια, Δηοῦς καὶ Φερεφαττης καὶ τῶν ἐκεῖσε ἀδύτων τὰ αἰσχρουργήματα, γυναικῶν ἀπογυμνώσεις, ἵνα σεμνότερον εἴπω, τύμπανα τε καὶ πόπανα, ῥόμβος τε καὶ κάλαθος, ἐρέα ἐξειργασμένῃ καὶ κύμβαλον καὶ κυκεών <ἐν

34—36

FRAGMENTA VETERIORA

111

suppl. Jahn) âmm’yau κατεσκευασμένος κτλ. V. R. van der Loeff
llInemos. XLV 1917, 361, Kern Arch. Religionsw. XIX 1916

———1919, 433.
Herm. XVII; Lob. I 555. 699; Giseke 77; Schuster 48; Susemihl Ind. XI; Kern Herm. XXV 1890, 5, RE2 X 1440, 091971.51.

Hesiod. Theog. 215 Ἑσπερίδας θ’, ἧις μῆλα πέρην κλυτοῦ Ὠκεανοῖο χρύσεα καλὰ μέλουσι κτλ. et VS. 518 πρόπαρ Ἑσπερίδωι) λιγυφώνων. Versibus Orphicis utitur libellus ritualis fr. 31 vs. 29. κάλαθος ibidem vs. 28. 35. (200) Clem. Alex. Protr. Π 18, 1. 2 (I 14, 16 Staeh.) ω Euseb. Praep. eV. ΙΙ 3, 25 (I 81, 6 Dind.). Ἀθηνᾶ μὲν οὖν
τὴν καρδίαν τοῦ Διονύσου ύφελομένη Παλλὰς ἐκ τοῦ πάλλειν

τὴν καρδίαν προσηγορεύθη· οἱ δὲ Τιτᾶνες, οἱ καὶ διασπάσαντες
αύτόν, λέβητά τινα τρίποδι ἐπιθέντες καὶ τοῦ Διονύσου ἐμβα-

λόντες1 τὰ μέλη, καθήψουνῖ πρότερον· ἔπειτα ὀβελίσκοις περιπείραντες3 ὑπείρεχον (Ηφαίστοιο (sumpsit Orphicus ex ΙΙ.
Β 426). Ζεὺς δε ὕστερον ἐπιφανεὶς —— εἰ θεὸς ἦν, τάχα που τῆς

κνίσης τῶν ὀπτωμένων κρεῶν μεταλαβών, ἦς δὴ. τὸ (γέρας λαχεῖν’ 4 [cf. Il. Δ 49] ὁμολογοῦσιν ὑμῶν οἱ θεοί -— κεραυνοόι τούς
Ίιτᾶνας αἰκίζεται καὶ τὰ μέλη τοῦ Διονύσου Ἀπόλλωνι τῶι

παιδὶ παρακατατίθεται καταθάψαι. ὃ δέ, οὐ γὰρ ἠπείθησε Διί, εἰς τὸν Παρνασσὸν φέρων κατατίθεται διεσπασμένον τὸν νεκρόν.
1 ἐμβαλόντες Eus. H, ἐκβαλόντες Eus. O, βαλόντες Eus. BI, ἐμβάλλοντες Ρ. 2 καθήψων Eus. BI. 3 ἀμπείραντες (ut I1. B 426) Eus. H.
4 λαχεῖν post θεοί Eus. ΒΙΟ.

Hanc fabulam Orphicam et Callimacho (frr. 171. 374 Schneid.) et Euphorioni (fr. 12 Scheidw.) notam fuisse testantur
Schol. Lycophr. 207 (98, 8 Scheer); V. Lob. I 558; Maafi Û-rph. 118.

Enarrata emt etiam in (Ιεροῖς λόγοις, ubi cetera invenies.
36. Philodem. De pietat. 44 p. 16, 1 Gomp. de triplici

Bacchi ortu (πρώτην τού>τιον τὴν έκ μ<ητρός>, ἑτέραν δὲ τ<ἠν ἐκ) τοῦ μηροῦ, <τρί>την δὲ τη<ν ὅτε δι>ασπασθεὶς ὑπὸ τῶν Ίιτάνων Ῥέ<ας τά) μέλη συνθε<ἰσης> άνεβίωῂ] καὶ (έν) ΛῙοψοπίαι δ’ Εύ<φορί>ω<ν (fr. 33 Scheidw.) ὁ>μολογεῑ <τού>τοις, (ô) δ’ Ὀρ<φεῦς ἐν Ἅιδου) καὶ πάντα (χρόνον) ένδιατρε<ίβειν>.
Prioris enuntiati suppl. fere omnia Gomperzius; posterior pars Wilamo-

witzio Herm. XXXIII 1898, 521 debetur excepto ἕνδιατρε<ίβειν> quod iam G.
invenit. R. Philippson (v. Herm. LV 1920, 266) nunc per litteras mihi com-

mendat κάν <τῆι> Μοψοπίαι δ’ Εὖ<φορὶ>ω<ν ὁ>μολογεῖ <τού>τοις, <ὁ> δ’ Ὀρ<φεύς νέρθε) καὶ πάντα (χρόνον) ένδιατρε<ίβειν φησίν) vel (ὁ) δ’ Ὀρ<φεὺς> καξ πάντα
(χρόνον) ἐν (Ἅιδου) διατρε<ίβειν sc. φησίν). ·

112

FRAGMEN TA VETERIORA

37-—— 40

37. (67) Schol. Apollon. Rhod. ΙΙΙ 26 p. 451, 3 ex Apollo(101‘0 Περὶ θεῶν (Wendel Abladl. G68. d. W688. Goett. XVII 2, 1920, 63) Ἴβυκος (fr. 31 Bergk“)... ὁ δὲ (ΙΙσίοδοςῖ-(Τὴθοὲ. 120) ἐκ Χάονς λέγει τὸν’Ἔρωτα ἐν δὲ τοῖς εἷς Ὀρφέα Χρόνου "3 αὐτὰρ Ἔρωτα Χρόνος καὶ πνεύματα,πάντ’ ἐτέκνωσε.
1 Ἴβυκος δὲ καὶ Ἣ. Bergk. κρόνος L. 2 Χρόνου et Χρόνος Zoëga, κρόνου et

Herm. XXÏI; Lob. I 482; Zoëga Abhdlgn. 229; Kroll ΡΙιίῑοΖ. LIII 1894, 561. Orph. Argon. 13 καὶ. Χρόνον ιῦς ἐλόχευσεν ἀπειρεσίοις ὑπὸ κόλποις Αἰθέρα καὶ διφυῆ περιωπέα κυδρὸν’Ἑρωτος Νυκτὸς οἷειγνήτης πατέρα κλντόν V. test. nr. 224 et infra c. 3 et 4 de
Chrono. Ad πνεύματα cf. imprimis Eudem. ap. Damasc. De princ. I 321 Rue. de Pherecydis Pentemycho (Kern fr. I; Diels

ΙΙ3 201 n. 8) τὸν δὲ Χρόνον ποιῆσαι ἐκ τοῦ γόνου αὐτοῦ (se. Ζιίντος Kern De Theogon. 85. 98; ἑαυτοῦ cod.) πῦρ καὶ πνεῦμα καὶ ὕδωρ, lamminam plumbeam Cumanam IG XIV 872, 4 δαίμονες καὶ πνεύματα οἱ ἐν τῶι <τό>πωι τούτωι θηλυκῶν καὶ ἄρρενικ<ῶν>, ἐξορκίζω ὑμᾶς τι) ἱίγιον ὄνομ<α>, Pap. mag. Paris. Suppl. 574 IV saec. p. Chr. (Dieterich ZIIithmslz'turgie 96. 116 ss.,
Leisegang Der Heilz'ge Geist I 254).

38. (259) Schol. Apollon. Rhod. III 1 p. 450, 7 ὅτι δὲ θάλιιῦν εἰσι προστάτιδες αἱ Μοῦσαι, ἐν τοῖς Ὀρφικοῖς δεδήλωται· οὐδέ τι λήθονται1 ΆΙουσέων βροτοί· αἳ γὰρ ἴασι κοίρανοι, αἷσιῖ μέμηλε χορὸς θαλίαι τ’ ἐρατειναί.
1 λήθονται Ruhnk., λήγονται L. Herm. XXI; Lob. I 593. 2 ἧσι AIL, οἶσι Lob.

39. (258) Schol. Apollon. ΠΙ 1 p. 450, 2 τινες μὲν οὖν, ὅτι. εὑρέτις ὀρχήσεως ἐν τοῖς Ὀρφικοῖς παραδέδοται ἦ Ἐρατώ. Lob. I 593. 40. (256) Schol. Euripid. Alcest. 1 (ΙΙ 216 Schw.) Ἀπολλόδωρος (deest FHG‘r I) δέ φησι κεραυνωθῆναι. τὸν Ἀσκληπιὸν ἐπὶ τιόι τὸν Ἱππόλυτον ἀναστῆσαι, Ἀμελησαγόρας (FHG ΙΙ 22 fr. 2) δὲ ὅτι Γλαῦκον, Πανύασσις (fr. 19 Ki.) (δὲ)1 ὅτι Τυνδάρειον, οἱ δὲ Ὀρφικοὶ. ὅτι ς,Υμένιιιονᾎ Στησίχορος (fr. 16 ng.) δὲ ἐπὶ Καπανεῑ καὶ Λυκοόργωι, Φερεκύδης δὲ ἐν τῆι η’ τῶν Ἱστοριῶν (FHG I 71 fr. 8) (διὰ τὸ)2 τοὺς ἐν Δελφοῖς [φησι]3 θνήισκοντας αὐτὸν ιΞναβιοᾶσκειν, Φύλαρχος (FHG I 337 fr. 17) δὲ διὰ τοὺς Φινείδας, Τελέσαρχος (FHG IV 508 fr. 1) δὲ δι’

40 —— 42

FRAGMENTA VETERIORA

1 13

Ὠρίωνα, Πολυάρχος4 δὲ ὃ Κυρηναῖος (deest FHG IV 479) διὰ

τὸ τὰς Προίτου θυγατέρας αὐτὸν ἰάσασθαι [κεραυνωθῆναί φησιν].
1 δὲ add. Schw. θος Sext. Emp. 2 διά τὸ add. idem. 3 φησι de]. idem. 4 Πολύαν-

Eundem catalogum Apollodoreum (v. Muenzel Quaestion. mythogr. 1883, 3) praebent Philodem. De’piet. 52, 131 Gomp.; Sext. Empir. AdV. math. I 260 p. 658 Bk.; Apollod. Bibl. ΙΙΙ 121; Schol. Pindar. Pyth. ΙΙΙ 96 (ΙΙ 75, 17 Drachm) De Amelesagora cf. Wilamowitzii I Zias αηᾶ Ηοηῑα· 371 n. 2. Lob. II 594; Robert Heldens. I 523 n. 4.

41. (260) Schol. Apollon. Rhod. ΙΙΙ 467 p. 463, 9 πότνα θ·εά Περσηί] τινες αὕτήν φασι Διὸς εἶναι παῖδα. ἐν δὲ τοῖς Ὀρφικοῖς Δήμητρος γενεαλογεῒται’ καὶ τότε δὴ Ἑκάτην Δ]ηώ τέκεν εῧπατέρειαν. Βακχυλίδης δὲ Νυκτός φησιν αὐτὴν θυγατέρα’ (Ἑκάτα δαιόοφόρε, Νυκτὸς μεγαλοκόλπον θ’ύγατερ’ (fr. 40 Bergk4; 31 Blass—Suess). Μουσαῖος (cf. f1‘.6 Kern, fr. 16 Diels) δὲ Ἀστερίας καὶ Διός, Φερεκύδης (fl‘. 10 ΒΗΘ( Ι 72) δὲ Ἀρισταίου
τοῦ Παίονος V. fl‘. 42. Herm. 503 n. 6; Lob. I 544; Reitzenstein Ined. poet. Graec. fragm. ΙΙΙ (Ind. Rostoch. 1892/93) 23; Malten Arch. Religionsw.

XII 1909, 439 n. et flerm. XLV 1910, 549.
42. (219) Schol. Theocrit. ΙΙ 12 p. 272,18 Wend. Καλλίμαχος (fr. 556 Schneid.) κατὰ λέξιν οἶδε’ φησιν·1 (τῆι Δήμητρι

μειχθεὶς ὃ Ζεὺς τεκνοῖ Ἑκάτην διαφέρουσαν ἰσχύϊ καὶ μεγέθει τῶν θεῶν’.2 ἢν ὑπὸ γῆν πεμφθῆναι ὑπὸ τοῦ πατρὸς πρὸς Περσεφόνης ζήτησιν3 (φησίν νθΙ φασίν· διὸ>4 καὶ νῦν Ἄρτεμις
καλεῖται καὶ Φύλαξ5 καὶ Δαιδοῦχος καὶ Φωσφόρος καὶ Χθονία.6
1 Verba. Καλλίμαχος ——— φησιν solum in cod. K extant. qui habet καταλέξω δέ φησι. Emendavit.post Schneid. Reitzenstein Ined. poet. Graec. fragm. ΙΙΙ (Ind. lect. Bostoch. 1892/1893) 23. 2 τῶν θεῶν 0m. K.

3 ἀναζήτησιν UEAG.

4 φησιν· ὁιὸ add. Reitzenstein; φασιν Schneid.
6 ἦ Χθονία pro καὶ “

5 Φύλαξ K, φυλακὴ cett. Cf. Hesych. s. φυλάδα. ΧὯ. Κ.’

Lob. I 545; Malten Arch. Religionsw. XII 1909, 439 n. et
Herm. XLV 1910, 549, 3, qui Callimachi verba, quae usque ad Χθονία pertinere arbitratur, ex Apollodoro fiuxisse He-rm. 1.1. 550 n. 1 non sine iure contendens fr. 42 cum 41 coniungit.

Callimachum Orphicorum auctoritate usum esse verisimile est, v. frr. 35 et 41 (Malten Herm. 1.1. 550 n. 3).
Orphie. c011. Kern. ' 8

114
43. (212)

FRAGMENTA VETERIORA

43—46

Schol. Hesiod. Theogon. 914 (Gaisford II 537)

ἡρπάσθαι δὲ τὴν Περσεφόνην φασὶν οἱ μὲν ἐκ Σικελίας, Βακχυλίδης (fr. 64 Bergk4; fr. 47 Blass—Suess) δὲ ἐκ Κρήτης, Ὀ. δὲ ἐκ τῶν περὶ τὸν Ὠκεανὸν τόπων, Φανόδημος (FHG I 369 fr. 20) δὲ άπὸ τῆς Ἀττικῆς, Δημάδης (V. 1. Δημέας, Δημαίας
cf. Hiller de Gaertringen ad IG XII 5, 445 p. 115; FHG IV 377)

δὲ ἐν Νάπαις. τοῦτο δὲ λέγει, ἐπεὶ οὐχ ἑκοῦσα ἡ γῆ δέχεται τὰ σπέρματα. Lob. I 546; Malth Arch. Religz'onsw. XII 1909, 435 n. 2. 44. (214) Etym. Gud. ed. Sturz 395,1. Μίνθη, ἣν τινες ἡδύοσμον καλοῦσι· ἔστιι δὲ καλάμινθος, ἄγριον ἡδύοσμον, ὅπερ λυπουμένη ἡ Δημήτηρ ἰδοῦσα [ἰὸοῢσα]2 ἐμίσησε καὶ ἄκαρπον ἐποίησεν. Ὀρφεύς· τὸ,πρὶν ἐὸν μέγα δένδρου ἐπὶ χθονὶ καὶ φερέκαρπον.3
1 ἔτι Sturzius; corr. Lob. corr. Lob. 2 secl. Lob. 3 φέρε καρπόν Sturzius;

Lob. Π 833; Kaibel Herm. XXX 1895, 439; Malten Arch. Religionsw. XII 1909, 417 n. 3.

45. (257) Schol. Apollon. ΙΙ 946 p. 436, 16 ἐν ὀὲ τοῖς
Ὀρφικοῖς (Σινώπη) Ἄρεως καὶ Αἰγίνης γενεαλογεῖται· κατά

δέ τινας Ἄρεως καὶ Παρνάσσης· κατ’ Εὔμηλον (Kinkel EGF 191
f1: 8; Wilamowitz Berlin. Klass'ilcerteæte V 2, 51) καὶ Ἀριστο-

τέλην (Rose3 fr. 581) Ἀσωποῦ.
Lob. I 594; Robert Heldens. I 77 n. 6.

46. (261) Schol. Eurip. Hecub. 3 (I 11, 19 Schw.) τὰ περὶ, τῆς Ἑκάβης διαφόρως ἱστόρηται. Φιλόχορος μὲν γὰρ ἐν τῶι περὶ τραγωιδιιῦυ συγγράμματι (FHG IV 648) Χοιρίληυ αὐτήν φησι καλεῖσθαι, ἴσως δὲ διὰ τὸ πολύπαιδα γεγειι’ῆσθαι·” ἦ γὰρ χοῖρος πολλά τίκτει, καὶ ἐν τοῖς Ὀρφικοῖς οἱ χοῖροιι ἑκάβαι προσαγορεύονται. οἱ (δὲ λοιποὶ τῶι κυρὶωι αῧτην ὀνόματι προσηγόρευσαν.,
1 αἱ χοῖροι Platt Journ. pic-il. Lond. XXVI 1899, 232.

Sittîg‘RE'2 VII 2659.

DE RAPTU ET REDITU PROSERPINAE

115

2. CARMINA DE RAPTU ET REDITU PROSERPINAE Marm. Par. test..nr. 221 Ὀ. —— τὴ<ν ἑ>αυτοῦ πόησιν ἒξ<έ>-θ-ηκε Κόρης τε ἁρπαγὴν καὶ Δήμητρος ζήτησιν καὶ τὸν αὐτοῦ (εὑρεθέντα ὑπ’ αὐτῆς σπόρον καὶ τὸ πλῆ>θος των ὑποδεξαμένων τὸν καρπόν, Argon. 26 test. ΗΓ. 224, Δήμητρός τε πλάνην καὶ Φερσεφόνης μέγα πένθος, θεσμοφόρος θόὃς ἦν. Pausan. IX 27, 2 Ὠλῆνος δὲ ὕστερον Πάμφως τε ἔπη καὶ Ὀ. ἐποίησαν· καί σφισιν ἀμφοτέροις πεποιημένα ἐστὶν ές Ἔρωτα, ἵνα ἐπὶ τοῖς δρωμένοις Λυκομίδαι καὶ ταῦτα ἄιδωσιν· ἐγω δὲ ἐπελεξάμην οἷνδρὶ ἐς λόγους ἐλθών (add. Sylburg) δαιδουχοῦντι.
Hymnorum hi loci ad raptum pertinent XVIII 12

Εύβουλ’, ἁγνοπόλου Δημήτερος, ὅς ποτε παῖδα
νυμφεύσας λειμῶνος αποσπαδίην διὰ πόντου

τετρτόροις ἵπποισιν ὑπ’ Ἀτθίδος ἤγαγες ἄντρον δήμου Ἐλευσῖνος, τόθι περ πύλαι εἰσ’ Ἀίδαο. ΧΧΙΧ (in Proserpinam) 9 Ὡρῶν συμπαίκτειρα 12 λειμωνιασιν χαίρουσα πνοῆισὶν,
14 ἁρπαγιμαῖα λέχη μετοπωρινὰ νυμφευθεῖσα.

XLI (in matrem Antaeam cf. Lob. ΙΙ 829) 3 ἤ ποτε μαστεύουσα πολυπλαγκτωι ἐν (Ξνίηι νηστείαν κατέπαυσας Ἐλευσῖνος γυάλοισιν1
5 ἦλθές τ’ εἰς Ἀίδην πρὸς οἷγαυήν Περσεφόνειαν2

ἁγνὸν παῖδα Δυσαύλου ὁδηγητῆρα λαχοῦσα,3 μηνυτῆρ’ ἁγίων λέκτρων χθονίου Διὸς ἁγνοῦ, Εὔβουλον τέξασα θεὸν4 θνητῆς ὑπ’ ἀνάγκης.
1 Ἐλευσῖνος ἐν γ. codd. 2 Φερσεφόνειαν Ab. 3 δύσαγνος παῖδ’ ἁγνὸν ὃὸηγητῆρα λαβοῦσα codd., corr. Herm. 4 cf. Dieterichium De hynm.
Orph. 28 = Kl. Schr. 89.

XLIII (in Horas) 7 <ἁγνῆς2>1 Περσεφόνης συμπαίκτορες, ἡνίκα ῘὶῙοῖραι2
καὶ Χάριτες κυκλίοισι χοροῖς ποτὶ φῶς οἷνοὲγουσι3 Ζηνὶ χαριζόμεναι καὶ μητέρι καρποδοτείρηι. 1 ἁγνῆς add. ΑΙ). 2 Περσεφόνης συμπαίκτορες,’ἡνίκα Μοῖραι ταύτην codd.; ταύτην secl. et εὖτέ ὲ pro ἡνίκα coni. Herm. 3_ ἀνοίγωσι codd. Cf. etiam Argonaut. 1191

,

οἷν πέρι μῦθον ἅπαντ’ ἔκλυες, ᾹῙουσαῖε δαΐφρον, ὥς ποτε Φερσεφόνην τέρεν’ ἄνθεα χερσὶ δρέπουσαν ἐξάπαφον συνόμαιμοι ἄν’ εὐρύ τε καὶ μέγα ἄλσος·, 8*

116

DE RAPTU ET REDITU PROSERPINAE

αὕτάρ ἔπειθ’ ὥς μιν Πλουτεύς κυανότριχας ἱππους 1195 ζευξάμενος κούρην ἐπεβήσατο δαίμονος αἴσηι’ ἁρπάξας δ’ ἔφερεν διὰ κύματος ἀτρυγέτοιο. Spectare Videtur ad has res etiam Suidas s. βάραθρον ω
Schol. Aristoph. Plut. 431 (Abel fr. 213; Malten Arch. Religionsw. XII 1909, 421 n. 1) βάραθρον χάσμα τι φρεατῶὸες καὶ σκοτεινὸν

ἓν τῆι Ἀττικῆι, ἐν οἷι τοτ’-ς κακούργους ἔβαλλον. ἐν δὲ τῶι χάσματι τούτωι ὑπῆρχον ὄγκινοι, οἳ μὲν ἄνω οἳ δὲ κάτω. ἐνταῦθα τὸν Φρύγα τὸν τῆς ῘΙῙητρός τῶν θεῶν ἐνέβαλον ὠς μεμηνότα, ἐπειδὴ προέλεγεν ὅτι ἔρχεται ἡ μήτηρ εἰς ἐπιζήτησιν τῆς κόρης. ἡ δὲ θεὸς ὀργισθεῖσα άκαρπίαν ἔπεμψε τῆι χῶραι· καὶ γνόντες τὴν αἰτίαν διὰ χρησμοῦ τὸ μὲν χάσμα κατέχωσαν, τὴν δὲ· θεὸν θυσίαις ἱλαον ἐποίησαν cf. eundem S. μητραγύρτης· ἐλθών τις εἰς τὴν Ἀττικὴν ἐμύει τὰς γυναῖκας τῆι ῘῑΙητρὶ τῶν θεῶν, ὠς ἐκεῖνοί φασιν. οἱ δὲ· Ἀθηναῖοι ἀπέκτειναν αὐτόν, ἐμβαλόντες εἰς βάραθρον ἐπὶ κεφαλήν. λοιμοῦ δὲ γενομένου ἔλαβον χρησμὸν ἱλάσασθαι τὸν πεφονευμένον, καὶ διὰ τοῦτο οόικοδόμησαν βουλευτήριον ἐν (ῧι (τόπωιῆ άνεῑλον τὸν μητραγύρτην, καὶ περιφράττοντες αὐτό καθιέρωσαν τῆι Μητρὶ τῶν θεῶν, ἀναστήσαντες καὶ άνδριάντα τοῦ μητραγύρτου. ἐχρῶντο δὲ τῶι ΆῙητριόιωι άρχείωι καὶ νομοφυλακείωι, καταχώσαντες καὶ τό βάραθρον, cf. Thalheim RE2 ΙΙ 2853.
Poesin Orphieam (v. quoque infra. s. IEPOI ΛΟΓΟΙ) sapiunt etiam Nonnus VI 155; XXVII 285; XLVII 50 et Claudianus De raptu Pros. I 229; ΙΙ 18. 204. 223; ΙΙΙ 48. 209. Haecee de raptu earmina Orphica. discernenda videntur esse: 1 carmen veterrimum, quod sequi Videtur Helenae Euripideae canticum 1301 a Wilamowitzio Sitzzmgsber. Alcad. Βθνῑῖη

1902, 871 (V. 872 11.1) = Griech. Verskcmst 215 restitutum et
a. Maltenio Ανοῖι. Iïelz'gz’onsw. ΧΙΙ 1909, 419 egregie tractatum cuiusque fragmenta extare non videntur (sed cf. frr. 41—43);

2 (I) carmen Siculum, euius vestigia. etiam'nunc apparent in
lamella aurea Thuriis inventa. (fr. 47); 3 (ΙΙ) Hymni Homerici recensio Orphica in papyro Berolinensi (Κάθοδος [τῆς Κόρης.9] ἓν. 49 vs. 120) servata; 4 (ΙΙΙ) carmen serioris aetatis a Pausania

et Clemente Alex'andrino adhibitum (fr. 51—53).
Lob. I 546. ΙΙ 818. 827; Schuster 76; R. Foerster Βαιιῦ

ιιηά Ιίἄοῖσῖιοήν der Persephone 1874, 39; Kern Athen. Jlfitth.
XVI 1891, 15; Maafi Orph. 183 n. 20; Malten Arch. Religionsw.

XII 1909, 285. 417 (cf. etiam Ηθνηι. XLV 1910, 506).

47

CARMEN SIC ULUM

I. Carmen Siculum

'servatum in 1311131111 311133
47. Lamelle. 311133 Τ11111·113

111 agro Sybaritico 3. 1879 111venta, nunc in museo Neapolî— 13110 3. III—IV 3. Chr. n. (cf.
fr. 32 c—f) Edd. Murray ap. Harrison Prolegomena ἑο tlze Study of Greek Religionï 1908, 665 IV; Comparetti 10; Diels Festsclw. Th. Gompeæe’ 1902, 1; Vorsokrat. II3 177 11. 21; 011vieri 22 d cum imagine 28. Titulum difficillimum ex Die-

lesii

(Vorsokr.)

restitutione
quae

aliorum

tentaminibus,

Olivieri congessit, examinatis
denuo edere e re esse mihi Visum est. Quae Comparetti de hoc exemplo τῶν λεγο-

μένων ἀπορρήτων sectae Or—
phicae conicere sibi Visus est,

l

4

silentiopraeterire 111310 (V. 3113111
Ο. Gruppe Βενῖ.philol. 'Wochew sclm‘ft 1912, 103); sed et 33, 111133 nuper 01. suo Marte pro— tulit, hic fusius exponere non licet, cum ipse restitutionem 3113111 3011111131111313 Vix 1111133-tur. Attamen bibliopolarum Bonnensium permissu libe1311 1311111111 exemplar quod 01. confecit; sequitur p. 118 Dielesii ingeniosa restitutio, quam omnibus numeris ab3011113111 3333 Vir summus ipse cautissime negavit.

31 IP‘ZŸ/3ὲᾶίᾷ 11 mm LΣἈᾸ ü“1
(Εἰ

ΑΜΕ

118

DE RAPTU ET REDITU PROSERPINAE

47—48

,προετογόιόᾱι1 Γῆι ματρὶ ἔφη Κυβελήϊαῖ Κόρριι’.... Δήμητρος... πανόπτιι Ζεῦ........
ζΊιῖλιε Πῦρ διὰ πάντ’ ἄστηῗ» rideau, ὅτε Νίκαις;

ἠδὲ Τύχαις ἐφάνης4 (καὶ ὁμοῦ>5 πιεμίιιήστορι ΆΙοίραι,
5 τῆι τοι γάννυαθ πιαίιέις τῆι σῆι, κλυτὲ όαῖζιιον,7

δεσποτεὶαι· τὶν πάντιῶ όιιμιιοῑά, (τὰ) πάντα κρατυντιὲ, ἐμβρόντητοι δὲ πάντα· (τὰ) Μοὶρης mina: πάντη.9 μητέρι Πῦρ μὲν μ’ ἇγ[ε], εἰ νῆστις οἷδ’ῐθ (ὑπομεῖναι), ἑπτά τε νῆστιν νυξὶν ἢ μεθ’) ἡμέραν (.9) âln'c‘sr.“10 ἑπτῆμαρ τὶν 1νῆστις 247/1312 Ζεῦ Ὀλύμπιε 13 καὶ πανόπτιι "Alla 14.....................
1 πρατογόνωι Diels] πρωτόγονε vel πρωιόγονο<ς> ceteri. 2 Κυβελήϊα Diels] KYBEAEIA lam. 3 ἄστη Diels coll. Parmenide 1, 3 (I3 148). 4 ἐφάνης Diels] Orphicorum Phaneta ceteri intellexerunt cf. Diels Festschr. 13.

5(xaz'ôuobmie1s. τὶν πάντα.

Gyävvvaz'yâvça Buecheler. 9 πάντη e ΤΕΑΠΗ idem.

7 ΊῊΣΥΚΛΗΤΕΛΑΡΜΟΝ
8 ΤΙΣΙΙΑΝΗ idem, unde

leg. Diels, unde elicuit τῆι οῆι, κλυτὲ δαῖμον.

10 οἶδ’ ex ΟΙΛι idem.

11 ΗΜΕΡΑΛΕΓΙΝΥΕΤ idem, cuius commentarium quaeso inspicias. 12 ΤΙΝΗΣΤΙΑΣΤΑΝ idem, unde τὶν νῆστις ἔην. 13 Ζεῦ ΕΝΟΡΥΠΙΕ lam., unde Diels Ὀλύμπιε, Olivieri ἐριούνιε. 14 ΡοεῐἍλιε sequuntur 19 litterae

quae legi nequeunt; tum investigavit Diels ὃυσσεβέ<ων> ἄστακτα πυρὸς...
πεδίου... Ῥαδαμ<α>νθυ... συμμήστορα Μοίρην.

Orphicam

de

raptu Proserpinae

traditionem in Sicilia

notam fuisse e Timaeo (Diodor. V 2—5, cf. Cicero in Verr. IV 106; Geffcken Ïïmaios’ Geogmphie des Ï/Vestens 62; Malten
Herm. XLV 1910, 521) coniecit Malten Arch. Religionsw. ΧΠ 1909, 426 cf. etiam Ο. Rossbach Uastrogz'ovanni das alte Henna in Sicz'lz'en 1912,15. Ceres voce raptae audita ex Sicilia ad-

volañs in tractatu papyraceo Berolinensi fr. 49 vs. 47. Ad vs. 1,
unde hunc poetam Cererem Cybelen Terram Matrem Orphicorum modo commiscuisse patet, cf. quae Dielesius Festschr. 5

congessit (Malten Arch. Religionsw. ΧΠ 1909, 419 n. 2. 421)
et infra s. IEPOJ ΛΟΙὈΙ. ·

ΙΙ. Κάθοόος (τῆς Κόρηςὲ) 1 48. (209) Ps.-Iustin. Cohortat. ad Gentil. 17 b p. 66 Otto ô δὲ ποιητὴς Ὅμηρος, τῆι τῆς ποιήσεως ἀποχρώμενος ἐξουσίαι καὶ τὴν ἐν ἄρχῆι τῆς πολυθεότητος Ὀρφέως ζηλώσας δόξαν, μυθωδῶς μὲν πλειόνων θεῶν μέμνηται, ἵνα μὴ δόξηι τῆς Ὀρφέως ι’πάιδειν ποιήσεως, ἢν οὕτως ζηλῶσαι προίὪέτο, ὥς καὶ διὰ

48—49

ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ 1

119

τοῦ πρώτου τῆς ποιήσεως ἔπους τὴν πρὸς αὐτὸν σημῆναι σχέσιν. τοῦ γὰρ Ὀρφέως’ · ΛῙῆνιυ ἄειδε, θεά, Δημήτερος ἀγλαοκάρπου ἐν ἄρχῆι τῆς ποιήσεως εἰρηκότος, α1ῗτός’(]1[ῆ7ἰν ἄειδε, θεά, Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος’ γέγραφεν, ἑλόμενος, ὠς ἐμοὶ δοκεῖ, ἐν ἄρχῆι καὶ τοῦ κατά τὴν ποίησιν ἐκπεσεῖν μέτρου, î’ra μὴ δόξηι τοῦ τῶν θεῶν ὀνόματος μὴ μεμυῆσθαι πρῶτον.1 Versum Orphicum affert'etiam Tzetz. Exeges. in Iliad. 26, 14 Herm.
1 μὴ μεμνῆσθαι πρῶτον CE, μεμνῆσθαι πρῶτον F, μεμνῆσθαι πρῶτος ABDG.

He’rm. XVIII p. 478; Lob. ΙΙ 827; Giseke 79; Buecheler

Berl. Κlassz'kertexte V 1, 17.
49. Tractatus pap. Berol. 44 saec. I a. Chr. (Schubart et Wilcken; saec..II Diels) editus a W. Schubartio et F. Buechelero adiutis a Dielesio Berl. Klassikertexte V 1 p. 7 n. 2. Partim ed. etiam Diels 113173 11.15 a. Egerunt de papyro quoque Croenert Lit. Centralbl. 1907, 442; T.W.A11en Olassz'cal Review ΧΧῖ 1907, 97; K. F. W. Schmidt Wochenschr.kl.1’hil. XXV 1908, 281; Ludwich Berl. philol. Wochensclm 1919, 999.1028. Utor quoque imagine lucis ope confecta, quam mihi benigne suppeditavit W. Schubart. Multa admodum obscura sunt. Ad meum usum papyrum nuper inspexit Udalricus Wilcken.. Adhibui etiam schedulas mihi a. Croenertio liberaliter traditas.

I.

<Ὀρφεύς υἱὸς ἦν Οἰάγ>ρου καὶ Καλλιόπης τῆς (Μούσης, ὁ δὲ Μουσ>οἶν βασιλεῦς Ἀπόλλων τοῦ<τωι ἐπέπνευσεν, ὅθεν) ἔνθεος γενόμενος (ἐποίησεν τοὺς ὕμνους) οὓς ὀλίγα Μουσαῖος ἐπα5 (νορθοὸσας κατὲγ>ραψεν’ παρέδωκεν δὲ (τὰ Ὀρφέως ὄργι>α σέβεσθαι (Ἐλλησίν τε καὶ, (βαρβάροις, καὶ κ>α<θ’> ἕκαστον σέβημα ἦν ἐ<πιμελέστατος περὶ) τελετὰς καὶ μυστήρια καὶ (καθαρμοὺς καὶ) μαντεῖα. τ<ὴ>ν Δ<ή>μητρα θε<ὰυ> 10..............υ.ας-ἡτ.σ...π.1·ουσας.............. τῆς Δήμη<τ>ρος ετ....................διάγοια...Ῑκαὶ.................. (ταγᾷτης ἐχθρ<ὀ>ς.,..,..................... _. ως Α. Δ..
sequuntur nonnulli versus qui legi nequeunt

120

ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ 1

49

ΙΙ. 15 <ὁ Ὀ>ρφεῦς.. Διὸς ἀδελφὴν παραδέδωκεν, οἱ δὲ μητέρα· ὦν οὐθὲν τῶν εὕ<ο>εβούντων εἰς ἐπίμνησιν <πε>ποὶηται· ἔ<χ>ει γὰρ Διὸς καὶ Δήμητρ<ος> θυγατρ<ὀς> ἀρχὴν Φερσεφόνη<ς....>εκου. η. συνπαρουσεῦν 20 τῶν <Ὠκεα>νοῢ θυγατέρ<ω>ῐιῃ (ὅν ὀνόματα τα<ὗτα ἐκ τῶν) Ὀρφέως ἐπῶν· Λευ<κ>ίππη Φανερή (τε) καὶ ἸῙ).έκτρη[ι] καὶ Ἰάυ<θ>η[ι] M7220βοσί<ς τε Τ>ύχη τε (καὶ) Ὠκυρόη καλυκῶπ<ις> Χρ<υσηίς τ’ Ἰάνε>ιρά τ’ Ἀκάστη τ’ Ἀδμή<τη τε) 25 καὶ Ῥ<οδόπη Πλουτώ τε καὶ ἱμερό>εσοα Κ<α-> (λυψώ καὶ Στῦξ Ο>ὕρανίη τε Γαλαξ<αὕρη τ’) ἐρ<ατειυή·... κα>λλιερ.. τ. υ δε...
λε.........................
30’ θυγα<τ

....................... γνης........................
deficit papyrus

ΙΙΙ.
35

40

45

ιάρκίσ<σο>υ, (ἐφ’ ὃν ἡ Κόρη θ>αμβήσασα ἐπέδραμεν· καὶ <δὴ ταύτης τα>ῖς χερσὶν βουλομένης ἅνασπάσαᾴῖθαιὲ αὐτόν, τότε) λέγεται τὴν γῆ<ν> χα<υ>εῖν καὶ <ἕκ γῆς) τὸί· Ἀϊδωνέα ἅναβ<άν>τα ἐφ’ οέρμ<ατος> κ<αὶ ἐφ’) ἳππων συναρπά<σ>αντα τὴν Κό<ρην ἀπαγαγών· τὸν δὲ· Δία βρονταῖς καὶ ἄ(στρ>απαῖ<ς καὶ ἕπαξονεῖν μελαίνα<ς,> (cc)? δ<ίδονται (ὃς ν>ομαὶ Ἀρτέμιδος τοξεὶ<αι,> Ἀθηνᾶς........... χοίρας μιᾶς· ῶν _ τ..ου............ η βραβευτὴς δυσ...ἕπὶτῆτο<ὕ.>.............ν...νος.........<κ>αὶ (τῶν σ>υν<παιζ>ουσῶν καταγελασθξίη· (ἐπεὶῆ (δὴ) δὲ <ἤκου>σ<ε> τῆς γεγωνυίας ἦ Δημήτηρ, (ἐκ) Σ<ικ>ελὶας ἐξελθοῦσα ἐπλανᾶτο κατά (γῆν ἣ δ>ὲ πε<ρὶ> τ<ὴν> πόλιν ἀφανὴς γέγονεν
δ 'o '’ο ι ο ο ο ο

ουτι...ενκ.ελ.ακ......

50

.........ειης..........σε.......ε

49 IV.

ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ 1

121

55

60

65

ειν τ<ὴν> συμφοράζουσαν στενάχειν «ὑπὲρ τῆς θυγατρός· Καλλιόπης δὲ καὶ Κλ<ει>σκδί>κης καὶ Διι,ικω>”ι“<άσ>σης μετὰ τῆς βασιλί<σσ>ης ἐ<φ’> ὑδρείαν ελθουσῶν πυνθάνεσθαι τῆ<ς> Δήμητρος ὠς θνητῆς τινος, χρείας δ’ ε’ν(εκ>ά τινος αὐτὴν παραγεγονένα<ι> ὃ ΆΙ<ουσα>ῖο<ς> διὰ τῶν ἐπῶν αὐτοῦ λέγων ἐστίν.... αν· ἐν μὲν <τ>ο<ῖ>ς λ<ιτ>οῐς δεῖ τὴν αἰτίαν αἰτεῖ<ν> μετ’ εὗεργεσίαν θ...... τομεν, ἐρα<σθεῦντι δ’ ἐν ταινία κρόκον Διιυιίκ<α>ι>ι9αν (καὶ) ἄκ<αλλίό>ας εὐτε-κνείας ναῦν, ἐ·π[ε]ιπλεκ<τ>έον ἀεὶ ε. σε.. ἔνθα πρὸς αὐτο. ς.......... α.. η<.... (καλυ>κο5π<ι>ό“ι κ<ο>ὕρῃ (Γαῖα Διὸ>ς βουλ<ῆσι χαριζομέ>να <Πολυδὲ-> κ<τῃ, θ>αυμαστόν <γ>αν<όσοντα, σέβας τ>ότε πᾶ<σι>ν ἰὸ“<έσθάι ιΞθ>αν<ά>τοις τε (θεοῖς ἡδὲ θ>νητοῖς

<ἅν·θ’>()ιόποις,

(τοῦ) καὶ ἀπὸ ῥί<ζης ἑκατὸν κάρα ἒξε-> (πεφύκει.........................
deficit papyrus

Νύσ<ιον> ἂμ πεδίον τ<ῆ ὄρουσεν ἄναξ πολυὸ“ε’-> γμων ἵπποις ἅθανάτα<ισι Κρόνου πολυώνυ->
ιιιος υἱός. ὄφρα μὲν οὗ<ν γαῖάν τε καὶ οὕρανὸν)

(ἔστερόεντα λεῦσσε’θεὰ (καὶ πόντον) ἄγά<ρ-> ρουν ἰχθυό<ε>ντα λαιῗγά<ς> τ’ ἠελίου, ἔτι ἥλ<πε-> <το μητ>έρα <κε>δνὴν <ὄ>ψεσθαι καὶ φῦλα θἐ<ςόν> τῖειγ<ενετάοον’.. κ.. ἦ Δημήτηρ’ὖπό τ<ῆ>ς Ἑ<κάτηςὲ ὥς πρῶτον ἠ>οοοτήθη, ἔφη..
ση................σιθ7].νη.....

80

πα........................... αι................. _.......... <ἑ>τοιμ.........................
sequuntur nonnulli versus qui légi nequeunt

VI.

ε, <ὁί>δωσι (XI? α>ὐτῆι Β[ρ]αυβιὸ[ι] παιδίον, (ὃ “Mm/wi-

σεται,
<οἷγαπ>ᾷ (δὲ καὶ πάν>υ αὐτήν ἦ δὲ Δημήτη<ρ ἤδη) εἰς
οἰ κον

κ<αταινέσασ>α κ<α>τάξ<ε>σθαι σὺν τῶι πα<ιὶῖί>ίοι......

ΙζΑΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ 1

49

85

(οἷα δεῖ τιθ>ήνην, καὶ ἅμβροσίαι χρ<ίο>υσα (τὸ) παιδίον <καθῆ>κεν <δι>ὀι ν<υ>κτός εἰς τὴν πυράτζ πρωὶ δὲ λ<αθο>ὗσα (τοὺς γονεῖς) ἀνελάμβανεν· τοῦ δὲ παιδίου οὐ βου<λομένου> θηλάζειν οὐδὲ προσφορὰν ἄλλην λαμβάνοντος, (ἀλλ’ ὄν>τος εὐτρόφου καὶ καλοῦ, ἔκθαμβος γενηθεῖσα

90

95

ἡ Han/3’03) ἐπὶ τῆι (τοῦ) παιδίου εὖτροφὶα, νυκτὸς ικίσθ-ομὲν)η (διὰ) τῆς θύρα<ς> τὴν μὴ νοήσασαν ἐνκρῦπ<του>σαν τὸ παιδίον εἰς πυρὰν καὶ ὑπολαβοῦσα <ἄρρη>τα γείν<ε>σθαι ἀνεβόα· (τέκνον Δημοφόων, (ξείνη σε πυρῇ ἔνι πο>λλῇ κρύπτ<ει, ἐμοὶ) δὲ ο ον (καὶ κήδεα λυγρὰ τ>ίθησιν’· <τότεγδξὲ>ἠ Δημήτηρ αοΐ· (ὀργισθεῖσα εἷπ>ε<ν·> (ἄφρονάς) ἄι)θ’<ριξ>ποι, δυστλήμονες <οὖτε κακοῖο ὔμμιν ἕπ>ερ<χομένου πρ>ογνεόμονες οὔτ’ ιῖ<γ>α<θοῖο·... γ’)αρ ἅφραδί<κη.-......>μος πολῦ
πείρατι νυ-

100

κτὸς τη......... εκ. α...... ἥρπασεν ιῖγηρ... <............... νῦν δ’ οὐκ ἐσθ’) ὥς <κεν θα>νατον (καὶ κῆρας ἀλύξαι] καὶ τὸ παι>δίον ἐπι. κ... σα
καίει

VII.

105

110

καὶ ἀποκτείνει <κ>αὶ ὀ<ρθ>ιῦς αὐτὴν δια<καλύπτει>· λέγει γάρ· (εἰμὶ δὲ Δη<μ>ήτηρ ὠρηφόρ<ος ἄγλαό-> δοᾱρος. τίς θεὸς οὐράνιος ἠὲ θ’ν<η>τεῦ<ν ἅνθροᾶ-> πων ἥρπασε Φερσεφ<ό>νην καὶ (ἑὸν φίλον ἤπα-> φε θύμόν,·’ τοῦ δὲ Κ<ελε ῗ>οῦ εἰς (τὴν αὐλὴν ἅνω) βάντος ἐξ ιῖγροῢ τ........ α....... ε. ε μὲν ἀφεικότος............. τὴν μητέρα, τίς ἡ ξέ<νη........... τὴν θυγατέρα ζη<τ............. εἰ-> πόντος τῆι μ<η>τ<ρὶ............. ἡ δὲ Δημήτηρ <............... σε-> βασ<τ>ῆςὲ εἰπεῖν................ κύρ<ιον τῶ>ν πάν<των.......... λει-

49

ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ 1

123

π<ο>μένου φωνῆς.............. 115 ει... τά<ς μ>ελαίνα<ς............. χ<..>με. τι θέος α......,........ στημουχοιραεν................
πέποται ἕως τῶν..............

πρὸς Τριπτ<όλ>εμο<ν....... 120 ὅθεν Κάθοδος λέγ<ε>τ<αι.>

....
2. 3 τού-

Vs. 2—5 suppl. pleraque Diels, v. test. nrr. 22 ss., 58. 77 (11. 23).

τωι-ὅθεν 31111111. Steegmann ap. Dielesium. 6—26 suppl. pleraque Buech. 6 <τά Ὀρφέως ὅργι>α Ι)1013 ap. Buech., (καὶ τὰ ἱερά ὂργι>α Ludw. θεοὺς
πλείστους Buecheleri vestig'iis non respondet, ut mihi Croenert nuper scripsit.

9. 10 τ<ἠ>ν Δ<ἦ>μητρα θε<ἀν πρῶτος ἦν ὁ μην 2>ύ<σ>ας ἥτ<ιὲ>ς (τάςὲ) π<ο ἓ>νούσας Allen. 10—20 V. Ludwichii tentamina. 13 τα>ύτης (τῆς) ἔχθρ<α>ς Hiller
de Gaertn‘ngen. 15 ὁ 31111111. Wilcken, quia une. littera tantum deest; idem <μὲ>ν improbat, cum duarum litterarum spatium extet. (ἣν Ὀ>ρφεὺς <μὲ>ν improbabiliter igitur Croenert. παραδέδωκεν Croenert, ἢ διαδὲδωκεν Β110011.

16 οὐθεὶς Croenert, οὐθὲν confirmat Wilcken. 17 ποιηται Pap., <πε>ποίηται 80111111. et Ludw., ποκεῖ>ται 8011111.; 3οᾶ cf. Buech. ἔ<χ>ει γὰρ 3<τι Croenert.
19 ρισκούσης vel ιτεκούσης vel πεκούσης 80111111, (νάρκισσον εὑ>ρισκούσης

Diels, θρωισκούσης Β110011., <ἀθυ>ρισκοῦσης Schm. 0011. Hom. H. in Cerer. 16, (οὐχὶ) ἓκού<σ>η<ς2> Α11011. 0011. Hom. H. 19, (î’a πλ>εκούσης Ludw. 0011. Pans.
IX 31, 9 Κόρην τὴν Δήμητρός φησιν ἁρπασθῆναι παίζουσαν καὶ ἄνθη συλλέγουσαν, ἁρπασθῆναι δὲ οὐκ ἶρις ἀπατηθεῖσαν, ἀλλά ναρκίσσοις et Diod. V3,2 (Timaeus v. fr. 47) de Enna ἔστι δ’ ὃ τόπος οὗτος πλησίον μὲν τῆς πόλεως, ἶρις δὲ καὶ τοῖς ἄλλοις ἄνθεσι παντοδαποῖς εὐπρεπὴς καὶ θέας ι’ἕξιος. 26—31 temere suppl. Ludw. 32—40 suppl. pleraque Buech. 33 ναρκίσ<σο>υ Wilcken; νάρκισ<σο>ν 11110103. 35 ἀνασπάσαι Wilcken, qui tertium σ

addubitat. Cf. Herod. ΙΙ 92 τὴν βύβλον... ἀνασπάσωσι ἐκ τῶν ἑλέων. 37 ἐφ’ ἆρμ<ἀτων> κ<υαν>ίππων 8011111. 0011.’ Ovid. Fast. IV 445 home υἱάσι et m'sa-m
patruus velocz'ter aufert regnaque caerulez‘s in sua poa'tat equz‘s. 39 <καὶ ῦς) 31111111. Β110011.; 30(1 contradixerunt Schm. 283 n. 2 et Malten 423 n. 1,

ἀ<στρ>απαῖ<ς ἵπποι>ς... μελαίνα<ις> 00111. 8011111., τόν δὲ Δία βρονταῖς καὶ ἀ<στρ>απαῖ<ς χοίραὲ>ς ἐπαξονεῖν μελαίνα<ς α>ἷὸ<εσάμενος νὲ>ομῶι Ἀρτέμιδος τοξεί<αν>, Ἀθηνᾶς (δ’ ἔγχειαν vel αἰχμήν ἀντὶὲ) χοίρας μιᾶς Α11011 improbabiliter. 41 ὧν ε-ἓ VVilcken; 42 τ<ελ>ου<μὲνων ἐπικατέστ>η Β110011., <παρέστὲ>η Α11011. an βραβευτῆς Δυσ<αύλης>ἓ cf. Hymn. XVIII 16 de Eubuleo
(μοῦνος ἔφυς ἀφανῶν ἔργων.φανεριῦν τε βραβευτής), Malten 433; βρ. δυσ<νο-

μίας) 8011111.

43. 44 (ἢ δὲ κόρη ἐ>πί<αχενὲ cf. Hom. H. 20), ἐπὶ τῆι τέ<χηιι,
47. 48 κατα<βᾶσα δ>ὲ πε<ρὶ 51—62 suppl. Buech.; sed

μὴ, ἀκούοντος μηδεῆνός, (ὑπ’ αὐτοῦἓ Α11011. Ludw., qui etiam cetera 311111110Υο 0011111113 est

pleraque obscura.

53 ΚΛ.. UIKHC Pap.

57 ὃ Λκουσα>ῖο<ς> Ludw.

58 (αἰτῷαν Β110011., <ἀργί>αν 8011111., (πᾶσ>αν Allen. 60 θ<εῶν τάτ>τομεν Buech., θ<οήν τάτ>τομεν Ludw., ο<ῧτω τάτ>τομεν 8011111., θ<εῶν ὧν σέ>βομεν

Α11011. ἐρα<σθέ>ντι 31111111. Β110011., ἐρα<νίσα>ντι 8011111. 61 κρόκον ἠδ’ ὓάκ<ι>νθον probabiliter Β110011., καὶ 111301. 8011111., qui etiam ἀκ<αλλίὸ>ας 0011iecit (Hom. H. 7 ἀγαλλίδας). ἀκα<νθίρἓας Α11011. 62 ναῦν, ἔπει πλεκ<τ>έον

124

ΚΑοοΑοΣ ΤΗΣ K0sz 1

49

ἀεὶ ἐ<υ>σε<βεῖ> Schm. 284 11. 3 Buechelero partim praeeunte, ναῦ<λα> ἐπι-

πλεκτὲον ἀεὶ ἔσεσ<θαι> ἔνθα πρὸς αὐτο<ῑ>ς <ναρκίσσου φῦσᾞ) ἄ<νθὲ>η <ἇφαρὲ καλυ>κώπ<ι>δι Α11611. 63 (νάρκισσον τ’) οῗ<νε’>η<κ’ ἦύν καλυ>κώπ<ι>δι κ<ο>ὑρῃ 311991. Ludw. ex Hom. H. 8 νάρκισσόν θ’ ὃν ἔφυσε δόλον καλυκώπιδι κούρηι.
75. 76 suppl. Buech., sed cf. Malten 1.1. 439 n. et Schm. 285, qui coni. <οῧτω>

κ<αὶ> ἦ Δημήτηρ ὗπὸ τ<ῆ>ς β<ασιλίσσης αἰτίαν η’)ρωτήθη, ἔφη <δὲ>. ὑπὸ τ<ῆ>ς Β<αυβοῦς> Α11611, ὅθεν) κ<αὶ> ἢ Δημήτηρ, ὑπὸ τ<ῆ>ς ἕ<πελθούσης ἐπεὶ η’)ρωτήθη, ἔφη, <ὡς> ση<κὶς κτλ, Ludw. quae omnia improbabilia 3111113 82 111113.
311991. Ludw., sequentia fere omnia Buech.; sed (ἀγαπ>ᾷ 11106113133111111111 esse monet Wilcken. 83 extr. (τρέφει) 311991. Schm., <τά καλὰ) Ludw. 85 λ<αθο>ῦσα Diels, λ<ούο>υσα Buech. 86 <τοὺς γονεῖς) 311991. Schm. 0011. Hom. H. 240,

(ἐξ αὐτῆς ἀεὶ) Diels.

96 ὄέμμιν Ludw., αἶσαν dubitans Buech., aî'am Allen.
97. 98 <καὶ

97 ΑΒΡΑΔΙ Buech., ΑΦΡΑΔΙ ego in imagine lucis ope confecta.

σὲ γ>ἀρ άβραδί<ηις ἦὲ>μος πολὺ πείρατι νυκτὸς τη<λαυγεΐ φλόγ’ἓ) <ἥδὲ> ἔκ<η>α ἥρπασεν, άτηρ<οὕσαὲ> Α11611, ῥα γ>ἀρ άφραδί<η πρόδρο>μος πολὺ πείρατι νυκτὸς τη<λύγετον άπ>ἑκ<τ>α<νεν καὶ) ἥρπασεν, ἀγήρ<αον ὃν ἐποίησα ἂν ὑμῖν) Ludw. 100 ἐπκσ>κ<άψα>σα Buech., ἕπκσ>κ<ήψα>σα Schm., Ludw. 101 ss. 91616que 311991.Β116011. 101 ὂ<ντ>ως Ludw. ὃια<καλύπτει> Diels, ὃιικγορεῦει)
Β116011., δια<σαφεῖ> Ludw. 105 Κ<ελε>οὕ 311991. 801111, 36(1 valde lubri-

cum videtur Maltenio 432, qui Δυσαύλου exspectat. αὐλὴν Malten, πόλιν Buech. 106 extr. τ<αῠτ’ ἂκούσ>α<ντος 311991. 8011111, τ<ηνικαῦτ>α Ludw. 107 in. <βό>ε Α11611. 110 extr. (ὃς ἑωρακώς εἰη 311991. Α11611, qui etiam 1113
Ludwichius sequentia supplere conatus est. 111. 112 an ὐπερΙβασ<ί>ηςὲ 117 Στη<νί>ου χοίρᾳ Ludw. nisus feriarum Στὴνια (Α. Mommsen Feste der Stadt Athen 319) nomine; στήμου = <μυ>1στη<ρί>ου Η11161 (16 Gaertringen.

120 Κάθοὸος Diels, κάθοδος Β116. V. etiam Schm. 285; ὅθεν κάθοδος λέγ<ε>τ<αι τῆς Κόρης αὕτη>1111ᾶνν. Dz’e Schlufiworte, (lie gewz‘ssermafien den Titel, die
Subscrz'ptz’o, comschrez'bevn, sz'lnd ofi‘enbar m'cht in einem Zuge mit devin’l’eœt geschm'eben; Sclm'ft wth υοη. derselben Hcmd, αὖον späterer Nachtmy, υἱεῖ sclm‘ôger Wilcken.

Versus hymni in Cererem Homerici 0191110113 mutuatus est hosce: VS. 20—27 = Hom. 418—424 Λευκίππη Φαινώ τε (Φανερή

τε Orph.) καὶ Ἠλέκτρη καὶ Ἰάνθη καὶ Μελίτη Ἰάχη τε Ῥοὸεία τε Καλλιρρόη τε Μηλόβοσις τε Τύχη τε καὶ Ὠκυρόη καλυκῶπις Χρυσηίς τ’ Ἰάνειρα τ’ Ἀκάστη τ’ Ἀδμήτη τε - καὶ Ροδόπη Πλουτώ τε καὶ ἱμερόεσσα Καλυψώ καὶ Στὺξ Οὔρανίη τε Γαλαξαύρη τ’ ἒρατεινή, Παλλάς τ’ ἐγρεμάχη καὶ Ἄρτεμις
ἰοχέαιρα. Desunt igitur 419, ut ap. Pausan. IV 30, 4, et 424,

V. Malten 423 n. 1.

vs. 63—71 = Hom. 8(V. supra. adn.)—18
vs. 71—75 = Hom.

(= 32); desunt 13—16 deficiente papyro.

33—36. vs. 92—94 = Hom. 248. 249. vs. 95—100 = Hom. 256—262 νήϊὸες ἄνθρωποι καὶ οἷφράὸζιιονες οὐτ’ άγαθοῖο αἶσαν ἐπερχομένου προγνώμεναι οὔτε κακοῖο· καὶ σὺ γὰρ άφραδὶηισι τεῆις νήκεστον ἀάσθης. ἴστω γὰρ θεῶν (Διὸς Nauck.Mél. IV 443) ὅρκος, ἀμείλικτον Στυγὸς ὕδωρ, ἀθάνατον κέν τοι

49—51

ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ 2

125

καὶ ἀγήραον ἤματα πάντα παῖδα φίλον ποίησα καὶ· ἄφθιτον ὤπασα τιμήν. νῦν δ’ οὐκ ἔσθ’ ὥς κεν θάνατον καὶ κῆρας οἷλῦξαι. VS. 102 = Hom. 268 εἰμὶ δὲ Δημήτηρ + 54 οὸρηφόρε, ἀγλαόδωρε, VS. 103—105 = Hom. 55. 56 τίς θεῶν οὐρανίων ἠὲ θνητῶν ἀνθρώπων ἥρπασε Περσεφόνην καὶ σόν φίλον ἤκαχε θυμόν,· Adde fr. 48 = Il. A 1. De ratione quae inter
hymnos Orphicum et Homericum intercesserit egerunt amplius post Buechelerum 1.1. 16 C. Vick Untersuchzmgen νυνι Homer. Demeterhymn. Ρνοον. Dobemn. 1908; Malten Arch. Religionsw.

XII 1909, 303. 418 SS.; LudWich Berl. philol. Wochenschr. 1919, 542. 1029. De Celeo (VS. 105) V. Kern RE2 XI 140 s. et fr. 51. Ad initium tractatus cf. Celsum ap. Origin. VII 41 (Π 192, 1 Koetsch.) εἶτ’ οὖν Ὀρφέα βούλεται ἔνθεον εἶναι ποιητὴν εἴτε Παρμενίδην εἴτ’’[ἦιιπεδοκλέα εἴτε καὶ αὐτὸν Ὅμηρον ἢ καὶ ίΠσίοδον et VII 53 (ΙΙ 203,12 Koetsch.) φέρε, εἰ μή ἤρεσκεν (Ηρακλῆς καὶ Ἀσκληπιὸς καὶ οἱ ποίλαι δεδοξασμένοι, Ὀρφέα εἴχετε, ἄνδρα ὁμολογουμένως ὁσίωι χρησάμενον πνεύματι καὶ αὐτὸν βιαίως ἄποθανόντα (cf. 54 p. 204, 9).

ΙΙΙ. [Κάθοδος τῆς Κόρης 2] 50. Clem. Alex. Protr. Π 17, 1 (Staeh. I 14, 1) βούλει καὶ τὰ Φερεφαττης ιῖνθολόγια διηγήσωμαί σοι καὶ τὸν κάλαθον καὶ τὴν ἁρπαγήν τὴν ὑπὸ Ἀϊδωνέως καὶ τὸ χάσμα τῆς γῆς καὶ τὰς
ὗς τὰς Εὕβουλέως τὰς συγκαταποθείσας ταῖν θεαῖν, δι’ ἢν αἰτίαν ἐν τοῖς Θεσμοφορίοις μεγαρίζοντες χοίρους ἐμβάλλουσιν. Cf. schol. Lucianeum p. 275 Rabe et fr. 49 vs. 39. 41. 115. 117.

Lob. ΙΙ 831; Kern Athen. JIIz'tt. XVI 1891, 16; Malten Arch.
Iiel’igionsw. ΧΠ 1909, 428.

51. (217) Paus. I 14, 3’ἔπη δὲ ἄιδεται ΛΙουσαίου (Diels Π3 182 n. 10) μέν, εἰ δη,Μουσαίου καὶ ταῦτα, Τριπτόλεμον παῖδα Ὠκεανοῦ καὶ Γῆς εἶναι, Ὀρφέως δέ, οὐδὲ ταῦτα Ὀρφέως ἐμοὶ δοκεῖν ὄντα, Εὐβουλεῖ καὶ Τριπτολέμωι Δυσαύλην πατέρα εἶναι, μηνύσασι δέ σφισι περὶ τῆς παιδὸς δοθῆναι παρά Δήμητρος σπεῖραι τοὺς καρπούς. Schol. Aristid. Panathen. 105, 11 p. 53 Dind. (Δημήτηρ) παρὰ Κελεοῦ καὶ Ἰριπτολέμου τὸν ἡρπακότα μαθοῦσα μισθὸν αὐτοῖς ἄποδίδωσι τῆς μηνύσεως τὸν σῖτον. Κελεοῦ pro Δυσαύλου Sicut

fr. 49 VS. 105.

126

ΚΑΘΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ 2

51—52

Lob. I 335; Dieterich Philolog. LII 1893, 2 n. 2 = Kl. Schr. 126 n. 2; Diels Festschr. Th. Gomperz 6; Malten Arch. Religionsw. XII 1909, 428. 434. Vide Hymnorum locos p. 115.

52. (215) Clem. Alex. Protr. ΙΙ 20, 1-21, 1 (Ι 15 Staeh.) ω Euseb. Praep. eV. II 3, 30—34 (I 82 Dind.) καὶ τί θαυμαστὸν εἰ Τυρρηνοὶ οἱ βάρβαροι αἰσχροῖς οὕτως τελίσκονται παθήμασιν, ὅπου γε Ἀθηναίοις καὶ τῆι ἄλληι Ἑλλάδι, αἰδοῦμαι καὶ λέγειν, αἰσχύνης ἔμπλεως ἦ περὶ τὴν Δηώ μυθολογία,· ἀλωμένη γὰρ ή Δηώ κατὰ ζήτησιν τῆς θυγατρὸς1 τῆς Κόρης περὶ τὴν Ἐλευσῖνα ——— τῆς Ἀττικῆς δέ ἐστι τοῦτο τὸ χωρίονῖ - ἄποκάμνει καὶ φρέατι ἐπικαθίζει λυπουμένη. τοῦτο τοῖς μυουμένοις ἀπαγορεύεται εἰσέτι νῦν, ἵνα μη δοκοῖεν οἱ τετελεσμένοι μιμεῖσθαι τὴν ὀδυρομένην. οὔικουν δὲ τηνικάδε τὴν Ἐλευσῖνα οἱ γηγενεῖς· ὀνόματα αὐτοῖς Βαυβοό Ι 16 Sta°h° καὶ Δυσαύλης καὶ Ίριπτόλεμος, ἔτι δὲ Εὕμολπός τε καὶ Εὐβουλεύς· βουκόλος ὁ Ίριπτόλεμος ἦν, ποιμὴν δὲ ὁ Εὔμολπος, συβώτης δὲ ὁ Εὕβουλεύς· ἀφ’ ὦν τὸ Εὐμολπιδῶν καὶ τὸ Κηρύκων3 τὸ ἱεροφαντικόν δή τοῦτο Ἀθήνησι γένος ἤνθησεν. καὶ δὴ -- οὗ γὰρ ιῖνήσο) μὴ οῖ’χὶ εἰπεῖν —— ξενίσασα ή Βαυβώ τήν Δηώ ὀρέγει κυκεῶνα αὕτῆι· τῆς δε ιῖναινομένης λαβεῖν καὶ πιεῖν οὐκ ἐθελούσης ——— πενθήρης γὰρ ἦν -—— περιαλγὴς ἡ Βαυβώ γενομένη, ὠς ὖπεροραθεῖσα δῆθεν, ιῖναστέλλεται τα αἰδοῖα καὶ ἐπιδεικνύει τῆι θεοῖι· ἢ δὲ τέρπεται τῆι ὄψει ή Δηώ καὶ μόλις ποτὲ δέχεται τὸ ποτόν, ἡσθεῖσα τιόι θεάματι. ταῦτ’ ἔστι τὰ κρύφια τῶν Ἀθηναίων μυστήρια. ταῦτά τοι καὶ Ὀ. ἀναγράφει. παραθήσομαι δέ σοι αὐτά τοῦ Ὀρφέως τὰ ἔπη, ἵν’ ἕχηις μάρτυρα τῆς ἀναισχυντίας τὸν μυσταγοαγόν· ὥς εἰποῦσα πέπλους ιίνεσῦρετο,4 δεῖξεῦ δεὸ πάντα σώματος οὐδὲῖ πρέποντα τύπον· παῖςὸ δ’ ἦεν Ἴακχος, χειρί τέ μιν9 ρἱτασκε10 γελῶν Βαυβοῦς 11 ὑπὸ κόλποις· 12 ή δ’ ἐπεὶ οὖν μείδησε13 θεά, μείδησ’ 14 ἐνὶ θυμῶι, 5 δέξατο δ’ αἰόλον ἄγγος, ἐν οἷι κυκεών ἕνέκειτο.15
1 τῆς θυγατρὸς del. Cobet. 2 τῆς Ἀττικῆς... χωρίον del. Reinkens; sed cf. Eusebium et Arnobium. 3 καὶ τὸ Κηρύκων del. MaaB. 4 ἀνεσύρὲτο (α superscr. P3) P, ἀνεσύρετο M, ἀνεσύρατο Euseb., Herm. 5 δεῖξαι P; Eusebii cod. H; δεῖξε δ’ ἄφαντον Herwerden. 6 δὲ codd. praeter Eusebii H qui omisit; τε Lob. 7 οὐδὲ codd., οὐχὶ Struve, οὔ τι Herm. 8 παῖς
νηπίαχος δὲ Leopardus et Herwerd., παιδήιον ἄνθος Dan. Heinsius, παῖς

εἶδεν Ἴακχος Struve, πρὸς δ’ ἤιεν (ἤιεν Wakefield et I. H. Voss) Ἴακχος Platt Jour'n. phz'lol. Lond. XXVI 1899, 231, παῖς δ’ ἦεν ἷὶκλλος Ludw. 9 χεῖρά
τε ἣν Struve, χεῖρ’ ἰταμὴν Herwerden. 10 ῥίπτεσκε Gesner, τύπτεσκε

52

'

ΚΛΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ 2

127

Foerster, κατέρεξε Platt. Ludw.

11 Δηοῦς Holwerda.

12 ὗπὸ Κόλποις Struve,

ὑπὸ κόλπους praecedente Heinsio Herwerden, ἐγέλων Βαυβοῠς ὑπὸ κόλποι

13 ἦ δ’ ἐπὶ τῶι μείδησε Herwerd., μείδησε (μείδηισε) codd., ἐνόησε

Herm. et Struve; μιν ἔδεσκε Ludw. 14 μείδησ’ ἐνὶ codd., γήθησ’ ἑνὶ Mullach FPhG I 175. 15 ἐνέκειτο codd., ἕνεχεῖτο Struve, ἐμέμικτο vel ἐτέτυκτο Herwerd.

Clementem sequitur Arnob. Adv. nation. V 25 p. 196,3 Reiff.

In tstz'us oonquz'sz'tionis errore Eleusz'nz'os 1 (se. C'eres) etz'own perrehz'tur fines. payé istud est nomen regione in Αἰτίαι σοηεὺἱΐατὶ. quinque2 illud temporis has partes incolebant terrz'genae, quibus nomina hueo fuerant: Baubo Trz'ptolernus Eurnolpus Eubuleus Dysaules: boum iugator Triptolemus,3 oapellarum Dysaules4 custos, Eubuleus5 poreorum, gregz‘s Zanz'tn' Eumolpus,6 a quo gens ἵ eefluz't8 Eumolpz'darum et duez'tur olarum illud apud Cecropz‘os nomen et qui postea floruerunt oaduceatores, hieropkantae atque praeoones. igz'tur Baubo illa, quant inoolam diæunus Eleusz'nn'9 fuisse payé, malz's multiforrnz'bus fatigatam aoez’pit hospitz'o Oererem, adulatur obsequn's nn'tz'bus, refiez‘endz' 1° oorporz's νοῃαῦ ourown ut Izabeat, sitz'entz's 11 ardorz' 12 oggerz't potionem cz'nnz',13 cyceonem quam nun— cupat Graeez'a: aversatur et respuz‘t humanitatz's officie maerens dea nec eam fortuna 14 perpetz'tur oaletudz'nz's mernz'nz'sse. eoanz's15 rogat illa atque hortatur contra, stout mos est in huiusmodi oasibus, ne 16 fastidium suae humanitatz’s adsumat: obstinatissz'me durat C'eres et rigoris\ ὀπάοθηὶτὶ perte'naoz'onn retinet. quod oum saepz‘us fieret neque ullts quz'ret obsequz‘z‘s ineluctabz'le proposttum fatigarz', oertz't Baubo artes et quam serio non quz'bat“allicere lud'z'brz'orum statuz't eooln'lcwotre'ï8 rnz‘raoulz's: partent illam oorporz's, ραν quam secus fenn'neum19 et subolem prodere et nomen solet Ι 197 Βθῑΐῗ· adquz'rere generz', tum20 longiore αἶ) tncurz'a liberat, faeit sumere habitunz puriorern et in spectem levigari nonolum duré atque hystrz'eulz'21 pusz‘onz’s. redit ouï22 deam tristern et inter illa communion quz'bus morts est frotngere ac temperare maerores retegz‘t se z'psarn atque omniu illa pudorz's looa revelatz's monstrat inguz'm'bus. atque pubi _adfigz‘t23 oculos diva et tnaudz'tz' speez'e 24 solamz‘nz‘s pascitur: tuon diflusior faeta fer risurn aspernatam sunu't atque ebz'bz't potionom, et quod ἀίει nequz'm't vereoundz'a Ba‘ubonz‘s eæprz'onere propudiosz’ facinorz's extorsit obscem‘tas. eaZumnz'arz' nos improbe εἰ qu’is forte hominum suspicatur, libros sumat Threz'cu' ratés, quos untz‘quitatz‘s anemorutz's esse di'vz'nae, et inoenz'e't nos nihil noque oallz'de fingere neque quo sint risuz' (lcum quaerere atque effioere sanctttates. ἤρεσε namque in modio

128

ΚΑΘΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ 2

52

ponemns nersns,25 qnos C'alliopae26 filins 0re edidit Graeeo et cantando 27 1969" saecnla iiwi28 publiedvit humaine: sic effdta sininl29 vestem contraæit αῖ) imo obiecitqne ocnlis formatas3° inguinibns res: 7Δ qnds calva sucentiens Bombe inann31 — 1161111 111161·ἰῖ13 ollis 32 malins emt -—— plandit, contrectat amice.33 5 timi ded defigens augusti lunzinis orbes tristitids 34 aninii panlmn mollita reponit: inde nian 1366ῑ1111135 smnit 11311911-636 seqnenti perdneit totiim cyceonis laetd liquorein.
1 Ε lensinios Salmas., eleusionios P, eleusinos Sab. 2 quinque Livineius, qui P. 3 Enbideus... Ti‘iptolemus 0m. Sab. 4 disaules P. 5 61111016113 P. 6 Emnolpns Sabaeus, r, enolpns P. 7 et gens Gelenius. 8 effluit Canter, Ursinus, et finit P, fluit Gelenius, dncit? Reiffersch. 9 eleusini P. 10 reficiendi Sab., r, repiciendi P. 11 sitientis Oehler, sitienti P, sitiendi Meursius. 12 ardori P, admis Salmas. 13 einni Reiffersch., cynimi P, cinnum r, Elmenhorst. 14 fortund Gel., fortunam P. 15 comis Oehler, eommnnis P. 16 ne Sab., (me P, anus, ne Heraldus, ut ne Oehler. 17 quibdt Sab., r, quib)dt P. 18 exilarai‘e P. 19 3616113 foeinineam Sab. 20 genei'i, tinn Salm., generi. cum P, generi: eum Sab., generi: eam Gel., generienm Urs., genetrieum Livin. 21 hystricnli Reiffersch., sti'iculi P. 22 redit ad Sab., r, i'edita dd P, redit ita dd Stewechius. 23 affigit Sab., adficit P. 24 31166136 Sab., speeies P. 25 versus Sab., verses P. 26 Calliopde Hildebrand, calliope P, (Jalliopes Sab. 27 cantandos 0re11ius. 28 genei‘i Urs. 29 sinu Lambinus. 30 formatas inguinibus Sab., formata sanguinib) P. 31 Bdubus manu’ N. Heinsius, Bdcehi mann’ Ioannes Auratus. 32 olli 881). 33 amice Gel., amicae P, conctata micae 881). 34 ti'istias P corr. 35 poclum Sab., poculum P. 36 risuque Sab., 11311qnem P.

Arnobii versus (Baehrens FPR 404) Lucano (v. test. nr. 255) Vindicare videtur Manitius Philolog. LI 1892, 706. Easdem res tangit Arnobius etiam V 27 p. 198, 22 R. quidndm qnaeso spectaenli (Vahlen] in speenali P, in 3116611 tdli Sab., speetacnlo in tali Urs., in Speetn tali Stewech., in 3116611 6111111· Zinkius), qnid in

pudendis fuit rei vei‘endisqne (Stewech.] i‘everendisqne P, 1161611disque Canter) Banbonis, quod feminei semis deam et con— simili formatwn membre in adniimtionem eoneerteyret Ι 199 Rem
atque 11311111, quod obiectnni lnmini conspectiiique divine et 0blivioneni miseriamni (corr. Sab. e misemrinn P) dai‘et et habitimi in laetioreni repentind hilaritdte tmdnceret? nec non 29 p. 201, 1 ad verecnndiam Bdubonis impellei‘e digne dd pndicas (7616113 volnptates;

35 p. 206, 2 °Bdubonis tzoguriinn digue hospitinni riisticanum etc.,

52453

ΚΑοοΛοΣ ΤΗΣ ΚοΡΗΣ 2

129

39 p. 209, 7 illud spectaculum maximum Baubonis in ingm'nibus

r'z's'it (se. Oeo'es). Cf. etiam Schol. Lucian. 219, 22 Rabe ἢ· οὐκ οἷσθά τὴν Βαυβώ καὶ ὅσα σοι τὰ Ἐλευσῖνι μυστικά, μᾶλλον δὲ
μυσαρά, ὑποβάλλει θεάματα,· Foedissime commutavit vs. 1 Gregor. Nazianz. Or. in Iulian. I 141 (Migne 35, 653; Abel fl'. 290):

(ὃς εἰποῦσα θ·εά δοιοὺς (Ξνεσῦρατο μηρούς,
ad quod Nonnus Abbas (Migne 36, 1028) adnotat: τοῦ δὲ περὶ

τῆς Δήμητρος ἔπους ὁ τοῦς ἐστιν οὗτος· ὅτι ἐπαιρομένη ἡ θεὰ τοὺς ἑαυτῆς μηροὺς ἄνεσύρετο ——— λέῇνει δὲ περὶ τῶν ἱματίων ——
ἵνα, φησι, τοὺς ἐρῶντας αιῗτῆς (ἱξιιόσηι τῆς συνουσίας, quae

verba spectant ad Gregorii verba ἵνα τελέσηι τοὺς ἑραστάς,, (ἲ καὶ νῦν ἔτι τελεῖ τοῖς σχήμασιν.
Herm. XVI; Lob. ΙΙ 818; Struve Opusc. sel. ΙΙ 1854, 198; R. Foerster Βαιιό and I—Bückicehr der Persephone 282;,Schuster 77'; Herwerden Herm. V 1871, 143; Ludwich Jahrb. class. Philol. CXLI 1890, 51; Kern Athczrz.']l[z'tt. XVI 1891, 15; RE? III 151;

J. A. Roehricht De Clemente Alex. Arnobii auctore diss. Kiliens.
1892, 10. 34; Holwel‘da 377, 1; Dieterich Philolog. LII 1893, 3 = Kl. Soin: 127; Maafi Orph. 183 11. 20; Malten Arch. Religionsw. XII 1909, 442 11. 2; Ψ. Kroll Rhein. Μιιε. 'LXXII 1917. 1918, 78 n. 1. “Ad Clementis locos frr. 50. 52 v. Epiphan. Cathol. etlApostol. Ecclesiae fidei expos. 10 p. 506 Oehl. fr. 34. “

53. (216) Mich. Psell. ιη). Leon. Allat. De Graecor. hodie
quorundam opinat. ad Paull. Zacchiam Colon. Agrippin. 1645, 140 (Sathas Μεσαιωνική βιβλ. V 571). Ὁ μέν τοι Βαβουτζικάριος

ἐξ ἑλληνικῆς φλυαρίας παρεισεφθάρη1 τῶι βίωι· ἔνεστι γάρ που τοῖς Ὀρφικοῖς ἔπεσι Βαβοὸ τις ὀνομαζομένη δαίμων νυκτερινή, ἐπιμήκης τὸ σχῆμα καὶ σκιώδης τὴν ὕπαρξιν. ἱστορεῖ δὲ καὶ
Πορφῦριος ὁ φιλόσοφος περὶ τούτων (se. ἐν ταῖς ιέγυρτικαῖς

βίβλοις v. Leon. Allat. 1.1. 117; desunt ap. J. Bidez La vie de Porplzyrz‘e 1913, 65 ss. in laterculo scriptotum Porphyrianorum).

ἔθνος δὲ οὗτος <λέγει>2 βόρειόν τε καὶ βάρβαρον πολλοῖς τοιούτοις ἐπ<ιτε>τυχηκέναι3 νυκτερινοϊς φάσμασιν, εἳ δή φασι νυκτὸς μὲν ἐπικαίειν, ἡμέρας’δὲ ἐντυγχαιέιν τοῖς ἐπικαυθεϊσι λεπτοῖς
τισι καὶ ἀμαυροῖς στόμασι νήμασιν ἀραχνίοις προσεοικόσιν. Ι 1 προσεφθάρη Lob. 2 λέγει add. Kern; ἔθνος δὲ οὗτοι βόρειόν τε
Sathas. 3 ἐπ<ιτε>τυχηκὲναι vel ê ’

|
9

Orphie. c011. Kern.

130

ΚΑοοΛοΣ 2 HIERONYMI'ET'HELLANICI THEOGONIA 53—54

Ad nomen Βαβοό = Βαυβτό cf. titulum Parium IG XII 5, 227,
ubi vs. 3 littem Y verbz' Βαυβοϊ postea inserta est; cf. ἑατοῦ =. ἑαυτοῦ quod Augusti fere aetate divulgatur. Lob. ΙΙ 823; Rohde Psyche 11.6 408; Dieterich Philolog. LII 1893, 4 = ΚΖ. Schr. 128; Kern RE2 III 150; Ηοννι. LIV

1919, 217.

ε

3. HIERONYMI ET HELLANICI THEOGONIA Ante Neoplatonicorum Ἶερούς λόγους posui quia Damascius
Eudemo Rhodia usus est cf. fr. 28. Num Hieronymus idem sit

ac Ἵερ. ὁ Αἰγύπτιος ὃ τὴν Ἀρχαιολογίαν τὴν Φοινικικὴν συγγραψάμενος Ioseph. Antiqu. Iud. I 94 (Schuster 100; Ed. Hiller Satura
philologa Hermanno Sauppio obl. 1879, 118; Diels II3 172, 7) du-

bium est, V. test. nr. 242. Ad Hieronymum referri solent (Abel
p. 158 n. 1) quae Iriarte Reg. Bibl. Matrit. Codd. Graeci Mss.

Ι 1769, 346.eX cod. LXXXIV n. 180 edidit Σαχωνιάθων (sic) ὃ Βηρύττιος τὴν Φοινίκων θεολογίαν ἐξέδωκεν, ἣν Ὀ. μετήνεγκεν εἰς την ἑλλάδα φωνην καὶ τὰς τελετοές τῶν Αἰγυπτίων.
De Hieronymi et Hellanici Theogonia Zeller 16 126; Schuster 81; Ab'el p. 158; Kern De Theogon. 28; Susemihl Ind. IV; Gruppe ap. Rosch. ΙΙΙ 2251.

54. (36) Βεηιεεο.’])ο princ. 123 bis (I 317, 15 Rue.) ἡ δὲ κατά τὸν Ἱερώνυμον φερομένη καὶ Ἑλλάνικον (se. Ὀρφικὴ θεολογία), εἴπερ μὴ καὶ ὁ αὐτός ἐστιν, οὕτως ἔχει·,,ὕδωρ ἦν, φησίν, ἐξ ἀρχῆς, καὶ ὕλη,1 ἐξ ἧς ἐπάγη ἦ 777“, δύο ταύτας άρχάς ὑποτιθέμενος πρώτας,2 ὕδωρ καὶ γῆν, ταύτην μὲν ὠς φύσει σκεδαστήν, ἐκεῖνο δὲ ὠς ταύτης κολλητικόν τε καὶ συνεκτικόν, τὴν δὲ μίαν πρὸ τοῖν δυεῖν ἄρρητον άφίησιν· αὐτὸ γὰρ τὸ μηδὲ φάναι περὶ αὐτῆς ἐνδείκνυται αὐτῆς τὴν άπόρρητον φύσιν· τὴν δὲ τρίτην ἀρχὴν μετά τὰς δύο. γεννηθῆναι μὲν ἐκ τούτων, ὕδατός φημι καὶ γῆς, δράκοντα δὲ εἶναι κεφαλὰς,ἔχοντα προσπεφυκυίας ταύρου καὶ, λέοντος, ἐν μέσωι δὲ θεοῦ πρόσωπον, ἔχειν Ι 3173118· δὲ καὶ ἐπὶ τῶν ὤμων πτερά, ὠνομάσθαι δὲ Χρόνον άγήραον3 καὶ (Πρακλῆα τὸν αὐτόν· συνεῖναι δὲ· α’ὐτῶι τὴν Ἀνάγκην, φύσιν οὖσαν τήν αὐτὴν καὶ Ἀδράστειαν άσεόματον4 διωργυιοομένην ἐν παντὶ
τῶι κόσμιοι, τῶν περάτων αὐτοῦ ἐφαπτομένην. ταύτην

οζιιαι λέγεσθαι τήν τρίτην ἀρχὴν κατὰ τὴν οὐσίαν ἑστῶσαν, πλην

54

HIERONYMI ET HELLANICI THEOGONIA

131

ὅτι ἀρρενόθηλυν αύτῆν ὑπεστήσατο πρὸς ἔνδειξιν τῆς πάντων γεννητικῆς αἰτίας. καὶ ὑπολαμβάνω τὴν ἐν ταῖς ραψωιδίαις (V. s. IEPOI AOFOI) θεολογίαν ἀφεῖσαν τὰς δύο πρώτας ἀρχὰς μετὰ τῆς μιᾶς πρὸ τῶν δυεῖν τῆς σιγῆι 5 παραδοθείσης ἀπὸ τῆς τρίτης μετὰ τὰς δύο ταύτης ἐνστήσασθαι τῆν ἀρχήν, ὡς πρώτης ῥητόν τι ἐχούσης καὶ σύμμετρον πρὸς ἀνθρώπων ἀκοάς. ουτος
γὰρ ἦν ὁ πολυτίμητος ἐν ἐκείνηι Χρόνος ἀγήραος Αίθέρος

καὶ Χαους πατῆρ' ἀμέλει καὶ κατὰ ταύτην ὁ Χρόνος ουτος ὁ δράκων γεννᾶται τριπλῆν γονήν'6 Αίθἐρα, φησί,7 νοτερὸν8 καἰ Χάος ἄπειρον, καὶ τρίτον ἐπὶ τούτοις Ἔρεβος όμιχλῶδες, τὴν δευτέραν ταύτην τριάδα ἀνάλογον τῆι πρωτηι παραδίδωσι δυναμικὴν ούσαν ὡς ἐκείνην πατρικήν. διὸ καὶ τὸ τρίτον αύτῆς
”Ε ε ός ἐστιν ό ι“λῶδες ) καὶ τὸ πατοικόν τε καὶ ἐίκοον Αίθ’ κ κ
) C æ );᾿’. 9 ᾿ Λ I )’ r I N

’

r

ἷ

’

ουχ απλως, αλλα νοτερος
)λλ᾿ ᾿ ) ζ C λ““Ν

το δε μεσον αντοθεν λαος απειρον,
C Y I ) \ ᾿ ), ( I

α α μην εν τουτοις, ως εγει, ο ͵ ρονος cou)? εγεννησεν, του Χρόνου ποιουσα γέννημα καὶ αύτη ἡ παράδοσις, καὶ ἐν τουτοις τικτόμενον, ὅτι καὶ ἀπὸ τούτων ἡ τρίτη πρόεισι νοητὴ τριάς. τίς ούν αὕτη ἐστί,“τὸ ώιόν, ἡ δυὰς τῶν ἐν αὐτῶι φύσεων,
ἄρρενος καὶ θηλείας, καὶ τῶν ἐν μέσωι παντοίων σπερμάτων τὸ

πλῆθος" καὶ τρίτον ἐπὶ τούτοις θεὸν ἀσώματον,11 πτέρυγας ἐπὶ τῶν ὤμων ἔχοντα χρυσᾶς, ὃς ἐν μὲν ταῖς λαγόσι προσ| 313 ΜΘ- πεφυκυίας εἶχε ταύρων - κεφαλάς, ἐπὶ δὲ
τῆς κεφαλῆς δράκοντα πελώριον παντοδαπαῖς μορφαῖς θηρίων ίνδαλλόμενον. τοῦτον μὲν οὖν ὡς νοῦν τῆς τριάδος υποληπτεον, τα δε μεσα γενη τα τε πολλά και τα δυο την δυναC I ᾿ ᾿ I I I A \ \ ᾿ “' \ I

μιν, αὐτὸ δὲ τὸ ώιὸν ἀρχήν πατρικῆν τῆς τρίτης τριάδος τὸν τριτον θεοτ και ηὁ η θεολογια Πρωτογονον ανυμνεἰ και Δία καλεῖ πάντων διατάκτοοα καὶ ὅλοι᾿ τοῦ κόσιιου I διὸ καὶ x ( ι
I ᾿ ' I ᾿.. ᾿᾿ CI’ ( A I IA ) ' \ ιν α v I ιν ) ιν C

Πανα καλεῖσθαι. τοσαντα καὶ αντη περὶ των νοητο΄ ν αρχων η γενεαλογία παρίστησιν.
1 ὕλη M, Ζλύς Zoëga Abhdlgn. 240 (Gruppe Suppl. 726), quod refutavit Diels ap. Kernium De Theogon. 28. 2 πρώτας Kroll Rhez’n. Mus. LII 1897, 290, πρῶτος Μ, πρῶτον apogr. unde hoc cum Rue. etiam Diels. 3 ἀγήραον v. infra. ὸ πολυτι’μητος ἐν ἐκείνηι Χρόνος ἀγήραος et Kern De Theogon. 4 n. 9, ἀγή-

ρατον Μ. 4 ἀσώματον Μ; ἀσώματον Gruppe alp. Rosch. III 2251; Zeller Ι3 127 n. 2; εὐσώματον dubit. Rue. ὃ σιγηι ex σιγῆς corr. M, v. Lob.
I 485 n. t et Kroll. 6 τριπλῆν γονἡν Μ (Kroll) ut iam emendaverat Zoëga

Abhdlgn. 241.

'7 φημὶ Lob.

8 νοτερὸν M (Kroll) ut iam coniecerat Lob.,

v. Holwerda. 297, νοερὸν apogr. (quod tuetur Kroll Philol. LIII 1894, 561).

9 νοτερός M, νοερῶς apogr. 10 in verbis ὡς λέγει vitium latere censet Holwerda 296. 11 θεὸν ἀσώματον... ἔχοντα M, θεὸς ἀσώματος (quod
91‘

132

HIERONYMI ET HELLANICI THEOGONIA

54—55

recepit Zeller)... ἔχων L0b., εὕσώματος dubit. Rue., v. Beth Wz'e'n. Stud.

XXXIV 1912, 288 n.

12 ἥδε ἦ θεολογια apogr. B, ἥδε ἦ θ. Μἱ (Kroll).

Cum hoc Theogoniae Hieronymianae exOrdio Ἱερῶν λόγων mundi creatio comparanda est; cf. imprimis Virorum doctorum locos quoè supra p.130 attuli. Ad Ἀδράστειαν άσιόματον διωρ-

γυιωμένην ἐν παντὶ τῶι κόσμωι τῶν περάτων αὐτοῦ ἐφαπτομένην cf. Plat. Remp. X 6160 ἐκ δὲ τῶν ἄκρων τεταμένον Ἀνάγκης ἄτρακτον, δι’ οὗ πάσας ἐπιστρέφεσθαι τὰς περιφοράς (Diels ap. Kern. De Theogon. ‘33) et Plutarch. De sera num. Vind. 22 p. 564 e. f, Dieterich Nekyz'a2 145 (Ἀδρήστεια ἄνασσατ Εὐχ. πρ. ὒΙουσ. 36; άρχαίου μὲν πρῶτα Χάους άμέγαρτον Ἀνάγκην Argon. 12 [test nr. 224]; πότνια Ἀνάγκη Argon. 879), ad Πρωτόγονον 4ν. ΙΕΡΟΙΛΟΓΟΙ et Hymn. VI Πρωτογόνου (Gruppe ap. Rosch. 1112257 n. 4), ad Panem Hymn. in.Pan. XI 11 κοσμοκράτωρ, αὕξητά, φαεσφόρε, κάρπιμε Παιάν Kern Ηονηι. XXIV 1889, 504, Eckinger Festgabe Γᾶν Hugo Bluemner 1914, 170.
55. (37. 38) Apiôn ap. Clem. Roman. Homil. V1 3. 4 (2, 198 Migne; P. de Lagarde Clementina 74, 15 ss.). Cf. versionem Syriacam Theodori bar Chônî Nestoriani V111 saeculi exeuntis

tractatam a.

T11. Noeldeke

Zez'tschm'ft Deutsch. llIorgenländ.

Gesellsch. L111 1899, 501.

(Ησίοδος δὲ έν τῆι Θεογονίαι (VS. 116) λέγει· (ἤτοι μὲν πρώτιστα Χάος ἐγένετο’. τὸ δὲ (ἐγένετῶ δῆλον ὅτι γεγενῆσθαι ὥςγενητὰ Ι 199 Mign' σημαίνει, οὐ τὸ άεὶ εἶναι (ὁς άγένητα. καὶ Ὀ. δὲ τὸ Χάος οὸιῶι παρεικάζει, έν ὦι τῶν πρώτων στοιχείων ἦν ἦ σύγχυσις. τοῦτο (Ησίοδος Χάος ὑποτίθεται, ὅπερ Ὀ. ὤιὸν λέγει γενητόν, ἐξ άπείρου τῆς ὕλης προβεβλημένον, γεγονὸς δὲ οὕτω· (4) τῆς τετραγενοῦς 1 ῧλης ἐμψύχου οἰῑσης καὶ ὅλου άπείρου τινὸς βυθοῦ άεὶ ῥέοντος2 καὶ άκρίτως φερομένου καὶ μυρίας άτελεῖς κράσεις [εἰς] ἄλλοτε ἕὶλλας3 ἔπαναχέοντος4 καὶ διὰ τοῦτο
αὐτάς, άναλ-ύοντος τῆι άταξίαι, καὶ,κεχηνότος ὥς εἰς5 γένεσιν

ζώιου δεθῆναι μη δυναμένου, συνέβη ποτέ, αὐτοῦ τοῦ άπείρου πελάγους ὑπὸ ἰδίας φύσεως περιωθουμένου, κινήσει φυσικῆι εὐτάκτως ῥυῆναι άπὸ τοῦ αὕτοῦ εἰς τὸ αὕτό ὥσπερ ἴλιγγα καὶ
μεῖξαι τὰς οὐσίας καὶ οὕτως ἐξ άκουστοῦ6 τῶν πάντων τὸ

νοστιμώτατον, ὅπερ πρὸς. γένεσινἻ ζιόιου ἐπιτηδειότατον ἦν, ὥσπερ ἐν χιόνηι κατά μέσου ῥυῆναι τοῦ παντὸς καὶ ὑπὸ τῆς πάντα φερούσης ἴλιγγος χωρῆσαι εἰς βάθος καὶ τὸ περικείμενον
πνεῦμα ἐπισπάσασθαι, καὶ ὥς εἰς γονιμώτατον συλληφθὲν ποιεῖν

κριτικὴν σύστασιν.

ὥσπερ γὰρ ἐν ὖγρῶι φιλεῖ γίνεσθαι πομ-

55—56

HIERONYMI ET HELLANICI THEOGONIA

133

φόλυξ, οὕτως σφαιροειδὲς πανταχόθεν,συνειλήθηὸ κύτος.” ἔπειτα

αὐτὸ ἐν ἑαυτοῖι κυηθὲν ὑπὸ τοῦ παρειληφότος 1° θειώδους πνεύματος ἀναφερόμενον προέκυψεν εἰς φῶς μέγιστόν | 75 Lag' τι τοῦτο ἅποκύημα, οὖς ἄν ἐκ παντὸς τοῦ ἀπείρου βυθοῦ ἄποκεκυημένον ἔμψυχον δημιούργημα, καὶ τῆι περιφερεὶαι τῶν ώιῶνΜ προσεοικὸς καὶ τῶι τάχει,12 τῆς πτήσεως. ·
1 τετραγενοῦς] πρέσβυὲ —- πρωτο —-? Kroll in notis mihi traditis. an netçaysvoñç? Hiller de G.. 2 ῥέοντος] ἔχοντοςὲ bar Chônî.. 3 κράσεις

ἄλλοτε ἄλλας Daviesîus, κράσεις γ’-είς ἄλλοτε ἄλλωσ Ρ, κρίσεις bar Chônî.
4 ἐπαναχέοντος] ἐπανέχοντοςὲ bar Chônî. 5 (ὃς εἷς P] καὶ εἰς Ο. 6 ἐξ ἀκουστοῦ] ἐξ ἑκάστου · Daviesius probante Lob. 7 γέννησιν Cotelieriuè.

8 συνειλήθη Lob.] συνελήφθη codd., quod bar Chônî legisse non videtur cf. Noeldeke 506 n. 10. 9 κύτος Cot., νυκτός codd. 10 παρειληφότος] κατειληή
φότος Lob. bar Chônî. 11 τῶν ὠιιῦν] an τῶι (ὀιῶιὲ Kroll. 12 τῶι τάχει] τῆι τάξει

Cf. Rufin. Recognit. X 30 (Ed. Basil. 161; Migne PG 1, 1436)
omnis sermo apud Graeeos, qui de antiquitatis origine conscribitur, cum alios multos, tum duos praeoipuos auctores habet, Orpheum et Hesiodum. korum ergo. scripta duas partes intelli— gentiae dividuntur, id est, seeundum littemm et secundum alle— qoriam, et ad ea quidem quae seeundum littei‘am sunt, ignobilis vulgi turba confluxit. ea oero quae seeundum allegor’iam Constant, omnis philosophorum et eruditorum loquacitas admirata. est. O. igitur est, qui dioit primo fuisse Chaos sempiternum, immensum, ingenitum, exl 1437Mï€n9 quo omnia facta sunt; hoc sane ipsum Chaos non tenebras dixit esse, non lucem, non humidum, non aridum, non oalidum, non frigidum, sed omnia simul mista, et semper unum fuisse informe; aliquando tamen quasi ad συί immanis modum, peu immensa tempora effeetam peperisse ac protulisse en se duplioem quandam speoiem, quam illi masculofeminam voeant, ex eontraria admistione kuius modi diversitatis speeiem oonei'etam; et hoe esse principium omnium, quod primum ex matem'a puriorepi‘ocesserit, quodqueproeedens discretionem quatuor elementorum dederit,’et ex duobus quae prima sunt elementis feeerit coelum, ex aliis autem terrain, ex. quibus iam omnia participatione sui'invioem nasoi diciät et gigni. Haee quidem Ο. Cf. fr. 56. Lob. I 475. 536; Ziegler N. Jakrb. XXXI 1913, 564. 569. 56. (38) Apion ap. Clem. Roman. Homil. VI 5—12 (Migne 2, 200; P. de Lagarde Clementina 75, 3). Cf. veËsionem Syriacam

Theodori bar Chônî indicatam fr. 55.ι Κρόνον οὐν τὸν χρόνον μοι

134

HIERONYMI ET HELLANICI THEOGONIA

.

56

νόει, τὴν δὲ Ῥέαν τὸ ῥέον τῆς ὑγρᾶς οὐσίας, ὅτι χρόνιοι φερομένη ἦ ὕλη ἅπασα ὥσπερ ῶιόν τὸν πάντα περιέχοντα σφαιροειδῆ ἀπεκύησεν οὐρανόν· ὅπερ κατ’ ἀρχὰς τοῦ γονίμου μυελοῦ’πλῆρες ῶς ἄν στοιχεῖα καὶ χρώματα παντοδαπὰ ἐκτεκεῖν δυνάμενον, καὶ ὅλως1 παντοδαπὴν ἐκ μιᾶς οὐσίας τε καὶ χρώματος ἑνὸς ἔφερε τὴν φαντασίαν. ὥσπερ γὰρ έν τῶι τοῦ ταῶ γεννήματι ἓν μὲν τοῦ αἰιοῦ χρῶμα δοκεῖ, δυνάμει δὲ μυρία ἔχει έν ἑαυτῶι τοῦ μέλλοντος τελεσφορεϊσθαι χρώματα, οὕτως καὶ τὸ ἐξ ἀπείρου α[ὕλης ἀποκυηθὲν ἔμψυχον ῶιὸν ἐκ τῆς ὑποκειμένης καὶ ἀεὶ ῥεούσης’ὕλης κινούμενον παντοδαπὰς έκφαίνει τροπάς. ἔνδοθεν γάρ τῆς περιφερείας ζῶιόν τι

ἀρρενόθηλυ εἰδοποιεῒται προνοίαι τοῦ ἐνόντος έν αύτῶι θείου πνεύματος, ὃν Φάνητά Ὀ. καλεῖ, ὅτι αὐτοῦ φανέν* τος τὸ πᾶν ἐξ | 202 Μ· αύτοῦ ἔλαμψεν, τῶι φέγγει τοῦ διαπρεπεστάτου τῶν στοιχείων πυρὸς ἐν τῶι ὑγρῶι τελεσφορουμένου. καὶ ούκ ἄπιστον, ὅτι καὶ ἐπὶ λαμπυρίδων δείγματος ἕνεκα ἡ φύσις ἡμῖν ὁρᾶν ὑγρὸν φῶς ἐδωρήσατο. (6) τὸ μὲν οὖν πρωτοσύστατον (ὄιοῦ. ὑποθερμανθὲν ὑπὸ τοῦ ἔσωθεν ζωιου ῥήγνυται, ἔπειτα δὲ μορφωθὲν προέρχεται ὁποῖόν τι καὶ Ὀ. λέγει· 7‘κραναίου 2 σχισθέντος 3 v —— πολυχανδέος (ὀιοῦ ' καὶ οὕτω μεγάληι δυνάμει αὑτοῦ τοῦ προεληλυθότος φανέντος4 τὸ μὲν κύτος τὴν ἁρμονίαν λαμβάνει καὶ τὴν διακόσμησιν ἴσχει,5 αὐτὸς δὲ ὥσπερ ἐπ’ ἀκρωρείας ούρανοῦ προκαθέζεται καὶ ἐν ἀπορρήτοις τὸν ἄπειρον περιλάμπει6 αἰῶνα. ἡ δὲ τοῦ κύτους ἔνδοθεν γόνιμος ὑπολειφθεῖσα ὕλη, ῶς έν πολλῶι τῶι χρόνωι
ὑποκειμένης ἕως φυσικῆςῖ ὑποζέουσα ἦ θερμότης, τάς8 πάντων

διέκρινεν οὐσίας. τὸ μὲν γὰρ κατῶτερον αὐτῆς πρῶτον (ὅσπερ ὑποστάθμη ὑπὸ τοῦ βάρους εἰς τά κάτω ὑποκεχῶρ)]κεν,9’ὂ διὰ τὴν ὁλκότητα καὶ διὰ τὸ ἐμβριθὲς καὶ πολὺ τῆς ὑποκειμένης οὐσίας πλῆθος Πλούτωνα προσηγόρευσαν, Ἅιδου τε καὶ νεκρῶν βασιλέα εἶναι ἀποφηνάμενοι. (7) ταύτην μὲν οὖν τὴν πρῶτην καὶ πολλήν,10 ῥυπαρὰν καὶ τραχεῖαν οὐσίαν ὑπὸ Κρόνου τοῦ χρόνου καταποθῆναι λέγουσιν φυσικῶς διὰ την κάτω ὑπονό* στησιν αὐτῆς. μετὰ δὲ τὴνπρῶτην ὑποστάθμην τὸ συρρυὲν ὕδωρ καὶ πρῶτηι ἐπιπολάσαν ὑποστάσει Ποσειδῶνα 11 προσηγόρευσαν. τὸ δὲ λοιπὸν τρίτον τὸ καθαρώτατον καὶ κορυφαιότατον ἅτε διαυγὲς ὂν πῦρ Ζῆνα ῶνόμασαν διὰ τήν έν αὗτῶι ζέουσαν φύσιν· ἀνωφερὲς γὰρ ὃν τὸ πῦρ πρὸς μὲν τὰ κάτω

56

HIERONYMI ET HELLANICI THEOGONIA

135

ὑπὸ χρόνου τοῦΚρόνου οὐ κατεπόθη, ἀλλ’, οὸς ἔφην, ἦ πυρώδης οὐσία ζωτική τε καὶ ἀνωφερὴς οὖσαδ εἰς’ αὐτὸν οἷνέπτη12 τὸν άέρα,’ὃς καὶ φρονιμώτατός ἐστι διὰ τήν καθα1203Μῑὲηθρότητα. τῆι οὖν ἰδίαι θερμότητι ὁ Ζεὺς Ι 76 Ῑῶἕ· -——— τουτέστιν ἦ ζέουσα οὐσία —-— τὸ καταλειφθὲν έν τῶι ὑποκειμένωι ὑγρῶι τὸ ἰσχνότατον 13 καὶ θεῖον οἷνιμᾶται14 πνεῦμα, ὅπερ ΆΙῆτιν ἐκάλεσαν. (8) κατά κορυφῆς δὲ αὐτοῦ ἐλθὸν τοῦ αἰθέρος καὶ συμποθὲν ὕπ’ αὐτοῦ ὥσπερ ὑγρὸν θερμῶι μιγέν, τὸν άεικίνητον παλμὸν ἐμποιῆσαν, γεννᾶι τήν σύνεσιν, ἢν καὶ Παλλάδα ἐπονομάζουσι διὰ τὸ πάλλεσθαι, τεχνικωτάτην οὖσαν φρόνησιν, ἧι χρεόμενος τὸν πάντα ἐτεχνήσατο κόσμον ὁ, αἰθέριος τεχνίτης. ἄπ’ αὐτοῦ δὲ τοῦ διήκοντος Διὸς, τοῦ θερμοτάτου αἰθέρος, ὁ άὴρ μέχρι τῶν ἐνταῦθα διικνεῖται τόπων, ἢν ἐπονομάζουσιν τἮραν. καὶ ὥς δὴ τῆς τοῦ αἰθέρος καθαρωτάτης οὐσίας ὑποβεβηκυῑα, ὥς θήλεια τὴν καθαρότητα, πρὸς σύγκρισιν τοῦ κρείττονος άδελφὴ Διὸς κατά τὸ εἰκὸς ἐνομίσθη, ὡς ἐκ τῆς αὐτῆς οὐσίας γεγενημένηἵ γαμετὴ δὲ διὰ τὸ ὥς γυναῖκα ὑποκεῖσθαι..... (12) | 205 Mign' | 77’ 7 Lag- κάγώ (se. Κλήμης) άπεκρινάμην· παρίημι νῦν ἐπ’ άκριβὲς λέγειν το ἐκ τῆς άπείρου ὕλης κατά ἐπιτυχίαν 15 κράσεως άποκυηθὲν ἔμψυχον (ὀιόν, οὕ ῥαγέντος κατά τινας άρρενόθηλυ ἐξέθορεν, Φάνης·16 καὶ πάντ’ ἐκεῖνα έπιτέμνομαι, μέχρις οὗ τὸ ραγὲν κύτος τὴν ἁρμονίαν ἔλαβεν, ὑπολειφθείσης αὐτοῦ μυελώδους ὕλης.
1 ὅλως ego] ὅμως codd. et edd. 2 κραναίου Ο, κρανάιου Ρ, κεραμείου S; 0m. bar Chônî; ἀκμαίου Lob., Ἡρικαπαίου Herm., ἀρχαίου Duentz.
3 post σχισθέντος add. ὑπὲκ Lob. I 4 Φάνητος Schenkl. 5 î’axu in marg. 50h01., ἀνατέλλει Ρ. 6 περιλάμπων Lagard. 7 ὑποκειμένη ἕως φυσικῶς Ο.

8 τάς Ο, τησ Ρ. 9 ὑποκεχώρηκεν Ο, ὑπεχώρηκεν Ρ. 10 πολλὴν Ρ, πολὺ Ο. 11 ποσιδῶνα Ρ. 12 άνενέπτη Ρ. 13 ἰσχυρότατον Ο. 14 άνιμᾶται Dav., όνῖματι Ρ, ὀνόματι Ο. 15 ἐπ’ ἐπιτυχίαν S. 16 άρρενόθηλυ ἐξέθορεν, Φάνης Lagard.; άρρενόθηλυς ἐξέθορεν Φάνης priores. An Φάνηταὲ

Cf. Rufin. Recognit. X 17—420 (Ed. Basil. 156, Migne PG
1, 1429) aiunt ergo qui sapientiores sant inter gentiles, primo Omnium Chaos fziisse: hoc par ninltnm tempns exteriores sni solidans partes, fines sibi et fandum quendam fecisse, tanquam in ovi immanis modmn formamqne collectnm, intra quod malto nihilominns tempore, quasi intra συί testam, fotnm vivificatnmqne esse animal qnoddam; dismptoque post haec imniani illo globo processissc speciem quandam hominis duplicis formae, qnam illi

mascalofeminam vacant; hnnc etiam Phaneta[m] nominamnt, ab
apparendo, quia. cnm appa I “73” raisset, inqniunt, tune etiani

136

HIERONYMI ET HELLANICI THEOGONIA

56

lux efiulsit. et ex hoe dieunt progenitam esse substantiam, pru— dentiam, motum,1 ooitum: ex lais factum Coelum et Terrain. ex Ûoelo sex progenitos mares, quos et Titanas appellant; similiter et de Tem'a sex feminas, quas Titanidas voeitarunt, et sunt nomina eorum quidem qui ex Coelo orti sunt, haee: Oeeanus, Coeus, Oi'ios, Hyperion, Iapetos, Oronos, qui aqmd nos Saturnus nominatui'. similitex et eai‘um quae e Terra oxtae sunt nomina sunt haee: Theia, Rhea, Themis, JIInemosg/ne, Tethys, Pt'ioebe.2 (18) ex his omnibus qui qu'imus fuerat e Coelo natus, primam Terme filiam aeeepit uxoxem, seeundus seeundam et eaetexi similiter per o‘rdinem. pi'im us ergo qui primam duxerat, propter eam deduetus est deorsum; seeunda vero proptex eum eui nupserat, ascendit sursum; et ita sing—uli per oxdinem faeientes, manserunt in his qui eis nuptiali sorte oboenerant loeis. (Cf. J. Kroll Lehxen d. He-rm. Tm'smeq. 237.) ex istoxum eoniunetionibus alios quoque innumexos ussemmt progenitos. sed de illis sex maribus unus, qui dieitur Saturnus, in eoniugium aceepit Rlzeam, et eum responso quodam eommonitus esset, quod qui ex ea naseeretur for|143° même tior ipso futurus esset regnoque ‘eum depelleret, omnes qui ei iliaseexentur filios devoraxe instituit. huio exgo primus nasoitur filius, quem Aiden appellarunt, qui apud nos Oreus nominatui', quem pro eausis quibus supra diximus assumptum deooxat pater. post hune seeundum genuit, quem Neptunum dieunt, quemque simili modo devorarvit. noviss-imum genuit eum, quem Iovem appellant, sed Izune mater misemns Rhea, per axtem devoratm'o subtxahit patri, et primo quidem ne vagitus pueri innoteseei'et, Corybantas quosdam eymbala feeit ae tympana percutei'e, ut obsti'epente sonitu vagitus non audixetux

fantis. (19) sed cum ex utem' imminutione intellexisset pater editum
paxtum, expetebat aol devoxandæmz; tune Rhea lapidem ei offexens magnum ‘hune genui’ inquit. αὐ ille aecipiens absorbuit, et lapis devoxatus eos quos primo absorbuco'at filios, trusit et eoè’git exire. primus exgo proeeden-s descendit 0reus, et inferiora, lioe est inferna, oecupat loea. seeundus utpote illo superior super aquas detxuditur, is quem Neptunum Avocant. textius qui arte matris Rheae supexfuit, αἶ) ipsa eaprae szqwxpositns in eoelum emissus est. (20) Haetenus anilis gentilium fabula et yenealogia processexit; sine fine enim est, si velim omnes genei'ationes eorum quos deos appellant, et impia gesta profem‘e.
1 motuan pothum dubitanter Lob. 2 Phoebe Migne] Hebe codd.

56—57

HIERONYMI ET HELLANICI THEOGONIA

137

Lob. I 478. 535; Holwerda 313; Ziegler 1.1. XXXI 1913, 564.

57. (39) Athenag. Pro Christianis 18 p. 20,12 Schw. οὐκ ἐξ ἀρχῆς, ὥς φασιν, ἦσαν οἱ θεοί, ἀλλ’ οὕτως γέγονεν αὐτῶν ἕκαστος ὥς γιγνόμεθα ἡμεῖς· καὶ τοῦτο πᾶσιν αὐτοῖς ξυμφωνεῖται,1 Ὁμήρου (Il. Ξ 201 = 302) μὲν [γάρ]2 λέγοντος (Ὠκεανόν τε, θεῶν γένεσιν, καὶ μητέρα Τηθύν’, Ὀρφέως δὲ, ὃς καὶ τὰ ὀνόματα αὐτῶν πρῶτος ἐξηῦρεν καὶ τὰς γενέσεις διεξῆλθεν καὶ ὅσα

ἑκάστοις πέπρακται εἶπεν. καὶ πεπίστευται παρ’ αὐτοῖς ιῖληθέὲ στερον θεολογεῐν (cf. Herod. ΙΙ 53, test. 111‘. 10), (ὅι καὶ Ὅμηρος τὰ πολλὰ καὶ περὶ θεῶν μάλιστα ἕπεται (V. test. nr. 24-5), καὶ αὐτοῦ τήν πριότην γένεσιν αὐτῶν ἐξ’ὕδατος συνιστάντος (Ὠκεανός, ὅσπερ γένεσις πάντεσσι τέτυκται) (Il. Ξ 246). ἧν γὰρ ὕδωρ άρχη κατ’ αὐτὸν τοῖς ὅλοις, άπὸ δε τοῦ ὕδατος ἰλὺς κατέστη, ἐκ δὲ ἑκατέρων ἐγεννήθη ζῶιον δράκων προσπεφυκυῖαν ἔχων κεφαλὴν λέοντος,3 διὰ μέσου δὲ αὐτῶν θεοῦ πρόσωπον, ὄνομα (Ηρακλῆς καὶ Χρόνος. οὗτος ὁ Ἡρακλῆς ἐγέννησεν ὑπερμέγεθες ιόιόν, ὃ συμπληρούμενον ὖπὸ βίας τοῦ γεγεννηκότος ἐκ παρατριβῆς

εἰς δύο ἐρράγη. τὸ μὲν οὖν κατά κορυφὴν αὐτοῦ Οὐρανὸς εἶναι ἐτελέσθη, τὸ δὲ |21 ΞΟΠ· κάτω ἐνεχθὲν4 Γῆ· προῆλθε δὲ καὶ θεός τις δισώματος.5 Οὐρανὸς δὲ Γῆι μειχθεὶς γεννᾶι θηλείας μὲν Κλωθώ Λάχεσιν Ἄτροπον,6 ἄνδρας δεῖ Ἑκατόγχειρας Κόττονῧ Γύγην9 Βριάρεων καὶ Κύκλωπας Βρόντην10 καὶ Στερόπην καὶ Ἄργην·11 οὓς καὶ δήσας κατεταρτάρωσεν, ἐκπεσεῖσθαι αὐτὸν ὑπὸ τῶν παίδων τῆς ἀρχῆς μαθών· διὸ καὶ ὀργισθεῖσα ἡ
Γῆ τοὺς Τιτᾶνας ἐγέννησεν·

κούρους δ’ Οὕρανίωνας ἐγείνατο πότνια Γαῖα, οὓς δὴ καὶ Τιτῆνας ἐπίκλησιν καλέουσιν, οὕνεκα τεισάσθην 12 μέγαν Οὐρανὸν άστερόεντα.
1 ξυμφωνεῖται Schw., ξυμφωνεῐ Α. 2 γὰρ del. Schw. 3 καὶ ἄλλην
ταύρου post λέοντος add. Zoëga e Damascio (fr. 54); contradixit iure Norden Herm. XXVII 1893, 614 collato scholio in Gregor. Nazianz. Or. 31 c. 16 τούς δὲ

Φάνητας πλήν ὀλίγων οἶμαι πολλοὺς ἀγνοεῖν, ὅτι εἷς μὲν οὗτος, κᾶν πληθυντικῶς λέλεκται, ὑπὸ δέ τινων ἐμυθολογήθη θεολογούντων δῆθεν, ὥς ἐξ {560:τος καὶ ἰλύος ἀναδοθέντος δράκοντος προσπεφυκυῖαν ἔχοντος λέοντος κεφα-

λήν, διὰ μέσου δὲ αὐτῶν θεοῦ πρόσωπον, ὃνὶΗρακλῆν φασι (Nord.] φησι codd.) κάκ τούτων ὠιὸν γεννηθῆναι, ὅπερ ἦ τοῦ γεγεννηκότος (Μ ι] γεννηθέντος O) ἐκ παρατριβῆς διελοῦσα, δύναμις, Φάνης ἡμῖν οὗτος θεὸς ἐξ αὐτοῦ ἐφάνη, ὃς τὸ μὲν τοῦ κελύφους ὠς γῆν καταλιπών, τό δὲ ὑπὲρ κεφαλῆς
(M‘] ὑπὲρ κεφαλήν Ο) αἰωρήσας τὸν οὐρανὸν απετέλεσεν. 4 κάτω ἐνεῇ

138

HIE ΙίοΝYMI ET HELLANICI THEOGONIA

57 —— 58

χθὲν Schw., κάτω κατενεχθὲν Α.

5 τις δισώματος Lob. I 486*, πτηνός τις

δισώματος Zeller cf. Diels ap. Kernium De Theogon. 25 n. 32 et Susemihl Ind. V; γη [γῆι α] διὰ σώματος Α quam lectionem defendit Schuster 32 n. 1 premens verba. καὶ θεὸς mon solum terra naturalis (γῆ) sed etz'wm ἄρα Terra οὐκ ἐξ ἀρχῆς ἦσαν, sed sz'cut nos ex corpore quodam ortae sunt. Μῆτις ἀσώματος Kern 1.1. 25 cf. Platt Jour/n. of th’lol. Lond. XXVI 1899, 230;

τρίτος (ÿ) ἢδη’ἀσώματος Th. Gomperz Deutsche Litemturzez’tung 1888, 974
(Hellem'ka ΙΙ 368); προῆλθε δὲ καὶ θεός. Γῆ δὲ ἀσώματος Beth W'z'en. Stud.

XXXIV 1912, 299 n. 3. 6 ἆτραπον Α. 7 ἄνδρας δὲ] ἀ. τε Α. 8 κόττυν Α. 9 Γύγην] γύνη A, γύνην a. Γύ[ν]ηνὲ cf. Hesiod. Theog. 149. 10 κροτην Α,
corr. a. 11 ἄργον Α. 12 οὕνεκατι τιμωρήσωσιν ὴ τιμήσωσιν σασθην Α.

Zoëga Abhandlg. 239; Lob. I 386. 466. 504. 506; Schuster 31. 81; Kern De Theogon. 23; Gruppe Suppl. 725; Zeller Ι6 127 n. 2; Geffcken Ζιυοί gm‘ech. Apologeten 198; Nilsson Arch.
Religionsw. XI 1908, 543. Cum vers. Orphicis cf. Hesiod. Theog. 207

τοὺς δὲ πατὴρ Τιτῆνας ἐπίκλησιν καλέεσκε
παῖδας νεικείων μέγας Οὐρανός, οὓς τέκεν αὐτός·

φάσκε δὲ τιταίνοντας ἄτασθαλίηι μέγα ῥέξαι ἔργον, τοῖο δ’ ἔπειτα τίσιν μετόπισθεν ἔσεσθαι. Ad VS. 2 ἐπίκλησιν καλέουσιν cf. Il. Σ 487 ἄρκτον θ’, ἣν καὶ ἅμαξαν ἐπίκλησιν καλέουσιν. 58. (41) Athenag. Pro Christian. 20 p. 22,10 Schw. εἰ μὲν
οὖν μέχρι τοῦ φῆσαι γεγονέναι τοὺς θεοὺς καὶ ἐξ ὕδατος τὴν σύστασιν ἔχειν τὸ ἀπίθανον ἧν αὐτοῖς τῆς θεολογίας, ἐπιδεδειχιὸς

ὅτι οὐδὲν γενητὸν ὃ οὐ καὶ διαλυτόν, ἐπὶ τὰ λοιπά ἂν παρεγενόμην τῶν ἐγκλημάτων. ἐπεὶ δὲ τοῦτο μὲν διατεθείκασιν αὐτῶν τὰ στόματα, τὸν μὲν (Ηρακλέα ὅτι θεὸς δράκων1 ἑλικτός, τοὺς δὲ Ἑκατόγχειρας εἰπόντες, καὶ τὴν θυγατέρα τοῦ Διός, ἢν ἐκ τῗς μητρὸς Ῥέας καὶ Δήμητρος 7‘7’7‘δημήτοροςῖ τὸν αὐτῆς ἐπαιδοποιήσατο, δύο μὲν κατὰ φύσιν [εἶπον]3 ἔχειν ὀφθαλμοὺς καὶ ἐπὶ τῶι μετοόπωι δύο καὶ προτομήν κατά τὸ ὄπισθεν τοῦ τραχήλου μέρος, ἔχειν δὲ καὶ κέρατα, διὸ καὶ τὴν Ῥέαν φοβηθεῖσαν τὸ τῆς παιδὸς τέρας φυγεῖν οῧκ ἐφεῖσαι) αὖτῆι τὴν θηλήν,

ἔνθεν μυστικῶς μὲν Ἀθηλᾶ κοινοῖς δὲ’ Φερσεφόνη καὶ Κόρη κέκληται, οὐχ ἦ αὕτὴ οὖσα τῆι Ἀθηνᾶι τῆι ἀπὸ τῆς κόρης λεγομένηι·4 τοῦτο δὲ τὰ πραχθέντα αὐτοῖς ἐπ’ ιῖκριβὲς5 (ὃς οἴονται διεξεληλύθασιν, Κρόνος μὲν ὠς ἐξέτεμεν τὰ αἰδοῖα τοῦ πατρὸς καὶ κατέρριψεν αὐτὸν ιῖπό τοῦ ἅρματος καὶ (ὃς ἐτεκνοκτόνει καταπὶιωνθ τῶν παίδων τοὺς ἄρσενας, Ζεὺς δὲ ὅτι τὸν μὲν πατέρα δήσας κατεταρτάρωσεν, καθα καὶ τοὺς υἱεῖς ὁ

58

HIERONYMI ET HELLANICI THEOGONIA

139

Οὐρανός, καὶ πρὸς Τιτᾶνας περὶ τῆς ἀρχῆς ἐπολέμησεν καὶ | 23 ΜΝ· ὅτι τὴν μητέρα Ῥέαν ἀπαγορεύουσαν αι’τοῦ τὸν γάμον ἐδίωκε, δρακαίνης δ’ αῧτῆς γενομένης καὶ αὐτὸς εἰς δράκοντα μεταβαλών συνδήσας αὕτην τῶι καλουμένωι (Ηρακλειωτικῶι ἅμματι ἐμίγη ——— τοῦ σχήματος τῆς μείξεως σύμβολον ἡ τοῦ Ἑρμοῦ ῥάβδος -, εἷθ’ ὅτι Φερσεφόνηι τῆι θυγατρὶ ἐμίγη βιασάμενος καὶ ταύτην ἐν δράκοντος σχήματι, ἐξ ἧς παῖς Διόνυσος αὐτοδι· ἀνάγκη κᾶν τοσοῦτον εἰπεῖν· τί τὸ σεμνὸν ἢ χρηστὸν τῆς τοιαύτης ἱστορίας, ἳνα πιστεύσωμεν θεοῖ-ς εἶναι τὸν Κρόνον, τὸν Δία, τὴν Κόρην, τοὺς λοιπούς,· αἱ διαθέσεις τῶν σωμάτων,· καὶ τίς ἄν ἄνθρωπος γικεκριμένοςτ καὶ ἐν’θεωρίαι γεγονώς ὑπὸ θεοῦ γεννηθῆναι πιστεύσαι ἔχιδναν [Ὀρφεὺς]8 ἄν δὲ Φάνης9 ἄλλην γενεὴν τεκνωσατο δεινὴν νηδύος ἐξ ἱερῆς, προσιδεῖν φοβερωπόν Ἔχιδναν, ἦς χαῖται μὲν άπὸ κρατὸς 1° καλόν τε πρόσωπον ἦν ἐσιδεῖν, τὰ δὲ λοιπὰ μέρη φοβεροῖο δράκοντος 5 αὐχένος ἐξ ἄκρου ἢ αὐτόν τὸν Φάνητα δέξαιτο, θεὸν ὄντα πρωτογόνου »—-— οῦτος γάρ ἐστιν ὁ ἐκ τοῦ ὤιοῦ προχυθείς ———, [ἢ σῶμα] “ἢ σχῆμα ἔχειν δράκοντος ἤ καταποθῆναι ὑπὸ τοῦ Διός, ὅπως ὁ Ζεύς ιῖχιόρητος12 γένοιτο,· εἰ γὰρ μηδὲν διενηνόχασιν τῶν φαυλοτάτων «θηρίων ——— δῆλον γὰρ ὅτι ὑποδιαλλάσσειν 13 δεῖ τῶν γηΐνων καὶ τῶν άπὸ τῆς ὕλης άποκρινομένων τὸ’θεῖον ———, οὐκ εἰσὶν θεοί, Ιτί δὲ 14 καὶ πρόσιμεν αὐτοῖς, ὦν κτηνῶν μὲν δίκην ἔχει γένεσις, αὐτοὶ δὲ θηριόμορφοι καὶ δυσειδεῖς,·
1 <καὶ λέων καὶ) δράκων Schw. 2 καὶ Δήμητρος ἢ δημήτορος τὸν

ἀὐτῆς Α] καὶ Δήμητρος ἤδη προσ<α>γορευ<θεί>σης Schw., ἢν καὶ Δημήτερος ἀκτὴν λέγουσιν vel ἢ Δήμητρος τῆςάόελφῆς dubitanter Geffck. 3 εἶπον del. Schw. 4 Κόρης λεγομένηι Α] κόρσης γενομένη p in mg. m. νεα. quam coniectumm repetiz't Lobeck, sed hz'stom'ola de nomina‘s Παλλὰς Ἀθήνη origine tangz'tur Schw. 5 αὐτοῖς ἐπ’ ἀκριβὲς Schw.] ἐπακριβὲσ αὖτοῖσ Α. 6 καταπεινων Α corr. a. 7 &îïôîr κεκριμένος Α; νοῦν κεκτημένος Schw.; νῶι vel

λόγωι κεχρημένος Wilamowitz; ά. ἦκριβωμένοςῖ) Geffck. 8 Ὀρφεύς del. Schw. 9 αὖτε Φάνης vel potius ἔνθα Φ. Βηθιιὶτετε σὺν δὲ Φάνης Mullach, σύν δὲ Φάνητ’ Schuster 32 n. 5. 83; πρὸς δὲ Φάνης Herwerd. 10 ἧς χαῖται μὲν παρθενικῆς Herwerd. 11 ἢ σῶμα del. Wilamowitz. 12 ἀχώρητος cf. Geffck. 202 n. 6, ἀκόρητος Gesn.; ἀχώριστος Lob.; ἀλόχευτος Schenkl. 13 πολὺ διαλλάσσειν Schw. cf. Geffck. 1.1. 14 τί δαὶ Α. Herm. VIII vs. 7; Lob. I 493. 548; Zoëga Abhdlg. 254; Herwerden Herm. V 1871. 140; Schuster 31. 83; Kern De Theogon. 29; Zeller I6 126; Geffcken Zwez‘griech. Apologet. 202.

140

ΗΙΕΗΟΝΥΜΙ ET HELLANICI THEOGONIA

IEPOI ΛΟΓΟΙ 58 —59

Cf. ad vs. 1 ss. Hesiod. Theogon. 295: ἦ δ’ ἔτεκ’ ἄλλο πέλωρον, ἀμήχανον, οὐδὲ ἐοικὸς
θνητοῖς ἀνθρώποις οὐδ’ ἀθανάτοισι θεοῖσι,

σπῆϊ ἔνι γλαφυρῶι θείην κρατερόφρον’ Ἔχιδναν, ἥμισυ μὲν νύμφην ἑλικώπιδα καλλιπάρηιον, ἥμισυ δ’ αὖτε πέλωρον ὄφιν δεινόν τε μέγαν τε 300 αἰόλον ὠμηστὴν ζαθέης ὑπὸ κεύθεσι γαίης 304 ἡ δ’ ἔρυτ’ εἰν Ἀρίμοισιν ὑπὸ χθόνα λυγρὴ Ἔχιδνα, ἀθάνατος νύμφη καὶ ἀγήραος ἤματα πάντα. Αᾶ. vs. 2 νηδύος ἐξ ἱερῆς cf. Hesiod. Theogon. 460. 59. (47) Athenag. Pro Christian. 32 p. 42,18 Schw. τοὺς μὲν οὖν θαυμαστὸν οὐδὲν λογοποιεῖν περὶ. ἡμῶν à‘περὶ τῶν σφετέρων λέγουσι θεῶν —— καὶ (γαρδ1 τὰ παθη αὐτῶν δεικνύουσι μυστήρια· χρῆν δ’ αὐτούς, εἰ δεινὸν τὸ ἐπ’ ἀδείας καὶ ἀδιαφόρως μείγνυσθαι κρίνειν ἔμελλον, ἤ τὸν Δία μεμισηκέναι, ἐκ μητρὸς μὲν Ῥέας θυγατρὸς δὲ Κόρης πεπαιδοποιημένον, γυναικὶ δὲ τῆι ἰδίαι ἀδελφῆιῖ χρώμενον, ἢ τὸν τούτων ποιητὴν Ὀρφέα, ὅτι καὶ ἀνόσιον, ὑπὲρ τὸν Θυέστην
καὶ μιαρὸν ἐποίησεν τὸν Δία· καὶ γὰρ οὗτος τῆίθυγατρὶ κατὰ χρησμὸν ἐμίγη, βασιλεῦσαι θέλεονὸ καὶ [Θυέστης] 4 ἐκδικηθῆναι ——

ἡμεῖς δὲ τοσοῦτον...
1 γὰρ add. Wilamowitz. 2 γυναικι ὃιαδελφὴ Α, ἦ in ῆι corr. a; emend. Schwartz. 3 βασιλεῦσαι θέλων s. βασιλεύσ ἐθέλων Α. 4 Θυέστης
del. Dechair.

Lob. I 548; Geffcken Zweä μηρῶν Apologet. 231; Kern RE2
IX 621.,

Cf. Tatian. Or. ad Graec. 8 p. 9,10 Schw. Ζεὺς τῆι (Mue.] καὶ fiIPV) θυγατρὶ συγγίνεται, καὶ ἡ θυγάτηρ ἀπ’ αὐτοῦ κυεῖ. μαρτυρήσει μοι νῦν Ἐλευσὶς καὶ δράκων ὁ μυστικὸς καὶ“Ὀ. ὁ’θύρας δ’ ἐπίθεσθε βεβήλοις’ λέγων V. infra S. IEPOI ΛΘΓΘΙ

et ΔΙΑΘΠΚΑΙ.

’ ·

’

4. ΙΕΡΘΙ ΛΟΓο1 ΕΝ ΡΑΨᾩΙΛΙΑΙΣ ΚΛ’ Titulum praebet Suid. test. nr. 223d. Hoc carmine Neo-

platonici usi sunt, qui maxime inde a Syriani aetate id interpretantur. Compositum est e singulis Ἵεροῑς λόγοις, quorum
numerus non traditur, et dispositum in Viginti quattuor rhap-

59

I-EPOI AOI’OI'EN ΡΑΨᾨΙΛΙΑΙΣ KA'

141

sodias ad Homeri carminum exemplar. Ab Ἶεριῦι λόγωι ab Epigene Cercopi (test. nr. 174) ascripto distinguendum est- nec demonstrari potest Ἶερούς λόγους ἐν Ῥαψωιδίαις κδ’ cum Suida Cercopi vel Theogneto Thessalo (test. nr. 196) assignandos esse (Rohde Psyche II6 415). Quo tempore hoc magnum carmen varios Orphicerum λόγους comprehendens compositum sit, obscurum est. Quod quamvis multo ante NeOplatonicorum aetatem factum esse negem, tamen veterum carminum vestigia in eo conservata esse mihi extra omnem dubitationem positum est. Rhapsodiarum laudant quartam Aristocritus Manichaeus Theosophiae Tubin-

gensis auctor (A. Brinkmann Rhez'n. lilas. LI 1896, 273) fr. 61,
duodecimam Malalas fr. 62 vs. 4; Ἱερῶν λόγων citat quinquagesimum (?) Etymologiôum M. fr. 63. Haec fragmenta initie collocavi ne quis me reliquias ordine genuino disponere ausum esse opinetur; nam hoc fieri nequit. Desunt permulta, desunt normae; nam Neoplatonici semper eadem citare, eadem tractare solent. Addendum est, multa in ‘Ieooïg λόγοις diversis carminis permagni locis repetita esse ut Noctis partes, Titanum καταταρταροᾶσεις, Veneris ortum alia. Aliquoties Ἱεροὶ λόγοι etiam

ex argumento afferuntur ut Θεογονία, Διονύσου ἀφανισμός, τὸ περὶ’Διὸς καὶ (Ήρας, οἱ,περὶ τῆς’Ἐττας λόγοι. HOS locos infra
eo delegavi quo res postulare Videbatur. Versum celeberrimum

ἕκτηι ô" ἐν γενεῆι καταπαύσατε κόσμον ἀοιδῆς, iam a Platone fr. 14‘(adde Tannery ΑνοῙι. Gesch. Philos. XI 1898, 15) laudatum,
post sex deorum genera enerrata- positum‘fuisse elucet. Orphei carmen theogonicum quod haud dubie Ἱερῶν λόγων

pars erat testantur Athenagoras πρεσβ. περὶ Χριστιανῶν c. 18,12
Schw., Clem. Alex. Strom. VI 2, 26, 1 (ΙΙ 442 Staeh.), Genethl.

De encom. VI 144 (Rh. Gr. ΠΙ 338, 5 Sp., cf. III 340, 27),

Ioannes Malalas Chron. IV _ (fr. 62), Fulgentius Mitolog. ΙΙΙ 9
p. 74, 8 Helm; cf. Simplic. in Arihstotelis libres De Caelo '13 p. 93,11 Heib. διὰ τοῦτο τὰς θεογονίας ἡμῖν οἱ θεῖοι ἄνδρες
’.παραδεδώκασι θεῶν μὲν πλῆθος ἐν τῶι ἑνὶ μένον [spectat ad Phanetis cataposin], Macrob. in Somn. Scipion. I 2, 9 narratio fabulosa, non fabula, ut su-nt caerimoniarmn sacra, ut Hesz'odz' et ΟΨ]ιεί quae de deorum progem'e actu've narrantur, ut mystica

Pythagoreomm sensa refemmtzm Michael. Syncell. in Vit. Dionysii
Areopagitae p. 362 (Migne 4, 622) τὰς κατ’ Ὀρφέα τον πάντα

τοῖς μουσικοῖς ἕλ1623 Mign" κοντα κρούμασι μυθώδεις θεολοᾷἱας ἀσπαζόμενος καὶ τήν γραοπρεπῆ παρ’ Ἡσιόδωι Θεογόιέίαν,οἷσμεί·ι-

142

ΙΕΡΟῙ ΑΟΙὈΙ·ΕΝ ΡΑΨᾨΙΔῙΑΙΣ ΚΔ’

59

ςόμενος, Gregor. Or. ΙΙ contra Iulianum 168 (Migne 35, 704)
κατάβαλε τοὺς Ίριπτολέμους σου καὶ τούς Κελεούς καὶ τούς

Διιυστικούς δράκοντας· αἰσχύνθητί ποτε ταῖς τοῦ θεολόγου σου βίβλοις Ὀρφέως δέξαι τοῦ καιροῦ τό δῶρον, τὴν ἀσχημοσύνην σοι συγκαλύπτοντος. εἰ δὲ ταῦτα μῦθοι καὶ πλάσματα, ἐγώ σου τὰ τῆς νυκτὸς ἀποκαλύψω μυστήρια.
Ε Peripateticorum et Neoplatonicorum farragine addo hic Alexand. Apln‘odis. in Aristotel. Meteor. B 353 a 32 p. 66, 12 Hayd. τοὺς μὲν οὖνάρχαιοτέρους τε καὶ περὶ τοῖς θεολογίας καταγινο-

μένους ——-— θεολόγους δὲ λέγει τοὺς περὶ θεῶν ἐπαγγελλομένους λέγειν, ὦν ἧνὍμηρος καὶ Ὀ. καὶ Ἡσίοδος, ὃς καὶ θεογονίαν συνέγραψε ——, τούτους δή φησι ποιεῖν τινας τῆς θαλάσσης πηγάς, ἵνα αὐτοῖς ὦσιν άρχαί τε καὶ ῥίζαι ὁμοίως γῆς τε καὶ θαλάσσης, καὶ μή ἐξ ἄλλων τινῶν μεταβαλλόντων ἡ τούτων γένεσις ἧι, ἄλλ’ οἰκείας ιῖρχιὶς ἔχωσιν, eundem ap. Ioann. PhiIOpon. De aetel‘nit.
mundi VI 27 p. 212, 16 Rabe (cf. Simplic. in Aristot. De caelo I 10, 279 b 12 p. 293, 11 Heib.) περὶ μὲν οὖν τοῦ γεγονέναι τὸν

κόσμον πάντας φησὶν (sc. Ἀριστοτέλης Περὶ οὐρανοῦ Γ 1, 298 b 28) άλλήλοις ὁμογνωμονεῖν τούς τε θεολόγους καὶ τοὺς φυσικούς, έν δὲ τοῖς μετά ταῦτα εἶναι τὴν διαφωνίαν αὐτοῖς. τοὺς μὲν γάρ τῶν γεγονέναι λεγόντων άίδιον φάσκειν αὐτὸν εἷναι· Ὀ. τε γάρ καὶ ἹῙσίοδος καὶ οἱ πλεῖστοι τῶν θεολόγων ἐπὶ ταύτης ἐγένοντο τῆς δόξης καὶ μετα τούτους Πλάτων, Simplic. in Aristotel. De caelo ΙΙΙ 1, 298b 24 p. 560, 19 Heib. τοῦτον (sc. Hesiodum) μὲν οὖν μάλιστα πάντα γενητοὶ ποιεῖν φησιν, ὅτι καὶ το πρῶτον (sc. τὸ Χάος) παρ’ αὕτῶι γενέσθαι λέγει· τιόν
δὲ ἄλλων πρώτους φυσιολογῆσαι τοὺς περὶ Ὀρφέα καὶ Μουσαῖον

λέγειν εἰκός, οἱτινες πλὴν τοῦ πρώτου πάντα γενέσθαι λέγουσι. δῆλον δέ, ὅτι διά μύθων οὖτοι,θεολογοῦντες γένεσιν ἐκάλουν τὴν άπὸ τῶν αἰτίων πρόοδον’ διὸ καὶ τὸ πρῶτον αἴτιον πάντες
ἀγένητον φυλάττουσι. Pl'ocl. in Plat. Tim. ΙΙΙ 143, 33 Diehl ἔτι

τοίνυν I 144 Diehl θεατέον τὴν άναλογίαν τῆς γῆς, ἣν ἔχει πρὸς
τὴν νοεράν γῆν’ ὥς γὰρ ἐκείνη περιέχει τάξεις θεῶν καὶ ὖφί-

στησι τελεσιουργοῦς, φρουρητικάς, Τιτανικάς, οἷν αἱ Ὀρφικαὶ θεολογίαι πλήρεις, οὕτωζδη καὶ αὕτη δυνάμεις ἔχει ποικίλας..., Theolog. Plat. I 4 p. 9, 38 ἔστι δὲ ὁ μὲν διά τοῖν συμβόλων τα θεῖα μηνύειν ἐφιέμενος (sc. τρόπος) Ὀρφικός καὶ ὅλως τοῖς τας θεομυθίας γράφουσιν οἰκεῖος, ὁ δὲ διὰ τῶν εἰκόνων Πυθαγόρειος, in Plat. Parmenid. 130b p. 801, 14 Cons.2 καὶ πολλοὶ ἄν τις ἄλλα περὶ τὴν ἐξήγησιν τῶν θείων τούτων νοημάτων βαθύνας θεωρή-

59.—60

IEPOI ΛοΓοι ΕΝ ΡΑΨᾩῙΔΙΑΙΣ ΚΔ

143

σειεν· άλλά νῦν τόγε τοσοῦτον ἐν τῶι παρόντι ληπτέον, ὅτι καὶ οἱ θεοὶ ταῖς τοῦ Πλάτωνος ἐπιβολαῖς ἐμαρτύρησαν, ἰδέας τε καλέσαντες τοὶς νοερᾶς ταύτας αἰτίας, καὶ κατ’ αὐτάς τετυπεῦσθαι

τὸν κόσμον εἰπόντες. εἰ τοίνυν καὶ οἱ λόγοι πείθουσιν ἡμᾶς πρὸς τὴν περὶ τούτων ὑπόθεσιν, καὶ οἱ σοφοὶ περὶ αὐτῶν συνηνέχθησαν Πλάτων, Πυθαγόρας, Ὀ. καὶ οἱ θεοὶ τούτοις ἐναργοδς ἐμαρτύρησαν, σμικρά φροντιστέον τῶν σοφιστικῶν λόγων,

αὐτῶν ὑφ’ ἑαυτῶν ἐληλεγμένων, οὐδὲν ἐπιστημονικὸν οὐδὲ ὑγιὲς λεγόντων, cf. Kroll De oracul.Cha1d. 7 n. 1. Nonnullos Ἱερούς λόγους ἐἰοιιῑ Hymnes, Argonautica, Lithica
alia Musaeo dedicatos fuisse fr. 61 docet. Apollinîs acclamatio

fr. 62 conferri potest cum Argonauticis 1 Ὦναξ Πυθῶνος μεδέων, ἑκατηβόλε, μάντι. Ἱρὸς λόγος Orphicorum 'iam ap. Herod. Π 81 test. nr. 216; V. etiam Plat. Epist. VII 335:1 fr. 10 παλαιοῖς τε καὶ ἱεροῖς
λόγοις. Neque praeterire V010 Philodem. De pietat. 51, 2—11

p. '23 Gomp. Σοφοκλῆς ἐ<ν Ἰνά>χωι (TGrF2 193 fr. 268) τὴν γῆν μ<ητῶρα τῶν θεῶν φη<σιν>, ἐν Ίριπτολέμ<ωι (ibidem 266 fr. 558) δὲ) καὶ Ἑστίαν ε”ἷ<ναι·> Κλείδημος δὲ· μητέρα θεῶν, ὃ κάν τοῖς Ἱεροῖς

λ<ό>γοις τινὲς ἐξε<ν>ην<ό>χασιν.

Cf. etiam Plut. Quaest. Sympos.
τὸν Ὀρφιοἰιὸν ἄποαύτεόι τὴν de Aegypto

ΙΙ 3, 1 p. 636 d’ἀείσω ξυνετοῖσι’ (V. S. ΔΙΑΘΙΙΚΑΙ) κόν καὶ ἱερὸν λόγον, ὃς οὐκ ὄρνιθος μόνον τὸ φαίνει πρεσβύτερον, ἀλλὰ καὶ συλλαβών ἅπασαν ἁπάντων ὁμοῦ πρεσβυγένειαν ἀνατίθησι. Ἱερὸν λόγον

commemorant Argonaut. 43 test. nr. 224 p. 67 vs. 32. 43—45 (V. infra S. ΙΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ [ΑΙΓΪΠΊἸΟΣ]. De Hieronymilet Hellanici Theogonia multis modis cum

Ἱεροῖς λόγοις consentiente cf. p. 132. 60. (48) Damasc. De princ. 123 (I 316,18 Rue.) ἐν μὲν τοίνυν ταῖς φερομέναις ταύταις ῥαψωιδίαις (V. fr. 54) Ὀρφικαῖς ἦ θεολογία ἥδει τίς ἐστιν ἡ·περὶ τὸ νοητόν,2 ἤν καὶ οἱ φιλόσοφοι διερμηνεύουσιν, ἀντὶ μὲν τῆς μιᾶς τῶν ὅλων3 ἀρχῆς τὸν
Χρόνον τιθέντες, άντὶ δὲ τοῖν δυεῖν4 Αἰθέρα Ι 317 ΒΜ· καὶ Χάος,

άντὶ δὲ τοῦ ὄντος ἁπλῶς τὸ οἰιόν ἄπολογιζόμενοι, καὶ τριάδα ταύτην πρώτην ποιοῦντες· εἰς δὲ τήν δευτέραν5 τελεῖν ἤτοι τὸ κυούμενον καὶ τὸ κύον οόιόν τὸν θεόν, ἢ τὸν άργῆτα χιτῶνα,6 ἢ τὴν νεφέλην,7 ὅτι ἐκ τούτων ἐκθρώσκει ὁ Φάνης· ἄλλοτε γὰρ ἄλλα περὶ’ τοῦ μέσου φιλοσοφοῦσιν. τοῦτο μὲν [οὖν]8 ὁποῖον ἄν ἧι, ὥς τὸν νοῦν,9 (ὃς δὲ πατέρα καὶ δύναμιν, ἄλλα τινά προσεπινοοῦντες οῧδὲν ταῖι Ὀρφεῖ προσήκοντα, τήν

144

IEPOI ΛΟΙὈῙ ΕΝ ΡΑΨᾩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

60-61

δὲ τρίτην 1° τὸν Μῆτιν (ὥς νοῦν),11 τὸν Ἠρικεπαῖον12 ώς δύναμιν, τὸν Φάνητα αὐτὸν (ὃς πατέρα. μήποτε δὲ καὶ τὴν μέσην τριάδα θετέον κατὰ τὸν τρίμορφον θεὸν ἔτι κυόμενον ἐν τῶι ιόιοῖι· καὶ γάρῑ3 τὸ μέσον οἷεὶ φαντάζει συναμ-

φότερον τῶν ἄκρων, ὥσπερ καὶ τοῦτο ἅμα καὶ (ὀιόν καὶ τρίμορφος θεόςΗ καὶ ὁρᾶις ὅτι τὸ μὲν οῗιόν ἐστιν τὸ ἡνωμένον, ὁ δὲ τρίμορφος καὶ πολύμορφος τῶι ὄντι θεὸς τὸ διακεκριμένον τοῦ νοητοῦ, τὸ δὲ μέσον κατά μὲν τὸ οόιόν ἔτι ἡνωμένον, κατά δὲ τὸν θεὸν ἤδη διακεκριμένον, τὸ δὲ ὅλον εἰπεῖν 15 διακριινόιιιενον. τοιαύτη μὲν ἦ συνήθης Ὀρφική θεολογία. 1 ἥδε Diels; τοιάδε Kroll Rhein. Plus. LII 1897, 289; δὲ Μ, δὴ ex apographo Oxon. Bentley Epist. ad Mill. Opusc. phil. Lips. 1781, 454. 2 περὶ

τόν νοητὸν sc. διάκοσμον Bentl.
ταῖν δυοῖν idem.

3 τῶν ὅλων 0m. idem.

4 ἀντὶ γάρ

5 εἷς γάρ τῆν ὃ. Bentl.

6 τόν ῥαγέντα χ. coni. Bentl. 455

collato Damasc. 98 (I 253,12 Rue.) οὐχὶ δὲ καὶ Ὀ. άπὸ τοῦ ὠιοῦ παράγει
καὶ τῆς νεφέλης ῥαγείσης τὸν πολυτίμητον Φάνητα, πρόοδον καὶ ἐκεῖνος

ἐν τῶι νοητῶι ὑποστησάμενος;

7 νεφέλην] κελύφην Schuster 82 n. 5 ‘h. e.

testam z'd quod Dam. verbomm τὸν ἀργῆτα χ. explicandorum causa addere potuit’. 8 οὗν 0m. recte M v. Kroll 289. 9 ὥς (μὲν) τὸν νοῦν dubit. Rue. 10 εἷς δὲ τήν τρίτην falso Lob. et Heitz ap. Kernium De Theog. 6; v. Kroll 290. 11 ὡς νοῦν Μ in marg. quod Lob. iam suppleverat. 12 de

lectione Ἠρικεπαῖον v. fr. 31. 13 καὶ post γὰρ perperam add. Rue., v. Kroll 290. 14 ὁ ante θεός εον. quidam Μ sed μιηοτο supra posito delevit Kroll. 15 εἰπεῖν M; ἔτι Kroll. Lob.. I 483; Diels II3 171 n. 12; Schuster 20 ss.; Kern De

Theogon. 2 ss.; Gruppe Suppl. 689 et passim; Susemihl Ind. III; Zeller I6 129; Holwerda 294.
61. Aristocrit. Manich. Θεοσοφία Tubing‘. 61 p. 116, 15 Bur.

(cf. supra p. 141) ὅτι ἐν πολλοῖς Φάνητα φερωνύμως ὁ Ὀ. προσαγορεύει τὸν μονογενῆ, τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ. οἴεται γὰρ αὐτῶι πρέπειν1 τὸ ὄνομα ως ἄϊδίως καὶ ἀοράτως πανταχοῦ φαίνοντι
καὶ ὡς πᾶσι τὸ ἐκ μή ὄντων φανῆναι παρασχομένωι.2 μεμνη-

μένος3 οὖν πολλαχῆι τοῦ μυθευομένου Διὸς Ι “73‘11" καὶ τοῦ Διονύσου, ὃν Φάνητα προσαγορεύει, δημιουργὸν πάντων αὐτὸν ἐἰσάγει τὸν Φάνητα ὡσανεὶ τὸν τοῦ θεοῦ υἱόν, δι’ οὗ τὰ πάντα ἐφάνη, διὸ καὶ ἐν τῆι τετάρτηι ὁαψωιδίαι πρὸς Μουσαῖον οἷῑτω λέγει’
ταῦτα νόωι πεφύλαξο, φίλον τέκος, ἐν πραπίδεσσιν,

εἰδώς περ μάλα πάντα παλαίφατα κοῖπὸ4 Φάνητος.
1 πρέπειν Bun] τρέπειν Τ. 2 παρασχομένῳ ex παρασχομένου corr. T

(Weinreich). 3 μεμνημένος Bur.] μεμνημένου Τ (Weinr.). κάκ Τ, τ’ ἀπὸ Hiller de Gaertringen.

4 κάπὸ Bun]

σε

[Ενοι,ιονοι m P.»W".QMIA ιΣ· ιον

145

6.2. (49) Ioann. Malal. Cln‘onograph. IV 88-—92 p. 72, 16 Dind. (test. ην. 21) m Georg‘. (ξοάνου. Histor. compend. I 101, 11

Bekk. vs. 1—3 etiam ap. Tzetz. Exeges. in Iliad. 53, 17 Herm. μετὰ δὲ βραχΐ· ἡγήσατο τοῦ Ἰσραὴλ Γεδειόν. ἐν α’ότιῧι δὲ τοῖι χρόνωι ἦν Ὀ. ὃ Θρᾶιξ, ὃ λυρικος Ὀδρυσαῖος (V. test. ω’. 223 e),
ὃ σοφώτατος καὶ περιβόητος ποιητής’ ὅστις ἐξέθετο θεο-

γονίαν καὶ κόσμου κτίσιν καὶ ἀνθρώπων πλαστουργίαν, εἰρηκώς ἐν τῆι ιίρχῆι τοῦ συντάγματος αὐτοῦ, ὅτι ἐκ τῆς ἰδίας αὖτοῦ ἐνθυμήσεως οὒκ ἐξέθετό τί ποτε περὶ θεοῦ ἢ τῆς κοσμικῆς κτίσεως, ιῖλλ* εἶπεν, ὅτι 73 Dind- αἰτησαμένου
διὰ ἰδίας αὐτοῦ εὐχῆς μαθεῖν παρά τοῦ Φοίβου Τιτᾶνος (Πλίου

τὴν θεογονίαν καὶ τὴν κόσμου κτίσιν καὶ τίς ἐποίησεν αὐτήν. ἐμφέρεται γάρ ἐν τῆ( αὐτοῦ ἐκθέσει διά ποιητικῶν στίχων οὕτως· ᾯναξ,ι Λητοῦς υἷ’, ἑκατηβόλε, Φοῖβε κραταιέ,
(ὅ δέσποτα, ἡμέρας νῖέ, ὃ τα πάντα πόρρωθεν ταῖς ἄκτῑσί σου τοξεύων, είμίαντε καὶ ὀυνατέ, πανόερκὲς,2 θνητοῖσι καὶ ἀθανάτοισιν ἀνάσσων, ô τα πάντα ἐπιβλέπων, θνητῶν καὶ ιῖθανοίτων βασιλεύων,

ἸΙέλιε,3 χρυσέαισιν4 ἄειρόμείἐῦ πτερύγεσσιν, εΉλιε τιμίαις εἰς τὸν οἷέρα ὖψούμενε πτέρυξι, δωδεκάτην δὴ τήνδε παραί σε·οὸ ἔκλυον ὀμφήν,
δωδεκάτην δή ταύτην παρά σου ἤκουσα θείαν φωνήν,

5 σεῦ φα,ιιένον·’ἶ σε δέ γ’8 αὐτόν, ἑκηβόλε, μάρτυρα θείην.9 σοῦ εἰρηκότος μοι, σε δ’ αὐτὸν τὸν οἷπό μακρόθεν λάμποντα
τίθημι. καὶ ἄλλους δὲ πολλοὺς περὶ τούτου εἷπε στίχους ὁ

αὐτὸς Ὀ.· ἔφρασε δὲ ὥς ἐκ τῶν προειρημένων στίχων ποιητικῶν ἐξέθετα καὶ οὐκ ἐνεδέχετο ἐντάξαι τό πλῆθος τῶν στίχων Ι 7* Dînd- ἐν τῆι συγγραφῆι ταιῖτηι. Vs. 1—«3 praebet etiam ex
eodem fonte Μαρτύρ. τῆς Ἁγ. Αίκατερίνης ΙΙΙ 11 p. 51 Viteau

ἔπειτα Ὀ. ὃ περίβλεπτος ἐν τῆι αὐτοῦ Θεογονίαι οὕτω πως ιῖπευχαριστιῦν τοῖι Ἀπόλλωνι· Ὦ ἄνα,.. πτερύγεσσιν.
1 ὦ ἄναξ Μαι, ὦναξ Scaliger]’Ὦ ἄνα Cedren. Martyr. Tzetz. cf. Bentl. Epist. ad Minium Opusc. phil. Lips 1781, 456. 2 πανὸερκής Martyr. 3 Ἠἑλιε Cedren. Tzetz.] ἧὲλιε Martyr. ίἩλιε Mal. 4 χρυσέοισιν Oxon., χρυσησιν Tzetz.; χρυσέηισιν Herm. 5 ἀειρόμενε Cedren. Tzetz.] ἀερόμενε Mal. 6 παραὶ σέο Bentl.J παρὰ σεῖο Μαι, περί σου Cedren., πυρίσσοον Scaliger, περισσὴν Herwerd. Herm. V 1871,141. 7 σεῦ φαμένου Bentl.]
σεῖο φαμένου codd. θείμην Herwerd.
Orphie. coll. Kem.

8 σὲ δέ γ’ Bentl.] σε δὲ αὐτόν codd.

9 θείην codd.,
10

146

mp0]. Διοιόι ΕΝ p.4 432141111“): M

62-—-65

Herm. XXXII; Lob. I 417. 468; Schuster 24; Rohde Psyclze 1Ιὸ 113 n. 1; Gruppe Suppl. 694; Maafi Orph. 185 n. 24.

Ad vs. 1 v. 'The0phil. ad Autolyc. ΠΙ 17 p. 128 b (230 Otto) οὐχὶ καὶ ὀἱ ποιηταὶ Ὅμηρος καὶ (Ησίοδος καὶ Ὀ. ἔφασαν ἑαυτοὺς απὸ θείας προνοίας μεμαθηκέναι et fl‘. 49 init.; ἃᾶ VS. 3 cf.
cod. Monac. 70 Hermeticum ab Heegio Catal. codic. astrol.

graec. VIII 2, 156, 6 editum ὁρκίζω σε (Ἱῖλιε ἄψαυστε, ιέκατέργαστε, ἡμεροφεγγής, εἰς τὸν χρονικόν σου κύκλον καὶ εἰς τοὺς
τέσσαράς σου καιροὺς καὶ εἰς τὴν ὁδόν σου καὶ εἰς τὰς ἀκτῖνάς

σου καὶ εἰς τὰς πτέρυγας σου καὶ εἰς τὰς ἐνεργείας σου κτλ. 63. (44) Etymol. M. 231, 21 s. Πγας (Natalis Comes

Mytholog. Ven. 1568, 194). Edo ex Etym. genuin. (A [Van 1818],
B [Marc.]), cuius lectionem mecum comiter communicavit

R. Reitzenstein. Πγας παρὰ τὸ ἐκ γῆς ἰέναι· οἷον· οὓς καλέουσι,Γίγαντας ἐπώνυμον ἐν μακάρεσσιν,1 οὕνεκα Γῆς ἐγένοντο καὶ αἱᾷιατος Οὐρανίοιο. οὕτως Ὀ. ἐν τῶι 1ῗῖ Ἱεροῦ λόγου.
1 MAK... cod. B, qui quae sequuntur non habet. 2 ἐν τῶι ÏŸ in cod. A]

numerus baud dubie depravatus, ἐν τῶι ὀγδόωι τοῦ ἱεροῦ λόγου praebet Sylb.

_L0b. I 469. 508. 714; Susemihl Ind. III 11. 2. Cf. Hesiod. Theogon. 105 κλείετε δ’ ἀθανάτων ἱερὸν γένος αἰὲν ἐόντων, οἳ Γῆς τ’ ἐξεγένοντο καὶ Οὐρανοῦ οἷστερόεντος,
Νυκτός τε δνοφερῆς...; 11'. 32 a VS. ὃς b I—III VS. 3; Hymn.

XXXVII (Τιτάνων) VS. 1 Τιτῆνες,Ταίης τε καὶ Οὐρανοῦ οἷγλαὰ
τέκνα. l

64._îDamasc. De princ. 111 (I 285, 7 Rue.) τί όὲς ὁ θεῖος
Ὀ. οὔ πολλοὺς θεοὺς Ιὦφίστησιν ἄπο τοῦ Χρόνου μέχρι τοῦ

πρωτογόνου Φάνητος,· αὐτὸς δὲ ὁ πολυτίμητος ἡμῖν φιλόσοφος ὁ Πλάτων οῦχὶ τρία οιψπεράσματα ουμπεραίνεται ἐπὶ τοῦ ἑνὸς ὄῗντοςῖ,· ταύτὸν δὲ εἰπεῖν, οῦ τρεῖς νοητὰς παραδίδωσι θείας τάξεις αλλήλων διαφερούσας,' ὥστε ζητητέον, ὅπως ταῦτα (an ταύτὰὲ) νοοῦντες οἵ τε θεοὶ καὶ οἱ θεῶν ἅγχίσποροι ἄνδρες παραδεδώκασιν αὐτίκα τοῖς θεουργοῖς,οἱ θεοὶ,πῶς τὰς νοητὰς
ἕκδεδιόκασιν τριαδας;’

Lob. I 470; HolWerda 303;
65. (56) Ioann. Malal. Chronogr. IV 89 p. 74 Dind. m Georg.

Cedren. I 102, 8 Bekk. (v. etiam I 148, 7) m Suid. s. Ὀρφεύς. ἔστι δὲ ἅπερ ἐξέθετο Ὀ. ταῦτα. ὅτι ἐξ οἷρχῆς ἀνεδείχθη τιόι Χρόνωι ὁ Αἰθὴρ ιῖπό τοῦ θεοῦ δημιουργηθεὶς καὶ

οἵω-’66

115m!,ιοῇοι ΕΑ· [ειμμαωιιιιιε ων

147

ἐντεῦθεν κάκεϊθεν τοῦ Αἰθέρος ἦν Χάος καὶ Νὺξ ζοφεροὲ πάντα κατεῖχε καὶ ἐκάλυπτε τα ὖ.τό τὸν Αἰθέρα, σημαίνων τήν Νύκτα..πρωτεύειν, εἰρηκώς ἐν τῆι αὐτοῦ ἐκθέσει άκατάληπτόν τινα καὶ. πάντων ὑπέρτατον εἶναι καὶ προγενέστερον

δὲ καὶ δημιουργὸν ἁπάντων καὶ τοῦ Αἰθέρος αὕτοῦ καὶ τῆς Νυκτὸς καὶ πάσης τῆς ὑπὸ τὸν Αἰθέρα οὔσης καὶ καλυπτομένης κτίσεως· την δὲ Γῆν εἶπεν ὑπὸ τοῦ σκότους άόρατον οὖσαν· ἔφρασε δὲ ὅτι τὸ φῶς ῥῆξαν τόν Αἰθέρα ἐφώτισε τὴν Γῆν καὶ πᾶσαν τὴν κτίσιν, εἰπών ἐκεῖνο εἶναι τὸ φῶς τό ῥῆξαν τὸν Αἰθέρα τό προειρημένοι· τὸ ὑπέρτατον πάντων, οὗ
ὄνομα ὃ αὐτὸς Ὀ. άκούσας ἐκ μαντείας (V. fl‘. 62) ἐξεῖπε

Μῆτιν Φάνηῖτα ἸΙρικεπαῑο’1··ῑ ὅπερ ἑριιιηνεῦεται τῆ( κοινῆι
γλεόσσηι βουλή, φῶς, ζωιοδοτήρ·2 εἰπών ἐν τῆι αὖτοῦ ἐκθέσει τας αὐτας τρεῖς θείας τοῖν ὀνομάτων δυνάμεις μίαν εἶναι δύνα-

μιν καὶ κράτος τοῦ μόνον θεοῦ, ὅν οὔδεὶς ὧραι, ἧστινος δυνάμεως οόδεὶς δύναται γνῶναι ἰδέαν ἢ φύσιν, ἐξ αὐτῆς δὲ τῆς

δυνάμεως τα πάντα γεγενῆσθαι, καὶ τῖρχας άσοηιάτους καὶ ἥλιον
καὶ σελήνην, ἐξουσίας καὶ ἄστρα πάντα καὶ γῆν καὶ θάλασσαν,

τα ὁρώμενα ἐν αὐτοῖς πάντα καὶ τα άόρατα.
1 Μῆτιν Φάνητα Ἡρικεπαῖον ΒθηῒΙ] μή τινα φαναι τὰ ἐρικεπεώ

Oxon.; Φ. H. 0m. Cedren. Suid.
βουλήν, φῶς, ζωήν Suid.

2 ζωή Cedren. I 147; ὅπερ ὠνόμασε

Lob. I 479; Roeper Lection. Abulpharag. 1 (Progr. Danzig 1844), 8. De Ericepaei nomine ac vi V. Waser RE? VI 452;

addendus est titulus avrae Hierocaesaljeensis fr. 31 p. 103 s. De
significatione ζςοιοδοτήρ V. Betll U’ïen. δῦναί. XXXIV 1912, 292. 66. (52). Procl. in Plat. Rempubl. ΙΙ 138, 8 K1: (V. Kroll

Philo]. LIII 1894, 561) τίνες δη οὖν αἱ δυάδες môme; πρῶτον μὲν οὖν ἐκεῖνό μοι δοκεῖ μη παρέργως ὁ Πλάτων ὀνομάσαι
χάσματα τὰς δύο δυάδας, ἄλλ’ εἰδώς καὶ τὸν θεολόγον Ὀρφέα τούτου, τιῦί ὀνόματι καλοῦντα τήν πασῶν κινήσεων καὶ προόδων

πρωτουργόν ἐν τοῖς νοητοῖς αἰτίαν, ἢν οἱ Πιηθ-αγόρειοι δυάδα’νοητὴν καὶ. άόριστον προσηγόρευον· a Αἰθέρα μὲν Χρόνος οὗτος άγήραος,1 (ἓφθιτόμητις
γείνατο καὶ μέγα χάσμα πελώριον ἔνθα καὶ ἔνθα

καὶ μικρὸν ὕστερον fr. 72. Vs. 2 καὶ μέγα... ἔνθα citant etiam Syrian. in Aristot. Metaph. B 4 p. 1000 b 14 (43, 30 Kr.), Simplic. in.Aristqt. Phys. 1V, 1 p. 208 b 29 (I 528, 12 Diels) ἔοικε δὲ τοιαύτη τις τότε τοῖζι·
10*

148

mPoi Λοιόῐ ΕΝ ΡΑΨΏΙΔῙΑΙΣ 1M

66 w67

‘Hôtôô‘ov ἐπιόν ἐπιπολάζειν ἐξήγησις τὸ Χάος εἰς χώραν μετα-

λαμβάνουσα. δηλοῖ δὲ οὔ χώραν άλλὰ πεπληθυσμὲτίγν τῶν θεῶν αἰτίαν, ἢν Ὀ. ἐκάλεσε. μετα γὰρ τήν μίαν τῶν πάντων (Ξνυμνεῖ ὡς μέτρον οὖσαν τῆς μυθικῆς

τὴν άπειροειδῆ καὶ’χάσμα πελώριον’ άρχήν, ἢν Ὀ. Χρόνον τῶν θεῶν γενέσεως,

Αἰθέρα καὶ τὸ (πελώριον χάσμα1 προελθεῖν φησι, τὸν μὲν τῆς περατοειδοῦς προόδου τῶν θεῶν αἴτιον, τὸ δὲ τῆς άπειροειδοῦς. καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ·

b οὐδέ τι πεῖραρ2 ὑπῆν,3 οὕ πυθμήν, οὐδὲ4 τις ἕδρα.
Procl. landat in Platon. Parmenid. 137 d VI p. 1120, 28 Cons.2

οὕδέ τι πεῖρας ὑπῆν, in Tim. 30a (I 385, 29 Diehl) χάσμα μὲν γάρ ἐστιν ὥς χώρατῶν εἰδῶν καὶ τόπος, οὔτε δὲ πεῖραρ οὔτε l 386 Diehl πυ 9μή ν οὔτε ἕ δρ α περὶ αὐτήν ἐστιν, ὥς ἄστατον καὶ ἄπειρον καὶ άόριστον οὖσαν· άζηχὲς δὲ αὖ σκότος καὶ αὐτῆ ὥς άνεὶδεον λαχοῦσα τήν φύσιν ὀνομάζοιτο ἄν- ὥστε καὶ’O. κατά τοῦτον τὸν λόγον οἷπό τῆς πρωτίστης τῶν νοητῶν ὑποστάσεως παράγει τήν ὕλην· ἐκεῖ γὰρ τὸ ἀζηχὲς σκότος καὶ τι) ἄπειρον, καὶ ταῦτα μὲν κρειττόνως τῶν ἐφεξῆς, τῆι δὲ· ὕληι τὸ άλαμπὲς δι’ ἔνδειαν καὶ τὸ ἄπειρον, οὐ κατά δυνάμεως περιουσίαν, άλλά κατ’ ἔλλειψιν, in Tim. 30 c. d (I 428, 4 Diehl) ἦν δὲ τὸ (διον ἐκεῖνο τοῦ τε Αἰθὲρος ἔγγονον καὶ τοῦ Χάους, τόν ὁ μὲν κατά τὸ πέρας ἵδρυται τῶν νοητῶν, τὸ δὲ κατά τὸ ἄπειρον. ô‘μὲν γάρ ἐστι ῥίζωμα τῶν πάντων (V. Empedocl. fr. 6, 1 Diels I3 226), τῶι δὲ οὐδὲν πεῖραρ’ὑπῆν (V. fr. 79). Nihil
addunt Syrian. in Aristot. Metaph. B 1 p. 990 a 1 (10, 12 K11), B 4 p. 1000 a. 19 (43, 12 K12), N 4 p. 1091 b 4 (p. 182, 18 ΚΓ.) et

Procl. in Tim. 24e (I 176, 13 Diehl), in Parmenid. 137d VI
p. 1121, 27 Cousfl; Damasc. De princ. 50 (I 100, 19 Rue).
1 ἀγήραος non ἀγήρατος v. fr. 54 n. 3. Proc1.; ἦν Simpl. F, ἔην Simpl. ΑΜ. 2 πεῖραρ Simplic. EF Prçcl. in
3 ὑπῆν Simpl. E Tim. 30:}; πείρας Simpl. Ald.; πεῖρας Procl. in Pa1'1_n. 137d.

4 οὐ Simpl. EF; οὐδὲ Ald.

Lob. I 472;

Kern De Theog‘on. 3;

Holwerda 290.

292.

300. 306. Hesiod. Theogon. 386 τῶν οὐκ ἔστ’ άπάνευθε Διὸς δόμος οὕδὲ τις ἕδρη.
67. (52) Procl. in Plat. Parmen. 139 b VII p. 1175, 7 Cons.2

ἄδιακρὶτων πάντων ὄντων κατὰ σκοτόεσσαν ὀμίχλην, φησὶν ὁ θεολόγος cf. Hieronymi Theogon. fr. 54. Huc etiam quadrat ἀζηχὲς σκότος fl‘. 66.

67-——70

IEPOI ΛΟῙὈΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

149

Lob. I 474; Kern De Theogon. 10; Holwerda 307, qui con—

iungit cum fr. 71 a. _ Imitantur Hymn. VI [V. fr. 87] (Πρωτογόνου) vs. 6 ὄσσων ὃς σκοτόεσσαν άπημαύρωσας ὀμίχλην et Argonaut. 521 ἐν ô" ἔπεσαν (se. Δολιεῖς) Μινύηισι κατά σκοτόεσσαν ὀμίχλην.
68. (50) Procl. in Plat. Cratyl. 396 b. c p. 59, 14 Pasqu.

ὅτι τὸν Κρόνον διὰ τό ἀμέριστον αὐτοῦ καὶ ἑνιαῖον καὶ πατρικόν καὶ άγαθουργόν ἐν τοῖς νοεροῖς εἰς ταύτόν τινες ἄγουσι τῆι μιᾶι τῶν πάντων αἰτίαι, οὐ καλῶς λέγοντες· άναλογεῖ γὰρ αὐτῆι μόνον, ὦς καὶ Ὀ. τὴν πριότην πάντων αἰτίαν Χρόνον καλεῖ ὁμωνύμως σχεδὸν τῶι Κρόνωι, αἱ δὲ θεοπαράόοτοι φῆμαι (Kroll De or. Chald. 16 S.) τὴν θεότητα ταύτην τῶι ἅπαξ χαρακτηρίςουσιν λέγουσαι ἅπαξ ἐπέκεινα· τό γάρ ἅπαξ τῶι ἑνὶ συγγενές,

cf. 396c p. 66, 28 Pasqu. ὅτι ὁ μὲν Ὀ. πολὺ τῆς τῶν μύθων ἐξουσίας ἀπολέλαυκεν, καὶ πάντα τὰ πρὸ τοῦ Οὐρανοῦ μέχρι Ι 67 P“.qu τῆς πρωτίστης αἰτίας ὀνόμασιν ἐδήλωσεν, καὶ αὐτό τὸ ἄρρητον καὶ τῶν νοητῶν ἑνάδων ἐκβεβηκὸς Χρόνον προσείρηκεν, εἴθ’ ὅτι πάσης γενέσεως αἴτιον προϋπάρχον, εἴτε [ὅτι de]. Pasqu.; εἴθ’ ὅτι codd.] τὰ ὄντως ὄντα γινόμενα παραδιδούς (παραδίδωσι Kroll, qui ὅτι servat), ἵνα τὴν τάξιν ἐνδείξηται αὐτῶν καὶ τὴν τῶν ὁλικωτέρων πρὸς τὰ μερικιότερα ὑπεροχήν, ἵνα ἧι ταύτὸν
τὸ κατά χρόνον τῶι κατ’ αἰτίαν, ὥσπερ ἦ γένεσις τῆι τεταγ-

μένηι προόδωι, in Parmenid. 141 a VII p. 1224, 33 Cousfl, in Tim. 28h (I 280, 22 Diehl), 30a (I 385, 20 Diehl); Theolog‘. Plat. Ι 28 p. 68, 2 τοῖς μὲν, γαρ Ὀρφικοῖς καὶ διὰ τοῦτο τὸ
πρώτιστον αἴτιον Χρόνος προσείρηταις Syrian. in Aristotel.

Metaphys. B 4 p.’1000 a 19 (43, 23 Kr.) Χρόνον δὲ καὶ Ὀ. τὸ πρῶτον ἐκάλει. Lob. I 470. 69. Ioann. Philopon. De. aeternitate mundi IX 4 p. 332, 19

Rabe ἄλλα ταῦτα μὲν ὠς πολλοῖς ἤδη τῶν ἡμετέρων άποόῗεόέιγμένα παρίημι τοσοῦτον αὐτῶν ἐπιμνησθείς, ὥς δεῖξαι, ὅτι

κάνταῦθα τῆι τῶν μύθων άπάτηι συνενεχθεὶς ὁ Πλάτων θεὸν εἶναι τὸν κόσμον ἐκ τῶν Ὀρφέως λαβὼν άπεφήνατο,· idem XVIII 7 p. 631, 25 ὥστε, κᾶν λέγηι θεὸν εἶναι τὸν κόσμον, ἐκ τῶν Ὀρφικῶν λαβὼν ὁ I 632 Rabe Πλάτων τῆι τῶν ποιητῶν συνηθείαι μυθικώτερον άκολουθήσας θεὸν αὐτὸν εἴρηκεν. 70. (53) Damasc. De princ. 55 (Ι 111, 17 Rue.) καὶ γὰρ Ὀ.· ἔπειτα δ’ ἔτευξε μέγας Χρόνος1 Αἰθέρι δίωι ώεόν ἀργύφεον.. ·

150

IEPOI AOFOI EN ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ [ω’

70—71

| Μ Rue“τὸ γὰρ ἔτευξε δηλοῖ τι τεχνητόν, ἀλλ’ οὐ γέννημα· τὸ δὲ τεχίἠτόν, ἀλλ’ οὐ γέννημιιι,2 παμμικτόϊ ἐστιν ἐκ δυεῖν τοῦλαχιστοτ, ὕλης καὶ εἴδους, ἢ τῶν τούτοις ιῖἰίιλογούντων.
1 Κρόνος Μ; corr. Zoëga et Lob.
γέννα Μ.

‘2 ἄλλου γέννημα Ε, ι’ἒλλου

nia-(‘12: (ᾦ ἐὰν codd.) ἀργύφεον Orphei landat etiam Simplic.
in Aristot. Phys. I 3 p. 187 a 1 (I 147, 1 Diels); v. Procl. in

Tim. I 30 c. d (Ι 428, 8 Diehl) ταύτὸν τό τε Πλάτωνος ὢ· καὶ τὸ Ὀρφικὸν (ὄιον. Achill. Isag. in Arati Phaen. 4 p. 33,17 Maafi (Diels 113 172 11. 12 v. de fonte [an Posidoniusfl R. Reeh De Varrone et Suetonio quaestion. Ausonianae Diss. Hal. 1916, 40) τὴν δὲ· τάξιν, ἣν δεδώκαμεν τῶι σφαιρώματι, οἱ Ὀρφικοὶ λέγουσι,παραπλησίαν εἶναι τῆι ἐν (Μελιίῆ τὴν ἐν V; 0m. Μ) τοῖς ῶιοῖς· ὃν γὰρ ἔχει λόγον τὸ λέπυρον ἓν τῶι ιόιῶι, τοῦτον [ἔχειν add. Μ] τῶι παντὶ ὁ οὐρανός (τὸν οὖρανὸν VM: em. M336), καὶ ῶς ἐξήρτηται (ἐξερύηται V) τοῦ οὐρανοῦ κυκλοτερῶς ὁ (0m. V) αἰθήρ, οὕτω τοῦ λεπύρου ὁ ὑμήν, ibidem 6 p. 37, 8 σχῆμα δὲ κόσμου οἳ μὲν κωνοειδές [εἶπον add. M], οἳ δὲ σφαιροειδές, οἳ δὲ (ὀιοειδὲς, ἦς δόξης ἔχονται οἱ τὰ Ὀρφικὰ μυστήρια τελοῦντες. σαφηνείας δὲ· ἕνεκα πιθανῆς παρελήφθη τοῦ (ὄιοῧ ἡ (0m. V) εἰκῶν.”
Zoëga. Abhdlgn. 229; Lob. I 474; Kern De Theogon. 10; Grappe Suppl. 72611.; Holwerda 304.

7l. (54. 55) Procl. in Plat. Tim. 33h (ΙΙ 70, 3 Diehl)
τῶι δὲ δημιουργῶι συγγενὲς τὸ σφαιρικόν, ῶς καὶ αὐτῶι τὀερῶς

ἐν αὗτῶι τὰ πάντα περιέχοντι. τῶι δὲ παραδείγματι, διότι πρῶτως ἀπ’ ἐκείνου πρόεισι. προγονικὸν οὖν τὸ σχῆμα τοῦτό ἐστι τῶι κόσμιοι φανὲν μὲν καὶ ἐι· αὕτῶι τῶι κρυφίωι διακόσμιοι (v. Kroll De orac. Chald. 18 11.2)' τὸ γάρ _ a (τὸ δ’ add. Procl. in Cl'atyl.) ἀπειρέσιον κατά κύκλοι· ἀτρύτως ἐφορεῖτο A κατ’ ἐκείνην εἴρηται τὴν aigu" ἐναργέστερον δὲ όφθὲι· καὶ ἐν τῶι παντελεῖ ζώιωι· τὸ γὰρ b ῶρμήθη δ’ (ἶνα κύκλοι· ἀθέσφατοι) _,,,
περὶ ταύτης εἴρηται τῶι θεολόγιοι τῆς θεότητος’ ἔστι δὲ μᾶλλον ἐν τοῖς νοεροῑς θεοῖς.. α legitur- etiam ap..Procl. in Cratyl. 397 d p. 74, 29 Pasqu.,

in Parmenid. 1380 p. 1161, 24 Cons.2 qui ô‘d" initio habet, in Euclid. Elem. ΙΙ p. 43, 34 (ed. Basil. ιι.. 1533).

71—74!

ΙΕΡΟΙ ΛΟΙὈΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΛΙΑΙΣ ΚΔ

151

Herm. XXXIII; 'Lob. Ι 475; Holwerda 306, qui sine varitatis specie versus ad Chaos aut Chaos cum Aethere refert et fingit a 2 ἀτρύτως ἐφορεῖτο κατὰ σκοτόεσσαν ὀμίχλην (fr. 67). De ovo Orphico cf. etiam fr. 57 et Plutarch. Quaest. sympos. Π 3, 1

p. 6356 ἐξ ἐνυπνίου τινος ἀπειχόμην (ιίιιόν πολὺν ἡδο <.. παρὰ τοῦτο ποιούμενος, ἐν ιόιιόι καθάπερ ἐν Καρὶ διάπειραν λαβεῖν τῆς ὄψεως ἐναργῶς μοι πολλάκις γενομένης· ὑπόνοιαν μέντοι παρέσχον..,ἳνέχεσθαι δόγμασιν Ὀρφικοῖς ἦ Πυθαγορικοῖς, καὶ τὸ οἷιόν, ὥσπερ ἔνιοι καρδίαν καὶ ἐγκέφαλον, ἀρχὴν ἡγούμενος γενέσεως ἀφοσιοῦσθαι (cf. test. ΒΓ. 214 et infra s. KAQAPfiIOJ).
72. Procl. in Plat. Rempubl. ΙΙ 138, 18 ΚΓ. V. fr. 66:

χάσμα δ’ ὑπ’ ἤέριον καὶ νήνεμος ἐρράγη αἰθήρ ὀρνυμένοιο Φάνητος. 73. (57) Lactant. Divin. instit. I, 5, 4—6 p. 13, 13 Brandt.
Ο. ραι est vetustissimus poctærwn et 'aequalis zÎpsomm (260mm, säqm'dem ὐναιῖίΐιιν inter Argonautas cum Tyndar-idz's et Hercule navigusse, deum verum et magnum πρωτόγονον1 appellat, quod ante z'psum nihil sit ge-nitmn,,ςειῖ al) ipso’ εἰπέ οιωίοίαῗ genemta, ezmdem et'iam Φιένηταῖ nommant, ριιοιί cum adhuc nikz'l 'esset, pr'imus ex infinito 3 apparuerät et extiteritx ιοιιὶιιο originem atque naturam ἱ 14 Bran“quia οοιιοῄυονο4 anima non potemt, ex aëre imnenso natum esse diæit:

πρωτόγονοςὸ Φαέθων περιμήκεοςὸ Αἰθέροςτ υἱόςὸ
alth enim amplius quod dz'ceret non habebat. 1 Πρωτωγονων B, corr. Ba', πρωτοτονον RV, urototonon M. post

aut ante graecum in nonnullis Codicibus invenitur primogem‘tum, in mg. V2 primigenitmn. 2 φανετα BS; _(pav,_11,rcc P, phanetâ M. post graecum prima apparc'tz'o P, ante q-uod est z'llzmn'natorem S. 3 m'hz'l fim’to PV, Fin1 finito B3. 4 conspicere BS. 5 προτοτονος M. 6 πηριμηκ(εος) Ρ, περιμηκ<εος> Β, περιμακεος S, περιμεκεος Μ. 7 <ηε>ρως Β, ιερος R, θερος Μ,

αἰθέρος Lob.; ἠέρος Struve.
Latina in SP.

8’σιος R, συιος S, νος
'

interpretatio

Herm. 465 n. 2; Lob. I 480; J. Th. Struye Fragm. Graec. ap. Lactant. examin. in progr. gymn. Regimdntani 1822 ε 0p. sel. I 1854, 124. '’ ἵ’

’ Vide περικαλλέος Αἰθέρος υἱός fl‘. 74. 74. (58) Proci. in Plat. Tim. 31 a (I 433, 31 Diehl) διὸ καὶ παρ’ Ὀρφεῖ κατὰ ταύτην τὴν ἰ:434 Dïehl τάξιν νοεριός ἐκφαίνεται, οἱς τοῦ κάλλους ἤδη προόντος ἐν τοῖς νοητοῖς τοῖς προό)

τοιςῆνωμὲνως καὶ-’συνεχῶς ὅΦιένης «

’

152

IEPOI ΛοΓοΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΛΙΑΙΣ Μ περικαλλέος Λὶἰθέρος υἱὸς

74—76

ὀνομάζεται1 καὶ ἁβρὸς >Ὲρως (fl‘. 83), ὅτι δὴ τῆς κρυφίου καὶ άρρήτου καλλονῆςῖ πρῶτος οὗτος ὁ θεὸς πεπλήρωται. διὸ κάλλιστος ὀνομάζεται, τῶν μετεχόντων τι) πρώτιστον ὃν, καὶ εἰ

πάντα τά νοητὰ ἥνωται ἀλλήλοις· οὐ γὰρ δεῖ διαιρεῖν αὕτὰ τοῦτον τὸϊ τρόπον εἶπ’ άλλήλων, δι’ τὰς’νοερᾶς τάξεις, ἄλλα μίαν αὐτῶν καὶ άδιαίρετον τὴν ἕνωσιν θεωρεῖτ’. ἱ
1 περικαλλὴς θεὸς ὀνομάζεται omissis ceteris ΟΝ fort. racle cwm Phanes

νε cem non sit ΑείῙιενίε Ῑέἰίιιε sed εκ ουο procreatus Diehl; περιβαλλέσθω θέρος υὶός ὀνομάζεται Μ, 2 καλλονῆς καὶ ιέρρήτου Ρ. Lob. Ι 480; Holwerda 301.

75. (40) Etymolog. Μ. p. 787, 29 SS. S. Φάνης· Φάνης Φάνητος· τὸν δὴ καλέουσι Φάνητά, ὅτι πρῶτος ἐν αἰθέρι φαντός1 ἐγένετο· Ὀ. οὕτως Ὦρος.
1 φαιτάς Α, αὐτός Β (R. Reitzenstein per litteras).

Herm. LII; Lob. Ι 481; Schoemann Op. acad. ΙΙ 10 n. 13. Unde Orphei versus restituerunt; v. e. g. Hermanni ad Argon.

p. 10 et Abelii tentamina. Ad eundem Ἱερῶν λόγων locum spec— tant haud dubie Argonautica 15 (test. 1112224):
Νυκτὸς άειγνήτης πατέρα κλυτόν, δι’ ῥα ψάτητα

ὁπλότεροι καλέουσι βροτοί· πρῶτος γὰρ ἐφάνθη.
Cf. etiam fl'. 85. Nomina Φάνης e Φαλῆς et Μῆτις (fl‘l'. 65.

83. 85) e Μὶτος (fr. 33) ficta esse infeliciter coniecit Kaibel
θοαί. Ναοῖιν. 1901, 515. 76. (64) Herm. in Plat. Phaedr. 2469 p. 138, 11 Couvr.

ἐπειὸῆ δὲ ὁ δωδέκατος ἀριθμὸς ἐκ <τοῦ>1 τελείου ἀριθμοῦ τοῦ
τρίτου καὶ τοῦ γενεσιουργοῦ τοῦ τετάρτου κατὰ σύγκρασιυῖ

άπεγεννήθη, ὅλον τὸν τῶν θεῶν περιέχων θεῖον διάκοσμον, τοῦ δὲ· τρίτου καὶ τετάρτου ιῖρχαὶ μονὰς καὶ δυάς, εἴη ἄν’,αοιτὶς μὲν ὁ Αἰθήρ, δυὰς δὲ τὸ Χάος, τριάς δὲ τὸ ιόιότ· v— τέλειοι· γάρ ἐστι -—«, τετριὶς δὲ ὁ Φάνης, ὡς καὶ3 Ὀ. φησι· τετράσιν ὀφθαλμοῖσιν ὁριό,ιιει·ος4 ἔνθα καὶ ἔνθα. Cf. eundem ibidem 244 a p. 91, 5 Couvr. τὸν δὲ· δέκα πάντα εἶναι τόι· ἀριθμὸν καὶ ὅλως τετρόμματοι· καὶ τετραπρόσωπον αὐτὸν ἡ θεολογὶα καλεῖ.
’ ἱ 1 τοῦ add. Couvr.
αυτος ΑΒ.

2 σύγκρισιν Μ.

3 καὶ om. M.

4 ὁρᾷ

Herm. p. 505 n. 5; Lob. I490; Rohde Psyche ΙΙ6 109 11.

76—79

IEPOI ΑΟΙὈΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

153

Sumpsit hunc versum Orphicus ex Aegimio fr. 188, 2 Rz.3 (ed. a. 1913) de Argo; Kern Herm. XXIII 1888, 482 n. 1; Wilamowitz IΖιίιε und Homer 412 n. 1. 77. Procl. in Remp. II 169, 28 Kr. ἔστιν δὲ τετρὰς ἡ Διο-

νυσιακή θεότης, τετραυγέα τετρακέρατον μυριάκις τῆς Ὀρφικῆς θεολογίας τὸν θεὸν ὑμνούσης. τετραυγέα haud dubie ad Phanetem (f1: 76) spectat, cum Zagrea τετρακέρι-ιτον significatum esse Rohdius Psychc II8 108
n. 2 suspicatus sit.

78. (65) Herm. in Plat. Phaedr. 246e p. 142, 13 Couvr. πρῶτωι γάρ τούτωι (se. τῶι Φιίνητι) ἡ θἐολογὶα παρέχει τοὺς ἳππους, ἅτε πρώτωι ἐκφοιτήσαντιτῶν οἰκείων ἀρχῶν, ἐπεὶ καὶ πρώτως1 ἐν τούτωι γίνεται γάμος καὶ ἁπλῶς ῶι ἐνέργειαν δίδωσι, τούτωι καὶ ἱππους παρέχει. αὕτῶι δὲ τούτωι πρώτωι τῶι ὃεσπότηι Φείνητι καὶ πτέρυγας όίδῶσι*
χρυσείαιςῖ πτερύγεσσι φορεύμενος ἔνθα καὶ ἔνθα.
1 πρῶτος Μ. 2 χρυσείαις Lob.; χρυσέαις codd.

Cf. eundem ibidem 246 a p. 122,19. Couvr. οὐ πρῶτος δὲ ὁ Πλάτων ἡνίοχον καὶ ἵππους παρέλαβεν, ἄλλα πρὸ αὐτοῦ οἱ ἔνθεοι τῶν ποιητῶν Ὅμηρος (Il. Θ 438),’O., Παρμενίδης (Diels I3 148 ἓν. 1,1)" ἀλλ’’ὑπ’ ἐκείνων μὲν ἅτε ἐνθέων ἄνευ αἰτίας (αἰτία Ast) εὶ’ρηται’ ἐνθουσιῶντες γὰρ ἔλεγον.
Herm. 505 n. 3. 4; Lob. I 491; Kern De Theogon. 49 et. Ilerm. XXIII 1888, 482 n. 1; Grappe Suppl. 731 n. 1; Immisch N. Jahrb. XXXV 1915, 5661 n. 19; Pohlenz Goett. Gel. 11m.

1916, 273 11. 1. Aristophan. Av. 696 (fr. 1) Ἔρως ὁ ποθεινός, στίλβων (V. fr. 86) νῶτον πτερύγοιν χρυσαῖν, εἰκώς ἀνεμώκεσι δίναις, Hymn. VI (Πρωτογόνου f1“. 87) VS. 2 (ὄιογενῆ, χρυσέαισιν ιῖγαλλομενον πτερύγεσσιν, LXXXII (Νότου) VS. 2 οἰκείαις πτερύγεσσι δονούμενον ἔνθα καὶ ἔνθα. Cf. Argonaut. 340 λαιψηρούς τ’ οἰνέμους αὔραις μίγα χρυσεοτιίρσοις.
79. (63) Procl. in Plat. Tim. 30 c. d (I427, 20 Diehl) τοιαῦτα

γὰρ περὶ αὐτοῦ καὶ ὁ Ὀ. ἐνδείκνυται περὶ τοῦ Φάνητος θεολογῶν. πρῶτος γοῦν ὁ θεὸς παρ’ αὗτῶι ςςόιων κεφαλὰς φέρει
πολλάς·

βρίμαςι ταυρείουςῖ εέφιεὶ<ς>3 χαροποῦ τε λέοντος, καὶ πρόεισιν ἀπὸ τοῦ πρωτογενοῦς ῶιοῦ, ἐν coït σπερματικῶς τὸ ζῶιόί· ἐστιν, ὃ καὶ ὁ Πλάτων συνιδών α’ὔτοζῶιον Ι428 Dïehl

154

[Εροι Λοιόι EN ΡΑΨΩΜΙΑΙΣ ιον

79mm

προσήγόρευοε τὸν,μέγιστον τοῦτον θεόν’ τί γὰρ. διαφέρει ἢ
τὴν κρύφιον αἰτίαν ιόιόν καλεῖν ἢ τὸ έκςοανὲν ἀπ’ ἐκείνης

ζιῦιονς τί γαρ ἄν ἐξ οἰιοῦ γένοιτο τοῖν πάντων πλὴν çœ’u'm; ἦν δὲ τὸ (ὄιον ἐκεῖνο τοῦ τε Αίθέρος ἔγγονον καὶ τοῦ Χάους,
(ἦν ὁ μὲν κατα τὸ πέρας ἵδρυται τῶν νοητῶν, τὸ δὲ κατα τὸ

ἄπειρον· ὁ μὲν γάρ ἐστι ῥίζωμα τῶν πάντων (V. Empedocl. Sllpl'a p.148), τῶι δὲ οὐδὲν πεῖραρ ὑπῆν fr. 66 b.
1 βρίμας Diehl collato Hes. s. βριμάζων· τῆι τοῦ λέοντος χρώμενος φωνῆι, βριμὰς C, βριμας Μ, βριμοῦς N. 2 ταυρείους Diehl, ταυρίοι·ς C,

mfigiovç Μ, ταυρίοις P, ταύρου τ’ N.

3 ἀφιεὶ<ς> Diehl collato Procl. in
ἀφίει CMP, ὂφίας ς,

Remp. ΙΙ 181,7 Kr. τὰ δὲ ταύρων ἤχους ἀφιέντα.

ἠδ’ ὄφιος N; κριοῦ καὶ ταύρου τ’ ὄφιος χαροποῦ τε λέοντος L0b., κρίας,
ταυρείους, ὄφιος, χαροποῦ τε λέοντος Herm., κριοῦ καὶ ταύρου κεφαλὰς (s. κορυφάς) χαροποῦ τε λέοντος Herwerd. He-rm. V 1871,139; v. etiam

fr.81 διὸ καὶ ὁλικώτατον ζῶιον ὅ θεολόγοις ἀναπλάττει κριοῦ καὶ ταύρου
καὶ λέοντος καὶ δράκοντος αὖτιῦι περιτιθεὶς κεφαλάς,

Herm. 503 n. 9; Lob. I 490.

Hymn. Ἦ (Πρωτογόνου fr. 87) VS. 3 τανροβόαν (fl‘. 54 p. 131);
τετρακέρατος fr. 77.,

80. (66) Nonn. Abb. ad Gregorii Orat. in Iulian. I 141 n. 78 (Migne 36, 1028) N Suid. s. Φάνης Περὶ Φοίνητος καὶ Ἠρικεπαίου.1 ἐν τοῖς Ὀρφικοῖς ποιήμασιν εἰσηνέχθη τοὶ δύο ταῦτα ὀνόματα μετά καὶ ἄλλων πολλῶν· (ὗν τὸν Φιίνητα εἰσφέρει αἰδοῖον ἔχοντα ὀπίσω περὶ τὴν πυγήν. λέγουσι δὲ αὐτὸν ἔφορον εἶναι τῆς ζωιογόνου δυνάμεως· ὁμοίιος δὲ· καὶ τὸν ἸΙρικεπαῖον1 λέγουσιν ἑτέρας ἔφορον εἶναι δυνάμεως. περὶ δὲ τοῦ2 ὁ πάντας καταπίνων θεούς7 (Or. XXXI 16; Kern De’1‘heog‘0n.44),

οὔ λέγει περὶ τοῦ Ἠρικεπαίου, οἷλλά περὶ τοῦ Κρόνου. ἤδη κατέπιε.

λέγεται

γὰρ οὗτος, οὓς ἔτεκεν υἱούς, πάλιν καταπιεῖν, καὶ ἐμέσαι οὓς

λέγεται λίθον καταπιεῖν ἀντὶ τοῦ Διὸς καὶ τοῦ

λίθου κατελθόντος ἐμέσαι πάντας. _ 1 Ἠρικαπαῖον et Ἠρικαπαίου codd. 2 τὸ δὲ Zoëga. Lob. I 491; ZOëga Abhdlg. 264; Beth Wien. Stud. XXXIV 1912,:288 n. 1.

· 81'. ' (62) Procl. in'Plat. Tim. 30 c. d (I 429, 26 Diehl) διὸ
καὶ ὁλικιότατον ζιῦιον ὁ θεολόγος ἀναπλάττει κριοῦ καὶ ταύρου
καὶ λέοντος καὶ δράκοντος αὕτοόι περιτιθεὶς κεφαλάς, καὶ. ἐν

αὐτιόι πρώτω( τὸ θῆλυ καὶ τὸ ἄρρεν (ὃς ζιόιωι. προότωι·’· θῆλυς καὶ γενέτωρ κρατερὸς θεὸς >ΙΙρικεπαῑος,1

81—82

ΙΕΡοῙΛοΓοι

min-(214114 IË 1M

155

l 430919111 φησὶν ὁ θεολόγος· αὐτοδί δὲ, καὶ,αἱ πτέρυγες πρῶτον (v; f1“. 78) καὶ τί δεῖ πολλά λέγειν,· εἰ γὰρ ἐκ τοῦ πρωτογενοῦς οόιοῧ τῆν πρόοδον ἔσχε, δηλοῖ καὶ ὅδε ὁ μῦθος, ὅτι τὸ πρώτιστον ζῶιόν ἐστιν, εἴπερ τὴν ἀναλογίαν προσήκει φυλάττειν· (ὃς γὰρ τὸ
(ὀιόν τὴν σπερματικὴν αἰτίαν τοῦ ζώιου προείληφεν, οὕτως ό

κρύφιος διάκοσμος ἑθινοειδοῖς περιέχει πᾶν τὸ νοητόν, καὶ ὠς τὸ ζιῦιον ἤδη διηιρημένως ἔχει, ὅσα ἦν ἐν τῶι ιόιῶι σπερματικῶς, οὕτω δὴ καὶ ὁ θεὸς ὅδε προάγει τὸ ἄρρητον καὶ ἄληπτον τῶν πρώτων αἰτίων εἰς τι) ἐμφανές. θῆλυς καὶ’γενέτωρ (se. ὁ Φάνης ιῖνυμίἐῑται) in Tim. 31 a (I 450, 24 Diehl). Lactaut.
Divin. inst. IV 8, 4 p. 296, 2 Brandt ν,ίεὶ forte existùnabimus (ex-{sti— mcwimus RV, existimabamus H) deum, εἰσιιί 0. puta'vz‘t, et mwrem esse et femz'nam, ραι)ιί aliter genem're non qu'iverz't (negm'erz't Η), nisi haberet m'm sexus ut'rz'usque, quasi a,th 2:17.96 secmn coierz't (zut εἰπε οοὶέιι non patate-rit procreare.’’
1 ἦρισκεπαῖος G cf. Diehlii adnotat. ad Procl. in Tim. I 324, 29.

Lob. I 490; Herwerden He'rm. V 1871, 139.

s2. (68) Prole in Plat. Tim. 33 c (Π 85, 23 Diehl) οὔτε ἅρα
ὀμμάτων δεῖται πρὸς τὴν ὅρασιν οὔτε (ὅτων πρὸς τήν ἀκοήν, καὶ ἔχει καὶ τοῦτο τι) ιῖνόμίιιατον κατ’ εἰκόνα τοῦ νοητοῦ θεοῦ, πρὸς ὃν (ἕπείκασται· καὶ. γὰρ ἐκεῖνον ἄνόμματον Ἔρωτεὶ φησιν ἔχειν Ὀ.·. ποιμαίνων πραπίδεσσιν ιῖνόμματον οᾶκύν ἔρωτα. οὕτω δη οὖν καὶ το πᾶν συνῆπται δι,ν ερωτος τοῖς πρὸ αὐτοῦ,
τὸ ἐν ἐκείνοις κάλλος διὰ τοῦ ἐν ἑαυτῶι βλέπον, τοῦτο δὲ οὐ

μερισταῑς αἰσθήσεσιν ὁρῶν. Idem in Plat. Tim. 396 (ΙΙΙ 101, 9 Diehl) διὸ δὴ καὶ Ὀ. Φάνητά τε τὸν θεὸν τοῦτον· προσηγόρευσεν (ὃς ἐπιφαίνοντα τὰς νοητὰς ἑνάδας καὶ ζιόιων αὐτῶι

μορφὰς ἀνέθηκεν (ὃς ἐν αὖτοΞι τῆς πριότης αἰτίας τῶν νοητῶν
ςώιιον ἐκφανείσης καὶ ἰδέας πολυειδεῖς (ὃς τοῖν νοητῶν ἰδεῶν

πριότως περιληπτικιόι, καὶ κληῖδα νόου προσειπών κλεῖν [τε del. Schneid.] αὐτὸν ἐκάλεσε τοῦ νοῦ, διότι περατοῑ πᾶσαν τήν νοητὴν οὐσίαν καὶ συνέχει,τήν νοεροὶν ζωιήν. πρὸς δή τοῦτον τὸν τοσοῦτον θεὸν ὁ δημιουργὸς ιῖνήρτηται τοῦ παντός, νοῦς μὲν καὶ αὐτὸς (ὄν, ὥσπερ εἴπομεν πρότερον, ἄλλα νοερός νοῦς (ὃς νοῦ διαφερόντως αἴτιος. διὸ καὶ ὁρᾶν λέγεται-τὰαὕτοζῶιοιϊ· ἴδιον γὰρ τὸ ὁρᾶν τῶι· νοερεόν θεῶν, ἐπεὶ τόν γε νοητὸν ἰἷοῦν καὶ εἶνόμματον ὁ θεολόγος προσηγόρευσε· λέγει γοῦν περὶ αὐτοῦ· ποιμαίνω ι· m ἔρωταῐι’ἔστι γάρ, αὐτοῦκαὶ τὸ ἐνέργημα

156

ΙΕΡΟῙ ΛΟΙὈΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ

82-83

νοητόν. νοῦς δὲ ὁ δημιουργὸς (ὃν οὐκ ἔστι τῶν μετεχομένων, ἵνα τῶν ὅλων ῆι δημιουργὸς καὶ ἵνα δύνηται πρὸς τὸ αὐτοζεόιον ὁρᾶν· άμέθεκτος δὲ ὢν ὄντως νοερός ἐστι νοῦς, καὶ διά μὲν τῆς ᾶπλῆς νοήσεως’συνῆνωται πρὸς τὸ νοητόν, διᾶ δὲ τῆς ποικίλης εἰς άπογέννησιν σπεύδεί τῶν δευτέρων. ἐκείνην μὲν αὐτοῦ τῆν νόησιν ὅρασιν προσείρηκεν ὁ λόγος, ὥς διὰ τῆς ἁπλῆς νοήσεως προϊοῦσαν καὶ εἰς άπογέννησιν τῶν δημιουργικῶν ἔργων l 103 Diehl προχωροῦσαν. καὶ ὁ μὲν Πλάτων ὁρᾶν αὐτὸν εἰς τι) αὐτοζεόιον εἶπεν, ὁ δὲ Ὀ. καὶ ἐπιπηδᾶν αὕτοόι καὶ καταπίνειν δειξάσης μέντοι (μέσηςῖ Diehl) τῆς Νυκτός· οἷπὸ γὰρ ταύτης νοητῆς οὔσης ἅμα καὶ νοερᾶς ὁ νοερός νοῦς συνάπτεται πρὸς τὸ νοητόν. Citant eundem versum etiam idem in I Alcibiad. 103 a p. 373, 9 Cons.2 et Olympiodor. in Plat. Phaedon. 78h p. 75, 15 Norv. (ὃ καὶ Ὀ. ἐσημήνατο, νοητὸν βουλόμενος εἰπεῖν τὸν Ἔρωτα· ἔφη γὰρ κτλ.)
Lob. I 494; Holwerda 302; Kroll De orac. Chald. 25. Num de Phanete cogitandum sit, valde dubium; haud scio an versus ad Iovem referendus sit; cf. Holwerda.

Hymn. LVIII (Ἑρωτος) VS. 4 διφυῆ, πάντων κληῖδας
ἔχοντα. Cf. Theocr. XI 80 οὕτω τοι Πολύφαμος ἐποίμαινεν

τὸν ἔρωτα, Anon. Anthol. XII 99 ἤγρεύθην ὑπ’ Ἔρωτος, ὁ μηδ’ ὄναρ οὐδὲ μαθεόν πω (Duebn.] περ cod.) ἄρσενα ποιμαίνειν θεσμὸν ὑπὸ κραδίας-ἠγρεύθην. 83. (70) Procl. Plat. I Alcibiad. 103 a p. 376, 10 Cons.“2 καί μοι δοκεῖ καὶ ὁ Πλάτων εὑρών παρ’ Ὀρφεῖ τὸν αὐτὸν τοῦτον θεὸν καὶ Ἔρωτα καὶ δαίμονα μέγαν (V. fr. 85) άποκαλούμενον, οἷνυμνῆσαι1 καὶ αὐτὸς ἐπὶ τοῦ’Ἑρωτος τὸν τοιοῦτον ὕμνον· περὶ μὲν γᾶρ τοῦ νοητοῦ νοῦ λέγων ὁ θεολόγος ἁβρὸς Ἔρως -- φησὶ —— καὶ Μῆτις άτάσθαλος καὶ πάλιν· οἷσιν ἐπεμβεβαώς δαίμων μέγας αἰὲν ἐπ’ ἴχνι]·2
1 ᾶνυμνῆσαι Holwerda; άγαπήσεται Α, ἀγαπῆσαι cett. codd., ἀγαπήσειαι Herm. 2 ἐπ’ Ξᾷνη Bentl. Epist. ad Mill. (Opusc. Lips. 1781), 455,

ἐπίσχνη codd., ἐποιχνεῖ Lob. Herm. 508 n. 15; Lob. I 495; Holwerda 304.

Hymn. LII (Τριετηρικοῦ) vs. 10 (cf. Β. Keydell Quaest. metr.
de epicis Graec. recent. diss. Be'rlz'ln 1911, 30 et Ludwich Berl.

phil. W'ochenschr. 1912, 1339) Εὔχ. πρὸς Μουσ. 31 Δαίμονά τ’ ἠγάθεον καὶ Δαίμονα πήμονα θνητῶν, Δαίμονας οῧρανὶους τε καὶ ἠερίους κτλ. et Hymn. LXXIII (Δαίμονος) VS. 1 Δαίμονα

83-—85

IEPOI Λοιόι

ΡΑΨΏΙΛΙΑΙΣ 1m"

1.57

κικλήσκω μεγάλων (μεγάλαν codd.) ἤγήτορα φρικτόν. κτλ.

Par-

menidis Δαίμονα Orphicorum relig‘ionem sapere censet Erwin Pfeîffer Studz'en,e’mn antilcen Stemglauben Στοιχεῖα ΙΙ 1916, 126.

84. Damasc. De principiis 189 (ΙΙ 65, 14 Rue.) τοῦτο δὴ τὸ ἄπειρον οἵ τε θεοὶ κεκλήκασιν ὑπέρκοσμον βυθόν ίοἳ τὸν ὑπέρκοσμον πατρικὸν βυθὸν ἴστε νοοῦντες’ (Kroll De Ol‘ac. Chald. 18), καὶ ὁ Ἑλλήνων ἔτι θεολόγος· ὄμβρον άθέσφατον καταχεῦαι τὸν Φάνητά λέγων άπὸ τῆς ἑαυτοῦ ἄκρας κορυφῆς.
Kern.Herm. XXIII 1888, 483 11.1V; Holwerda. 308.

85. (61) δαίμονα σεμνόν, Μῆτιν σπέρμα φέροντα θεῶν κλυτόν, ὅν τε Φάνητα πρωτόγονον μάκαρες κάλεον κατὰ μακρὸν Ὄλυμπον compositum ex Procl. in Plat. Tim. 31 a (I 451, 6 Diehl) οἷεὶ ἄρα τὸ δημιουργικὸν αἴτιον ὁμοιοῦται μὲν τιόι παραδειγματικῶι,
πρόεισι δὲ εἰς πλῆθος άπὸ τῆς νοητῆς ἑνώσεως. ταῦτα μὲν οὖν καὶ ἐν ἄλλοις. ὅτι δὲ· τὸ αὕτοζιόιον μονότητι χαίρει, δε-

δήλωται καὶ διά τῶν Ὀρφικῶν θεολογιιόν· κύει1 γάρ ὁ κατά
τὸ ιόιὸν θεός, δηλονότι ζιόιον εἶφ’ ἑαυτοῦ, καλεῖ δὲ ὅμως αὐτὸν Ι δαίμοναῗ2 σεμνόν,

Μῆτιν σπέρμα φέροντα θεόκλυτον3
et in Plat. Cratyl. 391d. e p. 32, 29 Pasqu. καὶ δια τοῦτο καὶ

ἡ τελεστικῆ πάσα μέχρι ταύτης ἄνεισι τῆς τάξεως ἐνεργοῦσα θεονργικιός, Ι 33 Pasqu- ἐπεὶ καὶ Ὀ. πριότην ταύτην ὀνόματί φησιν ὑπὸ τῶν ἄλλων καλεῖσθαι θεῶν· τὸ γάρ εἶπ’ αὐτῆς προϊὸν φῶς γνωστῆν αὐτὴν τοῖς νοεροϊς καὶ ὀνομαστήν ιῖπέφῆνεν· λέγει d" οὕτως· (Μῆτιν...’Όλυμπον’· ἄλλ’ ἐπὶ μὲν τῶν θεῶν ἥνωται τό τε ὀνομάζειν τοῦτο καὶ τὸ νοεῖν, καὶ άμφότερα δια τῆν τοῦ φωτὸς αὐτοῖς ὑπάρχει μετουσίαν, ô‘προΐεται πᾶσιν ὁ μέγιστος Φάνης et p. 33, 20 ἔστιν δ’ οὖν καὶ μένοντά τινα ὀνόματα ἐν τοῖς θεοῖς, δι’ οἷν οἱ καταδεέστεροι τούς προτέρους

καλοῦσιν, ὥσπερ ἐπὶ τοῦ Φάνῆτός φησιν, Ὀ. VS. 2 Μῆτιν σπέρμα φέροντα θεῶν, κλυτὸν (καύτὸν codd.; corr. Bentl.) Ἠρικεπαῖον habet Damasc. De princ. 98 (I 251, 20 Rue.);
idem Μῆτιν-θεῶν. 89 (I 217, 27 Rue.) et 53 (Ι 107,13);

σπέρμα —— κλυτὸν Procl. in Tim. 31 a (I 450, 11 Diehl). Vs. 2. 3. ὅν τε Φ.--’Όλυμπον Procl. Crat. 395a p. 48,16 Pasqu. et ὅν τε Φ.-κάλεον idem in Tim. 41a (ΙΙΙ 209,1 Diehl). Cf. Damasc. De princ. 111 (I 286, 15 Rue.) εἰ δὲ. ὁ παρ’ Ὀρφεῖ πρωτόγονος

IEÎ’ÛÎ ΛΟΙὈῙ ΕΝ ΙΗἿὮῘΔΙΛῙΣ [Μ’

SES—«86

θεὸς ὁ, πάντων σπέρμα’φέρων τῶν θεοῖν α’πό τοῦ αἷιοῦ

πρῶτος ἐξέθορε καὶ ἀνέδραμε, τίς μηχανή τὸ μὲν (ὀιὸν ἐξηγεῖσθαι. τὸ ὄν, τὸν δὲ εἷπό τοῦ ὄντος ἐκθορόντα πρωτόγονον θεὸν (Éru— gnze‘î'v; πῶς δὲ ἔχει λόγον οὐσίας μὲν διττιές ὑποτίθεσθαι, καὶ ζωᾶς ὁμοίως, εἰ δὲ μή, νόας τε καὶ ψυχας, τούς μὲν ἅμεθέκτους,
τούς δὲ μεθεκτούς, ἑνιίὸας δὲ πείσας μεθεκτάς, ἐν αἷς μάλιστα

τὸ ἄμέθεκτον ἔπρεπεν, Procl. in Tim. 29 a. b (I 336,15 Diehl) αὐτὸς δὲ (sa. ὃ Μῆτις) ὁ Διόνυσος καὶ Φάνης καὶ ἸΙρικεπαῖος συνεχῶς ὀνομάζεται. πάντα ἄρα μετείληχεν ἀλλήλων τά αἴτια καὶ ἐν ἀλλήλοις ἐστίν, ὥστε καὶ ὁ τὸν δημιουργὸν λέγων ἐν αΰτοῖι τὸ παράδειγμα περιέχειν ἔστιν ὅπηι φησὶν ὀρθῶς, καθιξπερ ὃ θεῖος’ᾖὲμβλιχος διατάττεται καὶ ὃ τὸ παράδειγμα ὁημιουργόν (ἰποφαινόμενος, ὥσπερ ὃ γενναῖος Ἀμέλιος. ἑώρα γάρ ὃ μὲν ἐν τῶι παραδείγματι δημιουργικὸν,ἶὸίοηια προϋπάρχον· ἐκεῖ γαρ ὃ πρώτιστος ἐστι Ζεὺς καὶ διὰ τοῦτο ἐποίει τὸν Φάνητα- δημιουργόν· ὃ ὁὲ ἐν τῶι δημιουργοῖι τὸ παράδειγμα· ἦν γάρ καὶ ἐν τούτωι καταποθεὶς ὁ ΒΙῆτις· καὶ, διὰ τοῦτο εἰς ταύτὸν ἦγε τῶι ὃημιουργικοὸι τὸ παραδειγματικὼ) αἴτιον.
1 κύει N cum Damascio (fr. 60), κλύει CMPÇ. 2 (εὐ>δαίμονα Lob. 3 θεοκλυτῷ νῶ Μ, θεῶ κλυτῶ vu)“0., θεῶν κλυτόν in Cratyl. Herm. VIII 12; 461 n. 19; Lob. I 481; Schuster 90 n. 1; Kern De Theogon. 34; Zeller Zc’itsclw. ποίεε. Theol. XLII 1899, 241

== Kl. Schr. ΙΙ 160. Cf. fr. 75. 86. (59) Herm. in Plat. Phaedr. 247 c p. 148, 25 Couvr. καὶ πρῶτος καταλάμπεται ὁ οὐρανὸς· ὑπὸ τοῦ θείου φωτὸς τοῦ Φείνητος· τὴν γὰρ Νύκτα ἡνῶσθαι αὐτῶι φησι· Ι 149 00‘“?Πρωτόγονόν γε μὲν οὔτιςῑ ἐσέδρακεν ὀφθαλμοῖσιν, εἰ μῆ Νὺξ ἱερή μούνη· τοὶ δ’2 ἄλλοι ἅπαντες3’θαύμαζον4 καθορῶντες ἐν αἰθέρι φέγγος ἅελπτονῦ τοῖον ἅπέστραπτεθ χροὸς ἀθανάτοιο Φάνητος. Vs. 3. 4 laudat Procl. in Tim. 3_Od (I 435, 3 Diehl), qui vs. 4 ιῖπέστιλβε legit ut Damasc. De princ. 133 (ΙΙ 12, 13 Rue. v. Addend. p.384) νοητὸν ἄρα ἐστὶν τὸ πρῶτον παράδειγμα καὶ τὸ πρῶτον τῆι νοήσει σύμμετρον, διὸ καὶ εἶδος ἤδη καὶ καλλιστον τῶν νοουμένων, οὐχ ὅτι πρῶτον, ἄλλ’ ὅτι μάλιστα ἐκφανὲς καὶ, στίλβον ἐναργέστατα, καὶ τὸν Φάνητα αὐτοῦ, ἐνδεικνύμενον’τοζον ἀπέστιλβε χροὸς (χρόνος codd.) (ἷθανάτοιο _ Œdz‘zyrog"

86-——87

ῙΕΡΟῘ ΑΟΙὌῘ ΕΝ ΡᾸΨῼΙΔΙΑΙΣ Kd’

159

φησὶν Ὀ. Cf. etiam Procl. Theol. Plat. ΙΙΙ 21 p. 161, 46’τοῦτο γάρ ἐστι τὸ,φανότατον τῶν νοητῶν ô νοῦς ὁ νοητὸς καὶ τὸ ιῖποστὶλβον φιός τι) νοητὸν, ὅ καὶ τοὺς τὀεροῦς θεοὺς ἐκ-

πλήττει φανὲν καὶ ποιεῖ θαυμάζειν τὸν’πατέρα (se. Αἰθήρ V. in Tim. 41 a (ΙΙΙ 208, 29 Diehl), καθάπερ φησὶν ὁ Ὀ. Iovem intelligit Damasc. De princ. 113 (I 291,18 Rue.) Ὅ τε γὰρ Ἑλλήνων θεολόγος Ὀ. πρῶτον ἐποίησε τὸν Φάνητα καθορῶμενον ὑπὸ τῶν θεῶν, ἄλλως τε καὶ τῶν νοεροῐν, ὦν ἐστι καὶ ὁ δημιουργός οἵ τε ἐκδεδωκότες θεοὶ τα πολυτίμητοι λόγια τοὶς πρώτας ἡμῖν τριάδας παραδεδώκασι ταύτας τας νοητάς, οὖν τὸν ὑπερκόσμιον βυθὸν (V. frf55) ἐἰδέναι (καὶ add. ΒΕ) νοοῦντα ἀπαγγέλλουσι τοὺς τποερούς θεούς quem iniuria sequitur Holwerda. Procl. in Plat. Tim. 39h (ΙΙΙ 82, 31 Diehl) διχῶς ἄρα θεωρήσομεν τὸν ἥλιον, καὶ ὥς ἕνα τῶν ἕπτοὶ καὶ (ὃς Ι 83 Diehl ἡγεμόνα τῶν ὅλων καὶ ὡς ἐγκόσμιον καὶ (ὃς ὑπερκόσμιον, κοιθό καὶ προσλεὲἀιιπει τὸ θεῖον φῶς ιὸς τάγαθὸν την ἀλήθειαν την ἐκθεοῦσαν
τούς τε νοητοὺς καὶ τοὺς τόερούς ὃιακόσμους, ὡς ὁ Φάνης

παροέ τῶι Ὀρφεῖ προΐησι τὸ νοητὸν φῶς, ὃ πληροῖ νοήσεως πάντας τοὺς νοερούς θεούς, ὥς ὁ Ζεὺς νοερὸν καὶ δημιουργικὸν ἀνάπτει φώς εἰς πάντας τούς ὑπερκοσμίους. Cf. 30 c. d (I 428, 9 Diehl). ·
1 οὔτις codd., ὅστις Gesn., εἴ τις Schneid. ad Procl. in Tim. 2 τοὶ δ’

codd. cf. Koechly Opusc. philolog. I 237; οἱ δ’ Μ Gesn.

3 ἅπαντες orp.‘

Gesn., unde οἳ δέ τοι ἄλλοι Schneid. 4 θαύμαζον codd., ἐθαύμαζον Gesn. 5 ἄελπτον codd., Bentley; ἄληπτον Gesn., ἄληκτον Schneid. 6 ἀπέστραπτε

codd., ἀπέστραπται Gesn., ἁπαστράπτει Schneid., ἀπέστιλβε Procl. Damasc.
quod commendat etiam Aristophanes Av. 697 (fr. 1).

Herm. 506 n. 7; Lob.’ I 480; Schuster 22; Kern De Theogon. 14;
Herm. ΧΧῙῙῙ 1888, 481 11.1; Holwerda 301. 311.

Ad hos versus (vel simi1es) spectare videtur Eurip. Hyps. fr. LVII (ἓν. 2). 87. Hymn. VI Πρωτογόνου, θυμίαμα σμύρναν. ·
Πρωτόγονον καλέω διφυῆ, μέγαν, αἰθερόπλαγκτον

(ὄιογενῆ, χρυσέαισιν ιῖγαλλόμενον πτερύγεσσιν, ταυροβόαν, γένεσιν μακάρων θνητῶν τ’ ἀνθρώπων, ὃς τε πολύμνηστον, πολυόργιον γιεῧρηκε παιᾶν’ι 5 ἄρρητον, κρύφιον, ῥοιζήτορα, παμφαὲς ἔρνος, ὄσσων ὅς’σὲιοτόεσσαν εἷπημαύρωσας ὀμίχλην πιῖντη δινηθεὶςῖ πτερύγων ῥιπαῖς κατά κόσμον

160

[ΕΡΟΙ ΛΟΙὯΙ ΕΝ ΡΑΨᾩῙΔΙΑΙΣ ῙιῖςΓ

87—-—89

λαμπρὸν ἄγων φάος ἁγνόν, (ἔφ’ οὗ σε Φίὶνητα κι. κλήσκω

ἠδὲ Πρίηπον ἄνακτα καὶ. Ἀνταύγην3 ἑλίκωπονῑ 10 οἷλλά μάκαρ, πὉλύμητι, πολυσπόρῆ βαῖνε γεγηθώς ἐς τελετήν ἁγίαν4 πολυποίκιλον ὀργιοφάνταις.
1 ὅς τε πολύμνηστον, πολυόργιον εὕρηκε παιάν codd. v. Kern Herm.
LI 1916, 565 11.2; σπέρμα πολύμηστον,’πολυόργιον Ἦρικεπαῖον vulgo, v. Gesneri adnotat. ap. Herm. p. 260 11.; εὗρε παιᾶνα Hiller de Gaertringen.

2 δινηθεὶς Herm., δινήεις codd. αὐταυγῆ Gesn. 4 ἁγίην Herm.

3 Ἀνταύγην Herm., ἀνταυγῆ vulgo,

Cf. Herm. XXIV 1889, 501, ubi Rhapsodiarum locos con-

sentientes composui. Ad VS. 1 cf. LII 6 IÏQCMÔyor’, Ἠρικεπαΐε, θεῶν,πάτερ ἠδὲ καὶ υἱέ.
88. Lactant. Divin. institut. I 5, 13-——14 p. 15, 18 Br. Ovëdiws (Metam. I 21) quoqae in principz'o praeclam’ opcrz's (carminés R) sine alla noom'm's de‘ssrz'malatione a deo, quem fabo'c'catoc'em mmzdi, quem remm opifioem vocat, manda-m fatctar instructum. quodsz’ vel O. vel hz' nostri qaae flatm'a duoente scnsermzt in perpetmma defendz‘ssent, eandem quam nos sequimur doctrinaan comprehensa vcm'tatc tenm’ssent; idem Epitom. 3 p.678, 14 Br. O. principalem deum (liait, qm’ oaelam solcmque 0mn cetea'is astris, qui ter/rama, qui maria condiderit. Phanetem intelligendum esse per se patet; principalis πρω-

τόγονος (V. fr. 86) est. 89. (75) Lactant. Divin. instit. I 5, 4—6 p. 14 Br. hmw
(se. Φεὶνητα) ait (sc. Orpheus fr. 73) esse omlnz'zmz. deoa-Izmz parentem, quorum causa oaelum condidem‘t liberz'sqae prospeæerz‘t, «t habere'nt habitacalum sedemque commanem: '

ἔκτισεν ἅθανάτοιςῑ δόμον2 ἄφθιτον.3
παίωνα ἱῃίέασ· et ratéone (lamente intelleæz’t esse praestantissimam potcstatem,4 caelz' ac terme conditr‘icem. non poteo'at enùn diacre Iovem 6336 prmoz'pem rerwn, qui erat Satm'no gem‘tus, ozeque ÿæsum Satamum, qui caelo natas ferebatw; caelum autem tamqaam deam primam eonstz‘tuere non audobat, qaod videbat elementum esse mandé, quod z'psam egueriü auctore. haec eum ratio perduæe't aol deum illum primogem’twn, cm' adsz'gnat et frilmz't

prinoz'patam.

89—91

IEPOI AOI’OI EN ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ·

161

1 θανατοις S; αατανατοις Μ; αθιαᾸνατοις Ρ. 2 <δο>μον Β; λομον SM. 3 αφεισον Μ. interpretatio latina in P. 4 potentiam M. 5 egru‘erit B3, egeret Bl, genuerit SM.

Herm. 465 n. 2; Lob. I 496; cf. J. Th. Struve Fragm. graec.
ap. Lactant. examin. in programm. gymn. Regimontani 1822 = Op. sel. I 125; Holwerda 307.

90. (116) Procl. in Platon. Cratyl. 396 b. c p. 60, 26 Pasqu. ἦ δῆλον ῶς ὁ ὑπερουράνιος τόπος καὶ add. Pasqu. e Platone) άχρῶματος καὶ άσχημάτιστος καὶ άναφής οὐσία καὶ πᾶν τὸ νοητὸν πλάτος, ῶς μὲν άν ὃ Πλάτων (Tim. 31 a) εἴποι, τά τε νοητά ζῶια περιέχον (Pasqu.] περιέχων codd.) καὶ τήν l 61 Pasq‘l' μίαν
τῶν αἰωνίων πάντων αἰτίαν καὶ τάς κρυφίους τούτων άρχάς,

ῶς d" ἄν οἱ Ὀρφικοὶ φαῖεν, ἄνωθεν μὲν ὁριζόμενος τῶι Αἰθέρι, κάτωθεν δὲ τῶι Φάνητι ——— πάντα γὰρ τά μεταξύ τούτων συμπληροῖ τὸν νοητὸν διάκοσμον. Herm. in Plat. Phaedr. 247c (τὸν dà ὑπερουράνιον τόπον οὔτε τις ἱῖμνησέ πω τῶν τῆιδε ποιητὴς οὔτε ποτὲ ὑμνήσει κατ’ άξίαν) p. 146, 28 Couvr. εἰ μὲν ποιητὰς άκούοιμεν τοὺς τρίτους οἷπό τῆς άληθείας, τουτέστι τὸ
πλῆθος τῶν τῆιδε άνθρωπικῶν ποιητῶν, ῶστε ἐξαιρεῖσθαι τοῦ

λόγου Ὅμηρον καὶ Ὀρφέα ——— εἴρηται γάρ αὐτοῖς περὶ τοῦδε τοῦ
τόπου, καὶ ἹῙσιόδωι καὶ Μουσαίωι -, πρόδηλον τοῦ λόγου τὸ άληθές, ὅτι τῶν τοιούτων ποιητῶν τῶν πολλῶν καὶ τεχνικῶν (τεχνίτων Μ) Ι 147 00mm οὕδεὶς ἐφικνεῖται (άφικνεῖται Μ) ἐκείνων

άξίως, άλλὰ τῶν ἐνθέων ποιητῶν οἷος Ὅμηρος καὶ Ὀ. εἰ δὲ πάντας ἁπλῶς άκούοιμεν τοὺς ποιητὰς ῶστε καὶ Ὅμηρον καὶ Ὀρφέα περιλαμβάνεσθαι, δῆλον ὅτι καὶ ἑαυτὸν συμπεριλαμβάνει, ῶς οὐδὲ αὐτὸς άξίως εἶπεν δυνησόμενος· ῶς ἄν οὖν εἰ ἔλεγε (τὸν d'à ὑπερουράνιον τόπον οὐδεὶς μὲν τῶν άνθρῶπων τῶν ἐν τῆι ποιήσει ἀξίως ὑμνήσει, μόνος δὲ ὁ Ἀπόλλων καὶ ὁ τῶν Μουσῶν χορός).. Cf. frr. 99. 107. 9]. (81) Procl. in Πυθαγόρειοι ἔλεγον ἐν διχῶς, άλλως μὲν πρὸ γὰρ αἰθερία ἦ σελήνη·
σαφῶς·

Plat. Tim. 32h (Π 48, 15 Diehl) οἱ δὲ τῶι οὐρανῶι θεωρεῖσθαι τοῖ στοιχεῖα ἡλίου, άλλως dà μετά ἥλιον. γῆ μὲν τοῦτο μὲν οὖν καὶ ὁ θεολόγος εἴρηκε

μήσατο τ’1 ἄλλην γαῖαν2 οἷπείριτον. ἥν τε σελήνην άθάνατοι κλήιζουσιν, ἐπιχθόνιοι δέ τε μήνην, ἢ πόλλ’ οὔρε’ ἔχει, πόλλ’ ἄστεα, πολλοὶ μέλεθρα.3
Orphie. c011. Kern. 11

162

IEPOI ΛοΓοΙ EN ΡΑΨῺΙΛῙΑΙΣ KA' 1 μήσατο δ’ Q. 2 αἶαν δ’ ἄλλην γαῖαν Μ, αἶαν ἄλλην Ρ.
z

91—94 3 μέλα-

θρα P. Vs. 1. 2 praebet Procl. etiam in Tim. 40 b. c (III 142, 12 Diehl) incîpiens μήσατο δ’ sicut supra. Q.

Cf. eundem in Tim. 36d (Π 282, 11 Diehl) καὶ τῶν θεολόγων την σελήνην καλούντων γῆν διοὶ τὴν τῆς γῆς ταύτης οἰκειότητα πρὸς αὐτήν· κοινὸν γοῦν αὐτοῖς τὸ ἀποκρύπτειν τὸ
φῶς et 40 e (III 172, 20 Diehl). Herm. IX; Lob. I 499; Kern De Theogon. 53; Susemihl Ind. XV; Holwerda 308; Tannery Rev. philolog. XXI 1897, 191; Zeller Zez'tschr. wissensch. Theologz'e XLII 1899, 235 = ΚΖ. Schr. ΙΙ 155; Ῥ. Capelle De luna stellis lacteo orbe animarum sedibus

Diss. Hal. 1917, 3 n. 1. Cf. fr. 22 et Plutarch. De Is. et Osir. 367 c. d οἱ δὲ τοῖσδε τοῖς φυσικοῖς καὶ τῶν ἀπ’ ἀστρολογίας μαθηματικῶν ἔνια μειγνύντες Ίυφῶνα μὲν οἴονται τὸν ἡλιακὸν κόσμον, Ὄσιριν δὲ τὸν σεληνιακὸν λέγεσθαι. τήν μὲν γὰρ σελήνην γόνιμον τὸ φῶς καὶ
ὑγροποιὸν ἔχουσαν εὐμενῆ καὶ γοναῖς ζῶιων καὶ φυτῶν εἶναι

βλαστήσεσιν’ τὸν δ’ ἥλιον κτλ.
92. (82) Procl. in Plat. Tim. 38 c (ΙΙΙ 56, 4 Diehl) διὸ καὶ

ὥσπερ τὸν ἥλιον κατά ὥραν καὶ κατά ζῶιδιον εἰρήκασιν ἀμείβειν τοῖς μορφάς, οὕτω καὶ τήν σελήνην κατά ἑκάστην ἡμέραν, ὄφρ’ ἐν μηνὶ τρέπηι ὅπερ [ὁ del. Diehl] ἥλιος εἰς ἐνιαυτόν, ῶς φησιν ὁ θεολόγος (cf. in Tim. 220 [I 107, 29 Diehl] οὕτω γὰρ οἵ τε μῦθοί φασιν οἱ παρ’ Ἕλλησιν, ἤ τε τῶν Αἰγυπτίων ἐνδείκνυται παρά Ι 107 Dïehlâoatg [καὶ del. Diehl] περὶ ἡλίου λέγουσα μυστικῶς ῶς διαφόρους ἐν τοῖς ζωιδίοις ἀμείβοντος μορφάς et
Iamblich. De myster. VII 3 p. 253 Parth.). Procl. in Plat. Rempubl.

Π 58,10 Kr. καὶ ὁ ὅλος ἐνιαυσιαῖος κύκλος διήιρηται εἰς αὔξησιν καὶ μείωσιν· διὸ καὶ ὁ μηνιαῑος τῆς σελήνης κύκλος ἐνεικονίζεσθαι λέγεται τὸν ἐνιαύσιον τοῦ ἡλίου δρόμον· καὶ ὅ γε Ὀ. έν τῶι μηνὶ τρέπειν αὐτήν φησιν, ὅπερ ἥλιος ἐν ἐνιαυτῶι, τὸ (Schoell] τοὶ cod.) ἀνάλογον ἐπ’ ἀμφοῖν θεώμενος. Lob. I 499. 93. (81) Procl. in Plat. Tim. 40e (ΙΙΙ 172, 20 Diehl) καὶ γὰρ οὐρανίαν γῆν ([Taylor, καὶ codd.) ζτὴν σελήνην Ὀ. προσηγόρευσε.

γῆ αἰθερία ἡ σελήνη fr. 91.
94. (77) Procl. in Plat. Tim. 22 e (I 123, 2 Diehl) καὶ γάρ οὐ μόνον οἱ μαθηματικοὶ λέγουσι περὶ τοῦ μὴ πᾶν κλίμα γῆς

ἀνθρώπους ἔχειν, ἀλλά καὶ Ὀ. οὑτωσὶ διορίζων

94—97

ÎEPOI ΛοΓοΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΛΙΑΙΣ KA’

163

διώρισε δ’ άνθρῶποισι χωρὶς ἄπ’ άθανάτων ναίειν ἕδος, ἧι μέσος ἄξων ἠελίου τρέπεται ποτινεύμενος1 οὔτε τι λίην ψυχρὸς ὑπὲρ κεφαλῆς οὔτ’ ἔμπυρος, άλλά μεσηγύς.
1 δινεύμενος sive δινευμένου Herwerd. Herm. V 1871, 141 collato fr. ap.
Macrob. Sat. I 18 p. 105, 17 Eyss.2 (v. infra s. ΒΑΚΧΙΚΑ).

Herm. XIX p. 480; Lob. I 497; Holwerda 309; Zeller Zez'tschr.

wissensch. Theol. XLII 1899, 235 = K l. Schr. ΙΙ 155. 95. (83) Procl. in Plat. Tim. 21(1 (I 94, 13 Diehl) οὕτω γάρ καὶ παρ’ Ὀρφεῖ τά τῆς φύσεως ἔργα κλυτά προσαγορεύεται·
καὶ φύσεως κλυτά ἔργα μένει1 καὶ άπείριτος αἰῶν.
1 μένηι Lob.

Herm. XIX; Lob. I 500.

N

96. (79) Procl. in Plat. Tim. 410 (ΙΠ 227, 31 Diehl) τοῦτον (86.(Ί1λιον) γὰρ ἐπέστησε τοῖς ὅλοις ὁ δημιουργός (se. Φάνης)· καὶ φύλακ’ αὐτὸν ἔτευξε κέλευσέ τε πᾶσιν άνάσσειν, ῶς φησιν Ὀ.
Herm. XXV p. 485; Lob. I 497; Holwerda 308 contra quem ad Iovem versum referentem affero Procl. in Tim. 28 c (I 306, 10

Diehl) τούτους οὖν τοῦς τρεῖς νόας καὶ δημιουργοὺς ὑποτίθεται (se. Ἀμέλιος) καὶ τοὺς παρά τῶι Πλάτωνι (Tim. 40 e) τρεῖς βασιλέας καὶ τοὺς παρ’ Ὀρφεῖ τρεῖς, Φάνητά καὶ Οὐρανὸν καὶ Κρόνον, καὶ ὁ μάλιστα, παρ’ αῦτῶι δημιουργὸς ὁ Φάνης ἐστίν et in Tim. 30 a (I 390, 6 Dièhl) ὁ δέ γε Πλάτων Ὀρφεῖ συνεπόμενος ἐν τῶι δημιουργῶι πρῶτον εἶναί φησι τὴν τάξιν καὶ τὸ πρὸ τῶν μερῶν ὅλον. 97. (84) Procl. in Plat. Tim. (I 312, 5 Diehl) κρεῖττον δὲ τοῦ ποιητικοῦ τὸ πατρικόν· διόπερ ἐν τοῖς μέσοις, εἰ καὶ ἄμφω καθ’ ἑκάτερον, ἄλλά μᾶλλον μὲν πατὴρ ὁ πρότερος· ἔστι γὰρ πέρας τοῦ πατρικοῦ βυθοῦ (Kroll De orac. Chald. 18) καὶ ἦ πηγὴ τῶν νοερῶν· μᾶλλον δὲ ποιητὴς ὁ δεύτερος· ἔστι γὰρ
μονὰς τῆς ὅλης δημιουργίας. ὅθεν, οἶμαι, καὶ ἐκεῖνος μὲν

καλεῖται Μῆτις, οὗτος δὲ Μητιέτης, καὶ ὁρᾶται μὲν ἐκεῖνος,
ὁρᾶι δὲ οὗτος, καὶ καταπίνεται μὲν ἐκεῖνος, ἐμφορεῖται δὲ οὗτος

τῆς ἐκείνου δυνάμεως, καὶ ὅπερ ἐκεῖνος ἐν τοῖς νοητοῖς, τοῦτο οὗτος ἐν τοῖς νοεροῖς ἐστι’ πέρας γὰρ ὃ μὲν τῶν νοητῶν, ὃ δὲ τῶν νοερῶν ἐστι θεῶν’ καὶ περὶ ἐκείνου μέν φησιν Ὀ.· ταῦτα πατὴρ ποίησε κατὰ σπέος ἠεροειδές.
11*

164

IEPOI AOFOI EN ΡΑΨᾩΙΛΙΑΙΣ 1M

97—98

Herm. VI vs. 1; Lob. Ι 501; Kern De Theogon. 15. 105; Holwerda 310; Dieterich Nekyz'a? 159 n. 1.

Cf. Or. Chald. ταῦτα πατὴρ ἐνόησε, βροτὸς δέ οἱ έψύχωτο
Kroll De orac. Chald. 46. Dieterich 1.1. confert Hymn. XIII

Κρόνου VS. 5 αἰῶνος Κρόνε παγγενέτωρ.

Ad κατά σπέος expli-

candum Pherecydis μυχούς iam affert Lob. I 501 n. d. v. Kern De Theogon. 105.

98. (73) Procl. in Plat. Tim. 31 a (I 450, 22 Diehl) ὁ δέ γε Φάνης μόνος τε πρόεισι καὶ ὁ αύτός άνυμνεῐται θῆλυς καὶ γενέτωρ (fr. 81),,παράγει δὲ τοῖς Νύκτας, καὶ τῆι μέσηι σύνεστιν ὥς πατήρ· αὐτὸς ἑῆς γάρ 1 παιδὸς άφείλετο κούριονῖ ἄνθος.
1· ἑῆς γὰρ Gesn.] γὰρ ἑῆς codd., παιδὸς γὰρ Diehl; αὐτῆς γὰρ τεῆς
Damasc. 2 κούριμον CM et Damasc.; v. infra p. 165; correxit Herm.

Damasc. De princ. 244 (Il 115, 24 Rue.) καὶ μὴν πρὸς τὸ τέταρτον άπαντῆσαι ράιδιον ὅτι μετα την νοητήν καὶ άδιάκριτον ἕνωσιν ἔδει τινά προβληθῆναι διωρισμένην διάκρισιν τῶν προϊόντων ἤν εἰσῆγεν ὁ άριθμός καὶ μετοέ ταύτην φανῆναί τινα διοριζομένων συνέχειαν, ούκ άφανίζουσαν τήν πρόοδον ώς ἡ ἕνωσις, ἄλλα συνεχίζουσαν καὶ εἰς συναφήν τὴν πρὸς ἄλληλα συνάγουσαν τά διακριθέντα, ἵνα καὶ ἐν τῆι Ι “6 Rue- διακρίσει ἡνωμένα πως φαίνηται’ καὶ τοῦτο μὲν άρρενωπόν, οὖς ἐν διακρίσει’ πρὸ τούτου δέ, τὸ θῆλυ, ού τοῦ ἄρρενος τούτου θῆλυ ὄν, άλλοί τοῦ νοητοῦ ἄρρενος καὶ πατρός· αὐτῆς γάρ τεῆς παιδὸς άφεὶλετο κούριμον ἄνθος·
καὶ δια τοῦτο εἰς ἄλλην διακόσμησιν προάγει τά ἐκείνου γεννή-

ματα, ώς ἡ Γῆ τὰ τοῦ Οὐρανοῦ καὶ ἡ Ῥέα τά (τοῦ add. Rue.) Κρόνου καὶ (Ἡρα τοὶ τοῦ Διός, ibidem 202 (ΙΙ 84, 28 Rue. cf. Add. 385) διὸ καὶ παρ’ Ὀρφεῖ τοὶ μὲν ἄλλα γένη ἐκ,μητρὸς καὶ πατρός, ἡ δὲ προότη τῶν μητέρων1 άπὸ μόνου τοῦ πατρὸς πρόεισιν ὥς οἷπὸ μονάδος μονάς, ibidem 209 (ΙΙ 92, 22 Rue. cf. 95, 12) ἔτι δὲ Ὀ. ὥς ἄρρενι τῶι Φάνητι συνοικίζει τήν Νύκτα·
ἔτι δὲ καὶ τὰ λόγια (πατρικάς δυνάμεις’ άποκαλεῖ τοὶς ἴυγγας

(Kroll De orac. Chald. 40). άλλοέ μὴν ἔχειν καὶ πατρικὸν αύτὰς οἱ θεοὶ διδάσκουσιν, ὥσπερ καὶ Ὀ., εἴπερ βασιλεύει μόνη θηλεὶων ἦ Νύξ· καὶ βασιλεύει πάντων γενῶν οὐκ ἄν εἰ μή τι καὶ άρρενωπὸν εἶχεν καθ’ ἑαυτὴν καὶ ταύτηι συνετάττετο τοῖς ἄρρεσι βασιλεῦσιν· ούδαμοῦ γὰρ ἡγεῖται τὸ θῆλυ, ἧι θῆλυ.
1 ἡμετέρων M; μητέρων Kem Herm. XXIII 1888, 484 n. VIII cf. Ruelle
Add. 385.

98—99

IEPOI ΛοΓοΙ ΕΝ ΡΑΨῼΙΑΙΑΙΣ KA'

165

Herm. VIII vs. 16; Lob. Ι 493; Kern De Theogon. 16. 43.

Cf. versum in Schol. V et Eustath. ad Iliad. N 433 ὄφελλε
δὲ κούριον ἄνθος et Argonaut. 1339 καὶ τότε παρθενίης νοσφίζετο κούριον άνθος αἰνόγαμος Μήδεια δυσαινήτοις ὑμεναίοις.

99. (60) Herm. in Plat. Phaedr. 247d p. 154, 15 Couvr. ού μάτην δὲ ούδὲ τά τρία ταῦτα ὀνόματα παρέλαβεν, αὐτήν δικαιοσύνην, αύτήν σωφροσύνην, αὐτὴν ἐπιστήμην. τριῶν γάρ παραδεδομένων1 Νυκτῶν παρ’ Ὀρφεῖ, τῆς μὲν ἐν ταύτῶιῖ μενούσης τῆς πρῶτης, τῆς δὲ τρίτης ἔξω προελθούσης, τῆς δὲ3 μέσης τούτων, τήν μὲν πρωτην μαντεύειν (f1: 103) φησίν, ὅ ἐστι τῆς ἐπιστήμης, τήν δὲ μέσην αἰδοίαν4 καλεῖ, ὅ ἐστι τῆςὸ σωφροσύνης, τὴν δὲ τρίτην άποτίκτειν φησὶ τὴν Δικαιοσύνην.
Neoplatonicorum nugae extant etiam ap. Procl. in Plat. Tim.

39 b. c. (1 (ΙΙΙ 88,18 Diehl) καὶ γάρ τῆς νυκτὸς καὶ τῆς ἡμέρας τάξεις πολλαί, νοηταὶ καὶ νοεραὶ καὶ ὑπερκόσμιοι καὶ ούράνιοι καὶ ὑπὸ σελήνην, ῶς καὶ ἦ Ὀρφικὴ διδάσκει θεολογία, καὶ αἱ μὲν πρὸ τῆς δημιουργίας, αἳ δὲ ἐν αύτῆι περιεχόμεναι, αἳ δὲ ἄπ’ αύτῆς προϊοῦσαι, καὶ ai‘μὲν άφανεῖς, αἳ δὲ ἐμφανεῖς, ἐπεὶ καὶ ὁ μὴν καὶ ὁ ἐνιαυτὸς ἄλλος μὲν ὁ άφανὴς καὶ ὁ μπρητικός καὶ συνοχικός καὶ τελεσιουργὸς τῶν νοερῶν τε καὶ σωματικῶν περιόδων, ἄλλος δὲ ὁ ἐμφανής, ὃς περάτωσίς ἐστι καὶ μέτρον τῆς ἡλιακῆς περιπολήσεως et Damasc. De princ. 192 (ΙΙ 69, 20 Rue. cf. Add. 385) ούδὲ ἄρα ἡ ἑτερότης αὐτή άνούσιος’ καθ’ ἑαυτὴν δὲ ὑφεστῶσα, οὕτω καὶ ἐν τοῖς ἄκροις ὁρᾶται καί πως ἐν τῶι ἑνὶ κατὰ τὴν αἰτιῶδηι προβολήν· πάντα γάρ ἦν ἐν άλλήλοις ἰδίως· ἔτι δὲ προϋπάρχει καὶ ἐν τοῖς νοητοῖς ἡ ἑτερότης κρύφιος. ἐκεῖθεν οῦν εἰς τάσδε τὰς μονάδας μερίζεται κατὰ τὴν προϊοῦσαν μέθεξιν οἷπό τῶν προτέρων εἰς τὰ δεύτερα. ἐπεὶ καὶ τόδε εἰπών τις ού πόρρω βαλεῖ τῆς θεολόγον συνηθείας, ὅτι αἱ
τρεῖς ὁμοταγεῖς πῶς εἰσιν κατὰ τὴν τριάδα συνυποστᾶσαι, καὶ

ῶς (καὶ πῶς M., corr. Ruelle.) ἐν μιᾶι τριάδι, ἦ μὲν πρῶτη ἐστίν, ἦ δὲ μέση, ἦ δὲ τρίτη. καὶ οὐδὲν θαυμαστὸν άντιμεταδιδόναι άλλήλαις αὐτάς τῶν οἰκείων ἰδιωμάτων. άλλ) ἔτι γὰρ πρὸς τοῖς εἰρημένοις, αἱ τρεῖς αὗται μονάδες ai ἴυγγές (cf. Kroll De orac. Chald. 39) εἰσι καὶ ai νύκτες ai τρεῖς. οὐκοῦν ἦ μὲν πρῶτη πατρική ἐστιν καὶ τῶι πατρὶ σύνεστιν, ἦ δὲ γονιμωτάτη καὶ
κατά τὴν δύναμιν τῆς τριάδος ἑστῶσα, ἡ δὲ ῶς νοῦς τῆς τριάδος

καὶ ἤδη συντεταγμένη τοῖς πολλοῖς θεοῖς. καὶ ἡ μέση ἄρα τελεία φύσις ἐστὶ τῶι διακριτικῶι μάλιστα χαίρουσα” αὕτη δὲ ἦν ἡ ἑτερότης.

166. ἐν αὓτῶι Ab.

IEPOI AOPOI EN ΡΑΨΩΙΑΙΑΙΣ ΚΔ
1 παραδεδομένων codd., παραδιδομένων Ast.

99—101

2 ἐν ταύτῶι Couvr.,

3 δὲ om. Gesn.

4 αἰδοίην Gesn.

5 τῆς om. ΑΙ).

Herm. 506 11.8; Lob. I 502; Schuster 22; Kern Dez Theogon. 6; Holwerda 311.

100. Damasc. De princ. 213 (ΙΙ 95, 6 Rue.) διὰ τοῦτο καὶ Ὁ. Νύκτα αὐτὴν (se. τήνδε τὴν διακόσμησιν) προσηγόρευσεν ῶς ὑπὲρ (ὐπόἶ) Rue.) τήν ἐμφανῆ τοῦ οὐρανοῦ ἐκείνου μαρμαρυγήν. ἴσως δὲ καὶ ότι τῆς νυκτὸς ὁ κῶνος εἰς ὀξυ λήγει,

καθάπερ καὶ αὕτη εἰς τὸ άμερέστατον άποκορυφοῦται τῆς νοερᾶς οὐσίας.’ μαρμαρυγή vox Orphica? Cf. Hymn. VII 10 de stellis αὐγάζοντες άεὶ Νυκτὸς ζοφοειδέα πέπλον, μαρμαρυγαῖς στίλβοντες. κῶνον astronomice intellegendum esse monuit Dielesius apud Kernium Herm. XXIII 1888, 485 n. XII c011. Cleomed. Cycl.

theor. p. 139 Bake: ἡ οὖν γῆ φωτιζομένη ὑπ’ αὐτοῦ (se. ἡλίου) σκιάν άποπέμπει άναγκαίως καθάπερ καὶ ἄλλα ὁπόσα φωτίζεται
τῶν στερεῶν σωμάτων· αὕτη τοίνυν κωνοειδῶς σχηματιζομένη

ὅλον μὲν οὐκ ἐπιλαμβάνει τὸν ζωιδιακόν οὐδὲ παντὶ τῶι πλάτει αὐτοῦ συμπαρεκτείνεται διὰ τὸ εἷς ὀξυ άποκορυφοῦσθαι. 101. (86) Procl. in Plat. Cratyl. 396b (54, 21 Pasqu.) ἦ ὅτι τῆς βασιλικῆς τῶν θεῶν σειρᾶς οἷρχομένης μὲν άπὸ Φάνητος, καταντῶσης δ’ εἰς τὸν δεσπότην ἡμῶν τὸν Διόνυσον καὶ τὸ αὐτὸ σκῆπτρον ἄνωθεν ἄχρι τῆς ἐσχάτης βασιλείας προαγούσης, μόνος ὁ Κρόνος, τὴν τετάρτην βασιλικὴν τάξιν κληρωσάμενος, παρὰ πάντας τούς ἄλλους ὑβριστικῶς δοκεῖ κατά τὰ μυθικὸν πρόσχημα προσδέχεσθαι καὶ ἐκ τοῦ Οὖρανοῦ τό σκῆπτρον καὶ μεταδιδόναι τῶι Διί· καὶ γὰρ ἦ Νὺξ παρ’ ἑκόντος αὖτό λαμβάνει τοῦ Φάνητος· Ι 55 Pàsqu' σκῆπτρον δ’ οἷριδείκετον εἷο χέρεσσιν1 θῆκεῖ θεᾶς Νυκτός, (ἵν’ Ξέχηι)3 βασιληίδα τιμήν. καὶ ὁ Οὐρανὸς παρα τῆς Νυκτὸς ἑκούσης ὑποδέχεται τὴν ἐπικράτειαν τῶν ὅλων.’
1 εἶο χέρεσσιν (χέρεσιν) codd.] εἰνὶ χέρεσσιν Platt Joum. phil. Lond. XXVI 1899, 230. 2 θῆκε Lob., ἔθηκε codd. 3 (ἶν’ ε’χηι) add. Lob., (ἱερῆς) add. Werfer.

Lob. I 502; Zeller Ι6 123.

Ad vs. 2 cf. Hesiod. Theogon. 461 ἵνα μή τις ἅγαυῶν Οὐρανιώνων ἄλλος ἐν ἀθανάτοισιν ἔχοι βασιληίδα τιμήν.

102—104

IEPOI ΛοΓοι EN ΡΑΨᾩΙΛΙΑΙΣ ΚΔ

167

102. (87) Alexand. Aphrod. in_ Aristot. Metaph. N 4 p. 1091 b 4 (821, 19 Hayd.) μεθ’ ὂν (sc. Ἠρικεπαῖον fr. 107) Νύξ · σκῆπτρον ἔχουσ) ἐν χερσὶν ἀριπρεπὲς Ἠρικεπαίου.1
Eundem versum omisso άριπρεπὲς habet Syrian. in eundem

Aristot. loc. p. 182, 15 Kr. fr. 107.
1 ἧρισκεπαίου Syrian.] Ἠρικαπαίου Alex.

103. (88) Herm. in Plat. _Phaedr. 247 c p. 147, 20 Couvr. ὁ γάρ τοι Ὀρφεὺς περὶ τῆς Νυκτὸς λέγων ίθεοῖν γὰρ ἔχει,1
φησὶ...’2 καὶ

μαντοσύνην δ’ οἱ3 δῶκεν ἔχειν ἀψευδέα πάντηι.4 καὶ αὕτη λέγεται μαντεύειν τοῖς θεοῖς.
1 ὲᾉςει codd., ἄρχει Kern Herm. XXIII 1888, 484 n. 1. 2 φησὶ (βασιληίδα τιμήν) Ab. 3 δὲ οἱ codd., δὲ del. ΑΙ). 4 πάντων Hermias infra.

Eundem versum laudat idem 150, 9 ὁ δὲ Πλάτων ὅπερ μὲν εὗρε καταφατικῶς ὑπὸ τοῦ θεολόγου ῥηθέν, τοῦτο αὐτὸς ἀποφατικῶς προηνέγκατο — ὃ γάρ ἐκεῖνος Νύκτα εἶπε, τοῦτο οὗτος ἀχρώματον -, ὅ δὲ ἐκεῖνος ἀποφατικῶς ἀψευδέα (secl. Couvr.) εἰπών’ μαντοσύνην.. πάντων, τοῦτο οὕτως καταφατικῶς εἷπε ίπερὶ ἤν τὸ τῆς άληθοῦς ἐπιστήμης γένος, οὐσία ὄντως οὖσα) et 151, 5 ού τὴν κατά συμφωνίαν ἀλήθειαν λέγει, ἀλλ’ ἥτις σύνδρομον ἔχει τῶι ἀληθεῖ τὸ εἶναι αὐτῆς καὶ τὴν ούσὶαν, καὶ τοῦτο ἔστιν αὐτῆς τὸ εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἢ ὅπερ καὶ ὁ θεολόγος εἷπε· μαντοσύνην δέ οἱ δῶκεν (ἔχειν) ἀψευδέα πάντων. Herm. 506 n. 6; Lob. I 502; Ninck Bedeutung des Wassers Philolog. Suppl. XIV 1921, 64 n. 3. 104. (72) Procl. in Plat. Tim. E prooem. III 169, 15

Diehl ἔνιοι μὲν οὖν φασιν, ὅτι τοὺς μὲν ἀνὰ λόγον τοῖς δύο
βασιλεῦσιν ἐν ούρανῶι καταλέλοιπε ζητεῖν, Φάνητιι λέγω καὶ Νυκτὶ· δεῖ γάρ τοὺς2 ἐν ὖπερτὲραι τάξει ποιεῖν καὶ ἐν τοῖς ἐγκοσμίοις, διότι δή καὶ πρὸ τοῦ κόσμου τῶν νοεροὸν ἡγοῦνται θεῶν, ἐν τῶι αδύτωι διαιωνίως ἱδρυμένοι, καθά φησιν Ὀ., αὐτοῦ τοῦ Φάνητος, τήν κρύφιον αὐτῶν τάξιν καὶ ἀνέκφαντον ἐκεῖνος ἄδυτον ἀποκαλῶν. εἴτε οὖν τὴν ταύτοῦ περιφορὰν καὶ τὴν θατέρου τάττειν (ἐθέλοι τις>3 εἰς τὴν τούτων ἀναλογίαν ὠς ἄρρεν καὶ θῆλυ καὶ πατρικὸν καὶ γεννητικόν, οὐκ ἄν ἁμαρτάνοι
τῆς ἀληθείας, εἴτε ἥλιον καὶ σελήνην ὥς ἐν τοῖς πλανωμένοις

ἀντιθέτους ὁ μὲν ἥλιος τὴν ὁμοιότητα (τήν) πρὸς τὸν Φάνητα δια<σα5σει, ἦ δὲ) σελήνη τὴν πρὸς τὴν Νύκτα. (εἰ δὲ τοῦτο)

168

ΙΕΡΟΙ ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

104-105

ἀληθές, ῶς ἐμοὶ δοκεῖ, (τὸν ἑ’ν)α τῶν ὅλων δημιουργὸν (ἀντὶ λόΙ170 ΒῙΘῙΙΙγ)ον ἱδρύσας τῶι πατρὶ (τῶι) Φάνητι νοερόν4... καὶ αὐτόν -— καὶ γὰρ... ταύτης ἐστι τῶν κόσμων... ποιεῖν ὁ θεολόγος,5 ῶσπερ οὗτος τοῦ τε Οὐρανοῦ καὶ τῆς Γῆς -· τὸν δὲ κρατῆρα τὸν ζῶιογόνον τῆι Νυκτὶ τῆι πᾶσαν ἐκ τῶν ἀφανῶν παραγούσηι ζωὴν μετά τοῦ Φάνητος, ῶς καὶ ὁ κρατὴρ πᾶσαν λοχεύει τοῖς έν τῶι κόσμιοι ψυχήν· βέλτιον γὰρ ἄμφω πρὸ τοῦ κόσμου νοεῖν καὶ τὸν μὲν δημιουργὸν αὐτὸν ἀνὰ λόγον

τῶι Φάνητι τάττειν, ἐπειδη καὶ πρὸς αὐτὸν ἀφομοιοῦσθαι
λέγεται κατα τὴν ποίησιν τῶν ὅλων, τὴν δὲ συνεζευγμένην
αύτῶι καὶ γεννητικὴν τῶν ὅλων δύναμιν τῆι Νυκτὶ ἀφανῶς

τὰ πάντα ἐκ τοῦ πατρὸς προαγούσηι, μετὰ δὲ τούτους τὰς λοιπας παραδιδόναι βασιλείας διακεκοσμημένας ἀν“λόγον ταῖς νοεραῖς. καὶ εἰ καὶ αύτὸ τοῦτο ζητοίημεν, διὰ τί μὴ καὶ τας δύο διαρρήδην βασιλείας ἔλαβεν ἀνὰ λόγον, προσεχέστερόν ἐστι λέγειν, ότι καὶ ἕκείνουςθ μὲν ἡ Ὀρφέως εἶχε παράδοσις...

δι’ οὗ τὴν Οὐρανοῦ πρῶτην καὶ Γῆς έξυμνεῖ βασιλείαν, συνηθεστέρα τοῖς Ἕλλησιν οὖσα, καθάπερ καὶ αὐτὸς ἐν τῶι Κρατύλῶι (3960) λέγει.......
1 an (τῶι πρώτωι) Φάνητιὲ Diehl.
3 add. Diehl. 4 νοερὸν (ἀποδείξει) Diehl.

2 τούς Kroll; αὐτοὺς codd.
5 καὶ γὰρ (ἐκ τῆς συστοιχίας)

ταύτης ἔστι (τὴν vel τὸν) τῶν κόσμων (ἀπογέννησιν vel ἀριθμὸν) ποιεῖν,
<φησὶν> ὁ θ. temptat Diehl; aliter Kroll: καὶ γὰρ (ἐκεῖνος τῆς φαινομένης)

τ. ἐ. τ. κ. (γενέσεως αἴτιος· καὶ γὰρ... εἴωθε).

6 ἐκείναςὲ Diehl.

Procl. in Plat. Parm. 134 c p. 965, 10 Cous.2 ἐπὶ δὲ τούτων νοητῶν εἰδῶν ἀληθὲς καὶ τὸ μὴ (πρὸς ἡμᾶς αὐτὰ τῆν δύναμιν ἔχειν, μηδὲ ἡμᾶς πρὸς ἐκεῖνα’· καὶ γὰρ ἡμῖν ἄγνωστά ἐστι καὶ ὑπὲρ τὴν ἡμετέραν ἵδρυται νόησιν, ἐν τῶι ἀδύτωι κεκρυμμένα τοῦ πατρός, καὶ ῶς φησιν ὁ θεολόγος, μόνηι γνῶριμα
τῆι προσεχῶς μετὰ ταῦτα τάξει τῶν θεῶν.

Lob. I 494. Ad κρατήρ cf. infra s. ΚΡΑΤΗΡΕΣ De ἀδύτιοι V. fr. 105. 105. (109. 110) Herm. in Plat. Phaedr. 248c p. 161, 15 Couvr. ἡ δὲ Ἀδράστεια μία ἐστὶ καὶ αὕτη θεὸς τῶν μενουσῶν ἒν τῆι Νυκτί, γενομένη1 ἐκ,Μελίσσου καὶ Ἀμαλθείας. ὁ μὲν οὖν Μέλισσος κατά τὴν ἐπιμέλειαν τῶν δευτέρων καὶ πρόνοιαν εἴληπται· ἦ δὲ Ἀμάλθεια κατά τὸ ἀκλινῖες καὶ μη μαλθάσσεσθαι. ἐκ τῆς οὖν προνοίας τῆς ἀκλινοῦς γέγονεν ἦ Ἀδράστεια, ἥτις ἀδελφή ἐστι τῆς Ἴδης· a’Ἱδηῖ τ’ εύειδης καὶ ὁμόσπορος Ἀδρήστεια,3

105

IEPOI ΛοΓοι EN ΡΑΨῼΙΛΙΑΙΣ ΚΔ’

169

ἦ πάντων ὁμοῦ τῶν νόμων τῶν τε ἐγκοσμίιον καὶ ὑπερκοσμίιον, τῶν τε εἱμαρμένων καὶ διίὶον —— εἰσὶ γὰρ καὶ δΐιοι νόμοι καὶ κρόνιοι, θεῖοί τε4 καὶ ὑπερκόσμιοι καὶ ἐγκόσμιοι -——, ἡ πάντων οὖν τούτων τοὶ μέτρα5 ἑνιαίως ἐν ἑαυτῆι συλλαβοῦσα καὶ συνέχουσα. αὕτη ἐστὶν ἡ θεὸς Ἀδράστεια διοῖ Ι 162 00““; τοῦτο κεκλημένη διά τὸ τὰ ὑπ’ αὐτῆς τεθέντα καὶ νομοθετηθέντα ιῖναπόδραστα εἶναι’ διὸ καὶ πρὸ τοῦ ἄντρου τῆς Νυκτὸς ἠχεῖν λέγεται’ b παλάμηισι δὲ χάλκεα ῥόπτρα δῶκεν6 Ἀδρηστείαι.7 ἒν τοῖς προθύροις γάρ τοῦ ἄντρου τῆς Νυκτὸς ἠχεῖν λέγεται τοῖς κυμβάλοις, ἵνα πάντα αὐτῆςὸ τῶν νόμων κατήκοα γένηται. ἔνδον
μὲν γὰρ ἐν τῶι άδύτωι τῆς Νυκτὸς κάθηται ὁ Φάνης ἐν μέσωι

δὲ ἡ Νὺξ μαντεύουσα (V. fr. 103) τοῖς θεοῖς· ἡ δὲ Ἀδράστεια ἐν
τοῖς προθύροις πᾶσι νομοθετοῦσα τούς θείους θεσμούς. δια-

φέρει δὲ τῆς ἐκεῖ Δίκης ὥς νομοθετική δικαστικῆς· καὶ ἦ μὲν ἐκεῖ Δίκη θυγάτηρ λέγεται9 τοῦ Νόμου τοῦ ἐκεῖ’0 καὶ Εὕσεβεὶας, αὕτη δὲ ἡ Μ’ Ἀδράστεια ἐκ ΆῙελίσσου καὶ Ἀμαλθείας οὖσα περιεκτική ἐστι καὶ τοῦ Νόμου. αὗται δὴ καὶ λέγονται τρέφειν τὸν Δία ἐν τῶι ἄντρωι τῆς Νυκτὸς, ἄντικρυς τοῦ θεολόγου τοῦτο 12 λέγοντος ὃ καὶ Πλάτων περὶ αὐτοῦ φησι· καὶ γὰρ
δημιουργοῦντα καὶ αὐτὸν ποιεῖ καὶ διαθεσμοθετοῦντα. θεσμὸς δὲ ἐνδίδοται μὲν παρά τῆς Ἀδραστείας καὶ εἰς τούς θεούς —— ἡ γάρ ἐν αὐτοῖς τάξις ὑπὸ ταύτης ἐστὶ τῆς θεοῦ -, ἐνδίδοται δὲ

καὶ εἰς τούς ὀπαδοὺς τῶν θεῶν καὶ κοινῆι πᾶσι καὶ ἰδίαι ἑκάστωι.,
1 γενομένου Μ. 2 Eî'ôn vulgo, ‘fort. Ἴδη legendum’ Ab.; v. etiam
3 Ἀδράστεια Μ schol. 4 θεῖοι τε Ast, Wilamowitz Herm. LIV 1919, 60.

θεοί τε codd. 5 κέντρα Μ, in marg. Αι ut videtur, DE. 6 δῶκ’ Ἀ. v. Neustadt. 7 Ἀδραστείᾳ Μ; Ἀδραστείηι schol.; Ἀδρηστείηι Gesn. 8 τὰ αὖτῗς Μ; πάντα αὐτῆς Herm.; πάντα τὰ αὐτ. Ab.; v. Platt Journ. of phil. Lond. XXVI 1899, 230. 9 λέγεται εἶναι schol. 10 τοῦ ἐκεῖ Νόμου Μ, 11 αὕτη ἢ 0m. δὲ ΑΜ. 12 τοῦτο τοῦ θεολόγον Μ. Herm. 506 n. 9; Lob I 514. Perperam ego de hoc loco egi

Archaeolog. Jahrb. ΙΙΙ 1888, 235 (Brueckner LXII. Berl. Winckel—
mannsprogr. 1907, 17); refutavit Gruppe Suppl. 746; v. etiam Neustadt De Iove Cretico diss. Berol. 1906, 5. Vide fr. 152. Immensz’ spelunca aevz‘, quam cum incolis Claudian. De consul. Stilichon. ΙΙ 426 describit, forsitan Orphi-

corum antri Noctis imitatio est: Dieterich Nekyz’a2 159 n. 1.
Contradixît Wilamowitz in litteris ad Diet. datis ibidem p. XII.

De Claudiano Orphicorum imitatore v. supra test. nr. 226.

170

IEPOI ΛοΓοΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΑΙΑΙΣ ΚΔ

106—107

106. (99) Procl. in Plat. Cratyl. 404b p. 92, 9 Pasqu. ὅτι ἡ Δημήτηρ, ὥσπερ πᾶσαν ζωήν προχέει, οὕτως καὶ πᾶσαν τροφήν· ἔχει δὲ παράδειγμα τήν Νύκτα, - θεῶν γαρ τροφὸς οἶμβροσὶη Νὺξ λέγεται --, ἀλλ’ ἐκείνη μὲν νοητιῦς. Lob. I 501.
Sine auctore hoc fragmentum a Proclo allatum esse iure monuit L0b.; attamen Orphicum esse probant Proclus fr. 104

τὸν δὲ κρατῆρα τὸν ζωιογόνον τῆι Νυκτὶ τῆι πᾶσαν ἐκ τῶν ἀφανῶν παραγούσηι ζωὴν μετά τοῦ Φανητος et infra. fr. 129.
Sequitur ap. Procl. in Cratyl. fr. 91.

107. (85) De deorum regnis hi loci extant: Alexand. Aphrodis. in Aristot. Metaphys. Ν 1091 b4 (821, 5 Hayd.) εἰπών ὅτι τινὲς τῶν νῦν θεολόγων διαρρήδην ἅνακηρύττουσιν, ὅτι το οἶγαθόν καὶ ἄριστον ὕστερόν ἐστι τῆς τῶν ὄντων φύσεως, ἑπιφὲρει ὅτι παραπλησίως τούτοις περὶ τοῦ αγαθοῦ καὶ οἶρίστου

λέγουσι καὶ οἱ αρχαῖοι ποιηταί. αἰνίττεται δὲ τόν Ὀρφέα· καὶ οὗτος γάρ φησιν ὅτι τό ἀγαθον καὶ ἄριστον ὕστερόν ἐστι τῶν ἄλλων. ἐπεὶ γαρ τό βασιλεῦον καὶ κρατοῦν τῆς τῶν ἁπάντων
φύσεώς ἐστι τὸ αγαθόν καὶ ἄριστον, ὁ δὲ Ζεὺς βασιλεύει καὶ

κρατεῖ, ὁ Ζεὺς ἄρ’ ἐστὶ τὸ ἀγαθὸν καὶ ἄριστον. καὶ ἐπεὶ πρῶτον μὲν κατ’ Ὀρφεά τὸ Χάος γέγονεν, εἷθ’ ὃ Ὠκεανός, τρίτον Νύξ, τέταρτον ὃ Οὐρανός, εἶτ’ ἀθανάτων βασιλεῦς θεῶν ὁ Ζεύς, δῆλον ὅτι καὶ οὗτος τὸν Δία, ταύτὸν δ’ εἰπεῖν τὸ οἶγαθόν καὶ ἄριστον, ὕστερον νομίζει καὶ τοῦ Χαους καὶ τοῦ Ὠκεανοῦ καὶ τῆς Νυκτὸς καὶ τοῦ Ούρανοῦ, ἦτοι τοῦ κόσμου. ἄλλ’ οὗτοι μέν, φησίν, οἱ ποιηταὶ διὰ τὸ μεταβάλλειν καὶ ἄλλοτε ἄλλους ποιεῖν τοὺς ἄρχοντας τῶν ὄντων —— πρῶτον μὲν γὰρ ίβασίλευσε περίκλυτος Ἰ]Ῑρικεπαϊος’1 108) φησὶν ἡ ποίησις, μεθ’ ὃν Νὺξ (σκῆπτρον ἔχουσ’ ἒν χερσὶν ἅριπρεπὲς Ἠρικεπαίου (fr. 102) μεθ’ ἤν Οὐρανός, ίὃς πρῶτος βασίλευσε θεῶν μετὰ μητέρα Νύκτα (fr. 111) —, οὗτοι δὴ διὰ τό τοὺς ἄρχοντας μεταβάλλειν τὸ ἀγαθὸν καὶ ἄριστον ὕστερον ποιοῦσιν.
1 Ἠρικεπαῖος et Ἠρικεπαίου Brandis] -Ἠρικαπαΐος et Ἠρικαπαίου codd.
v. fr. 31 p. 103.

Alexandrum potissimum sequitur Syrian. in Aristot. Metaphys.

Ν p. 1091 b4 (182, 9 Kr.) οὐδὲ ταῦτα (κατὰ add. Lob.) τό ἀληθὲς ἱστόρηται περὶ τῶν θεολόγων· ἐκεῖνοι γαρ Νύκτα μὲν καὶ Οὐρανόν φασι βασιλεύειν καὶ πρὸ τούτων τὸν μέγιστον αύτοδν πατέρα· (τὸν τόθ’ι ἑλών διένειμε θεοῖς θνητοῖσὶ τε

107

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨῼΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

171

κόσμον, οὗ πρῶτος βασίλευσε περικλυτὸς ἸῙρικεπαῖος’2

(fr. 108) μεθ’ ὃν ἦ Νύξ (σκῆπτρον ἔχουσ’ ἐν χερσὶν (ἀριπρεπὲς>3 Ἠρικεπαίου’4 (fr. 102) μεθ’ ἣν ὁ Οὐρανός (ὃς πρῶτος βασίλευσε θεῶν μετά μητέρα Νύκτα’ (fr. 111). τὸ δὲ

Χάος ὑπὲρ τὴν τοῦ βασιλεύοντός ἐστι σχέσιν· τὸν δὲ Δία ού πρῶτον ἀλλὰ πέμπτον βασιλέα σαφῶς ὀνομάζουσιν οἱ πρὸς αὐτὸν παρά τῆς Νυκτὸς δοθέντες χρησμοί· (ἀθανάτωνὸ βασιλῆα θεῶν πέμπτον σε γενέσθαιῆ ἦ πρωτίστη οὖν ἀρχή καὶ παρ’ αὐτοῖς ἒν καὶ τάγαθόν, μεθ”ἤν ἦ δυὰς ἦ κρείττων τοῦ βασιλεύειν, Αἰθὴρ μὲν καὶ Χάοςὸ * * * κατὰ τόν Πυθαγόραν· εἶτα τὰ πρώτιστα καὶ κρύφια τῶν θεῶν γένη· ἐφ’ οἷς ὁ πρῶτος ἀναφανεὶς τῶν ὅλων πατὴρ καὶ βασιλεύς, ὅν δια
τοῦτο Φάνητα προσεῖπον. οὔτ’ οὖν οἱ ἄριστοι τῶν φιλοσόφων

ἀφίστανται τῶν θεολόγων οὔθ’ οἱ θεολόγοι τα δεύτερα δυνατώτερα καὶ ἀμείνω τῶν ἀρχηγικωτέρων φασὶν εἶναι, ἀλλὰ μία ἡ παρά πᾶσιν αὐτοῖς ἀλήθεια.
1 τὸν τόθ’ C; τοῖον Simpl. V. fr. 108, τοῦτό θ’ (sc. μέτρον) coni. Usen. 2 ἦρισκεπαῖος C. 3 άριπρεπὲς ex Alex. (fr. 102) add. Brandis. 4.ἤρισκεπαίου C. 5 ἀθανάτων Lob., ἀθάνατον C. 6 ‘post Χάος et Mare omtz'onem manifesta apparet et supplere satis probabiliter hiatum licet Αἰθήρ

μὲν καὶ Χάος κατ’ ἐκείνους (sive κατά τὸν Ὀρφέα sive κατά τούς θεολόγους mam’s), Πρωτεύς δὲ καὶ Χάος κατά τὸν Πυθ.’ Usen.

Procl. in Plat. Tim. prooem. E (ΙΙΙ 168, 15 Diehl) τίνες οὖν
αἱ Ὀρφικαὶ παραδόσεις, ἐπειδήπερ εἰς ταύτας ἀναφέρειν οἰόμεθα
χρῆναι την τοῦ Τιμαίου περὶ,θεῶν διδασκαλίαν,' θεῶν βασιλέας

παραδέδωκεν Ὀ. κατα τὸν τέλειον ἀριθμὸν τῶν ὅλων προεστηκότας Φάνητα Νύκτα Ούρανόν Κρόνον Δία Διόνυσον· πρῶτος γαρ ô Φάνης κατασκευάζει τὸ σκῆπτρον· καὶ πρῶτος βασίλευσε (βασιλεὺς codd.) περικλυτὸς Ἠρικεπαῖος (fr. 108)‘δευτέρα δὲ ἦ Νύξ, δεξαμένη παρὰ τοῦ πατρός, τρίτος δὲ (ὁ add.
Diehl) Ούρανὸς παρά τῆς Νυκτός, καὶ τέταρτος ὁ Κρόνος, βιασάμενος, ὥς φασι, τὸν πατέρα, καὶ πέμπτος ὁ Ζεύς, κρα-

τήσας τοῦ πατρός, καὶ’μετὰ τοῦτον ἕκτος ὁ Διόνυσος. οὗτοι, δη πάντες οἱ βασιλεῖς ἀνωθεν ἀπὸ τῶν νοητῶν καὶ νοερων ἀρξάμενοι θεῶν χωροῦσι δια τῶν μέσων τάξεων καὶ ἐς τὸν κόσμον, ἵνα καὶ τά, τῆιδε κοσμήσωσι· Φάνης γάρ ού μόνον ἐστὶν ἐν τοῖς νοητοῖς, ἀλλα καὶ ἐν τοῖς νοεροῖς, ἐν Ι 169 me“τῆι δημιουργικῆι τάξει καὶ ἐν τοῖς ύπερκοσμίοις καὶ τοῖς ἐγκοσμίοις, καὶ

Νὺξ καὶ Οὐρανὸς ὁμοίως· αἱ γαρ ἰδιότητες αὐτῶν δια πάντων χωροῦσι τῶν μέσων. αύτός δὲ ὁ μέγιστος Κρόνος ούχὶ καὶ πρὸ

172

IEPOI ΛοΓοι ΕΝ ΡΑΨῼΙΛΙΑΙΣ ΚΔ

107

τοῦ Διὸς τέτακται καὶ μετὰ τὴν Δίιον βασιλείαν, μετα τῶν ἄλλων

Ἠτάνων τήν Διονυσιακὴν μερίζων δημιουργίαν, καὶ ἄλλος μὲν ἐν τῶι ούρανῶι, ἄλλος δὲ ἐν τοῖς ὑπὸ σελήνην, καὶ ἐν μὲν τῆι
άπλανεῖ ἄλλος, ἐν δὲ ταῖς πλανωμέναις ἄλλος, καὶ Ζεύς ὁμοίως

καὶ Διόνυσος,· ταῦτα μὲν οὖν καὶ διαρρήδην εἴρηται τοῖς παλαιοῖς.
Cf. Schol. in Procl. Tim. 28 c = I 314, 28 (I 474 Diehl) πρῶ-

τος βασιλεὺς ὁ Φάνης· ὁ γάρ αίῶν καὶ ἡ πρῶτη τριάς ὑπὲρ την τοῦ βασιλέως εἰσὶ τάξιν. δεύτερος βασιλεὺς ἡ Νύξ, ἡ πρῶτη τῶν νοητῶν ἅμα καὶ νοερῶν τριάδων τριάς. τρίτος βασιλεὺς ὁ Ούρανός, ἡ δευτέρα τριὰς τῶν αύτῶν, (τῶν) νοητῶν ἅμα καὶ νοερῶν τριάδων. τέταρτος ὁ Αἰθήρ, ἡ τρίτη τῶν αὐτῶν
τριάς. πέμπτος ὁ Ζεύς et Procl. in Plat. Cratyl. 396 b. c

p. 59, 11 Pasqu. καὶ ἔστιν ὁ μὲν πρῶτος Φάνης, ὁ δὲ δεύτερος, ὁ καὶ κινούμενος καὶ ἑστηκῶς, Ούρανός, ὁ δὲ μόνον κινούμενος Κρόνος (cf. in Tim. 280 [I 306, 10 Diehl]) τούτους οὖν τούς τρεῖς νόας καὶ δημιουργούς ὑποτίθεται (se. Ἀμέλιος) καὶ τούς παρα Πλάτωνι (Tim. 40 e) τρεῖς βασιλέας καὶ τούς παρ’ Ὀρφεῖ τρεῖς, Φάνητα καὶ Οὐρανὸν καὶ Κρόνον, καὶ ὁ μάλιστα παρ’ αύτῶι δημιουργὸς ὁ Φάνης ἐστίν. Olympiodor. in Plat. Phaedon. 61 c p. 3, 9 Norv. ῶσπερ ὁ Ἐμπεδοκλῆς ἔλεγε τὸν νοητὸν καὶ τὸν αἰσθητὸν παρὰ μέρος
γίνεσθαι κόσμους,1 ούχ ὅτι ποτὲ μὲν οὗτος γίνεται, ποτὲ δέ ὀ

νοητός, άεὶ γὰρ εἰσίν, ἄλλ’ ὅτι ἡ ἡμετέρα ψυχὴ ποτὲ μὲν κατα νοητὸν ζῆι καὶ λέγεται τότε γίνεσθαι ὁ νοητὸς κόσμος, ποτε δὲ κατα αἰσθητὸν καὶ λέγεται ὁ αἰσθητὸς γίνεσθαι κόσμος, οὕτως καὶ παρά τῶι Ὀρφεῖ αἱ τέσσαρες βασιλεῖαι αὗται ού ποτὲ
μὲν εἰσί, ποτὲ δὲ οὔ, αλλ’ άεὶ μὲν εἰσί, αἰνίττονται δὲ τούς

διαφόρους βαθμοὺς τῶν ἀρετῶν, καθ’ οἳς ἡ ἡμετέρα ψυχὴ (ἐνεργεῖ)2 σύμβολα ἔχουσα πασῶν τῶν οἷρετῶν τῶν τε θεωρητικῶν καὶ καθαρτικῶν καὶ πολιτικῶν καὶ ἠθικῶν. ἢ γαρ κατα τὰς θεωρητικὰς ἐνεργεῖ, ῶν παράδειγμα ἦ τοῦ Οὐρανοῦ βασιλεία, ἵνα ἄνωθεν άρξῶμεθα· διὸ καὶ Ούρανὸς εἴρηται παρά τὸ τὰ ἄνω ὁρᾶν. ἢ καθαρτικῶς ζῆι, ἧς παράδειγμα ἡ Κρονία βασιλεία, διὸ καὶ Κρόνος εἴρηται, οἷον κορόνους3 τις ὢν διὰ τὸ ἑαυτὸν ὁρᾶν· διὸ καὶ καταπίνειν τά οἰκεῖα γεννήματα λέγεται, ῶς·αύτὸς πρὸς ἑαυτὸν ἐπιστρέφων. ἢ κατά τὰς πολιτικάς, ῶν
σύμβολον ἡ τοῦ Διὸς βασιλεία, διό καὶ δημιουργὸς ὁ Ζεύς,

ῶς περὶ τοὶ δεύτερα ἐνεργῶν. ἢ κατὰ τας ἠθικὰς καὶ φυσικὰς άρετάς, ῶν σύμβολον l 4N°W° ἡ τοῦ Διονύσου βασιλεία, διὸ καὶ, σπαράττεται, διότι ούκ άντακολουθοῦσιν άλλήλαις αἱ άρεταί,

107—108

IEPOI AOPOI EN ΡΑΨᾩΙΛΙΑΙΣ KA'

173

καὶ τάς σάρκας μασῶνται οἱ Τιτᾶνες, τῆς μασήσεως δηλούσης τὸν πολὺν μερισμόν, διότι τῶν τῆιδε ἔφορός ἐστιν, ἔνθα ὁ πολύς μερισμὸς διά τὸ έμόν καὶ τὸ σόν, καὶ ὑπὸ τῶν Τιτάνων σπαράττεται, τοῦ τὶ μερικόν δηλοῦντος· σπαράττεται δὲ τὸ καθόλου εἶδος ἐν τῆι γενέσει· μονάς δὲ Τιτάνων ὁ Διόνυσος.
λέγεται δὲ σπαράττεσθαι ὑπὸ τῆς γενέσεως, τῶν αἰτίων ταύτης

άκουόντων....... κατ’ ἐπιβουλήν δὲ τῆς (Ήρας, διότι κινήσεως ἔφορος ἦ θεὸς καὶ προόδου V. etiam antea 2, 21 NorV.
1 τούτους Μ.
νους Μ.

2 ἐνεργεῖ add. Norv.

3 κορόνους Finckh, ὁ κορό-

Herm. in Plat. Phaedr. 247 c p. 152, 15 Couvr. νοήσωμεν τοίνυν τέσσαρα ταῦτα· τὸ ἓν τὴν πρώτην ἀρχήν· τὸν Φάνητα1 ὅπερ ἐστὶ πέρας τῶν νοητῶν θεῶν, άρχή δὲ τιόν νοεριόν θεοδνῖ ἐξηιρημένη -—— αἱ γάρ Νύκτες ἀρχαὶ αἷς ώς3 συντεταγμένη ἡ άρχή --· τὸν Δία ὃς τῶν ὑπερκοσμίων ἐστὶ βασιλεύς,4 πέρας δὲ τῶν ἰδίως νοερῶν θεῶν· τὸν ἥλιον ὃς βασιλεύς ἐστι τοῦ αἰσθητοῦ 5... πάλιν ὁ Ζεὺς φῶς έλλάμπει6 τοῖς ύπερκοσμίοις νοερόν· πάλιν ὃ Φάνης φῶς ἐπιλάμπει τοῖς νοεροῖς θεοῖς νοητόν· ἡ δὲ πάντων άρχῆ καὶ τοὺς νοητοὺς καὶ πάντα τοῦ άπ’ αὐτῆς7 θείου πληροῖ φωτός.
1 τὰ τέσσαρα ταῦτα τὸ ἕν, τόν Φάνητα Ab. 2 θεῶν 0m. Αἱ). 0m. A, add. in marg. a. 4 ὅς ἐστι τῶν ὓπερκοσμίων θεῶν β. Ab. αἰσθητῶν Μ Ab. 6 ἐπιλάμπει M. 7 ἀπ’ αὐτῶν Μ. 3 ὥς 5 τῶν

Lob. I 576; Schoemann Opusc. academ. ΙΙ 11 n. 14; Kern De Theogon. 46; Grappe δμωαί. 693; Susemihl Ind. XIX n. 137; Maafi Orpheus 97 n. 124.

108. (78) Syrian. in Aristot. Metaphys. N 4 p. 1091 b 4 (182, 9 Kr.) οὐδὲ ταῦτα (κατὰ add. Lob.) τὸ άληθὲς ἱστόρηται περὶ τῶν θεολόγων· ἐκεῖνοι γὰρ Νύκτα μὲν καὶ Οὐρανόν φασι βασιλεύειν καὶ πρὸ τούτων τὸν μέγιστον αὐτῶν πατέρα· τὸν τόθ’ ἑλών διένειμε θεοῖς θνητοῖσί τε κόσμον,
οὗ πρῶτος βασίλευσε περικλυτὸς Ἠρικεπαῖος.

Simplic. in Aristot. Phys. IV (coroll. de lo'co) I 641, 28 Diels καὶ γάρ αἱ νοηταὶ τάξεις ὥς τόπους διαφόρους ἐκληρώσαντο τὰς τοῦ νοητοῦ κόσμου διαφόρους ὑποδοχάς· λέγει γοῦν Ὀ. περὶ ἐκείνου τοῦ τὰς τῶν λήξεων διαφορὰς ἔχοντος· τοῖον ἔλωνκόσμον, καὶὴ περιοχῆ δὲ τόπος ἐκεῖ λέγεται πολλάκις. Alexand. Aphrodis. in eundem Metaph. loc. 821, 18 Hayd. πρῶτον μὲν γὰρ βασίλευσε π. Ἠ. (V. supra p. 170).

174

IEPOI ΛΟΙὌῙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

108—109

Varias lectiones v. fr. 107. πρὸς τοὺς ἄλλους θεούς.

Cf. etiam Damasc. De princ. 190

(ΙΙ 67, 8 Rue.) διὸ καὶ παρ’ Ὀρφεῖ ὁ Φάνης άσύντακτός ἐστι
εἰ δὲ βασιλεύει, πάντως ὅτι (cf.

Kroll Philol. LIII 1894, 424) τῶν ἐν αὑτῶι (Herm. XXIII 1888, 483 n. V) βασιλεύει. τῶν γοῦν μετ’ αὐτὸν ἡ Νὕξ άφηγεῖται.
Lob. I 577; Holwerda 307. 310.

109. (89) Herm. in Plat. Phaedr. 247d (154, 23 Couvr.) πρὸς δὴ τοῦτο εἶπεν ὅτι γεννήματά ἐστι ταῦτα τῆς Νυκτὸς μένοντα ἐν αὕτῆι. ἔστι δὲ καὶ Οὐρανὸς ὑπερουράνιος, καὶ ταῦτα πάντα μένει ἐν τῆι Νυκτί· η’ δὲ· πάλιν Γαῖάν τε καὶ Οὐρανὸν εὐρὺν ἔτικτε·1 δεῖξέν τ’2 ἐξ άφανῶν φανεροὺς οἵ τ’ εἰσὶ γενέθλην.
1 Vs. 1 laudat quoque Procl. in Tim. (V. etiam infra) 31a (I 450,15
Diehl). 2 δεῖξαι τ’ Μ, δεῖξαι τ’ Α.

Idem in Phaedl‘. 247 c (148, 17 Couvr.) ἢ σφόδρα παρηκολουθηκῶς ὁ Πλάτων τοῖς ὑπὸ τῶν θεολόγων εἰρημένοις, κατ’ ἐκείνους καὶ αὐτὸς διατίθησι τὸν λόγον. μετά γὰρ την τῶν Νυκτῶν τάξιν τρεῖς εἰσι τάξεις <τῶν add. M) θεῶν, Οὐρανοῦ, Κυκλώπων, Ἑκατογχείρῶν, ῶν αὐτὸς (Ast] αὐτῆς codd.) άποφάσκει τὰ οἰκεῖα τούτων ὀνόματα. ἐπειδὴ γὰρ τῶν ἔνδον ἐν αὐτῶι (ταύτῶι Μ) μεινάντων τῶι Φάνητι πρῶτος (πρώτως Μ) φανερῶς (an φανερόςὲ Couvr.) ὁ Οὐρανὸς ἐξ αὐτοῦ (ἐξ Φάνητος Gesn.) γέγονεν —— ἔξω γάρ προῆλθον πρῶτοι ἄπ’ αὐτοῦ Οὐρανὸς καὶ Γῆ, δεῖξεν (δεῖξαι codd. ut supra MA) —— γενέθλην καὶ πρῶτος
καταλάμπεται ὁ Οὐρανὸς ὑπὸ τοῦ θείου φωτὸς τοῦ Φάνητος·

Aliter Proclus his versibus utitur in Plat. Tim. 30 c. d (I 430,11 Diehl) ῶς δὲ τῶν ὁρατῶν πάντων ὁ κόσμος οὗτός
ἐστι περιεκτικός, οὕτω τῶν νοητῶν ἐκεῖνος. ἄλλος δὲ ὁ τρόπος

τῆς περιοχῆς, ῶσπερ εἶπομεν, καθ’ ἑκάτερον, ἀλλ’ ὅμως καὶ αὕτὸ τὸ ὁρατὸν τούτοις κατ’ άναλογὶαν ὑπάρχει τήν πρὸς ἐκεῖνα· καὶ γὰρ ἐκείνοις ἄνωθεν ὁ Φάνης ἐπιλάμπων τὸ νοητὸν
φῶς πάντας ὁρατούς ποιεῖ καὶ δείκνυσιν ἐξ άφανῶν φανε-

ρούς, ῶσπερ καὶ ἐνταῦθα διὰ τοῦ φωτὸς τὰ χρώματα πάντα γεννώμενα τοῖς στόμασι παρέχεται τὸ ὁρατοῖς εἶναι et in 41a (ΙΙΙ 192, 17 Diehl) ὁ μὲν γάρ Οὐρανὸς περατοῖ πᾶσαν την γένεσιν, ἦ δὲ Γῆ δυναμοῖ, κινεῖ δὲ ὁ Ὠκεανός, ἑδράζει δὲ ἡ Ίηθῦς ἕκαστον ἐπὶ τῆς ἰδίας κινήσεως, τῆς νοερᾶς τοὶ νοερά, τῆς ψυχικῆς τὰ μέσα, τῆς φυσικῆς τὰ σωματικά, τοῦ Ὠκεανοῦ πάντα κινοῦντος άθρόως· διαιρεῖ δὲ νοερῶς μόνον ὁ Κρόνος,

109—112

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΛΙΑΙΣ ΚΛ’

175

ζωιοποιεῖ δὲ ἡ Ῥέα, λόγοις δὲ σπερματικοῖς ὁ Φόρκυς διακοσμεῖ,
φανερά δὲ ἐξ ἀφανῶν ὁ Ζευς· ἀποτελεῖ, ἐξελίττει δὲ ήςΉρα

κατά παντοίας τῶν ἐμφανῶν μεταβολάς.

Cf. etiam Iamblich.

De myster. VHI 3 (263, 6 Parth.) ἐπὶ δὲ τούτοις τῶν ἐμφανῶν

δημιουργίας ἄλλοι προεστήκασιν ἡγεμόνες. ὁ γὰρ δημιουργικὰς νοῦς καὶ τῆς ἀληθείας προστάτης καὶ σοφίας, ἐρχόμενος μὲν ἐπὶ γένεσιν, καὶ τὴν ἀφανῆ τῶν κεκρυμμένων λόγων δύναμιν εἰ ς φῶς ἄγων, Ἀμοῦν (ἀμοῦν ACD) κατά τὴν τῶν Αἰγυπτίων γλῶσσαν λέγεται· κτλ. \ Herm. 506 n. 7; Lob. I 503; Schoemann Opusc. academ. ΙΙ 10; Kern De Theogon. 16.

110. (93) Procl. in Plat. Parmenid. 647, 9 Cous.2 ἦ δὲ τῶν Ὀρφικῶν (sc. ἐφερμήνευσις) τῆς Ἑλληνικῆς οὖσα θεολογίας ἰδία Κρόνον καὶ Δία Δ. an delendum?) καὶ Οὐρανὸν καὶ Νύκτα καὶ Κύκλωπας 109) καὶ Ἑκατόγχειρας (ibidem) ἐπιφημίζουσα (ευφημίζουσα Β) ταῖς ἀκροτάταις τῶν πάντων ἀρχαῖς. Herm. in Platon. Phaedr. 247c p. 150, 2 Couvr. διὰ δὲ τοῦ ἀναφὴς (ἀναφοῦς codd.; corr. Couvr.) ὅτι καὶ ὑπὲρ τοὺς Ἑκατόγ χειράς ἐστι δηλοῖ· οὗτοι γὰρ πρῶτοι οἷον ἐφάπτονται τῆς πάσης δημιουργίαςί διὸ καὶ Ἑκατόγχειρας αὐτοὺς ἦ θεολογία προσαγορεύει· διὰ γὰρ τῶν χειρῶν πάντων ἡμεῖς ἐφαπτόμεθα καὶ ποιοῦμεν καὶ διακρίνομεν· ἔτι καὶ ἦ ἁφὴ δια παντὸς πεφοίτηκε (cf. Couvr.
p. 271 n. 9) τοῦ σώματος. συμβολικῶς οὖν Ἑκατόγχειρας

ῶνόμασε τούτους ἡ θεολογία ῶς πάσης ἒφαπτομένους τῆς δημιουργίας καὶ αἰτίους αὐτῆς ὄντας. ἔστι δὲ ἦ τριὰς τῶν (Εκατογχείρων φρουρητική. 111. (85) Alexand. Aphrodis. in Aristot. Metaphys. N 1091 b 4 (821, 19 Hayd.). Cetera v. supra fr. 108. μεθ’ ἤν (se. Νύκτα) Ούρανός· ὃς πρῶτος βασίλευσε θεῶν μετα μητέρα Νύκτα.

112. (91) Procl. in Plat. Tim. 40e (ΙΙΙ 176,10 Diehl) ἀπὸ
δὲ τούτων δευτέρα πρόεισι δυάς, Ὠκεανὸς καὶ Τηθύς, ού κατὰ

συνδυασμὸν γενεσιουργόν οὐδὲ κατά τινα σύνοδον τῶν κεχωρισμένων οὐδὲ κατὰ μερισμὸν οὐδὲ κατά τινα ἀποτομὴν τῆς ἀπογεννήσεως ταύτης γενομένης —— πάντα γὰρ ταῦτα ἀλλοτρίως τῶν θεῶν διαδοξάζουσί τινες ———, ἀλλά κατά μίαν ἕνωσιν καὶ συμπλοκὴν τῶν δυνάμεων ἀδιαίρετον, (ὃν add. Schneid.) καὶ εἰώθασι γάμον οἱ θεολόγοι προσαγορεύειν· οἰκεῖος γὰρ καὶ ὁ γάμος τῆι τάξει ταύτηι, καθά φησιν ὃ θεολόγος· πρώτην

176

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

112-114

γὰρ νύμφην ἀποκαλεῖ τὴν Γῆν καὶ πρώτιστον γάμον τῆν ἕνωσιν αὐτῆς τὴν πρὸς τὸν Οὐρανόν· οὐ γὰρ ἐν τοῖς μάλιστα ἦνοομένοις ὁ γάμος, ὁιό Φάνητος οὐκ ἔστι γάμος καὶ Νυκτός, ἦνωμένων ἀλλήλοις νοηταῖς, ἄλλ’ ἐν τοῖς μετα τῆς ἑνώσεως καὶ τὸ διηιρημένον τῶν δυνάμεων καὶ τῶν ἐνεργειῶν ἐπιδεικνυμένοις. καὶ ἔοικε διὰ ταῦτα καὶ Οὐρανῶι τούτωι καὶ Γῆι (ταύτηι add. Diehl) προσήκειν ὁ γάμος, ὥς ἐκεῖνον οὐρανὸν καὶ γῆν ἐκείνην ἐνεικονιζομένοις. ὃ δὴ καὶ οἱ θεσμοὶ τοῖν Ἀθηναίων εἰδότες προσέταττον Οὐρανοῖι καὶ Γῆι προτελεῐν τοὺς γάμους κτλ, idem in Plat. Cratyl. 402b (83,1 Pasqu.) ὅτι γαμεῖν λέγεται ὅ τε Ὠκεανὸς τὴν Τηθὺν καὶ (Ήραν ὁ Ζεὺς καὶ τὰ τοιαῦτα, οὖς κατὰ τὴν τῶν ὑφειμένων άπογέννησιν τήν πρὸς αὐτὴν κοινωνίαν ἐνστησάμενος· ἦ γὰρ ὁμονοητική σύνταξις τῶν θεῶν καὶ ἡ ὁμοφυὴς συνέργεια πρὸς τὰς ποιήσεις

γάμος άποκαλεῖται παρά τοῖς θεολόγοις. Cf. etiam in Tim. 41 (1 (ΙΙΙ 248, 5 Diehl).
Lob. I 503; Schuster 11; Kern De Theogon. 43; Grappe Suppl. 696. 701; Dieterich Nekyz'a2 105.

113. (90) Damasc. De princ. 257 (ΙΙ 125, 24 Rue.) καὶ ὁ τοῦ Ὀρφέως Οὐρανὸς (οὖρος πάντων καὶ φύλαξ’1 εἶναι βούλεται· | 125 ΒΜ· καὶ Φοίνικες δὲ καὶ Αἰγύπτιοι τῆιδε τῆι τάξει τό φρουρητικόν ἐγκατοικίζουσιν.
1 ἁπάντων καὶ φύλαξ Diels apud Kernium. Lob. I 503 qui Damascii locum falso Tatio in Arat. p.85 (V. infra) attribuit; Holwerda 313; Kern Herm. XXIII 1888, 486

n. XV. Cf. fr. 96 de Sole. Hymn. IV Οὐρανοῦ VS. 5 αἰθέριος χθόνιός τε φύλαξ πάντων περιβληθείς. Cornuti Ἐπιδρομή 1, 4 Lang (οὐρανὸς) οὖρος
οόν ἄνω πάντων καὶ ὁρίζων τὴν φύσιν· Ι 21" ἔνιοι δέ φασιν

άπὸ τοῦ ωρεῐν ἢ αἰρεύειν τὰ ὄντα, ὅ ἐστι φυλάττειν, οὐρανὸν κεκλῆσθαι. Achill. Tat. Isag. Arat. 36, 13 MaaB οὐρανὸς δὲ ἠτυμολόγηται, ἤτοι ἐπεὶ ὅρος παλαιός ἐστιν η’ ἐπεὶ σφαιροειδὴς ὢν ἔνδοθεν αὑτοῦ ἡμᾶς οὕρεῖ, ὅ ἐστιν φυλάσσειν. 114. (95) Procl. in Plat. Tim. 40 e (III 184, 1 Diehl) δόξειε γὰρ ἄν (se. ὁ Πλάτων) τοῦτο λέγειν οὐχ ἑπομένως ταῖς (Ὀρφικαῖς)1 άρχαῖς· ἐκεῖ γὰρ ἀδελφοὶ λέγονται τούτων, ἀλλ’ οὐ γεννήτορες· τίκτει γὰρ ἡ Γῆ λαθοῦσα τὸν Οὐρανόν, ὥς φησιν ὁ
θεολόγος·

114

IEPOI ΛοΓοΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ ἑπτά μὲν εύειδεϊςῖ κούρας (ἑλικώπιδας, ἁγνάς,> ἑπτὰ δὲ παῖδας ἄνακτας (ἐγείνατο λαχνήεντας>·

177

’’θυγατέρας μὲν (rima?) Θέμιν 3’ καὶ ἐύφρονα Τηθύν Μνημοσύνην τε βαθυπλόκαμον Θείαν τέ’μοίκαιραν, 5 ἠδὲ Διώνην τίκτεν ιῖριπρεπὲς εἶδος ἔχουσαν. Φοίβην τε Ῥείην τε, Διὸς γενέτειραν ἄνακτος·
παῖδας δὲ ἄλλουςΙ τοσούτους· Κοῖόν τε4 Κρῖόν τε5 μέγαν Φόρκυν τε κραταιὸν

καὶ Κρόνον Ὠκεανόν θῖ Ὑπερίονοῖ τ’’Ἰαπετόν τε.
τούτων οὖν παρα τῶι θεολόγωι προαναγεγραμμένων πῶς ὃ.

Τίμαιος ἐξ Ὠκεανοῦ καὶ Τηθύος (de Tethye V. etiam in Tim. 4οθ
[ΙΙΙ 179, 8 Dieh1]) παράγει Κρόνον τε καὶ Ρέαν,·
1 <Ὀρφικαῖς> dubitanter Diehl. 2 εὐώδεις Procl. hoc loco; sed cf.

eundem in Tim. 31a. (I 450,16 Diehl) κατὰ γὰρ τὴν τρίτην γονὴν ἦ Γῆ
προήγαγεν· ἑπτὰ μὲν εὐειδεῖς κούρας, ἑλικώπιδας, ἁγνάς, ἑπτά δὲ
παῖδας ἄνακτας ἐγείνατο λαχνήεντας unde vs. 1. 2 supplevi. 3 μὲν

Θέμιν codd., μὲν (rime) Θ. Mùllach, μὲν <πρῶτα> Θ. Lob.

4 κοῖόν τε

vulgo; κοιόν τε Q, κοινὸν τε D.

5 κροῖόν τε, κροῖον τὲ Q vulgo, κροιόντε D;

Κρῖον θ’ Hesîod. (v. infra. p. 178), Κρεῖον Procl. p. 189, 4 Diehl v. infra.

Ideni in Tim. 40e (ΠΙ 189,2 Diehl) ὁμοίως δὲ καὶ ἐπὶ
τῶν ἄλλων τῶν κρειττόνων γενῶν τῶν ὑπ’ αὐτούς τεταγμένων
ἔοικε τό ‘ὅσοι μετά τούτων’ δηλοῦν τούς τε λοιπούς Τιτᾶνας, Κοῖον καὶ Ὑπερίονα, Κρεῖον, Ἰαπετόν, Φόρκυν, καὶ τὰς λοιπας

Τιτανίδας, τήν Φοίβην, τὴν Θείαν, τὴν Μνημοσύνην, τὴν Θέμιν, τὴν Διώνην, μεθ’ ῶν ὁ ιΚρόνος καὶ ἦ Ῥέα προῆλθον, καὶ τούς ἅμα τῶι Φόρκυι προελθόντας, τὸν Νηρέα, τὸν Θαύμαντα, τήν κινητικωτάτην Εύρυβίαν, καὶ τοὺς μάλιστα τήν γένεσιν ὅλην συνέχοντας. ἐκεῖνο μήν γινώσκειν ἄξιον, ῶς ού προσῆκεν οἷκριβολογεῖσθαι περὶ τῆς ἐν αὐτοῖς τάξεως, πότερον ὁ Κρόνος ἐστὶν

ὑπέρτερος ἢ ὁ Φόρκυς· ἓνωσις γαρ αὐτῶν έστι καὶ ὁμοιότης.
De eodem Platonis loco dicit Chalcidius 127 p. 192, 3 Wrobel simul expom't θα, quae Ο. et I/inus et Musaeus de divinis potestatz'bus vaticz'natz' sunt, non quo delectaretur aut crederet, sed

ραοᾶ tanta esset auctom‘tas vatz’cinantium, ut 2'2'8 (ut hisque CU1'2)
adsevemntz'bus parcius ονεᾱὶ non oporteret. Spectat huc etiam Damasc. De princ. 265 (ΙΙ 131, 11 Rue.) et 267 (ΙΙ 134, 24 Rue.); V. Kroll Philol. LIII 1894, 419 n. 4. De Themide cf. Procl. in Remp..II 94,18 ΚΓ. τῆν παρὰ τοῖς θεολόγοις Θέμιν, ibidem

p. 345, 4 Kr. οἷλλά καὶ ὅτι τῆι Θέμιδι τὴν αὐτὴν εἶναι τὴν
Orphie. c011. Kern. 12

178

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ”

114-117

Ἀνάγκην ταύτην οἰητέον, οὐ μόνον ἐκ τῶν Ἑλληνικῶν θεογονιοόν πιστόν et frr. 126. 144.
Herm. VIII vs. 21; Lob. I 505; Schuster 8; Gruppe Suppl. 702; Holwerda 316; J. Kroll Lekren des Hermes Trismegz‘st. 239.

Vide fr. 16.
Hesiod. Theogon. vs. 133 de Terra

Ούρανῶι εὐνηθεῖσα τέκ’ Ὠκεανὸν βαθυδίνην, Κοῖόν τε Κρῖόν θ’ Ὑπερίονά τ’ Ἰαπετόν τε Θείαν τε Ῥείαν τε Θέμιν τε Μνημοσύνην τε Φοίβην τε χρυσοστέφανον Τηθύν τ’ ἐρατεινήν. 115. (220) Eustath. ad Dionysium Perieget. 1 (GG ΙΙ 217, 15) πάντως γὰρ Ὠκεανὸς άψόρροος ὁ εἰς ἑαυτὸν όρούων, ἤγουν1 ἐπανιών καὶ εἰς κύκλου σχῆμα περιαγόμενος,2 καὶ οὕτως ἐναποκλείων ἑαυτῶι3 τὴν γῆν· καθά καὶ Ὀ. ἐν τωι περὶ Διὸς καὶ (Ἠρας (V. supra p. 141) φησὶ λέγων· κύκλον δ’4 οἷκαμάτου καλλιρρόου5 Ὠκεανοῖο,θ ὃς γαῖαν δίνηισι πέριξ ἔχει άμφιελίξας ὥς τοῦ ωκεανοῦ περιειληφότος τὴν γῆν.
1 εἶτε Κ. 2 εἷς κύκλον περιαγ. var. lect. ap. R. Stephan. et Hudson. 3 ἓαντιῦι 0m. (1. 4 κύκλον δ’ cod. Politi, κύκλον cett. coddL; κύκλον τ’ Pape. 5 καλλιρρόου 0m. KPU. 6 ὠκεανοῦ PUY.

Procl. Tim. 40 e (ΙΙΙ 178, 16 Diehl) πανταχοῦ γάρ διορίζειν
(δεῖν add. Diehl) τὰς πρώτας τάξεις άπὸ των δευτέρων, ούκ

άλόγως καὶ τῶν ποιητῶν Ὠκεανὸν καλούντων τὸν ὁρίζοντα

της γηςHerm. XLIV; Lob. I 607;. Giseke 79; Schuster 4; Holwerda
318; Maafi Aratea 185. Hymn. LXXXIII Ὠκεανοῦ VS. 3 ὃς περικυμαίνει γαίης περι-

τέρμονα κύκλον, DionyS. Perieget. VS. 27 πάντη δ’ άκαμάτου
φέρεται ῥόος Ὠκεανοῖο. 116. Procl. in Plat. Tim. 40e (ΙΙΙ 180; 8 Diehl) δηλοῦσι

,δὲ οἱ θεολόγοι τὸν Ὠκεανὸν ἁπάσης εἶναι κινήσεως χορηγόν,
δέκα λέγοντες αὐτὸν ἐκπέμπειν ὀχετούς, οἷν ἐπὶ θάλατταν τοῦς

ἐννέα χωρεῖν. Holwerda 318. 117. (104) Procl. in Plat. Tim. 40 ἄλλοι Ίὶτᾶνες εἰς διάκρισιν ἐπείγονται αὐτῶν ὁ μέγιστος Κρόνος, ὥς φησιν καίτοι γε ὅτι ὁ Κρόνος ὑπέρτερός ἐστι

e (HI 186, 7 Diehl) οἱ δὲ καὶ πρόοδον, ἡγεῖται δὲ’ὁ θεολόγος (cf. fr. 135). τοῦ Ὠκεανοῦ, δεδήλωκεν

117—119

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ

179

ὁ θεολόγος πάλιν λέγων τὸν μὲν Κρόνον αύτόν καταλαμβάνειν τὸν ούράνιον Ὄλυμπον κοίκεῖ θρονισθέντα βασιλεύειν τῶν Τιτάνων, τὸν δὲ Ὠκεανὸν τὴν λῆξιν ἅπασαν τὴν μέσην· ναίειν γὰρ αὐτὸν ἐν τοῖς θεσπεσίοις ῥείθροις τοῖς μετὰ τὸν Ὄλυμπον καὶ τὸν ἐκεῖ περιέπειν Οὐρανόν, ἄλλ’ ού τὸν άκρότατον, ὥς δέ φησιν ὁ μῦθος, τὸν ἐκπεσόντα τοῦ Ὀλύμπου καὶ ἐκεῖ τεταγ-

μένον. τούτων δ’ οὖν οὕτως ἐχόντων ὁ Ὠκεανὸς καὶ

Τηθύς

καθ’ ὅσον μένουσι καὶ ἥνωνται πρός τὸν Ούρανόν συμπαράγουσιν αύτοόι τήν τῶν προϊόντων βασιλείαν, Κρόνου τε καὶ

Ῥέας, καὶ καθ’ ὅσον <ἐν>ίδρυνται τῆι μονίμωι δυνάμει τῆς μητρός, κατὰ τοσοῦτον τὸν Φόρκυν μετ’ αὐτῆς· αὕτη (se. Tethys) γάρ αὐτὸν παράγει Πόντου φιλότητι μιγεῖσα μετά Νηρέως καὶ Θαύμαντος·1 ού γάρ ἐστιν ὁ Φόρκυς (ô) Οὐρανίδης, άλλοῖ ὁ Φόρκυς (ὁ Πόντιος),2 ιὸς ἔστι δῆλον ἐκ τῆς Θεογονίας (Ηθείοᾷ. 233. 237). (καὶ) καθ’ ὅσον ἡ Τηθύς τῆς Γῆς ἐστι πλήρης, κατὰ
τοσοῦτον οἷον Γῆ τις οὖσα λέγοιτ’ ἄν τὸν Φόρκυν τοῦτον παρά-

γειν μετὰ τοῦ Ὠκεανοῦ, καθ’ ὅσον καὶ οὗτος έν ἑαυτιόι τὸν νοητὸν3 περιείληφεν· ὥσθ’ ἤ μὲν καθ’ ὅσον ἐστὶ Γῆ κατά μέθεξιν, ὃ δὲ καθ’ ὅσον ἐστὶ Πόντος κατ’ αἰτίαν ὑφιστᾶσι μετά Κρόνου καὶ Ῥέας τόνδε τὸν θεόν.’
1 Θαύμαντα D vulgo; corr. Taylor. 2 ἀλλὰ ὁ Φόρκυς (ô Πόντιος)
Diehl, ἄλλα Πόντου Lob., ἀλλὰ ὁ Ὠκεανὸς Taylor; ἀλλὰ ὁ Φ. del. Schneid.

3 τὸν νοητὸν codd., τὸν Πόντον Holwerda. Lob. I 509; Schuster 7; Holwerda 317.

118. Procl. in Plat. Tim. 236. (I 133, 7 Diehl) προηγεῖται μὲν οὖν τὸ θαῦμα, διότι καὶ έν ἡμῖν άρχῆ τοῦτό ἐστι τῆς τῶν ὅλων γνοόσεως, ἐν δὲ τοῖς θείοις συνάπτει τοόι θαυμαζομένου τὸ θαυμάζον· ὅθεν καὶ Θαύμαντα θεόν τινα μέγιστον ὑμνήκάσιν οἱ τά θεῖα σοφοί, τὸν δια τοῦ θαύματος ὑποκατακλί-

νοντα τοὶ δεύτερα τοῖς πρώτοις et idem in Tim. 25 b (I 183, 10) καὶ ἔοικεν ὁ Πλάτων καὶ διὰ τοῦτο μεγάλην καὶ θαυμαστήν καλέσαι τὴν δύναμιν των Ἀτλαντίνων, ἐπειδή καὶ ἐν ταύτηι τῆι τάξει παραδέδοταί τις Θαύμας καλούμενος καὶ Βίας ἄλλος τις ὑπὸ τῶν πάλαι θεολόγων. V. etiam fr. 117. 119. (102) Procl. in Plat. Tim. 24e (I 175, 9 Diehl) αὕτη (se. ἡ ὕβρις) γάρ έστιν ἡ ως άληθῶς άπειρία καὶ τὸ αἶσχος, διὸ καὶ τὸ συνεγγίζον αύτῆι καὶ τὸ έν αύτῆι πως ὂν ἐξυβρίζειν λέγουσιν, ἐπεὶ παράδειγμα αὐτῶν διὰ τούτων παρά τοόι θεολόγωι δηλοῦται τῶν ὀνομάτων· Τιτῆνες κακομῆται, ὑπέρβιον ἦτορ ἔχοντες.
12*

180

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΛΙΑΙΣ ΚΔ

119—122

Herm. VIII vs. 47 p. 469; Lob. I 507.

Hesiod. Theogon. 139 de Terra γείνατο δ’. αὖ Κύκλωπας ὑπέρβιον ἦτορ ἔχοντας. 120. (103) 'Procl. in Plat. Tim. 25b (I 187, 4 Diehl) οὕτω
γάρ ἥ τε δημιουργικὴ πέρας ἴσχει βούλησις καὶ τοὶ χείρω κρα-

τεῖται ὑπὸ τῶν ἀμεινόνων, ἐν μὲν τοῖς μεριριοῖς Ἀτλαντῖνοι ὑπὸ τῶν Ἀθηναίων, εν δὲ τοῖς ὅλοις οἱ Τιτᾶνες ὑπὸ τῶν Ὀλυμπίων, καὶ κρατεροί περ έόντες ἀμείνόνος ἀντιάσαντες, ὕβριος ἀντ’ ὀλοῆς καὶ ἀτασθαλίης ὑπερόπλου, φησὶν ὁ θεόλογος, ὃν καὶ ὁ Πλάτων ζηλώσας ὕβρει πορεύεσθαι τούς Ἀτλαντίνους εἶπεν ἐπὶ τούς Ἀθηναίους. Herm. VIII VS. 38 p. 468; Lob. I 508. Hesiod. Theogon. 516 εἵνεκ’ ἀτασθαλίης τε καὶ ἠνορέης ὑπερόπλου. 121. (97) Procl. in Plat. Tim. 406 (ΙΙΙ 185, 20 Diehl) μᾶλλον δὲ πάντων τῶν οὐρανίων γενῶν τά μὲν μένει μόνον ἐν ταῖς ἀρχαῖς, ὥσπερ αἱ δύο πρῶται τριάδες -- (ὖς γαρ ἐνόησε, φησίν [86. ὁ θεολόγος], αὐτοῦς ὁ Οὐρανὸς ἀμείλιχον1 ἦτορ ἔχοντας καὶ φύσιν ἕκνομίην vvvvvvvv -υ ῥῖψε βαθὺν γαίης ἐς Τάρταρον. v κρύπτονται οὖν έν ἀφανεῖ δι’ ὑπεροχὴν δυνάμεως -, τιέ δὲ· καὶ μένει καὶ πρόεισιν, ὥσπερ ὁ Ὠκεανὸς καὶ ἦ Τηθύς· (sequitur fr. 135).
1 ὡς ἐνόησ’ αὐτοὺς παναμείλιχον suppl. Lob., ὣς δ’ αὐτοὺς ἐνόησεν ἀμ.
Koechly Opusc. philol. I 237 n. 35..

Herm. VIII vs. 28 p. 468; Lob. I 506; Mayer Gigant. u.

Titan. 239. Hesiod. Theogon. 868 ῥῖψε (sc. Ζεὺς) δέ μιν (sc. Τυφωέα) θυμῶι ἀκαχὼν ές Ίαρταρον εὐρύν. Pherecyd. fr. 5 (Diels H3
204,4) κείνης δὲ τῆς μοίρας ἔνερθέν ἐστιν ἦ ταρταρίη μοῖρα·

φυλάσσουσι δ’ αὐτην θυγατέρες Βορέου Ἄρπυιαί τε καὶ Θύελλα· ἔνθα Ζεὺς ἐκβάλλει θεῶν, ὅταν τις έξυβρίσηιῖ 122. (205) Procl. in Plat. Tim. 25 c. d (I 188, 24 Diehl)
ὅτι δὲ καὶ ταῦτα θαυμαστὴν ἔνδειξιν ἔχει τῆς τοῦ παντὸς δια-

κοσμήσεως, πιστοῦμεν ἀναμνήσαντες ἡμᾶς αὐτοὺς τῶν παρὰ
τῶι Ὀρφεῖ λεγομένων πρὸς τῶι πέρατι τῆς δημιουργίας κατα-

ταρταρώσεων· Ι 189 Diehl καὶ γὰρ ἐκεῖνος την τῶν Ὀλυμπίων θεῶν καὶ τὴν Ίὶτανικην παραδοὺς δημιουργικὴν ἀντίθεσιν (cf.

122—126

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨῼΙΔΙΑΙΣ K/J'

181

in Tim. 24e p. 174,12 Diehl) (ἶποπερατοῖ τήν ὅλην διακόσμησιν ἄχρι τῶν ἐσχάτων τοῦ παντός, μεταδιδούς καὶ ἐκείνοις τῆς τῶν
θεῶν ἄχραντου προνοίας. ταῦτ’ οὖν καὶ ὁ Πλάτων εἰδώς έν

εἰκόσι τα ὅλα παραδιδούς διατείνει καὶ κατάγει καὶ ὑπὸ τὸ ἀφανὲς τά διττά ταῦτα γένη καὶ διιῖ τῆς οἷφανίσεως ταύτης μιμεῖται τήν Ὀρφικὴν καταταρταρωσιν. Cf. eundem in Remp. I 93, 22 Kr. πάντως γάρ που (Hom. Il. Ξ 203 et Β 781) τὸν πρὸς Δία πόλεμον ἐν τούτοις αἰνίσσεται τὸν Τιτανικόν καὶ τοῖς καλουμένας καταταρταρῶσεις παρα τοῖς Ὀρφικοῖς. Damasc. De princ. 205 (Π 88, 11 Rue.) μετά τῆς πρεπούσης διακρίσεως, οἵαν καὶ Ὀ. παραδίδωσιν, τῶν τε νυχίων ἁπάντων γενῶν καὶ τῶν ἐν ούρανῶι δεδεμένων Οὕρανιδῶν et 400 (ΙΙ 254, 11. 25 Rue).
123. (155) Olympiodor. in Plat. Phaedon. C ΙΙΙ ος’

p. 202, 12 NOl‘V. ὅτι οἱ παραδιδόμενοι τέσσαρες ποταμοὶ κατά τὴν Ὀρφέως παράδοσιν τοῖς ὑπογείοις οἷναλογοῦσι τέσσαρσι στοιχείοις τε καὶ κέντροις κατά δύο ἀντιθέσεις, ὁ μὲν γάρ Πυριφλεγέθων τῶι πυρὶ καὶ τῆι ιῖνατολῆι, ὁ δεῆΚωκυτός τῆι γῆι καὶ τῆι δύσει, ὁ δὲ Ἀχέρων οἷέρι τε καὶ μεσημβρίαι.
τούτους μὲν Ὀ. οὕτω διέταξεν, αὐτὸς δὲ τὸν Ὠκεανὸν τῶι

ὕδατι καὶ τῆι ἄρκτωι προσοικειοῖ cf. C III λβ’ p. 192, 21 NorV.
et eundem in Aristot. Meteor. ΙΙ 2 p. 355 b 20 (141, 26 Stueve)

et Procl. in Tim. 32b (ΙΙ 49, 9ss. Diehl).
124. Ps.-Galen. (= Porphyr.) ad Gaurum ed. Kalbfleisch

(Abh. Akad. Berlin 1895) 34, 26 κανταῦθα πολύς (ὃς-Νουμήνιος καὶ οἱ τας Πυθαγόρου ὑπο135νοίας ἐξηγούμενοι, καὶ τὸν παρὰ
μὲν τῶι Πλάτωνι (Respubl. X 621 a) ποταμὸν Ἀμέλητα, παρά δὲ

τῶι ἹῙσιόδωι (e. g. Theogon. 361) καὶ τοῖς Ὀρφικοῖς τὴν Στύγα, παρα δὲ τῶι Φερεκύδηι (Diels ΙΙ3 204 fr. 7) τὴν ἐκροήν ἐπὶ τοῦ σπέρματος ἐκδεχόμενοι. 125. (156) Olympiodor. in.Platon. Phaed. D ρμε’ p. 241, 5 NOI‘V. ὅτι οἱ τέτταρες ποταμοὶ τοὶ τέτταρα στοιχεῖά ἐστι τὰ ἐν τῶι -Ταρτάρωι, ὁ μὲν Ὠκεανός, φησι, τὸ ὕδωρ, ὁ δὲ Κωκυτὸς ἦτοι Στύγιος ἡ γῆ, ὁ δὲ· Πυριφλεγέθων,τό πῦρ, ὁ δὲ Ἀχέρων ὁ οἷήρ. ἅντικεϊσθαι δὲ τῶι μεν Πυριφλεγέθοντι τὸν Στύγιον, ῶς θερμὸν ψυχρῶι, τῶι δὲ Ὠκεανῶι τὸν Ἀχέροντα, ῶς ύδραῖον οἷερίωι· διὸ καὶ Ὀ. τὴν. Ἀχερουσίαν λίμνην οἷερίαν καλεῖ.

126. Procl. in PlatÿRempubl. Π 207, 14 Kr. τίνα οὖν ἡμεῖς
τήν θεὸν ταύτην εἶναι φήσομεν,· ἢ δῆλον ὅτι τοῖς ῥήμασιν ἑπόμενοι, μητέρα μὲν αύτὴν τῶν Μοιρῶν ὑμνουμένην ἀκούοντες, ἡγεμόνα δὲ τῆς κοσμικῆς ἁπιξσης τάξεως, τῆς ἐν ψυχαῖς, τῆς ἐν

182

IEPOI ΛΟΙὈΙ ΕΝ ΡΑΨᾩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

126—128

φύσεσιν, συνέχουσαν δὲ άκλινῶς τοί πάντα καὶ ὁρίζουσαν, ὅπου τεθὲν ἕκαστον συμπληρώσει τὸν κόσμον ἐν τῶι πρέποντι σχήματι, ταύτην ἐκείνην εἶναι τὴν παρὰ τοῖς θεολόγοις καλουμένην Θέμιν (Hesiod. Theogon. 901); ἣν τὸ ὑπερβαίνειν ἐγχειρούν άθέμιτον μὲν εἶναι λέγομεν, ὑπερβαίνειν δὲ ὅμως μὴ δύνασθαι.

τίνα γάρ ἄλλην μητέρα ΛΙοιριόν ἢ ταύτην ἐκείνων ὑμνούντων ἠκούσαμενς οἶδα μὲν οὖν, ὅτι καὶ Μοίρας ἄλλας Ὀ., εἰ καὶ τοῖς αὐτοῖς ὀνόμασι χριόμενος, ἄπ’ αὐτῶν προελθεῖν φησιν τῶν
πρωτίστων θεων, ἐπέκεινα καὶ τῆς Κρόνου βασιλείας καὶ τῶν

νοερῶν ὅλως διακόσμων· ἄλλα κάκεῖνος ἄλλην Ἀνάγκην παρήγαγεν πρὸ τῶν Μοιρῶν, στυγερῶποί τε Ἀνάγκην λέγων προελθεῖν ἄπ’ ἐκείνων. 127. (101) Procl. in Plat. Cratyl. 406c p. 110, 15 Pasqu. παράγει οὖν αὐτὴν (sc. Venerem) ὁ Οὐρανὸς ἐκ τοῦ άφροῦ τῶν γονίμων ἑαυτοῦ μορίων ῥιφέντων1 εἰς τήν θάλασσαν, (ὃς φησιν Ὀρφεύς· μήδεα δ’ ἐς πέλαγοςῖ πέσεν ὑψόθεν, άμφὶ δὲ τοῖσι λευκὸς ἐπιπλωουσιν ἑλίσσετο πάντοθεν άφρός· ἐν δὲ περιπλομέναις ὥραις Ἐνιαυτὸς3 ἔτικτεν παρθένον αἰδοίην, ἣν δὴ παλάμαις ὑπέδεκτο 5 γεινομένην τό πρῶτον ὁμοῦ Ζῆλός τ’ Ἀπάτη τε.
1 ῥιφέντων Platt Journ. philol. Lond. XXVI 1899, 230; ῥιφέντος codd.

2 ἐς πέλαγος Α; εὐπέλαγος Β; ἐπέλαγος F; ἐνπέλαγος Ρ.

3 ἐνιαυτοῦ Platt.

Lob. I 542.
Hesiod. Theogon. 188

μήδεα ô’ ὥς τὸ πρῶτον ἀποτμήξας άόάμαντι κάββαλ’ ἀπ’ ἠπείροιο πολυκλύστωι ἐνὶ πόντωι, ὥς φέρετ’ ἂμ πέλαγος πουλὺν χρόνον, ἀμφὶ δὲ λευκὸς άφρός ἀπ’ άθανάτου χροὸς ὤρνυτο· τωι δ’ ἔνι κούρη 5 ἐθρέφθη κτλ. Ad vs. 3 cf. Εύχ. πρ. Μουσ. 18 Ὥρας 72’11’- Ἐνιαυτόν, Procl. in Plat. Tim. 37e (ΙΙΙ 40, 31 Diehl) ἐπεὶ καὶ οὐ τὸν χρόνον μόνον οὖς θεὸν ὑμνήκασιν, ἀλλὰ καὶ ἡμέραν αὐτην καὶ νύκτα καὶ μῆνα [θεὸν de]. Diehl] καὶ ἐνιαυτόν, 49 d (ΠΙ 89, 29 Diehl); V. 1Vaser RE2 V 2568. Ad VS. 5 γειιοιιένην τὸ πρῶτον cf. Hesiod. Theogon. 202 γεινομένηι τὰ πρῶτα. Ζῆλος Theogon. 384; Ἀπάτη Theogon. 224..
128. Procl. Theolog. Plat. IV 5 p. 188,22 καὶ πρὸ τούτων

(sc.P10tini et Iamblichi) ὁ Πλάτων αὐτὸς ἐν τῶι Κρατύλωι

128—132

ΙΕΡΟΙ ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ

183

(p. 396b ως λόγος) ταῖς Ὀρφικαῖς θεογονίαις (cf. supra p. 141) ἑπόμενος τοῦ μὲν Διὸς πατέρα τὸν Κρόνον (cf. fr. 139), τοῦ δὲ Κρόνου τον Οὐρανὸν ιῖποκαλεῖ. Lob. I 368.
129. (99) Procl. in Plat. Cratyl. 396 b. c p. 62, 3 Pasqu. ίὸς δ’ Ὀ. ἐνθὲωι στόματι λέγει, καὶ καταπίνει τὸν πρόγονον

αὐτοῦ τὸν Φανητα καὶ ἕγκολπίζεται πάσας αὐτοῦ τοὶς δυνάμεις ὁ Ζευς καὶ γίνεται πάντα νοερῶς ὅσαπερ ἦν ἐκεῖνος νοητῶς, καὶ ὁ Κρόνος πάσης τῆς δημιουργίας ἐνδίδωσι τῶι Διὶ τοὶς ἀρχὰς καὶ τῆς εἰς τα αἰσθητά προνοίας, καὶ ἑαυτὸν νοῶν ἥνωται τοῖς πρωτίστοις νοητοῖς καὶ πεπλήρωται ζτῶν ἐκεῖθεν 037a-

θῶν. διὸ καὶ τρέφεσθαί φησιν αὐτὸν ὁ θεολόγος ὑπὸ τῆς
Νυκτός·

ἐκ πάντων δὲ Κρόνον Νὺξ ἔτρεφεν ἠδ’ ἄτίταλλεν.
Idem versus etiam ap. Damasc. De princ. 67 (I 146, 17 Rue.)

post fr. 131. Lob. I 506; Kern De Theogon. 18. 57. 130. (245) Procl. in Hesiod. Opera 113 (Gaisf. ΙΙ 115, 9)
καὶ τοῦτο Κρόνιόν ἐστι· καὶ γαρ τὸν Κρόνον ἀεὶ μελαίνας ἔχειν

τας ἐπὶ τοῦ γενείου τρίχας φησὶν Ὀ.’ Πλάτων (Politic. 270 d. e) δὲ τούς ἐπὶ τῆς Κρονίας περιόδου οἷποβάλλειν φησὶ τὸ γῆρας, καὶ ἀεὶ γίνεσθαι νεωτέρους.’
Lob. I 511; M. Mayer Gigant. u. Titan. 238.

Cf. fr. 142.

_

131. (99) Damasc. De princ. 67 (I 146,12 Rue.) ἔοικε δὲ

καὶ Ὀ. τὸν Κρόνον εἰδώς νοῦν, (ὃς δηλοῖ ὅ τε σύμπας μῦθος ὁ περὶ αὐτοῦ καὶ ὁ ἀγκυλομήτης1 (καὶ add. Lob.) την Νύκτα ὥς πρωτην οὐσίαν καὶ τροφὸν πάντων (V. fr. 106) διὰ τοῦτο ανυμνουμένην αὐτὸν μάλιστα τὸν Κρόνον πεποιηκέναι (πεποίηκε Lob.) τρέφουσαν, (ὃς τοῦ νοῦ οὖσαν τὸ νοητόν, ἐπειδὴ τῶι νοοῦντι τροφὴ τὸ νοούμενόν ἐστι κατὰ τὸ λόγιον (Kroll De
orac. Chald. 19 n. 1). 1 καὶ τὸ ἀγκυλομήτης Usen. in Schoellii Proclo ad Remp. p. 38,15. Lob. I 506; Kern De Theogon. 57.

Hymn. XIII Κρόνου VS. 9 οἷγκυλομῆτα, φέριστε. 132. Damasc. De princ. 422 (ΙΙ 277, 5 Rue.) εἶτα ἐπὶ τούτοις καὶ εἰς τό κινούμενον προέρχεται καὶ ἑστώς, ἐπεὶ διὰ τοῦ

δημιουργοῦ καὶ ἡ ἐσχάτη φύσις ἑδράζεται τῶν ἄλλων ἐν τοῖς
κόλποις τῆς Ῥέας, ὥς ποιεῖ Ὀρφεύς· καὶ ἱ’λως ὁ δημιουργικὰς

184

IEPOI AOPOI EN ΡΑΨῼΙΑΙΑΙΣ KA'

132—135

ἅπασιν ὅρμος, ἦιδέ ἐστιν ἦ θεὸς ἢ καὶ πρώτη προάγει τὴν δημιουργίαν εἰς ὕλην. Procl. in Plat. Tim. 18 c (I 46, 27 Diehl) ἥ τε οὖν (Ήρα συμπρόεισι τῶι Διὶ πάντα άποτίκτουσα σὺν τῶι πατρί· διὸ καὶ ἰσοτελής (fr. 163) αὐτῶι Ι 47 D10“προσαγορεύεται· καὶ ἠ Ῥέα τῶι Κρόνωι· πάσης γάρ ἐστι τῆς Κρονίας δυνάμεως κόλπος ἦ θεὸς αὕτη· καὶ ἦ Γῆ τῶι Οὐρανῶι· πάντων γάρ ἦ Γῆ Mule, ῶν ὁ Οὐρανὸς πατήρ. Cf. Orac. Chald. apud
Krollium p. 30 (Ab. fr. 305):

Ῥείη τοι νοερῶν μακάρων πηγή τε ῥοή τε· πάντων γάρ πρῶτη δυνάμεις κόλποισιν άφράστοις δεξαμένη γενεὴν ἐπὶ πᾶν προχέει τροχάουσαν ubi VS. 2 cum Krollio Vix πατρὸς legendum est. Kern Herm. XXIII 1888, 488 n. XXVI. 133. Damasc. De princ. 284 (ΙΙ 157, 12 Rue.) ὁ μὲν γὰρ
Ὀ. δοκεῖ μᾶλλον τὴν ἄχρι φυτῶν τε καὶ τῶν ἄλλων καρπῶν

ὑποστρωννύναι φύσιν ὑπὸ τὴν Ῥέαν. εἰ μή ἄρα καὶ τὴν Γοργόνα νοοῖμεν ἄχρι τῶν λίθων αὐτῶν έκτείνουσαν τὴν ἑαυτῆς
ζωιογονίαν.

134. Procl. Theolog. Plat. V 11 init. p. 265, 25 ταῖς δὲ αὖ περὶ τοῦ βασιλέως τῶν νοερῶν θεῶν ὑπομνήσεσι πέρας ἐπιθέντες, ἐχομένως δή που τὴν βασιλίδα Ῥέαν ὑμνήσομεν. ταύτην γὰρ δή μητέρα τοῦ δημιουργοῦ τῶν ὅλων, δευτέραν δὲ τοῦ Κρόνου θεόν, Πλάτων τέ φησι καὶ Ὀρφεύς.

135. (100) Procl.- in Plat. Tim. 40e (ΠΙ 185, 28 Diehl)
,[anteit fr. 121]) τῶν γὰρ ἄλλων Ίιτάνων εἰς τὴν κατά τοῦ πατρὸς ·ἐπιβουλὴν ἱεμένων ὁ Ὠκεανὸς άπαγορεύει τε πρὸς τὰς’τῆς μητρὸς ἐπιτάξεις καὶ ἕνδοιάζει περὶ τῆς πράξεως· ἔνθ’ αὖτ’1 Ὠκεανὸς μὲν ένὶ μεγάροισιν ἔμιμνεν ὁρμαίνων, ποτέρωσε νόον τράποι, ἧῖ πατέρα ὃν Ι 18“Diehl γυ<ι>ῶσηι3 τε βίης καὶ άτάσθαλα λωβήσαιτο σὺν Κρόνωι ἥδ’ ἄλλοισιν ἀδελφοῖς, οἳπεπίθοντο 5 μητρὶ φίληι, ἢ τούς γε λιπῶν μένοι ἔνδον ἕκηλος. πολλά δὲ πορφύρων· μένεν ἥμενος ἐν μεγάροισι, σκυζόμενος ἧι μητρί,ᾼκασιγνήτοισι δὲ μᾶλλον.ημένει ὀὖν οὗτος ἅμα καὶ πρόεισι μετά τῆς Ίῆθύος συνέζευκται γὰρ αὐτῶι κατά τὴν πρῶτήν άπογέννησιν. οἱ δὲ ἄλλοι Τιτᾶνες ;εἰς διάκρισιν ἐπείγονται καὶ πρόοδον, ἡγεῖται δὲ αὐτῶν ὁ μέγιστος Κρόνος, ῶς φησιν ὁ θεολόγος (sequitur fr. 117).

135—138

ΙΕΡΟΙ ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΏΙΔΙΑΙΣ «ΚᾸ

185

1 οὖν vulgo. 2 ἢ Herm., ἠὲ codd. 3 γυ<ι>ώσηι Lob., γυιώσειε Duentz., γυώση QD, γνώση vulgo, γυμνώσηι Gesn. Herm. VIII vs. 31 p.468; Lob. I 507. 136. (103) Schol. Hesiod. Theogon. 209 (Gaisford Π 491)

(Ίιτᾶνες) παρά τὸ τετάσθαι καὶ έξαπλωθῆναι. ἢ ὅτι —— (ὃς λέγει οὗτος (se. Hesiodus) άπό τῆς δόξης τοῦ Ὀρφέως λαβών τοῦτο ——— ἱίτι πάλιν τιμωρῆσαι μέλλει ὁ Κρόνος τοὺς θεούς, καὶ λαβεῖν τὴν βασιλείαν αὐτοῦ, ἤγουν πάλιν ἐπικρατῆσαι μέλλει τὸ σκότος έκεῖνο τὸ άρχαιότατον τοὺς ζωιδιακοὺς κύκλους, τοὺς ἔχοντας τούς άστέρας. Lob. Π 793. Ad τὸ σκότος έκεῖνο τὸ άρχαιότατον cf. Plin. Epist. VI 20
p. 162, 22 Kuk. multz‘ad deos manus tollere, phares nusquam dam deos ullos aeternamque z'llam et novissz'mam noctem mzmdo inter-

firetabantur.

’

137. (114) Procl. in Plat. Cratyl. 396b p. 55, 11 Pasqu.
μόνος δ’ ὁ Κρόνος καὶ άφαιρεῖται τὸν Οὐρανὸν τὴν βασιλείαν
τελέως, καὶ τῶι Διὶ παραχωρεῖ τῆς ἡγεμονίας, τέμνων καὶ

τεμνόμενος, ὥς φησιν ὁ μῦθος. ἐπεὶ τοίνυν τὴν τοιαύτην διαδοχὴν ὑβριστικὴν οὖσαν έπὶ Κρόνου λεγομένην ἑοόρα ὁ Πλάτων παρά τοῖς θεολόγοις, μνήμης ἠξίωσεν καὶ τὴν έν τῶι ὀνόματι φαντασίαν τῆς ὕβρεως, ἵνα καὶ ταύτηι προσῆκον άποφήνηι

τὸ ὄνομα τῶι θεῶι, καὶ εἰκόνα φέρον τῆς περὶ ἐκεῖνον μυθευομένης ὕβρεως, ἡμᾶς δ’ άναδιδάξηι καὶ τὰ μυθικά πλάσματα πρὸς τήν άλήθειαν ἐπανάγειν, ὥς προσήκει περὶ θεῶν καὶ τὴν φαινομένην τερατολογίαν εἰς ἐπιστημονικὴν ἔννοιαν ἀναπέμπειν.
Lob. I 507; Dieterich Abraæas 76; M. Mayer ap. Rosch. Π 1470.

Lyd. De mens. IV 64 p. 116, 21 W. τεχθῆναι δ’ αὐτὴν (se. Ἀφροδίτην) άξιοῦσιν άπό τῶν Κρόνου μηδέων, τουτέστιν
άπὸ τοῦ αἰῶνος. Calixto? ap. Schol. G falsarii Ovid. Ib. 273 p. 51 Ellis (Saturnus) parte est laesus eadem pocnamgue ιι nato quam (ledit z'pse tulz't. ·

138. Procl. in Plat. Rempubl. ΙΙ 297,49 Kr. καὶταῦ<τ>α (καὶ οἱ θεολό>γοι γιγνώσκοντες τὸν βίαι λαβόντα τὴν βασιλείαν καὶ τοὺς ἑαυτοῦ παῖδας ἐ<σθί>ειν ἐμυθολόγησαν, ὥς δέον ὂν τὸν βιασάμενον (τὸν) πατέρα καὶ περὶ·τούς παῖδας εἶναι τοιοῦτον· τοῦτο δέ ἐστιν τὸν δι’ ὑπεροχήν δυνάμεως ἑτέρας ἡγησάμενον βασιλείας καὶ ὅσα γεννᾶι παρ’ ἑαυτῶι κατέχειν. -

186

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨᾩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ

138—141

d l Supplementa Schoellii (p. 90, 1) sunt; nonnulla autem eo rectius Kr. in co. egit.

139. (243) Lactant. Divin. instit. I 13,11 (I 52, 3 Br.) O. qui
a temporibus οίιιε fuit recentior, aperte Summum in terra et apud hommes regnasse commemomt:

προότιστος1 μὲνῖ ἄνασσεν ἐπιχθονίων3 Κρόνος ἀνδρῶν·
ἐκ δὲ4 Κρόνουὸ γένετ’ αὐτὸς6 ἄναξ μέγας εύρυόπα Ζεύς.7
Graeca 0m. R, in mg. interpretat. latin. add. man. rec. 1 προ· τοστις Ρ, προτιστος V. 2 μην Ρ. 3 ἄναξεν V; ἄναξ ἐκ ἐπιχθονίων ed. prior.; ἄναξ ἀπ’ Herm.; ἄνασσεν corr. Walch. (et Gust. Wolff) V. Lob. I 510 n. e. Protz'ston menanar cenepz's tom’onchro nos andron H. _4 καὶ S, δὲ 0m. P. 5 κρονος PV. 6 γενετατος S, γηνεταιτος P, γένετ’ αὖτις Lob. 7 ecdecho-o nugenete aut cesaraœ megas europazaeus H. Interpretationes latinae diversae in S et P.

Herm. XLVII;

Lob. I 510;

C. L. Struve Op. sel. I 131;

Gust. Wole Philolog. XVI 1860, 527 n. 5; Holwerda 309. 140. Procl. in Rempubl. ΙΙ 74, 26 Kr. ὁ μὲν θεολόγος Ὀ. τρία γένη παραδέδωκεν ἀνθρώπων· πρώτιστον τὸ χρυσοῦν, ὅπερ ὑποστῆσαι τὸν Φάνητά, φησιν· δεύτερον τὸ ἀργυροῦν, οὗ φησιν ἄρξαι τὸν μέγιστον Κρόνον· τρίτον τὸ Τιτανικόν, ὅ φησιν έκ τῶν Τιτανικοῖν μελῶν τὸν Δία συστήσασθαι (cf. Olympiodor. in Phaedon. 68 c p. 48, 25 NorV.)' συννοήσας οὖς Ι 75 Km“έν τρισὶν ὅροις τούτοις πᾶν εἶδος περιέχεται τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. ἢ γαρ
νοερόν ἐστιν καὶ θεῖον, αὐτοῖς τοῖς ἀκροτάτοις τῶν ὄντων ἐνι-

δρυμένον, ἢ πρὸς ἑαυτό ἐπέστραπται καὶ νοεῖ ἑαυτό καὶ ἀγαπᾶι την τοιαύτην ζωήν, ἢ πρὸς τὰ χείρονα βλέπει καὶ μετ’ ἐκείνων ἐθέλει ζῆν ἀλόγων ὄντων. τριττῆς οὖν οὔσης τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς τὸ μὲν πρώτιστον ἀπὸ τοῦ Φάνητός ἐστιν, ὃς πᾶν τὸ νοοῦν συνάπτει τοῖς νοητοῖς, τὸ δὲ δεύτερον ἀπὸ τοῦ Κρόνου τοῦ προότου, φησὶν ὁ μῦθος, ἀγκυλομήτου (V. ἓν. 131) καὶ πάντα πρὸς ἑαυτὰ ποιοῦντος ἐπιστρέφειν, τὸ δὲ τρίτον ἀπὸ Διὸς τοῦ τῶν δευτέρων προνοεῖν καὶ διακοσμεῖν τὰ χείρονα διδάσκοντος· τοῦτο γὰρ ἴδιον δημιουργίας.
Lob. I 510; Vâri Wien. Stud. ΧΠ 1890, 222 n. 1; Dieterich

Abraæas 127; HGeg 51 n.'1.

”

141. (244) Procl. Hesiod. Op. et Dies 126 (Gaisf. ΙΙ 121, 18)

ὁ μὲν Ὀ. τοῦ ἀργυροῦ γένους βασιλεύειν φησὶ τὸν Κρόνον, τοὺς κατὰ τὸν καθαρὸν λόγον ζῶντας ἀργυροῦς λέγων ὥσπερ τοὺς κατὰ νοῦν μόνον χρυσοῦς· ὁ δὲ <Ησίοδος (Opera 127) ἐθέλων

141—142

ΙΕΡΟΙ ΛΟΙὈΙ ΕΝ ΡΑΨῼῙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

187

τήν μεταβολὴν ἐνδείξασθαι τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς τὸ ἀργυροῦν γένος τῶν ἀνθρώπων ποιεῖ ῥάθυμον.
Lob. I 510; Holwerda 309.

142. (245) Procl. Theolog. Plat. V 10 p. 264, 20 τῶν δὲ θεολόγων τὸ ἀγήρων τῆι τάξει ταύτηι (se. τῆι Κρονίαι) προσήκειν λεγόντων, ὥς οἵ τε βάρβαροί φασι, καὶ ὁ τῶν Ἑλλήνων θεολόγος Ὀ. —- καὶ γὰρ οὗτος ἀεὶ μελαίνας τὰς τοῦ Κρονίου προσώπου τρίχας μυστικῶς λέγει, καὶ μηδαμῶς γίγνεσθαι πολιὰς (V. fr. 130) -—— θαυμάζω τὸν τοῦ Πλάτωνος ἔνθεον νοῦν τοὶ αὕτά περὶ τοῦ θεοῦ τούτου τοῖς κατ’ (καθ’ Port.) ἴχνος αὐτοῦ πορευομένοις ἐκφαίνοντα. ἐν γάρ τῆι Κρονίαι περιόδωι τό γῆρας ἀφιέναι φησὶ τὰς ψυχάς, ἐπὶ δὲ τὸ νέον ἀνακάμπτειν, καὶ τὸ πολιὸν μὲν ἀφαιρεῖν, τὰς δὲ τρίχας μελαίνας ἴσχειν. τῶν γὰρ πρεσβυτέρων (φησὶν Sc. Plat. Polit. 270 d. e) αἱ λευκαὶ τρίχες έμελαίνοντο. τῶν δὲ γενειοόντων αἱ παρειαὶ λειαινόμεναι, εἰς τήν παρελθοῦσαν ὥραν καθίσταντο. ταῦτα μὲν ὁ Ἐλεάτης ξένος. ὁ δέ γε Ὀ. τὰ τούτοις ὅμοια περὶ τοῦ θεοῦ (sc. Κρόνου) διατάττεται· —————— ὑπὸ Ζηνὶ Κρονίωνι ἀθάνατον αἰῶνα καμεῖν, καθαροϊο γενείου ———— διεράς χαίτας εὐώδεας, οὐδὲ -- ήπεδανοϊο μιγήμεναι ἄνθεϊ λευκοῖι· 5 —————— ἀλλ’ ἐριθηλέα λάχνην. Unde restituendum esse Videtur: vvvvvv —v1 ὑπὸ Ζηνὶ Κρονίωνιῖ ἀθάνατον (τ’) αἰῶνα3 λαχεῖν4 καθαροῖο γενείου (καὶ) διεράς5 χαίτας εὐώδεας, οὐδέ (τι πάμπαν)6 <γήραος>ῖ ήπεδανοῖο μιγήμεναι ἄνθεϊ λευκῶι, 5 ἀλλ<ἀ περὶ κροτάφοισιν ἔχειν>8 ἐριθηλέα λάχνήν.
1 τοῖσι πάλαι πέπρωται suppl. Lob.; ἀλλὰ Κρόνον φάσκουσι Mullach. 2 ὑπὸ Ζηνὸς Κρονίωνος mavult Lob. 8 (τ’) αἰῶνα Duentz. 4 λαχεῖν
Hermann ap. Lob., qui ipse νέμειν praefert; καμεῖν ed. Porti. 5 καθαροῖσι

γένειον καὶ διεροῖς Herwerd. Herm. V 1871,143; καὶ add. Herm. αὐτοῖς) Duentz.; οὐδέ (τι πάμπαν> Herwerd.
Hermann.;..... ἀλλ’ αἰεὶ ἐ. λ. Duentzer.

6 οὐδέ 8 suppl.

(τι τόν γε) idem; Lob. pronomcn aut particz'pz'um plurale postulat, οὐδέ (ποτ’

7 γήραος add. Gesn.

Herm. ap. Lob. I 511; Duentzer 79 fr. IX; Mayer Gigant.

u. Tit. 238; Vâri Wien. Stud. ΧΠ 1890,224.
Spectat Orphicos forsitan Pindar. Ol. ΙΙ 68 Schn ὅσοι δ’

ἐτόλμασαν ἐστρὶς ἑκατέρωθι μείναντες ἀπό πάμπαν ἀδίκων ἔχειν ψυχάν, ἔτειλαν Διὸς ὁδὸν παρά Κρόνου τύρσιν (ἣν ἔταξε τοῖς

188

IEPOI AOPOI EN ΡΑΨᾨΙΛῙΑΙΣ ΚΔ

142—145

δικαίοις schol. I 93, 16 D11). Cf. etiam Pindar. Pyth. IV 291 λῦσε δὲ· Ζεὺς ἄφθιτος Τιτᾶνας. 143. Procl. in Plat. Rempubl. Π 53, 2 Kr. δεῖ δέ, ὥσπερ ἑκατέρας εἰσὶν ἡγεμόνες, οὕτω καὶ τὸν ἕνα προστάτην τῆς συναμφοτέρας νοεῖν άνόδου τε καὶ καθόδου καὶ τῆς διπλῆς ἐν τῆι γενέσει ζωῆς εὐγονίας τε καὶ δυσγονίας· ὃν, εἰ δεῖ τῆι ἐμῆι μαντεῖαι προσέχειν, οὐκ ἄλλον τὸν Προμηθέα δεῖ νομίζειν, ὃν καὶ Πλάτων έν Πρωταγόραι (320d), τῆς άνθρωπίνης ζωῆς ἔφορον, ὥσπερ τ<ὀν> Ἐπιμηθέα τῆς άλόγου φησίν, καὶ Ὀ. καὶ
εΗσίοδος (Theogon. 565) διὰ τῆς κλοπῆς τοῦ πυρὸς καὶ τῆς εἰς

ἀνθρώπους δόσεως ἐνδείκνυνται τὴν ψυχήν οἷπό τοῦ νοητοῦ κατάγειν εἰς τὴν γένεσιν, ῶς τῆς ἀνθρωπίνης περιόδου κύριον καὶ τῶν ἀμεινόνων καὶ χειρόνων γενέσεων. Cf. Olympiodor. in Plat. Phaed. B ρξη’ p. 122, 13 Norvin. 144. (105. 129) Procl. in Plat. Tim. 30 a (Ι 396, 29 Diehl) ἡ Θέμις εἰκότως έν άρχαῖς παραλαμβάνεται τῆς δημιουργίας· αὕτη γάρ ἐστιν ἡ τῶν δημιουργικῶν θεσμῶν αἰτία, Ι 397 Diem καὶ άπὸ ταύτης άδιαλύτως ἦ τάξις συνέστη τοῦ παντός, διὸ καὶ μένει μὲν παρθένος πρὸ τῆς τοῦ δημιουργοῦ προόδου κατὰ τούς χρησμοὺς τῆς Νυκτός· ἔστ’ ἂν Ῥείη παῖδα τέκηι Κρόνωι1 έν φιλότητι. συμπαράγει δὲ· τῶι Διὶ τὴν τριάδα τῶν Ὡρῶν (V. Hymn. XLIII)‘ταῖς ἐπιτέτραπται μέγας οὐρανὸς Οὔλυμπός τε, ἠμὲν άνακλϊναι πυκινὸν νέφος ἠδ’ ἐπιθεῖναι (Hom. Il. E 750).
1 παῖδα τέκηι Κρόνωι Herwerd. Herm. V 1871,138; τέκοι παῖδα Κρόνωι
Herm.; τε καὶ παῖδα κρόνω M, τε καὶ κρόνω παῖδα P, τέκεν παῖδα κρόνω N.

Herm. p.503 n. 1; Lob. I 539; Holwerda 290.

Hesiod. Theogon. 453 Ῥείη δὲ δμηθεῖσα Κρόνωι τέκε φαί-

διμα τέκνα.

’

145. (106. 128) Procl. in Plat. Cratyl. 403e (90, 28 Pasqu.)

ὅτι τὴν Δήμητρα Ὀ. μέν, τὴν αὐτὴν λέγων τῆι Ῥέαι εἶναι, λέγει ὅτι ἄνω μὲν μετά Κρόνου οὖσα άνΙ91ΡὸεἿΠ-εκφοίτητος Ῥέα ἐστίν, προβάλλουσα δὲ καὶ άπογεννῶσα τὸν Δία Δημήτηρ. λέγει γάρ· ᾗ Ῥείη τὸ πρὶν ἐοῦσα,1 ἐπεὶ Διὸς ἔπλετο μήτηρ,

Δημήτηρ γέγονε·2
1 ρείητ-ἐοῦσα Werf.; ρείην-ἐοῦσαν codd.; ἐοῦσα (γ’) Mullach. 2 γέγονε
Δημήτηρ codd.; transp. Boisson, γίγνετο Δ. Werf.; γεγονέναι Δήμητρα Lob.

145—147

ῙΕΡΟΙ ΑΟΙὈΙ ΕΝ ΡΑΨῼΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

189

qui haec duo verba Proclo relinquenda esse censet et Ῥείην-ἐοῦσαν servans

Orphea κίκλησκον Δήμητρα vel simile quid scripsisse Opinatur. Res dubia est.

Idem in Cratyl. 401 c p. 80,10 Pasqu. ό δ’ Ὀ. τρόπον μέν
τινα τήν αὐτὴν εἶναι τὴν Δήμητρα τῆι ὅληι ζωιογονίαι, τρόπον

δ’ ἄλλον οὐ την αὐτήν· ἄνω μὲν γάρ οὖσα Ῥέα ἐστί, κάτω δὲ μετά τοῦ Διὸς Δημήτηρ· καὶ γαρ τὰ παραγόμενοι1 ὅμοιά εἰσιν τοῖς παράγουσιν καὶ σχεδὸν τὰ αὐτά.
1 παραγόμενα ᾗνθῐὶἦ παραγενόμενα codd. 1

Theolog. Plat. V 11 p. 267, 38 καὶ δὴ καὶ (sc. Plato) ἐν Νόμοις τὰς Θεσμοφόρους θεας άνυμνιόν εἰς την ἕνωσιν τῆς τε Δήμητρος καὶ τῆς Κόρης άναπέμπει πᾶσαν τὴν ἔνθεσμον-«ζωήν.
ἐπεὶ κατ’ Ὀρφέα τοόι μὲν Κρόνωι συνοῦσα κατά τὴν άκρότητα

τὴν ἑαυτῆς ἦ μέση θεὸς Ῥέα καλεῖται, τὸν δὲ Δία παράγουσα καὶ μετὰ Διὸς ἐκφαίνουσα τούς τε ὅλους καὶ τοὺς μερικούς διακόσμους τῶν θεῶν Δημήτηρ. καὶ ἔστιν ὁ σύμπας τῆς μέσης ζωῆς διάκοσμος περιληπτικός τῶν τε ἄλλων Τιτανίδων, καὶ δὴ καὶ τῆς Δήμητρος. ταύτην γὰρ προεστήσατο μονάδα συναγωγὸν
μέσην τῶν ἐν αὐτῆι πασῶν τάξεων, τῶν τε κρυφίων καὶτῶν

μεριζομένων περὶ τας γεννητικὰς τῆς θεοῦ δυνάμεις. τριτταὶ δέ εἰσιν ἑκάτεραι. καὶ τὴν μὲν ἄνω τριάδα συνάπτειτοόι Κρόνωι, τὴν δὲ κάτω συνυφαίνει τῆι δημιουργικῆι τάξει. Ι 268 μέσην δὲ οὖσαν τὴν Δημητριακήν μονάδα συντεταγμένην, ἅμα καὶ
έξηιρημένην ιῖποφαίνει τοῦ δημιουργοῦ τῶν ὅλων. καὶ γὰρ

ὑφίστησι Δία’ μετά τῆς ὅλης καὶ συναπογεννᾶι τῆν Κόρην μετα τοῦ Διός. ἦ μὲν οῦν μέση τῶν πατέρων πρόγονος θεὸς διά τούτων άνυμνείσθω τῶν λόγων.
Lob. I 537; Gruppe Griech. Mythol. ΙΙ 1169 n. 7.

Cf. Phere’cyd. fr. 1 (Diels H3 202, 3) Ζὰς μὲν καὶ Χρόνος ἦσαν άεὶ καὶ Χθονίη· Χθονίηι δὲ ὄνομα ἐγένετο Γῆ, ἐπειδὴ αὐτῆι Ζὰς γῆν γέρας διδοῖ. 146. Damasc. De princ. 267 (ΙΙ 134, 17 Rue.) καὶ γὰρ ὃ παρ’ Ὀρφεῖ Κρόνος, ὃς Ἠτάν1 ἐστι κατα τὸν ἑαυτοῦ ὑπεζωκότα, καὶ καταπίνει τα οἰκεῖα γεννήματα κατα’τὸν άμείλικτον. Cf.
Procl. in Plat. Remp. Π 61, 22 Kr..
1 τι πᾶν cod. B.

Cf. Hymn. XIII Κρόνου VS. 2 όίλκιμε Ἠτάν.
147. (108) Schol. Lycophr. 399 p. 149, 11 Sch. δίσκον δὲ τὸν Δία λέγειδιὰ τὸν λίθον τὸν άντὶ Διὸς ὑπὸ Ῥέας-σπαρ-

γανωθέντα καὶ ὑπὸ Κρόνου καταποθέντα, (ὅς φησιν <Ησίοδος ἐν

190

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΑΙΑῙΣ ΚΔ’

147-151

τῆι Θεογονίαι (VS. 485) [τὴν Ὀρφέως ὑποκλέψας καὶ παραφθείρας Θεογονίαν]
Quae extrema uncis inclusi, ex Tzetzae classe ΙΙ sumpta sunt.

Lob. I 516.
Cf. Ioann. Gaz. Descript. tab. mundi I 49 de Sole a. Caelo evomito supra fr. 21a p.92. 148. (115) Procl. in Plat. Remp. I 138, 23 Kr. καὶ γὰρ

ἐκεῖνος καθεύδων πρώτιστος παραδέδοται τῶν θεῶν· ἔνθα Κρόνος μὲν ἔπειτα φαγών δολόεσσαν ἐδωδήν κεῖτο μέγα ῥέγχων.
Lob. I 516; Dieterich Abraxas 76 n. 5.

149. (45). Clem. Alex. Strom. VI 2. 26, 2 (Π 442,12 Staeh.) ἔν τε τῆι Θεογονίαι (V. p. 141) ἐπὶ τοῦ Κρόνου Ὀρφεῖ πεποίηται· κεῖτ’ ἀποδοχμώσας παχὺν αὐχένα, κὰδ δέ μιν ὕπνος ἦίρει1 πανδαμάτωρ, ταῦτα δὲὍμηρος ἐπὶ τοῦ Κύκλωπος μετέθηκεν (0d. ι 372). Antêit fr. 206 ἐκ τοῦ Διονύσου άφανισμοῦ.
1 ἦρει L.

Herm. XVIII vs. 3 p. 478; Lob. I 517; Schuster 49; Stemp-

linger Plagiat in der griech. Lit. 68. 150. Damasc. De princ. 278 (Π 150, 22 Rue.) τέταρτον καὶ δέκατον, αὐτό καθ’ αὑτὸ ζητήσωμεν διὰ τί ὅ μὲν πρῶτος πατὴρ (sc. Phanes) καὶ ὁ τρίτος (se. Iuppitel‘) οὐ παράγει Κουρητικήν τάξιν παρὰ τοῖς (Ἐλλησιν, μόνη δὲ ἦ Ῥέα τούς Κούρητας άπογεννᾶι, οὓς άμειλὶκτους (V. frr. 146. 151) εἷναί φαμεν· ὅλως δὲ διὰ τί αὐτῆι συντετάχθαι1 τρεῖς, ἑνὸς ὄντος αὐτῆς άμειλίκτου’κατά τήν θεοπαράδοτον φήμην.
1 συντετάχθαι (φαμέν) suppl. dubitanter Rue.

Holwerda 312. 151. (112. 194. 210) Procl. in Plat. Cratyl. 396b p. 58, 1 Pasqu. τοσαύτη γάρ ἐστιν ἡ τοῦ θεοῦ τούτου (Saturni) πάσης τῆς πρὸς τὰ καταδεέστερα συντάξεως ὑπερβολή καὶ ἡ πρὸς τὸ νοητὸν ἄχραντος ἕνωσις, ὥστε μηδὲ τῆς Κουρητικῆς αὐτὸν δεῖ· σθαι φρουρᾶς, ὥσπερ τὴν Ῥέαν καὶ τὸν Δία καὶ τὴν Κόρην· πάντες γὰρ οὗτοι διὰ τὰς εἰς τά δεύτερα προόδους τῆς άτρέπτου φυλακῆς τῶν Κουρήτων ἐδεήθησαν· ὁ δὲ Κρόνος, ἐν ἑαυτῶι μονίμως ἱδρυμένος καὶ άφ) ὅλων τῶν δευτέρων ἁρπάσας ἑαυτόν, τῆς παρὰ τιόν Κουρήτων ὑπερίδρυται φρουρᾶς, ἔχει δὲ καὶ τού-

151

IEPOI AOPOI EN ΡΑΨῼΙΑΙΑῙΣ ΚΔ

191

των ἑνοειδῶς ἐν ἑαυτῶι τὴν αἰτίαν· τό γὰρ καθαρὸν τοῦτο καὶ τὸ ἄχραντον ὑπόστασιν παρέχεται πάσαις ταῖς τῶν Κουρήτων προόδοις. Idem in Plat. Tim. 280 (I 317, 11 Diehl) ὥσπερ γὰρ ὁ θεολόγος περὶζ αὐτὸν (sc. Iovem) ἵστησι τὴν Κουρητικήν τάξιν, οὕτω δὴ καὶ ὁ Πλάτων (Protag. 321d) (φυλακὰς φοβεράς’ εἷναί φησι περὶ αὐτόν, καὶ ῶς ἐκεῖνος ἐπὶ τῆς τοῦ Ὀλύμπου κορυφῆς αὐτὸν ἱδρύει, οὕτως καὶ οὗτος (τήν ἀκρόπολιν’ ἀνῆκεν αὕτῶι, ἐν ἧι διαιωνίως ἱδρυμένος διὰ τῶν μέσων τάξεων κοσμεῖ τοὶ πάντα. τίς μὲν οὖν ὁ δημιουργός ἐστι καὶ ὅτι νοῦς θεῖος τῆς ὅλης ποιήσεως αἴτιος, εἰρήσθω διὰ τούτων, καὶ ὅπως ὑπό τε Ὀρφέως καὶ Πλάτωνος ὁ αὐτὸς ἀνυμνεῖται δημιουργὸς Ζεύς, ἀπὸ τούτων ὑπεμνήσθω (Diehl] an ὑπομεμνήσθωὲ ὑπομνήσθω Ρ). Idem Theolog‘. Plat. V 3 p. 253, 36 ἀλλά μὴν καὶ τριάδα τὴν ἀμείλικτον καὶ ἄχραντον τῶν νοερῶν θεῶν διαρρήδην ὁ Πλάτων ἑπόμενος τῶι Ὀρφεῖ Κουρητικήν ἀποκαλεῖ, καθάπερ ἐν Νόμοις (VII 796 b) φησὶν ὁ Ἀθηναῖος ξένος τοὶ τῶν Κουρήτων ἐνόπλια παίγνια καὶ τήν ἔνρυθμον (ἔρρυθμον Port.) χορείαν αὐτῶν ἀνυμνῶν. καὶ γὰρ Ὀ. τοὺς Κούρητας φύλακας τῶι Διὶ παρίστησι τρεῖς ὄντας. καὶ οἱ θεσμοὶ τῶν Κρητῶν καὶ ἡ Ἑλληνικῆ πᾶσα θεολογία τήν καθαράν καὶ ἄχραντον ζωὴν καὶ ἐνέρ-

γειαν εἰς τὴν τάξιν ταύτην ἀναπέμπουσιν· οὐδὲ γὰρ ἄλλο τι τὸ κορόν ἢ τό καθαρὸν καὶ ἀκήρατον ἐνδείκνυται. Cf. eundem 1.1. V35 init. p. 322, 23 ἴθι δὴ οὖν ἀπὸ τῆς ἀορίστου ταύτης καὶ κοινῆς περὶ τῶν θεῶν τούτων διδασκαλίας καὶ τήν Ἑλληνικὴν περὶ αὐτῆς φήμην ὑπὸ τοῦ Πλάτωνος ἦμῖνζζπαραδοθεῖσαν εἰς μέσον ἀγάγωμεν καὶ ἐπιδείξωμεν αὐτὸν καὶ μέχρι τῶν ὀνομάτων ἑπόμενον τοῖς παρ’ (Ἑλλησι θεολόγοις, καθάπερ ἐν τῆι τῶν
τριῶν βασιλέων μυστικῆι θεωρίαι, κάν τῆι τῶν ἀχράντων θεῶν

ἐξηγήσει, τῆς ἐκείνων οὐκ ἀφιστάμενον ὑφηγήσεως. τίς γὰρ οὐκ οἶδε τῶν καὶ σμικροὶ τῆς Ἑλληνικῆς θεοσοφίας ἀκηκοότων ἔν τε ταῖς ἀρρήτοις αὐτῶν τελεταῖς καὶ ταῖς ἄλλαις περὶ τῶν θεῶν πραγματείαις τὴν τῶν Κουρήτων τάξιν παρ’ αὐτοῖς διαφερόντως ὑμνημένην ως τῆς ἀχράντου προεστῶσαν ἰδιότητος, τῆς θεᾶς ἡγεμονΟὗσαν καὶ τήν φρουρὰν τῶν ὅλων εἰς αὐτὴν ἀναδησαμένην,· οὗτοι (αὐτοὶ Port.) γοῦν οἱ θεοὶ καὶ τήν βασιλίδα Ῥέαν λέγονται φρουρεῖν καὶ τὸν τῶν ὅλων δημιουργόν, καὶ
μέχρι τῶν αἰτίων τῆς μεριστῆς ζωιογονὶας τε καὶ δημιουργίας

προϊόντες, τήν τε Κόρην ἐν ἐκείνοις καὶ τὸν Διόνυσον, ἐξηιρημένους τῶν δευτέρων φυλάττειν, ὥσπερ ἐνταῦθα τοὶς τῆς ὅλης ζωῆς ζωιογονίας καὶ τῆς παντελοῦς δημιουργίας (δημιουργήας

192

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

151—152

Port.) πρωτουργούς ἀνέχουσι μονάδας· ταύτην δή οὖν τὴν Κουρητικήν τάξιν ού μόνον. Ὀ. καὶ οἱ πρὸ τοῦ Πλάτωνος ἔγνω, σαν θεολόγοι καὶ γνόντες ἐθρήσκευσαν, ἀλλά καὶ ὃ Ἀθηναῖος ξένος έν Νόμοις (VH 796 b) ἀνύμνησε. τὰ γὰρ έν Κρήτηι τῶν Κουρήτων ἐνόπλια παίγνια, πάσης τῆς εὐρύθμου κινήσεως εἷναί φησιν ἀρχηγικά παραδείγματα. καὶ νῦν οὐδὲ τοῦτο ἀπέχρησεν
αύτῶι τό τῆς Κουρητικῆς μνησθῆναι ταύτης τάξεως, ἀλλὰ καὶ

προστίθησι καὶ τὴν μίαν αὐτῶν ἑνάδα, τήν δέσποιναν ὑμνῶν Ἀθηνᾶν, 1 323 ἧς καὶ ἦ παρά τοῖς πρὸ αὐτοῦ θεολόγοις μυσταγωγία τήν ὅλην ἐξάπτει τῶν Κουρήτων πρόοδον, ἄνω μὲν αὐτοὺς περιστρέφουσα τοῖς Ἀθηναϊκοῖς συμβόλοις, ὥς τῆς ἀειθαλοῦς ζωῆς καὶ τῆς ἀκμαίας νοήσεως προστάτας, κάτω δὲ· περιφανῶς ὑποτάττουσα τῆι τῆς Ἀθηνᾶς προνοίαι. οἱ μὲν γάρ πρώτιστοι Κούρητες, ἅτε τῆς νοητῆς ὄντες θεοὶ καὶ κρυφίας ὀπαδοί, τοῖς ἐκεῖθεν προϊοῦσιν ἀρκοῦνται συνθήμασιν. οἱ δὲ ἐν ταῖς δευτέραις καὶ τρίταις τάξεσι τῆς νοερᾶς Ἀθηναῖκῆς ἐξήρτηνται μονάδος.... ὅθεν δή καὶ οἱ Κούρητες τήν ἕπωνυμίαν ἔλαχον τῆς ἀχράντου προεστῶτες καθαρότητος τῶν θεῶν et VI 13 p. 382,11. Olympiodor. in Plat. Phaedon. B gxa’

p. 110, 24 Norv. καὶ οἱ Κούρητες περὶ τοὺς δημιουργικοὺς θεούς, ὅτι νενεύκασι πρὸς τὸ χεῖρον.
Lob. I 546; Gruppe Suppl. 715 et Grieck. Mythol. Π 1169 n. 7; Maafi Orpheus 96 n. 124; Poerner De Curet. et Corybant. diss. Ha]. XXII 1913, 372. '

Ῥέας Κούρητες Mesomedes (Hadriani aequalis) Εἰς τὴν Ἶσιν VS. 16 ed. Wilamowitz Griçciz. Verskunst 598. 152. (111) Procl. Theolog. Plat. IV 16 p. 206,4 τῶι δὲ· τῆς Ἀδραστείας θεσμῶι πάντα ὑπήκοα, καὶ πᾶσαι διανομαὶ θεῶν, καὶ μέτρα πάντα καὶ φρουραὶ διά τοῦτον ὑφεστήκασι. παρ’ Ὀρφεῖ δὲ καὶ φρουρεῖν λέγεται τὸν ὅλον δημιουργόν,1 καὶ χάλκεαῖ ῥόπτρα λαβοῦσα καὶ τύπανον 7L αἴγηκες3 οὕτως ἠχεῖν, ὥστε πάντας ἐπιστρέφειν εἷς αὐτὴν τοὺς θεούς. ô‘καὶ Σωκράτης ἀπομιμούμενος, τὸν ἦχον λέγω τὸν μυθικὸν τὸν ἐπὶ πάντα διατείνοντα κηρύγματι, παραπλησίως τὸν θεσμὸν τῆς Ἀδραστείας ἐπὶ πάσας προάγει τὰς ψυχάς. θεσμὸς δὲ Ἀδραστείας ὅδε· ἥτις ἂν ψυχή κατίδοι τι τῶν ἀληθῶν μέχρι [τε]4 τῆς, ἑτέρας περιόδου, εἶναι ἀπήμονα μόνον, ούχὶ τὸν Ὀρφικὸν ἦχον ἀποτυπωσάμενος διά τοῦδε τοῦ κηρύγματος καὶ οἷον ὕμνον

152—154

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

193

τινά τοῦτον τῆς Ἀδραστείας ἀναφθεγξάμενος. πρῶτον μὲν γὰρ θεσμὸν αὐτὸν ἄλλ’ ού νόμον προσείρηκεν, ὥσπερ τὸν Κρόνιον
καὶ τὸν Δίϊον.
1 τὸν τῶν ὅλων ὃ. Ab.; sed cf. e. g. Procl. in Tim. 280 (I 315,14

Diehl) τὴν Δίκην ὃλην ὀπαδὸν αὑτοῦ. 2 χάλκια Wilamowitz Herm. LIV 1919, 60. 3 τ. αίγηκες (non αῧγηκες [Wilam.]) ed. Porti quae vertit tympano εκ pelle caprina facto. τύμπανα ἠχήεντα Lob. conferens Nonn. XLIV 139 κύμβαλα δ’ ἠχήεντα, τύπανον λιγύηχες Wilam., v. etiam Neustadt De Iove
Cretico diss. Berol._1906, 6. 4 delevi.

Lob. I 515; Kern Archaeol. Jahrb. ΙΙΙ 1888, 235; Gruppe Suppl. 746.

Vide fr. 105 b.
153. (308) Martyrium Theodoti Ancyrani et septem cum

eo virginum Acta S. S. 18 Μαίί c. 24 d. e (IV p. 160 B011.) Ὀ. γὰρ ὁ ὑμέτερος ποιητὴς λέγει, ὅτι Ζεὺς τὸν Κρόνον τὸν ἴδιον πατέρα ἐφόνευσε καὶ ἔσχε τὴν ἰδίαν μητέρα τὴν Ῥέαν, καὶ ἐξ αὐτῶν γεννᾶται ἦ Περσεφόνη, ἢν καὶ αὐτὴν1 ἐμίανεν· ἔσχε δὲ καὶ τὴν ἰδίαν άδελφὴν (Ήραν γυναῖκα. καὶ Ἀπόλλων δὲ τήν ἰδίαν άδελφὴν ἔσχεν Ἄρτεμιν, ἢν καὶ ἐμίανεν ἐν Δήλωι παρὰ τῶι βωμῶι. καὶ ὁ Ἄρης δὲ τήν Ἀφροδίτην. καὶ ὁ (Ἠφαιστος τὴν Ἀθηνᾶν.
1 ἢν καὶ αὐτὸς fort. recte Lob. Lob. I 593. 154. (114) Porphyr. De antro nymphar. 16 p. 67, 21 Nauck2

παρὰ δὲ τῶι Ὀρφεῖ ὁ Κρόνος μέλιτι ὑπὸ Διὸς ἐνεδρεύεται· πλησθεὶς γὰρ μέλιτος μεθύει καὶ σκοτοῦται ὥς’ὖπὸ οἴνου1 καὶ
ύπνοῑ ὥς παρὰ Πλάτωνι (Sympos. 203 b) ὅ Πόρος τοῦ νέκταρος

πλησθεὶς· οὔπω γὰρ | 57 N-auck οἶνος ἦν. φησὶ γαρ παρ’ Ὀρφεῖ ἡ Νύξ τῶι Διὶ ὑποτιθεμένη τὸν διὰ μέλιτος δόλον·2 εὖτ’ ἄν δή μιν ἴδηαι ὑπὸ δρυσὶν ὑψικόμοισιν ἔργοισιν μεθύοντα μελισσάων ἐριβόμβων,
δῆσον “

αὕτόν.3 o“καὶ πάσχει ὁ Κρόνος καὶ δεθεὶς ἐκτέμνεται ὠς ὁ Οὐρανός, τοῦ θεολόγου δι’ ἡδονῆς δεσμεῑσθαι καὶ κατάγεσθαι
τὰ θεῖα εἰς γένεσιν αἰνισσομένου άποσπερματίζειν τε δυνάμεις

εἰς ἡδονήν4 ἐκλυθέντα. ὅθεν ἐπιθυμίαι μὲν συνουσίας τὸν Οὐρανὸν κατιόντα εἰς Γῆν ἐκτέμνει Κρόνος· ταύτό δὲ τῆι ἐκ συνουσίας ἦδονῆι παρίσταται αὐτοῖς ἡ τοῦ μέλιτος, ὑφ’ οὗ δολωθεὶς ὁ Κρόνος ἐκτέμνεται. πρῶτος γὰρ τῶν άντιφερομένων τῶι Οὐρανῶι ὁ Κρόνος ἐστὶ καὶ ἡ τούτου σφαῖρα· κατίασιὸ δὲ δυνάμεις ἐξ ούρανοῦ καὶ άπὸ τῶν πλανωμένων. ἄλλα τὰς μὲν
Orphie. coll. kem. 13

“194

IEPOI AOPOI EN ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ

154—155

οὐρανοῦ δέχεται Κρόνος, τὰς δ’ ἀπὸ τοῦ Κρόνου Ζεύς. Procl.
Tim. 35h (ΙΙ 208, 30 Diehl) παραδειγματικὰ δὲ αἱ τομαὶ τοῦ πατρὸς καὶ οἱ δεσμοί· καὶ γὰρ τέμνει πρῶ1209ΒῑΘῙΠτως ἐκεῖνον
καὶ δεσμοῖ τοῖς ἀρρήκτοις δεσμοῖς, ταῦτα καὶ τῶν θεολόγων

αἰνισσομένων, ὁπόταν λέγωσι τάς τε Κρονίας ἐκτομὰς καὶ τούς δεσμούς, οἷς ἑαυτὸν λέγεται περιβάλλειν ὁ τοῦ παντὸς ποιητής, ῶν καὶ ὁ ἐν Κρατύλωι (404 a) διαμνημονεύει Σωκράτης.
1 ὑπὸ οίῑνου Lob., ἀπὸ οἶνον vulgo ante Nauckium. 2 δόλον Nauck, λόγον Μ. 3 <αὕτίκα μιν) δῆσον Barnes. 4 εἰς (Div) ἡδονὴν Nauck; ἔστ’ ἡδονὴν Μ. 5 κατίασι Herch., κάτεισι priores. Herm. XLIX; Lob. I 516; Dieterich Abraxas 76; M. Mayer ap. Rosch. ΙΙ 1470; Pohlenz N. Jahrb. XXXVII 1916, 591 n. 2. Saturnus mellz's et fructuum γελαστέον apud Cyrenenses Macrob.

Sat. I 7, 25. Allegorice 'Saturni vinculis utitur Hymn. XIII Κρόνου vs. 25 ποικιλόβουλ’, ἀμίαντε, μεγασθενές, ἄλκιμε Τιτάν,
ὅς δαπανᾱίς μὲν ἅπαντα καὶ αὔξεις ἔμπαλιν αὐτός,

δεσμοὺς ἀρρήκτους ὅς ἔχεις κατ’ ἀπείρονα κόσμον
αἰῶνος, Κρόνε παγγενέτωρ magicamque vim eis inesse iubet pap. mag. Paris. vs. 2326

(Dieterich 1.1. 77): ποίησον, ὅ λέγω, Ταρταροῦχε παρθένε, ἔδησα δεσμοῖς τοῖς Κρόνου τὸν σὸν πόλον. 155. (118) Procl. in Plat. Cratyl. 391a (27, 21 Pasqu.) καὶ γὰρ ό μέγιστος Κρόνος ἄνωθεν τὰς τῶν νοήσεων ἀρχοὶς ἒνδίδωσι τῶι δημιουργῶι καὶ ἐπιστατεῖ τῆς ὅλης δημιουργίας· διὸ καὶ δαίμονα αὐτὸν ὁ Ζεὺς καλεῖ παρ’ Ὀρφεῖ· ὄρθου δ’ ἡμετέρην γενεήν, ἀριδείκετε δαῖμον.
καὶ ἔοικεν τῶν συναγωγῶν καὶ τῶν διαιρέσεων τοῖς ἀκρο-

τάτας αἰτίας ἔχειν παρ’ ἑαυτῶι ὃ Κρόνος, διὰ μὲν τῶν οὐρανίων τομῶν προάγων εἰς τὰ μέρη τήν ὁλότητα τήν νοεράν καὶ προόδων γεννητικῶν καὶ πολλαπλασιασμῶν αἴτιος γινόμενος καὶ ὅλως τῆς Ι 28 ΡΒΒΨᾸ· Τιτανικῆς γενεᾶς ἡγούμενος, ἀφ’ ἧς ἦ διαίρεσις τῶν ὄντων, διὰ δὲ τῶν καταπόσεων συνάγων τοὶ ἑαυτοῦ πάλιν γεννήματα καὶ ἑνίζων πρὸς ἑαυτὸν καὶ ἀναλύων εἰς την ἑαυτοῦ μονοειδῆ καὶ ἀμέριστον αἰτίαν. ἐπεὶ καὶ ὁ δημιουργὸς Ζεὺς παρ’ αὐτοῦ προσεχῶς ὑποδέχεται τήν ἀλήθειαν τῶν ὄντων καῖ νοεῖ τὰ ἐν αὐτῶι πρῶτως· μαντεύει μὲν γα ρ αὐτῶι καὶ ἡ Νύξ (fr.103), ἀλλ’ ὁ πατήρ προσεχῶς, καὶ πάντα τοὶ μέτρα τῆς ὅλης

155 —-—-158

IEPOI AOPOI EN ΡΑΨΩΙΑΙΑΙΣ KA’

195

δημιουργίας αὕτῶι ἐνδίδωσιν. Eundem versum praebet idem in Tim. B prooem. (I 207, 11 Diehl) πρὸς δὲ τὸν Κρόνον πάλιν μετά τοὺς δεσμοὺς μόνον οὐκ εὐχόμενός φησιν· ὄρθου-δαῖμον, καὶ διὰ πάντων τῶν ἐχομένων τὴν τοῦ πατρὸς εὐμένειαν προκαλούμενος et in Plat. Alcibiad. I 103a p. 384, 3 Cousfl; Olym-

piodor. in Alcibiad. I c. 3 p. 15 Creuz. καὶ Ὀ. τὸν Δία ποιεῖ πρὸς
τὸν οἰκεῖον πατέρα λέγοντα· ὄρθουν-δαίμωω Damasc. De

princ. 270 (ΙΙ 136, 27 Rue.) οὐχὶ δὲ καὶ Ὀ. ἐν τῶι Κρόνωι
ἐξάπτει τὰ πείσματα τῆς ὅλης δημιουργίας, ὅ γέ τοι δημιουρ-

γικός, καὶ εὔχεται πρὸς αὐτόν· ὄρθου- δαῖμον; Ι 137 ΒΜ· άπευθύνει ἄρα καὶ άπορθοῖ τὴν, ὅλην κοσμοποιίαν· ἔτι τοίνυν σαφέστερον οἱ Φοίνικες ταῦτα περὶ αὐτοῦ άξιοῢσιν, πρῶτον μὲν δαίμονα αὐτὸν ποιοῦντες εἰληχότα τὸν δημιουργόν.
Herm. X vs. 4; Lob. I 518; Kern Herm. XXIII 1888, 487 n. XIX; Holwerda 319. 156. (183) Procl. in Plat. Tim. 22 d. e (I 118, 21 Diehl)

καὶ γὰρ καθαρμὸς ὃ μὲν γίνεται δι’ ὕδατος, ô‘δὲ διὰ πυρός, πανταχοῦ δὲ ἡ καθαρότης τοῖς δευτέροις άπὸ τῶν πρώτων, διὸ καὶ παρά τῶι Ὀρφεῖ τὰ καθάρσια κομίζειν ὁ Ζεὺς εἷπό τῆς Κρήτης παρακελεύεται· τὴν γὰρ Κρήτην οἷντὶ τοῦ νοητοῦ τάττειν εἰώθασιν οἱ θεολόγοι. Kern Herm. LI 1916, 564. 157. (116) Procl. Cratyl. 396b (52, 26 Pasqu.) καὶ γὰρ (Iuppiter) διττοὺς ὑφίστησι διακόσμους, τόν τε οὐράνιον καὶ τὸν ὑπερουράνιον (Lob., ὑπουράνιον codd.), ὅθεν αὐτοῦ καὶ τὸ σκῆπτρον εἷναί φησιν ὁ θεολόγος πισύρων καὶ εἴκοσι μέτρων, ῶς διττῶν ἄρχοντος δυωδεκάδων. Idem in Tim. 20a (I 69, 29
Diehl) τῶι δὲ τὰς μεγίστας άρχάς μετακεχειρίσθαι τὸ βασιλικὸν

ἐκείνου καὶ κρατητικόν τῶν ὅλων, οὗ καὶ τὸ Ι 7° Dïehl σκῆπτρον
πισύρων-μέτρων ἐστὶ κατά τούς θεολόγους et ibidem 31a

(I 451, 2 Diehl) ἄλλ’ ὁ μὲν Φάνης διττὰς ὑφίστησι τριάδας, ὁ δὲ Ζεὺς διττὰς δυωδεκάδας· καὶ γὰρ διὰ’τοῦτο τὸ σκῆπτρον αὐτοῦ λέγεται· πισύρων-ήμέτροον.
Lob. I 517; Holwerda 327.

158. (125) Procl. in Plat. Remp. ΙΙ 144, 29 Kr. διὸ καὶ
τῶι Διὶ τοῖς Τιτᾶσιν τας ἐγκοσμίους Ι 145 K" διανέμειν παρασκευα-

ςομένωι λήξεις ἕπεσθαι τὴν Δίκην ὁ Ὀ. φησιν· τῶι δὲ· Δίκη πολύποινος ἒφέσπετο1 πᾶσιν ἀρωγός.
13*

196

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

158—160

εἰ γὰρ πᾶσιν ἀρωγὸς πολύποινος, εἰ τῶι δημιουργῶι τοῦ παντὸς συνδιακοσμεῖ τὰ πάντα, θεῶν ἄρχει (V. fr. 103), δαίμοσιν
συνεπιστατεϊ, ψυχὰς διαδικάζει καὶ ἁπαξαπλῶς διὰ πασῶν διέρ-

χεται τῶν ψυχῶν ἡ κρίσις et Theolog. Plat. VI 8 p. 363, 15 pl‘ae— missis ὁ δὲ Ὀ. καὶ διαρρήδην εἷς τὸν ὅλον ἀναπέμπει δημιουργόν. ἤδη γὰρ αὐτῶι βασιλεύοντι καὶ διακοσμεῖν άρχομένωι τὸ πᾶν, ἕπεσθαί φησι τὴν ὅληνῖ Δίκην. τῶι-ἐφέσπετο etiam Procl. in Tim. 410 (ΙΙΙ 232, 31 Diehl). Vide etiam frr. 159. 160.
1 πολύπονος ἐφέπετο cod. Gottorp. Theol. et DÇ Tim.; πολύποινος
ἐφείπετο Portus. 2 v. Procl. in Tim. 28e (I 315, 14 Diehl) frr. 152. 160.

Lob. I 396; Schuster 27; Kern'De Theogon. 52; Diels Parme-

m'des Lehrgedz'cht 11; Dieterich Ανοίιίυ Religionsw. XI 1908, 159.:
Kl. Schr. 412; Kern Orpheus 40 n. 2. Cf. vetustiorum fragmentorum nr. 23.

Parmenid. fr. 1 vs. 14 (Diels H3 149, 7) τῶν δὲ Δίκη πολύποινος ἔχει κληῖδας άμοιβούς. Plotin. Ennead. V 8, 4 (ΙΙ 236, 24 Volkm.) καὶ ἡ οὐσία αὕτή σοφία, ἄλλ’ οὐκ αὐτός, εἶτα σοφός. διά τοῦτο δὲ οὐδεμία μείζων, καὶ ἦ αὕτοεπιστήμη ἐνταῦθα πάρεδρος τῶι νῶι τῶι συμπροφαίνεσθαι, οἷον λέγουσι κατά μίμησιν καὶ τῶι Διὶ τὴν Δίκην.
Η. F. Mueller Herm. LII 1917, 151 Sophoclis Oed. Col. vs. 1381

εἴπερ ἐστὶν ἡ παλαίφατος Δίκη ξύνεδρος Ζηνὸς άρχαίοις νόμοις
Plotino in mentem venisse suspicatur, cum et Sophoclem et Plotinum Orphicorum doctrinam sequi verisimilius esse mihi

quidem videatur (Orph. 41 n.). Cf. Aelian. fr. 25 (ΙΙ p. 197 Herch.)
et Arrian. Anabas. IV 9, 7.

159. Hermias in Plat. Phaedr. 247d p. 154, 14 Couvr. παράγεται δὲ ἡ Δικαιοσύνη παρά τῶι θεολόγωι ὑπὸ Νόμου καὶ Εὐσεβείας. Cf. ibidem p. 162, 9 ἦ μὲν ἐκεῖ Δίκη θυγάτηρ λέγεται τοῦ Νόμου τοῦ ἐκεῖ καὶ Εὐσεβείας (fr. 105 p. 169). Vide frr. 158. 160.
160. (126) Procl. in Plat. Alcibiad. I p. 499, 2 Cous.2 πάλιν,

ἐπειδήπερ ἡ πρὸ τοῦ κόσμου Δίκη συνέπεται τῶι Διί (πάρεδρος γὰρ ὁ Νόμος τοῦ Διός, ὥς φησιν ὃ Ὀ.). Idem in Plat. Tim. 280 (I 315, 8 Diehl) ἓν δὲ τῶι Γοργίαι (523 a) συντάττων τε αὐτὸν (se. Iovem) τοῖς Κρονίδαις καὶ ἐξαιρῶν ἄπ’

αὐτῶν, ἵνα καὶ πρὸ τῶν τριῶν ἧι καὶ μετέχηται ὑπ’ αὐτῶν, καὶ τὸν Nόμον αὕτῶι (sc. IOVi) συγκαθιδρῦων, ῶσπερ καὶ ὁ Ὀ. κατά γάρ τοῖς ὑποθήκας τῆς Νυκτὸς καὶ παρ’ ἐκείνωι πάρεδρον ποιεῖται τὸν Νόμον· ἔτι δὲ τὴν Δίκην ὅλην (v. fr. 158

160.—163

ιΕΡοι ΛοΓοι EN ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ·

197

n. 2) ὀπαδὸν αὐτοῦ τιθέμενος ἐν Νόμοις (IV 716 a fr. 21), ὥσπερ καὶ ὁ θεολόγος.
Lob. I 396. 533; Kern Orpheus 40 n. 2.

Hymn. LXIV Νόμου Vs. 1 άθανάτων καλέω καὶ θνητῶν ἁγνὸν ἄνακτα, οὐράνιον Νόμον κτλ. 161. Damasc. De princ. 283 (ΙΙ 156, 17 Rue.) ἔτι δὲ κατ’ Ὀρφέα δύο προβάλλεται (se. ἡ τῶν ἀμειλίκτων προβολὴ) ζωιογόνους θεότητας, τὴν μὲν κατά τὸ κινούμενον μᾶλλον, τὴν δὲ μᾶλλον κατά τό <ἑστό>ς, ίἨραν (V. fr. 163) φημὶ καὶ Ἑστίαν·1 ταύτην μὲν ἑδράζουσαν τούς εἰς τόδε τὸ πᾶν προϊόντας θεούς, ἐκείνην δὲ πάντας εἰς πρόοδον ἐκκαλουμένην. Cf. Procl. in Tim. 41d (ΙΙΙ 249, 16 Diehl).
1 τὸ σηρᾶν φημι καὶ ἑστιᾶν M; corr. Rue.

162. (110) Procl. Tim. 418 (ΙΙΙ 274, 17 Diehl) καὶ γὰρ ὁ δημιουργός, ῶς ὁ Ὀ. φησι, τρέφεται μὲν άπὸ τῆς Ἀδραστείας (fr. 105), σύνεστι δὲ τῆι Ἀνάγκηι (cf. frr. 54. 126 p. 132), γεννᾶι δὲ τὴν Εἱμαρμένην.
Lob. I 514; Holwerda. 328.

163. Procl. in Plat. Tim. 313 (Ι, 450, 20 Diehl) ὁ δὲ δημιουργὸς αὐτός, ό μέγιστος Ζεύς, συζυγεῑ τῆι (Ἠραυ διὸ καὶ ἰσοτελὴς αύτῶι καλεῖται, καὶ ἐκ τῶν αὐτῶν προεληλύθασι πατέρων. Cf. in Tim. 18c (I 46, 27 Diehl) fr. 132 et 41d (ΙΙΙ 248, 30 Diehl) πηγὴ πάσης τῆς τῶν ψυχῶν προόδου καὶ άπογεννήσεως..... πᾶσαν μὲν τὴν Ι 249 Diehl ὑπερκόσμιον άπογεννῶσα ψυχήν, πᾶσαν δὲ τήν ἐγκόσμιον, προϊοῦσα δὲ ἐπὶ πάντα καὶ ζωιοποιοῦσα καὶ τὸν ὅλον κόσμον, ἢν ὁ μὲν Ὀ. ἰσοτελῆ τῶι δημιουργῶι (Schneid.] δημιουργικῶι codd.) καλεῖ καὶ συνάπτει καὶ συζεύξας μίαν ποιεῖ μητέρα πάντων ῶν ὁ Ζεὺς πατήρ.....
LOb. Ῑ

Ὀ. ἐν τῶι περὶ Διὸς καὶ ίἨρας fr. 115; cf. Dion. Prus. XXXVI 56 (ΙΙ 15, 24 Arn.) τοῦτον ὑμνοῦσι παῖδες σοφῶν ἐν άρρήτοις τελεταῖς ίΉρας καὶ Διὸς εὐδαίμονα γάμον et Procl. in Plat. Tim. 18 c. d. (I 49, 12 Diehl) ἐπεὶ καὶ τὸ τήν αὐτὴν ἑτέροις ἢ τὸν αὐτὸν πλείοσι συζεύγνυσθαι λάβοις ἂν ἐκ
τῶν μυστικῶν λόγων καὶ τῶν ἐν ἀπορρήτοις λεγομένων ἱερῶν γάμων, οἷς καὶ ὁ Πλάτων εἰς δύναμιν ἐξομοιῶν τὰ περὶ

τοὺς πολίτας καὶ τοὺς τούτων γάμους ἱεροὺς γάμους προσηγόρευσε (Resp. V 458 e).’..

.198

IEPOI ΛΟΙὈΙ ΕΝ ΡΑΨῼΙΔΙΑΙΣ KA'

163—165

,

Lob. I 366. 539. 607; Giseke 79; Schuster 15 n. 2; Gruppe

Suppl. 701; Dieterich Nelcg/ia2 104 n. 3. 164. (117) Procl. in Tim. B prooem. (I 206, 26 Diehl) πρὶν δὲ ἅψηται (sc. Socrates) τῆς ὅλης πραγματείας, ἐπὶ θεῶν παρα-

κλήσεις καὶ εὐχὰς τρέπεται, μιμούμενος καὶ ταύτηι τὸν τοῦ παντὸς ποιητήν, ὃς πρὸ τῆς ὅλης δημιουργίας εἴς τε τό χρηστήριον εἰσιέναι λέγεται τῆς Νυκτὸς κακεῑθεν πληροῦσθαι τῶν θείων νοήσεων καὶ τὰς τῆς δημιουργίας ἀρχὰς ὑποδέχεσθαι καὶ τὰς ἀπορίας ἁπάσας, εἰ θέμις εἰπεῖν, διαΙ207 Βὶθωλύειν καὶ δὴ καὶ τὸν πατέρα παρακαλεῖν εἰς τὴν τῆς δημιουργίας σύλληψιν. πρὸς μὲν γὰρ τὴν Νύκτα τῶι θεολόγωι πεποίηται λέγων· μαῖα, θεῶν ὑπάτη, Νὺξ ἄμβροτε, πῶς, τάδε φράζε,ί πῶς χρή μ’ ἀθανάτων ἀρχὴν κρατερόφρονα θέσθαι; καὶ ἀκούει παρ’ αὐτῆς fl‘. 165 VS.2——VS. 3 οὐρανόν. Vs. 1 etiam in Tim. 40 e (ΙΙΙ 179, 10 Diehl).
1 φράζεις in Tim. 408.

Cf. ibidem 410 (ΙΙΙ 228, 12 Diehl) ῶσπερ γὰρ Ὀ. τὴν νοεραν οὐσίαν ἐνθεὶς τῶι Διὶ (τήν) δημιουργικὴν ἀπετέλεσεν κτλ. et Νυκτὸς χρησμούς fr. 107 p. 171, frr. 165. 168 p. 202. Lob. Ι 517. 165. (122) Procl. in Plat. Tim. Ι 28 c (I 313, 31 Diehl) τά τοίνυν ὅλα περιέχων ὁ Ζεὺς καὶ πάντα μοναδικῶς καὶ 1 314 me“νοερῶς κατὰ τούτους1 τοὺς χρησμοὺς τῆς Νυκτὸς ὑφίστησι πάντα τὰ ἕγκόσμια, θεούς τε καὶ τὰς μοίρας τοῦ παντός. λέγει γοῦν πρὸς αὐτὸν ἦ Νὺξ ἐρωτήσαντα· πῶς δέ μοι ἓν τεῖ τὰ πάντ’ ἔσται καὶ χωρὶς ἕκαστον,·
αἰθέρι πάντα πέριξ ἀφάτωι3 λάβε, τῶι δ’ ἐνὶ μέσσωι

’

οὐρανόν, ἐν δέ4 τε γαῖαν ἀπείριτον, ἐν δεῖ) θάλασσαν, ἐν δὲ τὰ τείρεα6 πάντα τά τ’ οὐρανὸς ἐστεφάνωται.ἵ
1 0m. C. 2 ἕν τι Herm., Lob. 3 0m. C. 4 ἐν δέ Ρ, ἥδέ C,

ές δέ Ν. 5 ἐν δὲ ΟΝ, ἡδὲ P. φάνωτο ç; P (πίει ενι·αυί Diehl).

6 πείρεα N.

7 ἐστεφάνωται CN, ἐστε-

Vs. 1 habent etiam idem in Tim. 36e (ΙΙ 256, 21 Diehl), Olympiodor. in Plat. Phaed. C ΙΙ οζ p. 162, 30 Norv., vs. 2
αἰθέρι-3 οὐρανόν Procl. in Tim. I 207, 9 Diehl, Simplic.

in Ari_stot. Phys. IV coroll. de loco I 643, 27 Diels ἐπεὶ οὖν ἡ Ἀσσύριος θεολογία καὶ ὑπὲρ τόνδε τὸν κόσμον ἄλλο σῶμα θειότερον τὸ αἰθέριον παραδέδωκεν, οἶδε δὲ αὐτὸ καὶ Ὀ. ἐν οἷς φησιν· αἰθέρι-οὐρανόν. ·

165--167

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨῼΙΔΙΑΙΣ ΚΔ

199

Herm. X VS. 5; Lob. I 521 n. V; Holwerda' 318.“Vs. 4 ex Il. Σ 485 sumptus est.

166. (122) Procl. in Plat. Tim. 310 (ΙΙ 24, 23 Diehl) καὶ οὗτός ἐστιν ὁ κρατερὸς δεσμός, ῶς φησιν ὁ θεολόγος, διὰ πάντων τεταμένος καὶ ὑπὸ τῆς χρυσῆς σειρᾶς συνεχόμενος· ἐπ’ αῦτῶι1 γὰρ ὁ Ζεὺς τὴν χρυσῆν ῦφὶστησι σειρὰν κατά τὰς ὑποθήκας τῆς Νυκτός (V. fr. 160)‘’’ αὐτὰρ ἐπὴν δεσμὸν κρατερὸν περὶῖ πάντα τανῦσσηις, σειρὴν χρυσείην ἐξ αἰθέρος οἷρτήσαντα.’’ z
1 παρ’ αὐτῶι Kro11. 2 περὶ ΜΡ; ἐπὶ Q; ἐπὶ πᾶσι in Tiin. 28,0 (v. infra),

ubi περὶ πάντα ΜΡ, ἐπὶ πάντα Q; περὶ πᾶσι in Tim. 32e et in Cratyl. 395 è. Vs. 1 legitur etiam apud eundem in Tim. 28 c (Ι 314, 12)

et 32 c (Π 53, 24 Diehl), in Cratyl. 395 e p. 50, 26 Pasqu.; vs. 2
apud eundem in Tim. 280 (I 314, 17 Diehl), ubi sequuntur verba

σειρᾶς χρυσῆς Ὁμηρικῶς (Il. Θ 19) τῶν θείων τάξεων ' τῶν έγκοσμίων κεκλημένης, cf. etiam in Tim. 34h (ΙΙ 112, 3 Diehl) _et Damasc. De princ. 205 (ΙΙ 87, 2 cf. Add. 385 et rïèctilis W. Kroll Philol. LIII 1894, 426). · '” " ' Herm. X vs. 9; Lob. I 521 n. V1; Holwerda 319.

Procl. Hymn. in Minerv. VII 2 ἀκροτάτης ἀπὸ σειρῆς (Ludw.
p. 150), Kroll De crac. Chald. 22; Wilamowitz Sitzungsber. Akad. Βονῖιη 1907, 273. 285.

167. (120. 121) Procl. in Plat. Tim. 29 a (I 324, 14 Diehl) ταῦτα δὲ καὶ ὁ Ὀ. ἐνδεικνύμενος καταπίνεσθαι τὸν νοητὸν θεὸν ἔφατο,παρά τοῦ δημιουργοῦ τῶν ὅλων· καὶ ὁ μὲν Πλάτων βλέπειν εἰς τὸ παράδειγμα τὸν δημιουργὸν ὑπέθετο, την νόησιν δια τῆς
ὁράσεως ένδεικνύμει.ὀς, ὁ δὲ θεολόγος καὶ οἷον ἐπιπηδᾶν αῦτόν τῶι νοητῶι καὶ καταπίνειν, ῶς ὁ μῦθος ἔφησεν· ἔστι γάρ, εἰ χρη

διαρρήδην τα τοῦ καθηγεμόνος λέγειν, ὁ παρά τῶι Ὀρφεῖ πρωτόγονοςθεός κατα1 τὸ πέρας τῶν νοητῶν ἱδρυμένος παρα τῶι Πλάτωνι τὸ αὕτοζῶιον· διὸ καὶ αἰώνιόν ἐστι καὶ, τῶν νοουμένων κάλλιστον, καὶ τοῦτ’ ἐστιν ἐν νοητοῖς, ὅπερ ὁ Ζεὺς ἐν νοεροῖς,· πέρας γαρ ἑκάτερος τῶνδε τῶν τάξεων, καὶ ὃ μὲν τῶν παραδειγματικῶν αἰτίων τὸ πρώτιστον, ὃ δὲ τῶν δημιουργικῶν τὸ μοναδικῶτατον· διὸ καὶ ἑνοῦται πρὸς ἐκεῖνον ὁ Ζεὺς διὰ μέσης τῆς Νυκτὸς καὶ πληρωθεὶς ἐκεῖθεν γίνεται κόσμος νοητὸς ῶς ἐν νοεροῖς. a ῶς τότε πρωτογόνοιοῖ χαδῶν3 μένος Ἠρικεπαὶου4 |325 Diehl τῶν πάντων δέμας εἶχεν ἑῆιένὶ γαστέρι κοίληι, ι, μεῖξε δ’ ἑοῖς μελέεσσι θεοῦ δύναμίν τε,καὶιαῖλκήη J: τοῦνεκα σύντῶιηπάνταῦ Διὸς πάλιν ἐντόςτ ἑτύχθηριχ..ι·.·-.

200

IEPÛI ΛΟΓΟῙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΛΙΑΙΣ ΚΔ’

167

Vs. 4 v. etiam b vs. 1, qui ea, quae in Orphicis secuta sunt,
praebet. 1 θεὸς (ô) κατὰ dubit. Kroll. 2 προτογόνοιο C, πρωτογόνων Ρ,

πρωτόγονος Ν. 3 χαδών Rohde, χανών codd. 4 ἠρικαῗπαίου Ρ, ἠρισκεπαίου C, ἦρισκεπαῖος schol. C bis, ήρικαπαίου N. 5 πάντα Holwerda (cf. etiam Lob. I 320 n. 1), Dîehl, v. infra. b vs. 1, ubi traditum πάντα, παρὰ codd., παντὶ edd. prior.

Zoëga Abhdlg. 262; Herm. VIII vs. 3; Lob. I 519; Rohde Psyche H6 114 n. 1; Holwerda 320; Kroll Philolog. LIII 1894, 561. Procl. in Plat. Tim. 280 (I 312, 26 Diehl) ὁ μὲν οὖν Πλάτων τοιοῦτον ὑποστησάμενος δημιουργὸν ἄρρητον αὐτὸν καὶ ἀκατονόμαστον εἴασεν, (ὃς ἐν τάγαθοῦ μοίραι (Phileb. 54 c) προτεταγμένον l 3‘3 Dîehl τῶν ὅλων· ἔστι γὰρ ἐν πάσηι τάξει θεῶν τὸ ἀναλογοῦν τῶι ἑνί. τοιοῦτον γοῦν ἡ ἐν ἑκάστωι κόσμωι μονάς. ὁ δέ γε Ὀ. καὶ ὄνομα αύτῶι προσήνεγκεν, ἅτε ἐκεῖθεν κινούμενος, ῶι καὶ αύτός ὁ Πλάτων ἠκολούθησεν έν ἄλλοις·

ὁ γοῦν παρ’ αύτῶι Ζεύς, ὁ πρὸ τῶν τριῶν Κρονιδῶν, οὗτός
ἐστι1 τῶν ὅλων δημιουργός. μετά γοῦν τήν κατάποσιν τοῦ Φάνητος αἱ ἰδέαι τῶν πάντων έν αύτῶι πεφήνασιν, ὥς φησιν ὃ θεολόγος· τοῦνεκα σὺν τῶι πάντα Διὸς πάλιν ἐντὸς ἐτύχθη,

“

(= a vs. 4)

b αἰθέρος εὐρείης ἠδ’ ούρανοῦ άγλαόν ὕψος, πόντου τ’ άτρυγέτου γαίης τ’ ἐρικυδέος ἕδρη, Ὠκεανός τε μέγας καὶ νείατα Ἰάρταραῖ γαίης καὶ ποταμοὶ καὶ πόντος άπείριτος ἄλλα τε πάντα 5 πάντες τ’ άθοίνατοι μάκαρες θεοὶ ἠδὲ θέαιναι, ὅσσα τ’ ἔην γεγαῶτα καὶ ὕστερον ὃππόσ’ ἔμελλεν, (V. fr. 169) ἐνγένετο,3 Ζηνὸς δ’ ἐνὶ γαστέρι σύρρα πεφύκει. _
Cf. Ι 314, 22 ss. Diehl et in Parmenid. 130b p. 799, 27 Cons.2

ὁ μὲν γὰρ Ὀ. μετὰ τὴν κατάποσιν τοῦ Φάνητος έν τῶι Διὶ τοὶ πάντα γεγονέναι φησίν, ἐπειδὴ πριόΙὸ00 0011’ῑτως μὲν καὶ ἡνωμένως ἐν ἐκείνωι, δευτέρως δὲ καὶ διακεκριμένως ἐν τῶι δη-

μιουργῶι τὰ πάντων ἀνεφάνη τῶν έγκοσμίων αἴτια· έκεῐ γάρ ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη καὶ ὁ οὐρανὸς αὐτὸς καὶ τὰ στοιχεῖα καὶ ὁ’Ἑρως ὁ ἑνοποιὸς καὶ πάντα ἁπλῶς ἓν γεγονότα Ζηνὸς... πεφύκει et in Tim. 28 c (I 308, 2 Diehl), ubi idem versus citatur. Vide quoque in Plat. Tim. 34a (ΙΙ 93, 18 Diehl) αἱ γὰρ παρὰ τοῖς θεολόγοις καταπόσεις περιοχαί τινές εἰσιν, ἀλλ’ αἱ μὲν

167—168

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

201

προγονικαὶ τὰ νοητὰ περιλαμβάνουσι νοερῶς, αἱ δὲ τῶν παίδων τὰ νοερὰ νοητῶς, Herm. in Plat. Phaedr. 247c p. 148, 10 Couvr. πρὸς δὴ τοῦτο εἴρηται, ὅτι δεῖ ἄχρι τινὸς εἶναι τὴν συναφήν. διὰ τί δὲ ἄχρι τούτου,· ὅτι δὴ οὐδὲ οἱ ὑπὸ τὸν Δία θεοὶ λέγον· ται ἑνοῦσθαι τῶι Φάνητι, ἀλλά μόνος ὁ Ζεύς καὶ αὐτὸς διὰ μέσης τῆς Νυκτός. VS. 6 V. etiam fr. 169 p. 208.
1 ἔστιν (ὁ) Kroll.
Holwerda.

2 τάρταρος C.

3 ἐγγένετο Gesn., ἓν γένετο

Herm. VI vs. 2—8; Lob. I 520 n. ΙΙΙ; Holwerda 320.

Ad vs. 5 cf. Hesiod. Theogon. 109 καὶ ποταμοὶ καὶ πόντος ἀπείριτος (cf. 0d. κ 195) et 878 κατά γαῖαν ἀπείριτον.
168. (123. 43) Porphyr. ap. Euseb. Praep. ev. ΙΙΙ 9 p. 100 a ——105d (I 121, 12 Dind.). Versus Orphici etiam ap. Stob. Eclog. I 23 (I 29, 10 Wachsm.). Vs. 17—20 quoque Euseb. 1.1. ΙΙΙ 11 (Ι 130, 28 Dind.); vs. 20 extr. etiam I 129, 29 Dind.; vs. 31. 32

1.1. XIII 13 (ΙΙ 216, 1 Dind.) v. quoque fr. 169. ὅρα δὲ τὴν τῶν Ἑλλήνων σοφίαν οὑτωσὶ διασκοπούμενος. τὸν γὰρ Δία τὸν νοῦν τοῦ κόσμου ὑπολαμβάνοντες, ὂς τὰ έν αὐτώι ἐδημιούργησεν ἔχων τὸν κόσμον, έν μὲν ταῖς θεολογίαις ταύτηι περὶ αὐτοῦ παραδεδιόκασιν οἱ τὰ Ὀρφέως εἰπόντες·

Ζεὺς πρῶτος γένετο, Ζεὺς ὕστατος ἀργικέραυνος·
Ζεύς κεφαλή, Ζεύς μέσσα, Διὸς δ’ ἐκ πάντα τέτυκται·ι

Ζεὺς ἄρσην γένετο, Ζεὺς ἄμβροτοςῖ ἔπλετο νύμφη· Ζεύς πυθμὴν3 γαίης τε καὶ οὖρανοῦ ἀστερόεντος· 5 Ζεύς βασιλεύς, Ζεὺς αὐτὸς ἁπάντων ἀρχιγένεθλος· ἓν κράτος, εἷς δαίμων γένετο,4 μέγας ἀρχὸς ἁπάντων,5
ἓν δὲὸ δέμας βασίλειον, ἐν (δι τάδε πάντα κυκλεῖται,ἵ

πῦρ καὶ ὕδωρ καὶ γαῖα καὶ αἰθήρ, νύξ τε καὶ ἦμαρ, καὶ Μῆτις, πρῶτος γενέτωρ καὶ Ἔρως πολυτερπής· 10 πάντα γὰρ έν Ζηνὸς μεγάλωι8 τάδε σωματι9 κεῖται· τοῦ δή τοι κεφαλῆ 1° μὲν ἰδεῖν καὶ καλὰ πρόσωπα οὐρανὸς αἰγλήεις, ὃν χρύσεαι ἀμφὶς,ἔθειραι ἄστρων μαρμαρέων περικαλλέες ἠερέθονται, ταύρεα δ’ ἀμφοτέρωθε δύο χρύσεια κέρατα, 15 ἀντολίη τε δύσις τε, θεῶν ὁδοὶ οὐρανιιόνων, ὄμματα δ’ ἠέλιός τε καὶ ἀντιόωσα 11 σελήνη· νοῦς δέ οἱ ἀψευδὴς βασιλήϊος 12 ἄφθιτος αἰθήρ, αἷι δὴ πάντα κλύει 13 καὶ φράζεται· οὐδέ τίς ἐστιν αὐδὴ οὔδ’ ἐνοπή οὐδὲ κτύπος οὐδὲ μὲν ὄσσα,“

202

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨῼΙΔΙΑΙΣ KA'

168

20

λήθει Διὸς οὖας ὑπερμενέος Κρονίωνος.
οἶδε μὲν άθανάτην κεφαλην ἔχει ἠδὲ νόημα· 15
σῶμα δέ οἱ περιφεγγές,16 ἀπείριτον, οἷστυφέλικτον,

ἄτρομον,17 ὀβριμόγυιον,18 ὑπερμενὲς ὦδε τέτυκται· ὦμοι μὲν καὶ στέρνα καὶ ετῗρέα νοῖτα θεοῖο 25 άηρ εὐρυβίης, πτέρυγες δέ οἱ ἐξεφύοντο, τῆις ἔπὶ πάντα ποτᾶθ), ἱερή δέ οἱ ἔπλετο νηδὺς γαῖά τε παμμήτωρ 19 ὀρέων τ’ αἰπεινὰ κάρηνα· μέσση δὲ ζώνη βαρυηχέος20 οἶδμα θαλάσσης καὶ πόντου· πυμάτη δὲ βάσις, χθονὸς ἔνδοθι ῥίζαι,21 30 Τάρταρά τ’ εὐρώεντα καὶ ἔσχατα πείρατα γαίης. πάντα22 δ’ άποκρύψας αὖθις 23 φάος ἔς πολυγηθὲς μέλλεν ιῖπὸ κραδίης προφέρειν πάλι, θέσκελα ῥέζων.24
1 Vide fr. 21a ad vs. 2.
Stob. F.

2 ἄμβροτος Stob., ἄφθιτος Eus.

3 λιμὴν

4 γενέτωρ cod. N Procl. in Tim. 280 et 31a (v. infra); ἐγένετο

Eus.

5 πάντων ΟΜΡ Procl. in Tim. 31a, μέγας οὗρανόν (οὐρανὸς Eus.)

αἴθων Clem. Alex. V 14, 128, 3 (Π 413, 9 Staeh.).

6 δὲ 0m. Stob., ἓνδέμας

ἓν I_Ieringa._ 7 ἓν (Eus., ἐν Clem., ὧι Heyse) δὲ τὰ πάντα τέτυκται, έν ὠι τάδε πάντα κυκλεῖται Clem. Alex. 1.1. cf. Norden Agnostos Theos 247.
8 ἐν μεγάλωι Ζηνὸς Eus.; μεγάλου Procl., fortasse recte. 9 δώματι Procl. 10 κεφαλὴν Eus. 11 ἂνταυγοῦσα Heringa; παμφανόωσα Koechly Opusc. phil. Ι 237 (Βο11 Στοιχ. Ι 43) collato Quinto Smyrnaeo X 457, cf. Eisler ÏVelten— 'ma'ntel u. Himmelszelt ΙΙ 403 n. 2, Beth W'z'en. δαιτί. XXXIV 1912, 290 n.

12 οὖς δέ οὶ ἀψευδὲς βασιλήϊον Heringa.
Eus.

13 κλύει Stob. Procl., κυκλεῖ

14 Stob., cuius F in fin. οὐδὲν· οὐ μένος habet; οὒτ’ ἐνοπὴ οὔτε

κτύπος οὔτε μὲν ὄσσα Eus., οὐδ’ ένοπή οὐδ’ αὖ κτύπος οὐδὲ μὲν ὄσσα Procl. 15 ἔχει ἡδὲ νόημα Eus., ἔχειν. ἡδ’ ἔνι’ σῆμα Stob. F, qui etiam vs. 22 init.
σῆμα habet, unde ἔχει ἠδ’ ἐπίσημον Heringa. 16 πυριφεγγὲς Procl. 17 ὄβρι-

μον Eus.

18 ὀμβρίγυιον Stob. F, fort. ὀμβριμόγυιον ν. fr. 169 vs. 12.
20 βαθυηχέος Procl., cuius P βαρυηχέος ut ceteri.

19 παμμήτειρα Eus.

21 ῥίζας Procl. P (Tim. 32h); ῥῆξαι Stob. F.

22 πάντας γὰρ κρύψας

Ps.—Aris’cot. fr. 21a vs. 8, Eus. ΧΙΙΙ 13 (ΙΙ 216, 1 Dind.), Clem. Alex. V 14,

122, 2 (ΙΙ 409, 6 Staeh.); πάντα τάδε κρύψας Procl. in Tim. 28c '(I 325, 9 Diehl). 23 καὶ post αὖθις add. Clem. Alex. 1.1. 24 ἔμελλεν ἀπὸ κραδίης προφέρειν πάλι θέσκελα ἔργα Procl. in Tim. B prooem. I 207, 20 Diehl. έξ
ἱερῆς κραδίης ἀνενέγκατο, μέρμερα ῥέζων Ps.-Arist0t. fr. 21a vs. 9, Clem. Alex. 1. l.

Vs. 1—18

omisso vs. 3 habet Procl. in Plat. Tim. 280

(I 313,17 Diehl) qui citat post fr. 167b τῶν δὲ ἰδεῶν πλήρης ὢν διὰ τούτων ἐν ἓαυττόι τὰ ὅλα περιείληφεν, ὥς καὶ τοῦτο ἑνδεικνύμενος ὁ θεολόγος ἐπήγαγε· Ζεὺς-ἦμαρ. τὰ τοίνυν ὅλα περιέχων ὃ Ζεὺς καὶ πάντα μοναδικῶς καὶ Ι 314 me” νοερῶς κατά τούτους τοὺς χρησμοτξςπῆς Νυκτὸς (fr...164) ὑφίστησι πάντα τὰ

168

ΙΕΡΟΙ ΛΟΓοΙ EN ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ

203

ἐγκόσμια, θεούς τε καὶ τας μοίρας τοῦ παντός. Sequitur 11·ι 165. Apud eundem legitur etiam vs. 6 in Tim. 31 a (Ι 451; 15 Diehl)

et 34b (ΙΙ 112, 12 Diehl). Idem affert vs. 9 in Plat. Tim. 24(1 (Ι 169, 18 Diehl) ἦν γὰρ ὁ δημιουργὸς καὶ Μῆτις... πολυτερπής, καὶ ῶς μὲν ΆΙῆτις τίκτει τὴν Ἀθηνᾶν, ῶς δὲ Ἔρως οἷπογεννᾶι τήν ἐρωτικὴν σειράν, 111 01111ᾶο111 32 0 (ΙΙ 54, 24 Diehl) ἔχει δὲ καὶ αὐτὸς (80. ὁ δημιουργὸς) ἐν ἔαυτῶι τὴν τοῦ’Ἑρωτος αἰτίαν· ἔστι γαρ καὶ Μῆτις... πολυτερπής. εἰκότως ἄρα φιλίας ἐστὶν αἴτιος τοῖς δημιουργήμασι καὶ ὁμολογίας. καὶ ἴσως πρὸς τοῦτο ἀποβλέπων καὶ ό Φερεκύδης (Diels H3 203, 8 fr. 3) ἔλεγεν εἰς Ἔρωτα μεταβεβλῆσθαι τὸν Δία μέλλοντα δημιουργεῖν (v. etiam fr. 170), in Alcibiad. Ι 103a p. 376, 19 Cous.2 (cf. Lob. I 529). VS. 10 πάντα γὰρ έν Ζηνὸς μεγάλου τάδε σώματι κεῖται in Tim. 28C (I 307, 30 Diehl). VS. 11 init. τοῦ δή τοι κεφαλή μέν, VS. 12 init. (οὐρανός αἰγλήεις)
et vs. 16 habet in Tim. 240 (Ι 161, 24 Diehl); vs. 17 νοῦς-

vs. 20 οὖας 111 Τ1111. 33 0 (ΙΙ 82, 13 Diehl) praemissis verbis οὐδὲ τῶν παρ’ Ἕλλησιν οὖν σοφῶν ἀγνοούντων τὰς θείας αἰσθήσεις οὐδὲ ἐπ’ αὕτοῦ τοῦ δημιουργοῦ παραιτουμένου) λέγειν, vs. 22—25 εὐρυβίης 01111880 vs. 23 in Tim. 32 b (ΙΙ 45, 7 Diehl);
VS. 28 μέσση —— 29 ῥίζαι 01111880 καὶ πόντου ibidem 45, 10 Diehl;

VS. 29 πυμάτη —— 30 γαίης 111 Τ1111. 36 b (ΙΙ 231, 27 Diehl); VS. 31. 32 ibidem 28 0 (Ι 325, 9 Diehl) et prooem. B (Ι 207, 20 Diehl). Ad hunc Ἱερῶν λόγων hymnum spectat Procl. in Τ1111.280 (Ι 310, 7 Diehl) ἔστι τοίνυν ὁ δημιουργὸς ὁ εἷς κατ’ αὐτὸν ὁ τὸ πέρας τῶν νοερῶν θεῶν ἀφορίζων θεὸς καὶ πληρούμενος μὲν ἀπὸ τῶν νοητῶν μονάδων καὶ τῶν τῆς ζωῆς πηγῶν, προϊέμενος δὲ ἀφ’ ἑαυτοῦ τὴν ὅλην δημιουργίαν καὶ προστησάμενος μερικῶτέρους τῶν ὅλων πατέρας, αὐτὸς δὲ ἀκίνητος έν τῆι κορυφῆι

τοῦ Ὀλύμπου διαιωνίως ἱδρυμένος καὶ διττῶν κόσμων βασιλεύων ὗπερουρανίων τε (τε Kroll; δὲ codd.) καὶ οὐρανίων, ἀρχὴν δὲ καὶ μέσα καὶ τέλη τῶν ὅλων περιέχων, ibidem 317,17 et 318, 20 Diehl εἰ δὲ ταῦτα ὁμοφώνως λέγεται τῶι τε Ίίμαίωι καὶ τοῖς λογίοις, πηγαῖός ἐστιν οὗτος δημιουργός, φαῖεν ἂν οἱ έκ τῆς θεοπαραδότου θεολογίας ὁρμώμενοι, κατὰ τὰς ἱδεάς καὶ αὐτὸς δημιουργῶν τὸν ὅλον κόσμον καὶ ῶς ἕνα καὶ ῶς πολύ (ὥς πολὺν fort. recte Kroll) καὶ ῶς καθ’,ὅλα διηιρημένον καὶ ῶς κατὰ μέρη, καὶ εἷς ὑπό τε Πλάτωνος καὶ Ὀρφέως καὶ τῶν λογίων ποιητὴς καὶ πατὴρ ὑμνεῖται τοῦ παντός, πατὴρ ἀνδρῶν τε Δθεῶν τε, γεννῶνμὲν τὰ πλήᾷη,τῶν θεῶν, ψυχὰς. δῖε-πέμπων

204

ΙΕΡΟΙ ΛΟΙὈΙ ΕΝ ΡΑΨῼΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

168

εἰς γενέσεις ἀνδρῶν, ῶς καὶ τοῦτό φησιν I319 me“ô Τίμαιος. Idem in Plat. Parmenid. 130b p. 799, 27 Cons.2 ὁ μὲν γαρ Ὀ. μετὰ τήν κατάποσιν τοῦ Φάνητος ἐν τῶι Διὶ τά πάντα γεγονέναι φησίν· ἐπειδή πρῶ |800 ΟοιιΒ·τως μὲν καὶ ἦνωμένως ἐν ἐκείνωι, δευτέρως δὲ καὶ διακεκριμένως ἐν τῶι δημιουργῶι τὰ πάντων άνεφάνη τῶν έγκοσμίων αἴτια· ἐκεῖ γάρ ὁ ἥλιος καὶ ἦ σελήνη καὶ ὁ ούρανός αύτός καὶ τά στοιχεῖα καὶ ὁ Ἔρως ὁ ἑνοποιός καὶ πάντα ἁπλῶς ἓν γεγονότα, Ζηνὸς δ’ ἐνὶ γαστέρι σύρρα πεφύκει (fr. 167b VS. 7)‘καὶ ούκ ἠρκέσθη τούτοις μόνον, άλλά καὶ τήν τάξιν τῶν εἰδῶν τῶν δημιουργικῶν παραδίδωσι, δι’ ἢν καὶ τά αἰσθητά τοιαύτην ἔλαχε τάξιν καὶ διακόσμησιν et Theol. Plat. VI 8 p. 363, 23 citato VS. 1: καί μοι δοκεῖ καὶ ὃ Πλάτων εἰς ἅπασαν τήν Ἑλληνικήν θεολογίαν άποβλέπων καὶ διαφερόντως (εἰς) τήν Ὀρφικην μυσταγωγίαν, άνειπεῖν, ῶς ἄρα ὃ παλαιός λόγος κτλ. (cf. fr. 21). Idem in Tim. 41 a (ΠΙ 209, 3 Diehl) ποιητής δὲ καὶ πατήρ ὁ Ζεύς, ὃς καὶ νῦν λέγεται δημιουργὸς ὑφ’ ἑαυτοῦ πατήρ τε ἔργων, φαῖεν ἂν οἱ Ὀρφικοί. ποιητής δὲ μόνως ὁ τῆς μεριστῆς ἐστι δημιουργίας αἴτιος, ῶς ἄν οἱ αὐτοὶ φαῖεν. τῶι μὲν οὖν πατρὶ μόνως ὑπόκειται τά νοητα πάντα, (τά νοερά πάντα 0m. QD), τά ύπερκόσμια, τά ἕγκόσμια· τῶι δὲ πατρὶ καὶ ποιητῆι τά νοερά πάντα, τά ὑπερκόσμια, τά ἐγκόσμια· τῶι δε ποιητῆι καὶ πατρὶ νοερῶι ὄντι τά ὑπερκόσμια, τά έγκόσμια· τῶι δὲ ποιητῆι μόνως τά έγκόσμια. καὶ ταῦτα πάντα ἦμᾶςή Ὀρφέως ἐδίδαξεν ύφήγησις· καθ’ ἑκάστην γάρ ἰδιότητα τῶν τεττάρων
πλῆθος ὑποτέτακται θεῶν. τίνα δὲ τά ἔργα τοῦ δημιουργοῦ καὶ

πατρός,·

δῆλον ὅτι τά τε στόματα πάντα καὶ ἡ τῶν ζεόιων σύστα-

σις καὶ ὁ τῶν ψυχῶν τῶν μεθεκτῶν άριθμός. ταῦτα οὖν πάντα

ἄλυτά ἐστι διά τό θέλημα τοῦ πατρός· τοῦτο γάρ καὶ αὐτοῖς ἐνδέδωκε δύναμιν τῆς άτρέπτου διαμονῆς, συνεκτικόν αὐτῶν καὶ φρουρητικόν ὑπάρχον ἐξηιρημένως. οἳ δὲ νόες οἱ ταῖς ψυχαῖς ἄνωθεν ἐπιβεβηκότες οὐκ ἄν λέγοιντο ἔργα τοῦ πατρός· οὐδὲ γάρ γένεσιν ἔσχον, ἀλλ’ ἀγενήτως ἐξεφάνησαν, οἷον ἐντός άδύτων τεχθέντες καὶ ού προελθόντες ἐξ αὐτῶν· ἐκείνων γάρ οὐδὲ παραδείγματά ἐστιν, άλλά τῶν μέσων τε καὶ τῶν τελευταίων· ψυχή γάρ πρῶτη τῶν εἰκόνων, τὰ δὲ ὅλα, οἷον τά ζῶια καὶ ἔμψυχα καὶ ἔννοα καὶ γενητά καὶ (ἀγένητα add. Kroll) ἐκ τῶν νοητῶν ὑπέστη παραδειγμάτων, ῶν καὶ τό αύτοζῶιον ἦν περιληπτικόν. Idem Cratyl. 395a (48, 22 Pasqu.) [καὶ del. Pasqu., ἤδη Croenert] άναφαίνεται πᾶν τό δημιουργικὸν τῶν θεῶν γένος άπὸ πάντων μὲν τῶν προειρημένων άρχικῶν αἰτίων καὶ βασι-

168

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

205

λικῶν, προσεχῶς δ’ άπὸ τοῦ ἑνὸς τῶν Τιτανικῶν διακόσμων ἡγεμόνος καὶ πρὸ τῶν ἄλλων | 49 Pasqu' δημιουργῶν ὃ Ζεύς, τὸ ἑνιαϊον κράτος τῆς ὅλης δημιουργικῆς σειρᾶς κληρωσάμενος καὶ τά τε άφανῆ πάντα καὶ τά ἐμφανῆ παράγων καὶ ὑφιστάς, νοερὸς μὲν αὐτὸς ὑπάρχων κατά τήν τάξιν, τα δ’ εἴδη τῶν ὄντων καὶ τά γένη προάγων εἷς τήν τῶν αἰσθητῶν διακόσμησιν, καὶ τῶν μὲν ὑπὲρ ἑαυτὸν θεῶν πεπληρωμένος, τοῖς δ’ ἐγκοσμίοις πᾶσιν ἀφ’ ἑαυτοῦ τήν εἰς τὸ εἶναι πρόοδον παρέχων. διὸ δή καὶ Ὀ. δημιουργοῦντα μεν αὐτὸν τήν οὐρανίαν πᾶσαν γενεὰν παραδίδωσιν καὶ ἥλιον ποιοῦντα καὶ σελήνην καὶ τούς ἄλλους άστρώιους θεούς, δημιουργοῦντα δὲ τά ὑπὸ σελήνην στοιχεῖα καὶ διακρίνοντα τοῖς εἴδεσιν άτάκτως ἔχοντα πρότερον, σειράς δ’ ὑφιστάντα θεῶν περὶ ὅλον τὸν κόσμον εἷς αὐτόν άνηρτημένας καὶ διαθεσμοθετοῦντα πᾶσι τοῖς ἕγκοσμίοις θεοῖς τάς κατ’ ἀξίαν διανομάς τῆς έν τῶι παντὶ προνοίας. καὶ Ὅμηρος δ’ ἑπόμενος Ὀρφεῖ πατέρα μὲν αὐτὸν άνυμνεῑ κοινῆι θεῶν τε καὶ άνθρωπων καὶ ἡγεμόνα καὶ βασιλέα καὶ ὕπατον κρειόντων... Cf. Procl. in Tim. 35a (ΙΙ 145, 4 Diehl) ἔτι δέ, ἵνα καὶ ταῦτα συνάιδοντα ταῖς Ὀρφικαῖς παραδόσεσι λέγωμεν· οὔ γάρ πάσης τάξεως νοητῆς ἦ νοερᾶς καὶ ἐκεῖνος κατηγορεῖ τὸ άμέριστον, ἄλλ’ εἷναί τινα καὶ τοῦδε τοῦ ὀνόματος κρείττω, καθάπερ ἄλλων ὀνομάτων ἄλλα· καὶ γάρ τό βασιλεῦς καὶ τὸ πατὴρ οὐ πάσαις ἐφαρμόζει τάξεσι. His Procli locis adde Simplic. in Aristot. de Caelo I 3 p. 270312 (93,11 Heiberg) διὰ τοῦτο τοῖς θεογονίας ἡμῖν οἱ θεῖοι ἄνδρες παραδεδώκασι θεῶν μὲν πλῆθος τὸ έν τῶι ἑνὶ
μένον καί, ὥς ἄν εἴποι τις, κατά πολλαπλασιασμόν ἐκείνου

προῖόν, γένεσιν δὲ ὑμνοῦντες αὐτοῦ, καθ’ ὅσον οἷπό τοῦ ἑνὸς ὑφέστηκεν, ὥσπερ καὶ άριθμῶν γένεσιν τὸν άπὸ τῆς μονάδος
θεωροῦμεν προποδισμόν (Lo_b. I 467); Damasc. De 'princ. 311

(ΙΙ 177, 10 Rue.) qui citat vs. 1 (Ζεύς πρ. γ., Ζ. δ’ ὕστατος άρχικέραυνος), VS. 3 (Z. ά. γ., Z. δ’ ἄμβροτος ἔπλετο νύμφη), vs. 4 coniunctum cum vs. 16, vs. 6 et pergit καὶ τάδε περὶ ἄλλου οὐδενός ἀπεφήνατο τῶν θεῶν ὁ θεολόγος, κατά δὲ αὖ τήν θεοπαράδοτον σοφίαν, τῆς μὲν διπλόης αὐτοῦ σύμβολον
τῆς τε πρὸς τὰ αὐτὰ ἕκαστα καὶ τῆς πρὸς τά ἄλλα τῶι νῶι

μὲν κατέχειν τά νοητά, αἴσθησιν δ’ ἐπάγειν κόσμοις.
Cf. praeter ea quae e Neoplatonicorum farragîne contuli Porphyrii et Eusebii explicationes huius hymni locis supra

allatis.

206

ΙΕΡΟΙ ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

168

Herm. VI vs. 9 p. 457; Lob. I 521. 523 s's. 530; G. F. Schoe11161111 Opusc. acad. II 19; Schuster 35 ss.; ἱΪει6.Ε1611(161111161 Uebeo' die Theologie des Xenophanes Breslau 1886, 29. 48; Kern De Theogon. 35; Th. Gomperz Griech. Denker I3 75; F. Duemmler Arch. Geseh. Philos. VII 1894, 147 = ΚΖ. Sehr. II 155; Gruppe Suppl. 705; Holwerda 326; Maafi Orpheus 276 n. 64 (ad vs. 15); Zeller Zeitsehr. wiss. Theol. XLII 1899, 238 = Κl. Sehr. ΙΙ 157

(cf. p. 235 = II 154); B011 Ans der Offenbamng Johamzz's Στοιχεῖα Ι 43 (ad vs. 14 ss.). Hymni in Iovem iam a Platone et auctore libri Περὶ κόσμου adhibiti (fr. 21 et 21 a) forma amplior et recentior, cui simile fr. 169. Horum versuum celeberrimi 616111 priores, qui
saepissime laudantur. Quae fr. 21 6 6011681, facile 6118611 possunt, cf. praeter 66 quae ex Neoplatonicis congesta sunt, Plutarch.

De def. oracul. 48 p. 436d οἱ μὲν σφόδρα παλαιοὶ θεολόγοι καὶ ποιηταὶ τῆι κρείττονι μόνηι τὸν νοῦν προσέχειν εἵλοντο, τοῦτο δή τὸ κοινὸν ἐπιφθεγγόμενοι πᾶσι πράγμασι· Ζεύς ἀρχή, Ζεύς μέσσα, Διὸς δ’ ἐκ πάντα πέλοντζαι (V. fr. 21a n. 6); Achill. Τ61. Comment. in Α16131 Ρ1166110111. 1168111. 81,29 MaaB διὸ καὶ ὁ Θεόκριτος (XVII 1) ί«ἐκ Διὸς ἀρχῶμε<σ>θα’ φησὶ ίκαὶ ἐς Δία λήγετε Μοῦσαι’, ὁ δὲ Ὀ. πάντα καιρὸν ἀνατίθησι Διὶ λέγων· ίΖεύς ἀρχή, Ζεύς μέσ<σ>α, Διὸς δ’ ἐκ πάντα τέτυκταιῆ ὅθεν ἀκολούθως καὶ τῶι ἔθει τῶι παλαιῶι καὶ τῆι ὑποκειμένηι ὑποθέσει ἀπὸ Διὸς πεποίηται τήν ἀρχήν. Tzetz. Schol. Lycophr. p. 3, 29 Scheel' (Lob. I 356) γράφει δὲ ὁ Ὀ. χωρὶς τῶν ἀστρολογικῶν καὶ’ἐπωιδικῶν καὶ μαγικῶν καὶ τῶν ἑτέρων καὶ ὕμνους

εἰς Δία καὶ τούς λοιπούς οὕτως (VS. 1. 2) Ζεύς πρῶτος...
τέτυκται. Ε Christianorum horreis exhibeo Synesii 1111116110116111

Hymn. II 63 σύ πατήρ, σὺ d" ἐσσὶ μάτηρ· σύ δὲ ἄρρην,.σύ δὲ θῆλυς· σύ δὲ φωνά, σὺ δὲ σιγά, φύσεως φύσις γονῶσα, σύ δ’ ἄναξ, αἰῶνος αἰῶν, τό μὲν εἰ θέμις βοᾶσαι.· μέγα χαῖρε, ῥίζα κόσμου, μέγα χαῖρε, κέντρον ὄντων, μονάς ἀμβρότων ἀριθμῶν προανουσίων ἀνάκτων 613 ΙΙΙ 180 ἓν καὶ πάντα, ἓν δι’ ἁπάντων ἓν τε πρὸ πάντων σπέρμα τὸ πάντων, ῥίζα καὶ ὄρπαξ, φύσις ἐν νοεροῖς θῆλυ καὶ ἄρρεν (Norden Agnostos Theos 229 v. etiam
fr. 30; Geffcken Ausgang des grieeh.-roem. Heidentums 317 n. 216) 61 Didym. Alexandr. De Trinit. ΙΙ 5 p. 140 (Migne 39, 494) ῶς

καὶ παρά τοῖς ἔξω λέγεται· εἷς θεὸς αύτοπάτωρ, ἐξ οὗ τάδε πάντα
γένοντο 61 ibidem ΙΙΙ 2 p. 322 (Migne 39, 788) (sc. οἱ Ἕλληνες

168—169

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔῙΑῙΣ ΚΔ’

207

εἷς θεός ἐστιν ἄναξ πανυπέρτατος, αὐτὸς ἁπάντων

καὶ γενέτης

πάμπρωτος ἔφυ καὶ ῥίζα καὶ ἄρχή et paulo post p. 323 (Migne 789) αὐτὸς πάντα φέρει θεὸς ἄμβροτος, αὐτὸς ἑαυτοῦ καὶ γενέτης καὶ ῥίζα πέλει καὶ τέρμα καὶ υἱός et c. 21 p. 402 (Migne 913) πάντα θεοῦ μεγάλοιο νόου ὑπὸ νεύματι κεῖται οἷρχή πηγή τε ζωῆς καὶ ὑπείροχον εὖχος καὶ κράτος ἠδὲ βίη καὶ ἰσχύος ἄφθιτος ἄλκη καὶ δύναμις κρατερή καὶ ἄμφιέλικτος ἀνάγκη (Lob. Ι 444). Quibus addimus (cf. Synes.) Clem. Alex. Quis dives salvetur 37, 2 (ΙΙΙ 184,1 Staeh.) καὶ τὸ μὲν ἄρρητον αὐτοῦ πατήρ, τὸ δὲ εἷς ἡμᾶς συμπαθὲς γέγονε μήτηρ et Euseb. De Laud. Constantini I p. 198, 33 Heikel ô ἐπὶ πάντων καὶ δια πάντων καὶ ἓν πᾶσιν ὁρωμένοις τε καὶ ἀφανέσιν ἐπιπορευόμενος τοῦ θεοῦ λόγος (V. Plat. Leg. IV 716 a fr. 21).
Orphicam poesin hi quoque sapiunt {Tiberiani versus Platonis de Graeco in Latinum translatz' qui ex nonnullis codd. editi sunt post M. Hauptium a Rieseo Anthol. Latin.» ΙΙ 46 p. 490, e quibus exhibeo praeter vs. 7. 8 maxime vs. 21—25 tu genus 0mm deum, tu rerum causa vigorque, tu natum omnis, deus innumembilis unus, tu seæu plenus toto, τῶι nascz'tur olim hic deus, hic mundus, domus hic hominumque deumque, lucens, augustae stellatus flore inventae. 169. (124) Aristocritus Manich. in Theos. Tubing. 50

p. 109, 23 «ΒΗΓ. ὅτι ὃ Συριανὸς ἐν τοῖς ἑαυτοῦ πονήμασιν (test. 238) ἄναφέρει χρησμὸν τοιοῦτον· I 11° ΒΨ· ἓν κράτος, εἷς δαίμων γενέτης1 μέγας, ἄρχὸς ἁπάντων, ἓν δὲ δέμας βασίλειον, ἓν ὦι τάδε πάντα κυκλοῦται,’ὶ
πῦρ καὶ ὕδωρ καὶ γαῖα καὶ αἰθήρ, νύξ τε καὶ ἦμαρ

καὶ Μῆτις, πρώτη γένετις,3 καὶ Ἔρως πολυτερπής. 5 πάντα γάρ ἐν Ζηνὸς,ιιεγιῡῖζὶωνι τάδε σώματι5 κεῖται,
πάντα μόνος δὲ νοεῖ πάντων προνοεῖ τεῦ θεουδιός·

πάντηιῖ δὲ Ζηνὸς καὶὸ ἐν ὄμμασι9 πατρὸς ἄνακτος ναίουσ’ ἀθάνατοί τε θεοὶ θνητοὶ τε ἄνθρωποι, θῆρές τ’ οἰωνοί θ’ ὁπόσα πνείει τε καὶ ἕρπει. 10 οὐδὲ ἕ που λήθουσιν 1° ἐφήμερα φῦλ’ ἀνθρώπων, ὁ’σσ’ ἄδὶκως ῥέζουσὶ περ, οὐδ’ εἰν οὔρεσι θῆρες ἄγριοι, τετράποδες, λασιότριχες, όμβριμόθυμοι.11
Vs. 1— = fr. 168, 6—10. 1 γένετο fr. 168 vs. 6. 2 κυκλεῖται

ibidem vs. 7.

3 γενέτωρ ibid. vs. 9.

4 ἐν μεγάλωι Ζηνὸς ibid. 11.8 Eus.

208

IEPOI ΔΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

169--171

5 σώματι ibid. vs. 10; σώματα T(ub.). 6 προνοεῖ τε Bur.; προνοεῖται T. V8. 7.‘8 v. infra. Procl. in Parmen. IV. 7 αὕτη Procl. 8 Ζηνὸς καὶ ibid., Ζηνός κεν T. 9 ἐν ὄμματι Eschenb. Epigen. 78 e Procli cod. Augustano. 10 ἓπουλήθουοιν T (Bur.), ἕπου λήθουσιν T (Weinr.). 11 ὀμβριμόθυμε
e. g. Εὖχῆ πρὸς Μουσ. 10 cf. Orac. Sibyll. I 104 p. 11 Geffck. v. Bur.

Citat vs. 7. 8 Procl. in Plat. Parmen. 1V 959, 21 Cons.2
καὶ οὐκ ἄν θαυμασαίμεθα τῶν Ὀρφικῶν ἀκούοντες ἐπῶν, ἐν

οἷς φησιν ὁ θεολόγος· αὕτη δὲ Ζηνὸς καὶ... ἄνθρωποι, ὅσσα τ’ ἔην γεγαῶτα καὶ ὕστερον ὁππόσ’ ἔμελλεν (fr. 167 b vs. 6) πάντων γάρ ἐστι πλήρης τῶν νοητῶν καὶ πάντων ἔχει τοίς διηιρημένας αἰτίας, (ὅστε καὶ οἷνθρώπους καὶ τᾶλλα πάντα γεννᾶι κατοὲ τὰς αὐτῶν ἰδιότητας, οὐ καθόσον ἕκαστον θεῖόν ἐστιν ῶσπερ ὃ πρὸ αὐτοῦ πατήρ ὁ νοητός.
Herm. XXXV; Lob. I 526.

170. (71) Procl. in Plat. Tim. 29 a. b (I 336, 6 Diehl) πάλαι γοὲρ ὃ θεολόγος ἔν τε τῶι Φάνητι τήν δημιουργικὴν αἰτίαν

ἀνύμνησεν· ἐκεῖ γάρ ἦν τε καὶ προῆν, ὥσπερ ἔφη καὶ αὐτός·
Βρόμιός τε μέγας καὶ Ζευς ὁ πανόπτης, ἱνα δὴ τῆς διττῆς δημιουργίας ἔχηι τὰς οἱονεὶ πηγάς· καὶ ἕν τῶι Διὶ τήν παραδειγματικήν· Μῆτις γαρ αὖ καὶ οὗτός ἐστιν, ῶς φησι· καὶ Μῆτις... πολυτερπήῖς (fr. 168 VS. 9), αὐτὸς δὲ
ὁ Διόνυσος καὶ Φάνης καὶ Ἠρικεπαῑος συνεχῶς ὀνομάζεται. Idem

in I. Alcibiad. 109 e p. 509, 9 Cons.2 κάλλιον δὲ συνάπτειν οἶμφοτέρους τούς λόγους· ἐν γοὶρ τῶι Διὶ ὁ Ἔρως ἐστί. καὶ γάρ Μῆτίς ἐστι πρώτως (1. πρῶτος) γενέτωρ καὶ Ἔρως πολυτερπής,
καὶ ὁ’Ἐρως πρόεισιν ἐκ τοῦ Διὸς καὶ συνυπέστη τῶι Διὶ προό-

τως ἐν τοῖς νοητοῖς· ἐκεῖ γάρ ὁ Ζεύς ὁ πανόπτης ἐστὶ καὶ ἁβρὸς’Ἐρως (fr. 83), ῶς Ὀ. φησιν. συγγενῶς οὖν ἔχουσι πρὸς ἀλλήλους, μᾶλλον δὲ ἦ’νωνται ἀλλήλοις καὶ φίλιος αὐτῶν ἐκοίτερός ἐστι. Herm. VIII; Lob. I 495.

171. Gregor. Nazianz. Or. ΧΧΧΙ,16 (Migne 36, 149) οἵ τε παρ’ Ἑλλήνων σεβόμενοι θεοί τε καὶ δαίμονες, ὥς αὐτοὶ λέγουσιν, οὐδὲν ἡμῶν δέονται κατηγόρων, ἀλλά τοῖς σφῶν αὐτῶν
ἁλίσκονται θεολόγοις, ὥς μὲν ἐμπαθεῖς, ὥς δὲ στασιώδεις, ὅσων

Ι “2 Migne δὲ κακῶν γέμοντες καὶ μεταβολῶν· καὶ οὐ πρὸς ἀλλήλους μόνον, ἀλλά καὶ πρὸς τὰς προότας αἰτίας ἀντιθέτως
ἔχοντες· οὓς δὴ καὶ Ὠκεανούς καὶ Τηθύας καὶ Φάνητας

171—175

IEPUI ΛοΓοι EN ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ

209

καὶ οὐκ οἶδα οὕστινας ὀνομάζουσι· καὶ τελευταῖόν τινα θεὸν

μισότεκνον διὰ φιλαρχίαν, πάντας καταπίνοντα τούς ἄλλους ἐξ ἀπληστίας, ἵνα γένηται πάντων ἀνδρῶν τε θεῶν τε πατὴρ (fr. 168 205) δυστυχῶς ἐσθιομένων καὶ ἐμουμένων. Cf. Abel fr. 66 n. 1.
Lob. I 468; Kern De 'l‘heogon. 44; Gruppe Suppl. 695.

172. (273) Procl. Theol. Plat. VI 12 p. 376, 21 πρῶτον δή τοῦτο κατανοήσωμεν, ὅπως καὶ αὐτὸς (se. Plato) ὥσπερ Ὀ. τὸν
ἥλιον εἰς ταύτόν πως ἄγει τῶι Ἀπόλλωνι καὶ οὖς τὴν κοινωνίαν πρεσβεύει τοῦτων τῶν θεῶν. ἐκεῖνος μὲν γὰρ διαρρήδην λέγει καὶ διὰ πάσης, ὥς εἰπεῖν, τῆς ποιήσεως. Lob. Ι 614; Kern Herm. XXIV 1889, 501 et Orph. 7 n. 2. Hymn. VIII εΗλίου et XXXIV Ἀπόλλωνος.

Platonis verbe. Leg. ΧΠ 945 e κατ’ ἐνιαυτὸν ἕκαστον μετά
τροπὰς ἡλίου τοὶς ἐκ θέρους εἰς χειμῶνα συνιέναι χρεαὶν πᾶσαν

τήν πόλιν εἰς εΗλὶου κοινὸν καὶ Ἀπόλλωνος τέμενος ad Orphicorum doctrinam de Apolline—Sole refert Wilamowitz Platon1 I 416 n. 3. Cautius iudicat Lob. 1.1. Solque z'pse permiseetur eum Apollz'ne, φιιεί suum nobz’s somm'um uawat Proeulus. De Apolline Orphicorum cf. etiam Serv. ad.Ve1'g. Aen. 11198 f1‘.4 et fr. 194. 173. (310) Fulgentius Mitologiar. ΠΙ 9 p. 74, 8 Helm N

Myth. Vat. 111 10, 7 (Raschke De Alberico myth. 103) uuue ergo
huius misttcae fabulae (se. Apollinis et Marsyae) tuterz'orem οινοbrum inquz'ramus. a musicis haee reperta est fabula, ut Orfeus in teogom'a scrtbz't; musiez' em'm duos artz's suae posuerunt ordines, tertium vero quasi ex uecessz'tate adiez'entes, ut Ermes Trismegz'stus ait, z'd est: adomeuou, psallomenou, aulumenon, hoe est: aut cau— tantz'um aut ettham'dz'antium aut tz'bz'zantz'um. Reitzenstein Poimaudres 210.

174. (132) Procl. in Plat. Tim. 24(1 (I 166, 21 Diehl) διὸ καὶ4 ὁ Ὀ. περὶ αὐτῆς (se. Ἀθηνᾶς) τικτομένης φησίν, ὅτι ἄρα αὐτὴν ὃ Ζεύς ἀπεγέννησεν ἐκ τῆς κεφαλῆς· ὅπλοις λαμπομένην χαλκήϊον ἄνθος ἰδέσθαι.
Herm. XXIX vs. 3; Lob. I 540. 175. (136) Procl. in Plat. Tim. 24d (I 170, 3 Diehl) οἰκεῖον

γὰρ τὸ τῆς ἀρετῆς γένος πρὸς τήν μεγίστην ταύτην θεόν, ὡς καὶ αὐτὴν ἀρετήν οὖσαν· ἐν γὰρ τοὸι δημιουργοὸι μένουσα σοφία καὶ νόησίς ἐστιν ἄτρεπτος, καὶ ἐν τοῖς ἡγεμονικοῖς θεοῖς ἐκ· φαίνει τήν τῆς ἀρετῆς δύναμιν,
Orphie. c011. Kern. 14

210

ΙΕΡΟΙ ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

175—178

Ἀρετῆς τ’ ὄνομ’ 1 ἐσθλὸν κλήιζεται,2 φησὶν Ὀ. Cf. eundem in Plat. Tim. 25b (I 185, 3 Diehl) καὶ γὰρ άλλη θεολογία τις, ούχ ἡ Ὀρφικὴ μόνον, Ἀρεῖ-ἠν αὐτην (se. Minervam) ἄπεκάλεσε.
1 τε οὔνομ’ codd.; em. Lob. 2 κληίζεται C. Herm. XXIX ad vs. 4; Lob. I 541; Kern Orpheus 50. De Ἀρετῆς cultu V. Deubner ap. Rosch. ΙΙΙ 2, 2128.

176. (131) Procl. in Plat. Tim. 246. (Ι 169, 1 Diehl) λέγει γοῦν καὶ ὁ θεολόγος, ὅτι παρήγαγεν αύτὴν (se. Minervam) ὁ πατήρ· ὄφρ’ αὐτῶι μεγάλων ἔργων κράντειρα1 πέλοιτο.2
1 κρήτειρα C, κρξξντειρα Μ. 2 γένοιτο Lob. Herm. XXIX vs. 4; Lob. I 540.

Cf. fr. 177. 177. (133) Procl. in Plat. Rempubl. I 102, 11 Kr. de Minerva
δεινὴ γὰρ Κρονίδαο νόου κράντειρα τέτυκται

φησὶν Ὀ.
Herm. XXIX VS. 5; Lob. I 540.

Cf. fr. 176. 178. (135) Procl. in Plat. Crat. 389 b. c (21,13 Pasqu.) εἰ δέ τις αὐτὰς τὰς ποιητικὰς καὶ γονίμους δυνάμεις τῶν θεῶν,
ἃς εἰς τὸ πᾶν προάγουσι, τέχνας προσαγορεύοι δημιουργικὰς καὶ

νοερὰς καὶ γεννητικὰς καὶ τελεσιουργούς, οὐκ ἄν οὐδ’ ἡμεῖς ὰποδοκιμάσαιμεν τήν τοιαύτην προσηγορίαν, ἐπεὶ καὶ τούς θεολόγους εὑρίσκομεν διὰ τούτων τὰς θείας ποιήσεις ἐνδεικνυμένους,
καὶ τούς μὲν Κύκλωπας ἁπάσης τεχνικῆς ποιήσεως αἰτίους

λέγοντας, οἳ καὶ τδν Δία καὶ τήν Ἀθηνᾶν καὶ τόνῘΉφαιστον ἐδίδαξαν (fr. 179 VS. 3), τήν δ’ Ἀθηνᾶν τῶν τ’ ἄλλων τεχνῶν καὶ διαφερόντως τῆς ὑφαντικῆς προστατεῖν, τὸν δ’ ςἭφαιστον ἄλλης ἰδίως ἔφορον τέχνης, αὖτην δὲ τήν ὑφαντικῆν ἀρχομένην μὲν άπὸ τῆς δεσποίνης Ἀθηνᾶς -· ἥδε γὰρ άθανάτων προφερεστάτη1 ἐστὶν ἁπασέων ἱστὸν ἐποίχεσθαι2 ταλασήιά τ’ ἔργα πινύσσειν —— | 221’39‘1‘l- φησὶν Ὀ., προϊοῦσαν δ’ εἰς τήν ζωιογόνον τῆς Κόρης σειρὰν —— καὶ γὰρ αὕτη καὶ πᾶς αὐτῆς ὁ χορὸς ἄνω μενούσης ὑφαίνειν λέγονται τὸν διακόσμον τῆς ζωιῆς (V. fr. 192) ——, μετεχο· μένην δὲ ὑπὸ πάντων τῶν ἐν κόσμωι θεῶν —— καὶ γὰρ ὁ εἷς

178—179

IEPOI AOPOI EN ΡΑΨΩΙΑΙΑΙΣ ΚΔ

211

δημιουργὸς τοϊς νέοις δημιουργοῖς προσυφαίνειν τῶι άθανάτωι παρακελεύεται (Plat. Tim. 41(1) τὸ θνητόν εἶδος τῆς ζωῆς -——,

περατουμένην δ’ εἰς τοὺς τῆς γενέσεως προστάτας θεούς, οἷν ἐστιν καὶ ἡ παρ’ Ὁμήρωι Κίρκη πᾶσαν ὑφαίνουσα την ἐν τῶι τετραστοίχωι ζωήν καὶ ἅμα ταῖς ῶιδαῖς ἐναρμόνιον ποιοῦσα τὸν ὑπὸ σελήνην τόπον. ἐν ταύταις οὖν ταῖς ὑφαντικαϊς καὶ ἡ Κίρκη3 ὑπὸ τῶν θεολόγων παραλαμβάνεται, χρυσῆ μέντοι, καθάπερ φασίν, ἐνδεικνύμενοι τὴν νοεράν αὐτῆς καὶ ἄχραντον ούσίαν καὶ ἄυλον καὶ άμιγῆ πρὸς τήν γένεσιν, καὶ τὸ ἔργον αὐτῆς διακρίνειν τὰ ἑστῶτα τῶν κινουμένων καὶ χωρίζειν κατά τήν ἑτερότητα τὴν θείαν. Cf. eundem in Parmenid. 1300 p. 829, 9 Cons.2 θαυμαστὸν δὲ οὐδὲν καὶ τὸ εἶναί τινας ἐν δαίμοσιν αἰτίας, οἳ καὶ ἔφοροι λέγονται τῶν τεχνῶν οἱ μὲν ἄλλων οἱ δὲ ἄλλων ὑπάρχειν, καὶ ἀνθρώποις δεδωρῆσθαι ταύτας, καὶ έν θεοῖς συμβολικῶς εἶναι, οἷον χαλκείας εἶναι μέν τις

δαίμων (Ἠφαιστος λεγέσθω προστάτης καὶ τὸ εἶδος ἔχων, αὐτὸς δὲ ὁ μέγας (Ἠφαιστος,συμβολικῶς ἂν λέγοιτο χαλκεύειν τὸν οὐρανόν (fr. 180)‘καὶ ὑφαντικῆς ὡσαύτως Ἀθηναῖκή τις δαιμονὶς ἔφορος, αὐτῆς τῆς Ἀθηνᾶς ἄλλως καὶ δημιουργικῶς ὑφαίνειν τὸν διάκοσμον τῶν νοερῶν εἰδῶν ὑμνουμένης V. etîam in Tim. 24d (I 168, 30 Diehl): Ἐργάνη δὲ ῶς τῶν δημιουργιΙ 169 Diehl κῶν ἔργων προστάτις.
1 προσφερεστάτη Ρ, προφανεστάτη C Procl. Tim. v. n. 2 2 ἱστὸν ἐποίχεσθαι Procl. in Tim. 23(1 (I 135, 9 Diehl), qui citat ἥδε... ἁπασῶν - ἱστὸν ἐποίχεσθαι, cf. Herwerd. Herm. V 1871,141, ὑφήνασθαι Cratyli codd.
v. fr. 193. 3 De Circe ap. Orphe'a nil notum; haud scio an vitium lateat

et Κόρη (v. frr. 192. 193) intellegendum sit. Herm. XXIX vs. 1; Lob. I 541.

Hesiod. Theogon. 79 Καλλιόπη θ’’ἢ δὲ προφερεστάτη ἐστὶν ἁπασέων. Orphei Εύχ. πρὸς Μουσ. 2 εὐχήν, ἤ δή τοι προφερεστέρη ἐστὶν ἁπασέων. Hom. Il. A 31 ἱστὸν ἐποιχομένην, 0d. κ 222 (de Circe) ἱστὸν ἐποιχομένης. 179. (92) Procl. in Plat. Tim. 29a (Ι 327, 23 Diehl) οὖς γάρ φησιν ὁ θεολόγος, οἱ πρῶτοι τεκτονόχειρες τῶι Διὶ τὰς δημιουργικὰς δυνάμεις ἔδοσαν πάσης τῆς έγκοσμίου ποιήσεως· οἳ Ζηνὶ βροντήν τε πόρον1 τεῦξάν τε κεραυνόν, πρῶτοι τεκτονόχειρες, ἰδ’2 (Ἥφαιστον καὶ Ἀθήνην δαίδαλα3 πάντ’ ἐδίδαξαν, ô’o’ οὐρανός ἐντὸς ἐέργει.
1 δόσαν Damasc. De princ. 256 (ΙΙ 125, 5 Rue.). Cf. Hesiod. infra. 2 ἰδ’ codd., οἳ priores Hermiam (cf. infra) secuti. 3 δαίδαλα 0m. Hermias. 14*

212

IEPOI ΔΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨῼΙΔῙΑΙΣ ΚΔ’

179—180

“Hermias in Plat. Phaedr. 247c p. 149, 9 Couvr. διὰ μὲνι

τοῦ (άχριόματος) ἳ ἐδήλωσεν (se. ὁ Πλάτων), ὅτι ὑπὲρ τήν Οὐρανοῦ βασιλείαν ἐστὶν ὁ τῶν Νυκτοῖν τόπος · διὰδὲ τοῦ (άσχημάτιστοςζ 3 ὅτι καὶ ὑπὲρ τὴν τῶν Κυκλοᾶπων τάξιν· ἐν γὰρ προᾶτοις τούτοις τὸ σχῆμα ἐκφαίνεσθαι ἡ θεολογία φησὶ καὶ πριότας άρχὰς
καὶ αἰτίας τῶν πανταχοῦ σχημάτων τούτους εἶναι τούς θεούς

Κύκλωπας·4 διὸ καὶ τεκτονόχειρας αὐτους ἦ θεολογία καλεῖ·5
αὕτη γὰρ τριάς ἐστι τελεσιουργικὴ τοῖν σχημάτων· κυκλοτερὴς

ὀφθαλμὸς ἕειςῦ ἐνέκειτο μετιόπωι (Hesiod. Theogon. 145) καὶ ἐν Παρμενίδηι (137 e) δὲ ἐὰν λέγηι ὁ Πλάτων ἐὐθὺ καὶ περιφερὲς), ταύτην τὴν τάξιν αἰνίττεται. οὗτοι δὲ καὶ [τήν]ἵ Ἀθηνᾶν καὶ (Ήφαιστον διδάσκουσι τὰ ποικίλα τῶν σχημάτων εἴδη, οὖς πρῶτοι αἴτιοι τῶν σχημάτων· πρῶτοι τεκτονόχειρες οἳ (Ἠφαιστον καὶ Ἀθήνην πάντ’ ἐδίδαξαν. ἐὰν οὖν άκούωμεν καὶ τὸν ςἩφαιστου καὶ τήν Ἀθηνᾶν αἰτίους τῶν σχημάτων, οὔ θαυμασόμεθα. ὁ μὲν γὰρ (Ήφαιστος τοῦ ἐν τοῖς σώμασι καὶ τοῦ ἐγκοσμίου παντὸς σχήματος αἴτιος( ἡ δὲ Ἀθηνᾶ τοῦ ψυχικοῦ τε καὶ Ι 15° C011“νοεροῦ· οἱ δὲ Κύκλωπες τοῦ θείου καὶ τοῦ πανταχοῦ δηλονότι· καὶ ὑπὲρ τήν τῶν Κυκλώπων τάξιν ἐστὶν ὁ
ὑπερουράνιος τόπος. 1 μὲν <οὗν> Couvr.
4 Κύκλωπας de]. Couvr.

2 ἀχρωμάτου codd.

3 ἀσχηματίστου codd.
6 εἷς Α.

5 καλεῖ codd. praeter φησὶν Μ.

7 τήν del. Ab.
Herm. VIII vs. 43 p. 468; Lob. Ι 504; Schoemann Opusc.

acad. ΙΙ 17.

‘

Cf. fr. 178.

Hom. 0d. ζ 232 άνὴρ ἴδρις ὃν (Ἡφαιστδς δέδαεν καὶ Παλλοές Ἀθήνη. Hom. Hymn. XX 2 de Vulcano ὃς μετ’ Ἀθηναίης γλαυκοόπιδος άγλαὰ ἔργα άνθρώπους ἐδίδαξεν ἐπὶ χθονός. Hesiod. Theogoñ. 141 de Cyclopibus οἳ Ζηνὶ βροντήν τε δόσαν τεῦξάν τε κεραυνόν. Ad VS. 3 cf. Hom. Il.,Ω 544 ὅσσον Λέσβος ἄνω,
Μάκαρος ἕδος, ἐντος ἐέργει. _’ 180. (211) Syrian. in Aristot. Metaphys. B 2 p. 997 b 34

’(26, 23 SS. Kr.) ὅτι μέντοι τάς άνάλογον (se. άπασοῦν τῶν τεχνῶν αἰτίας) καὶ ἐν θεοῖς ἔστιν ἐπινοεῖν, δηλοῦσι καὶ οἱ θεολόγοι
Κύκλωπας καὶ (Ἠφαιστον χαλκέας καὶ οἰκοδόμους οὐκ

ὀκνοῦντες καλεῖν, οὐδὲ Ἀθηνᾶι καὶ Κόρηι την ὑφαντικὴν ἀποκληροῦν. Procl. in Plat. Tim. 23 d. e (I 143, 7 Diehl) ôzdgraôta γάρ καὶ ὑπὸ τῶν θεολόγων [80. ὁ (Ἠφαιστος] λέγεται χαλκεύειν, ὥς στερεῶν καὶ άντιτῦπων ἐργάτης, καὶ διότι χάλ-

180——182

ΙΕΡΟΙ ΛΟΙὈΙ ΕΝ ΡΑΨῼΙΔΙΑΙΣ-ΚΛ’

213

κεος ὁ οὐρανός ῶς μίμημα ῶν τοῦ νοητοῦ καὶ ὁ τοῦ οὐρανοῦ ποιητής χαλκεύς. Idem paulo antea (Ι 142, 18 Diehl) ἄνωθεν οὖν ἡμεῖς απὸ τῶν θεολόγων τας περὶ. αὐτοῦ [80. Ἡφαίστου] πίστεις
ἑπενέγκιομεν ταῖς ἡμετέραις παραδόσεσιν. ὅτι μὲν οὖν, τῆς δη·

μιουργικῆς ἐστι σειρᾶς, αλλ’ οὐχὶ τῆς ζωιογονικῆς ἢ συνοχικῆς ἢ ἄλλης-τινός, δηλοῦσιν οἱ θεολόγοι χαλκεύοντα τε.αὐτὸν καὶ κινοῦντα τας φύσας καὶ ὅλως ἐργοτεχνίτην παραδιδόντες. Idem in Parmenid. 130c: p. 829, 16,00us.2 αὐτὸς δὲ· ὁΣ μέγας (Ἠφαιστος συμβολικῶς ἄν λέγοιτο χαλκεύειν τὸν οὐρανζόν,
V. in Tim. 36 d (ΙΙ 281, 20s. Diehl).,

181. Procl. in Plat. Tim. 40a (ΙΙΙ 118, 30 Diehl) ô‘cd-f-ya‘p τοῦτο καὶ οἱ θεολόγοι· τήν Εὐνομίαν ἐπέστησαν· τῆι απλανεῐ,
τὸ ἐν αὐτῆι πλῆθος διακρίνουσαν καὶ ἕκαστον ἐπιτῆςι οἰκείας

διατη119 Diehl ροῦσαν αεὶ τάξεως.7 δια τοῦτο δὲ ἄρα καὶ τὸν
(Ήφαιστον ὑμνοῦντες τοῦ οὐρανοῦ ποιητήν συναπτόυσιν αὐτῶι

τήν Ἀγλαΐαν ῶς, αγλαίζοντι παντα τὸν οὐρανὸν δια τῆςτῶν ἄστρων ποικιλίας. καὶ παλιν τῶι μὲν πλανωμένωι τήν (μὲν) Δίκην ἐφιστᾶσι τῶν Ὡρῶν ῶς ὀφείλουσαν τήν ανιομαλίαν κατα λόγον εἰς ὁμαλότητα περιάγειν, τήν δὲ Θαλειαν τῶν
Χαρίτων ῶς τας ζωᾶς αὐτῶν αειθαλεῑς,,ἀποτελοῦσαν, τῶιξῖὲ

ὑπὸ σελήνην τήν μὲν Εἰρήνην ῶς τὸν πόλεμον τῶν στοίχείῶν ἐξιωμένην, τήν δὲ Εὐφροσύνην (V. fr. 200) τῶν Χαρίτων ῶς ἓκαστοις ἐνδιδοῦσαν ῥαιστιόνην τῆςκατα φύσιν ἐνεργείας.
Cf. Hesiod. Theogon. 901—909; Çrph. Hymn. XLIII (vs."2

Εὐνομίη τε Δίκη τε καὶ Εἰρήνη πολύολβε), LX (VS. 2. 3,θυγατὲρες Ζηνός τε καὶ Εὐνομὶης (Εὐρυνόμης Schrader) βαθυκόλπού, Ἀγλαίη Θαλίη τε καὶ Εὐφροσύνη πολύολβε).’
182. (140) Procl. in Plat. Tim. 29 a (I 333, 2 Diehl) δια

δή ταῦτα καὶ οἱ θεολόγοι τῶι (Ηφαίστοοιτήν Ἀφροδίτην (fr. 184) συζεύξαντες οὕτως αὐτὸν χαλκεύειν εἰρήκασι τὸ πᾶν (fr. 180), καὶ αὖ ἐξ ἹῙφαίστου καὶ Ἀγλαΐας Εὔκλειαν καὶ Εὐθὲνειανι απογεννῶσι καὶ Εὐφήμην καὶ Φιλοφροσύνην,2 αἳ καὶ αὐταὶ τὸ σωματοειδὲς τῶι καλλει διαπρέπον αποτελοῦσι.,
l Εὐθένειαν codd.] Εὐσθένειαν vulgo. Lob. Ι 543; Kern Orpheus 50. 2 Εὖφροσύνη fr. 181 (et 200)..

Ad Εὐθένειαν V. anaglyphum notissimum in Thyreatid repertum, quod Εὕθηνίαν et Ἐπίκτησιν et Τελετήν repraesentat (Roscher Lex. ΙΙΙ 2, 2124 fig. 12 = IG 1V 676);. B. Keil Ber.

Sacchs. Ges. Wiss. 1916, 38 n'. 1.

·

,·; ρ. l

214

ΙΕΡΟΙ ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨῼΙΔΙΑΙΣ ΚΔ

183-186

183. (140) Procl. in Plat. Craty]. 4060 p. 110, 23 Pasqu.
τήν δὲ δευτέραν Ἀφροδίτην παράγει μὲν ὁ Ζεύς ἐκ τιόν ἑαυτοῦ

γεννητικῶν δυνάμεων, συμπαράγει δ’ αὐτῶι καὶ ἠ Διιόνη· πρόεισι δ’ ἦ θεὸς ἐκ τοῦ άφροῦ κατά τὸν αὐτὸν τῆι πρεσβυτέραι τρόπον· λέγει δ’ οὕτως καὶ περὶ ταύτης ὁ αὐτὸς θεολόγος (V. fr. 127)‘τὸν δὲ πόθος πλέον εἷλ’, άπὸ δ’ ἔκθορε· πατρὶ μεγίστωιῑ αἰδοίων άφροῑο γονή, ὑπέδεκτο δὲ πόντος σπέρμα Διὸς μεγάλου· περιτελλομένου δ’ ἐνιαυτοῦ οὸραις καλλιφύτοις τέκ’ ἐγερσιγέλωτ’ Ἀφροδίτην 5 άφρογενῆ.
1 μεγίστωι Werf.; μέγιστοι Α, μεγίστη cett.

Lob. I 542. 184. (139) Procl. in Plat. Tim. 32 c (ΙΙ 54, 19 Diehl) εἰ δὲ καὶ
πρὸ τούτων τήν ὑπερκόσμιον αἰτίαν τῆς φιλίας ἐθέλοις σκοπεῖν,

εὑρήσεις καὶ παρά τοῖς θεολόγοις αὐτήν ὑμνημένην· τήν γάρ Ἀφροδίτην παρήγαγεν ὁ δημιουργός, ἵνα κάλλος ἐπιλάμπηι (καὶ add. Diehl) τάξιν καὶ ἁρμονίαν καὶ κοινωνίαν πᾶσι τοῖς ἐγκοσμίοις, καὶ τὸν Ἔρωτα ὄπα δ δν αὐτῆς, ἑνοποιὸν ὄντα τῶν ὅλων. ἔχει δὲ καὶ αὐτὸς ἐν ἑαυτῶι τήν τοῦ Ἔρωτος αἰτίαν· ἔστι γάρ καὶ Μῆτις... πολυτερπής fr. 168 VS. 9. 185. (134) Procl. in Plat. Cratyl. 406d p. 112, 14 Pasqu. νῦν οὖν ὁ Σωκράτης τήν μὲν φρουρητικην διά τοῦ τῆς Παλλάδος άνυμνεῖ ὀνόματος, τήν δε τελεσιουργόν διά τοῦ τῆς Ἀθηνᾶς.
τήν οὖν ἔνρυθμον χορείαν διά τῆς κινήσεως ὑποφαίνει, ἧς καὶ

μεταδέδωκεν πρωτίστηι μὲν τῆι Κουρητικῆι τάξει, δευτέρως δὲ καὶ τοῖς ἄλλοις θεοῖς· ἔστιν γάρ ἦ θεὸς κατά ταύτην τήν δύναμιν ἡγεμών τῶν Κουρήτων, (ὅς φησιν Ὀ.
Lob. I 541; Poerner De Curet. et Corybant. 373.,

186. (133) Procl. in Plat. Rempubl. I 138,12 Kr. καὶ γάρ οἱ προότιστοι Κούρητες τά τε ἄλλα τῆι τάξει τῆς Ἀθηνᾶς ἀνεῖνται καὶ περιεστέφθαι λέγονται τῶι θαλλωι τῆς ἐλάας, οὲς φησιν Ὀ. Idem in Tim. 42cl (ΙΙΙ 310, 25 Diehl) ἢ καὶ ὅτι σύνεστιν αὐτοῖς Κουρητική θεότης, τῆι μὲν νοήσει τὸ ἄχραντον ἐπιλάμπουσα, τῆι δὲ κινήσει τό οἷκαμπές, άμείλικτον δὲ ὅλοις αὐτοῖς χορηγοῦσα δύναμιν, δι’ ἢν ἑαυτῶν ὄντες τά ὅλα ποδηγετοῦσιν. Herm. XXIX ad vs. 5; Lob. I 541; Poerner De Curet. et Corybant. 373.

187—188

,

ΙΕΡοι Λοιόι ΕΝ ΡΑΨᾩΜΙΑΙΣ 1M

215

187. (137) Procl. in Plat. Cratyl. 404b p. 106, 10 Pasqu. ἐπεὶ η’ γε Ἄρτεμις ἡ ἐν αὐτῆι καὶ ἦ Ἀθηνᾶ τήν παρθενίαν οῗεὶ τήν αὐτὴν διασιόιζουσι’ καὶ γάρ ἦ μὲν κατά τὸ μόνιμον αὐτῆς, ἡ δὲ κατά τὸ ἐπιστρεπτικόν χαρακτηρίζεται· τὸ δὲ γεννητικὸν μέσην ἐν αὕτῆι τάξιν ἔλαχεν. ἐπιθυμεῖν δ’ αὐτην τῆς παρθενίας
φασίν, ἐπειδὴ τὸ εἶδος αὐτῆς ἐν τῆι ζωιογόνωι περιέχεται πηγῆι,

καὶ νοεῖ τήν πηγαίαν άρετην καὶ ὑφίστησι τήν άρχικην καὶ άναγωγόν, καὶ τήν ἔνυλον άτιμάζει πᾶσαν μεῖξιν, καίτοι ἐφο· ρῶσα τούς καρπούς τῆς τοιαύτης ένύλου μείξεως’ άτελής <τε> γάμων καὶ ἄπειρος ἐοῦσα
παιδογόνου λοχίης πάσης άνά πείρατα λύει, φησὶν Ὀ.“καὶ ἔοικεν τάς μὲν γενέσεις καὶ τοὶς προόδους τῶν πραγμάτων ἐκτρέπεσθαι, τάς δὲ τελειότητας ἐπιφέρειν αὐτοῖς,

καὶ τάς μὲν ψυχάς διά τῆς κατ’ οἷρετην ζωῆς τελεσιουργεῖν, τοῖς δὲ θνητοῖς ζοᾶιοις τήν εἰς τὸ εἷόος ἀποκατάστασιν χορηγεῖν.
Lob. I 545; Holwerda 329. Ad vs. 2 cf. Hymn. XXXVI 4. 8 et Wernicke RE2

ΙΙ 1347. 1393.
188. (138. 201) Procl. in Plat. Cratyl. 406 b p. 106, 25 Pasqu.

ὅτι δὲ πολλή τῆς Ἀρτέμιδος καὶ ἦ πρὸς τὴν ἕγκόσμιον Ἑκάτην ἓνωσις καὶ ἦ πρὸς τήν Κόρην, φανερὸν τοῖς καὶ ὀλίγα τῶι Ὀρφεῖ παραβεβληκόσιν, ἐξ οἷν δῆλον, ὅτι καὶ ἦ Λητώ περιέχεται1 ἐν τῆι Δήμητρι τῆι καὶ τὴν Κόρην ὑποστη|1°7 Pas‘ïu' σάσηιῖ τῶι Διὶ καὶ την ἐγκόσμιον Ἑκάτην, ἐπεὶ καὶ τήν Ἄρτεμιν Ἑκάτην Ὀ. κέκληκεν· ἡ δ’ ἄρα δῖ’ Ἑκάτη παιὸὁς μέλη3 αὖθι λιποῦσα Λητοῦς εὐπλοκάμοιο κόρη προσεβήσατ’ 4 Ὄλυμπον· ὥστ’ οὐδὲν θαυμαστόν, εἰ καὶ’ τήν ἐν τῆι Κόρηι Ἄρτεμιν Ἑκάτην έν ἄλλοις κεκλήκαμεν.
1 περιέχεται Lob., περιέχουσα codd.
codd.; μέλε’ Koechly Opusc. philolog. I 237. V 1871, 145.

2 συνυποστησάσηι Lob.

3 μέλη

4 προσεβήσετ’ Herwerd. Herm.

Procl. ibidem 404b p. 94, 24 Pasqu. προσαγορεύεται δὲ καὶ Κόρη δια τήν καθαρότητα τῆς οὐσίας καὶ τήν ἄχραντον ἐν ταῖς άπογεννήσεσιν ὑπεροχήν. ἔχει δὲ πρώτην τε καὶ μέσην καὶ τελευταίαν ἠγεμονίαν, καὶ κατά μὲν τήν άκρότητα ἑαυτῆς Ἄρτεμις καλεῖται παρ’ Ὀρφεῖ, κατά δὲ τὸ μέσον κέντρον Περσεφόνη, κατά δὲ τὸ πέρας τῆς διακοσμήσεως Ἀθηνᾶ. Procl. ibidem 406b p. 105, 18 Pasqu. ὅτι τῆς δεσποίνης ἡμῶν Ἀρτέμιδος τρεῖς ὁ Πλάτων παραδίδωσιν ἰδιότητας, τήν τε ἄχραντον καὶ τήν

216

ΙΕΡΟΙ ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΛΙΑΙΣ ΚΔ

.

188-189

κόσμιον καὶ τήν ἀναγωγόν· καὶ διά μὲν τήν πρωτην παρθενίας
ἐρᾶν λέγεται ἡ θεός, διά δὲ τήν δευτέραν, καθ’ ἢν τελεσιουργός,

[ὥς]1 ἀρετῆς ἔφορος εἶναι λέγεται, διά δὲ τήν τρίτην, καθ’ ἧνῖ μισῆσαι λέγεται τάς γενεσιουργοῦς ὁρμάς. καὶ μάλιστα τῶν τριῶν ἦ πρῶτη ἐφαρμόζει τῆι τῆς θεοῦ 3 προόδωι, καθ’ ἤν ἐν τῆι ςωιογόνωι τῶν ἀρχῶν τριάδι τήν ὕπαρξιν ἔλαχεν, εἴτε Ἑκατικὴ προσαγορευομένη «θ-εότης, (ὃς οἱ θεουργοί φασιν, εἴτε Ἄρτεμις, ὠς Ὀρφεύς. ἐκεῖ γάρ ἱδρυμένη πεπλήρωται μὲν ἀχράντων δυνάμεων ἀπὸ τῶν ἀμειλίκτων θεῶν, εἰς δὲ τήν τῆς ἀρετῆς βλέπει πηγήν Ι 106 Pas‘lu' καὶ τήν παρθενίαν αὐτῆς ἀσπάζεται· καὶ γάρ ἐκείνη τὸ παρθένον οὔ προΐησιν, ῶς φησι τὸ λόγιον (Kroll De orac. Chald. 28)· νοοῦσα δ’ ἐκείνην ύφίστησιν καὶ τήν ἀρχικήν ἀρετήν, καὶ ἐξήιρηται πάσης κοινωνίας καὶ συζεύξεως καὶ τῆς κατά τήν γένεσιν προόδου. Cf. etiam' in Plat. Tim. 4οΙ) (ΙΙΙ 131,18 Diehl) εἰ δὲ καὶ μερικαὶ ψυχαὶ περὶ αὐτούς ἐσπάρησαν, ἄλλαι μὲν περὶ ἥλιον, ἄλλαι δὲ περὶ σελήνην, ἄλλαι δὲ·
περὶ ἕκαστον τῶν λοιπῶν, καὶ πρὸ τῶν ψυχῶν δαίμονες συμ-

πληροῦσι τοὲς ἀγέλας ῶνεῖσιν ἡγεμόνες, δῆλον, ὅτι καλῶς εἴρηται κόσμον ἑκάστην εἶναι τῶν σφαιρῶν, καὶ τῶν θεολόγων ἡμεῖς ταῦτα διδασκόντων, ὁπόταν περὶ ἑκάστου θεούς ἐν αὐτοῖς εἶναι

πρό τῶν δαιμόνων ἄλλους ὑπὸ τήν ἄλλου τελοῦντας ἡγεμονίαν * * *, οἷον καὶ περὶ τῆς δεσποίνης ἡμῶν τῆς σελήνης, ὅτι καὶ ἡ Ἑκάτη θεαί τινές εἰσιν ἐν αὐτῆι καὶ ἦ Ἄρτεμις, καὶ περὶ τοῦ βασιλέως (Πλίου καὶ τῶν ἐκεῖ θεῶν, τὸν ἐκεῖ Διόνυσον ὑμνοῦντες· (Ἠελίοιο πάρεδρος ἕπισκοπέων πόλον ἁγνόν’ (Kroll De orac. chald. 9), τὸν Δία τὸν ἐκεῖ, τὸν Ὄσιριν, τὸν Πᾶνα τὸν ἡλιακόν, τούς | 132Dï91‘1 ἄλλους, ῶν αἱ βίβλοι πλήρεις εἶσὶ τῶν θεολόγων καὶ τῶν θεουργῶν· ἐξ ῶν ἁπάντων δῆλον, ὅπως ἀληθὲς καὶ τῶν πλανωμένων ἕκαστον ἀγελάρχην εἶναι πολλῶν θεῶν
συμπληρούντων αὐτοῦ τήν ἰδίαν περιφοράν. 1 ὡς del. Pasqu. 2 post καθ’ ἣν lacunam statuit Pasqu., qui (ἐπιστρεπτικὴ) inserendum suadet; addit autem possis tamen καθ’ ἣν delere. 3 τῆς θεοῦ Boisson] τοῦ θ. codd.

Lob. Ι 543; Holwerda 329.

189. (107) Procl. in Plat. Cratyl. 404b p. 92, 14 Pasqu. ἡ δὲ Δημήτηρ πρῶτη καὶ τάς διττάς τροφάς διεῖλεν ἐν τοὶς θεοῖς, ῶς φησιν Ὀρφεύς·.; μήσατο”γάρ προπόλουςίτε)1 καὶ ἀμφιπόλους καὶ ὀπαδούς,2 μήσατο δ’ ἀμβροσίην καὶ ἐρυθροῦ νέκταροςἀρδμόν,3’ μήσατο δ’ ἀγλαά ἕργα4 μελισσάων ἐριβόμβων.

189—192

IEPOI ΛΟΙὈΙ ΕΝ ΡΑΨᾩΙΔΙΑΙΣ KA'

217

1 suppl. Duentz.

2 ὀπηδούς Lob._

3 ἀρδμόν Koechly Opusc. phil.

I 237, qui dubitanter ἔργον etiam proponit collato fr. 154 (Lob. I 516); ἄρθρον codd., ἄνθος vel εἶδαρ Lob. 4 δῶρα Lob.

Lob. I 538. 190. (185) Procl. in Plat. Tim. 31b (I 457, 14 Diehl) τὸ
μὲν (μονογενὲς’ τήν μοναδικήν αἰτίαν ἅπεικονίζεται καὶ τήν

(τῶν add.Dieh1) ὅλων ἐπικρατοῦσαν ούσίαν ἐνδείκνυται· καὶ γοίρ ὁ θεολόγος οὕτως τήν Κόρην μουνογένειαν εἴωθε προσαγορεύειν, ῶς τῶν ἐγκοσμίων ἁπάντων ἡγεμονικῶς προϊσταμένην καὶ τῶν μονογενῶν ζιόιων αἰτίαν· τάς γάρ μή μονογενεῖς ἦ μετ’ αὐτην ὑφίστησιν θεός (se. Δημήτηρ), ιῖλόγους οὔσας. μονογενῆ δ’ οὖν καλεῖ καὶ ἐκεῖνος δια ταῦτα τήν Κόρην, καίτοι καὶ ἄλλην θεότητα (se. Δία καὶ Πλούτωνα) παραγαγών εἰπὸ τῶν αὐτῶν αἰτίων τῆι Κόρηι. ·.
Herm. XXXIV p. 492; Lob. I 545. Hymn. XXIX in Proserpinam vs. 2 μουνογένειας V. etiam

Hesiod. Theogon. 426 μουνογενής de Hecate, quod imitatus est
Apollon. Argonaut. III 847. 1035.

191. (210) Procl. Theolog. Platon. VI 13 f). 382, 10 ἐπεὶ καὶ
περιεστάναι λέγονται (se. οἱ Κούρητες) τόν τῶν ὅλων δημιουργὸν καὶ περιχορεύειν ιῖπὸ τῆς Ῥέας εἷναφανέντες. ἐν μὲν οὖν τοῖς νοεροῖς θεοῖς ἦ Κουρητική τάξις ἡ πρωτίστη τήν ὑπόστασιν ἔλαχεν. ἀνάλογον δὴ τοῖς ἐκεῖ Κούρησιν ἡ τῶν Κορυβάντων προβαίνουσα τῆι Κόρηι καὶ φρουροῦσα πανταχόθεν αὐτήν, ὥς φησιν ἡ θεολογία. διὸ καὶ την ἐπωνυμίαν ἔλαχον ταύτην. Iulian. Or. V p. 168b δορυφοροῦσι γαρ αύτόν (se. Ἄττιν) παρὰ τῆς Μητρὸς δοθέντες οἱ Κορύβαντες αἱ τρεῖς ἄρχικαὶ τῶν μετά θεούς κρεισσόνων γενῶν ὖποστάσεις V. Kroll De orac. Chald. 37.
192. (211) Porphyr. De antro nymphar. 14 p. 66, 13 Nauck2

καὶ χιτῶν γε τὸ σῶμα τῆι ψυχῆι ὃ ἠμφίεσται, θαῦμα τῶι ὄντι ἰδέσθαι, εἴτε πρὸς τήν, σύστασιν ιῖποβλέποιςΙ εἴτε πρὸς τήν πρὸς τοῦτο σύνδεσιν τῆς ψυχῆς.2 οὕτω »καὶ παροὲ τῶι Ὀρφεῖ ἦΚόρη, ἤπερ ἐστὶ παντὸς τοῦ σπειρομένου ἔφορος, ἱστουργοῦσα παραδέδοταιρ τῶν παλαιῶν καὶ τόν ούρανόν πέπλον4

εἰρηκότων οἷον Ιθεῶν οὐρανίων περίβλημα.

1

1 ἅποβλέποις Psell., «ἀποβλξῑ Μ, ἀποβλέπει cett. 2 πρὸς τοῦτο σύνδεσιν τῆς ψυχῆς Μ, σύνδεσιν τῆς ψυχῆς τήν πρὸς τοῦτο 'Psell., σύνδεσιν
τοῦτο συνάγει τῆς ψυχῆς cett. 3 παραδέδοται M; παραδίδοται cett.

4 πέπλον οοᾶᾶ.’·ν; Lob. I380, finlôv”Nauck.

'

·

·’·

'

’

218

ΙῌΡΟΙ ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

192

Procl. in Tim. 41 b. c (ΙΙΙ 223, 3 Diehl) καὶ διά ταῦτα ἄρα
Ὀ. τήν τῶν μεριστῶν ζωιοποιὸν αἰτίαν ἄνω μένουσαν καὶ

ὑφαίνουσαν τὸν διάκοσμον τῶν οὐρανίων νύμφην τε εἷναί
φησιν ῶς ἄχραντον καὶ ταῦτα1 τῶι Διὶ συναφθεῖσανῖ καὶ

μένειν ἐν οἰκείοις ἤθεσι, προελθοῦσαν δὲ ιῖπό τῶν ἑαυτῆς οἴκων άτελεῖς (V. fr. 193) τε καταλείπειν τούς ἱστούς καὶ ἁρπάζεσθαι καὶ οἷναρπασθεῖσαν γαμεῖσθαι καὶ γαμηθεῖσαν

γεννᾶν (frr. 195. 196), ἵνα ψυχῶσηι καὶ τά ἐπείσακτον ἔχοντα ζωήν· τὸ γάρ οἷτελές, οἶμαι, τῶν ἱστῶν ἐνδείκνυται κάκεῖνο τὸ μέχρι τῶν ἀϊδίων ζῶιων άτελὲς εἶναι τὸ πᾶν. διὸ καὶ ὁ Πλάτων παρακελεύεσθαί φησι (41 (1) τὸν ἕνα δημιουργὸν τοῖς πολλοῖς (προσυφαίνειν τά θνητοὶ τοῖς άθανάτοις’ ἀναμιμνήσκων πως ἡμᾶς, ὅτι τῆς τοῦ παντὸς ὑφαντικῆς ζωῆς τελείωσίς ἐστιν ἡ προσθήκη τῶν θνητῶν, καὶ τῆς Ὀρφικῆς θεομυθίας καὶ τῶν άτελῶν ἱστῶν ἐξηγητικάς ἐννοίας παρεχόμενος. ὃ μὲν οὖν θεῖος άριθμός ὅρον οἰκεῖον ἔσχε καὶ πέρας καὶ ἔστι τέλος.
1 aut ἄχρ. καὶ <κατά> ταῦτα aut ἄχρ. κ, ταύτηι cum Krollio scribi
iubet Diehl. 2 σννοφθεΐσαν Holwerda. 363.

Idem 23d (I 134, 26 Diehl) μᾶλλον δὲ ἔσχατον μὲν ὁ
πέπλος, τό τῆς ὑφαντικῆς ἔργον, εἴδωλον φέρων τοῦ κοσμικοῦ

πολέμου καὶ τῆς δημιουργικῆς οἷπὸ τῆς θεοῦ τάξεως τῆς εἰς τὸ πᾶν προϊούσης, ὃν ἡ θεὸς ὑφαίνει μετά τοῦ πατρός. Vide etiam in Cratyl. 387c, 22, 2 Pasqu. (fr. 178) καὶ. γάρ αὕτη (se. Κόρη) καὶ πᾶς αὐτῆς ὃ χορὸς ἄνω μενούσης ὑφαίνειν λέγονται τὸν διάκοσμον τῆς ζωῆς et Syrian. in Aristot. Metaph. B 2

(26, 25 Kr.) f1‘.180. Damasc. De princ. 339 (ΙΙ 200, 14 Rue.; Add. 387) πρὸς μὲν τοίνυν τό πρῶτον ἐροῦμεν ὅτι τῶν θεολόγων οἱ μὲν άπὸ τῆς θείας ὁρμώμενοι παραδόσεως (άρχικῆτῧ καλοῦσι ταύτην τῆν διακόσμησιν, ὁ δὲ μέγας Ἰάμβλιχος (ἡγεμονικῆν’ αὐτήν ἀνευφημεῖ... ήδη δὲ οἱ νεώτεροι (se. θεολόγοι) καὶ (άφομοιωτικῆτθ αὐτην (se. τήν διακόσμησιν) κεκλήκασιν, ἴσως μὲν άπὸ τῆς παρ’ Ὀρφεῖ Κορικῆς ὑπερκοσμίου πεπλο-

πο ιίάς ὁρμηθέντες —- ἐν ῆι τά μιμήματα τῶν νοερῶν εἰδῶν ἐνυφαίνεται -———, σαφῶς δὲ καὶ άπὸ τῶν λογίων V. etiam fr. 196.
Lob. I 380. 550; Kern De Theogon. 96; Diels θέτε-ΒΜ.

Akad. Berlin 1897, 147; Marie Gothein ΑνοΙνίυ Βθῖίῃίοηειν.
ΙΧ 1906, 339; Eisler Weltenmantel and Himmelszelt Ι 117 11.1.

Ῥὴθνθογά Syr. fr. 2 (Diels H3 202, 23) κάπειδῆ τρίτη ἡμέρη γίγνεται τῶι γάμωι, τότε Ζοὶς ποιεῖ φᾶρος μέγα τε καὶ καλὸν καὶ ἐν αύτῶι ποικίλλει Γῆν καὶ Ὠγηνὸν καὶ τά Ὠγηνοῦ δεό-

192—194

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨῼΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

219

ματα... ἡ δέ μκν οἷμείβε>ται δεξαικένη εὑ τό φᾶ>ρος... Cf. Bacchi-Solis πέπλον φοινίκεον πυρὶ εἴκελον infra s. BAKXIKA.
193. (211) Tzetz. Exeges. in Iliad. 26, 18 Herm. (Ὀρφέως ·)

ἱστὸν ἐποιχομένην οἷτελῆ πόνον ἀνθεμόεσσαν1
1 ἀνθεμόεντα forsitan recte Mullach et Herwerd. Herm. V 1871,138 collato Il. X440 ἀλλ’ ἦ γ’ ἱστόν ῧφαινε μυχῶι δόμου ὑψηλοῖο δίπλακα πορφυρέην, ἐν δὲ θρόνα ποικίλ’ ἔπασσεν.

Herm. p. 511 n. 33; Lob. I 550.

Versus compositus ex Il. A 31 ἱστὸν ἐποιχομένην et Δ 26 (cf. 57) πῶς ἐθέλεις ἅλιον θεῖναι πόνον ἠδ’ οἷτέλεστον. Ad οἷτελῆ cf. fr. 192.
194. (274) Procl. in Plat. Cratyl. 404e p. 96, 13 Pasqu.

πολλή γάρ ἐστιν ἦ κοινωνία τῶν δύο τούτων σειρῶν, τῆς Κορικῆς λέγω καὶ τῆς Ἀπολλωνιακῆς· ἦ μὲν γὰρ ἑνιίς ἐστιν
τῆς μέσης τριάδος τῶν ἄρχων καὶ ζωιογονικοὲς προβέβληται

δυνάμεις εἶφ’ ἑαυτῆς· ὁ δὲ τας ἡλιακὰς ἀρχὰς εἰς μίαν ἕνωσιν ἐπιστρέφει, κατέχων την τρίπτερον ἀρχήν, ὠς τὸ λόγιόν φησι (Kroll De orac. Chald. 36). προσεχῆ δὲ τήν ὑπόστασιν ἔλαχον αἱ ἦλιακαὶ ἀρχαὶ μετοέ τὰς ζωιογονικιίς· διὸ καὶ παρ’ Ὀρφεῖ ἦ Δημήτηρ ἐγχειρίζουσα τῆι Κόρηι τήν βασιλείαν φησίν· αὐτὰρ Ἀπόλλωνος θαλερὸν λέχος εἰσαναβᾶσα τέξεαι ἀγλαὰ τέκνα πυρὶ φλεγέθοντα1 προσώποις.
τοῦτο δὲ πῶς ἄν γένοιτο μή πολλῆς οὔσης τῆς κοινωνίας τῶνδε τῶν 1950512;
1 πυρὶ φλεγέθοντα ABF, πυριφλεγέθοντα P.

Ad hos versus explicandos affert R. Foerster (v. Abel p. 261

n. 1) Procl. in Plat. Tim. 40 b. c (ΠΙ 140, 19 Diehl) πάντων γὰρ τῶν ἐν οὔρανοόι θεῶν πρόοδοι γεγόνασιν εἰς τὴν γῆν καὶ εἶποπερατιόσεις, καὶ ἔστενεν αὐτῆι πάντα χθονίως, ὅσα ἐν οὐρανοόι οὕρανίως [εἰκότως]·1 καὶ γαρ ἡ νοεροέ γῆ πάσας ὑποδέχεται τὰς
πατρικάς τοῦ οὐρανοῦ δυνάμεις καὶ ἔχει πάντα γεννητικιός.

οὕτως οὖν καὶ Διόνυσον χθόνιον ἐροῦμεν καὶ Ἀπόλλωνα χθόνιον, ὅς καὶ ὕδατα μαντικοὶ πολλαχοῦ τῆς γῆς ἀναδίδωσι καὶ στόμια προφητεύοντα τὸ μέλλον. ἄλλους δὲ τόπους αὐτῆς κιιθαρτικούς κριτικοΰς ἢ ἰατικούς2 ἀποτελοῦσιν αἱ εἰς αὐτὴν καθήκουσαι παιζόνιαι καὶ κριτικαὶ3 δυνάμεις.
1 εἰκότως del. Diehl. 2 Ζατρικούς D vulgo. 3 κριτικαὶ (καὶ καθαρτικαὶ) dubitanter Diehl. An κλητικαὶ et paulo supra κλητικοὺςὲ· Hiller de Gaertr'mgen.

220

ΙΕΡΟΙ ΛΟΙὈΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΛΙΑΙΣ KA'

194—196

Lob. I 544; Schuster 72 11.4; Foers’cer Ιίααῦ ιι. Rückkekr

der Persephone 43 n. 2; Holwerda 367; Maafi Orpheus 187 n. 26.
Ad VS. 1 cf. Hesiod. Theogon. 939 ἱερὸν λέχος εἰσαναβᾶσα, ad

vs. 2 Hymn. LXX 6 de Furiis Proserpinae filiabus κυανόχρωτοι ἄνασσαι, άπαστράπτουσαι ἄπ’ ὄσσων δεινήν άνταυγῆ φάεος σαρκοφθόρον αἴγλην. ·
195. (186. 210) Procl. in Plat. Cratyl. 402 d p. 85, 18 Pasqu.

ὅθεν καὶ ὁ θεολόγος τοὺς μὲν ἄκρους (se. Iovem et Plutonem) μετὰ τῆς Κόρης φησὶ τά τε πρῶτα καὶ τὰ ἔσχατα δημιουργεῖν, τὸν δὲ μέσον (Sc. Neptunum) καὶ ἄνευ ἐκείνης, άπὸ τοῦ σφετέρου κλήρου τὴν γεννητικὴν αἰτίαν συντάξαντα· διὸ καὶ φασὶν τὴν Κόρην ὑπὸ μὲν τοῦ Λιόςβιάζεσθαι, ὑπὸ δὲ τοῦ Πλού-

τωνος ἁρπάζεσθαι (v. fr. 192). Procl. Theolog. Platon. VI 11
p. 371, 11 καὶ γὰρ ἡ τῶν θεολόγων φήμη τῶν τὰς ἁγιωτάτας ἡμῖν ἐν Ἐλευσῖνι τελετὰς (V. test. nr. 102 et fr. 23) παραδεδωκότων ἄνω μὲν αὐτὴν (sc. τὴν Κόρην) ἐν τοῖς μητρὸς οἴκοις μένειν φησίν, οὓς ἦ μήτηρ αύτῆι (Platt Journ. Philol. Lond. XXVI 1899, 231; αὕτη ed. Porti) κατεσκεύασεν ἐν ἀβάτοις ἐξηιρημένους τοῦ παντός, κάτω δὲ (κατά δὲ cod. G0tt0rp.; em. Portus) μετά Πλούτωνος τῶν χθονίων ἐπάρχειν καὶ τούς τῆς γῆς μυχούς ἐπιτροπεύειν καὶ ζωὴν ἐπορέγειν τοῖς ἐσχάτοις τοῦ παντὸς καὶ ψυχῆς μεταδιδόναι τοῖς παρ’ ἑαυτῶν ἀψύχοις καὶ νεκροῖς. οὗ δὴ καὶ θαυμάσειε ἄν, ὅπωςὴ Κόρη Διὶ μὲν καὶ Πλούτωνι σύνεστι, τῶι μὲν —— ὥς φασιν οἱ μῦθοι ———' βιασαμένωι, τῶι δὲ ἁρπάσαντι τήν θεόν.
Gruppe Griech. Mythol. ΙΙ 1169 n. 7; 1523 n. 4; Poerner De Curetîbus et Corybantibus 371. _

Hymn. XXIX Φερσεφόνης VS. 14 άρπαγιμαῐα λέχη μετοπωρινά νυμφευθεῖσα V. fr. 196. 196. Procl. in Rempubl. ΙΙ 62, 6 Kr. τὴν ὸὲ μετοπωρινὴν (se. τῶν ῶρῶν) Ἀφροδίτης· ἐν ταύτηι γὰρ ἦ καταβολὴ γίνεται τῶν σπερμάτων εἰς γῆν, τοῦτο δὲ Ἀφροδίτης ἔργον τὰ γόνιμα μιγνύναι καὶ εἰς κοινωνίαν ἄγειν τὴν τῆς γενέσεως αἰτίαν ———— καὶ διὰ ταῦτα ἄρα καὶ ὁ μῦθος τὴν Κόρην ἁρπασθῆναί φησιν ἐν τῆι ὥραι ταύτηι (V. Hymn. XXIX 14 fr. 195), τῆς ζωιογονὶας1 τῶν μερικῶν πάντων προῖσταμένην, προσθεὶς ὅτιῖ καὶ ἐν, τῆι ἱστοποιίαι (V. fl'r. 192. 193) τὸν σκορπίον ὑφαίνουσα, τὸν, τὰ μέσα τῆς ὥρας εἰληχότα ταύτης, ὑπομείνειεν3 τὴν ἁρπαγήν.
2 ὅτι cod., διότι Usen. ex -· 1 τὴν ante τῆς· ζωιογονίας inser. Schoell. δὲ a. manu tertia inscrto. 3 ὑπέμεινεν ‘m 3 fort. recte’ Kr.- -,ι:

1974-199

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

221

197. (218) Procl. in Plat. Cratyl. 406b p. 106, 5 Pasqu.

ὅθεν δὴ καὶ ἡ Κόρη κατά μὲν την Ἄρτεμιν τὴν έν ἑαυτῆι καὶ τὴν Ἀθηνᾶν παρθένος λέγεται μένειν, κατά δὲ τὴν τῆς Περσεφόνης γόνιμον δύναμιν καὶ προσιέναι καὶ συνάπτεσθαι τῶι τρίτωι δημιουργῶι καὶ τίκτειν, ὥς φησιν Ὀρφεύς’

έννέα θυγατέρας γλαυκῶπιδας άνθεσιουργούς· ἐπεὶ γε Ἄρτεμις ἦ έν αύτῆι καὶ ἡ Ἀθηνᾶ τήν παρθενίαν άεὶ την αὐτην διασοόιζουσι... idem ad 404d p. 95, 10 Pasqu. διὸ καὶ Περσεφόνη καλεῖται μάλιστα τῶι Πλούτωνι συνοῦσα καὶ μετ’ αὐτοῦ διακοσμοῦσα τὰ τελευταῖα τοῦ παντός, καὶΔ κατά μὲν τὰ ἄκρα παρθένος εἶναι λέγεται καὶ ἄχραντος μένειν, κατὰ δὲ τὸ μέσον ζεύγνυσθαι τῶι Ἅιδηι καὶ συναπογεννᾶν τὰς έν τοῖς ὑποχθονίοις Εὐμενίδας.
Lob. I 544; Schuster 73 n. 4; Holwerda 329; Μααὸ Οηοῖι. 187 n. 26; Malten Arck. Religionsw. XII 1908, 422.

Hymn. LXIX 8 de Furiis Ἀΐδεω (ἀΐδιοι Platt Journ. Philol. Lond. XXVI 1899, 229) χθόνιαι, φοβεραὶ κόραι, αἰολόμορφοι et LXX 2. 3 de Eumenidibus ἁγναὶ θυγατέρες μεγάλοιο Διὸς χθονίοιο Φερσεφόνης τ’ ἐρατῆς κούρης καλλιπλοκάμοιο V. etiam XXIX 6 de Proserpina Εὐμενίδων γενέτειρα. 198. (187) Procl. Theolog. Plat. VI 11 p. 370, διττῆς δὲ οὔσης τῆς Κορικῆς τάξεως, καὶ τῆς μὲν ὑπὲρ | 371 τὸν κόσμον προφαινομένης, ὅθι (ὅτε cod. G0t0rp.; em. Port.) δὴ καὶ συντάττεται τῶι Διί, καὶ μετ’ ἐκείνου τὸν ἕνα δημιουργὸν ῦφίστησι
τῶν μεριστῶν (se. Διόνυσον), τῆς δὲ έν τῶι κόσμωι δευτέρας,

ἢ δὴ (οὗ δὴ cod. καὶ ὑπὸ τοῦ Πλούτω<νος> ἁρπάζεσθαι λέγεται, καὶ ψυχοῦν τὰ ἔσχατα τοῦ παντός, ῶν ὁ Πλούτων ἐπετρόπευεν, ἀμφοτέρας ὁ Πλάτων ἡμῖν τελέως ἐξέφηνε, τοτὲ μὲν τῆι Δήμητρι τὴν Κόρην συνάπτων, τοτὲ δὲ τῶι Πλούτωνι καὶ
σύζυγον αὐτὴν ἀποφαίνων τοῦδε τοῦ θεοῦ. Lob. I 549.

199. (207) Procl. in Plat. Tim. 34h (ΙΙ 105, 28 Diehl) ὁ δέ γε ἡμέτερος καθηγεμῶν (se. Iamblichus) προσφυέστερον τοῖς τοῦ Πλάτωνος ῥήμασιν ἐποιεῖτο τήν ἐξήγησιν· τῆς γάρ τοῦ παντὸς ψυχῆς ἐχούσης μέν τι καὶ ὖπερκόσμιον καὶ έξηιρημένον τοῦ παντός, καθό συνῆπται πρὸς τὸν νοῦν, ô‘δή κεφαλήν αὐτῆς ὅ τε Πλάτων ἐν τῶ Φαίδρωι (248 a) Ι 1°“Dïehl καὶ ὁ Ὀ. ἐν τοῖς περὶ τῆς Ἵπτας Ἵππας vulgo) λόγοις (V. p. 141) προσωνόμασεν... Proél. in Plat. Tim. 30h (I 407, 22 Diehl) ὁ δὲ

222

ΙΕΡΟΙ ΔΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

’ 199

Ὀ. τρόπον ἕτερον· ἀλλ’ εἴ με δεῖ τοῦμὸν εἰπεῖν, διά τούτων καὶ ἦ τοῦ θεολόγου διάνοια γίγνεται καταφανής. ἡ μὲν γάρ Ἵπταὶ τοῦ παντὸς οὖσα ψυχὴ καὶ οὕτω κεκλημένη παριὲ τῶι θεολόγωι τάχα μὲν ὅτι καὶ ἐν άκμαιοτάταις κινήσεσιν αἱ νοήσεις αὐτῆς οὐσίωνται, τάχα δὲ καὶ διά την ὀξυτάτην τοῦ παντὸς

φοράν, ἧς ἐστιν αἰτία, λίκνον2 ἐπὶ τῆς κεφαλῆς θεμένη
(cf. in Tim. 35h [Π 198, 9 Diehl] ἐπὶ τῆς κεφαλῆς φέρουσαν τὸν θεόν et ΙΙ 222, 20 τήν ἑαυτῆς κεφαλήν ἐνιδρύσασα) καὶ δράκοντι αῦτό περιστέψασα3 τὸν κραδιαῖον4 ὑποδέχεται Διόνυσον· τῶι γὰρ ἑαυΙ4<08ΒῑθῙιι τῆς θειοτάτωι γίγνεται τῆς νοερᾶς οῦσίας ὑποδοχή καὶ δέχεται τὸν ἕγκόσμιον
νοῦν. ὃ δὲ άπὸ τοῦ μηροῦ τοῦ Διὸς πρόεισιν εἰς αὐτήν —— ἦν

γάρ ἐκεῖ συνηνωμένος -—— καὶ προελθών καὶ μεθεκτός αὐτῆς γεγονῶς ἐπὶ τὸ νοητόν αὐτην ἀνάγει καὶ τήν ἑαυτοῦ5 πηγήν· ἐπείγεται γὰρ πρὸς την μητέρα τῶν θεῶν καὶ τὴν Ἴδην (cf. f1“. 105), ἀφ’ ἦς πάσα6 τῶν ψυχῶν ἦ σειρά. διὸ καὶ συλλαμβάνειν ἡ ἽπταἿ λέγεται τίκτοντι τῶι Διί· ῶς γὰρ εἴρηται πρότερον (30 b), νοῦν ἄνευ ψυχῆς ἀδύνατον παραγενέσθαι τωι, τοῦτο δὲ ὅμοιον τῶι παρ’ Ὀρφεῖ· γλυκερὸν δὲὸ τέκος Διὸς ἐξεκαλεῖτο, τοῦτο δὲ ἦν ὁ κοσμικός νοῦς Δίιος ῶν, κατᾶ τὸν ἐν τῶι Διὶ μείναντα προελθῶν.
1 ῗπτα ΜΡ;(Ίππα vulg. 2 λίκιον Μ; λύκιον N. 3 περιστρέψασα ΜΡ. 4 τό κραδιαῖον vulgo, quod Gesner e ficulnez's foliz's plexum vertit; τὸ κράδιον
coni. Lob. cratz'culam sz've vannum qua recens natz' excz'pz'ebantur interpretatus

cf. Procl. hymn. I 6 de Sole κόσμου κραδιαῖον ἔχων ἐριφεγγέα κύκλον. τὸ ποδιαῖον Ν. 5 ἑαυτοῦ Lob.] ἑαυτῆς codd. 6 πᾶσα vulgo; παρά MNP.
7 ἵπτα Μ. 8 δὲ post γλυκερὸν 0m. C.

Herm. XXIV. XLIII; Lob. I 582; Luebbert De Pindaro theologiae Orphicae censore Index Bonnens. 1888/1889 Op. XX; Holwerda 364; Kern Genethlz'alcon für Robert 90. Hymn. XLVIII Σαβαζίου (Quandt De Baccho ab Alexandri aetate in Asia minore culto. Diss. Hal..XXI 1912, 257)‘

κλῦθι, πάτερ, Κρόνου υἱέ, Σαβάζιε, κύδιμε δαζιιον, ὃς Βάκχον Διόνυσον, ἐρίβρομον, εἷραφιτότην μηρῶι ἕγκατέραψας, ὅπως τετελεσμένος ἰέλθηι1 Τμῶλον ἐς ἠγάθεον παρά θ’ Ἵπτανῖ καλλιπάρηιον. 5 ἄλλά, μάκαρ, Φρυγίης μεδέων, βασιλεύτατε πάντων, εὐμενέων ἐπαρωγὸς ἐπέλθοις μυστιπόλοισιν.

199—201

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩῘΔΙΑΙΣ ΚΔ’

223

1 ἔλθη Laur. 32, 45 et cett. codd.; ἔλθοι Herm.
παρά θ’ ςἸππαν Herm.

2 παρ’ î’n‘z’ καλλι-

πάρηον Laur. 32, 45 cf. Kern Herm. XLIX 1914, 480; παρ’ ἵππαν cett. codd.;

Hymn. XLIX Ἵπτας1 (Quandt 258) Ἵπτανῖ κικλήσκω, Βάκχου τροφόν, εὐάδα κούρην, μυστιπόλον, τελεταῖσιν3 ἀγαλλομένην Σάβου ἁγνοῦ νυκτερὶοις τε4 χοροῖσιν ἐριβρεμέταο Ἰάκχου.5 κλῦθί μου εὐχομένου, χθονία μήτηρ,6 βασίλεια, 5 εἴτε σύ γ’ ἐν Φρυγὶηι κατέχεις Ἴδης ὄρος ἁγνὸν ἢ Τμῶλος τέρπει σε, καλὸν Λυδοῖσι θόασμα’ ἔρχεο πρὸς τελετὰς ἱεροῖι γήθουσα προσώπωι.
1 (Ἰπτας Laur. 32, 45 v. supra ad XLVIII vs. 4; ἵπποις vulgo.
vulgo. 3 τελετῆισιν Herm.

2 ἳππαν

4 νυκτερίοισι codd., Herm.; corr. Schenkl.

5 χοροῖσι πυριβρεμέτοις ἰάχοισι codd.; corr. Herm.

6 μῆτερ Abel.

Nutricis Bacchi nomen genuinum restituit Ios. Keil e duobus titulis dedicatoriis in Matrem Hiptam in Maeonia repertis Emnos zur Grazer Philologenversammlung 1909, 102 (Keil et de Premer-

stein Denksckr. Akad. Wien Phil.-hist. Kl. LIV 1911, 85 n. 169) Με<λ>τὶνη Μητρᾶ ΆῙητρὶ Ἵπτα εὐχήν et 96 n. 1'88 Μητρὶ Ἵπτᾳ καὶ Διεὶ Σα<βαζίω>>ς V. Kern Genethl. 90. 200. (184) Procl. in Plat. Rempubl. I 18, 12 Kr. οὕτω καὶ τοῦ Θραικὸς θεολόγου μετά τῶν πολλῶν τῆς Σελήνης ὀνομάτων καὶ τήν Βενδῖν εἰς τήν θεὸν ἀναπέμψαντος· Πλουτσόνη τε καὶ Εὕφροσύνη Βενδῖς τε κραταιά.1
1 κραταιή Lob. Lob. I 545; Usener Goettemam. 36.

Εὐφροσύνη V. etiam fr. 181. 201. Damasc. De princ. 852 (Π 214, 4 Rue.) αὐτίκα πρὸς τὸ πρῶτον ἔχωμεν καὶ παρά τοῖς θεολόγοις, ὅτι εἰσὶν θεοὶ ἐν ὑπερτέραι μὲν τάξει τήν λῆξιν ἱδρυσάμενοι, τοῦ δὲ ἑξῆς διακόσμου προϊστάμενοι κατ’ ἰδιότητα· οἷον ὁ Ἄττις ἐν τῆι σεληναὶαι καθήμενος λήξει δημιουργεῖ τὸ γενητόν. οὕτως ἔχοντα καὶ

τὸν Ἄδωνιν εὑρίσκομεν ἐν ἀπορρήτοις, οὕτω πολλούς θεοὺς παρ’ Ὀρφεῖ τε καὶ τοῖς θεουργοῑς. Εὐχή πρὸς Μουσαῖον 40 Μητέρα τ’ ἀθανάτων, Ἄττιν καὶ Μῆνα κικλήσκω Οὐρανίαν τε θεάν, σὺν δ’ ἄμβροτον ἁγνόν Ἄδωνιν.

224

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

201-204

Cf. Hymn. ap. Hippolyt. Ref. 0mn. haeres. V 9, 8 p. 99, 12 VVendl. (Wilamowitz Herm. XXXVII 1902, 329; Griech. Vers-

Imnst 371) χαῖρε (ὦ) τὸ κατηφὲς ἄκουσμα 1 Ῥέας Ἄττι· σὲ κα-

4

λοῦσι μὲν Ἀσσύριοι τριπόθητον Ἄδωνιν, ὅληῖ δ’ Αἴγυπτος Ὄσιριν, ἐπουράνιον μηνὸς κέρας Ἑλληνὶς3 σοφία κτλ. 1 ἄκρισμα Herm. Opusc. VIII 374. 2 καλεῖ Roeper. 3 Ἑλληνὶς

σ. i. e. Orpheus (Reitzenstein _P027mandres 100 n. 3) Βί613;“Ελληνος σ. Wilamowitz, ἕλληνες σοφίαν P.

202. (272) Procl. in Plat. Tim. 33 a (ΙΙ 63, 29 Diehl) διὸ καὶ οἱ θεολόγοι τήν μὲν εἰς Ἀσκληπιὸν ἀναφέρουσιν ὑγείαν, τήν ἰατικην1 πᾶσαν τοῦ2 παρά φύσιν εἴτε άεὶ τὸ παρά φύσιν άναστέλλουσαν εἴτε ποτέ, τήν δὲ πρὸ3 Ἀσκληπιοῦ γεννῶσι τῆι δημιουργίαι συνυφεστῶσαν Ι 64 Dîehl τῶν πραγμάτων, ἣν παράγουσιν άπό Πειθοῦς καὶ Ἔρωτος, διότι τὸ πᾶν ἐκ νοῦ καὶ άνάγκης ἐστίν...
1 ἰατρικὴν Q. 2 τοῦ ΜΡ, τὴν Q. 3 πρὸς Μ.

Lob. I 593 n. III; Holwerda. 304.

203. (163) Olympiodor. in Plat. Phileb. 39 a. ed. Stallb. 267’ὅτι εἶσὶ μνῆμαι τοσαίδε· πρώτη μὲν 7) κατά αἴσθησιν· τηρεῖ γάρ πως καὶ 7) αἴσθησις· δευτέρα δὲ 7) κατά φαντασίαν. τρίτη ἦ κατά δόξαν· εἶτα 7) κατᾶ διάνοιαν· [268 Stallb' εἶτα 7) κατά νοῦν ἐν τοῖς νοεροῖς ἐν τοῖς θείοις· εἶτα 7) θεὸς αὐτή, ἀφ’ ἧς πᾶσα 7) ἰδιότης ἐπιγίγνεται· εἴτε 7) παρά τῶι Ὀρφεῖ ΙῑῙνημεό,1 (cf. fr. 114 VS. 4) εἴτε καὶ ἄλλη τις οὖσα τυγχάνει.
1 Μνημώ ex cod. Hermanni, μνήμη Stallb.

Herm. 510 n. 27; Lob. I 733; Kern Αγειι. Gesch.’ Philos.
ΙΙ 1889, 393; Stoll et Tuempel ap. Rosch. ΙΙ 3075.

204. (277. 309) Simplic. in Aristotel. Phys. II 4 p. 196b 5 (Ι 333, 15 Diels) ἐν Δελφοῖς δὲ· καὶ προκατῆρχεν ἐν ταῖς ἐρωτήσεσιν (ὦ Ίῆἇχη καὶ Λοξία, τοὸιδέ τινι θεμιστεύεις’,· καὶ παρ’ Ὀρφεῖ δὲ μνήμης τετύχηκεν (se. 7) Τύχη). Cf. Ioa. Diacon. ἃᾶ Hesiod. Theog. 411 (Flach p. 330) εὑρίσκω δὲ τὸν αὐτὸν Ὀρφέα καὶ την Τύχην’Ἄρτεμιν προσαγορεύοντα, ἀλλὰ καὶ τὴν Σελήνην Ἑκάτην (Sequitur' Hymn. Ι· VS. 1) καὶ μυρία παρ’ Ὀρφεῖ τὰ μεταληπτικῶς ἔχοντα τῶν ὀνομάτων· εὑρήσεις.

204—206

IEPOI ΛΟΓΟΙ EN- ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

225

’ἢ

Ϊλὲφῗαιῖ..Τύχαι in lamella. aurea fr. 47 vs. 3. 4; Hymn.

in Fortunam LXXII cf. Dieterich Nekyz'a2 X et 87 n. 4; Diels Festschr. Th. Gomperz 1902, 13.

205. (191. 206) Procl. Tim. 41d (III‘241, 5 Diehl) τελευτᾶι δὴ καλῶς ἡ δημιουργία τῶν νέων θεῶν κατὰ τῆν· τοῦ πατρὸς βούλησιν εἰς τὴν παλιγγενεσίαν....... ἓν τοῖς νέοις ἄρα θεοῖς καὶ τὴν ἐξ ἀρχῆς δημιουργίαν τῶν θνητῶν καὶτὴν τῆς παλιγγενεσίας αἰτίαν ὁ δημιουργὸς ἐνέθηκεν, ὥσπερ ἁπάντων τῶν έγκοσμίων έν τῆι μονάδι τῶν νέων θεῶν, ἣν καὶ αὐτὴν νέον θεὸν προσηγόρευσεν Ὀ. ὁρᾶις οὖν, ὅπως καὶ ἑνοποιούς
αὐτοῖς καὶ <ἐκ>θεωτικὰς δυνάμεις ἐνδέδωκε θεοὺς θεῶν ἄποκαλέσας, καὶ συνεκτικάς καὶ μονίμους διὰ τῆς τοῦ λυτοῦ καὶ

ἄλῦτου μεσότητος καὶ γνωστικάς διὰτῆς μαθήσεως καὶ τελειωτικάς διὰτοῦ τελειοῦν τὸν κόσμον ταῖς προσθήκαις τῶν θνητῶνᾲ καὶ δημιουργικὰς διὰ τῆς δημιουργικῆς (καὶ) κινητικὰς καὶ ἄφοὲ μοιωτικάς διὰ τῆς μιμήσεως τοῦ πατρός, καὶ πάλιν, ἐἰ βούλει λέγειν,’“Ηφαιστιακὰς μὲν διὰ τῆς κατὰ φύσιν ἐνεργείας, Ἀθηξ ναῖκάς δὲ’διὰ τῆς τοῦπροσυφαίνειν τῶι ἄθανάτωι τόξξθνητόν παρακελεύσεως, Δημητριακάς δὲ καὶ Κορικὰς διὰ τοῦ γεννᾶν καὶ
τρέφειν, Ίὶτανικάς δὲ· διὰ τοῦ θνητά καὶ ἐπίκηρα παράγειν, Διονυσιακὰς δὲ διὰ τῆς παλιγγενεσίας· ἅ γὰρ γεννῶσι, φθίνοντα

δέχονται πάλιν εἰς τὰς ὁλότητας αὐτῶν ἀναπέμποντες καὶ ἕκαστα τοῖς οἰκείοις διανέμοντες καὶ ἐκ τούτων ἄλλα πάλιν λαμβάνοντες
καὶ συντιθέντες εἰς ἄλλον γενέσεις· πάντα γάρ Ι 242 ΗΘΜ αὐτοῖς ὑπόκειται τὰ στοιχεῖα πρὸς τὰς γεννήσεις τῶν θνητῶν ζωιων καὶ τὸν (κύκλον ἅεὶ’ πληροῦσιν,ἀπαύστως τῶν γενέσεων καὶ φθίσεων. δέχονται οὖν, φθίνοντα, ὅσα ἔδοσαν γιγνομένοις καὶ

προστιθέασι τοῖς ὅλοις ὅσα ἀφαιροῦσι τῶν ὅλων, καὶ τοῦτο ἀπέραντον ἔχει τὴν ἀμοιβήν διὰ τὴν αεικινησίαν τῶν δημιουργούντων τὰ θνητά θεῶν πάντων, οἷς ἐπέτρεψε την δημιουργίαν

ὁ πατήρ. 206. (188) Clem. Alex. Strom. VI 2, 26, 1 (ΙΙ 442, 8 Staeh.)
εὕροις δ’ ἂν καὶ Ὅμηρον τὸν μέγαν ποιητήν ἐκεῖνα τὰ ἔπη

(Il. P 53)‘οἷον δὲ τρέφει ἔρνος ιῖνηρ ἐριθηλὲς ἐλαίης καὶ,τά ἑξῆς κατά λέξιν μετενηνοχότα παρ’ Ὀρφέως ἐκ τοῦ Διονύσου ἅφανισμοῦ.. ἔν τε τῆι Θεογονίαι ἐπὶ τοῦ Κρόνου
Orphie. c011. Kern. 15

226,;

IEPOI ΛΟΓΟῙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚᾸ

206-208

Herm. XVIII p. 478; Lob. I 554; Schuster 49; Gruppe Gréech. Culte u. IlIythen 637; Susemihl Ind. XI; Stemplinger Plagiat in der griech. Lz't._67..

Versus Homerici qui P 53 sequuntur: χώρωι ἐν οἰοπόλωι, ὅθ’ ἅλις άναβέβροχεν ὕδωρ, καλὸν τηλεθάον· τὸ δέ τε πνοιαὶ
δονέουσιν παντοίων άνέμων, καί τε βρύει ἄνθεϊ λευκιῦι.

207. (191) Procl. in Plat. Tim. 42d (ΙΙΙ 310, 30 Diehl) τὸν γὰρ Διόνυσον οἱ θεολόγοι ταύτηι τῆι προσηγορίαι κεκλήκασιν, ὃ δέ ἐστι πάσης τῆς δευτέρας δημιουργίας μονάς· ô γάρ Ζεΰς βασιλέα (fr. 208) τίθησι αὐτὸν l 3“Dïehl ἁπάντων τῶν ἐγκοσμίων θεῶν καὶ πρωτίστας αὐτώι νέμει τιμάς· καίπερ ἐόντι νέιοι καὶ νηπίωι εἰλαπιναστῆι. διὰ δὴ τοῦτο καὶ τὸν ἽῙλιον νέον θεὸν (v. fr. 205) εἰώθασι καλεῖν —— καὶ (νέος ἐφ’ ἡμέρηι ἡ’λιος’, φησὶν (Ηράκλειτος (Diels I3 78 fr. 6) ——, (ὃς Διονυσιακῆς μετέχοντα δυνάμεως. Idem in

Parmenid. 127b p. 686, 36 00113.? καὶ γάρ αὐτὸν τὸν Δία καὶ
τὸν Διόνυσον παῖδας καὶ νέους ἡ θεολογία καλεῖ· καίπερ ὄντε νέω φησὶν ὃ ὈρΙ687 Οουῑὶι·φεύς· καὶ ὅλως τὸ νοερὸν παρά τὸ νοητὸν καὶ παρὰ τὸ πατρικὸν παραβάλλοντες οὕτω καλοῦσιν.
De Procli fraude V. Kern Orpheus 56 n. 3.

Lob. I 553.
Cf. de Baccho ap. Ioann. Diacon. ad Hesiod. Theogon. 943

(V. infra. s. ΚΡΑΤΗΡ 0 ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΣ) ταυρογενής Διόνυσος ἐυφροσύνην πόρε θνητοῖς ἡδίστην πάσηισί τ’ ἐπ’ εἰλαπίνηισι πάρεστι. 208. (190) Procl. in Plat. Cratyl. 396b p. 55, 5 Pasqu. καὶ
ὁ Διόνυσος (ὁ add. Kroll) τελευταῖος θεῶν βασιλεὺς παρά τοῦ

Διός· ὃ γάρ πατὴρ ἱδρύει τε αὐτὸν ἐν τιδι βασιλείωι θρόνωι καὶ ἐγχειρίζει τὸ σκῆπτρον καὶ βασιλέα ποιεῖ τῶν ἐγκόσμίοον ἁπάντων θεῶν· κλῦτε, θεοί· τόνδ’ ὔμμιν ἐγώ βασιλῆα τίθημι1 λέγει πρὸς τοὺς νέους θεοὺς (V. frr. 205. 207) ὁ Ζεύς. Olympiodor. Phaedon. Β δ’ p. 85, 9 Norv. ὅτι τοὶ μὲν περὶ μονάδος καὶ τριάδος άληθῶς εἴρηται, Τιτᾶνας δὲ τῶι Διονύσωι ἐπιβουλεύοντας ἄλλης εἶναι φήσομεν ἰδιότητος· οὐδεὶς γὰρ άριθμός ἐναντιοῦται τῆι οἰκεῖαι μονάδι οὐδὲ· οἷναιρεῖ αὐτήν, ἢ οὕτω γε καὶ ἑαυτόν. άλλὰ
καὶ ὁ Ζεὺς οὐ,πρὸς τούς Τιτᾶνας λέγει, άλλᾰ πρὸς τοὺς ἄλλους

θεούς· κλῦτε — -_»—— βασιλῆα δίδωμι.

ἐπεὶ καὶ ὃ Διόνυσος

208—209

IEPOI ΛοΓοΙ ΕΝ ΡΑΨῼΙΔΙΑΙΣ ΚΔ

227

ἐν μὲν τῶι θρόνωι τοῦ Διὸς ἀμέριστος............... ε
εἰς τοὺς, Τιτᾶνας μερι............ ρακῶς μεταίιιορφοῦται.2
1 δίδωμι Olympiodor. secutus dedi. 2 Textum lacunosum Norvinîi editionem

Lob. Ι 552:

209. (195) Plotin. Ennead. IV 3 (Π 24, 14 Volkm.) οἷνθρεόπων δὲ ψυχαὶ εἴδωλα αὐτῶν ἰδοῦσαι οἷον Διονύσου ἐν κατόπτρωι ἐκεῖ ἐγένοντο ἄνωθεν ὁρμηθεῖσαι, οὔκ ἅποτμηθεῐσαι οὐδ’ αὗται τῆς ἑαυτῶν ἀρχῆς τε καὶ νοῦ. Olympiodor. Phaedon. B ρκη’ p. 111,14 Norv. ὅτι τα ὅμοια μυθεύεται καὶ ἐν τῶι παραδείγματι. ὁ γὰρ Διόνυσος, ὅτε τὸ εἴδωλον ἐνέθηκε τῶι ἕσόπτρωι, τούτωι ἐφέσπετο, καὶ οὕτως εἰς τὸ πᾶν ἐμερίσθη. ὃ δὲ Ἀπόλλων συναγείρει τε αὐτὸν καὶ ἀνοίγει καθαρτικὸς ὦν θεὸς καὶ τοῦ Διονύσου σωτὴρ ως ἀληθῶς, καὶ

διὰ τοῦτο Διονυσοδότης (V. Pausan. I 31, 4 de sacris Phlyensibus O. Jessen RE2 V 1007) äv'vflveïtal (V. fr. 211); Procl. in
Plat. Tim. 23 d. e (I 142, 24 Diehl) ὅτι δὲ τῶν αἰσθητῶν δημιουρ-

γός, ἄλλ’ οὐ τῶν ψυχικῶν ἢ τῶν νοερῶν ἔργων, καὶ τοῦτο οἱ αὐτοὶ (sc. θεολόγοι) δηλοῦσιν· ἦ γὰρ τοῦ ἐσόπτρου κατασκευὴ καὶ ἦ χαλκεῖα (fr. 180) καὶ ἡ χωλεία καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα σύμβολα τῆς περὶ τὸ αἰσθητὸν αὐτοῦ ποιήσεώς ἐστι. καὶ μὴν καὶ ὅτι πάντων τῶν αἰσθητῶν ἐστι ποιητής, ἐκ τῶν αὐτῶν φανερόν, οἳ φασιν αὐτὸν ἄνωθεν ἀπὸ τοῦ Ὀλύμπου φέρεσθαι μέχρι γῆς, καὶ οἳ τὰς ὑποδοχὰς Ι 1431319111 πασας τῶν ἐγκοσμίων θεῶν (Ηφαιστοτεύκτους ποιοῦσιν, ibidem 33b (ΙΙ 80,19 Diehl) πάλαι δὲ καὶ τοῖς θεολόγοις τὸ ἔσοπτρον ἐπιτηδειότητος παρείληπται σύμβολον πρὸς τὴν νοερὰν ἄποπλήρωσιν τοῦ παντός· διὸ καὶ τὸν ἽΙφαιστον ἔσοπτρόν φασι ποιῆσαι τῶιῆΔιονύσωι, εἰς ὃ ἐμβλέψας ὁ θεὸς καὶ εἴδωλον ἑαυτοῦ θεασάμενος προῆλθεν εἰς ὅλην τὴν μεριστὴν δημιουργίαν, 29 a. b (I 336, 29 Diehl) καθάπερ οὖν Ὀ. εἴδωλα πλάττει τοῦ Διονύσου τὰ τὴν γένεσιν ἐπιτροπεύοντα καὶ τὸ εἶδος I337 Dïehl ὅλον ὑποδεξάμενα τοῦ παραδείγματος, οὕτως καὶ ὁ φιλόσοφος (se. Πλάτων) εἰκόνα τὸν κόσμον τοῦ νοητοῦ προσεἶπεν, ῶς ἐοικότα τῶι σφετέρωι παραδείγματι, in Rempubl. I 94, 5 ΚΓ. οἵσπερ δὴ καὶ Ὀ. τοῖς Διονυσιακοῖς εἰδώλοις

τὰς συνθέσεις καὶ τὰς διαιρέσεις καὶ τοὺς θρήνους προσῆψεν
ἀπὸ τῶν προνοουμένων ἅπαντα ταῦτα ἐκείνοις. ἀναθείς. Ad θρήνους cf. eundem ibidem I 125, 20 ΚΓ. ἐπεὶ καὶ Κόρης καὶ

Δήμητρος καὶ αὐτῆς τῆς μεγίστης θεᾶς (an vitôç?)
15*

228

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩῘΛΙΑῙΣ ΚΔ’

209—210

ἱερούς τινας ἐν ἀπορρήτοις θρήνους αἱ τελεταὶ παραδεδώκασιν. ἔσοπτρος iam in libello rituali fr. 31 VS. 30 V.
etiam fr. 34. Cf. etiam δίοπτραι Kroll De or. chald. 23.’

Lob. I 555; Rohde Psyche II6 117 n. 1; 415 (de 1000 Plotini);
J. Kroll Lehren d. Herm. Trismeg. 116. Nonnus Dionys. V1169 (V. fr. 210 p. 231) κερδαλέηι χρισθέντες ἐπίκλοπα κύκλα προσώπου

οῦδὲ Διὸς θρόνον εἶχεν ἐπὶ χρόνον· ἀλλά ἑ γύψωι δαίμονος ἀστόργοιο χόλωι βαρυμήνιος (Ἠρης Ίῖχρταρίηι Τιτῆνες ἐδηλήσαντο μαχαίρηι ἀντιτύπωι νόθον εἶδος ὀπιπεύοντα κατόπτρωι. 210. (198. 199) Procl. in Plat. Tim. 35 a (ΙΙ 145, 18 Diehl) ἀλλὰ τὰ μὲν ἄλλα δημιουργήματα αὐτοῦ πάντα μεμερίσθαι φησὶν (se. Ὀ.) ὑπὸ τῶν διαιρετικῶν θεῶν, μόνην δὲ τὴν καρδίαν ἀμέριστον εἶναι προνοίαι τῆς Ἀθηνᾶς· ἐπειδὴ γάρ ὑφίστησι μὲν καὶ νοῦς καὶ ψυχὰς καὶ σώματα, ἀλλὰ ψυχαὶ μὲν καὶ σώματα δέχονται πολλὴν τὴν πρὸς ἑαυτὰ διαίρεσιν καὶ τὸν μερισμόν, νοῦς δὲ ἡνωμένος μένει καὶ ἀδιαίρετος έν ἑνὶ τὰ πάντα ὢν καὶ μιᾶι νοήσει τὰ ὅλα1 τά νοητὰ περιέχων, μόνην τήν νοεράν οὐσίαν καὶ τόν νοερὸν ἀριθμὸν ἀπολελεῖφθαί φησιν ὑπὸ τῆς Ἀθηνᾶς
σεσωσμένον·.’

a μούνην2 γὰρ κραδίην νοερὴν λίπον,3 φησίν, ἄντικρυς νοεραν αὐτὴν προσαγορεύων. εἰ τοίνυν ἦ | 146 Dîehl ἀμέριστος καρδία νοερά ἐστι, νοῦς ἄν εἴη δηλαδὴ καὶ νοερὸς ἀριθμός, οὐ μέντοι πᾶς νοῦς, ἀλλ’ ὁ ἕγκόσμιος· οὗτος γάρ ἐστιν ἦ καρδία ἡ ἀμέριστος, ἐπειδὴ καὶ τούτου δημιουργὸς ἣν ὁ μεριζόμενος θεός. τὸν μὲν δη νοῦν ἀμέριστον οὕσίαν τοῦ Διονύσου καλεῖ, τὸ δὲ γόνιμον αὐτοῦ την μεριστήν αὕτὴν4 περὶ τό σῶμα ζωὴν φυσικήν οὖσαν καὶ σπερμάτων οἰστικήν,.ἧν καὶ τήν Ἄρτεμίν (V. fr. 188) φησι τήν πάσης προεστῶσαν τῆς ἑν τῆι φύσει γεννήσεως καὶ μαιευομένην τούς φυσικούς λόγους ἄνωθεν διατείνειν ἄχρι τῶν ὑποχθονίων, δυναμοῦσαν αὐτῆς τήν γόνιμον δύναμιν, τό δὲ· λοιπὸν τοῦ θεοῦ σῶμα πᾶν την ψυχικήν σύστασιν, εἰς ἑπτά καὶ τοῦτο διηιρημένον· b ἑπτὰ δὲ πάντα μέλη κούρου διεμοιρήσαντο, φησιν ὁ θεολόγος περὶ τῶν Τιτάνων, καθάπερ καὶ ὁ Τίμαιος εἰς ἑπτά διαιρεῖ μοίρας αὐτήν. καὶ τάχα ἄν τὸ διὰ παντός τοῦ κόσμου τεταμένην εἶναι τήν ψυχὴν τοῦ Τιτανικοῦ μερισμοῦ τούς Ὀρφικοὺς ἀναμιμνήσκοι, δι’ ὃν οὐ μόνον ἡ ψυχὴ περι-

210

IEPOI ΛοΓοι EN ΡΑΨῼΙΑΙΑΙΣ ΚΔ

229
εἰκότως

καλύπτει τὸ πᾶν, ἄλλα καὶ τέταται δι’ αὐτοῦ παντός.

δή οὖν καὶ ὁ Πλάτων άμέριστον οὕσίαν άπεκάλεσε·την προσεχῶς’ὑπὲρ ψυχήν καὶ (ὃς συντόμως εἰπεῖν τὸν μεθεκτὸν εἷπὸ ψυχῆς νοῦν, τοῖς Ὀρφικοῖς ἑπόμενος μύθοις καὶ οἷον ἐξηγητής τῶν ἐν άπορρήτοις λεγομένων εἶναι βουλόμενος.
1 τὰ ὅλα MQ; πάντα Ρ. 2 μόνην Q. 3 λίπον L0b.; λεῖπον codd.
4,αὔτοῦ dubitanter Kroll; αἰτίαν Holwerda.

Idem in 35h (ΙΙ 197, 24 Diehl) καὶ γάρ ὁ ιῖριθμός κοινός ἐστιν άμφοτέροις ἡ ἑβδομάς, ἐπεὶ καὶ τὸν Διόνυσον οἱ θεολόγοι μεριζόμενον εἰς ἑπτά μερισθῆναι λέγουσιν· ἑπτὰ... διεμοιρήσαντο καὶ τῶι Ἀπόλλωνι τήν ἑπτάδα άνεῐσαν, (ὂς συνέχοντι πάσας τὰς συμφωνίας· ἐν γὰρ’μονάδι καὶ δυάδι καὶ τετράδι
πρῶτον τὸ δὶς δια πασῶν, ἐξ ῶν ἑβδομάς, in Parmenid. 130b

p. 808, 25 Cons.2 διὸ καὶ οἱ θεολόγοι τὸν μὲν νοῦν ἐν τοῖς σπαραγμοῖς τοῖς· Διονυσιακοῖς1 ἀμέριστον -προνοίαι τῆς Ἀθηνᾶς σῶιζεσθαι λέγουσι, τὴν δὲ ψυχήν μερίζεσθαι πρώτως, καὶ ἡ εἷς ἑπτὰ’γοῦὑι τομὴ ταύτης ἐστὶ πραότης· οἰκεῖον οὖν αὕτῆι καὶ τὸ εἶδος >τῆς διαιρετικῆς καὶ τὸ θεωρεῖν μεταβατικῶς, in Craty]. 406 b. c p._ 109, Ι19 καὶ ἐν τῆι διασπαράξει τῶν Ίὶτάνων μόνη ἦ καρδία ἀδιαίρετος μεῖναι λέγεται, τουτέστιν ἡ άμερης (B0isS.] άμερῖς codd., άμέρισ<τος> dubitanter Pasqu.) τοῦ νοῦ οὐσία, in I. Alcibiad. 344, 31 Cons.2 άνάγκη τοίνυν κατὰ τήν τῶν ἄκρων άναλογίαν καὶ τὸν Ἀλκιβιάδην ἐν ψυχῆι λογικῆι τάττειν, ἧς ἐξήρτηται μὲν ἔτι τὰ πάθη καὶ αἱ,ἄλογοι δυνάμεις, οἷον ἐπιὃ βουλεύουσαι τῆι λογικῆι ζωῆι καὶ Ίὶτανικῶς αὐτὴν ἐπιχειροῦσαι σπαράττειν· ὑπερίδρυται δὲ ὃ νοῦς Ἀθηναϊκῶς άνέχων αΰτῇν
άπὸ τῆς ῥοπῆς καὶ τῆς εἰς τὸ ἔνυλον φορᾶς. Ἀθηναϊκὸν γὰρ

τὸ σῶιζειν άμὲριστον τὴν ζωήν, ἐξ οὗπερ Σώτειρα ἐπεκλήθη Παλλὰς Ἀθήνη·’ Ίὶτανικὸν | 345 00118· δὲ τὸ μερίζειν αὐτήν και προκαλεῖσθαι περὶ (πρὸς Lob. I 560) ςτὴν γένεσιν, in Tim’. prooem. E (ΙΙΙ 169, 3 Diehl) ἰν. 107 p. 171 infra. Damasc. Dé princ. 94 (I 236,1 Rue.) ὁ γὰρ Ζεύς, φέρε εἰπεῖν, τοὺς πολλοὺς εἶφ’ ἑαυτοῦ παραγαγών κατὰ μέρη θεούς,,ἐπὶ τούτωι τῶι ὁλοτελεῖ μερισμῶι τήν μεριστήν ὁλότητα παρήγαγεν, καὶ τοὺς ὑπὸ ταύτηι πολλοὺς τεταγμένους θεούς,· ἢ οὐχὶ καὶ τοὺς Τιτᾶνας ὁ Ζεὺς ἐγέννησεν ἐν τῶι οἰκείωι διακόσμωι κατὰ τήν Ὀρφικήν παράδοσιν,· οὕτω δὴ καὶ ὁ Κρόνος ἐπὶ πολλῆι γενεᾶι τῆι πρόε
τερον, ἐπ’ ε’σχάτωι παράγει τόν ὅλον Δία (διιὶ codd.; corr. Κόρῃ)

τῆς ἑτερας ἐξάρχοντα Βασιλείας* τὰ δὲ Ιὅμοια καὶ τὸν Οὐρανὸν ὑφιστῶντα παραδίδωσιΙ μετὰ τοὺς ὅλους Οὐρανίδας τὸν Κρόνον

230

IEPOI AOFOI EN ΡΑΨΩΙΑΙΑΙΣ [ω’

210

ἔσχατον cf. Lob. I 614 n. ο (fr. 278 Abel).

Cf. etiam Nonn.

Abbas in orat. ΙΙ contra Iulian. 35 (Migne 36,1053) Περὶ θεῶν

διεσπασμένων· Περσεφόνη γεννᾶι τὸν Ζαγραῖον Διόνυσον, ἐκ
τοῦ Διὸς συλλαβοῦσα αὐτόν. τοῦτον γεννηθέντα οἱ Τιτᾶνες

*δαιμονίων Διονύσιοι ώς αὐτόν· ἄλλοι σθη ὑπὸ τῶν

(an δαιμόνων τάξεις αὗται-*φθονήσαντες τῶι ἐκ Διὸς ἔχοντι τὴν γένίἠσιν, διασπαράσσουσιν δὲ λέγονσιν, ὅτι καθ’ ὑπόθεσιν τῆς (Ἤρας διεσπάἨτάνων ὁ Διόνυσος.

Herm. VIII VS. 46 p.469; Lob. I 557. 710 ss.; C. O. Mueller Prolegomena 390; Mayer Gigant. α. Titan. 236; Gruppe Griech. Culte ιι. Mytken I 638. 651. 660; Rohde Psyche II6 116; H01Werda 365; Gruppe Griech. JVIythol. ΙΙ 970; Maafi Orpheus 92;

S. Reinach Rev. Arclzéol. 1899 ΙΙ 210—217 (—.-= Cultes, Mythes et Religions ΙΙ 58——65); ibidem 1902 Π 242—279 (= Π 85-122);
Diels Festsckr. Tk. Gomperz 12; Weniger Arch. Religionsw.

X 1907, 61.

'

'

-

Veterrima de Zagreo testimonia sunt haecce: Alcmaeonis 1123 p. 77 Ki. πότνια Γῆ Ζαγρέῦ τε θεῶν πανυπέρτατε πάντων (Wilamowitz Hom. Unters. 214 n. 13), Aeschyl. Sisyph. TGF fr. 228 p. 74 Nauck2 Ζαγρεῖ τε νῦν με καὶ πολυξένωι...

χαίρειν, Euripid. Cret. TGF fr. 472 p. 505 Nauck2 VS. 9 ἁγνὸν δὲ βίον τείνων ἐξ οὗ. Διὸς Ἰδαίου μύστης γενόμην, καὶ
νυκτιπόλου Ζαγρέως βούτης (βούτας Diels Deutsche Litt.-Ztg.

1889, 1081; βούτης Wilamowitz Berl. Klassz'kerrtexte V 2, 77 n. 1; βροντὰς Porph.) τάς τ’ ὠμοφάγους δαῖτας τελέσας μητρὶ τ’ ὀρεὶαι όᾶιόας άνασχών γ’· καὶ (μετά VVilamOWitZ 1.1.) Κουρήτων
βάκχος ἐκλήθην ὁσιωθείς cf. Wilamowitz, qui Euripidem Epimenide usum esse censet, Hippolytos p. 224 n. 1;. Kem Herm. LI 1916, 563; Latte De saltationibus Graecor. == RVV XIII

1913, 53; Callimachi fr. 171 de Proserpina υἷα Διώνυσον Ζαγρέα
γειναμένη. Mythi de Baccho a Titanibus perempto nulla extat memoria antiquior quam Onomacriti fr. IV (test. nr. 194), cui accedunt, quae Orphicis vetustioribus (V. frr. 34—_36) ascripsi. Exscribo

hic Schol. ad Lycophr. 208 p. 98, 5 Scheer ἐτιμᾶτο δὲ καὶ Διόνυσος έν Δελφοῖς σὺν Ἀπόλλωνι οὑτωσί· οἱ Τιτᾶνες τὰ Διο-

νύσου μέλη σπαράξαντες Ἀπόλλωνι (Et. Gen.) άόελφῶι ὄντι αὐτοῦ παρέθεντο ἐμβαλόντες λέβητι,1 ὁ οὲ παρὰ τῶι τρίποδι ἅπέθετοῖ (Etym. M. 255, 14) (ὃς φησι Καλλίμαχος (fI‘. 374) καὶ Εὐφορίων (fr. 12 Scheidw.) λέγων· ‘è‘rï’ πυρὶ Βάκχον* ὄῖονῧ

210

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ

231

ὑπερφίαλοιὸ ἐβάλοντοζ7

Cf. etiam Diodor. V 75, 4 τοῦτον δὲ

τὸν θεὸν (se. Διόνυσον) γεγονέναι φασὶν ἐκ Διὸς καὶ Φερσεφόνης κατα τὴν Κρήτην (cf. Eurip. 1.1.), ὃν Ὀ. κατά τὰς τελετὰς παρέδωκε διασπώμενον ὑπὸ ταῖν Τιτάνων. Plutarch. De esu carn.

I 9960 τά γὰρ δη περὶ τὸν Διόνυσον μεμυθευμένα πάθη τοῦ διαμελισμοῦ καὶ τὰ Τιτάνων ἐπ’ αὐτὸν τολμήματα, κολάσεις τε
τούτων καὶ κεραυνώσεις γευσαμένων τοῦ φόνου, ἤινιγμένος ἐστὶ

μῦθος εἰς την παλιγγενεσίαν. τὸ γάρ ἐν ἡμῖν ἄλογον καὶ ἄτακτον καὶ βίαιον οὐ θεῖον άλλά δαιμονικὸν οἱ παλαιοὶ Τιτᾶνας ὠνόμασαν, καὶ τοῦτ’ ἔστι κολαζομένου καὶ δίκην διδόντος. Lucian. Περὶ ὀρχήσεως 39 de saltationum mimicarum argumentis Δευκαλίωνα..., εἶτα Ἰάκχου σπαραγμὸν (cf. Ὀρφέως σπαραγμόν (test. nl'. 256) καὶ (Ἠρας δόλον καὶ Σεμέλης κατάφλεξιν καὶ,Διονύσου άμφοτέρας τὰς γονὰς καὶ ὅσα περὶ Ἀθηνᾶς καὶ ὅσα περὶ <Ηφαὶστου κτλ.
1 εἰσ λέβητα Τ Βάκχον Scheidw. 2 παρέθετο Τ. 3 ἄν a. γ 1; ἐν γ 2; ἐμ b. 6 ὑπὲρ φιάλην

4 βάκχαν α γ 1; βάκχοις an βάκχας b; βάέ γ 2; Βακχέα Lob. I 558 n. c.;
5 δίαν α γ 1; δῖαν γ 2; δῖον b.

codd.; ὑπὲρ φιάλης Lob.; ὑπερφίαλοι C. O.Mueller.
λοντο b yl; ἐμβάλλοντες γ 2.

7 ἐβάλοντο a; ἐβάλ-

Haec omnia quae ex Etymologicis etc. de Zagreo tradita sunt, Apollodorea esse videntur; cf. Wilamowitz Hom. Unters. 1.1.

Argon. 24 Ζαγρῆος περίφημον ἄμυξιν tantum e coniectura
Lobeckii legitur ν. test. nr. 224 p. 67; sed fabula Zagrei attingitur VS. 429 (fr. 29 p. 100). Etiam in Hymnis Zagrei nomen nusquam apparet; at spectat ad eius ortum XXIX 7 (in Prosvr-

pinam) ἤν Ζεὺς άρρήτοισι γοναῖς τεκνώσατο κούρην. De Hymno XXXVII in Titanes V. fr. 220. Ad Procl. (V. infra) νε. 12 cf. Hymn. XIX 15 σμαραγεῖ δὲ κεραυνὸς αἰθέρος ἐν γυάλοισι. Orphicorum Ἶεροῐς λόγοις usus est haud dubie Nonnus VI 155 ——-228; X 293—297; XXIV 44—48 (άρχεγόνου γὰρ ἐκ κραδίης άνέτελλες άειδομένου Διονύσου cf. f1'.21a VS. 9 et 168
νε. 32); XLVIII 25—30. Lob. I 552. Procl. Hymn. VII in Minerv.

νε. 11 p. 151 Ludw. (Lob. I 561 cf. Wilamowitz Sz'tzungsber.
Akad. Berlin 1907, 273)

ἢ κραδίην έσάωσας άμιστύλλεύτον1 ἄνακτος αἰθέρος έν γυάλοισι μεριζομένου ποτε Βάκχου Τιτήνων ὑπὸ χερσί-ὴπόρες δέ ê? πατρὶ φέρουσα, ὄφρα νέος βουλῆισιν ὑπ’3 ἀρρήτοισι τοκῆος
15. ἐκ Σεμέλης περὶ4 κόσμον άνηβήσηι,5 Διόνυσος.6

232

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

210—212

1 ἂμυστίλλευτον Wakefield] άμυστύλλ,ευτον·ν91 ἇμιστύλευτονὛεΙ ἀμυστίλευιον codd.; άμυστιλύτου Taylor. 2 δὲ ἓ BDG;‘âé οἱ C cf. Herm. Orph. 774. 3 ὑπ’ codd. praeter ἀπ’ Η. 4 παρὰ i. e. praeter ordinem naturae Wakef. 5 ἄνηβήσαι idem. 6 διόνυσσος DH, pc. ΒΩ.

De Orphei fabula. e Zagrei mytho orta cf. test. nrr. 113 ss. 211. (193. 207) Olympiodor. in Plat. Phaedon. 67e p. 43, 14 Norv. πῶς δὲ ἄρα οὐ τὰ Ὀρφικὰ ἐκεῖνα παρωιόεῖ νῦν ὁ Πλάτων,

ὅτι ὁ Διόνυσος σπαράττετιιι μὲν ὑπὸ τῶν Ίίτάνίον, ἑνοῦται δὲ ὑπὸ τοῦ Ἀπόλλωνος,· διὸ συίἰϊγείρεσθαι καὶ άθροίςεσθαι, τουτἐστιν άπό τῆς Τιτανικῆς ζωῆς ε’πὶ τὴν ἑνοειδῆ. καὶ ἡ Κόρη δὲ κατάγεται μὲν εἰς Ἅιδου, άνάγεται δὲ πάλιν καὶ οἰκεῖ, ἔνθα πάλαι ἧν, ὑπὸ τῆς Δήμητρος. Procl. Tim. 35h (ΙΙ 198, 2 Diehl) ἥκει μεν οὖν τῆι ψυχῆι καὶ άπὸ τῶν ὑπερτέρων ιιίτίωνόὖτος ὁ’ἀριθμός (se. ἡ ἑπτάς), ὥσπερ καὶ ἦ τριάς, αὕτη μὲν άπὸ τῶν νοητῶν, ἐκεῖνος δὲ άπὸ τῶν νοερῶν, ἥκει δὲ καὶ άπὸ τούτων τῶν θεῶν, ἵνα τὸν μὲν εἰς ἑπτὰ μοίρας μερισμὸν ἔχηι σύνθημα
τῆς Διονυσιακῆς σειρᾶς καὶ τοῦ μύθευομένου σπαραγμοῦ -—7 καὶ

γὰρ ἔδει νοῦ μετέχουσαν αὐτὴν Διονυσιακοῦ καί, (σς Ὀ. φησιν, ἐπὶ τῆς κεφαλῆς φέρουσαν (SC. Hiptam fr. 199) τὸν θεὸν διηιρῆσθαι κατ’ ἐκεῖνον -, τήν δὲ ἐν ταύταις ταῖς μοίραις ἁρμονίαν

έχηι τῆς Ἀπολλωνιακῆς τάξεως σύμβολον· καὶ γὰρ ἐν ἐκείνοις ὁ συνάγων καὶ ἑνίζων τά μερισθέντα τοῦ Διονύσου μέλη κατα τὴν βούλησιν τοῦ πατρὸς οὗτός ἐστιν ὁ θεός. In Plat. I. Alcib.
1033. p. 391, 9 Cons.2 καί μοι δοκεῖ, καθάπερ Ὀ. ἐφίστησι τῶι

βασιλεῖ Διονύσωι τήν μονάδα τὴν Ἀπολλωνιακήν, άποτρέπουσαν αὐτὸν τῆς εἰς τὸ Ίίτανικόν πλῆθος προόδουκαὶ τῆς ἐξαναστάσέως τοῦ βασιλείου θρόνου, καὶ φρουροῦσαν αυτὸν ἄχραντον

έν τῆι ἑνωσει.
Herm. 508 n. 17; Lob. I 553.’

212. Olympiodor. in Plat. Phaed. Β ιδ’ p. 88, 5 Norv. ὅτι τοῦ μὲν μυστικοῦ1 λόγου μονὰς ἡγεῖται ἡ τοῦ νέου θεοῦ, τῆς δὲ φιλοσόφου ἀποδείξεως, ἅτε άνελιττούσης τὸν άπόρρητον
λόγον, τὸ πλῆθος τῶν θεῶν, οὸςῖ ιῖντιστρόφως ὁ Πλάτων

νέους καλεῖ, τὸν δὲ βασιλέα αὐτῶν ποιεῖ τὸν (Ήλιον, ὃς πολλὴν ἔχει πρὸς τὸν Διόνυσον κοινωνίαν διὰ μέσου τοῦ Ἀπόλλωνος κατ’ Ὀρφέα (V. fr. 172). κάλλιον δὲ· τὸν εἨλιον ὥς μὲν Δία βασιλέα ποιεῖν, »ὥς δὲ Διόνυσον περὶ τὸν
κόσμον διηιρημένον, (ὃς ῥὶς-Ἀπόλλωνα μέσον,’συνάγοντα μὲν τὴν

Διονυσιακὴν, (διαίρεσιν, τῶι· δὲ Διὶ παριστάμενον. Cf. etiam infra

s. BAKXIKA.“

·

·

’ "1:"

-

- î·

1 μῦστικοῦ M; μυθικοῦ dubitanter Norv.-

2 ὅῒί Μ’·’θ in 1'38":

213—214

,ΙΕΡΟΙ ΛΟΙὋΙ._ ΕΝ ΒΑΨΩΙΔΙΑΙΣ,ΚᾸ

233

’ 213. (206. 208) Serv. in Verg. Georg. I 1664p.'171, 10.cf. Myth. Vat. ΙΙ 92 (Keseling Diss. Hal. 1908, 23) ‘mystz'ea’ autem.‘Iacchi’ ideo ait, (se. Varro) quod Libem' patrz's sacra. ad purgatz'onem animae pertinebant, et εἰσ hommes ez'us mysterz'z's purgabantar, stout vanm’s frumenta purgantar. laine est gaod dlcz'tar Osz’rz'däs membra a Typhone dilam’atä Isz's ονιόνο saperposaz'sse: nam idem— est Liber pater1 ——— in οιιιιιε Μῃεΐενιίε vannus est, gala,,ιιι ιῖιωιιηιιε, am‘mas pargat, amie et Liber ab eo, qaod liberet, dz'ctus est ——. quem Ο. ιι Gigantz‘bus 'dz'cz't esse disceaptam. Mythogr. Vat. III 12, 5 (Raschke De Alberico mythol.‘124) ut autem μιαῖο altz'us orclz'ri2 videamm‘, habet fabula, Gigantes 'Baeeham inebrz'atum inven'isse, et dtseerpto eo- μιν membra, frusta seloel'isse,3 et eum paalo post ὐιυιιιη et integrmn resurrexz'sse. quod figmentam diseipali.Orphez'4 interpretatz' legzmtar, m'hil
-ιιῐιιιᾱ Baccka quam animant intelligendam 5» αεεενειιίεε;

.quaehat ferunt philosophz’ quamvis qu’asz‘ô membratz'm per mandz' corpora ᾱιυιᾱαίιιγ, semper tamen se redintegrare? videtu-r,’ cor; 10_orz'bas.—emergens8 et se ferments,9 dam semper una' eademqae perseveaans nullam10’simplz'citatz's suae patitar,seetz’onem. home etz'am,fabalam in sac'rz's,‘1 ez'us 12 repraesentasse legzmtar. Cf..etiam infra s. ΒΑΚΧΙΚΑ et ΙΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ [ΑΙΙἿΤΠΤΙΟΣ]
1 nain hiacas idem est liber pater P; ‘nam iacchus et liber pater idem est R. 2 evehz' M. 3 sepelz'vz'sse N. 4 0m. Μ. 5 intelligentes N. 6 0m. Μ. 7 'redz'ntegrart LN. 8 emergens e corporibus LN; de corportbus Μ. 9 se 0m. L; reformans LN. 10 nullam 0m. N. 11 in sac'rz's fabulam L. 12 eius 0m. ΜΝ,

1101). Ι 584 (cf. etiam ΙΙ 1133 de Hygini fab.150),; M. Mayer Gigant. ιι. Titan. 150.’ 214. (200) Fabula de Zagrei morte mutata et amplificata: Himer. Or. IX 4 p. 560 Wernsçl. p.66 Duebn. ἐθέλω δὲ ὑμῖν, ὦ φίλοι, διήγημά τι πρὸς τὸ συμβὰν ὑπαινὶξασθαι.1 ἦν νέος ἔτι
Διόνυσος καὶ κατὰ τοῦ θεοῦ τὸ τῶν Τελχίνων γένος ἐφύετο· ηὐξάνετο Βάκχος καὶ Τιτᾶνες πάντες διερρήγνυντο φθόνωικζ

τέλος δέ, μή στέγειν δυνάμενοι, διασπάσαι τοῦτον· ἠθέλησαν, τέχνας, z)" _ ἐμελέτων καὶ, φάρμακα καὶ κέντρα διαβολῆς καὶ. φύσεως, μαχγιινεύμᾳτα.-.,,ἐμίσου,ν,ᾅὲ ὥς οἶμαι τὸν Σειληυὸιΐκιιὶ
τὸν Σάτυρον, καὶ«.-γόηταςθῑούτους ἐφθέγξαντο, ὅτι tait. Βάκχωι ήρέρκοντοᾞτί οὖν ἐςτὶρτούτοις ᾼιόνυσοςψέκειτόν μὲιη οἶμαιὲ

πληγεὶς3 -οςᾳὶ -μτὴύ πληγὴν’,καιρίαν-ι ἐστὲνκζενῖ ἄμπελος« δ’ῑῗῆτ

ζιᾳτηφὴς καὶ, σκυθρωπὸς οἶνος καὶ βότρυς ὥσπερ,δακρύων-,κώ

234

IEPOI ΛΟΙὈΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

214

Βάκχος οὐκέτι σφυρὸν εἰς’1 τὴν κίνησιν εἶχεν εῧάρμοστον. ἀλλ’ οὐ δια τέλους τὸ δάκρυον οῧδὲ5 πολεμίων τὸ τρόπαιον. ὁ γάρ Ζεὺς ἐποπτεύων ἑώρα πάντα καὶ τὸν Διόνυσον ἐγείρας, (ὃς λόγος, Τιτᾶνας ἐποίει παρά τῶν μύθων ἐλαύνεσθαι,
1 Lob.] αἰνίξασθαι R, ἀπαινίξασθαι Wernsd. 2 τί οὖν ἐπὶ τούτοις,

,Διόνυσος ἔκειτο μὲν οἶζαοι πληγεὶς Lob.
εἰσφορά R, εἷς σφυρᾶ Wernsd.

3 πλαγεὶς VVernsd.

4 Reiske]

5 οὐδὲ Dieterich; οὔτε Wernsd.

Iul. Firmic. Matern. De err. profan. relig. 6 p. 15, 2 Ziegler. sed adkuc supers-unt altae superstitiones, quarum seereta pandenda sunt: L'iberz' et Liberae quae om-n’ia sacrés sensibus vestrz's spectaliter intimanda sunt, ut et in z'stz's profam's religionibus seiatz's mortes esse homtnum conseemtas. Liber ttaque Iom's fuit films, regis scilz'cet Orettcz' (V. fr. 156). hic cum futsset adultera matre progem'tus, motricbatur αριιά patrem studiosius quam decebat. ωπον Iom's σαί Iunom' fuit nomen, novercalis animé furore commota ad necem infant’is omnifam'am parabat insidias. proficz'scens peregre pater quz'a indégnattones tacitas sciebat uæorz's, ne quid αἶ) ἱναιέα mulz'ere (Ζοῑο Ῑίονοῦ, z'doneis sieut sibz' videbatur custod’tbus tutelam credidit filiz'. tune Iuno opportunum instdiarum nancta tempus, et ex hoc fortius z'nflammata, quia profz'ez'scens μαῖον et sellam regn'äpuero tradz'derat et sccptrum, custodes prtmum regalz'bus praemiz’s muner'ibasque corrupz't, detnde satellites suos qui Titanes υοοαὸαηΐαν, in z'nterz'om'bus reg’tae loeat partibus, et crepundits acl speculo adfabre facto animes ita puem’les inleæz't, ut desertz's regiz’s. sedz'bus ad z'nsz'dz'arum loeum puerz'lz's am'mz' destdem’o duceretur. illie z'nterceptus trucz'datur, et ut nullum possz't necz's invenirz' vesttgz'um, particulatz'm1 membra concisa satellttum sibz‘dtvidit'turba. tunc ut kuz’c facinom' alz'ud factnus adderetur, quia vehementer tyranm' e-rudelz'tas t'imebatur, deeocta var’t-is generibus puem’ membra consumunt, ut humani Ι 1° ΖῑθῐῑῙ· cadaveris inaudit’ts usque in illum dtem epulz's vescerentmx cor divisum sibi soror servat, ———- eut Minerve, fuit nomen ——, ρειίαῖ et ipsa sceleris fait particeps, et ut manifestum delattonis esset indieium, et ut haberet unde furentis patrts z'mpetum mitigaret. reverse Iovz' filia ordinem facinoris expom’t. tune pater funeste σα· lamitate eladz's et acerbi luctus atrocitate commotus

214—215

IEPOI AOFOI EN ΡΑΨῼΙΛΙΑΙΣ 1M

235

Tit’anas,_quidem νανὶο genere excrucz’atos necat, nec praetermz‘ssum est in ultione fz'lz'z' aut tormentum ali— quod aut poena, sed ρον omnia poenarnm genera bac— chatus necem qualiscumque fz'l'iz' vindicam‘t, affectu quidem patris sed γέννατιηὶοα potestate. tune σιτία diutius pater ferre lugent'z's anz'mz' tormenta non poterat, ct quia ἀοῖον ex orbitate veniens nullis solacz’is mitigabatnr, imaginem ez'us ex gypso plastico opere perfecz't et cor puerz'3 ex quo facinus fuerat sorore deferente detectum, in ea parte plast‘es4 conlocat qua pectorz's fuerant. liniamenta formata. post haec pro τανταΖο exstruz't templum, et paedagogum pue”: constituz’t sacerdotem. huic Silenus fuit nomen. Cretenses ut furentis tyrannz' saevitiam mitigarent, festos funerz's dies statuunt, et annuum sacrum trieterz'ca consecratz'one conponunt, omnia per ordinem facientes quae puer mordens ont fecz't απτ passus est. m'vum laniant dentibus tau'rum, crudeles epnlas ennuis commemorationibus excitantes, et per secreta sz'lvarum clamom’bus dz'ssonis ez'nlantes fingunt

anime; furentz's |17Zï°g1'z'nsaniam, ut illud fac'z'nns. non
per fraudem factum, sed per insanz’am crederetur. ργασfertnr cista in q'na cor soror latenter absconderat; tibiarum cantu et cymbalorum tz'nnz'tu crepundz'a, quibus puer deceptns fuerat mentiuntur. sz'c in honorcm tyrannz' α serviente plebe deus factus est qui habere non potnz‘t sepulturam.
1 partic'ulatz'm P vulgo; articulatùn Wakefield. 2 quae Bursian. 3 cor μιωή Bursian; corpori P. 4 plastes vel plastz' Bursiañ; plaste P.

Lob. I 569; ad I-Iimerii

locum cf. Dieterich De hymnis

Orph. 8 = Kl. Schr. 74 (cf. test. nr. 210).
215. (205) Procl. in Plat. Tim. 24e (I 173, 1 Diehl) καὶ

γὰρ οἱ θεολόγοι μετὰ τὸν τοῦ Διονύσου διασπασμόν, ὃς δηλοῖ τὴν ἐκ τῆς ἀμερίστου δημιουργίας μεριστὴν πρόοδον εἰς τὸ πᾶν ὑπὸ (del. dubitanter Kroll) τοῦ Διός, τούς· μὲν ἄλλους Τιτᾶνας ἄλλας λήξεις ὀίακεκληρῶσθαὶ φασι, τὸν δὲ Ἄτλαντα ἐν τοῖς πρὸς ἑσπέραν τόποις ἱδρῦσθαι ιῖνέχοντα τὸν οὐρανόν· ·
Ἅτλας,δ’ οὐρανὸν εὐρύν ἔχει κρατερῆς ὑπ’ ἀνάγκης,

πείρασιν ἐνγαὶης.

·

236

IEPOI ΛοΓοι ΕΝ ΡΑΨΩΙΛΙΑΙΣ 1M

’ 215—4216

Cf. Simplic. in Aristot. De Caelo 2842114 p. 375,12 Heib. εἰ δὲ μῦθος ὄντως ἐστὶ θεῖόν τι κρύπτων ἐν ἑαυτῶι καὶ σοφόν, λεγέσθω ὅτι Ἄτλας εἷς μέν ἐστι καὶ αὐτὸς τῶν περὶ τὸν Διόνυσον
Ίιτάνων, διὰ δὲ τό μῆ τελέως ἐξαμαρτεῖν εἰς αὐτόν, τουτέστι

μή κατά τῆν Τιτανικὴν μόνην διάκρισιν ἐνεργῆσαι περὶ τὴν
Διονυσιακὴν δημιουργίαν, άλλ) ἀποκλίνειν πως καὶ πρὸς τὴν

Δίιον συνοχὴν κατ’ ἄμφω τας ἰδιότητας ἐνεργεῖ κτλ. Herm. XXXV-Vs. 1; Lob. I 564. 711; SchOemann Opusc.
academ. II 17; Mayer Gigant. ιι. Titan. 236. Hesiod. Theogon. 517, qui eadem verba habet; cf. etiam

arcae Cypseli epigramma Ἄτλας οὐρανὸν οὗτος Ιἔχει, τά δὲ μᾶλα μεθήσει ap. Pausan. V 18, 4 (Robert Herm. XXIII 1888, 440
n. 3; Heldens. ΙΙ 494 n.'4; Preger n. 186, 4 p. 144).

Aliae ταρταρώσεις supra frr. 121 ss.; Atlantis frater Prometheus fr. 143.. 216. (202—204) Procl. in Plat. Cratyl. 406 c, 13.108,13 Pasqu. ὅτι τὸν’δεσπότην ἡμῶν Διόνυσον οἱ’θεολόγοι πολλάκις καὶ οἷπό τῶν τελευταίων αὐτοῦ δώρων Οἶνον καλοῦσιν, οἷον Ὀ.· a Οίνου δ’ ἀντὶ μιῆς τριπλῆν μετά ῥίζαν ἔθεντο· ·’ καὶ πάλιν’’ V b Οἴνου πάντα μέλη κόσμωι λαβὲ καί μοι ἔνεικε·
καὶ αὖθις·

c Οἴνωι (Ξγαιομὲνη κούρωι Διός. Idem in 406 c p. 109, 9 Pasqu. ἐπειδὴ τοίνυν ἡ μεριστὴ δημιουργία πᾶσα τῆς Διονυσιακῆς ἐξήρτηται μονάδος, διαιροῦσα τούς μὲν μεθεκτούς ἐν τῶι κόσμωι νόας άπὸ τοῦ ὅλου νοῦ, τας δὲ πολλὰς ψυχάς άπὸ τῆς μιᾶς, τα δ’ εἴδη τὰ αἰσθητά πάντα οἷπὸ τῶν οἰκείων ὁλοτήτων, διὰ δὴ τοῦτο καὶ αὐτὸν τὸν θεὸν Οἶνον 3τρο<σ>ειρήκασινι οἱ θεολόγοι αὐτόν τε καὶ πάντα· τὰ δημιουργήματα αὐτοῦ· πάντα γὰρ ἔκγονα τοῦ νοῦ, καὶ τὰ μεν πορρώτερον τὰ δὲ ἐγγύτερον μετέχει τῆς μεριστῆς τοῦ νοῦ διανομῆς. άναλόγως οὖν ἐν τοῖς οὖσιν ὁ οἶνος ἐγγινόμενος ἐνεργεῖ,
ἐν μὲν τῶι σώματι εἰδωλικιῦς κατά οἴησιν καὶ φαντασίαν ψευδῆ,

ἐν δὲ τοῖς νοεροϊς τὸ κατά vm‘E-v‘2 ἐνεργεῖν καὶ δημιουργεῖν, ἐπεὶ καὶ ἐν 7τῆι διασςιαράξει τῶν Τιτάνων μόνη ἦ καρδία ἀδιαίρετος μεῖναι λέγεται, τουτέστιν ἡ ιῖμερής3 τοῦ νοῦ οὐσία.
1 προ<σ>ειρὴκασιν Pasqu., προειρήκασιν codd.
Croenert.

2 τῶι κατά νοῦν

3 ιῖμερῆςᾚοὶεεοης ἀμερὶς codd.; an ἄμέρισ<τος>9 Pasqn.

Lob. I 563; Gruppe Griech. Culte ιι. Myth. I 647. »· ·

216—219

IEPOI ΛΟῙὌΙ ΕΝ ΡΑΨΩῙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

237

Hesych. Οἷνος· Διόνυσος Usener Rhez‘n. Mus. N. F. LIII
1898, 375 == Kl. Schr. IV 303; Ο. Hoefer ap. Rosch. ΙΙΙ 799.

217. 216) Procl. Tim. 41d (ΙΙΙ 250, 17 Diehl) ἐπεὶ καὶ ἄλλοι παραδέδονται κρατῆρες ὑπό τε ᾎὈρφέως καὶ Πλατωνος’ Πλάτων τε γάρ ἐν Φιλήβωι (61 b. c) τὸν μὲν (Ηφαίστειον κρατῆρα παραδίδωσι, τὸν δὲ Λιονὺσιακόν, καὶ Ὀ. οἶδε μὲν καὶ τὸν τοῦ Διονύσου κρατῆρα,Δ πολλοὺς δὲ καὶ ἄλλους ἱδρύει περὶ τήν <Ηλιακήν τράπεζαν. Lob. I 376. 731; Kern Arck. Gesch. Philos. ΙΙ 1889, 393;
Gruppe Suppl. 698.

De poematibus Κρατῆρες v. infra s. KPATHPEE; de Solis mensa Herod. ΙΙΙ 17; Pausan. VI 26, 2 (Gruppe 1.1. 700). Cf. etiam Pherecyd. Diels II3 205 n. 12 (Diog. Laert. I 119) Φ. ἔλεγέ τε ὅτι οἱ θεοὶ τήν τράπεζαν θυωρὸν καλοῦσιν. 218. (192. 299) Procl. Tim. 42e (ΙΙΙ 316, 3 Diehl) ô‘γὰρ εἷπε περὶ τῆς μονάδος τῶν νέων θεῶν· ὁ Ὀρφεύς· κραΐνε μὲν οὖν Ζεὺς πάντα πατήρ, Βάκχος δ’ ἐπέκραινε.
τοῦτο καὶ περὶ τῶν νέων θεῶν ῥητέον, ὅτι δὴ τὴν δημιουργίαν

ἐπιτελοῦσι τοῦ πατρός, ἣν ἐκεῖνος αὐτῶι τῶι νοεῖν ὑπέστησεν, ὥσπερ δή φησι καὶ τὸ λόγιον (Kroll De or. chald. 46); (ταῦτα πατὴρ ἐνόησε, βροτὸς δέ οἱ ἕψύχωτο’. Damasc. De princ. 245 (ΙΙ 117, 2 Rue., Add. 386) καὶ δὴ καὶ ὁ Διόνυσος ἐπικραίνει τὰ τοῦ Διὸς ἔργα, φησὶν Ὀ., ὁλοποιοῦ τοῦ Διὸς ὄντος· ἄλλα καὶ ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ μέσον καὶ τό τέλος μέρη ἄττα· ἄλλ’ ἤδή ἕστηκεν ἄπ’ οἷλλήλων· τὰ δὲ ἁπλῶς μέρη συννεύει μάλιστα πρὸς τὸ ὅλον, ibidem 160 (ΙΙ 44, 3 Rue.) ἕνωσις μὲν δημιουργική ὁ μονοειδὴς εἷς δημιουργός· ὁλότης δέ, ὁ ἤδη μὲν τὰ μέρη
προφαίνων, οὔπω δὲ μεριζόμενος, οἷος ὁ Σαβάζιος, ὁ δὲ Διόνυ-

σος, τὸ ἄπειρον ἤδη μεριζόμενον πλῆθος. διὸ καὶ ὁ Διόνυσος καὶ ὃ Ζεὺς καὶ οἱ τελετάρχαι ἀναλογοῦσιν τῶι Φάνητι κατά τὸ ἄπειρον πλῆθος.
Herm. XXVI; Lob. I 553; Kern De Theogon. 4.7; Herm.

ΧΧΙΙΙ 1888, 485 n. XIII. 219. (252) Clem. Alex. Strom. V 8, 46, 3 (ΙΙ 357, 10 Staeh.)
ναὶ μὴν ἦ στοιχειωτικὴ τῶν παίδων διδασκαλία τήν τῶν τεττάρων

στοιχείων περιείληφεν, ἑρμηνείαν. βέόυ μὲν γάρ τούς Φρύγας τὸ’ὕδωρ φησὶ καλεῖν, καθὰ καὶ Ὀρφεύς· καὶ βέδυ Νυμφάων καταλείβεται οἷγλαόν ὕδωρ. ἶ’

238

IEPOI ΔΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ”

219—220

,’ ἄλλα καὶ ὁ θύτης’Δίων’ ὁμοίως φαίνεται γράφων( (καὶ

βέδυ λαβὼν κατά χειρῶν καταχέου καὶ ἐπὶ τὴν ἱεροσκοπίην τρέπου). ἔμπαλιν δὲ ὁ κωμικὸς Φιλύλλιος1 βέδυ τὸν ιῖέρα
βιόδωρον ὄντα δια τούτων γινώσκει (seqmtur Kock CAF Ι 787

fr. 20)(
1 Φιλύλλιος Casaubon.; φιλύδεος L. Herm. fr. XIX vs. 9; Lob. ΙΙ 836. 883. Ad βέδυ V. P. de Lagarde Ges. Abhdlgn. 1866, 285. 220. (85) Olympiodor. in Plat. Phaedon. 61 c p. 2, 21 Norv.

παρὰ τῶι Ὀρφεῖ τέσσαρες βασιλεῖαι παραδίδονται· πρώτη μὲν ἡ τοῦ Οὐρανοῦ, ἢν ὁ Κρόνος διεδέξατο ἐκτεμῶν τὰ
αἰδοῖα τοῦ πατρός· μετά δὲ τὸν Κρόνον ὁ Ζεὺς ἐβασίλευσε

καταταρταριόσας τὸν πατέρα· εἶτα τὸν Δία διεδέξατο ὁ Διόνυσος, ὅν φασι κατ’ ἐπιβουλὴν τῆςἭρας τούς περὶ αὐτὸν Τιτᾶνας σπαράττειν καὶ τῶν σαρκῶν αὐτοῦ ἀπογεύεσθαι. καὶ τούτους ὀργισθεὶς ὁ Ζεὺς ἐκεραύνωσε, καὶ ἐκ τῆς αἰθάλης τῶν άτμῶν τῶν ἀναδοθέντων ἐξ αὐτῶν ὕλης γενομένης γενέσθαι τοὺς άνθροόπους· οὐ δεῖ οὖν ἐξάγειν ἡμᾶς ἑαυτούς, οὐχ ὅτι, ῶς δοκεῖ λέγειν ἡ λέξις, διότι ἔν τινι δεσμῶι ἐσμεν τῶι σῶΙῧΝΟΠματι, τοῦτο γὰρ δῆλόν ἐστι, καὶ οὐκ ἄν τοῦτο ἀπόρρητον ἔλεγεν, ἄλλ’ ὅτι οὐ δεῖ ἐξάγειν ἡμᾶς ἑαυτούς ῶς τοῦ στόματος ἡμῶν Διονυσιακοῦ ὄντος· μέρος γὰρ αὐτοῦ ἐσμεν, εἴ γε ἐκ τῆς αἰθάλης τῶν Τιτάνων συγκείμεθα γευσαξ

μένων τῶν σαρκῶν τούτου.
Cf. supra frr. 209 ss. et Hymn. XXXVII Τιτάνων vs. 1 V

Τιτῆνες, Γαίης τε καὶ Οὐρανοῦ άγλαα τέκνα, ἡμετέρων πρόγονοι πατέρων, γαίης ὑπένερθεν οἴκοις Ταρταρίοισι μυχῶι χθονὸς ἐνναίοντες, _ άρχαὶ καὶ πηγαὶ πάντων θνητῶν πολυμόχθων’5 εἰναλίων πτηνῶν τε καὶ οἳ χθόνα ναιετάουσιν ἐξ ὑμέων γὰρ πᾶσα πέλει γενεά 1 κατὰ κόσμον. ὑμᾶς κικλήσκω μῆνιν χαλεπὴν άποπέμπειν, εἴτις άπό χθονίων2 προγόνων οἴκοις ἐπελάσθη.3
1 γενεὴ Herm. 2 an ὑποχθονίωνὲ 3 oi’xowz πελάσθη Herm.

Lob. 579 ss.; Luebbert De Pindaro theologiae Orphicae censore. Ind. Bonnens. 1888/9 p. VIII; Rohde Psyche II8 117; Dieterich De hymn. Orph. 6 = Kl; θοὴν. 72; Kroll De orac.

Chald. 38 n. 2; Kern Herm. LI 1916, 554; Orpheus 43.

221*222

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔῙΑῙΣ ΚΔ’

239

221. (221) Procl. in Plat. Rempubl. Π 85, 1 Kr. δηλοῖ (se. ὁ Πλάτων) δὲ έν Φαίδωνι (62 b; 69 c; 1083. V. fr. 5 et 7) τό τε1 ἐν ἀπορρήτοις λεγόμενον, ῶς ἔν τινι φρουρᾶι ἐσμεν οἱ ἄν· θρωποι, σιγῆι τῆι πρεπούσηι σέβων, καὶ τὰς τελετάς μαρτυρόμενος τῶν διαφόρων λήξεων τῆς ψυχῆς κεκαθαρμένης τε καὶ

άκαθάρτου εἰς Ἅιδου άπιούσης, καὶ τάς τε σχίσειςῖ αὖ καὶ τὰς. τριόδους3 άπὸ τῶν ὁσίων4 καὶ τῶν πατρίων θεσμῶν (i. e. Eleu— siniorum) τεκμαιρόμενος, ἅ δή τῆς συμβολικῆς ἅπαντα θεωρίας
ἐστὶ μεστά, καὶ τῶν παρά τοῖς ποιηταῖς θρυλουμένων άνόδων

τε καὶ καθόδων, τῶν τε Διονυσιακῶν συνθημάτωνὸ καὶ τῶν Τιτανικῶν ἁμαρτημάτων λεγομένων, καὶ τῶν ἐν Ἅιδου τριόδων καὶ τῆς πλάνης καὶ τῶν τοιούτων ἁπάντων. ὥστ’ οὐδ’ ἂν
αὐτὸς παντελῶς άτιμάσειεν τὴν τοιαύτην μυθοποιίαν, ἄλλ’ ὥς

πρὸς την παιδευτικην τῶν νέων προαίρεσιν άλλοτρίαν αὐτὴν ὑπείληφεν· καὶ διὰ ταῦτα τούς τῆς θεολογίας τύπους συμμέτρους τοῖς τῶν παιδευτικῶν ἤθεσιν παραδίδωσιν.’
1 τόν τε cod. 2 σχίσεις Lob. ΙΙ 1343 e Plat. Phaedon. 1083., σχέσεις (ε ex ι) cod. 3 τριόδους etiam Olympiod. p. 192,19. 23 Norv. cf. Plat. Gorg. 5243.; περιόδους Plat. Phaed. 1083. BTW Stob. 4 ὁσίων Plat.

ibidem B et γρ Wt, οὐσιῶν cod. Procli, θυσιῶν Lob. et ita. Plat. TW Stob. ὃ παθημάτων Abel Gruppe. ‘Lob. ΙΙ 1342; Gruppe Suppl. 717; Tannery Rev. Philolog. XXV 1901, 315 v. etiam supra fr. 8.

222. (154) Procl. in Plat. Rempubl. ΙΙ 340, 11 Kr. ἐπεὶ καὶ τὰ ἄλλα παρ’« Ὀρφέως (se. ὁ Πλάτων) ἕμυθολόγησεν λαβοόν, οἷον ὅτι ἐν τῶι Ἀχέροντι καθαίρονται καὶ τυγχάνουσιν εύμοιρίας τινός· οἳ μέν κ’ εύαγέωσιν ὑπ’ αὐγὰς ἤελίοιο,. αὖτις άποφθίμενοι μαλακώτερον οἶτον ἔχουσιν ἐν καλῶι λειμῶνι βαθύρροον ἄμφ’ Ἀχέροντα, καὶ ὅτι κολάζονται ἐν τῶι Ίῖκρτάρωι· οἱ δ’ οἴδικα1 ῥέξαντες ὑπ’ αύγάς ἠελίοιο ὑβρισταὶ2 κατάγονται ὑπὸ πλάκα Κωκυτοῖο3 Τάρταρον ἐς κρυοέντα. διὰ γάρ τούτων σαφῶς τας Πλατωνικάς διατάξεις περὶ τῶν ὑπὸ γῆς λήξεων φαίνεται παραλαβών, ὥσπερ καὶ τοὶς περὶ τῶν μετεμψυχῶσεων. εἰ δὲ. ταῦτα ἑπόμενος Ὀρφεῖ διατάττει Πλάτων, ἆρ’ ού γελοῖόν ἐστιν ——— άφίημι γὰρ θεμιτὸν λέγειν —— τὸν τῶν τοιούτων ἡγεμόνα δογμάτων, οἷς ἦ Πλάτωνοςςῖφιλοσοφίος.

240

IEPOI ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔῙΑΙΣ ΚΔ’

222—223

διαφέρει τῶνῗᾶλλων””ἇπασῶν, ἐἰς ἄλογα ζιόια κατάγεινκαὶ κύῡὲνου ψυχὴν-ποιεῖν (X 620 äÎtest. nr. 139); οὗ καὶ τὴν περὶ τῶν θείων, ὑφήγησιν,αὐτὸς ἓν Τιμαίωι (40 Ε) πιστὴν εἷναί φησιν καίπερ ἄνευ τε εἰκότων λόγων4 καὶ άποδείξεων λεγοΙΜ1 ΚΥ· μένην, ὥς δι’ ἐνθεασμόν εἰδότος μάλιστα τὰ τῶν θεῶν πατέρων ὄντων, εἴ τις5 ἔστιν τῆς θεογονίας τοῖς (Ἑλλησιν πατήρ, ἣν αὐτὸς παραὲ δοῦναι προθέμενος ἐπὶ τούς παραδόντας πρώτους άνάγειθ τὴν περὶ αὐτῆς άλήθειαν.
1 τᾶδικα δὲ Preller. 2 ὑβρισταὶ Holsten.; ὕβρι. αὶ cod., ὓβριν θ’ αἳ Mai quod mmquam extitit Kr.; ὓβριν θ’ οἳ Abel et Vâri Wz'en. Stud. XII 1890, 230. 3 ὑποπτω-κατωκυτοῖο cod., corr. Preller cui etiam πτύχα non displicuit. 4 λόγων del. Usen. in Schoellii edit.; εἶκοτολογιῶν Raderm. 5 εἴτις Schoell.; ἥτισ cod. 6 ἀνάγειν cod. Preller Rhez‘n. Mus. IV 1845, 391 = Ausgew. Aufs. αιιε ἄεν class. Altertumswiss. 1864, 363; Kern Aus der Anomz'a 87; Dieterich Nekyia134. 194; Norden Herm. XXVIII 1893, 398;

P. Vergilms Μανο Aenez's Buch VI p. 25.. Ad vs. 6'cf. Hesiod. Scut. 255 Τάρταρον ἐς κρυόενθ’.

223. (224) Procl. in Plat. Rempubl. Π 339, 17ÀKr. ὅτι δὲ
καὶ ἰδία τῶν άλόγων τίς ἐστιν ψύχωσις, ἄλλ’ οὐκ άπὸ μόνων τών ἀνθρωπίνων ψυχῶν, δηλοῖ λέγων ὁ Ὀρφεύς· αἱ μὲν δὴ θηρῶν τε καὶ οἰωνῶν πτεροέντων Α ψυχαὶ ὅτ’ άίξωσι,1 λίπηι δέ,μινῖ ἱερὸς αἰών, τῶν οὔ τις ψυχὴν παράγει3 δόμον εἰς Ἀίδαο, ἄλλ’ αὐτοῦ πεπότηται4 ἐτώσιον, είς ὅ’κεν αὐτὴν5 5 ἄλλο6 άφαρπάζηι μίγδην άνέμοιο πνοῆισιν· ὁππότε δ’ ἄνθρωπος προλίπηι φάος ἠελίοιο, ψυχὰς άθανάτας κατάγει Κυλλήνιος Ἑρμῆς γαίὴς ἐς κευθμῶνα πελώριον· | 34° ΚΥ· δι’ ὦν τὰς μὲν άνθρωπίνας ψυχὰς βούλεται χωρεῖν εἰς τὸν ὑποχθόνιον τόπον καθάρσεως ἕνεκα καὶ κολάσεως καὶ εἷς τά δεσμωτήρια τῆςτείσεως, τὰς δὲ τῶν άλόγων αὐτοῦ περὶ τὸν άέρα πωτᾶσθαι,ῖ μέχρις ἄν είς ἄλλα σώματα πάλιν ἐνδεθοόσιν. εἰ δ’ ἦσαν καὶ αἱ τῶν άλόγων ψυχώσεις οἷπό ψυχῶν άνθρωπίνων μόνων, -πάσας ἔδει φάναι τὸν Ἑρμῆν είς Ἅιδου κατάγειν. ἤ καθαρθησομένας ἤ κολασθησομένας· ὥσπερ καὶ Πλάτων (Gorg. 523 b) ποιεῖ καὶ τὰς ἐκ τῶν άλόγων, άνθρωπίνας δὲ· οὔσας -ψυχοὶς εἰς τὸν ὑπὸ γῆς τόπον άπάγων καὶ πάλιν ἐκεῖθεν στέλλων εἰς ἄλλας βίων αἱρέσεις, â‘δὴ πρότερον ἐπεδείξαμεν. ἵ·-

223*224

IEPOI AOPOI ΕΝ ΡΑΨΩΙΔῙΑΙΣ ΚΔ

241Ϊ

1 αἰίζωσι cod.; corr. Schoell. 2 τέ μιν Preller. 3 κατάγει Ab. 4 πεπότηνται cod.; corr. Schoell. 5 εἶσόκ’ ἀϋτμὴν Vâri Men. StudΧΠ 1890, 230. 6 ἄλλος Schoell, ἄλλοσ’ Vâri (debebat ἀϋτμὴ et id- fort.
verum ita, ut servetur πεπότηνται Kr.). 7 ποτᾶσθαι Preller-

Preller Rhez'n. Mus. IV 1845, 390 = Ausgew. Aufs. aus der

class. Altertumsw. 362; Kern Αιιέ ἀει· Anomz'a 87; Dieterich
Abraæas 65, Nekyz'a 135; Zeller Zez'tschr. wiss. Tkeol. XLII 1899, 237. 255 = ΚΖ, δοῖιν. Π 156. 172. Ad vs. 6 cf. fr. 32f vs. 1; ad vs. 8 cf. Hesiod. Theogon. 158
Γαίης ἐν κευθμῶνι.

224. (222. 223)

Procl. in Plat. Rempubl. ΙΙ 338, 10 Kr.

ταῦτα καὶ τῆς Ὀρφικῆς ἡμᾶς ἐκδιδασκούσης θεολογίας. ἢ οὐχὶ καὶ Ὀ. τὰ τοιαῦτα σαφῶς παραδίδωσιν, ὅταν μετά τὴν τῶν Τιτάνων μυθικὴν δίκην καὶ τήν ἐξ ἐκείνων γένεσιν τῶν θνητῶν τούτων ζῶιων λέγηι1 πρῶτον μέν, ὅτι τοὺς βίους άμείβουσιν αἱ ψυχαὶ κατά δή τινας περιόδους καὶ εἰσδύονται ἄλλαι εἰς ἄλλα στόματα πολλάκις οἷνθρῶπων· a οἱ δ’ αὐτοὶ πατέρες τε καὶ υἱέες ἐν μεγάροισιν εὔκοσμοί τ’ ἄλοχοι καὶ μητέρες ἠδὲ θύγατρεςῖ v 7ivom’ 3 άλλήλων μεταμειβομένηισι γενέθλαις. ἐν γὰρ τούτοις τὴν εἶπ’ άνθρωπίνων σωμάτων εἰς άνθρῶπινα μετοίκισιν4 αὐτῶν παραδίδωσιν...... Ι 339ν1ΚΥ· ἔπειθ’ ὅτι καὶ εἰς τά ἄλλα ζῶια μετάβασίς ἐστι τῶν ψυχῶν τῶν άνθρωπίνων,5 καὶ τοῦτο διαρρήδην Ὀ. οἷναδιδάσκει,6 ὁπηνίκα ἄν διορίζηται· b οὕνεκ’ άμειβομένη ψυχή κατά κύκλα χρόνοιο7 άνθρῶπων8 ζῶιοισι μετέρχεται ἄλλοθεν ἄλλοις ἄλλοτε μέν θ’ ἱππος, τότε9 γίνεται -υυ-ῖῑθ ἄλλοτε δὲ· πρόβατον, τότε δ’ ὄρνεον αἰνὸν ἰδέσθαι, 5 ἄλλοτε δ’ αὖ κύνεόν τε δέμας φωνή τε βαρεῖα, καὶ ψυχρῶν ὀφίων ἕρπει γένος έν χθονὶ δίηι. Olympiodor. in Plat. Phaedon. 70c p. 58, 8 Norv. καὶ ὅτι τὸ
ζῶν καὶ τὸ τεθνεὸς ἐξ άλλήλων, κατασκευάζει ἡ λέξις ἐκ τῆς

μαρτυρίας τῶν παλαιῶν ποιητῶν, άπὸ Ὀρφέως, φημί, λέγοντος· a. οἱ δ’ αὐτοὶ πατέρες τε καὶ υἱέες έν μεγάροισιν ἠδ’11 ἄλοχοι σεμναὶ κεδναί τε θύγατρες, πανταχοῦ γὰρ ὁ Πλάτων παρωιδεῖ τὰ Ὀρφέως. οὕτω γοῦν καὶ άνωτέρω ἔλεγεν· ὁ μὲν οὖν ἐν άπορρήτοις περὶ αὐτῶν λεγόμενος, καὶ πάλιν fr. 235.
Orphie. c011. Kern.

ἢ

·
16

242

ΙΕΡΟΓΛΟΙὈΙ ΕΝ ΡΑΨῼΙΔΙΑΙΣ KA'

224—226

1 λέγηι Kr.; λέγει cod. 2 v. Olympiodori lectionem. 3 γίνονται. cod. 4 μετοίκησιν Holsten. 5 ἀνθρωπίνων Usen. in R. Schoellii editione p. 116;

ἀνθρώπων cod. 6 ἀναδιδάσκων cod.; corr. Preller. 7 χρόνοιο Herwerd.; χρόνοισι (σι in ras.) cod. 8 ἀνθρώπου Usen.; ἀνθρώπων cod. 9 ἵππος,
τότε Usen.; ἵππος ὅδε cod.; ἵπποις, ὁ δὲ Preller; ἵππωι τότε Vâri ÏVz’cn. Stud. XII_1890, 228. 10 lacunam suppl. Usen. verbis ἀμφικέρως βοῦς. 11 εἰ 6’ Μ.

Preller Rhez'n. Mus. IV 1845, 390 = Ausgew. Aufs. αιιε der
class.'Altertumsw. 362; Herwerden Herm. V 1871, 143; Kern Arch. Gesck. P722103. I 1888, 499; Zeller Zez'tschr. wiss. Theol.

XLII' 1899, 235 = Kl. Schr. Π 155.’ Ad a νε. 1 ἐν μεγάροισιν cf. Empedocl. fr. 137 νε. 4 (Diels I3 276, 1) σφάξας ἐν μεγάροισι κακὴν άλεγύνατο δαῖτα (pater
filium immutatum); ad b vs. 1. 2 Empedocl. fr. 115 VS. 6 (Diels

I3 267, 6) τρίς μιν μυρίας οἷρας άπὸ μακάρων άλάλησθαι, φυομένους παντοῖα διὰ χρόνου εἴδεα θνητῶν άργαλέας βιότοιο μεταλλάσσοντα κελεύθους et VS. 12 ἄλλος 6’ ἐξ ἄλλου

δέχεται, ad b νε. 3ss. Empedocl. fr. 117 (Diels I3 268, 9) ἤδη γάρ ποτ’ ἐγώ γενόμην κοῦρος τε κόρη τε θάμνος τ’ οἰωνός τε καὶ ἔξαλος ἔλλοπος ἰχθύς. Orphicus imitari Videtur Hesiodi Catalog. fr. 14 νε. 3—6 p. 137 Rz.3 (1913) ἄλλοτε μὲν γὰρ έν ὀρνίθεσσι φάνεσκεν αἰετός, ἄλλοτε 6’ αὖτε πελέσκετο, θαῦμα ἰδέσθαι, μύρμηξ, άλλοτε 6’ αὖτε μελισσέων άγλαὰ φῦλα, ἄλλοτε 6’ αἰνὸς ὄφις καὶ άμεὶλιχος.
Rzach Wz‘en. Stud. XVI 1894, 229. _ 225. (246) Plutarch. Quaest. symposiac. VIII 4, 2 p. 723 e

ὁ δὲ φοῖνιξ μακρόβιον μέν ἐστιν ἐν τοῖς μάλιστα τῶν φυτῶν, ὥς που καὶ τὰ Ὀρφικά ταῦτα μεμαρτύρηκε· ζῶιον 6’ ἴσον άκροκόμοισιν1
φοινίκων ἔρνεσσιν n 1 ἶσον ἇβροκόμοισι vel ἶσα μακροκόμοισι Reiske; ζῶν 6’ ἶσον φοινίκων
ἔρνεσι ἄκροκόμοισι Wytt.; ἔρνεσι φοινίκων ζῶιον 6’ ἶσα μακραίωσιν Mullach.

Herm. XL; Lob. I 513; Rohde Psyche ΙΙ6 121 n. 226. (230) Clem. Alex. Strom. VI 2, 17, 1 (ΙΙ 435, 20 Staeh.)

Ὀρφέως δὲ ποιήσαντος’ ἔστιν ὕδωρ ψυχῆι,1 θάνατος2 6’ ὑδάτεσ<σ>ιν3 άμοιβή, ἐκ δὲ ὕδατος (μὲν)4 γαῖα, τὸ 6’ ἐκ γαίαςῑ* πάλιν ὕδωρ· ἐκ τοῦ δήθ ψυχὴ ὅλον αἰθέραἵ άλλάσσουσα·
(Ηράκλειτος ἐκ τούτων συνιστάμενος τούς λόγους οἶδέ,πως

γράφει (Diels I3 85 fr. 36) ·, ‘wvxñww θάνατος ὕδωρ γενέσθαι,

226—227

IEPOI AOPOI EN ΡΑΨῼΙΑΙΑῙΣ KA'

243

ὕδατι’δὲ θάνατος γῆν γενέσθαι, ἐκ γῆς dà ὕδωρ γίνεται, ἐξ

ὕδατος δὲ ψυχή’.

.

« 1 ψυχῆι Sylb.; ψυχὴ L. 2 ψυχὴ pro θάνατος Hermann Opusc. ΙΙ 244; ψυχῆι θάνατος, <ψυχῆ> δ’ ὑδάτεσσιν [ἀμοιβή] Bywater. 3 ὑδάτεσιν L. 4 (μὲν) add. Herm. 5 γαίης idem. 6 δὲ Heinsius. 7 ὁδὸν αἰθέρος Herm.; ὅλον αἰθέρ’ ἀναίσσουσα Bywater. Herm. XIX VS. 2; Lob. I 336. Π 949; Zeller Zez'tsckr. wiss.

Theol. XLII 1899, 237 == Kl. θοὴν. Π 157; Diels ΙΙ3 163 n. 9;
Stemplinger Plagiat in der griech. Lit. 63. 73. Versus Orphicos ad Heracliti exemplum fictos esse (con-

trarium Clem. Alex. etiam V1 2, 27, 1 [ΙΙ 443, 10 Staeh.] σιωπῶ δὲ Ἡράκλειτον τὸν Ἐφέσιον, ὃς παρ’ Ὀρφέως τοὶ πλεῖστα εἴληφεν; Diels Iaïemklez'tos2 32 V. test. nr. 251) apparet; cf. Ono-

macriti fr. I (supra p. 55 test. nr. 191).
227. (251) Clem. Alex. Strom. V 8, 45, 4 (ΙΙ 356, 9 Staeh.) ἄλλα καὶ Διονύσιος ὁ Θρᾶιξ ὁ γραμματικὸς ἐν τῶι Περὶ τῆς

ἐμφάσεως 2 M. Schmidt Phil. VII 1852, 369 n. 2) περὶ τοῦ τῶν τροχίσκων1 συμβόλου φησὶ κατὰ λέξιν· ((έσήμαινον γοῦν οὗ
διὰ λέξεως μόνον, οἷλλὰ καὶ διὰ. συμβόλων ἔνιοι τὰς προέξεις,

διὰ λέξεως μὲν (ὃς ἔχει τὰ λεγόμενα Δελφικὰ παραγγέλματα, τὸ (μηδὲν ἄγαν’ καὶ τὸ (γνῶθι σαυτόν’ καὶ τὰ τούτοις ὅμοια, διὰ dà συμβόλων ὡς ὅ τε τροχὸς ὁ στρεφόμενος ἐν τοῖς τῶν θεῶν τεμένεσιν εἱλκυσμένος παρδ Αἰγυπτίων καὶ τὸ τῶν θαλλῶν
τῶν διδομένων τοῖς προσκυνοῦσι. φησὶ γὰρ Ὀ. ὁ Θράικιος·

Τθαλλῶν δ’ ὅσσαῖ βροτοῖσιν ἐπὶ χθονὸς3 ἔργα μέμηλεν, οὐδὲν ἔχει μίαν αἶσαν ἐπὶ φρεσίν,4 εἷλλά κυκλεῖται πάντα πέριξ, στῆναι δὲκαθ’ ἓν μέρος οὐ θέμις ἐστίν, ἀλλ’ ἔχει, εὸς ἤρξαντο, δρόμου μέρος ἶσον ἕκαστος. οἱ θαλλοὶ ἤτοι τῆς πρώτης τροφῆς σύμβολον ὑπάρχουσιν, ἢ
ὅπως ἕπιστῶνται οἱ πολλοὶ,τούς μὲν καρπούς δι’ ὅλου θάλλειν καὶ αὔξεσθαι διαμένοντας ἐπὶ πλεῖστον, σφᾶς δὲ αὐτοὺς ὀλίγον

εἰληχέναι τὸν τῆς ζωῆς χρόνον, τούτου χάριν δίδοσθαι τούς
θαλλοῦς βούλονΙὸὅἿΞῒῆθῦται, ἴσως δὲ καὶ ἵνα ἐπιστοῦνται, ὅτι,

ὠς οὗτοι [αὖ]5 καίονται,6 οὕτως καὶ <αὐ>τούς7 δεῖ τοῦτον τὸν βίονὸ ταχέως ἕκλιπεῖν9 καὶ πυρὸς ἔργον γενέσθαι.”
1 περὶ τοῦ τῶν τροχίσκων Heys., τοῦ περὶ τ. τρ. L, τοῦ [περὶ τῶν τροχίσκων] Diels Zez'tschr. aegypt. ὅρι’. XXXVIII 1900, 53. 2 θαλλῶν δ’

ἶσα Lobeck, θαλλοῖς δ’ ἶσα Mullach; φύλλων δ’ οἶα Herwerd.
Lob.’ 4 ἐπὶ χθονὸς Lob. 5 αὖ del. Staeh.

313322 φρεσὶν

6 αὐαίνονται Schwartz.

7 <αὖ>τούς Staeh.; τοὺς εἰς L.
9 ἐκλιπεῖν <δεῖ> Mayor.

8 βίον <εἰσιόντας> Sylb.; βίον <ῗίκοντας> Lob.
-

16*

244

ΙΕΡΟΙ ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

227—230

Herm. XIX vs. 5; Lob. Π 835 s.; Steudener Zez'tschr. Gymnw. IX 1855, 626 n. VII; Herwerden Herm. V 1871, 142. Versus Orphici a Clemente in Dionysii Thracis verba illati esse videntur. 228. Vettius Valens Anthologiar. liber IX 1 p. 330, 23 Kr. (v. etiam Catalog. cod. astrolog. Graec. V 2, 49) καθώς καὶ ὁ

θειότατος Ὀ. λέγει· a ψυχὴ καὶ ἄλλως· b οἷὲρα ἄλλως· c ψυχή ἄλλως· (1 ψυχὴ δ’ ἀνθρώποισιν ἄπ’ αἰθέρος ἐρρίζωται. δ’ ἕλκοντες ψυχὴν θείαν δρεπόμεσθα.1 δ’ ἀθάνατος καὶ ἀγήρως ἐκ Διός ἐστιν. δ’ ἀθάνατος πάντων, τὰ δὲ σώματα θνητά.

1 ὃρεπόμεθα S.

229. Procl. in Plat. Tim. 42 c. d (III 297, 3 Diehl) τὴν οὖν πρώτην ἕξιν κατά τήν σχέσιν οἶφεῑσα τήν πρὸς πᾶσαν τήν γένεσιν καὶ τὸ ἄλογον τὸ ποιοῦν αὐτὴν γενεσιουργόν, λόγωι μὲν κρατοῦσα τὸ ἄλογον, νοῦν δὲ χορηγοῦσα τῆι δόξηι, πᾶσαν δὲ τὴν ψυχὴν εἰς την εὐδαίμονα περιάγουσα ζωήν οἷπό τῆς περὶ τὴν· γένεσιν πλάνης, ἧς καὶ οἱ παρ’ Ὀρφεῖ τῶι Διονύσωι καὶ τῆι Κόρηι τελούμενοι τυχεῖν εὔχονται·
κύκλου τ’ ἂν λήξαι καὶ οἷναπνεύσαι κακότητος.

Praecedunt ΙΠ 296, 7 verba: μία σωτηρία τῆς ψυχῆς αὕτη παρὰ τοῦ δημιουργοῦ προτείνεται τοῦ κύκλου τῆς γενέσεως ἀπαλλάττουσα καὶ τῆς πολλῆς πλάνης καὶ τῆς οἷνηνύτου ζωῆς, ἦ πρὸς τό νοερὸν εἶδος τῆς ψυχῆς ἄναδρομὴ καὶ ἦ φυγή πάντῶν τῶν ἐκ τῆς γενέσεως ἡμῖν προσπεφυκότων.
Versus Orphicus sic habebat κύκλου τε λῆξαι καὶ ἀναπνεῦσαι

κακότητος (Rohde); κύκλου τ’ αὖ λ. κ. ἀναπνεῦσαι κ. Gale (Lob.). Lob. ΙΙ 798. 800; Rohde Psyche Π6 124 n. 1; 130 n. 3;

N. Heidelb. Jahrb. VI 1895, 5 = ΚΖ. Schr. ΙΙ 298 (ad Maassii Orpbeus 96).
230. Simplic. in Aristotel. De caelo ΙΙ 1, 284 a 14 (377, 12

Heib.) ἐνδεθῆναι δὲ ὑπὸ τοῦ τὸ κατ’ ἀξίαν πᾶσιν ἅφορὶζοντος δημιουργοῦ θεοῦ ἐν τῶι τῆς εἱμαρμένης τε καὶ γενέσεως τροχῶι,

230—232

IEPOI Λοιόι EN ΡΑΨΩΙΑΙΑΙΣ ΚΔ

245

οὗπερ ἀδύνατον ἀπαλλαγῆναι κατά τὸν Ὀρφέα μὴ τοὺς θεοὺς ἐκείνους ἱλεωσάμενον
οἷς ἐπέταξεν ὁ Ζεὺς

κύκλου τ’ ἀλλῆξαι1 καὶ ἀναψῦξαιῖ κακότητος τὰς ἀνθρωπίνας ψυχάς.
1 ἀλλῆξαι Α; ἀλῦσαι F; ἀλλῦσαι c. Cf. fr. 229. 2 ἀναψῦξαι Fc, ἆμψῦξαι Α. Utrumque fragmentum ex eodem Orphei car-

mine haustum esse verisimile est (V. Rohde Psyche ΙΙ6 124 n. 1).. Ad cyclum cf. etiam Hymn. LVII 7 ὁπότ’ ἄν μοίρης χρόνος
εἰσαφίκηται et Vergil. Aen. VI 745 perfecto temporis orbe. 231. Procl. in Plat. Rempubl. ΙΙ 173, 12 Kr. καὶ ὁ μὲν Πλάτων διὰ τοιαύτας αἰτίας ἀποδίδωσι τήν χιλιάδα ταῖς ὑπὸ

τῶι Πλούτωνι ψυχαῖς, ὁ δὲ Ὀ. διὰ τριακοσίων αύτάς ἐτῶν ἀπὸ τῶν τόπων ἄγει τοῦν ὑπὸ γῆς καὶ τῶν ἐκεῖ δικαιωτηρίων αὖθις εἰς γένεσιν, σύνθημα καὶ οὗτος ποιούμενος τὰς τρεῖς ἑκατοντάόας τῆς τελείας περιόδου τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν“καθαιρομένων, ἐφ’ οἷς ἐβίωσαν ἐπιστρεφόμεναι τὴν γένεσιν.
1 ἀνθρωπίνων ψυχῶν Kr.; ἀνθρ. βίων cod.

Dieterich Nekyz’a 116 ss.
232. (208) Olympiodor. in Plat. Phaedon. B ια’ p. 87, 13

Norv. ὅτι ὁ Διόνυσος λύσεως ἐστιν αἴτιος· διὸ καὶ Λυσεὺς ὁ θεός, καὶ ὁ Ὀ. φησιν·
ἄνθρωποι δὲ τεληέσσας ἑκατόμβας

πέμψουσιν πάσηισι έν ὥραις ἀμφιέτηισιν1 ὄργια τ’ έκτελέσουσι λύσιν προγόνων ἀθεμίστων μαιόμενοι’ συ δὲ τοῖσιν έχων κράτος, οὕς κ’ ἒθέληισθα, 5 λύσεις ἔκ τε πόνων χαλεπῶν καὶ ἀπείρονος οἴστρου.
1 ἀμφιέτεσσιν Lob. n Herm. 509 n. 23; Lob. I 584; Rohde Psyche ΙΙ6 128 n. 5; Anrich Das antilce Myster’ienwesen in seian Ez’nflusse auf das Christentum 119 n. 3; Tannery R612. philol. XXIII 1899, 126.

XXV 1901, 314; S. Reinach Rev. philol. XXIII 1899, 239 = Cultes,
mythes et rélz'gz'ons I 312; Kern Orpheus 46; Latte ArchReligz'onsw.

XX 1921, 282. Hymn. LII Îl'çwnjçcxoñ VS. 2 ταυρόκερως, Ληναῖε, πυροσπόρε, Νύσιε (νύσσιε codd.), Λυσεῦ (Schneider] λυσσεῦ codd.).
Conferendus est Δ. Λύσιος quem veteres perperam interpretati

2.46

IEPOI ΛοΓοι ΕΝ ΡΑΨΩΙΑΙΑΙΣ ΚΔ

232—233

sunt' vel captivorum liberatorem (Heraclides Ponticus fr. 101
p. 91 VOSS) vel διὰ τὸ λυτρώσασθαι Θηβαίους παρά Ναξίων

ἄμπελον (Aristophanes Thebanus) Wentze] Ἐπικλήσεις VII 42. Vs. 3 λύσις προγόνων ἀθεμίστων ad generis humani Vitiositatem insitam, cuius auctores Titanes'sunt, referenda est v. frr. 209 ss. 220 ss. Sic etiam παλαιὸν πένθος fragmenti Pindarici in Platonis Menone 81 b (133 Schr.) intelligendum est nec non λύσεις παλαιῶν
μηνιμάτων apud Iamblichum De mysteriis rec. Parthey 3,10

p. 121,11. Ad προγόνων ἀθεμίστων cf. Hymn. XXXVII VS. 2 (fr. 220) de Titanibus ἡμετέρων πατέρων πρόγονοι. 233. (76) Ioann. Malalas Chronogr. IV 91 p. 74 Din'd.
ω Georg. Cedren. Histor. compend. I 103 Bekk.; V. etiam Suîd.

S. Ὀρφεύς. τό ὑετῶν οἷνθρτόΙ 75 Dind'nœv γένος εἶπεν (se. ὁ Ὀ.) ὑπ’

αὐτοῦ τοῦ θεοῦ πλασθέντα ἐκ γῆς καὶ ψυχὴν ὑπ’ αὐτοῦ λαβόντα
λογικήν, καθώς Μωσῆς ὁ πάνσοφος ἐξέθετο ταῦτα. ὁ δὲ αὐτὸς Ὀ. ἐν τῆι αὐτοῦ βίβλωι συνέταξεν, ὅτι διὰ τῶν αὐτῶν τριῶν ὀνομάτων, μιᾶς δὲ θεότητος, τὰ πάντα ἐγένετο, καὶ αὐτός ἐστι τά πάντα (V. fr. 167 55.). περὶ δὲ τοῦ ταλαιπώρου γένους τῶν ἀνθρώπων ὁ αὐτὸς Ὀ. ἐξέθετο ποιητικῶς στίχους πολλούς, οἷν
μέρος εἰσὶν οὖτοι’ >

θῆρές τε οἰωνοί τε βροτῶν τ’ οίετιόσια1 φῦλα, ἑρμηνεία· θηρία, ὄρνεά τε, τῶν άνθρεόπων τὰ καταναλισκόμενα
ἔθνηῧ _,

ἄχθεα γῆς, εἴδωλα τετυγμένα, μηδαμὰ μηδὲνῖ ἑρμηνεία· τὸ βάρος τῆς γῆς, εἶδος κατεσκευασμένον, μηδὲ d'un? τί ἐγεννήθησαν μηδὲ διὰ τί άποθνήσκουσιν
εἰδότες, οὔτε κακοῖο προσερχομένοιο νοῆσαι

γινώσκοντες. ἑρμηνεία’ οὔτε κακοῦ ἐρχομένου κατ’ αὐτῶν αἰσθανόμενοι · φράδμονες, οὔτ’ ἄποθεν3 μάλ’ άποστρέψαι κακότητος άσφαλίσασθαι, οὔτε άπὸ μακρόθεν πολύ ἀποστρέψαι ἐκ τοῦ
κακοῦ

5 οὔτ’ άγαθοῦ παρεόντος ἐπιστρέψαι (τε)4 καὶ ἔρξαι5 Ι 7° Dind' οὔτε άγαθοῦ ἐρχομένου ὑποστρέψαι ἐκ τοῦ κακοῦ καὶ κρατῆσαι καλόν· _. V..ἴδριες,6 άλλὰ μάτην άδαήμονες,7 άπρονόητοι.·: ἔμπειροι. ἑρμηνεία· ἄλλ’ ιὸς ἔτυχεν [ἅμα de]. Dind.] άμαθεστάτως φέρονται,,,μηόὲν, προεννοούμιειόι..,καὶ ἄλλους όῖὲ πολλοὺς, στίχους

233—234

ΙΕΡΟΙ ΛΟΓΟΙ ΕΝ ΡΑΨΩΙΔΙΑΙΣ ΚΔ’

247

ἐξέθετο ὁ αὐτὸς σοφώτατος Ὀρφεύς. ταῦτα δὲ· πάντα ἐξέθετο ὁ σοφώτατος Ίιμόθεος χρονογράφος (test. nr. 21), λέγων τὸν

αὐτὸν Ὀρφέα πρὸ τοσούτων χρόνων εἰπόντα τριάδα ὁμοούσιον δημιουργῆσαι τὰ πάντα. Cf. ΙΙΙ. ΆΙαρτύρ. τῆς Ἁγ. Αἰκατερίν. 11 p. 52 Viteau ὂν δ’ ἔφης (se. ὁ τῶν ρητόρων ἡγούμενος) Ὀρφέα καὶ μάλα τὴν 1 53 Ἧΐ· ὑμῶν τῶν τούτους (se. τούς τῶν Ἑλλήνων
μεγάλους θεοὺς) σεβομένων ἐλέγχει παράνοιαν. ἐν ἧι γὰρ βίβλωι

την αὐτοῦ θεογονίαν, οὖς ἔφης, καὶ κόσμου κτίσιν ἐξέθετο, ἐν
αὐτῆι καὶ περὶ τῆς ὑμῶν οὕτω καθυπεσήμανεν ματαιότητος· οὔτε κακοῖς προσερχόμενοι νοῆσαι φῶτες οὔτε ποιὸν μάλα προτρέψαι κακότητος ἔχουσιν. 1 τ’ ἅετώσια φῦλα Nauck ad Iamblich. Vita. Pythagor. 31, 5; τ’ ἀλιτήρια φῦλα Bentl.; ταλεῖτε οἶα Mala1.; τ’ ἀλιτώσια Cedren.; τε Γετώσια Herwerd. Herm. V 1871,142 collato Il. Σ 101 Γετώσιον ἄχθος ἀρούρης. 2 μηδαμᾶ
μηδὲν Bentl.;,ιιὴ’διὰ μηδὲν Malal.; om. Cedren. μήτε τι ἐσθλόν Scalig. in

Euseb. 5. 3 οὒτ’ ἄποθεν μάλ’ Bentl.; οὔτε ποῖον μάλλα προτρέψαι -Malal.; οὗ. π. μάλ’ άποστρ. Cedren. ν. etiam Μαρτύρ. Αἰκατερίν. supra. 4 τε add. Bentl. 5 ἔρξαι idem; εἶρξαι Malal.’ 6 Ξὶἳριες om. Cedren.
7 ἀδαήμονες Cedr.; εἰδήμονες Malal.

Herm. XXXII νε. 6; Lob. I 580; Bentley Epist. ad Mill. Opusc. philo]. Lips. 1781, 457; Zeller Zez'tschr. wiss. Theol. XLII

1899, 236 = ΚΖ. Schr. ΙΙ 156.
Imitatur Orphicus Cereris verba ad Metaniram Hom. Hymn. in Cererem νε. 257

νήϊδες ἄνθρωποι καὶ άφράδμονες οὔτ’ άγαθοϊο αἶσαν ἐπερχομένου προγνώμεναι, οὔτε κακοῖο.
Ad νε. 1 cf. Empedocl. Περὶ φύσεως fr. 21 νε. 11 (Diels

I3 233,11) θῆρες τ’ οἰωνοί τε καὶ ὑδατοθρέμμονες ἰχθῦς, et Καθαρμοὶ fr. 130 VS. 2 (Diels I3 273, 3) θῆρες τ’ οἰωνοί τε, φιλοφροσύνη τε δεδήει, Kern Arch. Gesch. Philos. I 1888, 501. 505; ad νε. 2ε. cf. [Pythagorae] Aureum carm. 55 p. 207 Nauck τλήμονας, οἵτ’ άγαθῶν πέλας ὄντων οὔτ’ ἐσορῶσιν οὔτε κλύουσι, λύσιν δὲ κακῶν παῦροι συνίσασιν.. 234. (264) Clem. Alex. VI 2, 5. 3 (ΙΙ 424, 22 Staeh'. Ὀρφέως τοίνυν ποιήσαντος·. · ὡς οὐ κύντερον ἦν καὶ ῥίγιον ἄλλο γυναικός Ὅμηρος (0d. λ 427) ἄντικρυς λέγει (ὥς οὐκ αἰνότερον καὶ κύντερον ἄλλο γυναικόςῆ.
’. Lob. ΙΙ 952.

248

ΙΕΡοΙ ΛοΓοι Hesiod. 0p. et D. 702

BAKXIKA

234—235

οὔ μὲν γάρ τι γυναικός άνὴρ ληίζετ’ ἄμεινον τῆς άγαθῆς, τῆς δ’ αὖτε κακῆς οὐ ῥίγιον ἄλλο
ad quem spectat Semonides fr. 6 (Bergk PLG ΙΙ4 738) γυναικὸς

οὐδὲν χρῆμ’ άνὴρ ληΐζεται

ἐσθλῆς ἄμεινον οὐδὲ ῥίγιον κακῆς.

235. (227) Olympiodor. in Plat. Phaedon. 68e p. 48, 20 Norv.

διὸ καὶ παρωιδεῖ ἔπος Ὀρφικὸν τὸ λέγον, ὅτι· ὅστις δ’ ἡμῶν ἀτέλεστος, ὥσπερ έν βορβόρωι κείσεται ἐν Ἅιδου· τελετὴ γάρ ἐστιν ἡ τῶν άρετῶν βακχεία· καί φησιν· πολλοὶ μὲν ναρθηκοφόροι παῦροι δέ τε βάκχοι,
.ναρθηκοφόρους, οὐ μὴν βάκχους τούς πολιτικούς καλῶν, ναρθη-

κοφόρους δὲ καὶ βάκχους τούς καθαρτικούς· καὶ γάρ ἐπ’δοῦμεθα μὲν τῆι ὕληι ὡς Τιτᾶνες διὰ τὸν πολὺν μερισμόν· πολύ γὰρ τὸ ἐμὸν καὶ σόν· άνεγειρόμεθα δὲ ιὸς βάκχοι· διὸ καὶ περὶ τὸν
θάνατον μαντικώτεροι γινόμεθα, καὶ ἔφορος δὲ τοῦ θανάτου ὁ Διόνυσος, διότι καὶ πάσης βακχείας. καὶ εὖ γε τοῦ λόγου, διότι

καὶ άπὸ Ι 49 Nm“θεοῦ ἤρξατο, ἡνίκα ἔλεγεν (ὁ μὲν ἐν ἀπορρήτοις περὶ αὐτῶν λεγόμενος λόγος, ὡς ἔν τινι φρουρᾶι ἐσμεν) (Phaed. 62h fr. 7)· καὶ εἰς θεὸν κατέληξεν, ἐξ οὗ καὶ ἤρξατο,
λέγω,δὲ τὸν Διόνυσον. Cf. eundem 67C p. 43, 22; 7.0 c p. 58, 16

et B ogn’ p. 122, 28 Norv. nec non Hermiam in Plat. Phaedr. 249 c p. 172, 10 Couvreur.
Lob. ΙΙ 813 qui huius celeberrimi versus imitationes multifarias congessit; Maafi Orpheus 109; Tannery Rev. philol. XXV

1901,316.
Versus iam Platoni haud ignotus v. fr. 5.

5. ΒΑΚΧΙΚΑ

Herod. ΙΙ 81 (test. nr. 216) ὁμολογέουσι δὲ ταῦτα τοῖσι Ὀρφικοῖσι καλεομένοισι καὶ Βακχικοῖσι, έοῦσι δὲ Αἰγυπτίοισι καὶ Πυθαγορείοισι· οὐδὲ γὰρ τούτων τῶν ὀργίων μετέχοντα
ὅσιόν έστι έν εἰρινέοισι εἳμασι θαφθῆναι. ἔστι δὲ περὶ αὐτῶν ἱρὸς λόγος λεγόμενος (Rohde P83]ch II6 107 n. 1; Kern Orpheus 10). Suid. test. mag223d Θρονισμοὶ μητρῶιοι καὶ Βακχικά· ταῦτα Νικίου τοῦ Ἐλεάτου (test. nr. 175) φασὶν εἶναι. ΟΕ infra S.
ΘΡΟΝΙΣΜΟ] ΆῙΗΊῬῼΙΟΙ, Lob. I 368; Giseke Rhez'n. Mus.

235 -- 237

ΒΑΚΧΙΚΑ

249

VIII 1853, 111. 117; Sehuster 1 n. 5; Abel p. 144; Rohde 1.‘l. 104 n.; Kern 1.1. 29 n. Quem Orphei librum Herodotus signifieaverit, obscurum est. Ego s. Βακχικά eomposui Macrobii locos ad Bacchum pertinentes Rohdeum secutus, qui etiam eum Schustero fr. 243 (Hippolyt. Ref. 0mn. haeres. V 20 p. 121 Wendl.) huc traxit, propterea quod Hippolytus ἐν τοῖς Βακχικοῖς τοῦ Ὀρφέως diserte dicit. Sed cf. quae de hac re Tannery (v. infra) non sine veritatis specie exposuit. Cum Macrobii versus Orphiei omnes haud dubie ad unum'Orphei librum serioris aetatis pertineant, euius notitiam e Cornelio Labeone,_ qui Porphyrium Neoplatonieum exeerpsit, cepisse videtur (cf. W. A. Baehrens Cornelius Labeo 1918, 4. 50), etiam fr. 242 hic edere non dubitavi. Cum ad Bacehi mythum Iearium speetet, addidi Βακχικοῖς fr. 244, haud ignarus quam ineerta sit haee eonieetura.

236. (235)

Macrob. Saturn. (Cornelius Labeo?) I 23, 21

postremo potentiam solz's ad omnium potestatum summz'tatem referrz' indiccmt theologz', qui in sacris hoc brem'ssima precatz'one

demonstramt décentes Ἵίλιε παντοκράτορ, κόσμου πνεῦμα, κόσμου δύναμις, κόσμου φῶς. Solem esse omm‘a et O. testatur his
versz'bus:

κέκλυθι τηλεπόρου δίνης ἑλικαύγεα1 κύκλον οὐρανίαις στροφάλιξι περίδρομον αἰὲνῖ ἑλίσσων, ἀγλαὲ Ζεῦ3 Διόνυσε, πάτερ πόντου, πάτερ αἴης, (Ήλιε παγγενέτορ4 πανταίολε5 χρυσεοφεγγές.
1 ελΙκαιτεα Ρ, ελκαγγεα B. 2 περιδρομο ηλιεν Ρ, περιδρομο ηαιεν Β. 3 αταα ζευ ΒΡ. 4 πανγενετωρ BP. 5 Πὰν αἰόλε Herm.

Herm. VII vs. 25 p. 464; Lob. I 745 qui dubitanter hymnis

attribuit.
237. (167) Maerob. Saturn. (Cornelius Labeo?) I 18,12 Ο. quoque, solem volens intellegz', ait inter cetera

τήκων αἰθέρα δῖον1 ἀκίνητον πρὶν ἐόντα ἐξανέφηνεῖ 1θεοῖσιν ὤραν3 κάλλιστον ἰδέσθαι, ὃν δὴ νῦν καλέουσι. Φάνητά τε καὶ Διόνυσον Εὐβουλῆά τ’ ἄνακτα καὶ Ἀνταύγην ἀρίδηλον· 5 ἄλλοι δ’ ἄλλο καλοῦσιν ἐπιχθονίων ἀνθρώπων. πρῶτος δ’ ἐς φάος ἦλθε, Διώνυσος δ’ ἐπεκλήθη,4.. οὕνεκα δινεῖται κατ’ ἀπείρονα μακρὸν Ὄλυμπον ·· ἀλλαχθεὶς d" ὄνομ’ἔσχε, προσωνυμίας πρὸς ἕκαστον. παντοδαπὰςό κατά καιρὸν ἀμειβομένοιο χρόνοιο.’,...

250

ΒΑΚΧΙΚΑ

237--238

Φάνητα ἀίεαίί solem οἷπό τοῦ φωτὸς καὶ φανεροῦ id est a lamine atque inluminatione, quia cunctz's νίείίιιν cuncta conspz'cz'ens. Διόνυσος, ut z'pse ναΐας ait, οἷπό τοῦ δινεῖσθαι καὶ περιφέρεσθαι, id est quod circumfemtur in ambitum.
1 Ϊθεῖον Gesn. 2 εξανεφενε Β, ενεφηνε Ρ. 3 ὁρᾶν codd.; ἴ,Ωρον vel ὥραν Gesnz'; θεοῖς δῶρον Duentz. 4 επεκαηον Ρ. 5 προσωνυμίαις τ’ ἐκέκαστο παντοδαπαῖς Lob. I 498 n. c.

Vs. 3 ex alio carmine Orphiemsumptus traditur ap. Diodor. I 11,3 (ω Euseb. Praep. eV. I 9, 27 d = I 33, 2 Dind.) τῶν δὲ

παρ’ (Ἑλλησι παλαιῶν μυθολόγων τινὲς τὸν Ὄσιριν Διόνυσον προσονομάζουσι (ἐπονομάζουσι C) καὶ Σείριον παρωνύμως· ὦν Εὔμολπος μὲν ἐν τοῖς Βακχικοῖς ἔπεσί φησιν (ἀστροφαῆ (οἶστροφανῆ CD) Διόνυσον ἐν ἀκτίνεσσι πυρωπόν, Ὀ. δὲ (fr. 168 Ab.) τοῦνεκά μιν καλέουσι Φάνητά τε καὶ Διόνυσον “
et ap. Aristocritum Manichaeum in Theosophia Tubing. 8 p. 96,15 Bur. (V. etiam Bur. p. 54) ὅτι τινὲς ἐδόξασαν, τὸν Ἀπόλλωνα εἶναι

καὶ (Ἠλιον. ΙΑἰγύπτιοι δὲ τὸν Ὄσιριν (Ἠλιον ιόνόμασαν. μεθερμηνεύεται δὲ ἑλληνικῆι όιαλέκτωι Ὄσιρις ὁ πολυ<ό>φθαλμος άπὸ τοῦ· πάντηι ἐπιβάλλοντα τὸν ἥλιον τὰς άκτῖνας ὥσπερ ὀφθαλμοῖς πολλοῖς πάσαν βλέπειν τήν γῆν. τινὲς δὲ τῶν Ἑλλήνων καὶ Σίριον αὐτὸν παρωνύμως ὠνόμασαν, ἕτεροι δὲ Διόνυσον,
ως καὶ Ὀρφεύς· τοῦνεκα... Διόνυσον. Vide infra s.

ΙΕΡοΣ ΛοΓοΣ [AIFYIITI 02].
Herm. VII VS. 1; Lob. I 379. 497; Bentley Epist. ad Millium Opusc. philo]. Lips. 1781, 456; Zoëga Abhdlg-n. 217. 219; Schoemann Opusc. academ. ΙΙ 14; Schuster 28; Zeller Ιὸ 134 n. 2, Zez'tschr. wiss. Tkeol. XLII 1899, 258 = Kl. Schr. ΙΙ 174; Diels Festschr. Th. Gomperz 1902, 13; Beth Wien. Stud. XXXIV 1912, 290. Vide fr. 85 ss. et imprimis hymnum VI in Proÿogonum

fr. 87. Ad vs. 4 cf. Empedoclem Περὶ φύσεως fr. 44 (Diels I3 243, 8) άνταυγεῑ πρὸς Ὄλυμπον άταρβήτοισι προσώποις. 238. (152) Macrob. Saturn. (Cornelius Labeo P) I 18, 22
item Ο. Uberum atgue Solem unum esse deum eundemque deman— stmns de ornatu vestituque eius in sacrés Liberalz'bus z'ta scribz't

ταῦτά τε πάντα τελεῖν ἦρι1 σκευῆι πυκάσαντα
σῶμα θεοῦ,· μίμημα περικλύτου2 ἠελίοιο ·,πρῶτα μὲν οὖν φλογέαις ἐναλίγκιον άκτίνεσσιν πέπλον φοινίκεον πυρὶ εἴκελον3 άμφιβαλέσθαι· 5 αὐτάρ4 ὕπερθε νεβροῖο παναίολον εὕρύ καθάψαιῦ -

238—239

BAKX-IKA

251

δέρμα,τεολύστικτον6 θηρὸς’κατὰ δεξιὸν ὦμον, ἄστρων δαιδαλέων μίμημ’, ἱεροῦ, τε. ατόλοιο.ῗ.; εἶτα,δ’ ὕπερθε νεβρῆς χρύσεον8 ζωστῆρα βαλέσθαι, ' παμφανόωντα, πέριξ στέρνων φορέειν, μέγα σῆμα, 10 εὐθύς ὅτ’ ἐκ περάτων γαίης Φαέθων οἷνορούων, χρυσείαις οἷκτῑσι βάληι ῥόον Ὠκεανοῖο, αὐγὴ9 δ’ ἄσπετος ἧι, 1° ιῖνά δὲ δρόσωι ἅμφιμιγεῖσα μαρμαίρηι δίνηισιν ἑλισσομένη κατὰ κύκλον, πρόσθε θεοῦ· ζωστὴρ δ’ ἄρ’ ὑπὸ στέρνων εἷμετρήτων 1‘15 φαίνεται Ὠκεανοῦ κύκλος, μέγα θαῦμα ἰδέσθαι.
1 ἦρι Geelius, ερι B, ιτερα (τ in rasura) P. 2 περιχαυιου Ρ.. 3 εἶὸιελον Ζθυῐι, ικελον Ρ, κελον Β. 4 ταυταν P. 5 ευρι καταψαι ΒΡ. 6 νολιστικτον P, πολιστικτον Β. _ 7 τεπολιο Ρ, τενολοιο Β. 8 χρυσέων Ρ,

χρισεων Β.

9 αυτη ΒΡ.

10, νι B.

11 ἀμετριτων Β, ἀμετρήτου Gesn.

Herm. VII vs. 10; Lob. I 727; Schuster 29 n. 2; Zeller Zez'tschr. wiss. Theol. XLÏI 1899, 257 = Κl. Schr. ΙΙ 174. Ad vs._7 cf. Maafi Aratea 126, vs. 8 cf. Hymn. LII. Ίριετηρικοῦ VS. 10 οὗρεσίφοιτα Ἔρως, νεβριδοστόλε, ἅμφιέτηρε, ubi

Ludwich Berl. philol. Wochensehr. 1912, 1840 legere vult ofigem}
(poct’, ἔρνος νεβριδοστόλον, v. etiam R. Keydell Quaest. metr. de
epicor. Graecor. recent. diss. Berol. 1911, 30.

239. (.169)

Macrob. Saturn. (Cornelius Labeo P) I 18,17

idem versus Orphieiï Εὔβουλῆαῖ (V. fr. 237 vs. 4) vacantes boni eonsz'lz'i h.sz deum praestz'tem monstmnt. nam si eoneeptu me'ntz's consil’ia naseuntur, νεανιᾱὶ aut'em mentem solem esse opinantur auetores, οι que in hommes manat intellegend'i princzpium, φηωήΐο bom' consilz'z' Solem antistz'tem credz'demnt. Solem Libemm esse manifeste pronzmtz'at Ο. hoc versu,

a "chœ, ὃν Διόνυσον ἐπίκλησιν καλέουσιν.
et is guidem versus absolzotz‘or, ille 'vero ez'usdem vatis operosior b εἷς Ζεύς, εἷς Ἀΐδης, εἷς (Ήλιος, εἷς Διόνυσος. 1 Orpheici P. 2 supra. Εὖβουλῆα add. καλιἸ). _ Herm. IV; Lob. I 460; Schuster 43 n. 1.” ἱ,Γ

Cum b cf..Ps.-Iustin. Cohort. ad Gentiles c. 15 (ΙΙΙ 62
Οἰῖο)1 καὶ αὖθις ἀλλαχοῦ που 'infra S._’{AIA9HKAI’ῘῙκ 245

p. 257) οὕτως λέγει·

’

ἰ H 1

.·

εἷς Ζεύς, εἷς Ἀΐδης, εἷς (Ἠλὶος, εἷς -Διόνυσος,’ εἷς θεὸς ἕν πάντεσσι. τί σοι δίχα ταῦτ’- ἄγορεύως.,.-.;“.

252

ΒΑΚΧΙΚΑ

239— 242

et versum a Iuliano Orat. IV 175, 23 Hertl. allatum

εἷς Ζεὺς, εἷς Ἀΐδης, εἷς (Ἠλιός ἐστι Σάραπις,
vide W. Kroll.Rhein. Mus. LXXI 1916, 315; Geffcken Ausgang des griech»rôm. Heidentums 285; Weinreich Neue Urkunden

σαν Sampis-Religion 24. 28. εἷς θεός in aretalogia Christiana. E. Peterson Εἷς Θεός Diss. Gottingae 1920, 17. εἷς Διόνυσος v.
quoque in libello rituali fr. 31 vs. 23.

240. (206) Macrob. in Somn. Scipion. I 12, 11 cf. fr. 213
haeo est autem hyle, quae omne corpus mundi, quod ubicumque cernimus, ideis inpressa formavit. sed altissima et purissima pars eius, qua oel sustentantur dioina oel constant, nectar vocatur et ereditur esse potus deorum, inferior vero atque turbidior potus animarum. et hoc est quod oeteres Lethaeum fluvium vocaverunt. ipsum autem Liberum patrem Orphioi νοῦν ὑλικόν suspioantur intellegi qui ab illo individuo natus in singulos ipse dividitur. ideo in illorum sacris traditur Titanio furore in membra disoerptus et frustis sepultis rursus unus et integer emersisse quia νοῦς, quem diximus, mentem oocari, ex individuo praebendo se dividendum et rursus ex diviso ad individuum revertendo et mundi inplet offioia et naturae suae arcana non deserit.

241. (p. 216) Macrob. in Somn. Scipion. I 12, 7 et hoc est
quod Plato notavit in Phaedone animam in corpus trahi nova ebrietate trepidantem, Ivolens novum potum materialis alluvionis intellegi quo delibuta et gravata deduoitur. arcani huius indieium est et Crater I/iberi patris ille sidereus in regione quae inter Cancrum est et Leonem locatus, ebrietatem illic primum deseensuris animis evenire siloa influente significans, unde et oomes ebrietatis oblioio illio animis inoipit iam latenter obrepere. Cf. infra KPA ΤΗΡΕΣ. Lob. I 736..

242. (80)

Macrob. Saturn. (Cornelius Labeo P) I 17, 42

Apollinem Πατρῶιου eognominaverunt non 'propria gentis unius aut oivitatis religione sed ut auctorem progenerandarum omnium rerum, quod sol umoribus eæsiccatis ad progenerandum omnibus praebuit causam, ut ait Orpheus

πατρὸς ἔχοντα νόον καὶ ἐπίφρονα βουλήν,
Herm. VII vs. 29; Lob. I 497; B. Boehm De Cornelii Labe-

onis aetate diss. Regimont. 1913, 22. Hesiod. Theogon. 122 de Amore δάμναται ἐν στήθεσσι νόον

καὶ ἐπίφρονα βουλήν.

-

243

BAKXIKA

253

243. (3) Hippolyt. Refut. 0mn. haeres. V 20,4 p. 121, 21 Wendl.

ἔστι δὲ αύτοῖς ἦ πᾶσα διδασκαλία τοῦ λόγου άπὸ1 τῶν παλαιῶν θεολόγων, Μουσαίου καὶ Λίνου καὶ τοῦ τὰς τελετὰς μάλιστα καὶ τά μυστήρια καταδείξαντος Ὀρφέως. ὁ γάρ περὶ τῆς μήτρας αὐτῶν καὶ τοῦ ὄφεωςῖ λόγος καὶ (ὁ) ὀμφαλός,3 ὅπερ ἐστὶν οἰνδρεία,4 διαρρήδην οὕτως ἐστὶν ἐν τοῖς Βακχικοῖς τοῦ Ὀρφέως.
τετέλεσται δὲ ταῦτα καὶ παραδέδοται άνθρώποις πρὸ τῆς

Κελεοῦ καὶ Τριπτολέμου καὶ Δήμητρος καὶ Κόρης καὶ Διονύσου ἐν Ἐλευσῖνι τελετῆς, ἐν Φλοιοῦντι5 | 122 Wendl τῆς Ἀττικῆς· πρὸ γὰρ τῶν Ἐλευσινίων μυστηρίων ἔστιν ἐν τῆι Φλοιοῦντι (τῆς>6 λεγομένης Μεγάλης ὄργια.7 ἔστι δὲ παστὰςΙ ἐν αύτῆι, ἐπὶ δε τῆς παστάδος ἐγγέγραπται μέχρι σήμερον ἡ τούτων8 πάντων τῶν εἰρημένων λόγων ἰδέα. πολλὰ μὲν οὖν ἐστι τά ἐπὶ τῆς παστάδος ἐκείνης ἐγγεγραμμένα, περὶ οἷν Πλούταρχος ποιεῖται λόγους ἐν ταῖς πρὸς Ἐμπεδοκλέα δέκα βίβλοις (M. Treu Der
sog. Lampriaskatalog der Plutarchschriften Wa'ldenburg 1873, 8, 43)·

ἐστι δὲ9 τοῖς πλείοσι 1° καὶ πρεσβύτης τις ἐγγεγραμμένος πολιὸς πτερωτὸς 11 ἐντεταμένην ἔχων τὴν αἰσχύνην, γυναῖκα άποφεύγουσαν διώκων κυνοειδῆ.12 ἐπιγέγραπται δὲ ἐπὶ τοῦ πρεσβύτου· φάος ῥυέντης, 13 ἐπὶ δε τῆς γυναικός· ᾧπερεηφικόλα.14 έοικε

δὲ εἶναι κατά τὸν Σηθιανῶν λόγον ὁ φάος ῥυέντης τὸ φῶς, τὸ σκοτεινὸν ὕδωρ δὲ ἦ φικόλα, τὸ δε ἐν μέσωι τούτων διάστημα ἁρμονία πνεύματος μεταξύ τεταγμένου. τὸ δὲ ὄνομα τοῦ φάος ῥυέντος 15 την ῥύσιν· ἄνωθεν τοῦ φωτός, (ὃς λέγουσι, δηλοῖ κάτω.16 ὥστε εὐλόγως ἄν τις εἴποι τούς Σηθιανούς ἐγγύς που
τελεῖν παρ’ αὐτοῖς τὰ τῆς Μεγάλης Φλοιασίων ὄργια.Π 1 οἷπό Gott.; ὑπό Ρ. 2 ὄφεως Schneidewin Goett. Gel. Nachr. 1852, 95, ten Brink Mnemosyne ΙΙ 1853, 383; Ὀρφέως P. 3 ὀμφαλός P; ô add. ten Brink; ô φαλλός Guigniaut apud Cruice Philosophumena etc. rec. Paris
1860; sed recte contulit Maafi Hippolyt. 1.1. 19,11 p. 118, 12 σχῆμα δὲ ἔχουσιν ὁ οὐρανὸς καὶ ἦ γῆ μήτραι παραπλήσιον τὸν ὀμφαλὸν έχούσηι μέσον,

καὶ εἰ, φησίν, ὑπὸ ὄψιν ἀγαγεῖν θέλει τις τό σχῆμα τοῦτο, ἔγκυον μήτραν ὁποίου βούλεται ζώιου τεχνικῶς ἐρευνησάτω, καὶ εὑρήσει τό έκτύπωμα τοῦ
ούρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ τῶν ἐν μέσωι πάντων ἀπαραλλάκτως ὑποκείμενον.

4 ἀνδρεία Ρ; ἇνδρεια sine accentu in P inveniri testatur Tannery p. 102, qui
ἀνδρεῖα proponit Hippolyte a attribué gratuiment aux Sethiens une obscénité pour rendre leur doctrine encore plus répugnante. En fait, l’ ὀμφαλός de la μήτρα désignait seulement, pour eux, ce que nous appellons le col de la matrice, l’ appendice saillant que présente un utérus, dont ils prétendaient retrouver la forme, même dans celle du monde. Or cette partie, dont le nom technique, qu’ ils avaient probablement voulu éviter, était καυλός, offre effectivement une analogie de forme avec une verge humaine. Hippolyte pouvait donc prétendre que les Sethiens avaient voulu, dans la conception de leur empreintes,

254

ΒᾺΚΧΙΚΛ

243 -244

accoupler" les organes "des deux sentes; c’était au moins aussi sérieux que le rapprochement entre leur doctrine ct les peintures de Phlya.; ἁρμονία Schneidewin 1.1. 95 cf. Hippolyt. 1.1. 20 p. 122,12. 5_
1852, 242 (Φλιοῦντι τῆς Ἀχαίας).

6 τῆς ins. Gott.

7 λεγομένης Μεγά-

λης ὄργια Gott.; λεγομένη μεγαληγορία Ρ.

8 τούτων dubitanter Wend-

land; τὰ τῶν Ρ quod delevit Miller. 9 ἔστι δὲ Ρ; ἔ. δ’ ἐν Miller. 10 τοῖς πλείοσι Ρ ; ταῖς παστάσι ‘Vendl.; nvlscñot? Miller; xsioot? Μαεῶ Orpheus 302. 11 πετρωτός Ρ. 12 κυανοειδῆ Gott. 13 φάος ῥυέντης utroque loco P; Φάνης ῥυείς ten Brink; Φάνης ἐριέντης MaaB 1.1. 303. 14 Περσεφόνη
Φλυά Brink; an ἐριὲντου Κόρηὲ MaaB 1.1.; cf. Rohde ΚΖ. Schr. ΙΙ 312.

15 Φάνητος ῥυέντος Brink. 16 (πρὸς τὸ) κάτω Brink; sed cf. p. 88, 14 κάτω ῥὲηι ὁ Ὠκεανός (Wendl.). 17 Φλοιᾶς ἰονόργια P; Φλιασίων
ὄργια Scott et Meineke; Φλιασίας ὄργια Bunsen; Φλυῆσιν (Φλυασιν Diels)

ὄργια Gott. _ Schuster 1 n. 5; Ed. Hiller Herm. XXI 1886, 365; Rohde Psyche II6 104 n.; Maafi Orpheus 301; Tannery Rev. philol. XXIV 1900, 97 ss., qui Hippolytum certum Orphicorum' carmen respicere negavit; neu μήτρα neu ὀμφαλός in Orphicorum fragments. reponenda, sed Sethianis attribuenda esse censet.

Cf. J. Kroll Lehren d. Herm. Trismeg. 129.

244. (269)

Serv. in Verg. Georg. ΙΙ 389 p. 253, 16 T11.

ω Myth. Vat. I 19; ΙΙ 61 v. Keseling De Mythogr. Vatic. secundi font. diss. Hal. 1908, 20 oscillorum autem variae sunt opiniones; nam alii hanc asserunt fabulam. Icarus Atheniensis, pater Erigonae, cum acceptant a Libero patre vinum mortalibus indicaret, occisus est a rusticis, qui cum plus aequo potassent, deebriati1 se venenum accepisse crediderant. huius canis est reversus ad Erigonam filiam, quae, cum eius comitata vestigia pervenisset ιιιί patris cadaver, laqueo vitam finivit. haec dcorum roluntate inter astra relata est, quam Virginem vacant. canis quoque ille est inter sidera collocatus. sed post aliquantum tempus Atheni— ensibus morbus inmissus est talis, ut eorum virgines furore quodam compellerentur ιιιί laqueum; rcsponditque oraculum, sedari passe illam pestilentiam, si Erigonac et Icari cadavera requirerentur. quae cum diu quaesita nusquam invenirentur, ad ostendendam suam devotionem Athenienses, ut etiam in alieno ‘ea quaerere viderentur elemento, suspenderunt de arboribus ἱ. 4 4

244

BAKXIKA

ΔΙΑ eHKAI

255

fuîzem, ιιιῖ quem se tenentes hommes hac atque- z'llac agitabantur, ut quasi et per aè‘rem2 z'llorum | 254 ΤΗ· cadavem quaerere m'derentur. sed cum inde plem‘que caderent, inventum est, ut (j"ormozs)3 ιιιῖ oris ειιὶ similitudz'nem facerent et eas pro se suspensas 1110υοvent.... οιἰῆ dit:th oscilla esse membm virilia de floribus facta, quae suspendebant‘ur per intercolumnia“z‘ta; ut in θοι hommes, acceptés clauses persom‘s, inpz‘ngerent et ea 0re cillerent,’ἑοῖ est moverent, ad risum populo commovendum. et hoc in Orpheo

(non Lucani) lectum est.
1 ᾱοεῦνίαιί Μ; debrz'atz' vel clebm'atz' vel inebrz'atz' 6111 codd. 2 etz'am' per aerem V. 3 formas vel personas add. Fabricius. 4 z'd est inter duas columnas add. M.

Lob. I 585; Dieterich Nekyz‘a2 134 11. 1; Heeg Diss. 47. De Erigonae mytho 611 8011110016 111 86117116, 611 Ε161061116116 111 0611111116 elegiaco celeberrimo 11601610 v. Preller-Robert Griech. Mythol. I4 667; Escher RE?- VI 451 11. 2; Μ66Β Philolog. LXXVII 1921, 1; Rud. Pfeiffer Kallimaehosstudz'en 1922, 102. Dixit de Erigona Ο. 6116111 111 ΓΕῼΡΓΙΑ.

6. ΔΙΑΘΗΚΑΙ

In numero librorum Orphicorum a Suida (V. test. 223) 611610111111 (16661 1100 061111611 6 scriptoribus Christianis 666116 611111111111111, 111 01111166 παλινωιδίαν 0601111666 111011616111. Ρ166161 66

(11166 infra ex Ρ6.-111611110, 0166161116, Eusebio, Aristocrito Manichaeo
00116016 611111 cf. Ps.-Iustin. Cohort. 611 Gentil. 0. 36 c. (1 p.118

Otto εἰ δέ τις ὄκνος ἢ παλαιά τῶν προγόνων ὑμῶν δεισιδαιμονία τέως ἐντυγχάνειν ὑμᾶς ταῖς τῶν ἁγίων ἀνδρῶν προφητείαις κωλύει, δι’ οἷν δυνατὸν μανθάνειν ὑμᾶς ἕνα καὶ μόνον εἶναι (DG; εἰδέναι BCEF) θεόν, ὅ πρῶτόν ἐστι τῆς άληθοῦς θεοσεβείας γνώρισμα, τῶι γοῦν πρότερον ὑμᾶς τήν πολυθεότητα
διδάξαντι, ὕστερον δὲ λυσιτελῆ καὶ άναγκαίαν παλινωιόίαν ἇισαι

προελομένωι πείσθητε Ὀρφεῖ, ταῦτ’ (τῶι C) εἰρηκότι (ἲ μικρῶι πρόσθεν (c. 15) γέγραφα, καὶ τοῖς λοιποῖς (Sibyllae Homero
Sophocli Pythagorae Platoni [0.16-2Ο]) δὲ τοῖς τὰ αὐτὰ περὶ

ἑνὸς θεοῦ γεγραφόσι πείσθητε 61 Theophil. ad Autolyc. ΠΙ 2 p. 117c (p.188 Otto) [Ab. fr. 4] τί γὰρ ὠφέλησεν Ὅμηρον συγγράψαι τόν Ἰλιακὸν πόλεμον καὶ πολλοὺς ἐξαπατῆσαι, ἢ <Ησίοδον ὁ κατάλογος τῆς θεογονίας τῶν,παρ’ αὐτοόι θεῶν ὀνομαζομένων,

256

ΔΙΑΘΗΚΑΙ

245

ἢ Ὀρφέα οἱ l 19° (ΜΟ τριακόσιοι ἑξήκοντα πέντε θεοί, οὓς αὐτὸς ἐπὶ
τέλει τοῦ βίου ἀθετεῖ ἐν ταῖς Αιαθήκαις αῧτοῧ λέγων ἕνα· εἶναι θεόν,· Cf. Lactant. Divin. instit. I 7, 6—7 p. 26, 18 Br. quodsi cultores deomm eos ipsos colere se putant, quos summz' ἀεί ministres appellamus, m'hz'l est quod nobz’s (in quod nobz‘s SHM) faciat invidz'am, qui umzm deum dicamus, multos negemus. si eos multitude delectat, non duodecz'm dicz'mus aut trecen tos sexagz'nta (trecentz’s aut sexaginta M) quinque ut 0., sed innumembz'les esse. argm'mus errores eorum inÿdz'versum, qui tam paucos putant. Lob. I 364. 448; Reitzenstein Poz'mandres 272 n. 3. Tres Testamenti redactiones extitisse videntur quas brevi-

tatis causa Iustinianam (fr. 245) Clementinam vel Hecataei falsarii (fr. 246) Aristobulianam (fr. 247) nomino. Dixit de his
rebus doctissime permulta A. Elter in Indicibus Bonnensibus a. 1894 De Iustini monarchia et Aristobulo Iudaeo Ι. II (De Gnomolog. Graec. hist. atque origine commentationis partes V et V1), quae non omnia probabilia. sunt; sed multa. correxit quae priores peccaverunt. Quorum ex numero afferantur praeter Lobeckium I 364. 448—465 imprimis Schuster 56; Gruppe Suppl. 711. 742; Rohde Psyche ΙΙ6 114 n. 3; Zeller Zez'tschr. wiss. Theol. XLII 1899, 269 = Kl. θοὴν, ΙΙ 184; MaaB Aratea (Phil. Unters. ΧΙΙ 1892) 131. 253.

Ι. Redactio Iustiniana

245. (4) Ps.-Iustin. De mon. c. 2 p. 104e—105b (ΙΙΙ 132 Otto) praemissis his verbis μαρτυρήσει δέ μοι καὶ Ὀ. ὁ παρεισάγων (παρεισαγαγοόυ vel προεισαγαγοόν Lob. I 364) τοὺς τριακοσίους ἑξήκοντα θεοὺς ἐν τῶι Διαθῆκαι (διαθήκαις C, διαθήκης Ι. Α. Goez.) ἐπιγραφομὲνωι βιβλίωι, ὁπότε μετανοῶν ἐπὶ
τούτωι φαίνεται ἐξ οὖν γράφει. Exscripserunt haec praefatus

Ps.—Iustin. Coh. ad Gentil. c. 15 p. 15c—16a (ΙΙΙ 59 Otto) Ὀ. γοῦν, ὁ τῆς πολυθ-εότητος ὑμῶν ὥς ἄν εἴποιΙ60 °tt° τις, πρῶτος διδάσκαλος γεγονώς, οἷα πρὸς τὸν υἱὸν αῧτοῦ Μουσαῖον

καὶ τοὺς λοιποὺς γνησίους ἀκροατὰς ὕστερον,περὶ ἑνὸς καὶ μόνου θεοῦ κηρύττει λέγων, ἀναγκαῖον ὑπομνῆσαι ὖμᾶς. ἔφη δὲ οὕτως m Cyrill. c. Iulian. I 25 (p. 25 Aubert; Migne 76, 541)
qui vs.1—13 et μεθ’ ἕτερα πάλιν vs. 17———-21 affert et introducit

verbis Ὀρφέα μὲν οὖν τὸν Οἰάγρου δεισιδαιμονέστατόν φασι

245

ΑΙΑΘΗΚΑΙ

257

γενέσθαι τῶν ἄλλων καὶ φθάσαι μὲν την Ὁμήρου ποίησιν, ἅτε δὴ καὶ ἐν χρόνοις ὄντα πρεσβύτερον, ὤιδὰς δὲ καὶ ὕμνους τοῖς ψευδωνύμοις· ἐξυφῆναι θεοῖς καὶ οὐκ άθ·αύ,ιιαστον ἐπὶ τούτωι τὴν δόξαν ἑλεῖν, εἶτα τῶν ἑαυτοῦ δογμάτων κατεγνωκότα, συνέντα τε ὅτι μονονουχὶ τήν ἁμαξιτὸν ιῖφεὶς Ι 2“Aub' έν ἐκβολῆι γέγονε τῆς εὐθείας ὁδοῦ, μεταφοιτῆσαι πρὸς τά βελτίω καὶ τοῦ ψεύδους άνθελέσθαι τήν ἀλήθειαν φάναι τε οὕτω περὶ θεοῦ
(cf. Herm. Schrader Aœ'chz'v Gesch. Philos. I 1888, 361 et de Cyrilli lectionibus Elterum 178 bis n. 4)·

φθέγξομαι οἷς θέμις ἐστί· θύρας δ’ ἐπίθεσθε βέβηλοι
πάντεςι ὁμῶς. σύ δ’ ἄκουε, φαεσφόρου ἔκγονε Μήνης,

Movaaî" ἐξερέω γὰρ άληθέα· μηδέ σε τὰ πρὶν ἐν στήθεσσι φανένταῖ φίλης αἰῶνος άμέρσηι.
5 εἰς δὲ λόγον θεῖον βλέψας τούτωι προσέδρευε3

ἰθύνων4 κραδίης νοερόνὸ κύτος· εὖ δ’6 ἐπίβαινε άτραπιτοῦ, μοῦνον δ’ έσόρα κόσμοιο ἄνακτα.
εἷς ἔστ’,ἵ αὕτογενής,8 ἑνὸς ἔκγονα πάντα τέτυκται·9

ἐν δ’ αὐτοῖς αὐτὸς περιγίνεται, 10 οὐδέ τις αὐτὸν 10 εἰσοράαι θνητῶν, αὐτὸς δέ γε πάντας ὃρᾶται.“

οὗτος 12 δ’ ἐξ οἷγαθοῖο κακὸν θνητοῖσι δίδωσι 13
Ι 62 0tt° καὶ πόλεμον κρυόεντα καὶ ἄλγεα δακρυόεντα. οὐδέ τις ἔσθ’ ἕτερος χωρὶς μεγάλου βασιλῆος. 14 αὐτὸν δ’ οὐχ ὁρόω· περὶ γὰρ νέφος ἐστήρικται. 15 πᾶσιν γὰρ θνητοῖς θνηταὶ κόραι εἰσὶν ἐν ὄσσοις,15
άσθενέες δ’ ἰδέειν Δία τὸν 16 πάντων μεδέοντα.

οὗτος γὰρ χάλκειον ἐς οὐρανὸν ἐστήρικται χρυσέωι εἰνὶ θρόνωι, γαίης δ’ ἐπὶ ποσσὶ βέβηκε χεῖρά τε δεξιτερήν ἐπὶ τέρματος Ὠκεανοῖο 20 πάντοθεν ἐκτέτεικεν· περὶ γὰρ τρέμει οὔρεα μακρά καὶ ποταμοὶ πολιῆς τε βάθος χαροποῖο θαλάσσης.
sequitur fr. 239 b. ' 1 Vs. 1-2 0m. Iustin. Mon. codd. βέβηλοι πᾶσιν Coh. G, βεβήλοις πᾶσιν Coh. D cf. Elterum 165. 183, βεβήλοις etiam Tatian. Or. ad Graec.
c. 8 p. 9,13 Schw. 2 ῥηθέντα superscripsit alia. manus in Mon. C. 3 Vs.5—7 0m. Mon. F. 4 εὐθύνων Clem. Strom. V 14,123,1 (ΙΙ 409, 17 Staeh.). 5 in Coh. F post νοερὸν inter duo verba emsa posz'tum est φέγγος, ut legeretur νοερὸν φέγγος ἐπίβαινε Otto. 6 εὖ δ’ Clem., εὖ τ’ Mon. Euseb. 7 εἷς δ’ ἔστ’,ΟοῙι BD Cyrill.; εἷς δ’ ἔστιν Coh. G. 8 supra

γενής in Mon. C alia manus ex Eusebio (v. fr. 247 vs. 10) τελής, αὐτοτελής etiam
Clem. Strom. V, 12, 78, 4 (ΙΙ 378, 6 Staeh.).
Orphie. coll. ΚΘΗ),

9 τέτεκται Mon. C et ibidem supra.
17

ἓνὸς... τέτεκται alia. manus ex Eusebio (πέφυκε fr. 246 vs. 8 p. 259) scripsit

258

AIAOHKAI

245
' 10 περι11 αὐτὸς

αὐτοῦ δ’ ῧπο πάντα τελεῖται. ἓνός ἔργον ἅπαντα Mon. F. νίοσεται Clem. Protr. VII 74, 5 (Ι 57, 3 Staeh.) v. fr. 245 initium.

δὲ πάντ’ ἓορᾶται Mon. F.
Staeh.), Eus.

12 αὐτὸς Clem. Strom. V 14, 126, 5 (ΙΙ 411, 24
pro δίδωσι ap. Clem. Strom.

13 Vs. 11. 12 0m. Mon. F

ibidem φυτεύει.

14 μεγάλου βασιλῆος Clem. Strom. V 14, 133,1 (ΙΙ 416, 4

Staeh.) et Coh. codd. praeter CE; βασιλῆος μεγάλοιο Mon. F; ceteri Mon.

codd. et Coh. CE habent μεγάλοιο ἄνακτος. 15 antecedit in Mon. F versui 16 versus μικραὶ ἐπεὶ σάρκες [τε καὶ] ὀστέα πεφύασιν (cf. fr. 246 ad vs. 16). 16 Δία τὸν Coh. DG; τόν διὰ Coh. ABCF, Mon. G; τὸν ἀεὶ Mon. F.

_Herm. 1;

Lob. I 438;

Elter 153. 178 ss.;

Wobbermin

Religionsgeschz’chtl. Stud. zur Frage der Beez’nflussung des U9"chm'stent'ums durch das cmtz'ke filysteriemvesen 1896, 130.

Ad vs. 1 cf. fr. 13 (Plate Sympos. 218 b), infra frr. 246. 247
et quae Kroll De orac. Chald. 59 n. 2 composuit. Omnium primus versum Orphicum de silentio mystico imitari Videtur Empedocles

fr. 4 VS. 4, Diels 13 225, 1 (ad Musam) ἄντομαι ὦν θέμις ἐστὶν ἐφημερίοιοιν ἀκούειν (cf. Kel‘n Ανοῖιίν Gesch. Philos. I 1888, 504).
Ad vs. 8 ss. cf. Oracul. Sibyll. ΙΠ 11 p. 47 Geffck.

εἷς θἐός ἐστι μόναρχος ἀθέσφατος αἰθέρι ναίων αὐτοφυὴς ἀόρατος ὁρώμενος αὐτὸς ἅπαντα,
ibidem Prol. 94 p. 5, 1

εἷς θεός, ὃς μόνος ἄρχει, ὑπερμεγέθης, ἀγένητος·
ἀλλὰ θεὸς μόνος εἷς πανυπέρτατος, ὃς πεποίηκεν

οὐρανὸν ἠέλιον κτλ.,
IV 12 p. 92 ὃς καθορῶν ἅμα πάντας ὑπ’ οὐδενὸς αὐτὸς ὁρᾶται,

fr. 1, 7 p. 227 S. εἷς θεός, ὃς μόνος ἄρχει, ὑπερμεγέθης ἀγένητος παντοκράτωρ ἀόρατος ὁρώμενος αὐτὸς ἅπαντα, · αὐτὸς δ’ οὐ βλέπεται θνητῆι ὑπὸ σαρκὸς ἁπάσης. Ad VS. 12 cf. Hesiod. Theogon. 227 (Ἔρις στυγερὴ τέκε) Λήθην τε Λιμόν τε καὶ ἄλγεα δακρυόεντα, Oracul. Sibyll. ΙΙΙ 603 p. 79 Geffck. καὶ πόλεμον καὶ λοιμὸν ἰδ’ ἄλγεα δακρυόεντα V. etiam ibidem fr. 1, 32 p. 229 εἷς θεός ἐστι βροχὰς ἀνέμους οεισμοῦς ἐπιπέμπων ἀστεροπὰς λιμοὺς λοιμοὺς καὶ κήδεα λυγρά καὶ νιφετοὺς κρύσταλλοι et fr. 3, 20 p. 231 Geffck. [Ci fr. 247 n. 13.] Ad VS. 13 cf. Clem. Alex. Strom. V 14, 133, 1 (ΙΙ 416, 5
Staeh.) 65L (se. Ὀρφεῖ allato vel‘su 13) πειθόμενος ὃ κωμικὸς

Δίφιλος (CFA Π fr. 138 p. 580) γνωμικεότατα (τὸν ὄντα πάν-

245—246

ΔΙΑΘΗΚΑῘ

259

των) φησί, πατέρα τοῦτον διὰ τέλους τίμα μόνον, άγαθιῦν τοσούτων εὑρετὴν καὶ κτίστορα. Ad vs. 17 cf. Hesiod. Theogon. 778 de Styge ἀμφὶ δὲ πάντη κίοσιν άργυρέοισι πρὸς οὐρανὸν ἐστήρικται. Vide infra
fr. 247 ad vs. 29 p. 264.

Cum νε. 18 iure confert Clem. (V. fr. 246 p. 260) Is.66, 1.

ΙΙ. Redactio Clementina (Hecataei falsarii?) 246. (5) Ex Ps.—Iustin. De mon. etiam fiuxisse Videntur,
quae Clemens Alex. Protr. VII 74, 4 (I 56, 14 Staeh.) praemissis

his verbis ὁ δὲ· Θράικιος ἱεροφάντης καὶ ποιητής ἅμα, ὁ τοῦ Οἰάγρου Ὀ., μετά τὴν τῶν ὀργίων ἱεροφαντίαν καὶ τῶν εἰδώλων τὴν θεολογίαν, παλινωιδί αν άληθείας εἰσάγει, τὸν ἱερὸν ὄντως ὀψέ ποτε, ὅμως δ’ οὖν ἄιδων λόγον e Testamento Orphico affert.
Sunt vs. 1—10, quibuscum coniungit post vs. 7 vocem ἀθάνατον

i. e. initium redactionis Aristobulianae fr. 247 vs. 9 (ἀθάνατον παλαιὸς δὲ λόγος περὶ τοῦδε φαείνει). Eodem fonte utitur Clemens Strom. V 12, 78, 4 (ΙΙ 378, 1 Staeh.), ubi post verba ἦ γραφή ιεἰσῆλθεν δὲ Μωῦσῆς εἰς τὸν γνόφον οὗ ἦν ὁ θεός),
τοῦτο δηλοῖ τοῖς συνιέναι δυναμένοις, ώς ὁ θεὸς άόρατός ἐστι

καὶ ἄρρητος, γνόφος δὲ ὠς άληθῶς ἡ τῶν πολλῶν άπιστία τε καὶ ἄγνοια τῆι αὐγῆι τῆς άληθείας ἐπίπροσθε φέρεται. Ὀρφεύς τε αὖ ὁ θεολόγος ἐντεῦθεν ὠφελημένος εἰπών laudat VS. 8 εἷς ἔστ’-τέτυκται, cui addit ἢ (πέφυκεν), γράφεται γὰρ καὶ οὕτως ν. fr. 245 n. 9 (πέφυκε varia lectio etiam fr. 21a vs. 2); VS. 9 οὐδέ τις αὕτόν-1Ο ὁρᾶται, νε. 14 αὐτὸν δ’ οὐχ ὁρόω -——15 ἐν ὄσσοις addito versu μικραί, ἐπεὶ σάρκες τε καὶ ὀστέα (ἐμπεφυῖα add. L) ἐμπεφύασιν V.-fr. 245 n. 15 (μαῦραι pro μικραί legi iubet Platt Journ. philol. Lond. XXVI 1899, 229). Praeter
Ps.-Iustinum Testamenti Orphici altera redactione se usum esse

testatur Clem. Strom. V 14, 123, 1 (ΙΙ 409, 15' Staeh.) ὁ δὲ αὐτὸς
Ὀ. καὶ ταῦτα λέγει, sequuntur redactionis Instinianae νε. 5 εἰς

δὲ λόγον-7 ἄνακτα οἷθάνατον (ν. supra), tum pergit αὖθίς τε περὶ τοῦ θεοῦ, άόρατον αὐτὸν λέγων, μόνωι γνωσθῆναι ἑνί τινί φησι τό γένος Χαλδαίωι, εἴτε τὸν Ἀβραὰμ λέγων τοῦτον εἴτε
καὶ τὸν υἱὸν τὸν αὐτοῦ, διὰ τούτων sequuntur redactionis

Aristobulianae νε. 23 εἰ μή -27 περὶ χεῦμα et post verbe. εἶτα οἷον (παραφράζων add. ex Eus.) τὸ (ὁ οὐρανός μοι θρόνος, ἦ
17*

260

ΔΙΑΘΗΚΑΙ

246—247

δὲ γῆ ὑποπόδιον τῶν ποδῶν μου (Is.66, 1) ἐπιφέρει sequuntur redactionis Aristobulianae vs. 30 αὐτὸς d‘à—36 τελευτήν et
39 ἄλλως οὐ-4Ο ἐξ ὑπάτου κραίνει, quibus âdiung‘it verba καὶ τὰ ἐπὶ τούτοις. διὰ γάρ τούτων δεδήλωκεν πάντα ἐκεῖνα

τὰ προφητικά (Is. 64,1) (ἐὰν άνοίξηις τὸν οὐρανόν, τρόμος λήψεται άπό σοῦ ὄρη καὶ τακήσεται, ὥς άπὸ προσώπου πυρὸς τήκεται κηρόςῖ. Sequitur fr. 248. Tum citat Clem. Strom. V 14, 126, 5 (ΙΙ 411, 24 Staeh.) redactionis Iustinianae vs. 11 αὐτὸς (οὗτος Iustin. et Aristocrit. Manich. [T] cf. fr. 247 n. 11)——-12 δακρυόεντα κατά τὸν Ὀρφέα et post Archilochi f1“. 88 (Bergk
PLG4 ΙΙ 707) allatum p. 412, 6 Staeh. pergit πάλιν ἡμῖν ιῖισάτω

ὁ Θράικιος Ὀρφεύς redactionis Aristobulianae vs. 31 χεῖρα δὲ δεξιτερὴν ἐπὶ τέρματος (v. 11.30) et vs. ex 32 et 30 fictum πάντοθεν (V. Aristocrit. p. 264) ἐκτέτεικεν, γαίη δ’ ὑπὸ ποσσὶ βέβη-

κεν, quibus addit ταῦτα ἐμφανῶς ἐκεῖθεν εἴληπται (ὁ κύριος σώσει πόλεις κατοικουμένας, καὶ τὴν οἰκουμένην ὅλην κατειλήψεται τῆι χειρὶ (ὃς νεοσσιάν) (Is. 10, 14). Denique Strom. V 14, 133, 1 (ΙΙ 416, 4 Staeh.) affert vs. 13 redactionis Iustinianae (οὐδέ τις ἔσθ’ ἕτερος χωρὶς μεγάλου βασιλῆος V. f1“. 245 n. 14). Quamquam ex his Testamenti versibus per Clementis libros
sparsis carmen componi potest, tamen destiti ab hoc conatu, cum certa. restitutio praeberi nequeat. De Abelii tentamine

(fr. 5) recte iudicavit Elter 1.1. 154. Clemens Hecataei (se. Ab— deritae) falsarii libro Κατ’ Ἄβραμον καὶ τοὺς Αἰγυπτίους (Strom. V 14, 113,1 [ΙΙ 402,17 Staeh.]) usus est (cf. Elterum 152. 178 ss. et Christium Abhdlg. Akademz‘e llfio'nchen XXI 1901, 485).
Ps.-Hecataeus ante Iosephum vixit; nam hic Antiquit. I 7, 2, 159

Ἑκαταῖος δὲ καὶ τοῦ μνησθῆναι (se. Ἀβράμου) πλεῖόν τι πεποίηκε· βιβλίον γάρ περὶ αὐτοῦ συνταξάμενος κατέλιπεν de
eodem libro dicit ac Clemens cf. Christium l. l. 486; II3 154, 17 n. 15. Diels

Lob. I 443; Elter 153. 178 bis; Wobbe’rmin (v. p. 258) 138.

ΙΙΙ. Redactio Aristobuliana 247. (6) Aristobul. ap. Euseb. Praeparat. evangelic. XIII 12 (ΙΙ 191, 11 Dind.), quem recensio in Theosophia Tubingensi [Τ] servata sequitur, de que v. p. 263 s. δεῖ γάρ λαμβάνειν τὴν θείαν

φωνήν οὐ ῥητὸν λόγον, ἀλλ’ ἔργων κατασκευάς, καθώς καὶ διά

24:7

ΔΙΑΘΗΚΑΙ

261

τῆς νομοθεσίας ἡμῖν ὅλην τὴν γένεσιν τοῦ κόσμου θεοῦ λόγους

εἴρηκεν ὁ Μωσῆς. συνεχῶς γάρ φησιν ἐφ’ ἑκάστου (καὶ εἶπεν ὁ θεός, καὶ έγένετο’. δοκοῦσι δέ μοι περιειργασμένοι πάντα κατηκολουθηκέναι τούτωι Πυθαγόρας τε καὶ Σωκράτης καὶ Πλάτων, λέγοντες άκούειν φωνῆς θεοῦ, τὴν κατασκευήν τῶν ὅλων συνθεωροῦντες άκριβῶς ὑπὸ θεοῦ γεγονυῖαν καὶ συνεχομένην άδιαλείπτως. ἔτι δὲ καὶ’Û. ἐν ποιήμασι τῶν κατά τὸν ἱερὸν λόγον αύτῶι λεγομένων οὕτως ἐκτίθεται περὶ τοῦ διακρατεῖσθαι θείαι δυνάμει τά πάντα καὶ γενητοὶ ὑπάρχειν, καὶ ἐπὶ
πάντων εἶναι τὸν θεόν. λέγει δ’ οὕτως·’

φθέγξομαι οἷς θέμις ἐστί· θύρας δ’ ἐπίθεσθε βέβηλοι, φεύγοντες δικαίων θεσμούς, θείοιο τεθέντος πᾶσι νόμου·1 συ δ’ ἄκουε, φαεσφόρου ἔκγονε2 ΛἸΙήνης, Μουσαῖ”3 ἐξερέω γάρ άληθέα, μηδέ σε4 τοὶ πρὶν 5 ἐν στήθεσσι φανέντα φίλης αἰῶνος ιῖμέρσηι, εἰς δὲ λόγον θεῖον βλέψας τούτωι προσέδρευε, ἰθύνων κραδίης νοερὸν κύτος· εὖ δ’ ἐπίβαινε άτραπιτοῦ, μοῦνον δ’ έσόρα κόσμοιο τυπωτηνὸ ιῖθάνατον. παλαιόςῦ δὲ λόγος περὶ τοῦδε φαείνει, 10 Ι 192 Βῑῦᾶ· εἷς ἴστ’ αὐτοτελής, αὐτοῦ δ’ ὕπο πάντα τελεῖται,7 έν δ’ αύτοῖς αὐτὸς περινίσσεται,8 ούδέ9 τις αὐτὸν εἰσοράαι ψυχῶν θνητῶν, νῶι δ’ εἰσοράαται.10 αὐτὸς11 δ’ ἐξ ιῖγαθῶν θνητοῖς κακὸν οὐκ ἐπιτέλλει ἀνθρώποις· αὐτοῖς δὲ κ’’Έρις 12 καὶ Μῑσος ὀπηδεῖ, 15 καὶ Πόλεμος καὶ Λοιμός ἰδ’ Ἄλγεα δακρυόεντα, 13 ούδέ τις ἔσθ’ ἶέτερος·14 τῶι κεν ῥέα πάντ’ έσορῆται. 15 οὐ κεν ἴδοις16 αὐτόν, πρὶν δή ποτε δεῦρ’ ἐπὶ γαῖαν,17 τέκνον ἐμόν, δείξω 18 σοι, ὁπηνίκα δέρκομαι αύτοῦ
ἴχνια καὶ χεῖρα στιβαρὴν 19 κρατεροῖο θεοῖο.

20 αὐτὸν δ’ οὐχ ὁρόω· περὶ γιῖρ νέφος ἐστήρικται λοιπον ἐμοὶ καὶ πᾶσι δεκάπτυχονῖΟ άνθρῶποισιν· οὐ γάρ κέν τις ἴδοι θνητῶν μερόπων κρείοντα,21. ἐἰ μὴ μουνογενής τις άπορρῶξ φύλου ἄνωθεν Χαλδαίων· ἴδρις γὰρ ἔην ἄστροιο πορείης,22 25 καὶ σφαίρης ἥτ’ άμφὶς όχῆος άεὶ περιτέλλει,,κυκλοτερὴς ἴση τε κατά σφέτερον κνῶδακα.23 πνεύματα 24 δ’ ἦνιοχεῖ25 περί τ’ ήέρα καὶ περὶ χεῦμα νάματος· έκφαίνειδὲ πυρὸς σέλας ἰφιγενήτου.28 αὐτὸς δὴ 27 μέγαν αὖθις ἐπ’ οὐρανὸν ἐστήρικται 30 χρυσέωι28 εἰνὶ θρόνωι· γαίη δ’ ὑπὸ ποσσὶ βέβηκέ29

2152

ΛΙΑΘΗΚΑΙ

247

χεῖρα δὲ· δεξιτερὴν ἐπὶ τέρμασιν 30 Ὠκεανοῖο ἐκτέτακεν· ὀρέων δὲ τρέμει βάσις ἔνδοθι ι(11>μσι’5ι,31 οὐδὲ φέρειν δύναται κρατερὸν μένος. ἔστι δὲ πάντηι32 αὐτὸς ἐπουράνιος, καὶ ἐπὶ χθονὶ πάντα τελευτᾶι, 35 οἷρχην αὐτὸς ἔχων καὶ μέσσην 33 ἠδὲ τελευτήν, σὸς λόγος άρχαίων, (ὃς ὑλογενής διέταξεν, 34 ἐκ θεόθεν γνώμαισι λαβών κατά δίπλακα θ-εσμόν.35 ἄλλως οὐ θεμιτόν3ὓ δὲ λέγειν·37 τρομέω δέ τε λίην33 ἐν νόσοι. ἐξ ὑπάτου κραίνει περὶ πάντ’ ἐνὶ régal.” 40 05 τέκνον, σὺ δὲ· τοῖσι νόοισι πελάζεο, γλώσσης

εὖ μάλ’ ἐπικρατέων, στέρνοισι δὲ ἔνθεο φήμην.40
1 θεῖόν τε νόημα, πάντες ὁμῶς Τ cf. redactionem Iustinianam fr. 245.

2 ἔγγονε Τ cf. Herwerd. Herm. V 1871, 140.
δέ σε Τ (Weinr.). 5 ἄνακτα Iust. Clem.

3 Μουσαῖε Τ (Weinr.).

4 μή

6 ô τοῦ Μωσέως καὶ τῶν ἄλλων

προφητῶν Τ 111 mg.

7 αὐτογενῆς. ἔκγονα πάντα τέτυκται Τ (Weinr.);

<ἑνὸς> ἔκγονα Β111.; <τοῦ δ’) ἔκγονα Κ1011 ΡῘιίῐοῐ. LIII 1894, 420 n. 5 v. fr. 245 11. 9.

8 περιγίνεται Iust. 9 οὐ, δέ Τ (Weinr.). 10 εἰσοράει θνητῶν, αὐτὸς δέ γε πάντας ὁρᾶται T, εἰσοράαι etc. Iustin. Clem. Sequitur in T vs. 13 interpolatus (cf. p. 263). 11 οὗτος Τ cf. recens. Iustinianam vs. 11 et fr. 246 p. 260.

12 αὐτοῖς δὲ κ’ Ἔρις T; αὐτῶι δὲ χάρις perperam Eus; iam Schenkl δέ τ’ ἔρις coniecerat. 13 καὶ πόλεμον κρυόεντα καὶ ἄ. δ. 111511. 018111., 811111
Orac. Sibyll. ΙΙΙ 603 (p. 79 Gefick. v. cf. supra p. 258 ad fr. 245 vs. 12) versionem Aristobulianam sequantur. 14 οὐδεὶς ἔσθ’ ἔτερος Τ. 15 τῶι-ἐσο-

ρῆται Τ. σύ δέ κεν ῥέα πάντ’ έσορήσαις Eus. σύ δέ κεν ῥέα πάντ’ ἐσαθρήσαις πρίν κεν ἰδηις αὐτόν· πλὴν δή ποτε Lob. I 442 n. h ἢ κεν ἔδηις αὐτόν·
πλὴν δήποτε subaudz'to μᾶλλον ante ἢ Boissonade Philostrati Epistolae p. 162. Ad πρὶν habet T in mg. πρὸ τοῦ σαρκωθηναι καὶ ἐπὶ γῆν ὀφθῆναι. 16 οὗ

κεν ἰδοις Β111.; οὔκουν ἴδης T; αἶ’ κεν ἰδηις αὐτόν Eus. 17 πρὶν δήποτε δ’ ἐπὶ γαῖαν Τ. 18 sc. ἰβςνια καὶ χεῖρα κτλ. 19 χεῖρα στιβῖιρήν (Τ ‘Veinr.) cf. Bur. Ad Z'wic T in mg.: ὅτε τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ἔδειξε τὰς χεῖρας
καὶ τοὺς πόδας. 20 λοιπόν (λεπτὸν Lob. I 442 n. ί) ἐμοί’ στᾶσιν (πᾶσιν Hermann) δὲ δέκα πτυχαὶ ἀνθρώποισιν Ε115.; sequor T. Ad λοιπὸν Τ 111 mg.

ἀντὶ τοῦ, καὶ ἐμοὶ καὶ πᾶσι τοῖς ἀνθρώποις, ad δεκάπτυχονιῆ-Μωσαῖκὴ δεκάλογος διδάσκαλος ἔσται. 21 κρείοντα T, κραίνοντα Eus. 22 Clem. Eus.; ἄστρων τε πορείης Τ. 23 T qui in mg. ad ἥτ’ ἀμφὶς ὀχῆος praebet
ἥτις ἐξ ἀμφοτέρωθεν τοῦ ὁρίζοντος ἢ τοῦ ἄξονος άεὶ κινεῖται, cum Clem.

et Eus. habeant καὶ σφαίρης κίνημ’ ἀμφὶ χθόνα (θ’ add. Clem.) ὡς περιτέλλει κυκλοτερές γ’ ἐν ίσωι, κατά δὲ σφέτερον κνώδακα (Ε115.; κ. ἐν ίσωι τε κατὰ σφ. κν. Clem.). 24 πνεύματι T; Clem. L, Eus. I; πνεῦμά τ’ Eus. O. 25 Ad ἡνιοχεῖ Τ superscr. εὐτάκτως ἄγει <περὶ add. Bur.) τὸν ἀέρα ἢ (καὶ
Β111.) τὰ τῆς γῆς πέρατα, τὸ ὕδωρ. 26 ἐκφαίνει δὲ πυρὸς σέλατα, διαφεγγέιι

πάντηι Τ, qui ad πυρός σέλατα 111 mg. habet in antigr. πυροσέλευτα (Weinr.) et super vs. 28 (T vs. 32) τῆς θεότητος ἀπαυγασματα. 27 αὐτὸς δ’ αὖ 018111. Theodoret. 28 in αντε. χρυσέων Τ 111 mg. 29 γαίης δ’ ἔπι ποσσὶ
βέβηκε Iustin. cf. Bur. 30 τέρματος Iustin. Clem., τέρματα Cyrill.

247

ΛΙΑΘΗΚΑΙ

263

31 Clem. Eus.; παντόθεν έκτέτακεν· περὶ γαρ τρέμει οὔρεα μακρά Iust.; παντόθεν ἐκτέτακεν, όρέων δὲ τρέμει βάσις αὐτὸν Τ. De versu, qui in T hic sequitur, cf. p. 264. 32 πάντη Τ, πάντων Eus. Clem. 33 ἅμα καὶ μέσον ἠδὲ τελευτήν Clem.; ἧι δ’ αὗ μέσον, ἧι δὲ τελευτήν T. 34 Ad ὡς ὑλ. διέτ. Τ 111 mg. ô τὴν τῶν ἐνύλων γένεσιν γράψας Μωσῆς. ὓδογενής Scaliger Casaubon. alii cf. Lob. I 443 n. n. 35 ἐκ θεόθεν γνώμην τε λαβών καὶ δίπλακα θεσμόν T. Ad δίπλακα superscr. T forte δυσί· διὸ γὰρ λαβὼν (Weinr.) τόν νόμον ἐν πλαξί. 36 Clem. Eus., ἀλλ’ ὡς οὗ θ. Τ.
37 δὲ λέγειν Eus. T; σὲ λ. Clem.; με λ. Bur. fortasse recte. 38 δὲ τελίην Τ quod reqte interpretatus est Kroll 1.1.; δέ γε γυῖα Eus.; δέ τε γ. Clem.

Ad τρομέω Τ 111 mg. φρίττω τὸ μυστήριον λογιζόμενος.
cmt. πάντες. 40 Τ habet:

39 T in mg. in

ὦ τέκνον, σύ δὲ σοῖσι νόοις πέλας ίσθι ἐς αὐτόν,

μηδ’ ἀπόδος, μάλ’ ἐπικρατέων στέρνοις θεοφήμην.

Cf. Euseb. 1.1. ΙΙΙ 7 p. 97d (I 118, 16 Dind.) ἄκουε δ’ οὖν καὶ τῆς τούτων φυσιολογίας, μεθ’ οἵας ἐξενήνεκται τιόι Πορφυρίωι ιῖλαςονείας·
φθέγξομαι οἷς θέμις ἐστί, θύρας d" ἐπίθεσθε βέβηλοι

σοφίας θεολόγον νοήματα δεικνύς, οἷς τὸν θεὸν καὶ τοῦ θεοῦ τας δυνάμεις διὰ εἰκόνων συμφύλων αἰσθήσει ἐμήνυσαν ἄνδρες τιέ άφανῆ φανεροῖς (V. fr. 109) ὑποτυπωσαντες πλάσμασι, τοῖς καθάπερ ἐκ βίβλων τῶν άγαλμάτων άναλέγειν τοὶ περὶ θεῶν μεμαθηκόσι γράμματα et ΙΙΙ 13 p. 1183 (I 142,10 Dind.) οὐ γάρ με ἦ άλαζών ἐκπλήξει φωνή· (φθέγξομαι-*βέβηλοϋ φήσασα.
Aristocritus Manich. in.Theos. Tubing. c. 55 p. 112, 5 Bur.

ὅτι Ὀ., ὁ Οἰάγρου τοῦ Θραικός, πρότερον μὲν ὕμνους τινας εἰς τοὺς ἐξαγίστους θεοὺς ἐξυφάνας καὶ τὰς μιαρᾶς γενέσεις αὐτῶν διηγησάμενος, εἶτα, συνεὶς ὥσπερ τὸ δυσσεβὲς τοῦ πράγματος, μετέθηκεν ἑαυτὸν ἐπὶ τὸ μόνον καλὸν καὶ τὸν ὄντως ὑμνῶν θεὸν καὶ τήν τῶν πάλαι Χαλδαίων σοφίαν, δηλαδὴ τὴν τοῦ Ἀβραάμ, ἐπαινῶν, παραινεῖ τῶι ἰδίωι παιδὶ ΆῙουσαίωι τοῖς μὲν φθάσασι μυθευθῆναι μὴ πείθεσθαι, τοῖς δὲ ῥηθήσεσθαι μέλλουσι
προσέχειν τὸν νοῦν. ἔστι δὲ τά ἔατή ταῦτα· sequuntur recensionis Aristobulianae vs. 1—20 addito solum vs. 13 αὐτὸν δ’ οὐχ

ὁρόωσι· περὶ γάρ νέφος ἐστήρικται prave ficto e VS. 20 αὐτὸν δ’ οὐχ ὁρόω· περὶ γὰρ νέφος ἐστήρικται. Tum adduntur ex
recensione Iustiniana vs. 15 ss. valde depravati:

πᾶσι γάρ θνητοῖς (θνηταὶ add.; deest Τ) κόραι εἰσὶν ἐν ὄσσοις (ὄσσοις Τ Weinr.)

264

ΔΙΑΘΗΚΑΙ

247

μικραί, ἐπεὶ σάρκες <τε add.; deest T) καὶ ὀστέα ἐμπεφύασιν (έμφύασιν T Weinr. ν. Bur.), άσθενέες τ’ ἰδέειν τὸν δή πάντα (1. πάντων) μεδέοντα,
quorum alter versus solum in 'Iustini Mon. cod. F. legitur, tertius

deformatus est ex νε. 16 (Iust.) οἷσθενέες δ’ ἰδέειν Δία τὸν πάντων μεδέοντα. Sequuntur redactionis Aristobulianae νεε. 21——41
addito solum inter νε. 32, qui hic traditur παντόθεν έκτέτακεν,

ὀρέων δὲ τρέμει βάσις αὐτὸν et νε. 33 ultimo versu redactionis
Iustinianae καὶ ποταμοὶ πολιῆς τε βάθος χαροποῖο θαλάσσης, qui hic tamen incipit: ἐν θυμῶι πολιῆς. De singulis quae differunt V. supra apparatum criticum, de quo bene meritus est Otto Weinreich qui Bureschii lectiones meum in usum diligentissime examinavit. De codice Tubingensi vide W. Schmid Verzez'ckn. griech. Handschr. der kgl. Univ.—Bibl. Tuebz'ngen 1902, 51 n. M b 27. Theodoret. Graec. affect. cur. ΙΙ 30 p. 44, 25 Raed. ô δὲ

Ὀδρύσης Ὀ. καὶ αὐτὸς εἰς Αἴγυπτον άφιΙ45Βᾶθᾶκόμενος τὰ περὶ τοῦ ὄντος οὕτω πως μεμάθηκε καὶ βοᾶι. Sequuntur redactionis Aristobulianae VS. 10 εἷς ἔστ’ αὐτοτελής-12 εἰσοράαι, ubi
cum Ps.-Iustino (fr. 245 νε. 10) pergit θνητῶν αὐτὸς δέ γε

πάντας ὁρᾶται. Tum sequuntur redactionis Iustinianae νε. 14 ——15 addito versu μικραί, ἐπεὶ σάρκες τε καὶ ὀστέα ἐμπεφύκασιν (V. fr. 246). καὶ πάλιν redactionis Aristobulianae νε. 29 αὐτὸς δ’ ouï—35 άρχὴν αὐτὸς ἔχων καὶ μέσσον. Addit haec ἄλλ’ ὅμως καὶ ταῦτα παρ’ Αἰγυπτίων μεμαθηκώς, οἳ παρ’ Ἑβραίων μαθήματά τινα τῆς άληθείας παρέλαβον, παρέμειξε τοῦ πλάνου τῆι θεολογίαι τινα καὶ τῶν Διονυσίων καὶ Θεσμοφορίων τά
δυ’σαγῆ παραδέδωκεν ὄργια, Affert Testamenti VS. 1 καὶ οἷόν τινι μέλιτι περιχρίσας οἷς θέμις ἐστί,,θύρας

τὴν κύλικα, τὸ δηλητήριον πόμα τοῖς ἐξαπατωμένοις προσφέρει.
φθέγξομαι

δ’ ἐπίθεσθε βέβηλοι 1.1. Ι 86 p. 25, 9 et 115 p. 32, 15 Βᾶθᾶῆ cf. Lob. I 439.
Ad vs. 13 cf. Μ. Heinze Lehre νονι Logos Oldenbury 1872, 188, qui etiam p. 187 de voce περινίσσεται νε. 11 loquitur.

Cum νε. 22 ss. cf. Evang. Iohannis I 18 θεὸν οὐδεὶς ἑωρακεν πωποτε, ὁ μονογενής υἱὸς ὃ (ὂν εἰς τὸν κόλπον (νοΧ mystica
ν. Dieterich Mithmslz't'zwgz'e 123. 136) τοῦ πατρὸς ἐκεῖνος ἐξ·

ηγήσατο; ad νε. 25 ε. ν. Maafi Aratea. 131; ad νε. 29 oft. Μεῑαῦ Aratea 254 Arat. Phaenom. νε. 10 αὐτὸς (se. Ζεὺς) γαρ τά γε σήματ’ ἐν οὐρανῶι ἐστήριξεν ἄστρα διακρίνας. Ol‘phicam

247—248

ΑΙΑΘΗΚΑΙ

265

poesin sapiunt etiam versus allati a Macrobio Saturn. I 20,16 παθη Sampz‘s, quem Aegyptiz' (ἴθυνε maximum prodiderunt, οναΐιιε α Nicocreonte Cypm’omm rege qm's deorum kaberetur, Ms versibus sollicitam religionem regis instruxit

εἰμὶ θεὸς τοιόσδε μαθεῖν, οἷόν κ’ ἐγώ εἴπω· οὐράνιος κόσμος κεφαλή, γαστήρ δὲ θάλασσα, γαῖα δέ μοι πόδες εἰσί, τὰ δ’ οὔατ’ έν αἰθέρι κεῖται, ὄμμα τε τηλαυγὲς λαμπρὸν φάος ἠελίοιο
ex lais apparet, Sampz‘s et salis unam et individuam esse natw'am.

Vide quoque Ἱερῶν λόγων fr. 167—169.
Herm. II; Lob. I 441; Elter 154. 180; Wobbermin 125. 188.

248. (238. 239) Clem. A1ex.V 14. 125,1 (ΙΙ 410,19 Staeh.)
N Euseb. Praep. evang. XIII 401 (ΙΙ 217, 13 Dind.) καὶ (τὰ) δια,(ΙῘσαΐου (40, 12) ίτίς ἐμέτρησεν τὸν οὐρανὸν σπιθαμῆι καὶ, πᾶσαν τὴν γῆν δρακί’; πάλιν (V. fr. 246) ὅταν εἴπηι (Ὀρφεύς)· a αἰθέρος ἠδ’ Ἀΐδου, πόντου γαίης τε1 τύραννε, ὃς βρονταῖςῖ σείεις βριαρόν δόμον Οὐλύμποιο· ί 4“Sch- δαίμονες ὃν φρίσσουσι[ν], θεῶν δὲ δέδοικεν ὅμιλος·3
(ἧι Μοῖραι πείθονται, άμείλικτοί4 περ ἐοῦσαι·

5 ἄφθιτε, μητροπάτωρ,5 οὗ θυμοῖι πάντα δονεῖται·
ὃς κινεῖς άνέμους, νεφέληισι δὲθ πάντα παλύπτεις,

πρηστῆρσι σχίζων πλατὺν αἰθέρα· σή μὲν έν ἄστροις τάξις, άναλλάκτοισιν έφημοσύναισιῖ τρέχουσα·8 σῶι9 δὲ θρόνωι πυρόεντι παρεστᾶσιν 1° πολύμοχθοι 10 ἄγγελοι, οἷσι μέμηλε βροτοῖς ὥς πάντα τελεῖται· σὸν μὲν ἔαρ λάμπει νέον ἄνθεσι πορφυρέοισιν· σὸς χειμών ψυχραῖσιν11 ἐπερχόμενος νεφέλαισιν·12 σάς 13 ποτε βακχευτὴςΜι Βρόμιος15 διένειμεν ὀπώρας. εἶτα ἐπιφέρει, ῥητῶς παντοκράτορα ὀνομάζων τὸν θεόν· b ἄφθιτον, άθάνατον, ῥητὸν μόνον ἀθανάτοισιν. ἐλθέ, μέγιστε θεῶν πάντων, κρατερῆι σὺν άνάγκηι, φρικτός, άήττητος, μέγας, ἄφθιτος, ὃν στέφει αἰθήρ. διὰ μὲν τοῦ (μητροπάτωρ’ οὐ μόνον τὴν ἐκ μὴ ὄντων γένεσιν ἐμήνυσεν, δέδωκεν δὲ άφορμάς τοῖς τὰς προβολὰς εἰσάγουσι τάχα καὶ σύζυγον νοῆσαι τοῦ θεοῦ· παραφράζει δὲ ἐκείνας τὰς προφητικιές γραφάς, τήν τε διὰ Ὠσηὲ (Eus.; ἡσαΐου L) ίέγιό στερεῶν βροντὴν καὶ κτίζων πνεῦμα’ (Amos 4,13), οὗ αἱ χεῖρες τήν στρατιὰν τοῦ οῧρανοῦ ἐθεμελίωσαν (τῶν ιῖγγέλων ἐποίησαν

266

ΑΙΑΘΗΚΑΙ

248

Eus. Ο cf. Hos. 13, 4 et ceteros a Staehlinio indicatos locos), καὶ τὴν δια Μωϋσεέος (Deuteron. 32, 39)‘‘ἴδετε, ἴδετε, ὅτι ἐγώ

εἰμι, καὶ οὐκ ἔστι θεὸς ἕτερος πλὴν ἐμοῦ· ἐγώ ἀποκτενῶ καὶ ζῆν ποιήσω· πατάξω κοῖγοό ἰάσομαι· καὶ οὐκ ἔστιν ὃς ἐξελεῑται ἐκ τῶν χειρῶν μου’. Sequuntur fr. 245 vs. 11. 12 v. ibidem n. 12.
1 τε 0111. Eus. O. 2 τύραννε, ὃς βρονταῖς (βρονταῖσι codd.) Eus.; τύραννος, βρονταῖς δὲ Clem. L. 3 θεῶν δείδοικεν ὅμιλος Platt J'ourn.
philol. Lond. XXVI 1899, 232. 4 ἄμείλικτοι Eus, ἀμίλικτοι L. 5 μητρο-

πάτορ Eus. I0. 6 δὲ 0m. Eus. BIO. 7 έφημοσύναισι Eus; ἐφημοσύναις L; έφημοσύνηισι Ab. 8 τρεχούσαις Eus. BIO; τρέχουσιν Heyse. 9 ωι Eus. 10 πύρόεντι παρεστᾶσιν Eus., πυρόοντι παρεστᾶσι L. 11 ψυχρῆισιν ΑΙ). 12 νεφέλαισιν Eus; νεφέλεσιν L; νιφάδεσσι Lob. 456 n.d; νεφέληισιν Ah. 13 σάς Fronto ap. Vigerium; ἅς L Eus.; σός Lob. - 14 βακχευτῆς Ios. Scalig'er; βακχευτάς L Eus. 15 βρόμιος Eus.; βρομίοις L. Ηει·111.ΙΠ; Lob. I 455. Ad a 3 cf. Pradel Griech. and sueditulz’en. Gebete etc. 1907

RVV ΙΙΙ 3, 292 s.; ad vs. 5 μητροπάτωρ Usener Strena Helbigiana 316 = K l. Soin”. IV 335; ad VS. 10 ἄγγελοι Lob. I 456 n. c; R. Heinze Xenokmtes 113 n. 1; Achelis Ze-itsclm neutestamentl.

Ï'Vissensch. I 1900, 87 et Dieterich ibidem 336 = Kl. Saler. 193.
Cf. ceteroquin Oracul. Sibyllin. VIII 429—436 p. 160 Geffck.

αὐτογένητος,1 ἄχραντος,2 ἅένναος ἀΐδιος τε, 430 7L οὕρανοῦχος ἰσχύι μετρῶν3 πυρόεσσαν ἀυτμήν4 καὶ πατάγου5 σκῆπτρον κατέχει6 σὺν εἶπηνέι πυρσοῖι, πρηΰνει7 τε ῥάρωετιυπιεῖον8 ὁουπήματα βροντῶν, γῆν κλονέων9 κατέχει 1° ῥοιζήματα11 —» v un: κοῖστεροπῶν μάστιγας ἀπαμβλύνει 12 πυροφεγγεῖς13 435 ὄμβρων δ’ ἄσπετα χεύματ’ ἔχει ῥιπάς τε 14 χαλάζης
κρυμαλέης νεφελῶν τε βολὰς καὶ χείματος ὁρμάς.15 1 αὖτογὲνητος Opsop.; αύτογέννητος aI"; ἅγέννητος Φ. 2·ἄναρχος
Nauck cf. Aristid. Apol. 1 p. 4 11. Geffck. (Ζιυοὶ griech. Apologeten 1907).

3 οὖρανοῦχος cf. τεμενοῦχος, ούρανοῦ ἰσχύει μετρεῖν Geffck. 4 ἀτμήν ΦΨ. 5 πάταγον Φ. 6 κατέχεις Ewald. 7 πραύνει Φ; πρηΰνεις ΕΝ. 8 βαρυκτύπέα (I); βαρυκτηπέων Ψ. 9 γῆν κλονῶν îP'; γῆν τε κλονῶν Rzach.

10 κατέχεις ΕΝ. 11 post ῥοιζήματα add. ἠελίοιο Friedlieb (cf. Hymn. VIII 6 in Solem: εύδρομε, ῥοιζήτωρ (Scalig. Herm.: ῥοιζωτήρ vel ῥιζωτὴρ codd.;
ῥοιζῆτορ Ab.), πυρόεις, φαιδρωπέ, διφρευτά cf. iu Protogonum VI 5 fr. 87;

Kroll De oracul. Chald. 65 n. 1; τ’ ἄγρια πόντου suppl. Wilamowitz. 12 ἀπαμβλύνεις ΕΝ. 13 πυριφεγγεῖς Struve Opusc. sel. 1119. 14 χεύματ’ ἔχει ῥιπάς τε Wilam.; χεύματα ἐρικινῆς δὲ aP; χεύματα ἤρακινῆς δὲ (I); χεύματα
εἰαρινῆς δὲ χ. Struve. 15 νεφελῶν τε βολὰς καὶ χ. ὁρμάς em. Wilam.; νεφελέων τε βουλῆς κ. χ. ὁρμῆς 2I"; νεφελῶν βουλῆς κ. χ. ὁρμῆς Φ.

ΑΣΤΡΟΛΟΙἾΚΑ

267

7. ΑΣΊῬοΛ 017er
Corpus operum astrologicorum Orpheo, qui in Argonauticis

VS. 207 dicit Ἀγκαῐός τ’ ἔμολε Πλευρώνιος, ὃς ῥα πορείας οὐρανίας ἄστρων ἐδάη κύκλους τε πλανήτας (01. Μ33Β Tagesgoetter p. 269 n. 23), ascriptum extitisse Tzetzes 011111311ΧΠ 399
vs. 140 p. 444 Kiessl. testis esse Videtur (cf. post Grisekium Rhez'n. Mus. VIII 1853, 102 et Abelium in praefatione Lithicorum

(edit. 3. 1881) p. 2 Heegium Die angebl. orphiscken Ἔργα καὶ Ἡμέραι Diss. Wuerzburg 1907, 35): 140 ὁ Ἄτλας ὁ παρ’ Ἕλλησιν, ὁ Λίβυς ἀστρολόγος, (ἐφ’ οὗ ὁ Ἕλλην εΗρακλῆς παρέλαβε τήν τέχνην, οὐκ ἦσαν παλαιότεροι τού Μέτωνος εἰς χρόνον,· οὐκ ἔγραψαν καὶ οὗτοι δὲ περὶ αστρολογίας,ι κᾶν συγχωρήσωμεν αὐτοὺς μὴ γράψαι περὶ τούτων, 145 Ὀρφεύς ὁ μέγας, σύγχρονος ὑπάρχων (Ηρακλέῖ, γράψας Ἐφημερίδας τε καὶ Δωδεκα<ε>τηρίδας καὶ περὶ ἄλλων ἀκριβῶς, ἐλέγχει τούτους ψεύστας.
Cf. Tzetz. Exeges. in 111311. p. 27,11 Herm. φυσικῶν φημὶ καὶ οἷστρονομικῶν, μαγικῶν τε καὶ των τοιούτων, ἐπεὶ καὶ

ὀλίγοις τά τοιαῦτα ἐςτιτερπῆ, ἄλλως τε δὲ καὶ Ὀ. καὶ ἕτεροι
περὶ τοιούτων συγγεγραςρήκεσαν 01 Schol. Lycophr. p. 3, 29

Scheer γράφει δὲ ὁ’Û. χωρὶς τῶν οἷστρολογικίόν καὶ ἐπωιδικοὸν
καὶ μαγικῶν καὶ τῶν ἑτέρων καὶ ὕμνους εἰς Δία καὶ τούς

λοιποὺς οὕτως· Ζεῦς--τέτυκται (supra. fr. 21a VS. 1. 2).
Collegimus igitur hic omnia fragment-a. quae ad astrologiam faciunt. Theon (test. 111: 236) commentarium de Orphei Astro— logicis composuisse 111011111· (Heeg Festschr. Μ 1380110πο 1912, 164).

Num corpori astrologico titulus Περὶ καταρχεόν inscriptus fuerit,
111 Heegius Diss. 68 suspicatur, in dubio relinquimus. Spectat

311 111 1013311 0113111 Argonauticorum Vs. 37 (test. nr. 224) σημείων τεράτων τε λύσεις ἄστρων τε πορείας. De necessitudine, quae inter 11300 0311111113 01 Maximi carmen Περὶ καταρχῶν 111 11110
0011. Laurent. 28, 27 servato 01 3 Ludwichio 3. 1877 denuo edito intercedit, cf. 111113. Η30 00100113 partes 1111330 videntur

I. Δωδεκαετηρίδες frr. 249-270,

-

ΙΙ. Ἐφημερὶδες frr. 271—279.

268

ΑΣTPOAOIἸΚ A

ΔῼΔΕΚΑ E ΤΗΡΙΔΕΣ

ΙΙΙ. Γεωργία

V. Περὶ σεισμῶν

frr. 280—283. IV. (Περὶ δραπετῶν)
fr. 284.

fr. 285. VI. Περὶ ἐπεέιβασεωϊ
frr. 286—287.

VII. Περὶ κειταρχιότ fr. 288. De AZTPONOJVIA V. p. 296. ΆΙεγάλα’Ἐργα (Lob. I 413 et Ἔργα καὶ Ἡιιέραι (fr. 11—-—29 Ah.) non extiterunt, ut Heeg in Diss. evicit. Anteire iubemus cum Heegio Diss. 61 Firmic. Matern. Mathes. IV prooem. 5 p. 196, 21 Kroll-Skutsch (Αἱ). p.141): omm'a
6mm, quae Aesculapz'o lllercum'us 7‘ez’nknus (et Hanubius Teuffel; emhnus V) m'a: tradidemnt, quae Petosz‘ris explicavz't et Nechepso et qzme Abram, Orfeus et Critode-m-us edz'demmt [et del. ed. princ.

Venet] ceterz'que cannes hm’us artis scz'z' (Sittl; antisoz' vel antiscia
codd.), perlecta pariter atque collecta et contrarz'z's sententz'arum diversitatz'bus comparata illis perscm'psz'mus libm's etc. Lob. I 363; Tannery Revue philol. XXI 1897, 190; Heeg

Diss. 10. 61; Geffcken Herm. LV 1920, 282.

I. Διοδεκαετηρίδες Suid. S. Ὀ. Κροτωνιάτης (test. ΠΥ. 177) Ὀ. Κροτωνιάτης ἐποποιός, ὃν Πεισιστράτιοι τῶι τυράννωι Ἀσκληπιάδης (se. Myrleanus, V. etiam Heegium 26) φησὶν ἐν τιῦι ἑατωι βιβλίωι
τῶν γραμματικῶν· Διοδεκαετηρίδας (Diels Π3 164, 7 Tzetzam secutus cf. Lob. I 424 s. et Bollium ap. Heegium 70; δεκαετηρίδιε, δεκαετηρίαυ codd. praeter δεκαετηρίας Brux.; Δωδεκαετηρίαν Lamb. cf. Gisekium 102; Heegium 18; F. Bollium Aus der O/ïcn-

bammg Johanm's Στοιχεῖα Ι 79 8.), Ἀργοναυτικά καὶ ἄλλα τινα. Tzetz. Chiliad. XII 144 p.445 Kiessl. (v. supra p. 267) κᾶν συγχωρήσωμεν αὐτοὺς (se. Atlantem et Herculem Metone astrologo antiquiores) μη γράψαι περὶ τούτων, Ὀ. ὃ μέγας, σύγχροιὉς ὑπάρχων <Ηρακλέϊ, γράψας Ἐφημερίδας τε (frr. 271—279) καὶ Δωδεκα<ε>τηρίδας καὶ περὶ ἄλλων ἀκριβῶς, ἐλέγχει τούτους
ψεύστας. Cf. Tzetz. ad Hesiod. Op. et Dies 568 (Gaisford Carminis de agriculturae

II 335,17)’0 δὲ μαθηματικῶς πάντα παρακελεύεται δρᾶν·
οἷον sequuntur frr. 282. 263. 266.

249—250

ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΑ

ΔῼΔ ΕΚΑ ΕΤΗΡΙΔ ΕΣ

269

(Γεωργία) partem Dodecaeterides fuisse iure negth Heeg 19 cf. fr. 282. ‘Num fr. 281 ad Georgiam pertinuerit, ambiguum cf.

Heegium 47. Forsitan spectat ad Dodecaeterides Orphicas Censorin. De die natali 18,6 p. 53, 5 Jahn (v. fr. 250) 0b lioc
in Graecia multae religiones (regiones D) hoc intercallo temporis samma caerimonia colantar, Delphis quoqae ladi qui vocantnr Pythia post annam octavum olim conficiebantur. proxima est hanc magnitadinem quae cocatar dodecaeteris ex annis certenti— bas duodecim. haie anno Ohaldaico nomen est, gaem genethliaci non ιιιῖ sclis lanaeqne cursus sed ιιιῖ observationes alias habent accomoclatam, qaod in eo dicnnt tempestates, frugumqne procentas ac sterilitates, item morbos salubritatesqne circumire.

249. (21) Tzetz. Chiliad. ΧΠ 399 VS. 152 p. 44 K. τιόν Διοδεκα<ε>τηρίὸοον δὲ ἡ καταρχὴ τοιάδε· δεῦρό νυν οὔατά μοι καθαρὰς άκοάς τε πετάσσας κέκλυθι τάξιν ἅπασαν, ὅσην τεκμήρατο Δαὶμων ἔκ τε μιῆς νυκτὸς ἧδ’ ἐξ ἑνὸς ἤματος αὕτως.
Herm. XXXVII 4; Lob. I 416; Giseke 102; Heeg 20. 26 fr. 1.

Δαίμων Εὕχ. πρὸς Mono. 31; Hymn. LXXIII Δαίμονος (cf. XXVII Μητρὸς θεῶν 4ss.; supra fr. 83, infra fr. 255 ὡρίσθη ἀπ’ ἀρχῆς πάμφορον (sive ὑπὸ Δαίμονος sive ὑπὸ παντοκράτορος δημιουργοῦ Heeg 20 n. 2). Cf. Parmenid. fr. 1 vs. 3 (Diels I3 148) et fr. 12 (Diels I3 161) αἱ γάρ στεινότεραι πλῆντο πυρὸς άκρήτοιο, αἱ δ’ ἐπὶ ταῖς νυκτός, μετὰ δὲ φλογὸς ἵεται αἶσα· ἐν δὲ μέσωι τούτων δαίμων ἤ πάντα κυβερνᾶι 011m Pfeifferi commentatione fr. 83 indicata. 250. (249. 250) Censorin. De die natali 18, 11 p. 55, 6 Jahn
est praeterea annns, gaem Aristoteles maximum potins quam magnum appellat, qaem solis et lanae cagaramqne quinqae stellamim orbes conficinnt, cum aal idem signant, ιιὒί qaonclam simal faerant, ana refemlntar: caius anni hiemps summa est cataclysmes, quam nosta'i diluvionem cocant, aestas antem ecpyrosis, qnod est mnndi incendiam. nam lais alternis temporibns mandats tum exignescei‘e tnm exaquescere cidetur. Hanc Aristarclins patavit esse annomim vertentium ΙΙCCOCLXXXIIII, Aretes

Dymhachinus VDLII, Hemclitns (Diels I3 74 n. 13) et Linns XDCCC, Dion XDCCCLXXXIIII, | 56 J31m O. OXX, Cassandmis
tricies seæies centum milimn: alii νενο infinitmn esse nec amqaam in se recerti eæistimamlnt. Plutarch. De def. oracul. 12 p. 415f.

270

ΑΣΤΡοΛ OPIKA

ΛΩΛΕΚΑ ΕΤΗΡΙᾼΕΣ

250—254

(test. nr. 251) καὶ ὃ Κλεόμβροτος (Gerth ΒΕ2 ΧΙ 679 n. 4) “οἷκούω ταῦτ” ἔφη (πολλῶν καὶ ὁρῶ τὴν Στωικὴν ἐκπύρωσιν ὥσπερ τὰ εΗρακλείτου καὶ Ὀρφέως ἐπινεμομένην ἔπη οὕτω καὶ
τά Ἡσιόδου καὶ συνεξάπτουσανῖ1
1 συνεξάπτουσαν Wyttenb.; συνεξαπατουσαν codd.; συνεξαπατῶσαν Ab.

Lob. Π 792; B011 ap. Heegium 70; Geffcken Herm. XLIX 1914, 336 5.; J. Kroll ibidem L 1915,143.

251. Dodecaeteris Orphica (V, V. Heegium Diss. 17) Περὶ τῆς φύσεως τῶν ιβ’ ζωιόὶων καὶ πρὸς τὰ ἐνιαύσιοι καταστήματα
τῶν φυσικῶν ἰδιωμάτων vestigiis dactylicis ornata, e codd.

Vatican. gr. 1290 fol. 69V, Monac. gr. 287 fol. 92V, Mutin. gr. 85
fol. 23‘" edita a Bollio Catalog. cod. astrologorum graecor. V 1, 241.

(Διὸς Κριὸν περιπολεύοντος)1 τὸ [δὲ] ἔτος [ὅπερ αὐτὸς κυριεύσει]2 ὑπάρχει πολεμικὸν ἄπ’ οἷρχῆς, πάμφορον πάνυ, παντοίας τροφοὶς ἒπιφέρον· πτώσεις δὲ ἄνθ’ρίόπων·3 καὶ τετριὲποδα θοὶλψουσι πάντα.4
1 add. Heeg‘. 2 uncis inclus. idem. Eadem vel similia addidit aut

uncis inclusit Heeg etiam in sequentibus frag'mentis. 3 πάνυ πάμφορον..., παντοίας δὲ τροφᾶς ἐπάγει... πτώσεις δ’ ἀνθρώπων temptat idem. 4 (οἶνος
χρηστός> add. post πάντα idem afferens Geopon. I 12 p. 22, 16 Beckh (Oder

Rhez'n. llIus. LXV 1890, 70 et Diels II8 128 n. 8) ὁ δὲ Δημόκριτος λέγει τὸν οἶνον χρηστὸν καὶ παράμονον εἶναι, εὔθετον δὲ εἶναι τό ἔτος πρὸς μόνην ἀμπέλων φυτείαν. B011 Sphaem 330 5.; Heeg 17. 21. 24. 26 fr. 2.

252. Dodecaeteris V (cf. fr. 251) (Διὸς Ταῦρον περιπολεύοντος) τὸ [όὲ]θέτος [ὅπερ αὐτὸς κυριεύσει] κατόμβρι,ιιόν1 ἐστιν ἄπ’ ἀρχῆς καὶ τὰ ὄψιμα τότε μᾶλλον οἴσουσι καρπόν.
1 καθόμβριμον codd. Heeg 27 'fr. 3.

253. Dodecaeteris V (cf. fr. 251) (Διὸς Διδύμους περι-

πολεύοντος) τὸ [δὲ] ἔτος [οὗπερ αὕτό 1 ἕξει τὴν κυριότητα]
μόνος σῖτος γένηται· αὐχμηρὸς δὲ καιρὸς καὶ τά σπέρματα κατακαύσει· ἄμπελος καὶ συκῆ ἀνθέξεται καρπιῦν.2 1 οὗπερ αὐτό i. e. τό δωδεκατημόριον B011; ὅπερ αὐτὸς codd. πῶν Boll; καρπόν codd. Heeg 27 fr. 4. 2 καρ·

254. Dodecaeteris V (cf. fr. 251) (Διὸς Καρκίνου περιπολεύοντος) τὸ [δὲ] ἔτος [αὐτοῦ] τετράποδα οὔποτε θ·οἱλψουσι’ πενταμηνιαϊος ὑ χειμών κρατήσει τὸ μῆκος· πτοόσεις δὲ· καὶ

254—258

ΑΣΤΡοΛοΓΙΚΑ

ΛΩΑΕΚΑΕΤΗΡΙΔΕΣ

271

λοιμός, τετραπόδων πλῆθος ὄλλυται· καὶ τὸ τῶν Διδύμων 1

ἔτος Καρκίνος2 καταπίνει.
1 (ὄληται τοῦ Διδύμου Mon. 2 Καρκίνος καταπίνει B011 citans Geopon. I 12,16 p. 23,24 Beckh de anno Geminorum ἄμεινον δὲ καρπούς ἀποθέσθαι
διὰ τὴν ἐν τῶι έρχομένωι ἔτει ἐσομένην ἀφορίαν (cf. Ârchz’v Religionsw. XII 1909, 150); καρκίνον καταπίει codd.

Heeg 27 fr. 5.

255. Dodecaeteris V (cf. fr. 251) (Διὸς Λέοντα περιπολεύοντος) τὸ [δὲ] ἔτος [αὐτοῦ, ὅπερ κυριεύσει] ὡρίσθη ἄπ’ ἀρχῆς πάμφορον (cf. ἃᾶ fr. 249)‘πλουτήσει έν οἴνωι καὶ έλαίωι παντί, ἄλλα τῶν θηρίων τότε ἐπάνοδος ἔσται· βορὰ τετραπόδων· βροτοῖς δὲ μῆνες ἐρίδων·1 ἐλαίας ὁ καρπὸς ὀλεῖται· συκῆ καρποφορεῖ· καὶ ἄμπελος εκβλύσει τὲν οἶνον.
1 ἐρίδων Βο11; ἐρήδουν codd.; μῆνες δὲ βροτοῖς ἐρίδων <πλέοι> temptat Heeg.

Heeg 27 fr. 6.

256. Dodecaeteris V (cf. fr. 251) (Διὸς Παρθένον περιπολεύοντος) τὸ [δὲ αὐτῆς] ἔτος λοιμοῦ ὑπάρχει ποιητικόν, (βοῶν δὲ μάλιστα ·>1 ἀνθρώπων στενιόσεις· τετραπόδων βρώματα λήψει· καὶ κεραυνοβόλοιῖ νεφέλαι τα σπέρματα κατακαύσουσι·3 πτώσεις δὲ ἀνθρώπων ἐπικοίνως τρεῖς

ἐπὶ δύο.
1 <βοῶν δὲ μάλιστα) suppl. Heeg. 2 κεραυνοβόλαι codd. 3 κατακαύσει codd.; ἠδὲ κεραυνοβόλοι νεφέλαι (κατά καρπὸν) ἔκαυσαν. πτώσεις δ’ ἀνθρώπων ἐπικοίνως (ἐπικενεῖς codd.) τρεῖς ἐπὶ δοιάς temptat Heeg. Heeg 28 fr. 7. 257. (14. 189) Tzetz. Exeges. in Iliad. 26, 1 Herm. καὶ

μαθητὴν δὲ αὐτόν (se. τὸν (Όμηρον) φημι μᾶλλον Ὀρφέως εἶναι ἢ Προναπίδου· εὑρίσκω γὰρ αὐτὸν ἑὲ μέν τινα τῶν Ὀρφέως ἐπῶν καθ’ ὁλοκληρίαν πρὸς τήν αὐτοῦ μετοχετεύσαντα ποίησιν, ἕτερα δὲ πάλιν καθ’ ἡμίσειαν παρασπάσαντα, ἔστι δ’ ἂ καὶ μεταφράσαντα ἢ καὶ ιῖλληνάλλως μεταστρέψαντα ποίησιν ως
τὸ sequitur fr. 268 καὶ τό· ἕκτον ἔτος· τὸ μὲν οὔτις έπέφρασεν1 οὐδ’ ἐνόησεν 1 ἐπεφράσατ’ Mullach. Herm. p. 511 n. 33; Lob. I 554; Heeg 23. 28 fr. 7.

258. Dodecaeteris V (cf. fr. 251) (Διὸς Ζυγόν περιπολεύοντος [τὸ δὲ ἔτος, ὅπερ αὐτὸς κυριεύσει] βοοῖν τότε οἷνᾶ-

272

ΑΣΤΡΟΛΟΙἾΚΑ

ΔῼΔΕΚΑ ΕΤΗΡΙΔ ΕΣ

258—262

στασις ἔσται· τετράποδα θάλψουσι· βροτοῖς ἐπὶ γῆς κομήεντα πάμφορα.
’3

Heeg 28 fr. 8.

.

'

259. Dodecaetel‘is V (cf. fr. 251) (Διὸς Σκορπίον περιπολεύοντος) [τὸ’δὲ ἔτος, ὅπερ αὐτὸς κυριεύσει] σῖτος καὶ ἔλαιον γίνεται· τὰ δ’ ἄλλα πάντα οὔποτε θάλψουσι· δρύες καρποφορήσουσι· τοῖς α’κιίρποις <......>ι βρώματα
δοῦναι
1 Lacunam indicavit Heeg.

Heeg 25. 28 fr. 9.

260. Dodecaetel‘is V (Cf. fr. 251) (Διὸς Τοξότην περιπολεύοντος) [τὸ δὲ ἔτος, ὅπερ αὐτὸς κυριεύσει] πολεμικόν ἐστιν ἄπ’ αρχῆς· καὶ ἐν ἡμέραις θερισμοῦ τοὶ ἅρματα πάντα πεσεῖται· καὶ τῆς εὐθηνίας τὸν καρπὸν λοιμὸς ὑποτάσσει.
Heeg 28 fr. 10. Cf. Palchi Περὶ τῶν ιβ’ ςωιδίων καὶ τῶν δ’ καιρῶν ap. Bollium Catalog. V 1, 177, 24 τὸ δὲ ἔτος τοῦτο (se. Τοξότου)

οὔτε πρὸς φυτείαν οὔτε πρὸς θεραπείαν (ἐπιτήδειον inser. B011)f ε’κλείψουσι δὲ ἐν αύτῶι καὶ πηγαί. Vide Bollii adnotationem. 261. (22) Tzetz. Exeges. in Iliad. 127, 4 Herm. ὁ παλαιὸς γόρ Ὀ., εἶφ’ οὗπερ ὁ ἐμὸς χρυσοῦς Ὅμηρος ὥς ιῖνθεμουργὸς μέλισσα πολλὰ (Abel; Ὅμηρος πολλὰ οἷνθεμουργὸν μέλισσα-ν Herm.) ἄνθη ἐπῶν οἷπεδρέψατο, ἐν ταῖς ἑαυτοῦ Δωδεκαετηρίσιν ού νήδυμόν φησιν, ἄλλα ἥδυμον (0d. ν 79 ἥδυμος ὕπνος) λέγων οὑτωσί· ὦδε γὰρ ἄν μίμνοι καθαρός τε <καὶ>1 ἔμπεδος2 οἶνος ἥδυμος εὐώδης τε· καλὸν δ’ ἔτος ἐστὶ φυτείηι.3
1 add. Lob. 2 ἔμπεδος Koechly Opusc. phil. I 237; ἔμπλεος codd.
3 φυτείη codd.; φυτείης error Hermanni.

Herm. 512 n. 34; Lob. I 424; B011 Sphaem 330 n. 1; Heeg 21.

29 fr. 10. Cf. fr. 251 n. 4. 262. Dodecaeteris V (cf. fr. 251) (Διὸς Λίγοκέρωτα περιπολεύοντος) [τὸ δὲ ἔτος, ὅπερ κρατήσει] ἡ γῆ οἶνον οἴσει ὥς ὕδωρ· καὶ τα πρωτογενῆ τῆς γῆς τότε οἴσουσι καρπόν, ὄψιμον δὲ καρπόν· γαῖαν μήποτε μείξηις·1 κερα-υνοβόλος2 δὲ ὀμίχλη τα πάντα μαρανεῖ· καὶ τὸ κρύος τῆς πάχνης ὀλέσει
καρπούς 1 μίξηις Heeg; μίξεις codd. Heeg 29 fr. 11. 2 κεραυνοβόλος B011; κεραυνοβόλως codd.

263—268

ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΑ

ΔῼΔΕΚΑ ΕΤΗΡΙΔ ΕΣ

273

263. (12) Tzetz. ad Hesiod. Op. et Dies 568 (Gaisford ΙΙ 335, 17). Cf. supra p.268. Ὀ. δὲ μαθηματικῶς πάντα παρακελεύεται δρᾶν· οἷον... V. ad fr. 282, ubi sequitur Διὸς (Ῡὸροχόον περιπολεῦοντος μὴ πλεύσηις· χαλεπή γὰρ τότε λίαν ἐστὶν ἡ θάλασσα.
Lob. I 424; Heeg 29 fr. 12.

264. Dodecaeteris V (cf. fr. 251) τὸ [d’ αὐτοῦ] ἔτος (Ἥλιος καύσωνι ῥίψει·1 αὐχμηρὸς γάρ καιρὸς γένηται· καὶ τὰ σπέρματα πάντα μαρανεῖ· λοιμὸς γὰρ γένηται μέγας εἰς πάντα.
1 an <ἀστάχυας> καύσωνι ῥίψειὲ Heeg. Heeg 29 fr. 12.

265. Dodecaeteris V (cf. fr. 251) τὸ [δὲ] ἔτος [ὅπερ οἱ Ἰχθύες κυριεύσουσιν] εὖ μάλα τὰ πάντα ἀναπληροῦσιν.
Heeg 29 fr. 13.

266. (12) Tzetz. ad Hesiod. Op. et Dies 568 (Gaisford II 335, 21-) τοῦ αὐτοῦ Διὸς ἒν Ἰχθύσιν ὄντος καλὸν γάμους
ποιεῖν. Heeg 29 fr. 13. _ 267. (23) Schol. Lycophr. 523 p. 189,1053. Sch. κοίρανος

γὰρ ὁ δικτάτωρ1 λέγεται, τύραννος δὲ ὁ βίαιος μόναρχος, βασιλεὺς δὲ ὁ ἐννόμως καὶ δικαίως κρατῶν. δείκνυσι δὲ καὶ Ὀ. τὴν τούτων διαφορὰν οὑτωσὶ λέγων ἐν ταῖς Δωδεκαετηρὶσιν’ ἔστιῖ δ’ αὖ τις3 ανὴρ ἢ κοίρανος ἠὲ τύραννος
_ ἢ βασιλεύς, ὃς τῆμος ἐς οὐρανὸν ὶξεται αἰπύν. 1 διατάκτωρ priores. 2 ἔσται ΙΙ class. codd. Tzetz. 3 αὖτις Lob.;

οὖτος Koechly Opusc. philol. I 237.

Lob. I 425; Heeg 22. 30 fr.14; J. Kroll ταινία des Herm.
Trismeg. 322. Ad vs. 2 cf. Empedocl. Καθαρμοὶ fr. 146 (I3 278, 4 Diels) εἷς δὲ τέλος μάντεις τε καὶ ὑμνοπόλοι καὶ ἰητροὶ καὶ πρόμοι

ἀνθρώποισιν ἐπιχθονίοισι πέλονται,
τιμῆισι φέριστοι.

ἔνθεν οἷναβλαστοῦσι θεοὶ
_

268. (14) Tzetz. Exeges. in Iliad. 26, 2 Herm. εὑρίσκω γὰρ αὐτὸν... (V. Îr. 257) οὸς τό·’ σηκάζειν πυρούς1 τε καὶ ἀστάχυας κατ’ ἅλωάς ἀνδρῶν λικμώντων, ὅτε τε ξανθή <Δη>μήτηρ2 κρίνηι ἐπειγομένων ἀνέμων καρπόν τε καὶ ἄχνας.
1 πυρούς codd.; πυρσούς error Herm. in Orph. 2 <Δη>μήτηρ Lob. Herm. Orph. 511 n. 33; Lob. I 423; Heeg 30 fr. 15.

Orphie. c011. Kern.

13

274

ΑΩΛ EKA ETHPIA ΕΣ

ΕΦΗΜΕΡΙΔ ΕΣ

269—270

269. (15) Tzetz. Exeg'es. in Iliad. 26, 20 Herm. post fr. 193 (V. fr. 257, ubi Tzetzae verba Orphei sententias introducentia

inveniuntur) allatum καὶ τό· “σμήνεα δ’ ἐργάζοιο1 μελισσάων ιῖδινῑίων
1 ἐργάζοιο Lob.; ἐργάζευ cod.; εἰργάζοντο Mullach. Herm. 511 n. 33; Lob. I 423.

270. (16) Tzetz. ad Hesiod. Op. et Dies 502 (Gaisford ΙΙ 308, 23) τά δὲ· ἔπη ἐκ τίόν Ὀρφέως μετεβλήθη· φησὶ γάρ Ὀρφεύς· _
πολλαὶ δ’ οὐρανόθεν καὶ ἐπαρτέες ἐκ νεφελάων

τῆμος ἐπόρνυυται φφγγοῖς καὶ δένδρεσιν ἄλλοις
οὔρεσί τε σκοπέλοις τε καὶ ἀνθρώποιςι ἐριθῦμοις

πηγυλίδες καὶ ἔσονται ιῖμειδέες’ αἵδε γοίρῖ ὅντως 5 τρύξουσιν3 καὶ θῆρας ἐν οὔρεσιν· οὐδέ τις ἀνδρῶν προβλώσκειν μεγάρων δύναται κατοὲ γυῖα δαμασθεὶς ψύχεϊ λευγαλέωι· πάχνηι δ’ ὕπο γαῖα μέμυκε.
1 ἀνθρώποις Heinsius; ἀνθρώπων codd. 2 αἱ δὲ γάρ θοιῖιῖ. 3 τρύξουσιν vel τρύζουσιν codd.; τρύουσιν Heinsius. Herm. XXXI; Lob. I 423; Heeg 22. 30 fr. 16. Orphicus imitari Videtur Hesiodi Op. et Dies 504

μῆνα δὲ Ληναιῶνα, κάκ’ ἤματα, βουδόρα πάντα, 505 τοῦτον ἀλεύασθαι, καὶ πηγάδας, αἵ τ’ ἐπὶ γαῖαν
πνεύσαντος Βορέαο δυσηλεγέες τελέθουσιν,

ὅς τε διὰ Θρήικης ἱπποτρόφου εὗρέῖ πόντιοι
ἐμπνεύσας ὤρινε· μέμυκε δὲ γαΐα καὶ ὕλη

κτλ.

ΙΙ. Ἐφημερίδες
Huius carminis astrologici titulus sol'um traditus est ter

a Tzetza Chiliad. XII 399 vs. 146 (cf. supra p. 268), in Prolegomenis ad Hesiodi Op. et Dies 18 (ΙΙ 21 Gaisf.) fr. 271, ad
Aristophan. Nub. 1178 (fr. 279). Al‘gumentum leviter indicat

Procl. ad Hesîod. Op. et Dies 763 (Gaisf. ΙΙ 414, 29): αἱ περὶ τῆς τῶν ἡμερῶν ἐκλογῆς καὶ ἄπεκλογῆς παραινέσεις έχουσι μὲν τὰς ἄρχας ἐκ τῶν παρατηρήσεων, ἄλλαι δὲ παρ’
ἄλλοις ἐκράτησαν, ἐπεὶ καὶ παρ’ Ὀρφεῖ τινες αὐτῶν διακρίσεις καὶ ἐν τοῖς Ἀθηναίων πατρίοις (sc. Philochori et Amphoteri

ΑΣΤΡΟΔΟΓΙΚΑ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

275

cf. ad VS. 808 Gaisf. ΙΙ 441, 17) διωρίσθησαν, καὶ αἱ μὲν ἅγαθαί τινες, αἱ δὲ φαῦλαι, μέσαι δέ τινες εἶναι. καὶ οὔχ ὅλας ἡμέρας μόνον ὖπέλαβόν τινες εὐκαιρίαν ἔχειν πρὸς καταρχιίς τινων πράξεων, ἄλλα καὶ μόρια τῆς ἡμέρας, ὁτὲ μὲν τα ἑωθινά ἐπαινοῦντες, ὁτὲ δὲ τιὲ Ι 415 Gai“περὶ δείλην ὀψίαν, ὅπου δὲ καὶ τοῖς μὲν θεοῖς οἰκεῖα τὰ πρὸς μεσημβρίαν εἰρήκασιν, ἥρωσι δὲ τὰ μετᾶ μεσημβρίαν (Lob. I 411; fr. 24 Ab.). Similiter Procl. ad VS. 822 αἵδε μὲν ἡμέραι εἰσὶν ἐπιχθονίοις μέγ’ ὄνειαρ, αἱ δ’ ἄλλαι μετάδουποι, ἅκήριοι, οὔ τι φέρουσαι. ἄλλος δ’ οἷλλοίην αἰνεῖ, παῦροι δὲ ἴσασιν. ἄλλοτε μητρυιὴ πέλει ἡμέρη, ἄλλοτε μήτηρ (Gaisf. ΙΙ 445,18) καὶ γάρ Ὀ. εἷπε περὶ τῶν ἡμερῶν τούτων, ἄλλας ἐπαινῶν καὶ ἄλλας ἕκβάλλων; καὶ Ἀθηναῖοι κατα τήν παρατήρησιν ἴδια περὶ αὐτῶν ἐδόξασαν. Cf. Moschopul.
ad vs. 822 (Gaisf. ΙΙ 446, 20; Lob. I 413). διδασκαλίαν νῦν Tzetzes ad eun-

dem versum (Gaisf. ΙΙ 445, 27) συμπερανας τήν τῶν ἡμερῶν
έπιλογικιῦι κεφαλαίωι ἕπαναληπτικιός λέγει

(se. ἹῙσίοδος)· αἵδε μὲν ἡμέραι ἅνύσιμοι, αἱ δὲ λοιπαὶ ἄποφράδες· ἄλλος ô" ἄλλην αἰνεῖ. τοῦτο δέ φησιν, ὅτι Ὀ. ἄλλας παραδίδωσιν, ἑτέρας δὲ ὁ Μελάμπους. ὀλίγοι δὲ γινώσκουσι τὸ ἀληθές· ἡ γὰρ ἡμέρα ὁτὲ μὲν συνεργεῖ καί ἐστι μήτηρ, ὁτὲ δὲ ἐναντιοῦται καὶ δοκεῖ μητρυιά (Lob. I 429; fr. 24 Ab.). Melampodis Μέθοδος περὶ τῶν τῆς Σελήνης προγνώσεων invenitur in Catalogo cod. astrolog. IV 110; cf. Heegium 33 n. 5. Proclus Plutarchum sequi videtur: Reitzenstein Nachr. Goett. Ges.

W688. 1906, 40. Cf. Vatic. gl‘.’ 1056 Ἐκλογαὶ τῶν ἡμερῶν ιῖπό τῶν τῆς Σελήνης μονῶν et Αἱ ἀπὸ τῶν ζωιὸίων ἐκλογαί et Αἱ έκλογαὶ τῶν ἡμερῶν ἐκ τοῦ εἶναι τήν Σελήνην εἰς ἕκαστον τῶν δώδεκα ζωιδίων, ἥτις ἐκλογή ἐστι παὶ πλατυτέρα (Catalog. cod.
astrolog. graecor. V 3 p. 90 ss.; Heeg Diss. 33. 71). Aetatem Alexandrinam sapere hanc poesin Orphicam censuit idem 39. 45.

Cf. etiam Iuven'al. ΙΙ Sat. VI 569 hae tamen ignorant quid sidns
triste minet/w Saturni, quo laeta Venus se profemt astro, qu'is mensz‘s damnés, qnae dentur tempom lucro: illius oceursus etz‘am νὶέανε memento, in catins manibus cen pz‘ngm'a sucz'na tritas cernz‘s Ephemem‘das, quae nullum consnlz't et z‘am consulitur, quae castm νὶνο patriamgue patente non ibit pariter numerz's revoeata Thrasyllz'. ad primum lapidem νεοίανὶ 0mn placet, hora sumz'tur ex libro; si prurit frietus ocellz' angulus, inspeeta genesz‘collym‘a posait et Ammian. Marcellin. XXVIII 4, 24

(ΙΙ 472, 6 Clark) multz'... nec lavam‘arbitrantw se cautius
18*

276

ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΑ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ

271-273

passe, antequam Ephemeride scrmmlose siscz'tavta didicerint, ubz’ sit verbz' gratia signum Μενοιινίί, νεῖ quotam ccmcm' sideris parfem polum discurrens obtineat luna.

27]. (25) Ioann. Tzetz. Prol. ad Hesiod. 18 (Gaisf. Π 21, 6) καὶ τῶν μὲν Ἔργων Ὀρφέως οὕτως (V. fr. 280) ἐστὶν ἦ ιῖρχή. αἱ δὲ ([Ιμέραι, ἤτοι αἱ Ἐφημερίδες αὕτοῦ ἄρχονται οὕτως· πάντ’ ἐδάης,,Μουσαϊε θεοφραδές. εἰ δέ σ’ ιῖνοόγει θυμὸς ἐπωνυμίας Μήνης κατὰ μοῖραν οἰκοῦσαι,1 ῥεῖά τοι ἐξερέω. σύ δ’ ἐνὶ φρεσὶ βάλλεο σῆισιν, οἳῆΙν τάξιν ἔχοντα κυρεῖ. μάλα γὰρ χρέος ἐστὶν 5 ἴδμεναι, (ὃς αὕτη παρέχει κλέος ἄντυγι μηνός.
Tres priores versus habet Tzetzes etiam Chiliad. XII 399 vs. 149 p. 445 Κ. 1 οἰκοῦσαι Prol. Hesiod.; οἷεζσαι Chiliad.

Lob. Ι 414; Heeg 36.

Ad Musaei allocutionem cf. test. m‘. 168.
272. Cod. Monacensis gr. 287 fol. 19v (B011 Catalogus

cod. astrolog. VII 101). Cf. VII 12 Il. 7. Περὶ τῶν τῆς Σελήνης ἡμερῶν. (Πσιόδοο (fol. 20) εὔχρησται τῆς Σελήνης ἡμέραι αὗται· δ’ ζ’ η’ θ’ ια’ ιβ’ [ις’] ιζ’ [ιη’] ιθ’ κ’ κζ’ λ’. Ὀρφέως· πεφωτισμέναι καὶ εὕχρησται τῆς Σελήνης αὗται· [α’] β’ γ’ ζ’ θ’ ια’
ιγ’ ιδ’ ις’ [ιζ’] ιθ·’ κ’ κγ’ κς’ κη’. ἐν ταύταις, (ὅς φησιν Ὀρφεύς

καὶ (Ησίοδος, ἅπασα ἀρχή εὐθετεῖ · καὶ χρή ἀφορᾶν καὶ πρὸς τοὶ σχήματα τῆς Σελήνης καὶ τοὺς τύπους αὐτῆς καὶ τοῖς συναφείας
καὶ τας οἷπορροίαςι καὶ τούς καλοποιούς τῶν οἷστέρων καὶ τοὺς

συλληπτικούς.
Unci Heegii sunt. 1 ἀπορροίας B011; ἀπορίας cod.

Heeg 44. 71.

’

.

Cf. Hesiodi Op. et Dies 765 ss. Ad πεφωτισμέναι cf. quae Heeg Diss. 71 edidit e cod. Vatic. gr. 952 fol. 168v Αιήγησις Πυθαγόρου περὶ πεφωτισμένων ἡμερῶν τῆς Σελήνης καὶ οἷφωτίστων. ·

273. (29) Pr‘ocl. ad Hesiod. Op. et Dies 767 (Gaisf. Π 419,16),
quem exscripsit Eustathius V. Lob. I 412, ἡ μὲν οὖν πρώτη, η’ καὶ ἕνη ῥηθεΐσα οὖς ἀρχὴ θεῖόν ἐστι· καὶ γὰρ,πᾶσαν ἀρχήν φησι Πλάτων (Phaedl‘. 245d) εἶναι θείαν, καὶ γενέθλιος afin/1 καλεῖται τοῦ μηνός· καὶ ὁ μὴν ἐν αὐτῆι παρ’ Ὀρφεῖ,προσαγορεύεται μονόκερως μόσχος· ἁπλοῖς μὲν γὰρ ὁ μην ὠς γενέσεως ἐργάτης λέγεται βοῦς, οἷς δὲ,πρώτην ἔχων τότε τῆς οἰκείας οὕσίας τήν ἴκφυσινῖ μόσχος, καὶ διὰ τὸ μοναδικόν

273 —- 274

ΑΣ TPOA 01’1KA

Ε(PH MΕΡΙΔΕΣ

277

μονόκερως. Idem testatur Ioann. Protospathar. ad eundem versum

(Gaisf. ΙΙ 451, 27) ὁ δὲ μὴν παρ’ Ὀρφεῖ μόσχος μονόκερως ὀνομάζεται καὶ μόσχος μὲν (ὃς πρώτην ἔχων τῆι νέαι τῆν ἔκφυσιν, μονόκερως δὲ διὰ τὸ μοναδικόν αὐτοῦ.
1 αὐτοῦ Gaisford; αὕτη Ab., Heeg. 2 Cf. Protospatharium. ἔκφυσιν etiam cod. Rhedig., Herm. Schultz Abhdlg. Goett. Gcs. Wz'ss. XII 1910

nr. 4 p. 6; ἔκφασιν vulgo. Lob. I 412; Heeg 37, qui iure papyrum Mimaut affert (cf. Reitzenstein Poimandres 147. 257).

Hymn. IX Σελήνης VS. 2 ταυρόκερως Μήνη, VS. 9 κερασφόρε, Maxim. Περὶ καταρχιῦν 50 κεραῆς ταυροόπιδος ἄργέτιν αἴγλην, 537 κερασφόρος ἅργέτα Μήνη. Forsitan huc pertinent etiam, quae de Lunae nominibus ex Epigenis Περὶ τῆς Ὀρφέως ποιήσεως libro Clemens Alex. Strom. V 8, 49, 3 (fr. 33) exposuit; cf. Heegium 38. Ad μοναδικόν Vide Dieterichii Abraæas 47.

274. (26) Tzetz. ad Hesiod. Op. et Dies 763 (Gaisf. ΙΙ 416, 13)
κατάρχεται γοῦν (se. cIlm’oôog) καί φησιν ὁποία τούτων ποίωι

τῶν ἔργων καθέστηκε χρήσιμος, κᾶν δεινῶς (δειλῶςῗ) καὶ συγκεχυμένως καὶ κακοζήλως, ἔτι δὲ καὶ ψευδῶς καὶ οὐχ, ὥσπερ ὁ μέγας Ὀ. διδασκαλικῶς τε καὶ τεταγμένως καὶ κατ’ εὐκρί-

νειαν καὶ τὸ πλέον τεχνικωτέρως καὶ ἀληθοῦς. ἐκεῖνος μὲν γοῖρ οὕτω φησί· πρῶτονι μὲν προότωι ἐνὶ ἤματι φαίνεται Ἄρης, Μήνη τ’ εἰς’Ἀρηνῖ ἐπιτέλλεται· ἴσχεο δ’ ἔργων.

αὐτὰρ ἐπὴν τρίτον ἦμαρ ἀπόπροθεν ἠελίοιο,. πᾶσιν ἐπιχθονίοισι φυτοσπόρου αἰτίη ἀλκῆς. τετράδι δ’ αὐξομένη πολυφεγγέα λαμπάδα τείνει. καὶ καθεξῆς πέντε ἓξ ἑπτά μέχρι τῆς τριακοστῆς· οὗτος δὲ (se. εΗσίοδος) τριακοστὴν λέγει ἔννην. _
1 πρῶτα EFH. 2 Μήνη τ’ εἰς’Ἀρην Heeg; Μήνη δ’ εἰς τ’ Ἄρην Ε; ὥστ’ ἄρρην FH; φαίνετ’ ἄραίη (ἄωρος Heeg 41) μήνη, ὅτ’ εἷς’Ἄρην Lob.

Herm. XLI;

Lob. I 419. 428 (J. Scaligeri tentamina);

Heeg 40. De Martis die natali vs. 1 indicato Heeg 43. Ad vs. 6 cf. Cleostrati Tenedii poetae astrologici fr. 1 ap. Dielesium H3 197

ἄλλ’ ὁπόταν τρίτον ἦμαρ ἐπ’ ὀγδώκοντα μένηισι, Breithaupt De

278

ΑΣΤΡΟΔΟΓΙΚΑ

ΕΦΠΜΕΡΙΔΕΣ

275—277

Parmenisco Grammatico (Στοιχεῖα IV) 31. Ex Selenodromiis Catalog astrol. ΙΙΙ 32 et IV 142 affert quasdamz similitudiues Heeg 41. 275. Tzetz. Exeges. in Iliad. 26, 16 Herm. Praeeunt verba initio fr. 257 exscripta; tum post fr. 48 allatum sequitur

ἕκτηι ἐν ἤριγενεῖ ῥοδοδακτύλωι άργυροπέζηι1
1 ἕκτη ἐνήριγεν εἷροδοδακτύλω ἁργυροπέζη codd.; em. Lob. Herm. 511 n. 33; Lob. I 597.

‘276. (148) Ioa. Lyd. De mens. ΙΙ 12 p. 33, 8 W. cf. Fl'. Boertzler Philolog. LXXVII (N. F. XXXI) 1921, 370 οἵ γε μὴν Πυθαγόρειοι τῶι ἡγεμόνι τοῦ παντὸς τὴν ἑβδόμην άνατίθενται, τουτέστι τῶι ἑνί, καὶ μάρτυς1 Ὀ.2 λέγων οὕτως· ἑβδόμη, ἣν ἐφίλησεν ἄναξ ἑκάεργος Ἀπόλλων. Cf. Procl. in Tim. 34a (ΙΙ 95, 4 Diehl) διά τοῦτο καὶ ὁ περικόσμιος νοῦς μοναδικός τε καὶ ἑβδομαδικός ἐστιν, ὥς φησιν Ὀρφεύς.
1 μάρτυς om. codd. rec. Barber. et Planud. 2 ὀ ὀρφεύς S. Lob. I 428; Diels Festschr. Gomperz 12; Heeg 43; Roscher Βία hz'ppokmt. δ’οήνῆιέ νον. ἄεν Siebenzahl. Ber. Sacchs. Akad. 1919 n. 5 pÈÏZ10d. Catalog. fr. 116 RZ.3 (1913) Ἰλέα, τόν ῥ’ ἐφίλησε ἄναξ Διὸς υἱὸς Ἀπόλλων.

277. (27) Procl. ad Hesiod. Op. et Dies 804 (Graisf. ΙΙ 440, 8) εἰ δέ, ὥς φησιν Ὀρφεύς, τῆι Ἄτηι άνεῖται ἡ ἑπτακαιδεκάτη καὶ διὰ τοῦτο τῆι τε τομῆι τῆς ὕλης ἐστὶν οἰκεία καὶ τῆι τοῦ καρποῦ γυμνώσει τῶν περικαρπίων, ὁ (Heeg] καὶ Gaisf.) cHôc'oôbg (VS. 805) οὐκ άμούσιος τούτοις τοῖς ἔργοις άνῆκε τήν ἡμέραν.
Lob. Ι 413; Heeg 42. ' In Selenodromio Catalog. astr. ΙΙΙ 36, 12 ss. dies septimus

et decimus ita significatur: ἡμέρα ιζ’ (τῆς) σελήνης. (Ύπνος καὶ Θάνατος (ὕπνοι καὶ θάνατοι cod. Mediol.) ἐγεννήθησαν· Σόδομα καὶ Γόμορρα κατεστράφησαν. αὕτη ἡμέρα χαλεπὴ καὶ ἐπικίνδυνός ἐστιν· εἰς ὁδὸν μή ἐξέλθηις, εἰς πρᾶγμα μὴ ἐπιχειρήσηις (ἐπιχειρήσεις cod.). ταύτηι τῆι ἡμέραι φυλάττου άπὸ παντὸς πράγματος. ὁ φυγών καὶ τὸ ἀπολλύμενον κρατηθήσεται. τὰ γεννώμενα ἐπίνοσα καὶ δύστυχα καὶ ἐπικίνδυνοι καὶ ὀλιγοχρόνιοι ἔσονται. ὁ εἷρξάμενος νοσεῖν ταχέως τελευτήσει. ἐὰν δέ τις ὄνειρον ἴδηι, γίνεται τῆι αὕτῆι ἡμέραι καὶ ἄφθονον τηρηθή-

277—279

v

ΕΦΗΜΕΡΙΛΕΣ

ΓΕΩΡΓῙΑ

279

σεται, μέντοι γε χαλεπόν ἐστι καὶ εἰς ἄλλον ἀποβήσεται.

Ad

Procli verba cf. etiam Verg. Georg. I 284 septima post decz'mam

felix et ponere vitem et prensos domz'tare ὒονοε et ῖίοία telae addere. 278. (28) Tzetz. ad Hesiod. Op. et Dies 765 (Gaisf. ΙΙ 418, 8) καὶ τὴν τριακοστὴν δὲ ἡμέραν οὗτος ἀγαθήν λέγει, ἤν Ὀ. φαύλην πᾶσιν ἔργοις φησί, δοσοληψίαις δὲ μόναις ἐσθλήνλ
1 δυσοληψίαις μόνον ἐστιν αἷσθλή Trinc.; δυσοληψίας Heins.; δοσιληψίαις Lob.

Lob. Ι 419; Heeg 43.

Catalog. astrol. ΙΙΙ 39, 18 ss. ἡμέρα λ’ (τῆς σελήνης> Πλοῦτος καὶ Τύχη ἐγεννήθη.... αὕτη ἡμέρα ἀποπληροφορημένη ἐστὶν εἰς πάντα· ἀγοράσαι, πωλῆσαι, σπείρειν, φυτεύειν, κλαδεύειν, δούλους καὶ ζῶια καὶ βόας κτήσασθαι, παῖδας εἰς μαθησίαν παραδιδεῖν κτλ. et 1V 145, 485. τὸ ἥμισυ καὶ γ’, ἥτις λέγεται λ’ ἡμέρα, παρά τριῶν οὸριῦν κοινωνεῖ τῶι (Ηλίωι, ἥτις λέγεται σύνοδος· καὶ αὕτη καλὴ σπείρειν, θερίζειν, ὁδεύειν, πωλεῖν, ἀγοράζειν, γάμους ποιεῖν· ὁ γεννηθεὶς εὐτυχής, ἦ δὲ γυνὴ πονηροί, θυμώδης, ἄστοργος τῶι ἀνδρί.
279. Tzetz. in Aristophan. Nub. 1178 ed. ab H. Keilio

Rhez'n. Mus. VI 1848, 617; Nauck Lexicon Vindobonense (Petro-' poli 1867) 249, 9 ἔνην (ἔνη cod.), ὥς πάλιν πρώτην μονάδα, νέαν ὥς ἀρχηγὸν ἑτέρου κύκλου οὖσαν· οὕνεκεν ὀλλυμένη περ ἀέλπτως γίνεται αὖτις, (ὃς Ὀ. ἐνΈφημερίσι φησίν.

ΙΙΙ. Γεωργὶα

Carmen Orphicum, cui 'nomen Γεωργὶα inscriptum erat,
extitisse excepte Lascare Proleg. in Orph. in Marm. Taurin. I 98, qui Ιέωργικά habet (test. nr. 225; cf. A. Baumstark Philol. LIII (N. F. VII) 1894, 687; Heegium Diss. 50) unus Tzetzes pluribus locis testis est. Maximi momenti sunt, quae initio commentarii

ad Hesiodum 17 (Gaisf. Π 19, 19) profitetur Ἡσιόδου Ἔργα καὶ (Ημέραι τὸ βιβλίον ἐπιγέγραπται, ἤτοι διδασκαλία γεωργίας καὶ
ἡμεροῦν, καθ’ ἂς δεῖ τόδε καὶ τόδε ποιεῖν. οὕτω δε ἐπιγέγρα-

πται πρός ἀντιόιαστολὴν τῶν ἑτέρων Ι 2° Gaisf' αὐτοῦ πεντεκαίδεκα βίβλων Ἀσπίδος Θεογονίας Ἥρωογονίας, Γυναικῶν κατα-

280

ΑΣΤΡοΛοΓΙΚΑ

ΓΕῼΡΓΙΑ

’

279—281

λόγου καὶ λοιπῶν ἁπασῶν· ἔτι δὲ καὶπρὸς οἷντιὸιαστολήν τῶν τοῦ μεγάλου Ὀρφέως’Ἐργων καὶ εΠμεροόν, οὖν Ἔργων Ὀρφέως ἤτοι τοῦ Περὶ Γεωργίας οὕτως ἐστὶν ἡ ἀρχή· fr. 280; Lob. I 414, qui seclusit cum Gaisfordio Ἔργων Ὀρφέως ἤτοι
τοῦ περὶ Γεωργίας, Heeg 49. Totus Tzetzae locus depravatus

esse videtur. An τῶν ἑτέρων-οἷντιδιαστολὴν glossema? Orphea μαθηματικῶς res agrarias exposuisse (οἷον Σελήνης τρεχούσης περὶ Παρθένον πάντα φυτεύειν πλὴν μόνων ἀμπέλων) Tzetzes ad vs. 568 dicit (cf. supra p. 268); V. Heegium 46..
Hoc quoque carmeu Musaeo dedicatum fuisse (cf. supra fr. 271)

eVinci non potest, quod contra C. G. Lenzium (De fragmentis
Orphicis ad astronomiam et agrorum culturam spectantibus commentatio Diss. Goetting. 1789, 15) iure monuit Heeg 48.

280. (11) Tzetz. Prol. ad Hesiodum 17 cf. supra p. 279 ε. εἰ δὲ γεωπονίης1 σε φιλομβρότου ἵμερος αἱρεῖ καί τ’ ἐπὶ χρυσείῃς γενεῆς ἐντύνεαι ἔργα, γαῖαν ἐπὶ ζείδωρον ἄγων εὐκαμπὲς ἄροτρον,
ἢ γυροῖς ἔνι κλῆμα ὒῙεθ-υμναίου λελίησαι

’5 κατθέμεναι, καὶ λαρὸν ὀπώρης εἶδαρ ἑλέσθαι |21 Gaisf' ἱμείρεις2 σκαπανῆι τε λαχήμεναι3 ἄμβροτον αἶαν· αὐτίκα δή τοι4 πᾶσαν ἐτητυμίην καταλέξω, ὅππως ἄν πανδῖα Σεληναίη πεπίθοιτο,5 ὄμπνιά σοι Δήμητρος ἄερσινόοιο τε Βάκχον δῶρ’ οἷναπεμπέμεναι καὶ ἐπηετανὸν6 ὄλβον ὀπάζειν. καὶ τῶν μὲν Ἔργων Ὀρφέως οὕτως ἐστὶν ἡ ἀρχή.
1 γεωργίης Ε; γεωργίας Η. 2 ἱμείρεις Ab., Heeg; ἱμείρῃ Gaisf.; ἱμείρει EG. 3 λαχῆναι Tzetz. codd.; λαχαίνεμεν v. Maxim. infra. 4 τοι

καὶ Maxim. 5 Scaliger; σελήνῃ πεπύθοιτο prius. 6 ἐπητανόν Maxim; cf. Hom. Hymn. in Mercur. 113 οὖλα λαβὼν ἐπέθηκεν ἐπηετανά. Lob. I 414; Heeg 46.

Ad initium εἰ δὲ γεωπονίης cf. exordium carminis Περὶ
σεισμῶν (fr. 285) φράζεο δὴ καὶ τόνδε λόγον, τέκος. Heeg 49. 68. Plane isdem versibus utitur Maxim. 456—465, quos ex Orphei carmine mutuatus esse Videtur (cf. frr. 281—284 et Heegium 51.

Vs. 6 legitur ap. Maximum vs. 461 λαχαινέμεν et vs. 7 Maxim. 462 τοι καὶ pro Tzetzae δή τοι. 281. (19) Tzetz. Exeges. in Iliad. 33, 14 Herm. καὶ ὁ Ὀ. (de Luna) εἰ μὲν γὰρ στείχηισιν ἐπ’ Ἀρνειοῖο1 θοοῑοῖ.

281—— 283

A Σ ΤΡΟΛ OP!ΚA

ΓΕ,Ω ΡΓΙ Α

28 1.

1 άρνίοιο Maxim. L; άρνείοιο Fabric. ad. Maxim; ἂρ. νειοῖο Tzetz.
2 θεοῖο Herm.

Herm. 512 n. 35; Lob. I 422; Heeg 47. Exscripsit Maxim. 466. Cf. supra. p. 269.

282. (12) Tzetz. Chiliad. IV 128 VS. 172 p. 126 Kiessl. (cf. Schol. in Crameri Anecdot. Oxon. ΙΙΙ 357) μέμνηται ταύτης καὶ Ὀ. ἐν Γεωργίαι γράφων·
Ἀστραὶη κούρη δὲ· πέλει πρὸς ἅπαντα φερὶστη σπέρματα, καὶ δὲ φυτοῖσιν ἐναίσιμος, ἔν τε βόθροισι

βάλλειν ἔρνεα πάντα, τά τε δρυὸς ἄκρα λέγονται,
οἴνας δ’ ἐξαλέασθαι, ἐπεὶ στυγέει περίαλλα

5 Ἰκαρίου κούρη ληνοὺς καὶ άδευκέας οἴνας, μνωομένη, ὅσα λυγρά Διωνύσοιο ἕκητι Ἀκταῖοι μήσαντο, μέθηι δεδμημένοι αἰνῆι,
Ἰκάριον, καί μιν στυφελαῖς κορύνηισι δάϊξαν, σφαλλόμενοι δώροισι, χοροιμανέος1 Βάκχοιο.
1 χοροιμανέος Lob.; χοροιμανέοιο codd. Cetera, v. infra.

Lob. I 415; Trièmeg. 128.

Heeg 19. 47;

J. Kroll Lehren

d. Herm.

Vs. 3 Vindicat Δωδεκαετηρὶσιν Tzetz. ad Lycophr. vs. 83
p.46, 26 Scheer. Eosdem versus habet Maxim. 488—496; pro Orphei ληνοὺς VS. 5 legitur ap. Maxim. 492 ἑλὶνους (ελινους L,

ἑλινοῦο corr. man. rec., ἐλινοῢς ed. Fabricü, ἐλὶνους Koechly, ἑλὶνους J. G. Schneider), vs. 9 ap. Maxim. vs. 495; κορύναις. Tzetz. ad Op. et Dies 568 (Gaisf. II 335,17) Ὀ. δὲ· μαθηματικῶς πάντα παρακελεύεται δρᾶν’ οἷον Σελήνης τρεχούσης περὶ Παρθένον πάντα φυτεύειν πλὴν μόνον οἷμπέλων· μισεῖ γὰρ ἡ Παρθένος τήν ἄμπελον διά τὸν πατέρα Ἰκάριον. Cf. BAKXIKA fr. 244..
283. (13) Tzetz. ad Hesiodi Op. et Dies 778 (Gaisf. ΙΙ 429,10 ss.)

Ὀ. δὲ ἐκεῖνος ὁ Θράικιος1 ἒν τῆι περὶ Γεωργίας οὐ τὴν ἁπλῶς ἡμέραν τῆς Σελήνης τὴν τοιάνδε λέγει λυσιτελῆῖ ἦ καὶ άνόνητον,3 ἀλλ’ ὅταν τοιοῖσδε σχηματισθῆι καὶ συντρέχηι ζωιδίοις τε
καὶ τοῖς οἷστράσιν.4

1 ὁ θρακήσιος EGH; θρακίσιος ed. Bas. 3 ἀνήνυτον F. 4 ἄστροις ΕΗ. Lob. I 418; Heeg 48.

2 λυσιτελεῖν Heins.

Cf. Maxim. 530—547.

282

ΑΣΤΡοΛοΓΙΚΑ

ΠΕΡΙ ΑΡΑΠΕΤῼΝ

284

IV. (Περὶ δραπετῶν) Carmen Orphicum Περὶ δραπετῶν extitisse non sine veritatis specie coniecit Heeg 56. Quod imitatus est Maximus in carmine Περὶ καταρχιόν V. p. 280 fr. 280, cuius pars VIII Περὶ

δραπετῶν VS. 320 incipit verbis εἰ δ’ ἄρα καὶ (Χαίόων ὀλοφώια ἔργα πύθοιο οἵ τε γ’ (γ’ add. Ludwich) ἑοὺς λείποντες ἐνὶ μεγάροισιν ἄνακτας γαῖαν ἐς ὀθνείην ποσὶ καρπαλίμοις άλάληνται δρῆσται άταρτηροὶ... άλλὰ σύ καὶ τοίων μερόπων ἐπιφράζεο μοῖραν. ἢν μὲν ἔηι πανδῑα μετ’ εὐπόκου Ἀρνειοῖο, (ὅκά μιν εἰσανάγοιο κτλ.
284. (18) λέγων· Tzetz. Chiliad. II_42 VS. 609 p. 64 K. (Exeges.

in Iliad. 26, 24 Hel'm.) τῆς ἱστορίας μέμνηται ταύτης Ὀ. που οὐδ’ ἤν1 Ἰφίκλοιο θὀὥτερος γιαῦδάζοιο,2 ὅς τε καὶ άνθερίκεσσιν ἐπέτρεχεν, οὐδέ τι3 καρπὸν σίνετ’ άήσυρα4 γυῖα φέρων ἐπὶ λήιον αὖον.5
1 οὐδ’ ἦν Tzetz.; οὐδ’ ἢν Maxim. L; οὐδ’ εἴ κ’ Ludw.
Maxim. L; αἰζηοῖο ται Mnllach. 3 4 αιῖίεσίίυο αὴσυρα Kiessling; κοῦφα, (v. infra).

2 αὐγάζοιο

Kiessling m'sz’ versus z'm'tz'um est clepmvatwn; αἶψα γένηοὐδέ τι Tzetzae Chiliad. B et Maxim; οὐδ’ ἔτι Kiessl. ειιφενεονψίιιῃι ἐλαφρά (v. etiam in Iliad. 26,26) in cod. B ἐκ τοῦ ἀείρω Maxim. L in marg.; cf. Hes., Etym. M.,

Phot. Berol., Suid. s. ἀήσυρον.

5 ἄκρον Wakefield Ludw. Homerum secuti

Herm. 512 n. 33; Lob. I 422; Heeg 56. Iphiclus iam e Hesiodi Catalogis notus fr. 117 ΗΜ ed. 1913

ἄκρον ἐπ’ άνθερίκων καρπὸν θέεν οὐδὲ· κατέκλα, ἄλλ’ ἐπὶ πυραμίνους άθέρας φοίτασκε πόδεσσι καὶ οὗ (κού O.R013bach) σινέσκετο καρπόν, qui Iliadis Y 227 ἄκρον ἐπ’ άνθερίκων καρπὸν θέον οὔδε κατέκλων imitantnr. In Orph. Argon. commemoratur VS. 139. 160. Exscripsit Orphea Maxim. 422—424. Hesiodo usns esse Videtur

Nonnus XXVIII 284 de Ocythoo εἰς δρόμον Ἰφίκλωι πανομοίιος, ὅστις ἐπείγων ταρσά ποδῶν άβάτοιο κατέγραφεν ἄκρα γαλήνης, καὶ σταχύων ἐφύπερθε μετάρσιον εἶχε πορείην, ἀνθερίκων στρατὸν ἄκρον άκαμπέα ποσσὶν ὁδεύων. Ad Hesiodi VS. 1 spectat etiam Lucianus Pro imaginibns 20 p. 500.

285

ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΑ

ΠΕΡΙ ΣΕΙΣΜΩΝ

283

V. Περὶ σεισμῶν

Carmen, quod in plerisque codicibus Ἑρμοῦ τοῦ τρισμεγίστου περὶ σεισμιόν, ἐν ἄλλοοι Ὀρφέως inscribitur, in nonnullis aut Ὀρφέως aut Ἑρμοῦ τοῦ τρισμεγίστου, primum editum est ab
Aldo in Florilegio diversorum epigrammatum in septem libris a. 1503. Codices, qui carmen servaverunt, in Catalog‘o codicum astrolog. Graec. diligenter descripti sunt, quos' omnes hic enumerare incommodum esse videtur, cf. Heegium Diss. 57. Recentiorum edd. potiores hae sunt: in Analectis veterum poetarum Graecorum ed. Rich. Phil. Bruan ΙΙΙ 1776, 1 cf. 237; Anthologia

Graeca ed. F. Jacobs ΙΙΙ 1794, 222 cum Animadversionibus
XI 1802, 5; E. Abelii Orphica 1885 p. 141; B. Pitra Analecta sacra et classica spicilegio Solesmensi parata V 1888, 275; Epigrammatum anthologia Palatina, ed. Ed. Cougny Parisiis 1890, 400 n. 47 cf. 431.

285. (2) φράζεο δή καὶ τόνδε λόγον, τέκος, ὁππότε κεν δὴ γαῖαν κινήσηι Σεισίχθων κυανοχαίτης,
ὅττι βροτοῖς ἐπί τ’ εὐτυχίην κακότητά τε· φράζει.

ὁππόταν εἰαρινήν ἐπ’ ἰσημερίην άφίκηται 5 ἠέλιος Κριόν τε διεκτρέχηι, ἐν δ’ ἄρα τῶιδε γαῖαν νυκτερινὸς Γαιήοχος άμφελελίξηι,
σῆμα τόδ’ ἐστὶ πόληος άπόστασις οὐκ εἷλαπαόν�